Een spannende dag, ik ga voor de eerste keer de boerderij bezoeken en zal er ook voor de eerste keer mijn jongens zien, ze weten dat “maman” in Bénin is en zijn even enthousiast en benieuwd als ik.

Rond de middag komt Edmond mij met de motor (het hoofdvervoermiddel in Bénin) ophalen, eerst ga ik nog kennismaken met zijn dochtertje, zo gaat dat hier men is vereert om je aan iedereen voor te stellen, na het nuttigen van een heerlijk glaasje vers ananassap kunnen we op weg naar de boerderij.

Nog een laatste stop om een paar flessen bier te kopen langs de weg, ze kennen me hier al goed en weten dat ik van het goede leven profiteer,  en dan rijden we meer het platte land of noem het de brousse in, in de verte zie ik een rivier verschijnen dit wil zeggen dat we er bijna zijn want de boerderij is nabij de rivier gelegen.

Van zodra we arriveren komen de jongens mij me met een grote brede glimlach tegemoet Eric pakt me direct vast en geeft me een knuffel, Judicaël is wat bedeesd maar is blij als ik ook hem een knuffel geef, affectie tonen naar kinderen is hier niet zoals bij ons.

Ze leiden me rond op de boerderij, tonen trots hun werk dat ze er al verricht heb, in deze korte tijd dat we nu op de nieuwe locatie zitten hebben ze echt wel al veel gedaan, er zijn komkommers en augurken gezaaid, de kippen hebben hun onderdak gekregen. Ik zie dat hun werk al een routine geworden is, na bijna één jaar dat we ze onder onze vleugels genomen hebben, hun het werk op de boerderij geleerd hebben, kunnen ze al zelfstandig werken, zonder telkens te zeggen nu moet je dit of dat doen.

Enkele foto’s van de boerderij, kippen en moestuin :

Ik heb een grote valies mee vol met spullen voor de boerderij de  jongeren, massa’s T-shirts, ik ken hier veel mensen / vrienden die een “nieuwe” T-shirt kunnen gebruiken, een simpele gift van een

T-shirt maakt hen al reuze blij.

Langs deze weg wil ik nogmaals iedereen hartelijk en oprecht bedanken die zijn steentje bijdroeg via kledij, materiaal of een financiële steun, jullie hulp gaat voor de volle 100% naar het project, weet goed dat er nergens één eurocent blijft kleven.

Vandaag heb ik al wat Franse leesboeken mee en enkele T-shirts, Eric en Judicaël zijn super blij ermee. Ik vertel ze dat ik volgende week ook zal overnachten op de boerderij en dat we dan ’s avonds samen in de boekjes gaan lezen, de glimlach op hun gezicht toont duidelijk hoe blij ze hiermee zijn, ze hebben zelf geen familie (meer) die voor hen (kan) zorgen, de boerderij is hun thuis geworden, mij zien ze als hun mama, Edmond als hun “grote broer” zo spreken ze hem ook aan, dit is tevens een vorm van respect die wij bij ons ook niet meer kennen.

Met hun Belgische T-shirts zijn ze nu een stukje Belg geworden.

We hebben wat eten meegebracht en eten dit samen op, direct na het eten gaan ze verder werken zonder dat Edmond die de boerderij leidt hen dit moet zeggen, ik ben onder de indruk van hun inzet,

amper 16 en 17 jaar zijn ze , in Europa kunnen we daar nog veel van leren, wat zijn we bij ons verwend en hebben we een luxeleven. Moeten kiezen tussen één hobby – activiteit door corona … zorgt voor veel ontevredenheid en woede, maar we beseffen niet dat al deze hobby’s luxe is, we zijn er zo gewoon aan geworden, we staan er niet meer bij stil dat er zo veel kinderen / jongeren / volwassenen zijn die geen enkele hobby hebben en deze ook nooit zullen kunnen hebben gedurende hun hele leven omdat de middelen ervoor ontbreken. En waarom wij wel en zij niet, wij hebben het geluk dat we in een welvaartsstaat geboren zijn en leven, iedereen zou daar nu en dan eens moeten blijven bij stilstaan.

We tellen samen nog de eieren van vandaag en dan is het al laat en donker, tijd om terug naar huis te gaan. Mijn jongens bedanken me nog uitvoerig voor het bezoek en na de afspraak gemaakt te hebben dat ik vrijdag kom helpen op de boerderij nemen we afscheid na een mooie en aangename dag.