Aantal km gereden vandaag: 306 Overnachting: Best Western Plus Yosemite Gateway Inn in Oakhurst Getankt : / Graden C° : bij vertrek in Mammoth Lakes 16° - aankomst in Oakhurst 21° Aantal foto' s gemaakt : 174 en 4 filmkes
Amaai, wat een dag! Vandaag hebben we heel wat beleefd! Maar laten we eerst teruggaan naar het begin...
In de Alpenhof Lodge hadden we een kamer met ontbijt gereserveerd. De receptionist had ons gisteren al geadviseerd dat dit onbijt in de lobby plaatsvindt, dus we hadden al een vermoeden dat dit ontbijt waarschijnlijk niet zoveel zou voorstellen. En we hadden gelijk. In de lobby stond er inderdaad een dressoir met daar wat drankjes, wat donuts, een toaster en wat fruit. We roosterden elk een broodje mooi bruin en namen wat fruitsapjes. Stoelen stonden er ook niet in de lobby, dus we hebben onze bordjes gewoon mee naar onze kamer genomen.
Voila, we waren klaar voor de rit over de Tioga Pass, de bergpas die je vanuit Mammoth Mountain rechtstreeks in het Yosemite National Park brengt. Het hoogste punt van deze bergweg ligt op 3000 meter hoogte en dat voel je dus. We hadden ons gelukkig vanmorgen voorzien en een lange broek aangetrokken i.p.v. de gebruikelijke short. De bergpas loopt langs prachtige bergmeertjes, uitgestrekte hoogvlaktes en soms zelfs plaatsjes waar nog wat sneeuw is achtergebleven. We zijn trouwens ook nog enkele sneeuwruimers gepasseerd, en enkele zijwegen van de Tioga Pass waren nog gesloten. Het was weer een droge dag, dus Smokey Bear -die aan bijna elk National Park staat- zei ons dat het brandgevaar "very high" was.
Bij een van onze eerste stops aan een meer was er nog heel wat sneeuw. Een Indische familie was er volop foto's aan het nemen en we hoorden iemand zeggen dat dit haar eerste sneeuw ooit was. Het water in de bergmeren was glashelder en erg fris.
De rit ging voorzichtig verder want we konden wel wat onverwachte "voetgangers" op de weg tegenkomen. In Yosemite kan je weer verschillende diersoorten tegen het lijf lopen: hertjes, zwarte beren, coyotes, eekhoorntjes, mountain lions, uilen, raven en muggen. De muggen hadden ons jammer genoeg snel gevonden en het kostte ons heel wat moeite om ze uit de auto te houden bij het instappen.
Aan de ingang van het park hadden we wat informatie meegekregen wat te doen als we een beer zouden tegenkomen: afschrikken en beginnen roepen, dus zaten we helemaal voorbereid en gefocust. Ook werd er gevraagd om zich aan de snelheid te houden omdat er al heel wat beren aangereden waren in het park, waarvan getuige de talrijke borden met een rode beer op elk van die plaatsen.
Freya's excursie bracht ons langs heel wat plaatsen alsof het schilderijen waren: de grootste hoogtevlaktes, de mooiste meren, de hoogste watervallen, heel veel groen, ... Deze kant van de berg verschilde zo enorm met de andere zijde met zand, droogte en wat dorre planten!
Iets na de middag kwamen we in de buurt van de ondertussen bekendste rots in Belgie "El Capitan" waar Tom Waes vorig jaar zijn stunt uithaalde met de beklimming der beklimmingen. Van ver lijkt die niet zo groot eigenlijk. Van een gids pikten we op dat "almost every day there are people climbing on El Capitan". We gingen eerst nog langs de waterval Bridalveil Falls, waar omstaanders gilden als de wind een frisse nevel over het publiek blies.
Tijdens de late lunch kwamen de dieren toch al heel wat dichter. Alhoewel er erg op gedrukt wordt om de dieren geen eten te geven ("Keep the wildlife wild!") via folders, borden, kaartjes op de tafels, enz. overwinnen sommige eekhoorntjes toch hun mensofobie of sommige hertjes durven toch al stiekem op enkele tientallen meters van de restaurants verschijnen. De vuilbakken hebben een speciaal sluitsysteem waar de mensen al gestudeerd voor moeten hebben om die te openen. Ook zagen we de foodboxen aan een picknickplaats waar je je eten in kan (moet) opbergen om te vermijden dat de beren erop afkomen.
Drie uur in de namiddag en er stond nog wat op het programma. We zouden vlakbij El Capitan passeren om naar de volgende stops te rijden. Aan El Capitan was het vrij druk: er stonden mensen met verrekijkers aan de kant van de straat of in het veld tegenover El Capitan, daar waar Tom Waes zijn team gecampeerd stond. Mensen zaten in plooistoeltjes naar boven te kijken en we zagen er inderdaad na heel lang zoeken een aantal klimmers en een ledge (zo'n bed om tegen de rotsen te slapen) op ongeveer een vijfde van de top. Maar er stond ook politie, brandweer, een heel hulpteam en een helikopter in onze buurt. Vreemde situatie daar. Er stond een man in een T-shirt met op de rug "Yosemite Search and Rescue" door zijn fototoestel met een heel lange lens te kijken. Op zijn badge stond "Tom Evans". We vroegen hem of er iets gaande was, en hij zei dat de klimmer in de ledge zijn been gebroken had en er nu een reddingsactie opgestart werd om hem daar weg te halen. Hij zat in het team van deze persoon, was vroeger zelf klimmer geweest (volgens zijn website heeft hij El Capitan zelf 5 keer beklommen) maar deed nu enkel fotografiewerk. We zagen de helikopter tot bij de klimmer en zijn compagnon stijgen, volgens Tom Evans deden ze dat om de situatie in te schatten want er was redelijk wat wind, om de makkelijkste weg te zoeken en omdat er sommige reddingswerkers bijwaren die zelf deze klim nog nooit gedaan hadden. Plan was om de reddingswerkers op de top te droppen, zij zouden met touwen afdalen tot bij de gewonde en zijn partner, en dan zouden ze de klimmer met gebroken been naar beneden brengen. Daarna (en dat was werk voor morgen) gingen ze de compagnon naar beneden begeleiden, een reddingsoperatie van 2 dagen dus. Een Amerikaanse vroeg waarom die compagnon dan zelf al niet naar beneden kwam, maar kreeg een bedenkelijk antwoord als: "It's a very long way down, you know!" De helikopter kwam terug naast ons geland, bracht reddingswerkers naar de top, en kwam dan nogmaals naar beneden om het klimmateriaal naar de top te brengen.
Hoewel zo'n reddingsactie niet alledaags is voor ons, moesten we toch verder op pad om nog wat droomplaatsjes te gaan bezichtigen in Yosemite. Vanop het hoger gelegen Tunnel View hadden we een overzicht over een enorme waterval en de hoge bergen waaronder El Capitan. Toch nog even kijken hoe het er stond met de reddingsactie: de klimmers hingen er nog steeds maar nu zagen we de reddingswerkers op de top staan.
Aan Glacier Point was ook zo'n overzicht van de prachtige uitgestrektheid van natuur. Hier poseerde nog een eekhoorn voor een aantal hertjes die zich veilig voelden wat dieper in de berm. Freya was geinspireerd door de naam van deze plek en at er een ijsje. Toen we van dit punt terugreden naar de hoofdbaan in het park, keken we aandachtig uit om een glimp van een beer te kunnen spotten. Spijtig genoeg niet gelukt, maar we kregen iets anders in de plaats: plots dachten we heel dichtbij een wolf te zien, maar die zitten niet in Yosemite, het bleek een coyote te zijn.
Door de ongeplande reddingsactie was het ondertussen al laat geworden maar de laatste stop, Mariposa Grove, konden we niet overslaan. Hier groeien millenniumoude bomen, de sequoia's. Nu weten we hoe kabouters zich moeten voelen na zo'n ervaring in een bos van zulke enorme bomen, zowel in grootte als in dikte. De Grizzly Giant, een boom van 63,7m hoog en 8,5m diameter, staat daar al 1800 jaar te groeien. Er was er zelfs een van 2700 jaar.
De Nationale Parken hebben we nu achter de rug. Morgen gaan we kijken wat San Francisco allemaal te bieden heeft.
Aantal km gereden vandaag: 425 Overnachting: Alpenhof Lodge in Mammoth Lakes Getankt : 14,31 gallons (54,17l) Graden C° : bij vertrek in Death Valley 34° - aankomst in Mammoth Lakes 18° Aantal foto' s gemaakt : 77
Toen we vanochtend opstonden in het broeierige Death Valley was het er alweer 30°. Zelfs het water dat er uit de koude kraan komt is warm! Echt een unieke plaats! We sliepen er op 65 meter onder de zeespiegel, maar geen nood, we hebben geen natte voeten gehad.
Na een tijdje rijden verlieten we het laagstliggende National Park op het continent. Hiervoor moesten we over erg hoge toppen en diepe dalen. Soms stonden er borden langs de kant van de weg die adviseerden om de airco af te zetten gedurende een aantal miles om oververhitting van de motor tegen te gaan. Of op de onmogelijkste plaatsen stonden onbemande vaten water op een aanhangwagen, bedoeld voor radiatoren van auto's.
De geplande excursie naar Devil's Postpile, een rotswand die lijkt op een kerkorgel, kon niet doorgaan omdat de weg hiernaartoe gesloten is voor de rest van het seizoen wegens onderhoudswerken. Dan gooiden we de planning maar wat overhoop en deden vandaag al een uitstapje naar Mono Lake, een groot en eeuwenoud zoutmeer. Bij aankomst dachten we surfers te zien op het meer, maar eigenlijk waren het tufa's, grote zoutpilaren. De tufa's staan niet alleen in het water maar ook rondom het meer omdat het waterpeil hier vroeger een stuk hoger was. Hier en daar komt nog een olie-achtige vloeistof uit de ondergrond, waardoor er nu nog steeds nieuwe tufa's gevormd worden.
Daarna kwamen we aan in Oostenrijk, althans zo leek het toch. Het is alsof een groeikraan een skidorp in de Alpen opgepakt en hier neergepland heeft. Onze kamer net boven de receptie is de enige aan de voorzijde van het hotel met zo'n typisch Oostenrijks balkon.
De Mammoth Mountain Ski Area is ondertussen gesloten, maar heeft 1 van de langste seizoenen in Noord-Amerika. Over het algemeen is het van november tot juni geopend, maar in het seizoen 1994-1995 was het gebied zelfs open van 8 oktober tot 13 augustus. De Ski Area bestaat uit 174 kilometer pistes, waarvan 104 makkelijk, 41 gemiddeld en 29 moeilijk. Vannacht gaat het hier 1 graad worden, wat een verschil met gisteren in Death Valley!
Morgen rijden we over de Tioga bergpas naar het Yosemite National Park. Gelukkig is de bergpas open en zullen we geen honderden kilometers moeten rondrijden.
Aantal km gereden vandaag: 297 Overnachting: Furnace Creek Ranch in Death Valley Getankt : 7,72 gallons (29,22l) Graden C° : bij vertrek in Vegas 25° - aankomst in hotel in Death Valley 39° Aantal foto' s gemaakt : 105 en 6 filmpjes
Vanuit de hotelkamer in Las Vegas waren we met een simpele druk op de knop van de TV-afstandsbediening uitgecheckt. En toen begon onze eerste wandeltocht van de dag: van de hotelkamer naar de auto, een niet te onderschatten trip van een klein half uurtje. We deden nog snel een poging op de roulette onderweg in het MGM Grand Casino maar maandagmorgen is "not our day"...
Bij het buitenrijden van Las Vegas, stonden er aan de rode lichten twee zwaantjes te wachten. Wauw, rechtstreeks uit de '80-er jaren reeks CHiPs, maar dan echt!
Alhoewel er nog wel wat benzine in de auto was, namen we de tips serieus en gingen ze toch maar tot aan de rand vullen voor onze volgende bestemming: Death Valley. Niet alleen voor de dorst van de auto, maar ook voor onze dorst deden we nog vlug inkopen, ook op aanraden van de boekskes. In het Shell tankstation stonden nog een paar gokautomaten tevergeefs te lonken.
Rond de middag kwamen we in Pahrump, een beetje de laatste bewoonde wereld voor we de hitte van Death Valley indoken. Bij Denny's -een restaurantketen met iets deftiger eten dan de meeste fastfoods- gingen we een hapje eten, en al snel stonden er 11 bordjes en 4 glazen op onze tafel. De waitress was duidelijk haar best aan het doen voor haar "tip". Vier glazen, jaja want we begonnen de warmte al te voelen en de refills zijn hier dan meer dan welkom. Een van de waitresses vertelde ons bij het afrekenen dat er "only people from out of town" in het restaurant waren, allemaal toeristen met een accent. Een beetje verder vroegen twee Franse koppels de weg naar het outlet shopping center in "Laz Vegaaz" met hun sappig Frans accent. Dat Pahrump ook een van de laatste plaatsjes in Nevada is voor de grens met California is ook duidelijk te merken aan de vele casino's die hier nog voorkomen.
We waren er helemaal klaar voor: de rit naar het National Park met de lugubere naam Death Valley. En net als we de highway opreden, klonk op de radio AC/DC met hun "Highway to hell". Dat beloofde... Iets verderop op diezelfde highway passeerden we een bord met de tekst "Prison Area - Hitchhiking prohibited". We slikten even en wat zagen we nog geen 200m verder? Een vreemde kerel die stond te liften. We zwaaiden hem nog veel succes toe en reden vlotjes door.
Op een van de hoogste punten van dit National Park, Dante's View, aanschouwden we in de diepte de enorme zoutvlakte. Hier was de temperatuur een 24 graden, niet slecht. Aan Zabriskie Point moesten we even naar boven klauteren om van daar weer zo'n prachtig zicht te zien. Dan op naar Devil's Golf Course langs een zanderig weggetje. Niks groen te zien op deze golfbaan, we stonden temidden van een enorme, hobbelige vlakte van zoutafzetting. Unieke beelden kwamen op ons fototoestel terecht. We lieten de stoffige baan achter ons en zagen de temperatuur elke paar kilometer stijgen. In Badwater, het laagste punt van de USA, aangekomen stond de teller op 41 graden. Hier worden regelmatig warmterecords gehaald van warmste dagtemperatuur ter aarde. In 1913 haalde men hier de warmste temperatuur ooit (56,7 graden) maar in 1922 moest men de beker afgeven aan een dorpje in de Libische woestijn (57,8 graden). Badwater ligt 86m onder de zeespiegel en heeft zijn naam te danken aan het "bad water" dat niet te drinken is voor mens en dier omdat het veel te zout is. Onze laatste stop was aan het Artist's Palette, een plaats in de bergen waar de natuur een prachtig tafereel van kleuren heeft gemaakt.
Langs de bergwegen reden we naar Furnace Creek Ranch, onze lodge voor de volgende nacht. Het was ondertussen bijna 7u 's avonds en nog maar 39 graden. De receptioniste vertelde trots dat het zwembad het hele jaar door gevuld wordt met bronwater van 29 graden. Wantrouwend zijn we dat meteen gaan uittesten. Ze had gelijk. Terwijl we dit schrijven (middernacht) is het buiten nog steeds 27 graden.
Een medewerker hier vroeg waar we hierna naartoe trekken. Van Yosemite wist hij te zeggen dat het er 2 dagen geleden nog gesneeuwd had. Op dit moment is het er 4 graden, zagen we online. Dat wordt de zwemkledij ruilen voor een dikke fleece.
Aantal km gereden vandaag: 0 Overnachting: MGM in Las Vegas Getankt : / Graden C° : 27° Aantal foto' s gemaakt : 22 en 4 filmpjes
Jippie, vandaag werd er 27° voorspeld en eindelijk minder wind. Dat mocht wel eens want de temperaturen hier liggen op dit moment een stuk lager dan het gemiddelde voor Vegas. Het waaide zo erg de afgelopen dagen dat zelfs de sandwichman bijna ging vliegen. Maar vandaag was de hemel dus helderblauw, geen wolkje aan de lucht.
In de voormiddag trokken we nog eens over de Strip, maar niet te ver deze keer want onze voetjes hebben er hier al heel wat kilometertjes opzitten. We kochten nieuwe Allstars voor Freya, en gingen lunchen in 1 van de restaurantjes in de Planet Hollywood.
Daarna gingen we naar het supergrote zwembadcomplex van de MGM Grand. Je moet er je keycard laten zien om binnen te gaan. Vermits je in Vegas zoomaar kan binnenlopen in elk casino, zou het dus ook net te makkelijk zijn om zomaar in elk zwembad binnen te geraken. Ze vragen je enkel of je glas of alcohol mee binnen brengt, geven je een handdoek en dan kan je op zoek naar een plaatsje aan het zwembad. Makkelijker gezegd dan gedaan, dat plaatsje zoeken! Er zijn een stuk of 5 zwembaden (het ene al wat groter dan het andere) maar er waren nauwelijks lege stoelen te bespeuren. Op elke stoel lag wel zo'n witte handdoek van het hotel, ook al waren er niet altijd mensen in de buurt. Na wat zoeken vonden we eindelijk 2 plaatsjes en konden we wat genieten van het zonnetje.
Na nog een laatste avondmaal in Vegas trokken we nogmaals de Strip op, op naar het spektakel van de wereldberoemde fonteinen van de Bellagio. En het was inderdaad absoluut de moeite om die voetjes nogmaals te pijnigen. We zagen de fonteinen 4 keer aan het werk. Elke 15 minuten tonen ze het beste van zichzelf. Een echt spektakel!
Morgenochtend nemen we afscheid van deze hyperdrukke stad en gaan de rust opzoeken in de woestijn van Death Valley. Tot dan!
Aantal km gereden vandaag: 0 maar wel veel kms gestapt Overnachting: MGM in Las Vegas Getankt : / Graden C° : 24° en veel wind Aantal foto' s gemaakt : 98 en 6 filmpjes
Vanmorgen onze stapschoenen aan om de Strip te verkennen. Qua kledij maakt het niet veel uit in Vegas: je ziet hier veel toeristen in korte broek en T-shirt, of mensen in hun sjiekste avondkledij, of in bikini of een net te kort rokje, of in kledij in luipaardmotief, of in kostuum of trouwjurk natuurlijk. Al vroeg zaten de eerste gokkers in grote getale klaar aan de fruitmachines. Onderweg werden we constant aangesproken met "Hi, where are you from?" om dan te proberen tickets voor een of andere show te verkopen. Jennifer Lopez trad vandaag op in het Mandalay Bay hotel maar dat zal wel al lang uitverkocht geweest zijn.
Verder staan er op de Strip nog vele mensen in pakjes van Marilyn Monroe, Superman, Star Wars, Toy Story, Hello Kitty, Batman, ... om mee op de foto te staan voor een fooi. Het zijn niet de enigen die proberen wat geld te krijgen van voorbijgangers, ook straatmuzikanten, straatdansers, bedelaars doen hun ding.
Onze tocht ging van hotel tot hotel richting noorden en terug. Zo passeerden we langs o.a. de Caesar's Palace, Cosmopolitan, Venetian, Encore, Planet Hollywood. Elk hotel heeft zijn eyecatcher(s). In een shoppingcenter tussen de hotels werden we verrast door een modeshow die letterlijk uit de grond rees. Eerst kwam het podium uit het niets omhoog op de tonen van moderne muziek, en dan kwam ook de catwalk te voorschijn, met dan een korte modeshow van strandkledij.
In de Caeser's Palace begon om stipt 12h een show in het midden van hun shopping mall. De ingangen van omliggende winkels werden prompt afgesloten door gordijnen en in het midden van een grote aquarium kwamen robotpoppen een show over Atlantis geven met vuur en fonteinen. 's Middags gingen we een broodje eten en moesten eventjes wachten op de bestelling, maar kregen een apparaatje mee dat begon te trillen als onze bestelling klaar was. Die techniek toch... Oh ja, zo kregen we gisteren een drankenkaart voorgeschoteld die verlicht was, alsof je een scherm vasthad.
Aan de Encore was een party bezig: vanop straat hoorden we luide muziek, en op de balkons aan de straatkant stonden jongeren in zwemkledij te dansen. Het werd drukker en drukker op straat: op sommige momenten kon je over de koppen lopen. De lange Strip heeft wel wat zijstraten en bij elke oversteekplaats moet er een massa oversteken in de twee richtingen. Net een Romeinse aanval van stormfuseliers als het groen (euhm, hier is het mannetje wit) wordt voor de voetgangers, hoe de ene groep op de andere inloopt. In the Venetian waren we aan het kijken naar de gondels die er rondvaarden, toen we een huwelijk in het oog kregen op een brugje over de indoor rivier. Je ziet er wel meer mensen in trouwkledij lopen, of zelfs achter gokautomaten zitten.
Vanavond zijn we tot in het zuidelijkste deel van de strip gewandeld. Daar heb je o.a. de Luxorpiramide met de enorme lichtbeamer, the Hotel, het sprookjesachtige Excalibur, ... Iets verder dan het laatste megahotel staat het wereldberoemde "Welcome in Las Vegas" bord op de middenberm (met op de achterkant "Drive carefully. Come back soon."). Er is een parking voorzien aan die middenberm om er even halt te houden voor een foto. Zo zag deze dag er zowat uit. Nog enkele dingetjes misschien: * verraderlijk is wel dat je je eindpunt ziet, maar dat dat telkens verder weg is dan je denkt, want het is "maar" 2 of 3 hotels verder, maar het duurt wel een hele tijd vooraleer je een hotel gepasseerd bent. * in de shopping centra of de malls in de hotels vind je de gekste winkels zoals magneetshops met enkel frigomagneten in alle formaten, of de flipflop shops (met dus alle soorten flipflops), socks shops, uitzonderlijke boeken in een boekenwinkel, cowboybootshop, luxegadgetshop (met o.a. covers voor iphones of ipads met diamantjes, ...), oxygenwinkels waar je een tijdje aan de zuurstof kan gaan hangen met een buisje in je neus. * in het Planet Hollywood hotel begint er op bepaalde momenten van de dag een indoor onweer. Het begint er dan in het midden van de gang te regenen vanuit het hemelsblauwe plafond met wolken en het bliksemt aan de hemel * dit weekend is het Memorial Day weekend. Hier in Vegas en onderweg naar hier werd dat ons al duidelijk gemaakt door de vele Amerikaanse vlaggen. Voor studenten begint dan ook de vakantie. * vele taxi's rijden met een reclamepaneel op het dak rond. Zo doet ook Oracle z'n best om hier z'n naam in de verf te zetten.
Aantal km gereden vandaag: 329 Overnachting: MGM in Las Vegas Getankt : 11,54 gallons (43,68l) Graden C° : bij vertrek in Springdale 26° - aankomst in Las Vegas 30° Aantal foto' s gemaakt : 83
We beginnen wat te wennen aan het Amerikaanse uur en worden niet meer rond 5u 's morgens wakker. De lodge in Springdale laten we achter ons en op richting Nevada. Terug wat autostrade dus nu gaat het weer wat vooruit. De omgeving begint vlakker te worden, nog steeds droge woestijn, maar met wel veel wind. Droge planten waaien over de weg, zoals in de betere western: net echt. Een verkeersbord gaf aan dat er de volgende 4 mijl veel zijwind kon zijn, dat moest eigenlijk "next 100 miles" zijn. Bij het binnenrijden van het Lake Mead Park moesten wij en de parkwachtster al moeite doen om de pas niet te laten vliegen op een "There a lot of wind!" antwoordde ze op z'n plat Amerikaans: "Ooooh yeah". In dit park schoot af en toe een kleine squirrel of hagedis de weg over, daar schrikken we niet meer van op, 't zijn onze vrienden geworden.
Onze eerste stop in dit park was aan Stewart's Point, een plaatsje aan het meer dat gevuld lijkt te zijn met Blue Lagoon. En dat het er totaal verlaten bijlag, maakte het plaatsje nog idylischer. Alleen die wind deed wat moeilijk: we kregen een gratis scrub van voorbijvliegende steentjes en zand tegen onze korte-broek-benen. (In het hotel waar we later aankomen betaal je dus wel 85$ voor zo'n scrub.) Wat verderop stopten we nog aan de haven waar er net iemand zijn motorboot aan de brede kade op zijn aanhangwagen aan het laden was. Hier en daar gaven verkeersborden aan dat het in die buurt verboden was om wapens geladen te hebben; daar hadden we geen probleem mee. Of andere borden die aangaven dat het volgende stuk van de weg een overstromingsgebied was (met daar dan borden aan de kant van de weg waarop hoogtepeilen af te lezen waren), misschien een idee voor in Winge aan de chalet?
De GPS stuurde ons verder langs bochtige wegen naar Las Vegas. We moeten het bord van de staat Nevada gemist hebben, maar het viel al vrij snel op dat we uit Arizona waren met de neonreclame en videowalls over casino's langs de kant van de weg. In de verte zagen we de skyline van de strip in Las Vegas. Niet moeilijk dan om je hotel te vinden. En in ons geval is dat het MGM Grand hotel, het tweede grootste hotel ter wereld met z'n 5044 kamers. Wij hebben een kamer op de 14e verdieping gekregen met zijdelings Strip-view. De receptie was al meteen huge; een stuk of 25 receptionisten zaten, elk aan hun eigen stukje balie, klaar om ons in te checken. De lobby was een balzaal groot. De receptionist vroeg met een voorzichtige blik op Freya of zij de tweede persoon op de reservering was. "This is Vegas you know", knipoogde hij. Nu nog de lift vinden die ons naar de juiste gang brengt, en dan een gang door die eindeloos lang leek, om dan bij kamer 14537 aan te komen.
Snel de valiezen in de kamer gezet en dan op verkenning in het hotel en de buurt. Dirk had ooit al een voorproefje gekregen 5 jaar geleden, maar deze keer versteende Freya bij het zien van het enorme casino. Een simpele toverspreuk maakte haar weer beweeglijk en dan op naar de Strip, de straat van de superlatieven. Limo's, cocktailglazen van de grond tot aan je heupen, file tot 's avonds laat, duizenden mensen op straat en duizenden mensen in de casino's, hotels die wedijveren om de spectaculairste stunt, elke 5m iemand die je een kaartje van een callgirl probeert te geven, gejuich van mensen die net gewonnen hebben in het casino, ...
Toen het donker werd, voelde de wind toch wat kouder zodat we na enkele stops in casino's/hotels en hun shops (eigenlijk complete shoppingcenters), in de Coca-Cola- en de M&M-shop eerst iets warmers gingen aandoen, en dan nog wat ons eigen hotel gingen verkennen. Er zijn renovatiewerken aan de gang zodat momenteel de leeuwenkooi afgesloten is.
Morgen gaan we verder op ontdekkingstocht in deze stad van entertainment.
Aantal km gereden vandaag: 139 Overnachting: Majestic View Lodge in Springdale Getankt : / Graden C° : bij vertrek in Bryce Canyon City 7° - aankomst in Springdale 28° Aantal foto' s gemaakt : 108
Freaking cold! Zo startte onze dag in Bryce Canyon City. Dit waren we wel niet meer gewoon... Het moet er 's nachts rond de 1°C geweest zijn, de rest van de temperatuur hadden we per DHL naar Belgie gestuurd (en die is aangekomen hoorden we op Qmusic's webradio). Bij het uitchecken gaf de autothermometer al 7 graden aan, maar die kroop onderweg al vrij snel naar meer menselijke temperaturen. De GPS was bij de start ook even van slag door onderkoeling maar na enkele mijlen was die weer helemaal mee.
Onze volgende stop: Zion National Park. We kwamen het park langs de Eastside binnen gereden en reden zo door een erehaag van hoge door ijzer roodgekleurde rotswanden. Aan de ingang van het park, na controle van onze "America the Beautiful - annual pass" en onze picture ID, vroeg een vriendelijke parkwachtster ons: "Can I ask you a question? Do they speak French in Belgium?". Want een Franstalige kaart en documentatie had ze ook, maar "English is ok".
Zion National Park is een heel groot park, maar het deel dat het meest bezocht wordt is Zion Canyon, een ravijn uitgesneden door de Virgin River. Om naar het Visitor Center te rijden moesten we de Mount Carmel Highway volgen, een supermooie route die ook door 2 tunnels gaat. Aan het Visitor Center moesten we proberen de auto kwijt te raken. Makkelijker gezegd dan gedaan, want de parking van Zion National Park is echt wel klein voor de duizenden toeristen die het dagelijks over de vloer krijgt. Na enkele rondjes over de parking hadden we geluk want er vertrok net een auto, dus vlug de pinker op en het plaatsje van deze brave meneer ingenomen.
In Zion mag je niet met je eigen auto rondtrekken, maar ben je verplicht om de shuttlebusjes te gebruiken. Net zoals in de Grand Canyon werkt dit systeem supergoed; je moet nooit langer dan een paar minuten wachten op een busje. De shuttlebussen volgen de enige grote weg die doorheen het park gaat, ongeveer 10 km lang met 8 stopplaatsen onderweg. Een van de stopplaatsen is de "Court of the Patriarchs Viewpoint", vanwaaruit je een mooi uitzicht hebt op The Three Patriarchs, dat zijn drie bergtoppen die zijn vernoemd naar de drie bijbelse stamvaders Abraham (2.101 meter), Isaac (2.081 meter) en Jacob (2.083 meter). De volgende stopplaats is aan de Zion Lodge. Hier deden we de "Lower Emerald Pool Trail": een wandeling van ongeveer 2 km waar je op het einde van de wandeling een kleine waterval te zien krijgt als beloning. Normaal gezien kan je van hieruit ook naar de Middle en Upper Emerald pools, maar die wandeling was gesloten omdat het pad gedeeltelijk was weggespoeld. Dan maar terug naar beneden, waar we een andere wandeling volgden, The Grotto. Een van de laatste stops is de "Weeping Rock". Dit is een overhangende rots waaruit water naar beneden sijpelt. De allerlaatste stopplaats is de "Temple of Sinawava". Van hieruit vertrekt een hele mooie route langs de Virgin River, de "Riverside Walk". De wanden van het ravijn komen steeds dichter bij elkaar, terwijl wij het pad naast de rivier blijven volgen. Op het einde van deze wandeling is er slechts enkele meters ruimte tussen de ruim 600 meter hoge bergwanden. Hier kan je eventueel via een andere wandeling nog dieper de canyon in, maar dan moet je door de Virgin River en heb je dus waterschoenen nodig.
We zagen in dit park ook heel wat kleine hagedissen, prairiehonden en squirrels langs of op de wandelpaden, en ergens dook een marmot uit de grond op. Vooral de prairiehonden zijn zo ongeneneerd om voor je voeten te komen lopen. Aziatische vrouwen hebben blijkbaar een heilige schrik voor deze diertjes want ze gaan in een grote boog erom heen. Terecht misschien want in de brochures die je aan de ingang krijgt, staan foto's van verwondingen van beten om de toerist wat op afstand te houden. Slangen en tarantula's zouden hier ook rondlopen maar die zijn ook minder makkelijk te vinden.
Ondertussen was het bijna half 6, dus trokken we naar ons hotel, de Majestic View Lodge, een hotel dat zijn naam zeker niet gestolen heeft. Je hebt van hieruit werkelijk een prachtig zicht over de omgeving. We aten een lekkere steak in het bijhorende restaurant en brachten een snel bezoekje aan het hotel museum, waar we oog in oog kwamen te staan met de verschillende diersoorten die je hier kan tegenkomen. Nu enkel nog onze blog updaten en dan kunnen we het programma van morgen bekijken. Morgen krijgen jullie een live verslag vanuit de Gambling Capital of the World!
Aantal km gereden vandaag: 327 km Overnachting: Bryce View Lodge Getankt : 15,92 gallons (60,26l) Graden C° : bij vertrek in Page 30° - aankomst in Bryce Canyon City 19° Aantal foto' s gemaakt : 147
Deze ochtend vertrokken we onder een stralend zonnetje en 30° richting Horseshoe Bend, een - zoals de naam zelf zegt - hoefijzervormige bocht in de Colorado rivier. Aan de parkeerplaats staat een waarschuwingsbord dat de wandeling die volgt over moeilijk terrein gaat, dat er geen schaduwplekken zijn en dat er geen balustrade staat aan de afgrond. Via een breed, zanderig pad loop je omlaag naar het 1200 meter verder gelegen uitkijkpunt. Na een tijdje gaat het losse zand af en toe over in een stenen ondergrond, wat het toch al iets makkelijker maakt om te stappen, maar nog steeds behoorlijk zwaar is onder een brandende zon. Maar de beloning op het einde van de wandeling is het meer dan waard! Het adembenemende zicht dat je dan te zien krijgt is uniek. De combinatie van het blauwgroene water, de lichtbruine rotswanden en de groene bomen langs de rivier was schitterend. We vallen er wel een beetje uit de toon met slechts 1 fototoestel voor 2 personen. Op de terugweg naar de auto kruist een hagedis ons pad, dit keer een iets groter exemplaar.
Daarna rijden we via Lake Powell en de Glen Canyon Dam richting Utah, de derde staat waar we passeren. Utah kent een andere tijdzone dan California en Arizona, waardoor onze dag een uurtje korter is. We hebben in Utah al vaker politie en sherifs langs de weg zien staan dan op al de vorige dagen samen.
Het laatste deel van onze route naar Bryce Canyon is ontzettend groen. We rijden dan ook regelmatig langs uitgestrekt prairies met koeien en paarden.
Bryce Canyon is het 2e National Park waarvoor onze Pass geldig is. Bij het inrijden van het park moeten we eerst beleefd stoppen voor een hert dat rustig de straat oversteekt. Na een snel bezoek aan het Visitor Center, beginnen we aan de 29km lange scenic route doorheen het park. Op deze route kan je aan de verschillende uitzichtpunten een blik werpen op de schoonheid van het park. Een van de mooiste plaatsen in het park is het Amphitheater, vanwaaruit je een prachtig zicht hebt op de hoodoo's, heel grillige rotspartijen in verschillende kleuren variërend van wit, pastelroze, vurig oranje en rood tot knalrood. Deze hoodoo's zijn ontstaan door erosie van ijs, regen en wind, die inhamerden op bergen die miljoenen jaren geleden gevormd waren.
Verder kunnen we het lijstje van "gespotte dieren in het wild" nog aanvullen met chipmunks (een soort Noord-Amerikaanse eekhoorn), bijen, heel grote mieren, raven en nog wat herten.
Wat wel opvallend was, was de temperatuur in Bryce Canyon. De hoogste toppen van het park liggen op een 2700 meter, dus was een temperatuur van 17° niet abnormaal en konden we ons pulleke goed gebruiken. Bovendien stond er een felle wind zoals je op de foto's wel zal kunnen zien.
Hier in Bryce Canyon City zijn er niet zoveel eetgelegenheden. Op de meeste plaatsen waar we tot nog toe al geslapen hebben, hebben de bekendste fastfoodketens zich al gevestigd, maar niet hier in Bryce. Hier heeft de familie Ruby blijkbaar een soort van monopolie, want alle winkels, hotels en restaurants lijken gelinkt te zijn aan deze familie. We zijn gaan eten in het restaurant van de Ruby's Inn, waar we een diner-buffet formule kozen. We konden zo vaak we wilden terugkeren naar het buffet, en het eten was heel lekker.
Day 6: Monument Valley, Where the Earth meets the Sky
Aantal km gereden vandaag: 521 Overnachting: Courtyard by Marriott Page Getankt : 13,71 gallons (51,89l) Graden C° : bij vertrek in Tusayan 26° - aankomst in Page 32° Aantal foto' s gemaakt : 152 en 3 filmkes
Vanmorgen hadden we ons eerste breakfast included in het Holiday Inn Express hotel. Het was er vrij druk, dus het hotel zal inderdaad wel volzet geweest zijn. Er was een ontbijtbuffet voorzien en bestek en borden konden naar believen genomen worden want dat was wegwerpmateriaal. Hmmm... onze visie van de "groenere Amerikaan" werd bij deze grondig herzien. Aan het buffet stonden 2 pannekoekenapparaten. Nog nooit gezien: met een druk op de knop floepte er na 1 minuut een pannekoek aan de rechterkant uit waar je dan hopelijk een bord klaargezet had. Verder op het buffet o.a. soort van sponzige broodjes, toegeklapte eieren met een vierkant stuk chesterkaas tussen, spek, yoghurt en een soort van koffiekoeken met kaneel.
En dan... op naar Monument Valley. Via het Grand Canyon Park deden we nog enkele stops met prachtige zichten op de Grand Canyon en de Coloradorivier. We reden langs mijlenlange, kaarsrechte banen met links en rechts van de baan enorm uitgestrekte gebieden met een ietwat groenere natuur, t.t.z. deze planten konden al tegen een stootje van temperatuur en gemis aan water. De uitkijktoren van Desert View - voor vele mensen het eerste contact met de Grand Canyon, maar voor ons het afscheid - liet ons nog een laatste keer genieten van de immense schoonheid van de natuur.
We hadden een heel stukje door Arizona te doen, en gelukkig lieten de banen een snelheid van 65m/h (een 105km/u) toe. Freya's I-pod zorgde voor de muziek want de radio vond niets op de FM-band. En zo kwamen we in de namiddag net over de statengrens terecht in Utah, aan Monument Valley. We zagen in de grote vlakte al van ver de grillige vormen van stenen torens staan en stopten af en toe eens om al een foto te nemen, daarvoor het opvliegende rode zand trotserend. En dan op naar de Navajo indianen, kijken wat zij te bieden hadden. Voor 5$ per persoon konden we het domein op en er werd ons meteen verwittigd dat we "dirt roads" mochten oprijden maar niet te snel. Dirt roads... in de brochure stond dat het niet aangewezen was om het parcours van 27km met laaghangende auto's of motors te doen. Haha! Daar hadden we onze terreinwagen voor! In Freya's boek van de States verwittigde men dat er velen terugdraaien bij het zien van de staat van de weg met putten als badkuipen... *slik* Maar toch maar proberen, wat kennen die indianen trouwens van badkuipen. Onderweg zie je hier en daar synchroon-nee-knikkende mensen in hun auto's door de putten en zand rijden. De omgeving is er echt p-r-a-c-h-t-i-g! Torens van rotsen die door de wind en regen gesculpteerd zijn in allerlei vormen. En daar sta je dan, als mensje. Echt indrukwekkend!
Na het bezoek aan Monument Valley zetten we koers naar Page. We hadden nog een hele route voor de boeg, en het was dan ook al 19.30u toen we aan ons hotel aankwamen. Na een deugddoende douche trokken we nog snel naar de PizzaHut voor een "pizza to share". Daarna terug naar onze kamer en onder de wol, want de oogjes vallen toe.
Morgen gaan we naar Bryce Canyon, maar we weten niet zeker of ons hotel daar ook internet heeft, dus misschien lezen jullie de volgende update pas over 2 dagen. Tot dan!
Aantal km gereden vandaag: 93 Overnachting: Holiday Inn Express Tusayan Getankt : / Graden C° : bij vertrek in Williams 24° - in Grand Canyon Village 28° Aantal foto' s gemaakt : 93 en 2 filmpjes
Vanmorgen zaten we om 9.20u in de auto op weg naar de Grand Canyon. Op de lange rechte weg hiernaartoe passeerden we regelmatig windmolens. De Amerikanen werken dus ook aan hun groene energie
Een klein uurtje later kwamen we aan bij het National Geographic Visitor Centre and IMAX Theatre. Hier keken we naar 's werelds meest bekeken IMAX film: "Grand Canyon: The Movie", een 34 minuten durende film over de ontdekking van de Grand Canyon. Echt de moeite waard! De film toont ook een blik op het "wildlife" dat je in de canyon kan tegenkomen: tarantula's, ratelslangen, bergleeuwen, herten, hagedissen, eekhoorntjes, wilde kalkoenen, verschillende soorten (roof)vogels, ... Na aanschaf van de America The Beautiful Pass konden we het eerste National Park intrekken. Slimme zet van ons om die pass al in het Visitor Center aan te kopen, want zo konden we de "fast lane" nemen aan de inkom en bespaarden we ons de file aan de andere kassa's.
In het park waarschuwden borden ons voor het wild dat de baan op kon springen, en dat het verboden is om vuurtjes te stoken. Onderweg naar de Grand Canyon was er trouwens maar 1 radiozender te ontvangen, waarop continu tips (reclame) gegeven werden voor het park en spotjes over Smokey Bear, een beer in jeansbroek die slimmer is dan de mens omdat hij bezoekers afraadt om sigarettepeuken weg te gooien, te zien op www.smokeybear.com. "In 9 van de 10 gevallen zijn de branden veroorzaakt door mensen, dus 9 van de 10 branden zijn te vermijden". Mooie conclusie...
En dan op naar de prachtige beelden van de Grand Canyon die tot op het allerlaatste moment verborgen blijven. Pas aan de rand van de immense dieptes komen de overweldigende beelden zichtbaar. Het is moeilijk te beschrijven, een vlugge poging: het lijkt alsof een bovenaardse kracht met een groot mes heel diepe kloven in de aardbol gekerfd heeft, en een kleurenpracht nagelaten heeft. We hebben een aantal foto's genomen, maar die geven lang niet weer hoe indrukwekkend de zichten in werkelijkheid zijn. Eigenlijk is het een werk van miljoenen jaren van zowel de Colorado rivier, de vulkanische ondergrond en de platentectoniek om deze canyon uit te snijden.
Het is een heel internationaal treffen hier: naast de Amerikanen zagen we hier ook heel wat Duitsers, Fransen, Turken, Japanners, Koreanen, Nederlanders, Zuid-Amerikanen, Indiers, ...
Op de terugweg waren we de dieren aan het tellen die we gezien hadden: kraaien, soort van zwarte hommels, een wilde kalkoen, vlinders, 2 hagedissen, een aantal eekhorentjes en heel wat vliegjes op sommige plaatsen. Freya dus heel gelukkig dat we geen slangen of grote spinnen tegen het lijf gelopen waren. En dan plots staat daar aan de rand van de weg nog een hert, en 100m verder nog eentje. We hebben er nog net een glimp van kunnen vastleggen op film.
De organisatie aan deze South Rim van de Grand Canyon wordt fantastisch gedaan: de restaurants en hotels gaan mooi op in de omgeving en laten de natuur op alles primeren. Bezoek gaat vlot via gratis shuttlebussen, makkelijk bereikbare asfaltwegen (waar je op sommige plaatsen wel letterlijk blijft plakken bij deze temperaturen). Ondanks de massa bezoekers heb je geen gevoel van overrompeling, en is er nergens onderweg afval te bespeuren. Er wordt gratis drinkwater voorzien, rechtstreeks uit de Grand Canyon bronnen, raar dat dit niet uitgebuit wordt door den Amerikaan.
In de Holiday Inn Express in Tusayan werden we vriendelijk ontvangen. Het hotel is volgeboekt staat aan de receptie te lezen. Morgen met ontbijt, benieuwd wat dit gaat worden hier in de States...
Aantal km gereden vandaag: 703 Overnachting: Holiday Inn Williams Getankt : 16,56 gallons (62,70l) Graden C° : bij vertrek in LA 21° - onderweg tot 41° - bij aankomst in Williams: 26° Aantal foto' s gemaakt : 25
Deze morgen vroeg uit de veren om naar Williams te vertrekken. De receptionist in het hotel in Hollywood startte de gebruikelijke uitgebreide Amerikaanse babbel en dan op naar de highway. We zagen de temperatuur onderweg al snel boven de 30°C stijgen. Eens we L.A. uitreden op de Interstate I-40, kwamen we maar heel weinig bewoonde wereld meer tegen. Het was dan ook goed km's tellen en uitkijken naar de tankstations, want niet gelachen als je het laatste gemist hebt voor je tank leeg is... De omgeving wisselt zichzelf af van erg bergachtig tot grote vlaktes, de natuur kleurt van bruin, groen, naar rood.
Enkele "Rest areas" onderweg -enkele is letterlijk te nemen- kunnen soms verlichting brengen; niets voor de chronische plasser dus om tot de volgende stop te moeten wachten. Op een van die rest areas was Freya gaan aanschuiven terwijl Dirk voor de auto - in de schaduw weliswaar want bij 37 °C - bleef wachten. Twee bejaarde Amerikaanse dametjes spraken hem aan en vroegen "of het hier al Arizona was, of nog California?" Gelukkig had Freya hem nog net ervoor een update gegeven, en konden de dametjes correct ingelicht worden dat het nog net California was. En "of hij wist hoeveel graden het was?". "Of course, but only in European metrics..." (De auto hebben we Europees ingesteld omdat die graden Fahrenheit ons evenveel zeggen als de filmsterren uit de jaren '20). En dat was de trigger om een van de oma's te laten aflopen. Ze vroeg van waar Dirk dan wel was, en toen ze Belgium hoorde, begon haar verhaal (die temperatuur moest ze ineens niet meer weten) in het Frans... : dat ze geboren was in Vlaanderen, in Oostende, maar door de oorlog zijn haar ouders naar Frankrijk gevlucht en later naar Amerika. De andere Amerikaanse kwam soms tussen het Franse verhaal met een salvo aan vragen als "woont ge hier?" en "hoeveel heeft diene (huur)auto gekost?" en "bent ge met de auto van in Belgie tot hier gereden?" De Belgisch-Amerikaanse antwoordde al snel dat hij toch met het vliegtuig tot hier gekomen was. En na nog wat verder kruisverhoor zoals "Bent ge hier alleen of met familie?" en "Voor business hier?" werd Dirk verlost door Freya's tussenkomst. En ook doordat de madammekes hun bus klaar stond om te vertrekken.
Na een vlugge lunch passeren we de grens met Arizona, verwelkomd in 41°C (maar niks van de merken met de airco tenzij de hittewaas over de weg). Verder in de bergen maakte de thermometer dan toch rechtsomkeer en bij aankomst in Williams konden we uitstappen rond 16h30 in een meer dan aanvaardbare 26°C.
Nadat we onze koffers hadden gedropt op onze kamers, trokken we naar het centrum van Williams. Het is een vrij klein stadje, maar heel toeristisch om 2 redenen: Williams wordt gezien als de "Gateway to the Grand Canyon". Dit natuurwonder (dat we morgen gaan bekijken ligt op amper een uurtje rijden van Williams. En bovendien liep de historische Route 66 vroeger door Williams en hiervan wordt aardig gebruik gemaakt in het stadje.
We hebben er gegeten in een leuk Italiaans restaurantje, waar we op het dakterras konden zitten. Gelukkig hadden we op de valreep beslist om een pulleke mee te nemen, want 's avonds koelde het serieus af. Eén van de werknemers in het restaurant begon zelfs met het installeren van verschillende verwarmingselementen op het terras.
Nu nog even de blog updaten en dan kunnen we wat uitrusten van de lange trip van vandaag en beginnen uitkijken naar ons eerste National Park morgen. Tot morgen!
Aantal km gereden vandaag: 7 Overnachting: Best Western Plus Hollywood Hills Getankt : / Graden C° : 24° Aantal foto' s gemaakt : 84
Hello!
Vandaag waren we alweer op tijd uit de veren. Na een douchke en een kommetje cornflakes waren we er klaar voor : laat dat Hollywood Sign nu maar komen ! We stapten in onze auto en reden de 3,5 km bergopwaarts om aan de parking van het Hollywood Sign te arriveren. De parking was vandaag nog voller dan gisteren, maar we hadden geluk en vonden een plaatsje vlak aan het begin van de Hollywood Sign Trail, het wandelpad dat ons tot in de buurt van het Hollywood Sign zou brengen. Jammer genoeg staat er een omheining aan het symbool, dus het aanraken zou sowieso niet mogelijk zijn. Nu ja, als we vlakbij het Sign zouden geraken, zouden we nooit een foto kunnen maken waar alle letters op passen, dus vonden we het voldoende om vrij dicht bij het Sign te geraken en van daaruit een mooie foto te maken. We hebben de trail gevolgd tot ongeveer halverwege, want daarna loopt de trail naar de achterkant van de berg zodat je het Sign niet meer kan zien, om net boven de letters terug uit te komen.
Nadat we het geslaagde shot hebben kunnen nemen, rijden we terug naar het hotel, waar we de auto droppen op de valet parking en gaan we te voet naar Hollywood Boulevard, om er o.a. de Walk of Fame te bekijken. Hier vind je meer dan 2000 tegels in de vorm van een ster met hierop de namen van beroemde personen uit de wereld van film, televisie, radio, muziek en/of theater. Om aan te geven in welke categorie de ster gegeven wordt, staat er telkens een klein logo onder de naam van de beroemdheid. We hebben o.a. de sterren gezien van alle Beatles, Tina Turner, Bryan Adams, Mickey Mouse, Donald Duck, Lassie, Johnny Depp, Tom Cruise, Celine Dion, Michael Jackson, Marilyn Monroe en vele anderen. Zelfs Britney Spears heeft er eentje ! De Walk is langs beide kanten van de Hollywood Blvd en Vine St, en de walk op de Walk duurt lang, heel erg lang. Astrid Bryan zou zeggen: "Amaaaazing, zo huge!"
Onderweg worden we ontelbare keren aangeklampt door proppers die ons willen overhalen om een Hollywood Tour te doen, die ons op de belangrijkste plaatsen van Hollywood, Beverly Hills en Bel Air brengt, leuke ankedotes verteld over de sterren en langsrijdt langs hun villa's in de Hollywood Hills. Dit moeten we misschien in ons achterhoofd houden voor over 3 weken, als we de laatste dagen van onze reis opnieuw doorbrengen in LA.
's Middags gaan we eten in de Buffalo Wild Wings. Freya eet er een lekkere Chicken Wrap en Dirk een Chicken Sandwich. Terwijl kunnen we kijken naar de Champions League finale tussen Chelsea en Bayern Munchen op enkele van de 50 (?) schermen in alle formaten. Op het moment dat we aankomen is het nog steeds 0-0, dus we hebben alle doelpunten gezien . De basketgekke Amerikanen kijken op hetzelfde moment naar de belangrijke wedstrijd tussen de LA Clippers en de San Antonio Spurs. De Clippers verliezen de match maar blijkbaar zijn ze playoffs aan het spelen, en hebben de Clippers de vorige match gewonnen. De komende dagen spelen de teams nog 2 keer tegen elkaar.
In de namiddag passeerden we langs Grauman's Chinese Theatre. Hier werden in het verleden de Oscars enkele keren uitgereikt, nu gebeurt dat in het nabije Kodak Theatre. Het theater dankt zijn naam aan Sid Grauman, de man die opdracht gaf tot het bouwen ervan. Het bekendst is het theater tegenwoordig voor de ongeveer 200 betonnen tegels waar verschillende beroemdheden hun hand- en voetafdrukkken en een persoonlijke boodschap in het natte cement hebben achtergelaten.
Enkele huizen verderop staat het Kodak Theatre, waar dus sinds 2001 jaarlijks de Oscars worden uitgereikt. In mei dit jaar werd bekend gemaakt dat Kodak stopt met de sponsoring van het theater. De sponsoring werd overgenomen door Dolby Laboratories dus de naam van het theater zal waarschijnlijk binnenkort veranderen in het Dolby Theatre maar voorlopig is daar nog niets van te merken.
Daarna bezochten we het Hollywood Museum, waar je 4 verdieping terugvindt met allerlei Hollywood prullaria. Het museum is gelegen in de Max Factor Building. In dit gebouw werkte Max Factor, de beroemde make-up artiest. Op het gelijkvloers vind je o.a. de make-up en talrijke foto's en krantenartikels terug over de bekendste sterren uit zijn tijd: Marilyn Monroe, Lucille Ball, Elizabeth Taylor en Judy Garland. De kelderverdieping is volledig gewijd aan het horrorgenre. Hier zie je o.a. de cel van Hannibal Lector, de maskers uit de Halloween films. Op de tweede en derde verdieping konden we vooral veel filmkostuums en filmobjecten terugvinden, de auto van Marilyn Monroe uit 1 van haar films, de badjas van Elvis en verder ook veel foto's van beroemdheden vanop het moment waar hun ster werd ingehuldigd op de Walk of Fame.
Na ons bezoek aan het Hollywood Museum keren we terug naar ons hotel. Op de terugweg slaan we nog wat proviand in zodat we nog eens kunnen eten op onze kamer.
Na het avondmaal en het updaten van de blog wordt het stilletjes bedtijd. Morgen hebben we een drukke dag voor de boeg, want morgen staat de langste verplaatsing van onze reis op het programma: 705 km tot in Williams, Arizona. Meteen de tweede staat die we aandoen tijdens onze reis.
Aantal km gereden vandaag : 65 Overnachting : Best Western Plus Hollywood Hills Getankt : / Graden C° : 21° Aantal foto' s gemaakt : 63
Good morning America!
Gisterenavond sliepen we al om 23u en dus waren we vandaag al vroeg wakker. Vanuit de vele reisverhalen die we op internet hadden gelezen wisten we dat die kans er inderdaad inzat. Door het uurverschil en het slaaptekort van de 1e dag raakt je lichaam wat uit balans, en weet het dus niet goed meer hoelaat het nu is.... Jetlag.... Vanaf een uur of 5 zijn we allebei regelmatig eens wakker geworden en na wat sirenes, helikoptergeluiden en Spaanse luidruchtige buren op de gang genegeerd te hebben, dan toch uiteindelijk rond half negen opgegegeven. Na een verkwikkende douche en het updaten van de blog met de verhalen van gisteren, zijn we door de gangen van het hotel getrokken wat op zich al een museum van foto's, handtekeningen en elpee's van bekende sterren is: Marilyn Monroe, James Dean, the Beatles, Jack Nicholson, Tom Hanks, Frank Sinatra, Cameron Diaz, ... Justin Bieber (ok, dus niet enkel echte sterren...). De personeelsingang houdt ons buiten met op de deur het bordje "Only employees or Angelina Jolie". Op naar onze Buick Enclave (keurig geparkeerd door de valet-parkeerwachter) en toen konden we beginnen aan een tocht doorheen Los Angeles. Eerst reden we naar het Hollywood Sign, maar daar was geen enkel parkeerplaatsje te vinden. Vermits er in de USA hoge boetes staan op wildparkeren, besloten we om onze rondrit eerst verder te zetten en daarna terug te komen voor het bezoek aan het Hollywood Sign. We reden over Mulholland Drive en stopten op enkele uitzichtpunten om wat foto's te nemen. De ene kast van een huis volgt op de andere, en Maserati lijkt echt wel in te zijn daar in de buurt. Daarna reden we naar Beverly Hills, we deden er windowshopping op Rodeo Drive en Melrose Avenue, stopten op Sunset Boulevard voor een foto van de Viper Room van Johnny Depp (maar hij was er niet), zochten naar het beroemde "Beverly Hills"-sign en aten in de MacDo op Santa Monica Boulevard.
Het verkeer is hier veel rustiger dan bij ons, eigenlijk zelfs soms vervelend rustig... De snelheid valt wel mee, in de stad meestal 35m/h (56km/h), maar de meeste kruispunten zonder lichten hebben in elke richting een "STOP"-teken dus stopt iedereen, zelfs al komt er overduidelijk niemand aan. En als er meer auto's gestopt zijn, mag de eerste die aankwam vertrekken, dan de tweede, enz. Een systeem dat niet echt efficient is, maar we zullen de volgende weken toch maar niet te moeilijk doen en gehoorzaam meedraaien. Of verkeersregels als "verboden links af te slaan tussen 4PM en 7PM", de massa "signs" langs de kant van de weg (tip: begin een bedrijf in verkeersborden in de USA!) en -deze hadden we al op voorhand gelezen- verplicht te stoppen als de schoolbus een rood licht aanzet, vanuit welke richting je ook komt. Oh ja, nog iets: de verkeerslichten staan aan de overkant van het kruispunt, maar rij wel ver genoeg tot aan het kruispunt want anders zien de verborgen sensoren niet dat er iemand aan de lichten staat... en daarachter nog iemand en nog iemand en... Yep, we hebben een kleine file kunnen veroorzaken ;-)
We besloten ook om wat shopping te doen voor de komende weken, en brachten dus een bezoekje aan de Kmart en de Whole Foods Market, waar we inkopen deden, zodat we vanavond in de hotelkamer kunnen eten.
Rond 19u waren we terug in het hotel. De parkeerwachter stond weer klaar om de auto weg te zetten en morgen volgt de verrassing voor ons hoe goed dat hem gelukt is.
De blog is weer geüpdate en het programma voor morgen is klaar. De maagjes beginnen te knorren, dus zullen we maar even iets eten.
De foto's worden vandaag nog toegevoegd, dus stay tuned !
Aantal km gereden vandaag : 38 Overnachting : Best Western Plus Hollywood Hills Getankt : / Graden C° : 18° bij aankomst in LA Aantal foto' s gemaakt : 5
16.30u: We zitten nu op de luchthaven in Atlanta, na een lange vlucht van 9u en 20 minuten. De vlucht is eigenlijk nog vrij snel vooruit gegaan, dankzij het Delta on Demand systeem van Delta Airlines. Met dit systeem kan je films en TV shows bekijken, spelletjes spelen en muziek beluisteren. Freya keek naar de laatste Twilight film en naar Mission Impossible: Ghost Protocol en Dirk naar Johnny English, Puss in Boots en ook naar Mission Impossible. We luisterden wat muziek, deden een dutje en kregen 2 keer eten en nog 2 keer iets te drinken met nootjes of pretzels.
Onze vlucht was mooi op tijd in Atlanta en gelukkig sneeuwde het er niet; het was er 27 graden
De doorgang aan de douane ging heel vlot; we hadden dan ook een heel joviale en grappige douanier, die ooit nog op reis was geweest in Belgium, en er de bieren zo lekker vond.
Nu moeten we gaan inchecken voor onze vlucht naar Atlanta, nog eens 4 uur!
19.30u: Aankomst in LA. Onderweg hebben we nog een filmpje kunnen zien. Dirk keek verder naar Mission Impossible en Freya naar Pirates of the Caribbean. De spelletjes waren deze keer betalend, dus die lieten we aan ons voorbij gaan, maar we konden wel muziek beluisteren. Het oppikken van de valiezen in LAX gaat heel vlot en we zitten al snel op de bus die ons naar de autoverhuurmaatschappij brengt. Tien minuten later staan we aan de balie van Alamo. De bediende aan de balie raadt ons meteen af om met het type Intermediate SUV (dat we nu gekozen hebben) de nationale parken te gaan bezoeken. De auto (met 2.0L motor) zou moeite kunnen hebben op de wegen in de woestijn van Death Valley en het hooggebergte in Yosemite. We laten ons dus overtuigen om te upgraden naar een hoger type, de Standard SUV, type Cherokee. Wanneer we buiten komen aan de auto's blijkt echter dat ze dit type wagen niet meer beschikbaar hebben, dus krijgen we een gratis upgrade naar een nog hoger type, en nu rijden we rond met ne chique sneeuwwitte Buick. Het binneninterieur is heel klassiek met hout design en beige leren zetels. Binnenkort posten we wel een fotootje van ons voiture.
Daarna op naar het hotel, de Best Western Plus Hollywood Hills. Na een half uurtje komen we aan aan ons hotel, waar onze auto meteen voor ons geparkeerd wordt. De receptionist geeft ons de sleutels van onze kamer, de 306 met uitzicht op Hollywood.We brengen onze koffers naar onze kamer, met een mega flatscreen TV, gratis WIFI en een klein keukentje met frigo en microgolf. Nog even snel iets gaan eten in de 101 Coffee Shop op de beneden verdieping van het hotel. Freya krijgt haar Turkey Sandwich niet helemaal op en dus krijgen we de rest ervan mee. En daarna kunnen we eindelijk naar ons bedje. We zijn ondertussen al meer dan 24 uur wakker en we snakken nu echt wel naar ons bedje! Slaapwel!
Het is - eindelijk - bijna zover! Volgende week stappen we op het vliegtuig richting States.
Onze reispassen zijn in orde, de ESTA documenten zijn aangevraagd, alle hotels en de huurauto zijn geboekt en we hebben ons zelfs een gloednieuwe GPS aangeschaft met de kaarten van de Amerikaanse wegen (was nog goedkoper dan er ginder eentje te huren, en zo kan ie nog dienst doen bij eventuele volgende reizen richting Amerika en Canada ). Nu nog enkel de koffers inpakken en we kunnen vertrekken!
We zullen proberen om hier dagelijks een samenvattingske te schrijven van wat we die dag hebben meegemaakt, en een "Photo of the Day" te plaatsen, maar dit hangt natuurlijk van onze hotels af. Blijkbaar is in sommige hotels de kwaliteit van de internetverbinding niet zo denderend, dus het zal niet vanzelfsprekend worden om elke avond ons verslagje te uploaden. Geen paniek dus als jullie eens een dagje geen update lezen; we doen ons best om de update altijd zo snel mogelijk te plaatsen.
Via de site kunnen jullie ons ook op de hoogte houden van de gebeurtenissen in Belgenland, dus feel free
Tot binnenkort, voor het eerste verslagje, rechtstreeks vanuit de States!
Jippie! Nog 43 nachtjes slapen en het is eindelijk zo ver! Dan steken we de Atlantische Oceaan over richting Los Angeles. We gaan er 3 weken rondtrekken met een huurauto, doorheen 4 staten, op zoek naar al het moois dat het westen van de Verenigde Staten te bieden heeft. Via deze blog kan je op de hoogte blijven van onze avonturen!
 "Wink"){kind=icon}
 "Smile"){kind=icon}
