De voorbije twee weken zijn er al zoveel dingen gebeurd dat het lijkt of ik hier al een aantal maanden ben. Via mijn Costaricaanse familie, die allemaal vonden dat een cursus Spaans gaan volgen te duur was, ben ik in een school geraakt om er te helpen en er op deze manier ook Spaans te leren. Geloof me, als ge daar zo een zevental uur mee zit te doen of da ge al Spaans kunt en er eigenlijk de ballen van snapt dan komde helemaal getraumatiseerd thuis. Vandaag herinnerde ik me plots dat ik vroeger al niet kon stil zitten in de klas en menige uurtjes heb doorgebracht in het strafkampje der stoute kindjes. Meer dan tien jaar later zal ik me eens vrijwillig laten opsluiten in een klas en daarnaast dan nog de kindjes die heel hard op mijn vroegere ik trekken vertellen dat ze op hun stoel moeten blijven zitten. De laatste twee dagen waren de kinderen zo druk dat ik op een gegeven moment in het Spaans zei dat ze stiller moesten zijn en op hun plaats moesten gaan zitten. Ik schrok van mezelf want het floepte er gewoon uit, de kinderen keken me ook allemaal verbaasd aan. Ik denk meer omdat ik hun in vlot Spaans had toegesproken dan omdat ze tegen hun voeten kregen. Zo zie je maar: naast de nodige traumas van het binnenzitten schrikken we ons ook nog allemaal te pletter, geweldige ervaring,haha. Donderdag ga ik met de kinderen een klein project doen rond Afrika op vraag van de directrice. Is dat ni geweldig? Nu mag ik de kinderen van Costa Rica al sensibiliseren rond de problematiek in Malawi als Belg, mooi, mooi.
Op het einde van de week vertrek ik richting Nicaragua en is de marteling over, ondanks deze zware taal wil ik toch nog mijn oprechte dankbaarheid uitdrukken, haha. Ik besef wel dat niemand op twee weken tijd een andere taal onder de knie kan krijgen maar met mijn geduld is frustratie niet ver weg als ik het niet begrijp of kan. In de school wordt ik hier voortdurend mee geconfronteerd. Aaron vindt het dan nog eens geweldig om er elke avond nog een dosis spaans bovenop te smijten en me (jawel, in mijn gezicht) uit te lachen als ik het niet kan. Al een geluk dat hij me af en toe chocolat geeft want anders zou ik hem eens goed onder zijn gat stampen, te veel is te veel ;) Vorige week heb ik dan ook een weekje op mezelf in Monteverde doorgebracht, allee, dat was toch de bedoeling. Toen ik er arriveerde had ik al binnen twee minuten besloten dat ik na twee dagen het gatzou verlaten. Het was helemaal op toerisme gericht; overal hostelletjes, restaurants, shops. Toen ik aan de man van het hostelletje zei dat ik niets toeristisch wou doen lachte (ook hij) me in mijn gezicht uit, me veel geluk wensend. Diegenen die me kennen weten dat dit als een rode lap op een stier werkt. Niet veel later marcheerde ik door het toeristisch gat bedenkend hoe ik het op een andere manier kon doen. Daar zag ik het al! Een vuil, vies, vettig eetplaatske; the place to be for me! En ja hoor, geen één toerist die daar wou eten, vijf minuten later was ik in gesprek met een oudere man die dertig jaar geleden uit Costa Rica was gegaan en nu terug kwam om een nieuwe start te maken. Na een uur conversatie kwamen we al lachend tot de conclusie dat zijn nieuwe start niet echt geslaagd was aangezien de politie hem achter de veren zat owv volgens hem belachelijke, valse redenen. Zijn winkel was gesloten en hij kon met al zijn geld geen kant uit, hij kon het zelfs niet aan mij geven, dat vonden we beiden spijtig, ik al meer als hem,haha. Hij vertelde me hoe hard Costa Rica veranderd was, toen ik zacht aanhaalde dat ik was geschrokken van de materialistische levenswijze en het feit dat vele mensen in mijn ogen toch wel wat overgewicht hadden riep hij doorheen heel het gure, vieze tentje dat ik gerust mocht zeggen dat vele Tico s en ticas (costaricanen) vet waren. Ik kon niet anders dan er geweldig om lachen, hier was ik weer bij iemand beland die vond dat hij gerust mocht roepen dat iedereen vet was, spek naar mijn bek. En als er gelopen moest worden dan was ik toch sneller dan hem want hij was zo goed als bejaard . Op het einde van het gesprek gaf hij me zijn nummer en zei me dat ik hem altijd mocht bellen moest ik een probleem hebben, als ik een huis zocht kon hij hier ook voor zorgen want hij verhuurde twee appartementen. Opgewekt ging ik verder, misschien zou het niet-toerisme als toerist me toch lukken. Een aantal uren later passeerde ik een plaats waar ik van dacht dat ze fietsen verhuurden. Toen ik aan de man buiten vroeg of dit kon zei hij dat ze het normaal niet deden maar dat hij wel fietsen had waarvan ik er een kon huren. De volgende dag ging ik vol goede moed op pad, als de man er niet was dan zou ik een andere activiteit gaan doen, ik zou wel zien. Hij had zijn woord gehouden, er stonden twee fietsen klaar en ik mocht kiezen. Aangezien één van de fietsen de hillmasternoemde vond ik dat ik hier niet echt over een keuze kon spreken, wie kon met dit pareltje de bergen beter temmen dan ik, niemand toch? Haha, de hillmaster on the hillmaster. Toen ik wou vertrekken vroeg de man of ik de weg kende, nadat ik hem had verteld dat ik gewoon wat zou rijden en zien waar ik zou uitkomen aangezien ik het toerisme probeerde te vermijden stelde hij voor om mee te rijden als vrijwillige gids. Niet veel later was ik op weg naar plekken waar geen toeristen kwamen. Bleek dat de gids bosopzichter was, vele plaatsen kende en gratis kon komen waar zo goed als geen andere mensen waren. Vrij als een vogel, op de hillmaster was ik mijn overwinningsdansje al aan het voorbereiden voor de man van het hostel. Mijn dag was geslaagd. De volgende dag zou ik normaal vertrekken om met een nieuwe vriend Said, ook iemand van couchsurfing, naar zijn grootmoeders verjaardagsfeest te gaan. Said belde me s avonds echter op om te zeggen dat we niet zouden kunnen vertrekken voor zaterdag aangezien hij nog chaotischer is dan ik en we mede daardoor geen tickets hadden voor de bus. Ik zag het niet zitten om twee nachten in de stad te wachten dus besloot ik om toch maar in Monteverde te blijven en van daaruit recht naar zijn grootmoeder te gaan, tot nu toe was het goed meegevallen. De volgende dag wandelde ik naar een redelijk verlaten waterval. Dit kostte me maar een zevental uren bergop en bergaf al denkende dat een kind op de wereld zetten erger moest zijn dus dat ik niet moest klagen, maar ik kon ook alleen maar denken dat een moeder er volgens mij na de bevalling wel beter uitzag dan ik na deze wandeling. Ik weet niet hoe ik het doe maar als er een tikkeltje vuil in de buurt is hangt het aan mij. Het leek of ik vijf dagen in één of andere meander had gelegen Ik was er toch weer in geslaagd om het grote toerisme te ontwijken aangezien niemand zot genoeg was om de wandeling te doen. Toen ik s avonds uitgeput naar bed ging bedacht ik dat het spijtig was dat ik de volgende dag geen bus kon nemen. OWV Semana Santa (de heilige week voor Pasen die heel belangrijk is hier en het halve land plat legt) reden er geen bussen op stille vrijdag aangezien ze het nogal letterlijk nemen en het echt stil willen houden. s Morgens wandelde ik naar de receptie bedenkend hoe ik mijn dag dan zou invullen toen ik plots mijn vrijwillige gids gepakt en gezakt opmerkte in het hostel. Hij kwam me halen om te gaan wandelen naar een gebied waar geen toeristen komen. Aangezien ik geen moeilijke ben stond ik tien minuten later klaar om mee het bos in te trekken. We gingen ergens naar toe waar je normaal veel moet betalen om binnen te raken, maar weer was ik gratis mee, holee. Vanuit mijn ooghoek zag ik in de verte een waterval, daar moesten we naar toe volgens mij. Ondanks het feit dat de gids nog zei dat het echt ver was en het heel afgelegen was, door het domein van zijn vriend, was ik er van overtuigd dat we daar moesten zijn. Na wat gezaag van mijn kant vertrokken we vol goede moed. Een aantal uren later kwamen we bij zijn vriend aan. Deze leefde op 1 van de mooiste plekken die ik al had gezien, op een heel sobere wijze, ik ben niet snel jaloers, maar nu had ik het toch moeilijk om hem niet uit zijn huis te smijten met de boodschap dat ik het klusje om daar te wonen wel zou klaren. Het slechtste in mij kwam boven, zeker toen ik het paardje zag. Aangezien de man toch iets te innemend was om grof geweld tegen te gebruiken vond ik dat we best zo snel mogelijk konden verder gaan. Toen begon het pas,van paadjes was geen sprake meer, het was echt door de wildernis kruipen. Het duurde heel lang maar op het einde lag ik in een hangmat met zicht op de waterval, hoeveel geluk kan 1 persoon hebben? We keerden terug naar de vriend en zouden die zijn Quad gebruiken om op tijd beneden te raken. Joehoe, nog een gratis ritje op de quad, ik zag dit wel zitten, eenmaal aan het huis was het al redelijk laat en bleek dat de man weg was. De man leeft alleen in het huisje en zijn vrouw in het centrum. De man, Maximo, kan dit niet en rijdt over en weer tussen de twee huizen. Toen hij eenmaal was aangekomen was het al te laat om terug naar beneden te gaan. Ik moest de volgende dag om zes uur echter op de bus zitten en mijn kamer in het pension moest nog leeggemaakt worden en deze leek ontploft owv de chaos die ik er had gemaakt. Oei,oei, wat kon ik doen? We zouden s morgens heel vroeg vertrekken zodat ik mijn bus alsnog zou halen. Maxima bleek nog een aangenamere man dan ik dacht en weer mocht ik genieten van de Costaricaanse vrijheid, en dan nog in mijn droomhuis. Ik had een hele leuke avond, zette mijn wekker en ging slapen. Dit was weer buiten het feit gerekend dat we in het midden van de jungle zaten en er technologisch zo goed als niks werkte. Natuurlijk was ik te laat wakker en de twee andere mannen zaten volledig in hun relaxte wereldje , het wel gezellig vindend dat ik er ook was. Verdomme toch, met die mannen zijt ge toch ook weinig Toen ze zagen dat ik het toch ec ht belangrijk vond om Said en het hostel te verwittigen bedachten ze een ouderwets systeem met draadjes waarbij het belangrijk was om op de juiste plaats te zitten om hun telefoon te laten werken. Niet veel later was mijn verblijf in het hostel voor een nacht verlengd en kon ik het feest van de grootmoeder op mijn buik schrijven. Ik liep wat chagrijnig rond en de mannen vonden dit weer geweldig grappig. Toen besloot ik dat het leven te kort is om slechtgezind te zijn en dat dit toch ook een geweldige ervaring was dus jaja, niet veel later was ik weer op weg om in een prachtige rivier te gaan zwemmen, ik voelde me het vrolijke olifantje van het jungleboek en volgde al zingend mijn gids. Maxima had gezegd dat ik altijd welkom was en dat ik ook vrijwillig mocht komen helpen met zijn dieren en in het bos . Ik kon dan in het huisje wonen. Aangezien Costa Rica echt wel duur is en ik geen goede toerist ben zou ik dit geweldig vinden moest ik niet naar Nicaragua gaan. Ik zei hem dat ik iets zou laten weten moest het er toch nog van komen. De dag ging voorbij en ik voelde me even heer en meester van het regenwoud, tot we weer te ver waren afgeweken en het al donker werd. Ik begon te denken dat ik er toch iets mee moest te maken hebben aangezien ik steeds in zulke situaties kom, we zagen overal vuurvliegjes, net elfjes en ik dacht nog maar eens, ik kan er beter van genieten, tot ik gegrom hoorde. Ik vermoed dat ik nog nooit zo snel heb gelopen,haha, mijn gids was al een heel stuk vooruit aangezien hij zo snel mogelijk uit het bos wou en nog moest gaan werken. Ik dacht dat ik wel wat achter hem aan kon slenteren, dat was dan buiten het gegrom gerekend. Deze keer zou ik iets dichter bij hem blijven. Een half uur later was ik met een taxi op weg naar het hostel bedenkend dat ik toch weer vanalles had meegemaakt en Costaricanen echt vriendelijke, gastvrije mensen zijn. Ik ben hier nog niet veel alleen geweest en wordt mee van hier naar daar genomen. Vandaag is het nationale feestdag, binnen vijf minuten vertrek ik met Stefano, de neef van Aaron, naar de parade. Hij is er blijkbaar over dat ik het toilet ben binnen gestormd Het gaat me hier goed af, ik word omringd door lieve mensen die allen zeer graag hun land tonen en me vol stoppen met eten (ik begin te vermoeden dat het feeders zijn), ik heb het gevoel dat ik een meisje ben met veel geluk, una chica con suerte zoals ze hier zeggen.
Hier zit ik dan in het vliegtuig richting Costa Rica. Als iemand een half jaar geleden tegen me had gezegd dat dit het volgende zou zijn dat ik zou doen dan zou ik eens goed gelachen hebben. Ik had andere plannen en zou proberen om zo snel mogelijk iets voor de straatkinderen op in Zomba op te zetten, misschien in India gaan studeren of in Azie gaan werken. Even vraag ik me af hoe ik toch weer tot dit punt ben gekomen? Een mens kan toch iets presteren in drie maanden tijd ;)Bij deze heb ik dan ook een goed plan ontwikkeld (vind ik zelf) waarbij sommige mensen een sexy begeleider krijgen om mee in het oog te houden of ze nog op de gewone weg lopen of ergens in een zandpaadje zitten op weg naar een patatteveld om het even plastisch uit te drukken.Ik denk dat ik hier wel in aanmerking voor kom en zelfs kan worden opgenomen in de noodlijst aangezien ik de laatste jaren meer patatteveld heb gezien dan de gewone rechtstreekse paden.Ik vraag me af of wij kiezen welke weg we gaan afleggen of dat het leven dit voor ons kiest?Het lijkt of het leven je meeneemt naar daar waar het op dat ogenblik naar toe wil.Bij mij is het toch zo. Anderzijds kan het ook een goed excuus zijn om mijn veelvuldige wildere momenten goed te praten.Daarom beste vrienden kan ik vertellen dat het niet aan mij ligt maar dat het leven me besluipt als een tijger en me bespringt als een leeuw, arme ik J.Wie kan daar nu tegen op?Ik alvast niet, daarom heb ik momenteel besloten om gedwee mee te glijden op de stroom van mijn leven.Wat dan ook verklaart waarom Costa Rica waarschijnlijk zal worden ingeruild tegen Nicaragua.In Nicaragua zit een organisatie waar ik vorige week contact mee heb opgenomen, zij hebben me aangeboden om als trekking guide bij hen te werken.Het is een sociale organisatie die hun projecten mee financiert door toeristen, vrijwilligers tochten aan te bieden.Ik zal dus waarschijnlijk met een hoop mensen tochten gaan ondernemen en daarnaast ook in de projecten staan.Ik mag dus vuurtjes maken omv mijn job, en als ik nu ergens goed in ben dan is het wel in vuurtjes maken, haha.Aangezien ik de mail een dag voor mijn vertrek heb gekregen zal ik alles in Costa Rica regelen maar ik zou Veerle Janssens niet zijn als ik al geen contacten had gelegd in het vliegtuig en niet al eens had geïnformeerd hoe ik er kan geraken.Volgens mijn bronnen mag ik mee over de Costiricaanse en Nicaruaguaanse wegen scheuren in een lokale bus.Ik verheug me er al op want de voorbije maanden heb ik niet te veel meer over wegen gescheurd gezien het feit dat mijn fiets deze snelheid jammer genoeg niet kon halen. Ook al ben ik katrap, het niveau van de Afrikaanse busjes kon ik niet overstijgen, en laat me dan maar directeerlijk zijn en toegeven dat ik dit enorm heb gemist.Ik zie me al in het busje zittend mee dansen op de muziek (die er hopelijk ook bij is) en de chauffeur aansporen om sneller te rijden, olee! Alhoewel ik plots bedenk dat ik in Zuid-Afrika toch eens 1 keer heb moeten duidelijk maken dat het snelheidsniveau in de buurt van de term zeer getikt en bestel al maar een kist kwam, dus ik zal nog maar even afwachten voor ik de chauffeur denk te moeten aansporen.Natuurlijk weet ik nog niet helemaal wat het zal worden en kunnen de plannen nog steeds gewijzigd worden maar ik hou jullie op de hoogte.
Ondertussen ben ik enkele dagen in Costa Rica.Toen ik aankwam dacht ik even snel naar buiten te wandelen maar dit was buiten de bagagecontrole gerekend.Twee mannen stonden niña te roepen, ik maar rondzien op welk kind ze aan het roepen waren, bleek dat ze het op mij hadden, welkom in Costa Rica kindje, wie had gedacht dat dit nu nog tegen mij zou gezegd worden?Aangezien ik niet de moeilijkste ben aanvaardde ik dit maar en wentelde me in mijn jeugdigheid.De mannen vonden het grappig dat ik al vragend had terug geroepen: ik, een kindje, en lieten me na controle snel doorgaan.Iets later stond ik buiten waar Ligia op me wachtte. Samen contacteerden we Aaron, een lid van couchsurfing die zo vriendelijk was om me een slaapplaats aan te bieden.Nu bleek dat hij dacht dat ik de volgende dag zou komen, geen paniek, ik had enkele backup plannen ontwikkeld en zat op een goede stroming in mijn leven.Aarons zus, May, werkte op het vliegveld en zij zou me de weg naar het huis wijzen.Aangezien ze niet weg kon stond ik niet veel later in een huis met een lieftallig oud moedertje dat enkel Spaans sprak.Mijn planning om het Spaans rustig op te bouwen zou bij deze dan ook moeten opgeborgen worden want iemand moest toch aan dit vrouwtje uitleggen wat het buitenlands meisje met een grote rugzak in haar huis kwam doen?Ik kon het niet laten om te denken; lang leve Malawi! Daar wonen heeft er voor gezorgd dat ik kalm blijf onder vele omstandigheden en het koetje bij de hoorns vat als het passeert.Twee minuutjes later zat ik in een Costaricaans huis op de koffie Spaans of wat er voor moet doorgaan te praten.Een aantal uren later was de ganse familie compleet, het lieftallige vrouwtje heeft een leuke man.Een koppel waar mijn hart direct van smelt. Aarons zus is een echte Costaricaanse en houdt van gezelschap, niets is haar te veel en dan hebben we nog Titi, een tweejarig nichtje die al heel goed weet wat ze wil en graag danst, het duurde niet te lang of ik stond er naast, dolle pret in Costa Rica terreketet.Aaron zelf is een hele vriendelijke, toffe man dus ik had weer chance met mijn tijdelijk onderkomen.
Binnen de vierentwintig uur was ik er dan ook al in geslaagd
-om het toilet binnen te lopen, waar de hele knappe neef zich toch net in een hele lastige positie bevond, sorry kan ik al wel goed in het Spaans ;)
-te zeggen dat hun hond uit de hel kwam,
-aangevallen te worden door de familiale kat,
-de mensen van het plaatselijk telefoonmaatschappijtje voor mijn kar te spannen waardoor zij zeiden dat ze Engels praten als a hors en mijn zwak Spaans door de vingers werd gezien,
-bevriend te worden met het oude mannetje verderop dat in een rolstoel de straat in het oog houdt
- de moeder alias baas van het huis mee vamos a la playa te laten zingen ,
Het leven lacht me weer toe en wie ben ik om niet terug te lachen? Na twee dagen ga ik al mee het kleine nichtje ophalen, doe ik een competitie met Aarons moeder om te bekijken wie het grootste is en kan ik het niet laten om een overwinningsdansje te doen ;)Aaron s vader is 70 en als hij thuis komt gaat hij recht naar zijn vrouw om haar een dikke smakkerd te geven.Nadien is het mijn beurt.Gewoon hier al deelgenootvan te mogen zijn verwarmt mijn hart tot in het kleinste deeltje.Ik geef toe dat ik soms wat naïef kan zijn als het gaat om de goedheid van mensen maar bij deze kan ik het niet laten om te denken dat ik toch niet altijd zo ver naast de kwestie zit en het fantastisch is om het dan ook nog eens te zien. Ik zal hier waarschijnlijk nog enkele dagen blijven en dan ga ik verder naar het volgende.
Op 16 april wordt ik verwacht in Nicaragua, de volgende weken ga ik proberen om mijn Spaans zo goed mogelijk bij te schaven zodat ik naast de trekkingen die ik daar zal doen zo goed mogelijk met de kindjes kan werken en spelen.Aangezien ik nu een Spaans bericht ga moeten versturen naar mijn nieuwe vrienden ga ik afsluiten want dat kan wel eens wat tijd in beslag nemen.
Na een aantal maanden in België heeft deze Jansses besloten dat ze nog niet in Costa Rica is geweest en dat het toch zonde zou zijn als dit aan haar voorbij zou gaan. In Malawi heb ik een vrouw leren kennen die in San José woont. Een toffe vrouw met Zuiders temperament, holée. Ik ben benieuwd of ik haar kan overtreffen in dit temperament en om eerlijk te zijn durf ik zeggen dat ik vermoed dat het me niet te veel moeite zal kosten Wat is er beter dan twee temperamentvolle grieten bijeen die zich dan ook nog eens graag engageren in verschillende sociale gebeurtenissen? Niets toch! Of ben ik weer te optimistisch? Vanaf het moment dat ik uit Malawi kwam speelde ik al met de gedachte dat ik haar eventueel zou kunnen gaan bezoeken als er niet onmiddellijk iets anders uit de bus kwam. Ik heb een aantal maanden het internet ondersteboven gekeerd (voor zover ik technologisch bekwaam ben) en kan zeggen dat het tijd wordt dat het contact tussen mij en het internet voor een onbepaalde tijd verminderd zodat we in vrede met elkaar kunnen verder leven aangezien ik een sterk vermoeden heb dat we niet voor elkaar bestemd zijn, zowel in goede als in slechte dagen. Ik ben er niet de persoon naar om te blijven wachten tot er eindelijk iets uit de bus komt en heb besloten dat het moment daar is om Spaans te leren zodat ik ook in deze taal mijn zegje kan doen en meer mogelijkheden heb om in het ontwikkelingswerk te stappen. Mijn eerste intentie is om de taal te leren, wat er verder op mijn pad komt zullen we dan wel zien. Hopelijk een hele hoop straatkinderen zodat ik me terug kan engageren in hetgeen dat ik het liefste doe en mijn voetbaltrucjes, vals speel technieken kan laten zien . Het is ook mogelijk dat ik iets heel anders zal doen maar wat dat zal zijn is zelfs een verrassing voor mij. Ik ben ondertussen gestart met mezelf het liedje 'vamos a la playa' aan te leren met bijhorende dans zodat ik zeker een goede indruk kan maken als ik uit het vliegtuig stap. Hopelijk vind ik een paar passagiers in het vliegtuig voor het achtergrondkoortje. Jullie zien: niets om je over ongerust te maken, ik zal een geweldige entree maken Goed begonnen is half gewonnen! En als het echt nodig is heb ik altijd een noodlijn in Costa Rica. Ik hou jullie op de hoogte.
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
Wat is er beter dan twee temperamentvolle grieten bijeen die zich dan ook nog eens graag engageren in verschillende sociale gebeurtenissen? Niets toch! Of ben ik weer te optimistisch?
Vanaf het moment dat ik uit Malawi kwam speelde ik al met de gedachte dat ik haar eventueel zou kunnen gaan bezoeken als er niet onmiddellijk iets anders uit de bus kwam. Ik heb een aantal maanden het internet ondersteboven gekeerd (voor zover ik technologisch bekwaam ben) en kan zeggen dat het tijd wordt dat het contact tussen mij en het internet voor een onbepaalde tijd verminderd zodat we in vrede met elkaar kunnen verder leven aangezien ik een sterk vermoeden heb dat we niet voor elkaar bestemd zijn, zowel in goede als in slechte dagen. Ik ben er niet de persoon naar om te blijven wachten tot er eindelijk iets uit de bus komt en heb besloten dat het moment daar is om Spaans te leren zodat ik ook in deze taal mijn zegje kan doen en meer mogelijkheden heb om in het ontwikkelingswerk te stappen. Mijn eerste intentie is om de taal te leren, wat er verder op mijn pad komt zullen we dan wel zien. Hopelijk een hele hoop straatkinderen zodat ik me terug kan engageren in hetgeen dat ik het liefste doe en mijn voetbaltrucjes, vals speel technieken kan laten zien 
. Het is ook mogelijk dat ik iets heel anders zal doen maar wat dat zal zijn is zelfs een verrassing voor mij. Ik ben ondertussen gestart met mezelf het liedje 'vamos a la playa' aan te leren met bijhorende dans zodat ik zeker een goede indruk kan maken als ik uit het vliegtuig stap. Hopelijk vind ik een paar passagiers in het vliegtuig voor het achtergrondkoortje. Jullie zien: niets om je over ongerust te maken, ik zal een geweldige entree maken
