Het is niet alleen vakantie hier of enkel “werken” op de toeristische site, neen zeker niet, ik wil ook op de boerderij helpen. Op de boerderij is er geen slaapplaats voor mij, de jongens zelf slapen in een klein kamer , alles is er primitief niets van conform laat staan enige luxe. Ik heb ze toch overtuigd dat ik iedere week een aantal dagen op de boerderij zal verblijven zo kan ik meer doen, één dag werken en ’s ochtends en ’s avonds de verplaatsing doen vergt te veel tijd, tijd die in mijn ogen verloren is, dus plan ik om deze avond in mijn tentje op de boerderij te overnachten.

Volgens afspraak zou Edmond mij ’s morgens vroeg tussen 7u en 7u30 komen ophalen met de moto, maar in Afrika kennen ze absoluut geen uren, tijd bestaat hier niet, een afspraak maken en deze zoals bij ons strikt en nauwgezet naleven … daar hebben ze nog nooit van gehoord, soms toch nog wel wennen.

Ik wil graag zo snel mogelijk 2 dagen op de boerderij met mijn jongens doorbrengen, zowel zij als ik kijken ernaar uit, het is goed voor hun moraal. Uiteindelijk is het bijna 8u45 als ik uiteindelijk opgehaald wordt met het gewone Afrikaanse excuus, er waren enkele onvoorziene dingen wat deze ook mogen inhouden, het is een algemeen excuus.

Voor we naar de boerderij gaan moeten we nog wat boodschappen doen, brillen voor  kippen kopen, benzine tanken, … En daarna nog gaan helpen op een andere boerderij om 700 brillen te plaatsen bij de kippen, ook Judicaël komt helpen, zo werkt dit hier wanneer er wat grotere werken zijn waarbij extra mensen nodig zijn komt men elkaar helpen. Iets meer dan 700 brillen plaatsen en de kippen inenten kost toch wel een grote 2 uur.

Het is al rond 12u30 als we uiteindelijk op de boerderij arriveren, Eric is bezig met bamboe te plaatsen waarlangs we de komkommerplanten kunnen opbinden, maar eerst tijd om samen iets te eten.

Na het eten hebben ze pauze – siesta, de werken worden hervat om 16u, ik besluit om mijn tentje al op te zetten zodat ik mijn materiaal erin kan plaatsen, de jongens zijn dolenthousiast en kijken met een brede lach toe, hier en daar helpen ze een handje en zeggen wel 100 maal “we zijn zo blij dat je hier zal overnachten samen met ons”.

We hebben nog wat tijd voor we terug beginnen te werken dus stel ik voor om wat te lezen in een boekje. Het is het verhaal over een viool, een kinderboekje, misschien bizar voor jongens van 16 – 17 jaar, niet voor hen want ze zijn niet lang naar school gegaan (Judicaël tot het 4^e leerjaar en Eric tot het 6^e leerjaar) op school hadden ze wat moeilijkheden  en het lesniveau is niet zoals bij ons, bijgevolg kunnen ze nog niet zo goed lezen en schrijven.

Eén voor één lezen ze luidop een pagina, waar nodig verbeter ik hen (voor zover mijn kennis van het Frans dit toelaat J) en geef wat uitleg over het verhaal want ze begrijpen er niet alles van.  Ze vinden het super leuk, het is nieuw voor hen, een nieuw boekje maar ook de aandacht die ze krijgen zijn ze niet gewoon, samen leuke dingen doen met je kinderen is hier niet gebruikelijk. 

 Wanneer het boekje uitgelezen is , is het 15u40, dus nog wat tijd om een spelletje UNO te spelen, ik leg de spelregels uit en we spelen het spel voor de eerste keer. Na een eerste spel stel ik voor om het nog een keer te spelen, Eric kijkt me aan en zegt dat het toch niet zo eenvoudig is. Geen paniek hoe meer je het speelt hoe makkelijker het wordt, hij kijkt me raar aan, “is dit echt zo ? “ , uiteraard maar hoe overtuig ik hem ervan, met een vergelijking. Ik zeg hem dat ik opgemerkt heb dat hij het werk op de boerderij al heel goed kan, hij heeft geen uitleg meer nodig, maar in het begin kende hij er nog niets van, na vele keren de werkjes te doen kent hij het, dat zal net hetzelfde zijn met het spelletje UNO en ook met lezen, hoe meer je het doet hoe makkelijker het wordt. Hij lijkt overtuigd en gerustgesteld en wil het dan graag nog een keer spelen.

Rond 5 na 16 uur zeggen zij zelf, het is tijd om te werken, we moeten verder doen en stoppen met spelen, wauw ik ben onder de indruk, welke jongere bij ons zal uit zichzelf stoppen met spelen om hun karweien te doen, het voelt goed om te zien hoe gemotiveerd ze zijn.

Het namiddagwerk bestaat uit watergeven aan de planten, eieren rapen, eten en drinken geven aan de kippen, als er nog wat tijd is ook verder doen met de bamboe bij de komkommers.

Ik help met het watergeven, de makkelijkste manier met een tuinslang en Eric en Judicaël helpen na hun werk bij de kippen met de gieter wat toch een stuk lastiger is.

Het is woensdag en dan komt één van de vaste klanten eieren kopen, ze komt van Cotonou en heeft een “poisonnerie” waar ze van alles verkoopt en waar je ook wat kan eten. Deze week koopt ze 45 plateau’s best wel een goede klant. De weg naar de boerderij is een onverharde “weg of pad” met putten en bulten, nog wat struiken die nabij staan, wanneer ze haar auto keert rijdt ze op een stuk hout waardoor één van de voorbanden kapot is. Er gebeurt hier altijd wel iets onverwachts, 95% van de auto’s hier hebben geen reservebanden, dus belt ze iemand op om langs te komen dan moet er ergens een vervangband gevonden worden …. Uren duurt het, en de beide dames blijven rustig wachten en maken zich niet druk.

De jongens koken zelf hun eten, dit gebeurt op een klein vuurtje die gestookt wordt met hout, hout dat ze hier en daar op de boerderij en langs de weg vinden.

Er staat rijst op de menu met een saus met tomatenpuree, ajuin wat look en minivisjes, ze koken ook nog wat eieren erbij (we consumeren enkel de eieren die gebroken zijn). Alles moet op één vuurtje klaargemaakt worden, dus één voor één koken, dit neemt behoorlijk wat tijd in beslag.

Als we klaar zijn met eten nog de afwas doen en douchen voor het slapengaan, het is dan al na 22uur.

Sanitair is er (nog) niet op de boerderij, dus is het “toilette-brousse” en “douche-brousse”, de jongens vullen een grote emmer met water voor mij en brengen die naar een hoekje achter een gebouw, verscholen in de brousse was ik mij met het geluid van kwakende kikkers erbij, primitief maar zo is het leven hier, zonder luxe kan je ook (over)leven.

De jongens hadden nog voorgesteld om hun matras buiten te leggen dicht bij mijn tent, maar ik vind dit niet nodig, ik ben niet bang of ongerust en ze slapen op 5 meter van mij in een gebouwtje met de  deur wijd open, ik heb trouwens nog een extra bewaker, de grote hond van de boerderij blijft heel de nacht net naast mijn tent slapen, dus wees maar gerust het is er veilig.

Om te slapen gebruik ik enkel de binnentent, die uit een muskietennet bestaat, het buitenzeil maakt het veel te warm.

Ook tijdens de nacht moet er wat gewerkt worden, er worden regelmatig lampen aangestoken zodat de kippen denken dat het dag is, dit bevordert het leggen van eieren. De laatste keer dat ze de lichten moeten uitdoen is rond 1 uur ’s nachts, maar dit keer hebben ze het vergeten of de wekker niet gezet, ik wordt wakker rond 2 uur en merk dat de lichten nog branden, wat doe ik nu zelf opstaan en ze uitdoen, of hen wekken. Het wordt optie 2 want ik weet niet waar ik ze moet uitdoen en de deur van het kippenhok is voor de veiligheid ’s nachts op slot, bovendien weet ik dat ze boos zullen zijn dat ik het zelf doe en ze niet wakker maak, dus vanuit mijn tent roep ik hun naam, onmiddellijk zijn ze er om de lichten uit te doen.

De volgende ochtend starten ze hun werk al om 6u30, ik draai met nog eens om en dommel nog wat verder. Een beetje later help ik hen met de werkzaamheden, ze hebben al de drinkbakken gewassen en nu moeten ze gevuld worden. Judicaël legt mij heel trots en duidelijk uit welke producten ze bij het water voegen, vitaminen en dergelijke, nauwgezet meten ze alles af,  ik help met het vullen van de drinkbakken.

Volgende taak is water geven in de moestuin, daar kruipt als snel een paar uur tijd in, ik help ook met het kuisen van de eieren. Wat leuk om te zien dat de jongens de werken op de boerderij zonder aansturen al kunnen en dit met veel enthousiasme doen. Ze zijn ook heel attent want ze komen me zeggen dat de rond de gebouwen wat gaan vegen en dat ik best mijn buitenzeil op de tent plaats want ze zal anders vuil worden van binnen door het stof, wat een kanjers.

Rond de middag eten we iets, de restjes van gisterenavond zijn nog voldoende voor het middageten, afwas doen en dan is het tijd voor wat pauze, Eric kijkt me aan en vraagt “wat gaan we nu doen”, dat is eenvoudig want ik zie de leesboeken en UNO al klaarliggen, dus lezen we terug wat, dit keer een langer verhaal van dieren die op schattenjacht gaan. Ze vinden deze boekjes met verhalen en prenten heel leuk en bekijken alles nauwgezet, ik probeer er wat uitleg bij te geven, het is heel duidelijk dat ze nog nooit zo’n boekjes gezien of gelezen hebben, het is allemaal nieuw voor hen en ze genieten er met volle teugen van, met wat aanmoedigingen van mijn kant bij het lezen.

Eén hoofdstuk in het boek is voldoende voor een middag, tijd om terug wat UNO te spelen, ze beginnen het al goed te kennen en vinden het grappig om elkaar de “pestkaarten” te geven, jongeren zijn overal hetzelfde, fijn  om te zien.

Ze vragen om foto’s maken met mij en hun nieuwe kledij, deze keer had ik voor elk ook een lange broek mee, wat zijn ze hier blij mee, onze “afgedankte kledij” wordt hier met open armen en met veel dank aanvaard.

Het is leuk om tijd met de jongens door te brengen, het doet hen goed, en om eerlijk te zijn mij ook, hun blije gezichten zien, hun vragen beantwoorden, fijn hoor. Hoe lang mogen we hier blijven is een van vragen die ze me al gauw stellen … dit maakt me nog eens duidelijk dat ze heel blij zijn om hier te wonen om een kans te krijgen op een “beter” leven om een plek te hebben waar ze zich goed voelen die ze “onze thuis” kunnen noemen.

Het is niet veel dat we doen, ik weet heel goed dat ik niet heel de wereld kan veranderen maar ik kan wel hun wereld een beetje beter maken.

Na de pauze ga ik samen met Edmond een bezoekje brengen aan de boerderij waar ik vorige keer gewerkt heb, ik heb nog steeds contact met een paar van de werknemers daar en wil hen graag terug zien. Het wordt een leuk weerzien met Francoise en Akim, ze zijn ontzettend blij me terug te zien en vinden het super wat ik hier in Bénin probeer te verwezenlijken.

Ook voor hen heb ik wat kledij mee en nog een paar schoenen die in mijn moeders kast stonden te verjaren, deze passen perfect voor Francoise en beiden zijn heel dankbaar voor het gebaar.

Veel tijd kunnen we er niet doorbrengen, we spreken af dat ze later eens bij ons op de boerderij op bezoek zullen komen en nemen al terug weer afscheid met een dikke knuffel.

Terug naar de boerderij, maar voor we dit doen wil ik nog wat fruit kopen voor de jongens, het eten hier is heel éénzijdig, de gewone kost die alle Béninoisen eten (rijst, bonen, pap, puree-pasta van mais of maniok…) fruit, vlees en vis is eerder een luxeproduct die niet vaak gegeten wordt. Ik koop 3 ananassen en  6 sinaasappels, voor ongeveer 1,5 euro, voor ons is dit goedkoop maar hier kan niet iedereen dit zich permitteren.

Judicaël en Eric zijn druk bezig met water geven en bamboe te plaatsen als we terug op de boerderij arriveren, ik geef hen het fruit waarmee ze blij verrast zijn en me onmiddellijk een dikke knuffel geven.

Tijd om terug naar huis te gaan, uiteraard met de belofte om volgende week terug te komen helpen.