Social media is niet meer weg te denken uit onze maatschappij, dus heb ik daar ook gebruik van gemaakt om iedereen op de hoogte te brengen... Ik plaatste een korte tekst met de boodschap dat mijn leven binnenkort zal veranderen, en als ze nieuwsgierig zijn naar meer dat ze dan op de link van deze blog moeten klikken... 

Ik kreeg vrijwel meteen berichtjes om me succes te wensen... Het was echt fijn om zelfs reacties uit onverwachte hoek te krijgen... En natuurlijk staat niet iedereen achter deze keuze, maar als ze de reden hoorden dan vonden ze het uiteindelijk toch een goede keuze... Zo zei Dunja een oude klasgenoot van mij nog; De wereld is mooier met Stiny erbij... Zo noemden ze mij op de middelbare school...

Plots kreeg ik ook langs veel kanten tips. Blijkbaar hebben toch meerdere mensen dezelfde stap gezet en ben ik niet de enige... Voor het eerst voel ik steun van mensen waar ik het nooit van had verwacht... En ja er zullen altijd mensen zijn die denken aan de nadelen en eventuele problemen, maar in mijn geval wegen die niet op tegen de voordelen... 

Morgen ga ik de afspraken maken bij de andere artsen voor de pre operatieve controles... En dan ben ik weer een stapje dichterbij...

(Het klinkt misschien raar, maar op 1 of andere manier geeft deze blog me zelfs een goed gevoel en kracht om door te gaan...)

De wekker liep af... Nog nooit stond ik op met zo een speciaal gevoel... Ik was immers enorm zenuwachtig voor dit eerste gesprek met de dokter...

Ik had al de nodige info gekregen via mijn lieve collega Kelly, en via onze goeie vriend Google... Mijn BMI moet 40 zijn om in aanmerking te komen voor de tussenkomst van de mutualiteit... Enkele dagen geleden was ik bij mijn huisarts op consultatie die vaststelde dat mijn BMI meer dan 40 bedroeg, en me zei dat het een goede keuze was om bij Dr. De Bruyne langs te gaan voor een gesprek... Dus ik maakte me niet te veel zorgen... 

Ik nam plaats op de weegschaal en zag plots dat ik in gewicht afgenomen was.. Nadat ik de berekening maakte van mijn BMI sloeg ik meteen in de stress/paniek... Ik had immers een BMI van 39,2 wat niet voldoende zou zijn... HELP... Nee, dit kan toch niet... Hoe kan dat nu...

Ik open meteen mijn messenger en zie tot mijn grote opluchting dat Kelly online is... Meteen spreek ik haar aan, en geeft ze mij de nodige tips... Ik begin als een gek chocolademelk te drinken want dat gaat er op korte tijd goed in bij mij... En nee hoor ik ga absoluut niet naar het toilet, want dat zou wel eens een verschil kunnen maken... Een echte mindfuck neemt door de zenuwen de bovenhand... Ik trek mijn kleren aan met de ingesteldheid van, ja als het niet genoeg is en de dokter weigert, dan zal dat wel zo moeten zijn... 

Tijdens de autorit naar Dr. De Bruyne zijn praktijk nemen de zenuwen toe, gelukkig heb ik mijn man bij. Hij weet me gerust te stellen, en met een klein hartje stap ik eenmaal aangekomen uit de wagen... Mijn hart slaat in mijn keel wanneer ik de wachtruimte binnenstap, maar tot mijn grote verbazing heerste daar een rustgevende sfeer... Ik werd door de andere mensen niet aangestaard, maar vriendelijk begroet... Ook Dr. De Bruyne begroette me vriendelijk... Na een korte kennismaking mocht ik plaatsnemen op de weegschaal... Er gingen 1001 gedachten door mijn hoofd van : "wat als......."

Ik zag het cijfer omhoog gaan, maar had niet verwacht dat het cijfer zo hoog zou gaan... Wat toch wil zeggen dat er duidelijk iets mis is met mijn weegschaal thuis. Want plots was ik toch een aantal kilo's rijker die onmogelijk het gevolg konden zijn van 500ml chocolademelk... Ik schrok er zelfs van toen hij mijn BMI zei... Heb  ik dan iets verkeerd gedaan tijdens de berekening... Ik weet het niet maar ik hoorde hem zeggen 41,1... Ik kijk naar mijn man en kon dit amper geloven en vroeg nog eens wat mijn BMI was... 

En dan komt de realiteit en de nodige uitleg van de diverse mogelijkheden... Dr. De Bruyne is kordaat en draait er geen doekjes om, wat voor mij een positief teken was... Hij maakte het niet mooier dan het was... Zoals het hoort dus... En toch voelde ik vanbinnen dat blije gevoel opkomen... Ik onderdrukte mijn enthousiasme nog even tot ik zijn praktijk buiten stapte... Voorzichtig zei ik tegen mijn man, amaai dit had ik niet verwacht, maar yes, ik kom in aanmerking... Ik kan mijn nieuw leven beginnen... Ik krijg een dubbel gevoel... Enerzijds blijdschap dat ik mijn leven kan herpakken en mijn levenskwaliteit ga kunnen verbeteren... Maar anderzijds zei ik ook in mezelf.: Papa, je zal nog wat langer moeten wachten om mij terug te zien... Al zal hij ongetwijfeld trots op me zijn... twee jaar geleden gestopt met roken en nu dit... 

Nu rest er me enkel nog een consultatie bij de longarts en bij de psycholoog, en dan kan ik terug naar Dr. De Bruyne om te zien of de operatie goedgekeurd word, en wanneer deze zal plaatsvinden... Dat worden dus nog enkele spannende weken, want ook al weet ik dat de operatie al eind April zou kunnen plaatsvinden, toch kies ik er voor om eerst nog met mijn man, mijn mama en pluspapa op vakantie te gaan naar mijn familie in Polen... Daar zal ik voor mezelf mijn oude leven afsluiten, en samen met hen mijn nieuwe leven tegemoet gaan... Dus ik wacht liever nog even wat langer, zodat ik er echt 200% klaar voor ben om mijn oude levensstijl achter me te laten...

Bij mij begon het allemaal al op de lagere school, waar ik gepest werd omdat ik klein was en niet goed mee kon tijdens het turnen...

Je wil je best doen maar het lukt je gewoon niet... Ook in de middelbare school bleef dit een hindernis al waren de pesterijen wel minder...

Ik behoorde niet bij de populaire groep op school, maar was tevreden bij mijn klasgenoten waarvan sommige ook niet de ideale vormen hadden...

Maar dan komt het moment dat je in een relatie komt en je begint te genieten van het leven... De weegschaal geeft steeds meer en meer aan... 

Ik besliste om er iets aan te gaan doen samen met mijn toenmalige partner die toen meer dan het dubbele van mij woog... Hij kreeg echter snel een eetprobleem, want hij ging van morbide obesitas op een half jaar tijd naar anorexia. Hij at gewoon niets meer, hongerde zichzelf uit, kreeg een alcoholprobleem en werkte zijn frustratie uit op mij, met de nodige overduidelijke gebaren en commentaren zoals.: Je word nog zo breed als dat je groot bent, Je hebt geen respect voor mij als je eet voor mijn neus, je bent echt een patattenzak... Gevolg zelfbeeld onder nul... 

Ik begon stiekem te eten want wou niet nog meer van die pijnlijke commentaar krijgen. Hij had mij immers mentaal zo ver gekregen dat ik mezelf niet meer aanvaarde... Na 6 jaar samenzijn maakte ik er uiteindelijk toch een einde aan, want ik werd steeds ongelukkiger niet alleen door de kwetsende reacties maar ook door mijn postuur, ik zat zelfs zo diep dat ik uit het leven wou stappen, om verlost te zijn van die mentale pijn... 

Gelukkig leerde ik de man van mijn leven kennen, stopte met roken voor hem en zijn kinderen, en werd zijn vrouw. Hij zag mijn postuur niet, maar wel wie ik vanbinnen was... Dankzij hem klom ik steeds meer en meer uit dat zwarte gat, en durfde ik terug eten zoals het hoorde... Echter had ik al de nodige verslaving gekregen, en kwamen de centimeters er plots zo gemakkelijk bij dat ik het niet eens door had, tot ik werkelijk geen enkele broek meer had die me paste... Terug geprobeerd om af te vallen met de producten van Gerlinea en nog enkele varianten, maar tevergeefs... Veel medische problemen gekregen met mijn gewrichten waardoor ik moest veranderen van job omdat deze me te zwaar geworden was... 

Op mijn nieuwe job heb ik dan Kelly, een fantastische dame leren kennen, waar ik me enorm in herkende, en waarbij ik steeds meer  over mezelf en mijn probleem durfde vertellen... Ze had me verteld over haar ervaringen die me echt emotioneel raakten... Ik hoorde mezelf spreken... Ik las haar blog op deze site en kwam tot het besef... Ik moet hier iets aan doen, dit kan zo niet verder... Mijn hartje geeft me de laatste tijd het gevoel dat het steeds wat moeilijker verloopt... En ik wil absoluut niet op mijn 42 jaar sterven zoals mijn vader. Hij was hartpatiënt, en mijn moeder is dit ook sinds enkele jaren, dus ik zou er niet aan ontkomen op de manier waarop ik nu leef... Het is nu of nooit... Mijn besluit staat vast... Ik ga voor een mini gastric bypass...

Ik ben Bianca, 36 jaar en morbide obees    (ook al lijkt dit niet zo, toch is dit het geval door mijn lengte en gewicht...).