Werken en Eten... Een moeilijk gegeven blijkt zo...
Hoi iedereen,
Ik ben inmiddels al een weekje terug aan het werken.
Het valt me wel op dat werken en eten een moeilijke combinatie is.
Althans bij mij op werk toch. We hebben namelijk maar 1 pauze waarbij je even de werkplaats kan verlaten...
Nu neem ik dagelijks een kommetje soep mee, een beetje fruit, en dan nog iets van salade of van yoghurt...
Maar eigenlijk hoor ik 6x per dag te eten waar ik echt niet aan kom, met gevolg op mijn werk loop ik steeds rond met honger...
Nu zit ik gelukkig aan een receptie waardoor ik achter de desk al eens iets kleins in mijn mond kan steken, maar toch merk ik het verschil tussen op mijn gemak kunnen eten of snel iets in je mond steken, op de hoop dat er net niemand voor je desk komt staan... Het is ook moeilijk om op die manier variatie te krijgen in je eten, want in principe mogen we niet aan onze desk eten, maar je collega kan je slechts 1x aflossen dus we hebben weinig keuze...
En thuis, ja daar eet je al wat makkelijker, maar als je een warme middag eet is het moeilijk om thuis ook nog eens na je werk 2 tot 3x te eten... Want wat moet je in hemelsnaam eten als je nog in de fase zit dat je veel dingen nog niet kan verdragen... Het is een echte zoektocht naar de dingen die je dus wel kan verdragen... Want ik heb ook gemerkt dat wat ik in de eerste fase dagelijks tot 3-4 keer per dag at (yoghurt en platte kaas), dat ik daar nu een echte afkeer van heb gekregen en al begin te kokhalzen als ik het nog maar ruik... Ik ben dus steeds geneigd om terug te grijpen naar soep, wat op zich niet erg is, maar dat verteerd veel sneller waardoor ik dus ook veel sneller terug honger heb...
Dus is het gemakkelijk neen.. Maar ik ben ervan overtuigd dat alles tijd nodig heeft, en dat dit ook wel in orde zal komen...
Het is alweer een
tijdje geleden dat ik hier iets geschreven heb.
De operatie is
ondertussen achter de rug, ik was als tweede aan de beurt dus daar was ik zeker
niet treurig om. Alles verliep vlot en de verpleging was zeer aangenaam en in
het operatiekwartier werd alles ook zeer goed uitgelegd nog voor ik in slap gedaan
werd. Ik moet zeggen dat de operatie op zich zeer goed is meegevallen. Ik heb weinig,
om niet te zeggen geen pijn gehad. De avond van de operatie liep ik al in mijn
kamer rond, en zo ging het de dagen erna ook. De dag na de operatie mocht ik
nog niets eten of drinken. Dit viel me wel zwaar, want in zo een droge kamer
krijg je echt een plakmond env erlang je naar een slokje water. gelukkig had ik
mijn lippenbalsem mee, en kon ik mijn lippen een beetje vochtig houden hiermee.
De tweede dag na de
operatie kreeg ik in de ochtend een sliktest. Ook deze viel eigenlijk vrij goed
mee. Het spul dat je moet slikken is minder aangenaam van smaak, maar doordat
ik maar 2 slokken heb moeten nemen was dat eigenlijk redelijk snel achter de
rug. Toen de uitslag daar van binnen was en de dokter bij me op de kamer was
geweest, mocht ik heel voorzichtig eten en drinken. Een flesje drank moest ik over
een langere periode verspreiden, maar dat was eigenlijk niet zo moeilijk want
ik sliep toch redelijk veel. Rond 12uur kreeg ik mijn middagmaal dat bestond
uit een beschuit en een kommetje bouillonsoep. Wat was ik toch angstig op dat
eerste moment. Ik kreeg als het ware een beetje een paniekmomentje en durfde
eigenlijk niet eten uit angst voor pijn. Gelukkig kon mijn man me kalmeren en
hebben we zo samen mijn eerste hapjes gedaan. Ik heb een halve beschuit met
confituur gegeten en ben dan over gegaan naar de soep. Zo een beschuit is ook
naar droog en niet meteen mijn ding. Het potje magere joghurt heb ik laten
staan voor in de namiddag ook iets te eten als ik nog honger had. Echter kreeg
ik in de avond weer een potje magere joghurt dus dat eerste heb ik dan maar
laten staan.
De kinesist kwam ook
dagelijks langs om met mij oefeningen te doen op zo een blaasbakje met
balletjes. Dit was om mijn longen goed open te zetten. Deze oefeningen moest ik
ook thuis verderzetten en erna was dat toestelletje voor de kinderen zei de
dokter 😉 Thuis heb ik geen last gehad en was
ik redelijk snel op mijn gemak. Mijn man deed zowaar alles voor mij
De weken na de
operatie heb ik zoals de meeste die deze operatie ondergaan hebben terug moeten
leren eten, en dat gebeurde in fases. De eerste 2 weken de vloeibare fase, dan
de gemixte fase, dan de gepureerde fase, en nu ben ik stilletjes aan bezig met
vaster voedsel. En ja dat gaat met ups en downs. De ene dag lukt het me en de
andere dag moet ik redelijk snel gebruik maken van mijn nieuwe vriend mister
Mentos. Op 1 of andere manier werkt munt kalmerend voor de maag en gaat de pijn
of het zware gevoel sneller weg. Mijn darmen die zijn na 3 weken wel moeilijk
beginnen doen en wilden niet meer zelfstandig werken. Dit zorgde voor toch wel
de nodige pijntjes, maar dankzij de hulp van meerdere mensen en de huisarts heb
ik deze terug op gang gekregen. Werken ze nu iedere dag?Neen, maar soms gai k dagelijks naar het
groot toilet en soms zitten er 2 of 3 dagen tussen MAAR ze werken, en dat is
wat telt.
Wat betreft mijn
gewichtsverlies, ja daar kan ik niet om liegen dat is opmerkelijk. Ondertussen
ben ik reeds 14,7kg kwijt dus daar mag ik zeker niet over klagen! Ook hier zijn
er momenten geweest dat ik gewicht verloor, en dan weer gewicht bij kwam. Ook
zijn er momenten en dagen dat ik volledig stil blijf staan, maar dat is normaal
want als ik geen gewicht verlies dan is het wel de omtrek die veranderd. Dus
daar maken we ons geen zorgen over, je definieve eindgewicht heb je immers pas na
2 jaar. We zijn er dus nog lang niet, maar we zijn zeker op de goede weg!
Ik zal hier om de
zoveel tijd een update plaatsen wanneer ik iets nuttig te vertellen heb. De
fotos volgen vanzelf wel ten gepaste tijden.
Hier ben ik weer. Morgen gaat mijn predieet van start.
Nu begint het echt op te korten, het is best wel spannend hoor.
Ik merk nu dat er verschillende gevoelens door me heen gaan.
Ik ben zenuwachtig, maar ik tel ook echt af. Het kan niet snel genoeg 17 mei zijn.
Al moet ik toegeven dat ik best wel wat schrik heb voor erna. Ik eet nu ontzettend graag groentjes,
Maar dan ga ik moeten afkicken van mijn half bord groenten. Vele die deze operatie ondergaan hebben zeggen dat
je smaakzin zelfs veranderd... Maar ik hoop echt dat ik mijn lievelingskost nog ga lusten, want mijne man maakt die zo lekker!!!
Als ik nog maar denk aan zijn spaghetti, of aan de vis met spinaziepuree... mmmmmm... Het water loopt me al in de mond bij de gedachten...
Ik ben er echt wel klaar voor... Ik kijk al uit naar de moment dat ik kan gaan zwemmen zonder me te moeten schamen, en wandelen zonder dat ik na 5 minuten al pijn heb in mijn gewrichten... Ik ben ook nieuwsgierig... Wat ga ik niet meer kunnen eten, mara wat ga ik plots wel eten... Welke vreemde gewoontes ga ik nu plots hebben...
En om het mij nog gemakkelijker te maken om terug te gaan bewegen, heb ik van mijn man een nieuwe fiets gekregen... Een electrische fiets... En oke ergens ben ik toch nog te jong om met zo een fiets te moeten fietsen zullen vele denken, maar door de instabiliteit van mijn gewrichten kon ik niet meer pijnloos wandelen of fietsen... En jawel hoor ik heb reeds 20km achter de rug en dit pijnloos... Het voordeel van deze fiets is dat deze ook gemakkelijk rijdt zonder de batterij, dus als ik mijn gewicht kwijt ben, kan ik zelfs gewoon fietsen tot ik voel dat het niet meer gaat... Er gaat echt een wereld voor me open... Eindelijk geniet ik van het kunnen fietsen...
Zoveel veranderingen in mijn leven... Maar allemaal zo goed voor mij en mijn lichaam... Nog even doorbijten, en dan zal ik ook terug optimaal kunnen genieten van het leven... En vooral nog vele jaren genieten van mijn man en de kinderen... Iets wat voor mij toch veel belangrijker is dan eender wat... Maar we zullen maar eens eerst starten met ons Suiker en Vetarm predieet... Al heb ik gekozen om sinds half april met Modifast te werken zodat de omschakeling nara het predieet iets makkelijker zou verlopen... Zo heb ik de gewone frisdrank ook al ingeruild voor de Zero frisdrank, en heb ik al vetarme gemixte soep gemaakt voor wanneer ik dat moet gaan eten...
Ale, we gaan ons eens verder voorbereiden voor de laatste weg richting mijn nieuw leven... WISH ME LUCK
Gisteren was het dan eindelijk zo ver. Ik had een afspraak bij Dr. De Bruyne om de resultaten te bespreken, en ook om over de operatie te praten en eventueel ook de datum vast te leggen. Hij heeft alles uitgelegd, en dan hebben we effectief een datum vastgezet.
17 MEI 2019.
Hij heeft me wel op de lijst gezet dat als er iemand eerder zou afvallen, dat hij me dan zal bellen om vroeger te gaan dan gepland. Maar ik ben best tevreden met 17 mei, want nu kan ik nog even genieten van de dingen die ik lange tijd, of misschien wel nooit meer ga kunnen eten. Het zal een hele verandering zijn, maar het zal voor mij meer voordelen dan nadelen bieden.
Zo ga ik weer kunnen genieten van het dragen van een kleedje zonder me te moeten schamen, het kunnen winkelen in een normale winkel ipv steeds richting afdeling grote maten te moeten gaan. Maar ik zal ook terug kunnen genieten van het comfortabel motorrijden, dingen met de kinderen doen zonder meteen moe te zijn. En ik zal vooral een langer leven gaan hebben met de meest fantastische personen in mijn leven. Mijn man en de kinderen.
En ook al zal mijn leven drastisch veranderen en zal ik altijd moeten blijven vechten tegen de kilo's.
Ik ga ervoor, en ik weet dat het me zal lukken als ik er de tijd voor neem. Ik kon immers ook niet lopen op 1 dag.
Maandag is het dan eindelijk zover. Dan moet ik in de voormiddag bij de longarts komen, en in de namiddag bij de psycholoog.
Dinsdag heb ik een afspraak bij mijn huisarts voor de nodige papieren op te halen, en woensdag kan ik eindelijk naar Dr. De Bruyne toe.
Daar zullen we de resultaten bespreken, en hopelijk ook een datum vastleggen voor de operatie die mijn leven zal veranderen.
Ik ben best nerveus. Het is namelijk het BMI cijfer bij de longarts dat gaat bepalen of er al dan niet een tussenkomst zal zijn van mijn mutualiteit en hospitalisatieverzekering. Ik heb er zo een zenuwen voor dat ik afgelopen week zelfs te kampen kreeg met een maag en darminfectie. Deze is gelukkig beter dankzij de juiste medicatie. Hopelijk komt het nu ook allemaal goed bij de longarts en kom ik nog steeds in aanmerking voor mijn Mini Gastric Bypass.
Het is toch een spannend traject moet ik zeggen. Ik heb er nooit zo bij stil gestaan dat ik deze keer echt een nieuw leven ga krijgen.
Ik krijg eigenlijk een tweede kans om het deze keer wel goed te doen, en niet meer zo slecht in mijn vel te zitten. Om wel trots te gaan zijn op mijn lichaam, en wel meer energie te hebben om vanalles te kunnen doen.
Het gesprek bij de psycholoog zal vast meevallen, want ik ben er echt klaar voor. Het is nu of nooit voor mezelf. Maar ik weet dat ik het ga aankunnen, dus om dat gesprek maak ik me niet teveel zorgen.
En dan zal het snel woensdag zijn. De dag dat ik bij Dr. DeBruyne zal gaan horen of er al dan niet een operatie zal plaatsvinden, en ook wanneer deze zal plaatsvinden. Het komt zo dichtbij dat ik het haast niet kan geloven dat het bijna mijn beurt is om gelukkig te gaan zijn... Er staan me dus spannende dagen te wachten.
Vandaag was het moment om mijn omgeving in te lichten... Nadat ik mijn mama, pluspapa en broer telefonisch heb verwittigd, vond ik het wel mooi om al de rest ook in te lichten over de plannen...
Social media is niet meer weg te denken uit onze maatschappij, dus heb ik daar ook gebruik van gemaakt om iedereen op de hoogte te brengen... Ik plaatste een korte tekst met de boodschap dat mijn leven binnenkort zal veranderen, en als ze nieuwsgierig zijn naar meer dat ze dan op de link van deze blog moeten klikken...
Ik kreeg vrijwel meteen berichtjes om me succes te wensen... Het was echt fijn om zelfs reacties uit onverwachte hoek te krijgen... En natuurlijk staat niet iedereen achter deze keuze, maar als ze de reden hoorden dan vonden ze het uiteindelijk toch een goede keuze... Zo zei Dunja een oude klasgenoot van mij nog; De wereld is mooier met Stiny erbij... Zo noemden ze mij op de middelbare school...
Plots kreeg ik ook langs veel kanten tips. Blijkbaar hebben toch meerdere mensen dezelfde stap gezet en ben ik niet de enige... Voor het eerst voel ik steun van mensen waar ik het nooit van had verwacht... En ja er zullen altijd mensen zijn die denken aan de nadelen en eventuele problemen, maar in mijn geval wegen die niet op tegen de voordelen...
Morgen ga ik de afspraken maken bij de andere artsen voor de pre operatieve controles... En dan ben ik weer een stapje dichterbij...
(Het klinkt misschien raar, maar op 1 of andere manier geeft deze blog me zelfs een goed gevoel en kracht om door te gaan...)
Vandaag 9 maart 2019... De dag dat alles begint... Ik ben namelijk vandaag voor het eerst op consultatie geweest bij Dr. De Bruyne.
De wekker liep af... Nog nooit stond ik op met zo een speciaal gevoel... Ik was immers enorm zenuwachtig voor dit eerste gesprek met de dokter...
Ik had al de nodige info gekregen via mijn lieve collega Kelly, en via onze goeie vriend Google... Mijn BMI moet 40 zijn om in aanmerking te komen voor de tussenkomst van de mutualiteit... Enkele dagen geleden was ik bij mijn huisarts op consultatie die vaststelde dat mijn BMI meer dan 40 bedroeg, en me zei dat het een goede keuze was om bij Dr. De Bruyne langs te gaan voor een gesprek... Dus ik maakte me niet te veel zorgen...
Ik nam plaats op de weegschaal en zag plots dat ik in gewicht afgenomen was.. Nadat ik de berekening maakte van mijn BMI sloeg ik meteen in de stress/paniek... Ik had immers een BMI van 39,2 wat niet voldoende zou zijn... HELP... Nee, dit kan toch niet... Hoe kan dat nu...
Ik open meteen mijn messenger en zie tot mijn grote opluchting dat Kelly online is... Meteen spreek ik haar aan, en geeft ze mij de nodige tips... Ik begin als een gek chocolademelk te drinken want dat gaat er op korte tijd goed in bij mij... En nee hoor ik ga absoluut niet naar het toilet, want dat zou wel eens een verschil kunnen maken... Een echte mindfuck neemt door de zenuwen de bovenhand... Ik trek mijn kleren aan met de ingesteldheid van, ja als het niet genoeg is en de dokter weigert, dan zal dat wel zo moeten zijn...
Tijdens de autorit naar Dr. De Bruyne zijn praktijk nemen de zenuwen toe, gelukkig heb ik mijn man bij. Hij weet me gerust te stellen, en met een klein hartje stap ik eenmaal aangekomen uit de wagen... Mijn hart slaat in mijn keel wanneer ik de wachtruimte binnenstap, maar tot mijn grote verbazing heerste daar een rustgevende sfeer... Ik werd door de andere mensen niet aangestaard, maar vriendelijk begroet... Ook Dr. De Bruyne begroette me vriendelijk... Na een korte kennismaking mocht ik plaatsnemen op de weegschaal... Er gingen 1001 gedachten door mijn hoofd van : "wat als......."
Ik zag het cijfer omhoog gaan, maar had niet verwacht dat het cijfer zo hoog zou gaan... Wat toch wil zeggen dat er duidelijk iets mis is met mijn weegschaal thuis. Want plots was ik toch een aantal kilo's rijker die onmogelijk het gevolg konden zijn van 500ml chocolademelk... Ik schrok er zelfs van toen hij mijn BMI zei... Heb ik dan iets verkeerd gedaan tijdens de berekening... Ik weet het niet maar ik hoorde hem zeggen 41,1... Ik kijk naar mijn man en kon dit amper geloven en vroeg nog eens wat mijn BMI was...
En dan komt de realiteit en de nodige uitleg van de diverse mogelijkheden... Dr. De Bruyne is kordaat en draait er geen doekjes om, wat voor mij een positief teken was... Hij maakte het niet mooier dan het was... Zoals het hoort dus... En toch voelde ik vanbinnen dat blije gevoel opkomen... Ik onderdrukte mijn enthousiasme nog even tot ik zijn praktijk buiten stapte... Voorzichtig zei ik tegen mijn man, amaai dit had ik niet verwacht, maar yes, ik kom in aanmerking... Ik kan mijn nieuw leven beginnen... Ik krijg een dubbel gevoel... Enerzijds blijdschap dat ik mijn leven kan herpakken en mijn levenskwaliteit ga kunnen verbeteren... Maar anderzijds zei ik ook in mezelf.: Papa, je zal nog wat langer moeten wachten om mij terug te zien... Al zal hij ongetwijfeld trots op me zijn... twee jaar geleden gestopt met roken en nu dit...
Nu rest er me enkel nog een consultatie bij de longarts en bij de psycholoog, en dan kan ik terug naar Dr. De Bruyne om te zien of de operatie goedgekeurd word, en wanneer deze zal plaatsvinden... Dat worden dus nog enkele spannende weken, want ook al weet ik dat de operatie al eind April zou kunnen plaatsvinden, toch kies ik er voor om eerst nog met mijn man, mijn mama en pluspapa op vakantie te gaan naar mijn familie in Polen... Daar zal ik voor mezelf mijn oude leven afsluiten, en samen met hen mijn nieuwe leven tegemoet gaan... Dus ik wacht liever nog even wat langer, zodat ik er echt 200% klaar voor ben om mijn oude levensstijl achter me te laten...
Heb jij ooit het gevoel gehad een buitenbeentje te zijn? Nergens bij te horen, en zelfs uitgesloten te worden omdat je niet mee kan?
Bij mij begon het allemaal al op de lagere school, waar ik gepest werd omdat ik klein was en niet goed mee kon tijdens het turnen...
Je wil je best doen maar het lukt je gewoon niet... Ook in de middelbare school bleef dit een hindernis al waren de pesterijen wel minder...
Ik behoorde niet bij de populaire groep op school, maar was tevreden bij mijn klasgenoten waarvan sommige ook niet de ideale vormen hadden...
Maar dan komt het moment dat je in een relatie komt en je begint te genieten van het leven... De weegschaal geeft steeds meer en meer aan...
Ik besliste om er iets aan te gaan doen samen met mijn toenmalige partner die toen meer dan het dubbele van mij woog... Hij kreeg echter snel een eetprobleem, want hij ging van morbide obesitas op een half jaar tijd naar anorexia. Hij at gewoon niets meer, hongerde zichzelf uit, kreeg een alcoholprobleem en werkte zijn frustratie uit op mij, met de nodige overduidelijke gebaren en commentaren zoals.: Je word nog zo breed als dat je groot bent, Je hebt geen respect voor mij als je eet voor mijn neus, je bent echt een patattenzak... Gevolg zelfbeeld onder nul...
Ik begon stiekem te eten want wou niet nog meer van die pijnlijke commentaar krijgen. Hij had mij immers mentaal zo ver gekregen dat ik mezelf niet meer aanvaarde... Na 6 jaar samenzijn maakte ik er uiteindelijk toch een einde aan, want ik werd steeds ongelukkiger niet alleen door de kwetsende reacties maar ook door mijn postuur, ik zat zelfs zo diep dat ik uit het leven wou stappen, om verlost te zijn van die mentale pijn...
Gelukkig leerde ik de man van mijn leven kennen, stopte met roken voor hem en zijn kinderen, en werd zijn vrouw. Hij zag mijn postuur niet, maar wel wie ik vanbinnen was... Dankzij hem klom ik steeds meer en meer uit dat zwarte gat, en durfde ik terug eten zoals het hoorde... Echter had ik al de nodige verslaving gekregen, en kwamen de centimeters er plots zo gemakkelijk bij dat ik het niet eens door had, tot ik werkelijk geen enkele broek meer had die me paste... Terug geprobeerd om af te vallen met de producten van Gerlinea en nog enkele varianten, maar tevergeefs... Veel medische problemen gekregen met mijn gewrichten waardoor ik moest veranderen van job omdat deze me te zwaar geworden was...
Op mijn nieuwe job heb ik dan Kelly, een fantastische dame leren kennen, waar ik me enorm in herkende, en waarbij ik steeds meer over mezelf en mijn probleem durfde vertellen... Ze had me verteld over haar ervaringen die me echt emotioneel raakten... Ik hoorde mezelf spreken... Ik las haar blog op deze site en kwam tot het besef... Ik moet hier iets aan doen, dit kan zo niet verder... Mijn hartje geeft me de laatste tijd het gevoel dat het steeds wat moeilijker verloopt... En ik wil absoluut niet op mijn 42 jaar sterven zoals mijn vader. Hij was hartpatiënt, en mijn moeder is dit ook sinds enkele jaren, dus ik zou er niet aan ontkomen op de manier waarop ik nu leef... Het is nu of nooit... Mijn besluit staat vast... Ik ga voor een mini gastric bypass...
Ik ben Bianca, 36 jaar en morbide obees (ook al lijkt dit niet zo, toch is dit het geval door mijn lengte en gewicht...).
Ik ben Bianca
Ik ben een vrouw en woon in Erembodegem (Aalst) (België) en mijn beroep is Bewakingsagente / Receptioniste.
Ik ben geboren op 12/10/1982 en ben nu dus 42 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: zingen en boogschieten.
Ik maak deze blog om mijn verhaal te kunnen delen met mensen die dezelfde stap overwegen...
Hey iedereen,
