Een spannende dag, ik ga voor de
eerste keer de boerderij bezoeken en zal er ook voor de eerste keer mijn
jongens zien, ze weten dat maman in Bénin is en zijn even enthousiast en
benieuwd als ik.
Rond de middag komt Edmond mij met
de motor (het hoofdvervoermiddel in Bénin) ophalen, eerst ga ik nog kennismaken
met zijn dochtertje, zo gaat dat hier men is vereert om je aan iedereen voor te
stellen, na het nuttigen van een heerlijk glaasje vers ananassap kunnen we op
weg naar de boerderij.
Nog een laatste stop om een paar
flessen bier te kopen langs de weg, ze kennen me hier al goed en weten dat ik
van het goede leven profiteer, en dan
rijden we meer het platte land of noem het de brousse in, in de verte zie ik
een rivier verschijnen dit wil zeggen dat we er bijna zijn want de boerderij is
nabij de rivier gelegen.
Van zodra we arriveren komen de
jongens mij me met een grote brede glimlach tegemoet Eric pakt me direct vast
en geeft me een knuffel, Judicaël is wat bedeesd maar is blij als ik ook hem
een knuffel geef, affectie tonen naar kinderen is hier niet zoals bij ons.
Ze leiden me rond op de boerderij,
tonen trots hun werk dat ze er al verricht heb, in deze korte tijd dat we nu op
de nieuwe locatie zitten hebben ze echt wel al veel gedaan, er zijn komkommers
en augurken gezaaid, de kippen hebben hun onderdak gekregen. Ik zie dat hun
werk al een routine geworden is, na bijna één jaar dat we ze onder onze
vleugels genomen hebben, hun het werk op de boerderij geleerd hebben, kunnen ze
al zelfstandig werken, zonder telkens te zeggen nu moet je dit of dat doen.
Enkele fotos van de boerderij,
kippen en moestuin :







Ik heb een grote valies mee vol
met spullen voor de boerderij de jongeren,
massas T-shirts, ik ken hier veel mensen / vrienden die een nieuwe T-shirt
kunnen gebruiken, een simpele gift van een
T-shirt maakt hen al reuze blij.
Langs deze weg wil ik nogmaals
iedereen hartelijk en oprecht bedanken die zijn steentje bijdroeg via kledij,
materiaal of een financiële steun, jullie hulp gaat voor de volle 100% naar het
project, weet goed dat er nergens één eurocent blijft kleven.
Vandaag heb ik al wat Franse
leesboeken mee en enkele T-shirts, Eric en Judicaël zijn super blij ermee. Ik
vertel ze dat ik volgende week ook zal overnachten op de boerderij en dat we
dan s avonds samen in de boekjes gaan lezen, de glimlach op hun gezicht toont
duidelijk hoe blij ze hiermee zijn, ze hebben zelf geen familie (meer) die voor
hen (kan) zorgen, de boerderij is hun thuis geworden, mij zien ze als hun mama,
Edmond als hun grote broer zo spreken ze hem ook aan, dit is tevens een vorm
van respect die wij bij ons ook niet meer kennen.
Met hun Belgische T-shirts zijn ze
nu een stukje Belg geworden.


We hebben wat eten meegebracht en
eten dit samen op, direct na het eten gaan ze verder werken zonder dat Edmond
die de boerderij leidt hen dit moet zeggen, ik ben onder de indruk van hun
inzet,
amper 16 en 17 jaar zijn ze , in
Europa kunnen we daar nog veel van leren, wat zijn we bij ons verwend en hebben
we een luxeleven. Moeten kiezen tussen één hobby activiteit door corona
zorgt
voor veel ontevredenheid en woede, maar we beseffen niet dat al deze hobbys
luxe is, we zijn er zo gewoon aan geworden, we staan er niet meer bij stil dat
er zo veel kinderen / jongeren / volwassenen zijn die geen enkele hobby hebben
en deze ook nooit zullen kunnen hebben gedurende hun hele leven omdat de
middelen ervoor ontbreken. En waarom wij wel en zij niet, wij hebben het geluk
dat we in een welvaartsstaat geboren zijn en leven, iedereen zou daar nu en dan
eens moeten blijven bij stilstaan.
We tellen samen nog de eieren van
vandaag en dan is het al laat en donker, tijd om terug naar huis te gaan. Mijn
jongens bedanken me nog uitvoerig voor het bezoek en na de afspraak gemaakt te
hebben dat ik vrijdag kom helpen op de boerderij nemen we afscheid na een mooie
en aangename dag.
|