Hola Pola,
Hier ben ik dan weer. Een beetje zoals een boemerang, als ge denkt dat er niets meer komt, dan ben ik daar weer, holee. De voorbije twee weken heb ik even gewacht om mijn blog aan te vullen aangezien mijn plannen door omstandigheden veranderd waren en ik geen meerwaarde zag in het ongerust maken van half de populatie van ons landje. De economie daar moet ook blijven draaien en als iedereen aan mij denkt, wat dan zeker gebeurt,:) dan stopt het ginder hé.
Toen ik op weg was naar Nicaragua hadden enkele mannen besloten dat mijn bagage toch wel iets te zwaar was voor mij en ze me best konden helpen om 1 zak over te nemen. Spijtig genoeg was dit niet op mijn aanvraag. Aangezien ze enkel dol waren op mijn tas en niet konden wachten tot ik uit de bus was ben ik er goed vanaf gekomen en zie ik het als een levensles in voorzichtigheid en flexibiliteit. Ik vind dat de indiaanse naam die ik mezelf heb gegeven: flexibel tijgertje dan ook meer dan goed bij me past aangezien de voorbije 2 weken de term flexibiliteit eer heb aangedaan.
Toen mijn spullen werden gestolen had de bus de grens nog niet bereikt dus ben ik aan een politiepost afgezet om aangifte te doen. Altijd tof om dit in het Spaans te doen en ondertussen twee huwelijksvoorstellen te krijgen om mijn papieren zo snel mogelijk in orde te krijgen. De politie is hier toch behulpzaam :) Aangezien mijn waardevolle spullen,geld en paspoort uitgeleend waren aan de sloebers alis bende moest ik nog even bedenken hoe ik terug in alajuela zou raken. Binnen de vijf minuten was ik aan het rondbellen met de telefoon van de politieman. Waarbij ik mijn geweldige vriend Marlo nog eens wil bedanken om me te helpen bij het blokkeren van mijn bankkaarten aangezien het toch moeilijker was dan ik dacht van hieruit. Aangezien ik naar de ambassade moest om mijn papieren in orde te maken en de grens niet over kon moest ik terug. Toen ik mijn ticofamilie belde om ze van mijn terugkeer in te lichten besloten ze onmiddellijk om me te komen ophalen, May en Aaron moesten beiden werken maar belden af voor een noodgeval. Ik probeerde nog te zeggen dat het niet nodig was maar ze wilden niet anders. Ik had nog wat euro's verstopt en wou deze gaan wisselen om een bus te nemen. Hier was echter geen sprake van, ze zouden komen. Niet veel later zat ik mee voetbal te kijken met de politie, kreeg ik eten en koffie en leek het of ik al jaren in het korps zat. Alleen het uniform ontbrak me nog, wat ik toch ook even graag had aangedaan trouwens :) Na een halfuur vond ik toch dat het tijd was om even te vermelden dat ze eventueel mijn zak konden gaan zoeken ipv voetbal te kijken,ik heb ook niet veel tijd nodig om orders uit te delen hé :). Twee mannen waren echter wel aan het werk en brachten een dief binnen, toen deze me zag maakte hij een zot buigingske en groette me vriendelijk. Ik kon niet anders dan hem vriendelijk terug groeten, ondanks de omstandigheden zag ik de humor van de situatie in en amuseerde ik me zelfs wat, had deze sloeber misschien mijn tas? Ik kon toch niets meer aan de situatie veranderen en moest enkele uren wachten, dan was het beter om dit op een aangename manier te doen. De reden dat er van mij kon gestolen worden was omdat ik spullen had om te stelen dus als dit blijft gebeuren zal het uiteindelijk wel stoppen om het op een positieve manier te bezien . Twintig minuten voor de familie arriveerde brachten ze een vrouw en twee kinderen binnen die duidelijk dorst en honger hadden. Ze waren van de bus gehaald omdat de andere mensen klaagden dat de baby huilde en de vrouw geen melk gaf aan de kinderen. Daarnaast had ze een tattoe in haar nek die aangaf dat ze deel uitmaakte of had uitgemaakt van een bende. Maar de basisreden was volgens de politie dat ze niet met de kinderen op deze manier op de bus kon. Ondanks het feit dat ze dit als reden aangaven zorgden ze er niet voor dat de vrouw en kinderen drinken en/of iets te eten kregen. De vrouw was aan het huilen. Blijkbaar zou ze terug gestuurd worden naar Nicaragua en mocht ze niet meer op de bus. Hoe langer ik de situatie bekeek, hoe bozer ik werd. Dat mijn zak was gestolen en ik vast zat kon me weinig schelen maar de manier waarop ze met de vrouw en kinderen omgingen maakte me zo boos dat ik niet veel later een discussie had met de politie. Het verschil van behandeling tussen mij en de vrouw was zo groot dat ik bijna stikte in mijn woede. Ik had mijn water afgegeven en ging op zoek naar ander water, aan de politiemensen vragend waar ik het kon halen. De tijger in mij kwam naar boven en het scheelde niet veel of ik had echt ruzie. Voor mij speelde het geen rol van waar de vrouw kwam, ze had twee kleine kinderen bij en ze hadden drinken en wat eten nodig. Ik kon niets doen want mijn spullen waren gesloten. De vrouw bleef maar huilen, de politieman bleef haar de les spellen en de kindjes huilden ook. Toen de familie er aankwam haalde ik mijn laatste colones (costaricaans geld) uit mijn zakken en gaf het aan haar om een kleine snack te kopen voor de kindjes. De familie (May, Aaron, de moeder en een tante) waren allemaal daar om het Belgische meisje op te halen, ik had de middelen of kon toch een manier vinden om terug te raken en hier stond een moeder met twee kindjes zonder hulp. Mijn fantastische familie zag dat ik het heel moeilijk vond om weg te gaan en de vrouw en kindjes aan hun lot over te laten. We reden naar de winkel en zij kochten koeken en drankjes voor de kindjes, ik beloofde om alles terug te betalen maar ook hier wilden ze niet van horen. We reden terug en gaven het gekochte aan de vrouw. De vrouw begon terug te huilen en bleef maar danku zeggen. Ik wou mijn familie doodknuffelen, zo een lieve mensen! Ik zag aan het gezicht van de politiemannen dat ze niet konden geloven dat ik de vrouw nog wou helpen nadat ik net was beroofd. Ik voelde geen algemene boosheid, mijn spullen waren gestolen maar ik was gezond en zag een moeder en twee kinderen, het speelde voor mij geen rol wat er daarnaast nog was. Ik kon het dan ook niet laten om nog eens heel vriendelijk ádios te roepen en te vermelden dat mijn zak geel was als ze deze zouden vinden. Iets later waren we op weg naar het strand, Liddy (de moeder)liep als een zotteke over de dijk, deed alsof ze zou weggeblazen worden, ik deed vrolijk mee. Ik had weer geluk, voelde me meer als ontroerd, was bijna verlegen owv zoveel goedheid. Eenmaal terug thuis riep Liddy op haar man, die me niet mee was komen halen omdat de tante al mee ging, en deed ze en vreugdedansje roepend kijk wie we bij hebben, ze is terug! Ik kon niet anders dan er mee lachen, het leven draait zoals het wil, het is dan maar het beste om mee te kronkelen. Aangezien ik een tiental dagen moest wachten op een nieuw paspoort besloot ik dat het een kans was om vrijwilligerswerk te gaan doen bij Maximo. Door de omstandigheden werd er een nieuwe mogelijkheid gecreëerd.
Een aantal dagen later, na het regelen van de formaliteiten, zat ik nog maar eens in een bus op weg naar Monteverde om een week in de jungle door te brengen op een finca (costaricaanse boerderij). De tweede dag ging ik mee de koeien binnenjagen, allee, dat was de bedoeling, Maximo riep op mij dat ik de koeien moest tegenhouden, toen ik omhoog keek zag ik een koe en stier op me afstormen. Ikke, zoals nen echte held betaamd, besloot dat ik best heel hard kon weglopen daarnaast in het spaans help moest roepen. Het gevolg was dat de koeien weg waren en de man plat op de grond lag van het lachen. Ik had toen al moeten weten dat ik een beetje overmoedig was om te denken dat ik direct boerenknecht kon zijn. De volgende dag gingen we de koe melken, ik wist niet dat een mens zo hard aan dieje uier moet trekken en had stilletjes medelijden met de koe terwijl de boer en een gast al lachend toekeken, het is heel duidelijk dat zij geen vrouwen zijn want dan zou hun het lachen wel vergaan begot. Aangezien we in the middle of the jungle zaten, geen electriciteit of verbinding met ander menselijk leven hadden besloten we dat het tijd was om dansles te geven aan mij. De boer, die een zoon is van een indiaan, had een ingenieus systeem gemaakt om electriciteit te maken aan de hand van kabels naar de rivier, met water, het enige dat we nodig hadden was veel water. Wij in de pikkedonker naar de rivier gewandeld om de hendel over te halen om daarnaterug te keren naar het huis waar we de pannen van het dak zouden dansen dachten we. Eenmaal in het huis was er electriciteit, blij als kleine kinderen zetten we de radio op, na 1 minuut viel alles echter uit: niet genoeg water. Er zat niks anders op dan terug naar de rivier te wandelen om de hendel af te zetten. Het was de poging waard. De volgende dag dachten we tijdens het schilderen van de boomhut na hoe we batterijen tot bij ons konden krijgen: heel veel wilde, grappige plannen maar uiteindelijk zaten we daar in den donker zonder muziek. Dan maar ron drinken, een soort van sterke drank, die echt slecht is maar mijn Spaans bevordert en de verhalen heel grappig maakt als er niks anders te doen is. Het eerste glaasje van de week was met een vies gezicht, het laatste glaasje met een heel spaans gedichtje bij en veel gelach. Lang leve de ron! De voorlaatste dag had de boer besloten dat ik onder de noemer officiële boerenknecht kon vallen dus liet hij mij twee geweldig lange buizen door half het regenwoud sleuren om een ingenieus watersysteem te repareren. Toen ik de buizen naar boven sleurde vroeg ik me af waarom ik als een halve indiaan door de jungle sloop met een oude boer/indiaan waar tarzan niks tegen is met twee lelijke honden die voortdurend in de weg liepen en nen derde die bang was van water, terwijl we tenslotte het water aan het volgen waren: wat een geschifte bende bijeen! Ik werd dan nog eens voortdurend terug van de berg gesleurd omdat de buizen ergens achter hingen en daarnaast tijdens mijn valpartijen geattakeerd door gemene insekten. Nog maar eens tijd om stil te staan bij de overschatting van mezelve. De laatste dag besloot ik dan ook om het hef in eigen handen te nemen voordat ik weer met ik weet niet wat in de jungle zat. Ik zou het hout gaan hakken met een manchette. Ik hoor jullie al denken: geweldig plan janssens, zeker niet ovemoedig! Maar ik wou het zo graag doen, het was spek naar mijn bek, het eerste halfuur sprong ik als een echte karatekid rond, allerlei trucjes doen en sjakka roepen, holee. Maximo zei nog dat ik het beter wat kalmer aan deed maar dat was helemaal niet zo leuk, het was leuker om rond te springen als een omstuimige ninja, Maximo begreep dat precies niet, hoe zou dat toch komen?:). Na een uur had ik een geweldige blein op mijn handen en liep ik al mokkend tussen de bomen rond, de ninja en de pret in mij waren volledig verdwenen maar ik wou niet stoppen voor het klaar was. Al doende bedenkend dat ik dringend uit het bos moest voor ik het loodje zou leggen. Er is een tijd van komen en een tijd van gaan, mijn tijd van gaan had misschien beter iets vroeger gekomen om te vermijden dat ik er uitzag of dat ik de oorlog nipt had overleefd, wat nu toch het geval was. Het was een geweldige ervaring, maar mijn plan om twee maanden te gaan in het geval dat Nicaragua niet kon doorgaan is bij deze toch gewijzigd,haha. Na een week zat ik terug op de bus zodat ik mijn paspoort zou kunnen gaan ophalen en geen immigrant meer was.
Vandaag ben ik de trotse eigenaar van een nieuw paspoort met een geweldige foto en san jose als plaats van uitgave, ondanks alles toch ook tof. De mensen van de ambassade zeiden op het einde dat ze hoopten me terug te zien aangezien ze me een heel aangename klant vonden. Ik heb hier vriendelijk maar duidelijk voor bedankt, 1 keer een nieuw paspoort is genoeg, haha. Tact is nooit mijn sterkste kant geweest.
Zaterdag vertrek ik nog eens naar Nicaragua, Aaron gaat met me mee om me veilig en wel op de bus naar Leon te zetten. De hartelijkheid en warmte van deze costaricaanse familie is ongelofelijk. Zoals jullie kunnen lezen ben ik in hele goede handen en zal het deze keer wel loslopen. Voor alles is een reden, waarschijnlijk moest ik nog een beetje afzien in het regenwoud en beseffen dat ik geen mowgli ben voor ik kon vertrekken; opdracht volbracht zou ik zo denken, ik kan alleen maar zeggen: van een dosis flexibiliteit krijg je nooit spijt, gedane zaken nemen geen keer en wat er komt zien we dan weer. Hop naar het volgende avontuur!
Graaauuuww,
het flexibele tijgertje
