Aantal km gereden vandaag: 9 Overnachting: in het vliegtuig Getankt : / Graden C° : 17° bij vertrek in LA en 24° bij aankomst in Atlanta Aantal foto' s gemaakt : 0
Vroeg uit de veren vanochtend, want we moesten op de luchthaven zijn omstreeks 6u. Daarvoor nog de huurauto afgeven. We vertrokken rond half 6 vanuit het hotel, de vlucht vertrekt vanuit Los Angeles om 9u. Na 4 uren waarin we wat slapen, wat muziek beluisteren en een filmpje bekijken, komen we om 16.15u al aan op de luchthaven in Atlanta. Tien minuutjes te vroeg, dus da's geluk hebben. De gate voor onze volgende vlucht naar Brussel is ook vlakbij, dus we hebben 2 keer geluk.
Om 17.35u vertrekken we alweer vanuit Atlanta. Dit keer voor een vlucht van 8 uur en 15 minuten. Hier krijgen we een avondmaal (kip in currysaus met rijst, een slaatje en een broodje met kaas). We bekijken nog een film en proberen wat te slapen. De crew passeert nog even met hun duty free producten, en dan gaan de lichten uit en kan iedereen wat slapen.
Aantal km gereden vandaag: 5 Overnachting: Hotel Marina del Rey in Marina del Rey Getankt : / Graden C° : 27° Aantal foto' s gemaakt : 8
Er werden weinig foto's gemaakt want de laatste dag werd verklaard tot algemene rustdag. Al vroeg stonden we aan het zwembad en hadden nog keuze te over tussen de 13 ligstoelen. Alhoewel het erg aangenaam aanvoelde in de zon, kwamen ietsje later een aantal Amerikanen onder hun handdoek zitten i.p.v. erboven, maar die hadden niet door dat de schaduwplaatsen wat frisser zijn.
Af en toe moesten we elkaar omdraaien op de barbecuestoelen om niet aan te bakken, maar dat is een beetje mislukt. Wat later lagen er 2 gebakken tomaten aan het zwembad, en moesten we oppassen dat ze ons niet als echte groenten zagen. Lunchke aan het zwembad, opnieuw liggend met een drankske in de hand met zicht op de jachthaven van Marina del Rey... De wakkerschuddende douche zaterdag in Brussel zal koud zijn.
Gisteren had de gids van de tourbus ons nog gewezen op een hamburgerketen genaamd "In-N-Out". Simpeler menu's vond je niet in L.A.: hamburger, cheeseburger of dubbele cheeseburger met of zonder uien, that's it. Maar 't waren wel de beste van California volgens de man. Als laatste maaltijd en na wat slaatjes van de laatste dagen, vonden we dat het nog eens tijd was om als allerlaatste diner een echt Amerikaanse hamburger te gaan eten.
Op een kleine mijl van het hotel was de dichtstbijzijnde In-N-Out. Verbaasd keken we hoeveel auto's hier stonden aan te schuiven in de Drive-Through, maar nog verbaasder hoeveel mensen er binnen stonden te wachten op hun plakje vlees tussen een broodje en hoe alle tafeltjes bezet waren. We kregen ons volgnummer 75 na de bestelling, en hoorden iemand van het personeel bestelling nummer 45 afroepen. Al bij al viel het wachten nog wel mee: in de open keuken stonden een 7-tal paar werkmensen volop hamburgers te maken als echt bandwerk. De ene deed sla en een tomatenschijfje op de hamburger, de andere het vlees. Dat werd vliegensvlug verpakt en -oh ja nog iets extra's mogelijk- een ander paar schepte niets anders dan french fries. Het ging vooruit...
Nu zijn we volop onze koffers aan het inpakken. 't Wordt soms een beetje duwen want we hebben hier wel enkele dingetjes gekocht. Morgen moeten we om 6u op de luchthaven zijn. Daarvoor moeten we onze Buick terug inleveren, dus we moeten vanuit het hotel al om 5.15u vertrekken. Dat wordt weldra onze bedjes opzoeken; het zal een korte nacht worden. Slaapwel!
Aantal km gereden vandaag: 65 Overnachting: Hotel Marina del Rey in Marina del Rey Getankt : / Graden C° : 27° Aantal foto' s gemaakt : 130
Niet zo ver van het hotel zijn de Venice kanalen. Parallel gegraven kanalen met daartussen ook parallel telkens een straat met aan beide kanten huizen. Hoe kom je erop... In vogelvlucht valt dit wel mee qua afstand van het hotel, maar om er naartoe te wandelen rondom de jachthaven, dat paste niet in de planning. Dus waren we al vroeg weg met de auto.
Bij ons eerder bezoek aan Hollywood werden we op de Hollywood Boulevard honderd keer aangesproken om een tour te doen met zo'n tourbusje. Dat zag er wel tof uit, maar omdat we de Walk toen helemaal deden, was er geen tijd meer voor zo'n tour. En nu we op een boogscheut van Hollywood waren, schoven we zo'n tour in het schema. De online prijzen zijn belachelijk hoog als je ter plaatse meteen voor het kindertarief mee mag (of misschien zien we er nog zo goed uit?) en niet voor 1 van de 2 maar zelfs voor beide tours aan een enkele prijs. We wisten waar we moesten zijn en werden meteen aangeklampt door een jonge verkoper, een Chinees die bijna onverstaanbaar Engels sprak. Hij stelde meteen zijn promoprijs voor en was duidelijk verheugd dat hij niet meer moeite moest doen om ons mee op de tourbus te krijgen. We hadden nog een dik uur eer het busje vertrok, dus konden we nog gaan eten. Big mistake van ons om dat bij het eerste het beste fastfoodrestaurant in de buurt te doen, nl. Popeyes. Dat viel erg tegen, zowel qua hoeveelheid als qua kwaliteit.
De ticketverkoper van de tourbus had ons nog aangeraden dat in "die winkel" (de Vine Street inwijzend) je nog naar het toilet kon en er waterflesjes aan 17ct kon kopen. Toen we daar binnengingen overviel de groenten- en fruitafdeling ons. Hier komt de Amerikaan dus zijn gezonde dingen kopen, voor zover hij die winkel zelf al gevonden heeft natuurlijk. Ook de Stella stond in de reclame: $7,99 voor een sixpack flesjes, + tax + leeggoed. De gezonde dingen dus, zoals we al zeiden.
In een opendakbusje met 14 plaatsen zaten we tussen 6 Duitsers, 2 Engelsen, 2 Nederlanders en 2 Amerikanen. Fully booked dus. De chauffeur gidste ons door Hollywood, Beverly Hills en Bel Air. We kwamen allereerst langs het CNN gebouw en de studio waar Jim Henson de Muppets tot leven bracht, in een gebouw dat door Charlie Chaplin was opgericht. Hij deed dan nog een aantal speciale plaatsen aan met heel wat huizen van sterren (Michael Jackson, Madonna, Phil Collins, Snoop Dogg, Elvis Presley, Paul Hogan (Crocodile Dundee), Hugh Hefner, Dr. Phil, ...), restaurants waar sterren dikwijls gaan eten (Danny de Vito, de vader van Angelina Jolie Jon Voigt, ...), de school waar de Jacksons gingen, het ziekenhuis waar Michael Jackson zijn plastische chirurgie liet doen, een aantal huizen als set gebruikt in films (o.a. Witches of Eastwick, Halloween, Nightmare on Elm Street, Pretty Woman, Hancock) en nog wat weetjes over heel wat plaatsen gelinkt aan bekende sterren. De huizen van de grootste sterren waren dikwijls goed afgeschemd van de buitenwereld en dikwijls zagen we enkel maar de toegangspoort of een glimp van het huis. Al bij al: 50 jaar Dag Allemaal in een notedop.
Na de twee uur lange tour kwamen we terug op de Hollywood Bvd. Onze laatste uitstap van de dag ging naar Santa Monica Pier en Beach. Geen Pamela of David te zien, maar wel herkenbare plaatjes uit de Baywatch serie. Op de pier, een paar meter boven de oceaan uitstekend, staat een pretpark neergepoot, met o.a. een achtbaan en een reuzenrad. Een gedeelte van het uitgestrekte strand is Muscle beach. Dit is eigenlijk een outdoor fitness center. Hier kan je vooral je afgetrainde body showen. Een gedeelte van het strand is ingericht met turntoestellen zoals ringen, klimtouwen, rekstokken, ... Daar zie je heel wat spieren met een hoofd eraan ronddraaien, omhoog klimmen, ...
Ondertussen wordt hier volop reclame gemaakt van de nieuwe reeks van Dallas die volgende week in premiere gaat.
Aantal km gereden vandaag: 291 Overnachting: Hotel Marina del Rey in Marina del Rey bij L.A. Getankt : 12,02 gallons (45,50l) Graden C° : bij vertrek in Pismo Beach 19° - aankomst in Marina del Rey 21° (onderweg tot 26°) Aantal foto' s gemaakt : 52
De dag begon met een stralende hemel, da's al een goeie start. Op de planning stond nog een ritje van een paar honderd kilometer, de laatste keer een wat grotere afstand, dus was het even tellen hoeveel benzine de huurauto nog nodig zou hebben want die moet leeg terug binnen gebracht worden. Misschien toeval maar opnieuw waren het Indische/Pakistaanse/... uitbaters in het tankstation. Ofwel ligt het Amerikaanse tankstationimperium grotendeels in hun handen? En opnieuw werkt de creditcard hier niet: de automaat vraagt naar je postcode en verwacht 5 cijfers, 1 keer vroeg die het niet en toen lukte het tanken zonder tussenkomst van de uitbater. Dus het systeem is hier: ga binnen en vraag hoeveel gallons je wil, maar aangezien dat moeilijk is bij een auto die je niet kent en het makkelijker is om de tank helemaal te vullen, vraagt de uitbater je dan om je credit card binnen te laten en achteraf te komen handtekenen.
Onderweg naar L.A. zagen we regelmatig klokken aan een soort van sinterklaasstaf langs de weg. Gisteren waren die ons ook al opgevallen. Blijkbaar markeren die "El Camino Real", een bijna 1000km lange historische weg in California die vroeger in stukken van 48km afgelegd werden door missionarissen. Deze bezaaiden de weg met mosterdzaadjes om de weg met fel gekleurde bloemen te markeren.
We hadden nog een middagstop gepland in Thousand Oaks, een stadje voor L.A. Thousand Oaks ligt in een andere county nl. Ventura, waar de taksen lager liggen. Dat hebben we pas later ontdekt dat niet alle staten en zelfs steden dezelfde sales taxes hebben. Heel veel scheelt dat meestal niet, maar er worden hier blijkbaar toch campagnes gevoerd onder de slogan "No on 29" wat staat voor protest tegen "voorstel 29" om o.a. de taksen te verhogen. In Thousand Oaks is weer zo'n megawinkelcentrum The Oaks met shops op 2 verdiepingen, gedeeltelijk indoor, gedeeltelijk outdoor. En met het begin van de vakantie zijn er nog sales ook. Dus gingen we daar even een kijkje nemen.
In The Oaks is ook The Cheesecake Factory, een restaurant van een keten. Klinkt als een nachtmerrie voor Dirk, maar de kaart is zo uitgebreid dat je er al een half uurtje zoet bent met kiezen. Bij de desserts staan 2 pagina's (klein gedrukte) keuzes van cheesecakes. James, onze toegewezen garcon, kwam zich beleefd voorstellen en dan de drank al brengen. Net nadat we het eten besteld hadden, kwam hij met nog iemand verontschuldigend zeggen dat zijn shift erop zat en dat Connor ons nu ging verder bedienen. James had al voor een refill voor Dirk zijn nog 2/3-vol glas gezorgd, Connor liet ons ook zeker niet omkomen van de dorst. Het eten was erg lekker en helemaal niet duur, vandaar het succes dat ons ook al opgevallen was in Las Vegas en San Francisco. Het was wat "stoempen" om ons bord mooi leeg te eten, we zouden misschien wat Amerikaanser moeten doen... Want we hebben nog al de knipogende opmerking gekregen bij het afruimen dat we blijkbaar geen doggybag nodig hebben.
Bij het ontbijt hoorden we op TV dat er vandaag een speciaal natuurverschijnsel zou zijn: Venus zou voor de zon passeren wat zichtbaar zou kunnen zijn in de VS om iets na 3PM (12u 's nacht in Belgie) wat pas in 2117 opnieuw zou voorkomen. Omdat we zolang niet meer wilden wachten, hebben we vanmiddag even vanuit het outdoor winkelcentrum naar boven gekeken en denken venus toch herkend te hebben.
Op weg naar Marina del Rey hebben we even de afslag naar het exotische Malibu genomen. De huizen hier zijn allemaal in de categorie "Kast van een huis" of de klasse erboven te plaatsen. 't Is dan ook de cote waar de VIPs als Leonardo di Caprio, Michael Jackson, Courteney Cox, Jennifer Aniston, ... hun stekje hebben of hadden. Op de Malibu Road lijken de huizen niet zo supergroot aan de straatkant, maar aan de andere kant geven ze allemaal uit op de oceaan en door de ligging zijn ze daar enkele verdiepingen hoog. De huizen hebben allemaal hun privestrandje, zwembad, tennisterrein, ... Eens leuk om inspiratie op te doen voor in Binkom.
De laatste 3 kilometers naar het hotel vorderden erg traag. File is er niet alleen in Brussel, L.A. kent ook zijn verkeersproblemen. Rond half 6 kwamen we aan in het hotel in Marina del Rey, middenin de jachthaven van L.A. De vakantiesfeerknop staat helemaal op 10 met de zee, zon, mooie temperaturen, palmbomen, knalblauwe lucht.
Op het nieuws zagen we nog een verslag over Lindsay Lohan die blijkbaar een film aan het opnemen is in Marina del Rey. Vandaag was hun eerste draaidag, we zullen proberen om morgen eens op de achtergrond onschuldig door het beeld te lopen.
Aantal km gereden vandaag: 51 Overnachting: Best Western Plus Shore Cliff Lodge, Pismo Beach Getankt : / Graden C° : 16° Aantal foto' s gemaakt : 13
Toen we vanochtend wakker werden, scheen tegen onze verwachtingen in toch de zon. We gingen dus snel naar het ontbijt, en deden daarna een wandelingetje over het domein van ons hotel om Berenice, ons kamermeisje, de kans te geven de kamer te kuisen. Het was echter nog wat te fris om al aan het zwembad te gaan zitten (amper 15°), maar het zonnetje deed alvast haar best. We hebben ons een plaatsje ingenomen boven aan de rotskust en probeerden tevergeefs Hawai of Japan te zien, te veel water ertussen. Een paar hagedissen zaten onder Freya's stoel te vechten en die durfde haar voeten in slippers niet meer op de grond te zetten. Heel wat meeuwen scheerden over de oceaan, een troep zwarte eenden kwam samen vergaderen in het water, en we zagen een pelikaanvogel loodrecht het water induiken. "Perte-total", dachten we maar hij bleek onverwoestbaar terug op te stijgen. Verder kruiste een konijntje ons pad en waren er enkele prairiehondjes die veel schuchterder waren dan die in de Nationale Parken.
We besloten eerst naar de Walmart te gaan voor wat drank voor de laatste dagen, en voor wat ingrediënten om deze middag wat lekkers en gezonds op ons terrastafeltje te kunnen toveren. In de Walmart hebben ze werkelijk alles (schoenen, kleren, elektronica, DVD's en CD's, juwelen, speelgoed, kampeermateriaal, vismateriaal en zelfs paintballgeweren) maar nauwelijks iets van eten. Je kan er wel heel wat "droge voeding" zoals chips, drank, eten in blik en 100 soorten cornflakes, maar helemaal niks van fruit en groenten. Bij het buitenkomen van de Walmart, werden we geconfronteerd met hoe snel het weer hier kan omslaan. De blauwe hemel met het mooie zonnetje van vanmorgen was plotsklaps veranderd in een grijze wolkenhemel. We geloofden weather.com vanmorgen niet, maar hun voorspelling bleek jammer genoeg toch te kloppen.
Dan maar naar een andere winkel, de BIG K-Mart. Alweer hetzelfde liedje hier. Hier vonden we wel een klein frigootje met enkele yoghurtjes erin, kaas en een pakje met wat kipreepjes in. Dus kochten we al tortilla's, mayonaise, kip en kaas zodat we een soort van wraps konden maken. Nu nog op zoek naar wat groenten! Makkelijker gezegd dan gedaan.... We passeerden nog bij de Seven Eleven en nog enkele andere kleinere winkeltjes, maar geen tomaten en geen sla.... Ondertussen hadden we zo'n honger (we waren al 2 uur aan het rondrijden) dat we maar naar onze kamer gereden zijn om te eten. Waar haalt de Amerikaan zijn groenten nu toch? Presidentsvrouw Michelle Obama is volop campagne aan het voeren om meer fruit en groenten bij de Amerikaan te brengen, maar dan werd er eind vorig jaar door de politiek beslist dat pizza als groente in aanmerking komt voor scholen omdat er tomatensaus op zit...
Tot hiertoe hebben we telkens gratis wifi in de hotels gehad, erg makkelijk om de weg uit te stippelen, nog wat laatste info op te snorren, of de restaurantjes in de buurt op te zoeken. Of om de contacten met Belgie (en Mexico) te onderhouden, het Belgische nieuws eens te lezen of eens naar de radio te luisteren. Trouwens, op onze doortochten viel het dikwijls heel erg tegen om een radiozender te vinden. Freya had zich erop voorzien door haar iPod mee te brengen die we op de autoradio aansloten. Want in vele gebieden was er helemaal geen zender te ontvangen, of 1 enkele zender. In sommige gevallen is dat dat een religieuze zender met preken en koorgezangen, of een countrymuziekzender. In het beste geval is er wat modernere muziek, maar na 3 weken komen die liedjes onze oren uit, want die worden constant herhaald. Gotye (Somebody that I used to know), One Direction (That's what makes you beautiful), Carly Rae (Call Me Maybe), Adele, Katy Perry en iets wat in Belgie niet aansloeg Glad you came van The Wanted wat populair geworden is door de Amerikaanse successerie Glee. Korter bij de grote steden is er gelukkig wel wat meer keuze.
Morgen trekken we opnieuw naar L.A. waar we hopen van het zonnetje te kunnen genieten. We hopen dat weather.com deze keer ook gelijk zal hebben.
Aantal km gereden vandaag: 435 Overnachting: Best Western Plus Shore Cliff Lodge, Pismo Beach Getankt : / Graden C° : bij vertrek in San Francisco 15° - aankomst in Pismo Beach 14° (onderweg wel tot 28°) Aantal foto' s gemaakt : 83
Vanmorgen waren we voor de San Franciscanen de baan op (alhoewel dat nog niet zo supervroeg was) en reden we dwars door de stad de autostrade richting South op. Net toen we het hotel uitreden, zien we iets verder een bar/bistro met lichtreclames van La Trappe en Affligem. Bekomen van zeeziekte van de golvende banen in SF, hadden we nu wat vlakkere banen. Daarentegen zagen we de temperatuur wel de hele tijd op en neer gaan. Hoe meer landinwaarts, hoe warmer en omgekeerd. De temperatuur schommelde zo tussen de 14 en 28 graden.
Al snel kwamen we voorbij het kloppend hart van de informaticawereld: Silicon Valley. Respectvol salueerde Dirk bij het passeren van het Oracle hoofdkwartier, waar soms de zeilboot van het opperhoofd ligt maar dat konden we niet zien vanop de autostrade. Gebouwen van Microsoft, Intel, Ebay en nog wat andere voor de IT-er bekende topbedrijven stonden er in de zon van Palo Alto te glanzen.
De GPS stuurde ons langs Monterey, een klein zeedorpje voor onze lunchstop bij een London Underground bar/restaurant en zo kregen we voor het allereerst de Stille Oceaan te zien. Echt stil was die niet met wat woelige golven maar ze was wel mooi blauw, en groot. Wat het eten betreft, doen we al een tijdje ons best om hamburger- en pizzarestaurants als allerlaatste optie te houden, want in de parken was dat dikwijls de enige optie. Ook de schijnbaar chiquere BBQ- of grillrestaurants zijn vaak eigenlijk hamburgerrestaurants. Op onze doortochten zien we hoe zowat elk dorp zijn nederzetting heeft van fastfoodtenten met McDonald's toch als koploper gokken we. (Alhoewel we niet zo goed zijn in gokken, cfr. Las Vegas).
Raar om in dit dorpje iedereen zomers gekleed te zien terwijl het er toch maar een 16 graden was. De zon deed wel haar best, en op een terrasje in de zon achter een windscherm viel dat wel vrij goed mee. Op een halve minuut had de dienster onze bestelling opgenomen, wat bij de Amerikanen naast ons wat langer duurde. Daar werd echt onderhandeld over de samenstelling of recept van de keuzes. Als ik van de opdienster was, zou ik al lang gezegd hebben: "Awel, als ge 't beter kunt, ga het dan zelf koken." Maar dat is dagelijkse kost bij die Amerikanen. Het personeel speelt dat zelfs mee, en stelt een hele hoop vragen om zo te verzekeren dat je zeker dat op je bord krijgt, wat je echt wil. En voor de fooi natuurlijk. Op de rekeningen staat dan meestal in grote letters "Thank you!!!" of een hartje rond het geprinte woordje "Tip" als ultieme poging voor die $$.
We forceerden de verdere route langs de tragere maar veel mooiere Highway 1, de Pacific Coastway tussen San Francisco en Los Angeles, die de auto een hele tijd ombouwt tot "a car with a view". Links van ons gingen de rotsen de hoogte in, rechts van ons duikten de rotsen de oceaan in. Een paar stops brachten ons op plaatsen waar we bijna weggeblazen werden door de harde wind, op p-r-a-c-h-t-i-g-e stranden en groene flora. Soms deed het ons hier wat denken aan het zuiden van Spanje, alleen zou een Spanjaard in de bochtige en onoverzichtelijke wegen toch een poging doen om een tragere voorligger voor te steken, en daar denkt een Amerikaan niet aan.
Alhoewel de temperatuur niet al te zomers doorbreekt op het strand, houdt dat veel mensen niet tegen om het water in te trekken. Op het strand spoelen de raarste, kwalachtige creaties aan, in vormen van baseballen tot flexibele baseballsticks, zo om mee te doen in de volgende Monsters Inc film. Duidelijk te merken dat we hier al een tijdje in Amerika zitten met dagelijks die baseballwedstrijden op TV.
Pismo Beach kwam in zicht en daarmee ook spijtig genoeg een reuzewolk die erboven hing. De temperatuur zakte beangstigend tot 14. De ietwat rare receptionist gaf ons een ultrakorte uitleg en iets erna konden we kamer 317 in. Op zoek naar een lunch kwamen we bij Chili's uit, een keten van Mexicaanse keuken. Voor 20$ hadden we de tafel nog eens laten volzetten met borden en de dienster laten springen voor nog een refill. Hopelijk leren we die refills af eens we in Belgie zijn.
Terug in het hotel hebben we de alarmfase eens laten afblazen met een "code blue". Een probleempje met overstromingsgevaar van het toilet bracht ons naar de receptioniste, die direct klusjesman Michael belde met het korte bericht "Michael, code blue in 317" en dan aflegde. Wij vreesden al het ergste, maar Michael weet blijkbaar aan deze paar woorden dat hij 10 minuten later met een ontstopper naar de kamer moet komen. Supermike had het dan ook in een handomdraai weer in orde.
We hebben trouwens weer een erg leuke kamer gekregen, met zicht op het zwembad van het hotel, maar vooral ook op de Pacific Ocean!
Morgen hebben we een dagje rust gepland. Met voorkeur aan het zwembad natuurlijk, maar het weerbericht geeft 16° als maximum temperatuur....
Aantal km gereden vandaag: 0 Overnachting: Holiday Inn Fisherman's Wharf in San Francisco Getankt : / Graden C° : 19° Aantal foto' s gemaakt : 143 en 3 filmkes
Het zat ons mee vanmorgen. De hop-on-hop-off busmaatschappij waarvan we de tickets op voorhand geboekt hadden, zit hier op slechts enkele tientallen meter van het hotel. Dus moesten we niet op zoek in de stad naar een startplaats. Er waren 4 verschillende rondes waarvan ook een nighttour, nuja... de night begint dan al om 18u.
We begonnen met de tour naar de Golden Gate Bridge want de cabriobus daarvoor stond al vertrekkensklaar. De vrouwelijke chauffeur was amper verstaanbaar, vooral door de wind die in onze oren suisde bij de hoge snelheid die ze aanhield. En met de wat frissere ochtendtemperatuur zagen we links voor ons een vrouw onder de bank duiken van de kou. Achter ons hoorden we af en toe een man "auw" roepen als de bus over een hobbel in de weg reed en hij klaarblijkelijk omhoog wipte op de bank op de achterste rij.
Na wat korte stops kwamen we aan de topper op deze ronde: de Golden Gate Bridge. De toppen staken nog een beetje in de mist en de bus raasde waarschijnlijk aan de maximale toegelaten snelheid van 45mph (72km/h) over de brug. Gisterenavond hadden we nog gelezen dat dit de plaats is waar de meeste zelfmoorden ter wereld gebeuren. Er wordt een telling bijgehouden en vorige week, bij de 75ste verjaardag van de brug, stond de teller op het officiele, aangrijpende record van 1558 zelfmoorden, maar in werkelijkheid zou het aantal nog hoger zijn. Maar The Bridge is een knap staaltje architectuur. Aan de overkant aangekomen, zijn we de speedbus afgestapt en een paar mooie foto's gaan nemen. Van deze kant was van de mist niks meer te merken, we hebben het geluk om de brug zo dikwijls te kunnen zien zonder de mist. Ietsje later kwamen we in Sausalito, een chique buurt met villa's op de heuvels en met heel wat winkels.
De terugweg was een zelfde Schumacher-ervaring als op de heenweg. Onze volgende rit ging meer downtown San Francisco onthullen. De gids op de bus was eerder een stand-up comedian maar zijn typisch Amerikaans-politieke humor raakte geen snaar bij ons en de meeste andere niet-Amerikaanse toeristen. Aan de Union Square tussen de hoge wolkenkrabbers stapten we af om daar eerst iets te eten en dan nog een andere route mee te pikken die maar 3 keer per dag aangedaan werd. Dat was het plan, maar we hadden niet op de vrij trage bediening gerekend in de Daily Grill -wel erg lekker eten!- zodat we die rit misten. Dan maar meteen verder op de downtown tour, waar we o.a. Chinatown passeerden.
Nog een vlugge stop in het hotel om wat extra kledij aan te doen, en dan konden we met de nighttour van start. De gids Benny was wat van het rebelse type. Wat niet mocht, moedigde hij juist aan. Zoals het bord aan een tunnel "Quiet passing" waar hij iedereen vroeg om te yell-en, of waar andere gidsen streng verboden om recht te staan op de bus stelde hij dat net wel regelmatig voor.
We passeerden langs enkele van de beroemdste trekpleisters van San Francisco: - Japantown en Chinatown, het op 1 na grootste Chinatown van Noord-Amerika - The Painted Ladies, de Victoriaanse huizen die te zien zijn in de begingeneriek van Full House - de Financial District-wijk, het Manhattan van San Francisco met o.a. de Transamerica Pyramid (de hoogste en meest in het oog springende wolkenkrabber van de stad) - Union Square in het hart van het shoppinggebeuren van de stad. Hier vind je talrijke winkels, restaurants, theaters en kunstgalerijen.
Nog enkele anekdotes die Benny ons wist te vertellen: - toen we langs een restaurant passeerden zei hij dat er hier elke avond tussen ongeveer 17u en 19u een tweeling vlak aan het raam zat die volledig in luipaardmotief gekleed zijn, maar dat we waarschijnlijk net te laat zouden zijn om hen te zien. Toen we het restaurantje naderden, riep hij echter plotseling "Stop!" want ze zaten er wel. Iedereen in de bus was benieuwd naar wat we te zien zouden krijgen, en daar zaten ze dan: 2 bejaarde dametjes in hun luipaardjas die zaten te wuiven naar de voorbijgangers in de bus - in het centrum van San Francisco vind je geen IKEA, geen supermarkten en maar nauwelijks enkele tankstations. Heel veel van de lokale bewoners hebben zelfs geen auto. Je vindt er wel maar liefst 89 Starbucks filialen. - verschillende films werden opgenomen in SFO. Zo passeerden we langs enkele gebouwen die te zien zijn in The Towering Inferno, The Rock en Mrs Doubtfire.
Oh ja, we hebben ook op internet een blog gelezen van een Nederlands koppel dat bijna dezelfde reis aan het maken is, maar ze zitten enkele dagen achter ons. Op hun blog kunnen we lezen dat er de dag na ons bezoek aan de Grand Canyon vorige week er iemand in de diepte gevallen was en dit spijtig genoeg niet overleefd heeft. Er staan veel waarschuwingen en je krijgt er veel vrijheid, misschien soms wel te veel...
Morgen laten we San Francisco achter ons liggen en rijden we langs Highway 1, één van de mooiste kustwegen ter wereld.
Aantal km gereden vandaag: 0 Overnachting: Holiday Inn Fisherman's Wharf in San Francisco Getankt : / Graden C° : 21° Aantal foto' s gemaakt : 142 en 2 filmkes
Vandaag hebben we een bezoek gebracht aan Alcatraz, de zwaar beveiligde gevangenis op een eilandje vlak voor de kust van San Francisco. We namen de boot vanaf Pier 33 en ongeveer 10 minuutjes later stonden we op het mythische eiland.
De United States Penitentiary of Alcatraz is in gebruik geweest van 1934 tot 1963. Daarvoor werd het eilandje gebruikt als militaire verdedigingslinie. Er werd een fort gebouwd zodat men van daaruit San Francisco kon beschermen. California was echter nooit betrokken in een militaire strijd en dankzij de ideale ligging van het eiland (omgeven door ijskoud water en gevaarlijke stromingen) werd er beslist om het fort om te bouwen tot een gevangenis. In 1963 werd de gevangenis gesloten omdat de gebouwen erg verouderd waren en het te duur bleek te zijn om dit te onderhouden.
Er zijn vier celblokken in de gevangenis. Block A is nooit gebruikt tijdens de jaren dat Alcatraz een federale gevangenis was. Block B en C werden gebruikt voor de gewone gevangenen (general population), in Block D werden opstandige gevangenen opgesloten (isolation). De cellen zijn 1,5 meter bij 3 meter groot -en da's echt wel klein-, en bevatten een smal bed, een wasbak met stromend water, een toilet en een uit twee planken bestaande tafel + stoel. De rijen van cellen zijn dan nog eens 3 verdiepen hoog, het is indrukwekkend als je beseft dat hier ooit echt mensen hun leven in gesleten hebben. Ergens hing er: "Break the rules and you go to prison, break the prison rules and you go to Alcatraz", waaruit blijkt hoe gevreesd deze gevangenis was voor gedetineerden. Een van de bekendste gevangenen die hier een aantal jaren achter tralies belandde, is Al Capone.
De legende gaat dat er nooit iemand van Alcatraz zou ontsnapt zijn, maar daar zijn ze precies toch niet helemaal zeker van De mythe bestaat dat het onmogelijk was om uit deze gevangenis te ontsnappen. Er zijn een aantal ontsnappingspogingen geweest maar daarvan heeft niemand het overleefd of werden telkens de ontsnapten terug opgepakt. Maar als je tussen de lijnen leest, is er toch ergens een poging geweest waarvan men algemeen aanneemt dat de ontsnapten verdronken zijn in de baai omdat er geen spoor meer van hen teruggevonden is. Wij zijn in elk geval terug kunnen ontkomen.
We volgden een audiotour doorheen de gevangenis die zelfs beschikbaar was in het Nederlands. Het eilandje had toch wel wat verrassingen. Waar we een doods eiland verwachtten, was hier eigenlijk heel wat fauna en flora met een broedplaats voor vele vogels en unieke, exotische planten. Ook verrassend was te horen dat er hier in de gevangenisjaren niet enkel het zwaar beveiligde gebouw met de cellen was, maar ook een heel dorp voor de bewakers en personeel incl. voor hun partners en kinderen met appartementen, een winkel, bowlingbaan, dansruimte, ...
Vervolgens met de boot terug naar het vasteland, waar we nog snel iets aten. Het was ondertussen 14.30u, dus onze magen smeekten om wat te eten. We passeerden ook langs de Boudin Bakery, een bakkerij die de heerlijkste broodjes bakt. Ze maken hier de mooiste broodjes in de vorm van beertjes, schildpadden, krokodillen, ... Superleuk om te zien! De bakkerij is blijkbaar opgericht door de zoon van een familie van meesterbakkers uit Frankrijk. Op vasteland fronsten vele voorbijgangers bij het zien van een ouder koppel dat gewoon op straat poedelnaakt stond en enkele andere mannelijke voorbijgangers hun bovenlichaam aan het bodypainten waren.
In Tienen heb je de Lombardstraat, maar hier is die ook in een heel speciale versie als Lombard Street, op slechts enkele blokken van ons hotel gelegen. Maar vermits San Francisco enorm op en neer gaat, duurde het wel even vooraleer we die paar blokken hadden afgelegd. We volgden de steile weg bergop en daar was ie dan, "The Crookedest Street in the World", de bochtigste straat ter wereld. Deze straat telt 8 scherpe haarspeldbochten. De heuvel is zo steil (27°) dat het te gevaarlijk zou zijn voor de meeste autos om er recht op te rijden. Daarom werd dus in 1923 beslist om de straat om te vormen met de haarspeldbochten. De straat is een éénrichtingsstraat; je mag er enkel naar beneden rijden. Met zulke steile straten staan auto's met hun wielen naar de stoeprand gedraaid, het trottoir heeft ingeslepen geulen als antislip en de schrijnwerkers zullen hun werk hebben aan speciale constructies.
Toen we aan Lombard Street stonden passeerde de Cable Car ons net, de beroemde kabeltram van San Fran. Er bestaan momenteel nog 3 lijnen van de kabeltram.
We liepen terug naar ons hotel via Ghirardelli Square, hier kan je de lekkerste chocolade van het land proeven. We hebben dit dan maar meteen getest en hebben er een lekker ijsje gegeten. Het was vooral ook leuk om te zien hoe ze zelf hun ijshoortjes en chocolade maken in het restaurant zelf.
Op onze terugkeer naar het hotel kwamen we nog uit op een klein strandje aan de baai waar er heel wat zwemmers in duikerspak aan het zwemmen waren. Dat was het zowat voor vandaag, nu gaan we nog proeven hoe speciaal die bakker Boudin wel is. Tot morgen!
Aantal km gereden vandaag: 319 Overnachting: Holiday Inn Fisherman's Wharf in San Francisco Getankt : 19,20 gallons (72,68l) Graden C° : bij vertrek in Oakhurst 22° - aankomst in San Francisco 22° (onderweg wel tot 36°) Aantal foto' s gemaakt : 56
In Oakhurst hadden we een voucher voor ontbijt gekregen. In tegenstelling tot onze ervaringen met Amerikaanse ontbijten, was dit ontbijt zoals we 't gewoon zijn in Europese hotels. Dit kon je tenminste al een ontbijt noemen. Een van de diensters vroeg waar we naartoe gingen, en of we dan van San Francisco waren (ons San-Francisciaans accent zal blijkbaar al op punt staan), en zei dan: "I will pray for you guys that there will be no fog" zodat we de brug duidelijk konden zien. Dus we hadden misschien al hulp van bovenaf.
Vanmorgen keken we nog eens op internet of er al meer nieuws was van de klimmers in Yosemite. En jawel: Tom Evans, de reporter die we gisteren gesproken hadden, had al een uitgebreide update klaar met goed nieuws want beide klimmers waren al terug aan de grond. We hadden zelf al een beetje reporter gespeeld (zie foto's gisteren) maar hier staan er beelden van de reddingsactie zelf: http://www.elcapreport.com/content/elcap-special-report-rescue-elcap-53012. Op dezelfde site zie je verslagen van 16, 17 en 18 september 2011 waar hij o.a. de beklimming van Tom Waes kort beschrijft.
We ruilden de kleine bergwegen voor de brede autostrades om tot in San Francisco te geraken. Onderweg reden we langs uitgestrekte graanvelden en wijngaarden. Net voor we San Fran binnenreden via een brede brug, kregen we al meteen aan onze rechterkant een duidelijk Alcatraz, de Golden Gate Bridge en de golvende straten van SF te zien. Die dienster van vanmorgen haar gebeden waren aanhoord.
Opnieuw wat wennen aan de drukte in de stad, maar met een gps die de stad op haar figuurlijk duimpje kende, ging dat erg vlotjes.
In alle hotels waarin we tot nog toe verbleven zijn er wel instructies voor brandevacuatie, maar hier krijg je er ook nog instructies bij voor in geval van aardbevingen. Ons bed is te laag om eronder te kruipen, maar we hebben al een plaatsje geselecteerd om er te gaan zitten met de matras over ons, weg van het raam en de spiegels.
Met die warme temperaturen van de voorbije dagen en zelfs met 26 graden tot een 20-tal km voor SF, was het twijfelen wat aan te doen om hier rond te lopen. Buiten zagen we mensen in lange broek, pulletje, en weather.com liet de temperatuur van 22 graden dalen tot 14 graden om 21u. Dus die korte broek mocht toch terug de valies in.
We deden nog een korte wandeling doorheen het Fisherman's Wharf district van de stad, de oude zeeliedenbuurt. Hier vind je vele restaurantjes, souveniersshops en de havens van waaruit je een boottocht over de San Francisco Bay of naar Alcatraz kan doen.
Daarna trokken we naar Pier 39, bekend voor de Californische zeeleeuwen die hier op verschillende pontons vlakbij de pier liggen. De zeeleeuwen zijn naar Pier 39 beginnen komen kort na de aardbeving van 1989. In het begin waren ze maximum met 50, maar hun aantal groeide tot 300 op nauwelijks enkele maanden tijd. We aten in een Italiaans restaurantje met zicht op de San Francisco Bay, Alcatraz en de Golden Gate Bridge. Dat was een etentje with a view
Morgen trekken we naar Alcatraz en bezoeken we de rest van deze leuke stad. Tot dan!
Aantal km gereden vandaag: 306 Overnachting: Best Western Plus Yosemite Gateway Inn in Oakhurst Getankt : / Graden C° : bij vertrek in Mammoth Lakes 16° - aankomst in Oakhurst 21° Aantal foto' s gemaakt : 174 en 4 filmkes
Amaai, wat een dag! Vandaag hebben we heel wat beleefd! Maar laten we eerst teruggaan naar het begin...
In de Alpenhof Lodge hadden we een kamer met ontbijt gereserveerd. De receptionist had ons gisteren al geadviseerd dat dit onbijt in de lobby plaatsvindt, dus we hadden al een vermoeden dat dit ontbijt waarschijnlijk niet zoveel zou voorstellen. En we hadden gelijk. In de lobby stond er inderdaad een dressoir met daar wat drankjes, wat donuts, een toaster en wat fruit. We roosterden elk een broodje mooi bruin en namen wat fruitsapjes. Stoelen stonden er ook niet in de lobby, dus we hebben onze bordjes gewoon mee naar onze kamer genomen.
Voila, we waren klaar voor de rit over de Tioga Pass, de bergpas die je vanuit Mammoth Mountain rechtstreeks in het Yosemite National Park brengt. Het hoogste punt van deze bergweg ligt op 3000 meter hoogte en dat voel je dus. We hadden ons gelukkig vanmorgen voorzien en een lange broek aangetrokken i.p.v. de gebruikelijke short. De bergpas loopt langs prachtige bergmeertjes, uitgestrekte hoogvlaktes en soms zelfs plaatsjes waar nog wat sneeuw is achtergebleven. We zijn trouwens ook nog enkele sneeuwruimers gepasseerd, en enkele zijwegen van de Tioga Pass waren nog gesloten. Het was weer een droge dag, dus Smokey Bear -die aan bijna elk National Park staat- zei ons dat het brandgevaar "very high" was.
Bij een van onze eerste stops aan een meer was er nog heel wat sneeuw. Een Indische familie was er volop foto's aan het nemen en we hoorden iemand zeggen dat dit haar eerste sneeuw ooit was. Het water in de bergmeren was glashelder en erg fris.
De rit ging voorzichtig verder want we konden wel wat onverwachte "voetgangers" op de weg tegenkomen. In Yosemite kan je weer verschillende diersoorten tegen het lijf lopen: hertjes, zwarte beren, coyotes, eekhoorntjes, mountain lions, uilen, raven en muggen. De muggen hadden ons jammer genoeg snel gevonden en het kostte ons heel wat moeite om ze uit de auto te houden bij het instappen.
Aan de ingang van het park hadden we wat informatie meegekregen wat te doen als we een beer zouden tegenkomen: afschrikken en beginnen roepen, dus zaten we helemaal voorbereid en gefocust. Ook werd er gevraagd om zich aan de snelheid te houden omdat er al heel wat beren aangereden waren in het park, waarvan getuige de talrijke borden met een rode beer op elk van die plaatsen.
Freya's excursie bracht ons langs heel wat plaatsen alsof het schilderijen waren: de grootste hoogtevlaktes, de mooiste meren, de hoogste watervallen, heel veel groen, ... Deze kant van de berg verschilde zo enorm met de andere zijde met zand, droogte en wat dorre planten!
Iets na de middag kwamen we in de buurt van de ondertussen bekendste rots in Belgie "El Capitan" waar Tom Waes vorig jaar zijn stunt uithaalde met de beklimming der beklimmingen. Van ver lijkt die niet zo groot eigenlijk. Van een gids pikten we op dat "almost every day there are people climbing on El Capitan". We gingen eerst nog langs de waterval Bridalveil Falls, waar omstaanders gilden als de wind een frisse nevel over het publiek blies.
Tijdens de late lunch kwamen de dieren toch al heel wat dichter. Alhoewel er erg op gedrukt wordt om de dieren geen eten te geven ("Keep the wildlife wild!") via folders, borden, kaartjes op de tafels, enz. overwinnen sommige eekhoorntjes toch hun mensofobie of sommige hertjes durven toch al stiekem op enkele tientallen meters van de restaurants verschijnen. De vuilbakken hebben een speciaal sluitsysteem waar de mensen al gestudeerd voor moeten hebben om die te openen. Ook zagen we de foodboxen aan een picknickplaats waar je je eten in kan (moet) opbergen om te vermijden dat de beren erop afkomen.
Drie uur in de namiddag en er stond nog wat op het programma. We zouden vlakbij El Capitan passeren om naar de volgende stops te rijden. Aan El Capitan was het vrij druk: er stonden mensen met verrekijkers aan de kant van de straat of in het veld tegenover El Capitan, daar waar Tom Waes zijn team gecampeerd stond. Mensen zaten in plooistoeltjes naar boven te kijken en we zagen er inderdaad na heel lang zoeken een aantal klimmers en een ledge (zo'n bed om tegen de rotsen te slapen) op ongeveer een vijfde van de top. Maar er stond ook politie, brandweer, een heel hulpteam en een helikopter in onze buurt. Vreemde situatie daar. Er stond een man in een T-shirt met op de rug "Yosemite Search and Rescue" door zijn fototoestel met een heel lange lens te kijken. Op zijn badge stond "Tom Evans". We vroegen hem of er iets gaande was, en hij zei dat de klimmer in de ledge zijn been gebroken had en er nu een reddingsactie opgestart werd om hem daar weg te halen. Hij zat in het team van deze persoon, was vroeger zelf klimmer geweest (volgens zijn website heeft hij El Capitan zelf 5 keer beklommen) maar deed nu enkel fotografiewerk. We zagen de helikopter tot bij de klimmer en zijn compagnon stijgen, volgens Tom Evans deden ze dat om de situatie in te schatten want er was redelijk wat wind, om de makkelijkste weg te zoeken en omdat er sommige reddingswerkers bijwaren die zelf deze klim nog nooit gedaan hadden. Plan was om de reddingswerkers op de top te droppen, zij zouden met touwen afdalen tot bij de gewonde en zijn partner, en dan zouden ze de klimmer met gebroken been naar beneden brengen. Daarna (en dat was werk voor morgen) gingen ze de compagnon naar beneden begeleiden, een reddingsoperatie van 2 dagen dus. Een Amerikaanse vroeg waarom die compagnon dan zelf al niet naar beneden kwam, maar kreeg een bedenkelijk antwoord als: "It's a very long way down, you know!" De helikopter kwam terug naast ons geland, bracht reddingswerkers naar de top, en kwam dan nogmaals naar beneden om het klimmateriaal naar de top te brengen.
Hoewel zo'n reddingsactie niet alledaags is voor ons, moesten we toch verder op pad om nog wat droomplaatsjes te gaan bezichtigen in Yosemite. Vanop het hoger gelegen Tunnel View hadden we een overzicht over een enorme waterval en de hoge bergen waaronder El Capitan. Toch nog even kijken hoe het er stond met de reddingsactie: de klimmers hingen er nog steeds maar nu zagen we de reddingswerkers op de top staan.
Aan Glacier Point was ook zo'n overzicht van de prachtige uitgestrektheid van natuur. Hier poseerde nog een eekhoorn voor een aantal hertjes die zich veilig voelden wat dieper in de berm. Freya was geinspireerd door de naam van deze plek en at er een ijsje. Toen we van dit punt terugreden naar de hoofdbaan in het park, keken we aandachtig uit om een glimp van een beer te kunnen spotten. Spijtig genoeg niet gelukt, maar we kregen iets anders in de plaats: plots dachten we heel dichtbij een wolf te zien, maar die zitten niet in Yosemite, het bleek een coyote te zijn.
Door de ongeplande reddingsactie was het ondertussen al laat geworden maar de laatste stop, Mariposa Grove, konden we niet overslaan. Hier groeien millenniumoude bomen, de sequoia's. Nu weten we hoe kabouters zich moeten voelen na zo'n ervaring in een bos van zulke enorme bomen, zowel in grootte als in dikte. De Grizzly Giant, een boom van 63,7m hoog en 8,5m diameter, staat daar al 1800 jaar te groeien. Er was er zelfs een van 2700 jaar.
De Nationale Parken hebben we nu achter de rug. Morgen gaan we kijken wat San Francisco allemaal te bieden heeft.
Aantal km gereden vandaag: 425 Overnachting: Alpenhof Lodge in Mammoth Lakes Getankt : 14,31 gallons (54,17l) Graden C° : bij vertrek in Death Valley 34° - aankomst in Mammoth Lakes 18° Aantal foto' s gemaakt : 77
Toen we vanochtend opstonden in het broeierige Death Valley was het er alweer 30°. Zelfs het water dat er uit de koude kraan komt is warm! Echt een unieke plaats! We sliepen er op 65 meter onder de zeespiegel, maar geen nood, we hebben geen natte voeten gehad.
Na een tijdje rijden verlieten we het laagstliggende National Park op het continent. Hiervoor moesten we over erg hoge toppen en diepe dalen. Soms stonden er borden langs de kant van de weg die adviseerden om de airco af te zetten gedurende een aantal miles om oververhitting van de motor tegen te gaan. Of op de onmogelijkste plaatsen stonden onbemande vaten water op een aanhangwagen, bedoeld voor radiatoren van auto's.
De geplande excursie naar Devil's Postpile, een rotswand die lijkt op een kerkorgel, kon niet doorgaan omdat de weg hiernaartoe gesloten is voor de rest van het seizoen wegens onderhoudswerken. Dan gooiden we de planning maar wat overhoop en deden vandaag al een uitstapje naar Mono Lake, een groot en eeuwenoud zoutmeer. Bij aankomst dachten we surfers te zien op het meer, maar eigenlijk waren het tufa's, grote zoutpilaren. De tufa's staan niet alleen in het water maar ook rondom het meer omdat het waterpeil hier vroeger een stuk hoger was. Hier en daar komt nog een olie-achtige vloeistof uit de ondergrond, waardoor er nu nog steeds nieuwe tufa's gevormd worden.
Daarna kwamen we aan in Oostenrijk, althans zo leek het toch. Het is alsof een groeikraan een skidorp in de Alpen opgepakt en hier neergepland heeft. Onze kamer net boven de receptie is de enige aan de voorzijde van het hotel met zo'n typisch Oostenrijks balkon.
De Mammoth Mountain Ski Area is ondertussen gesloten, maar heeft 1 van de langste seizoenen in Noord-Amerika. Over het algemeen is het van november tot juni geopend, maar in het seizoen 1994-1995 was het gebied zelfs open van 8 oktober tot 13 augustus. De Ski Area bestaat uit 174 kilometer pistes, waarvan 104 makkelijk, 41 gemiddeld en 29 moeilijk. Vannacht gaat het hier 1 graad worden, wat een verschil met gisteren in Death Valley!
Morgen rijden we over de Tioga bergpas naar het Yosemite National Park. Gelukkig is de bergpas open en zullen we geen honderden kilometers moeten rondrijden.
Aantal km gereden vandaag: 297 Overnachting: Furnace Creek Ranch in Death Valley Getankt : 7,72 gallons (29,22l) Graden C° : bij vertrek in Vegas 25° - aankomst in hotel in Death Valley 39° Aantal foto' s gemaakt : 105 en 6 filmpjes
Vanuit de hotelkamer in Las Vegas waren we met een simpele druk op de knop van de TV-afstandsbediening uitgecheckt. En toen begon onze eerste wandeltocht van de dag: van de hotelkamer naar de auto, een niet te onderschatten trip van een klein half uurtje. We deden nog snel een poging op de roulette onderweg in het MGM Grand Casino maar maandagmorgen is "not our day"...
Bij het buitenrijden van Las Vegas, stonden er aan de rode lichten twee zwaantjes te wachten. Wauw, rechtstreeks uit de '80-er jaren reeks CHiPs, maar dan echt!
Alhoewel er nog wel wat benzine in de auto was, namen we de tips serieus en gingen ze toch maar tot aan de rand vullen voor onze volgende bestemming: Death Valley. Niet alleen voor de dorst van de auto, maar ook voor onze dorst deden we nog vlug inkopen, ook op aanraden van de boekskes. In het Shell tankstation stonden nog een paar gokautomaten tevergeefs te lonken.
Rond de middag kwamen we in Pahrump, een beetje de laatste bewoonde wereld voor we de hitte van Death Valley indoken. Bij Denny's -een restaurantketen met iets deftiger eten dan de meeste fastfoods- gingen we een hapje eten, en al snel stonden er 11 bordjes en 4 glazen op onze tafel. De waitress was duidelijk haar best aan het doen voor haar "tip". Vier glazen, jaja want we begonnen de warmte al te voelen en de refills zijn hier dan meer dan welkom. Een van de waitresses vertelde ons bij het afrekenen dat er "only people from out of town" in het restaurant waren, allemaal toeristen met een accent. Een beetje verder vroegen twee Franse koppels de weg naar het outlet shopping center in "Laz Vegaaz" met hun sappig Frans accent. Dat Pahrump ook een van de laatste plaatsjes in Nevada is voor de grens met California is ook duidelijk te merken aan de vele casino's die hier nog voorkomen.
We waren er helemaal klaar voor: de rit naar het National Park met de lugubere naam Death Valley. En net als we de highway opreden, klonk op de radio AC/DC met hun "Highway to hell". Dat beloofde... Iets verderop op diezelfde highway passeerden we een bord met de tekst "Prison Area - Hitchhiking prohibited". We slikten even en wat zagen we nog geen 200m verder? Een vreemde kerel die stond te liften. We zwaaiden hem nog veel succes toe en reden vlotjes door.
Op een van de hoogste punten van dit National Park, Dante's View, aanschouwden we in de diepte de enorme zoutvlakte. Hier was de temperatuur een 24 graden, niet slecht. Aan Zabriskie Point moesten we even naar boven klauteren om van daar weer zo'n prachtig zicht te zien. Dan op naar Devil's Golf Course langs een zanderig weggetje. Niks groen te zien op deze golfbaan, we stonden temidden van een enorme, hobbelige vlakte van zoutafzetting. Unieke beelden kwamen op ons fototoestel terecht. We lieten de stoffige baan achter ons en zagen de temperatuur elke paar kilometer stijgen. In Badwater, het laagste punt van de USA, aangekomen stond de teller op 41 graden. Hier worden regelmatig warmterecords gehaald van warmste dagtemperatuur ter aarde. In 1913 haalde men hier de warmste temperatuur ooit (56,7 graden) maar in 1922 moest men de beker afgeven aan een dorpje in de Libische woestijn (57,8 graden). Badwater ligt 86m onder de zeespiegel en heeft zijn naam te danken aan het "bad water" dat niet te drinken is voor mens en dier omdat het veel te zout is. Onze laatste stop was aan het Artist's Palette, een plaats in de bergen waar de natuur een prachtig tafereel van kleuren heeft gemaakt.
Langs de bergwegen reden we naar Furnace Creek Ranch, onze lodge voor de volgende nacht. Het was ondertussen bijna 7u 's avonds en nog maar 39 graden. De receptioniste vertelde trots dat het zwembad het hele jaar door gevuld wordt met bronwater van 29 graden. Wantrouwend zijn we dat meteen gaan uittesten. Ze had gelijk. Terwijl we dit schrijven (middernacht) is het buiten nog steeds 27 graden.
Een medewerker hier vroeg waar we hierna naartoe trekken. Van Yosemite wist hij te zeggen dat het er 2 dagen geleden nog gesneeuwd had. Op dit moment is het er 4 graden, zagen we online. Dat wordt de zwemkledij ruilen voor een dikke fleece.
Aantal km gereden vandaag: 0 Overnachting: MGM in Las Vegas Getankt : / Graden C° : 27° Aantal foto' s gemaakt : 22 en 4 filmpjes
Jippie, vandaag werd er 27° voorspeld en eindelijk minder wind. Dat mocht wel eens want de temperaturen hier liggen op dit moment een stuk lager dan het gemiddelde voor Vegas. Het waaide zo erg de afgelopen dagen dat zelfs de sandwichman bijna ging vliegen. Maar vandaag was de hemel dus helderblauw, geen wolkje aan de lucht.
In de voormiddag trokken we nog eens over de Strip, maar niet te ver deze keer want onze voetjes hebben er hier al heel wat kilometertjes opzitten. We kochten nieuwe Allstars voor Freya, en gingen lunchen in 1 van de restaurantjes in de Planet Hollywood.
Daarna gingen we naar het supergrote zwembadcomplex van de MGM Grand. Je moet er je keycard laten zien om binnen te gaan. Vermits je in Vegas zoomaar kan binnenlopen in elk casino, zou het dus ook net te makkelijk zijn om zomaar in elk zwembad binnen te geraken. Ze vragen je enkel of je glas of alcohol mee binnen brengt, geven je een handdoek en dan kan je op zoek naar een plaatsje aan het zwembad. Makkelijker gezegd dan gedaan, dat plaatsje zoeken! Er zijn een stuk of 5 zwembaden (het ene al wat groter dan het andere) maar er waren nauwelijks lege stoelen te bespeuren. Op elke stoel lag wel zo'n witte handdoek van het hotel, ook al waren er niet altijd mensen in de buurt. Na wat zoeken vonden we eindelijk 2 plaatsjes en konden we wat genieten van het zonnetje.
Na nog een laatste avondmaal in Vegas trokken we nogmaals de Strip op, op naar het spektakel van de wereldberoemde fonteinen van de Bellagio. En het was inderdaad absoluut de moeite om die voetjes nogmaals te pijnigen. We zagen de fonteinen 4 keer aan het werk. Elke 15 minuten tonen ze het beste van zichzelf. Een echt spektakel!
Morgenochtend nemen we afscheid van deze hyperdrukke stad en gaan de rust opzoeken in de woestijn van Death Valley. Tot dan!
Aantal km gereden vandaag: 0 maar wel veel kms gestapt Overnachting: MGM in Las Vegas Getankt : / Graden C° : 24° en veel wind Aantal foto' s gemaakt : 98 en 6 filmpjes
Vanmorgen onze stapschoenen aan om de Strip te verkennen. Qua kledij maakt het niet veel uit in Vegas: je ziet hier veel toeristen in korte broek en T-shirt, of mensen in hun sjiekste avondkledij, of in bikini of een net te kort rokje, of in kledij in luipaardmotief, of in kostuum of trouwjurk natuurlijk. Al vroeg zaten de eerste gokkers in grote getale klaar aan de fruitmachines. Onderweg werden we constant aangesproken met "Hi, where are you from?" om dan te proberen tickets voor een of andere show te verkopen. Jennifer Lopez trad vandaag op in het Mandalay Bay hotel maar dat zal wel al lang uitverkocht geweest zijn.
Verder staan er op de Strip nog vele mensen in pakjes van Marilyn Monroe, Superman, Star Wars, Toy Story, Hello Kitty, Batman, ... om mee op de foto te staan voor een fooi. Het zijn niet de enigen die proberen wat geld te krijgen van voorbijgangers, ook straatmuzikanten, straatdansers, bedelaars doen hun ding.
Onze tocht ging van hotel tot hotel richting noorden en terug. Zo passeerden we langs o.a. de Caesar's Palace, Cosmopolitan, Venetian, Encore, Planet Hollywood. Elk hotel heeft zijn eyecatcher(s). In een shoppingcenter tussen de hotels werden we verrast door een modeshow die letterlijk uit de grond rees. Eerst kwam het podium uit het niets omhoog op de tonen van moderne muziek, en dan kwam ook de catwalk te voorschijn, met dan een korte modeshow van strandkledij.
In de Caeser's Palace begon om stipt 12h een show in het midden van hun shopping mall. De ingangen van omliggende winkels werden prompt afgesloten door gordijnen en in het midden van een grote aquarium kwamen robotpoppen een show over Atlantis geven met vuur en fonteinen. 's Middags gingen we een broodje eten en moesten eventjes wachten op de bestelling, maar kregen een apparaatje mee dat begon te trillen als onze bestelling klaar was. Die techniek toch... Oh ja, zo kregen we gisteren een drankenkaart voorgeschoteld die verlicht was, alsof je een scherm vasthad.
Aan de Encore was een party bezig: vanop straat hoorden we luide muziek, en op de balkons aan de straatkant stonden jongeren in zwemkledij te dansen. Het werd drukker en drukker op straat: op sommige momenten kon je over de koppen lopen. De lange Strip heeft wel wat zijstraten en bij elke oversteekplaats moet er een massa oversteken in de twee richtingen. Net een Romeinse aanval van stormfuseliers als het groen (euhm, hier is het mannetje wit) wordt voor de voetgangers, hoe de ene groep op de andere inloopt. In the Venetian waren we aan het kijken naar de gondels die er rondvaarden, toen we een huwelijk in het oog kregen op een brugje over de indoor rivier. Je ziet er wel meer mensen in trouwkledij lopen, of zelfs achter gokautomaten zitten.
Vanavond zijn we tot in het zuidelijkste deel van de strip gewandeld. Daar heb je o.a. de Luxorpiramide met de enorme lichtbeamer, the Hotel, het sprookjesachtige Excalibur, ... Iets verder dan het laatste megahotel staat het wereldberoemde "Welcome in Las Vegas" bord op de middenberm (met op de achterkant "Drive carefully. Come back soon."). Er is een parking voorzien aan die middenberm om er even halt te houden voor een foto. Zo zag deze dag er zowat uit. Nog enkele dingetjes misschien: * verraderlijk is wel dat je je eindpunt ziet, maar dat dat telkens verder weg is dan je denkt, want het is "maar" 2 of 3 hotels verder, maar het duurt wel een hele tijd vooraleer je een hotel gepasseerd bent. * in de shopping centra of de malls in de hotels vind je de gekste winkels zoals magneetshops met enkel frigomagneten in alle formaten, of de flipflop shops (met dus alle soorten flipflops), socks shops, uitzonderlijke boeken in een boekenwinkel, cowboybootshop, luxegadgetshop (met o.a. covers voor iphones of ipads met diamantjes, ...), oxygenwinkels waar je een tijdje aan de zuurstof kan gaan hangen met een buisje in je neus. * in het Planet Hollywood hotel begint er op bepaalde momenten van de dag een indoor onweer. Het begint er dan in het midden van de gang te regenen vanuit het hemelsblauwe plafond met wolken en het bliksemt aan de hemel * dit weekend is het Memorial Day weekend. Hier in Vegas en onderweg naar hier werd dat ons al duidelijk gemaakt door de vele Amerikaanse vlaggen. Voor studenten begint dan ook de vakantie. * vele taxi's rijden met een reclamepaneel op het dak rond. Zo doet ook Oracle z'n best om hier z'n naam in de verf te zetten.
Aantal km gereden vandaag: 329 Overnachting: MGM in Las Vegas Getankt : 11,54 gallons (43,68l) Graden C° : bij vertrek in Springdale 26° - aankomst in Las Vegas 30° Aantal foto' s gemaakt : 83
We beginnen wat te wennen aan het Amerikaanse uur en worden niet meer rond 5u 's morgens wakker. De lodge in Springdale laten we achter ons en op richting Nevada. Terug wat autostrade dus nu gaat het weer wat vooruit. De omgeving begint vlakker te worden, nog steeds droge woestijn, maar met wel veel wind. Droge planten waaien over de weg, zoals in de betere western: net echt. Een verkeersbord gaf aan dat er de volgende 4 mijl veel zijwind kon zijn, dat moest eigenlijk "next 100 miles" zijn. Bij het binnenrijden van het Lake Mead Park moesten wij en de parkwachtster al moeite doen om de pas niet te laten vliegen op een "There a lot of wind!" antwoordde ze op z'n plat Amerikaans: "Ooooh yeah". In dit park schoot af en toe een kleine squirrel of hagedis de weg over, daar schrikken we niet meer van op, 't zijn onze vrienden geworden.
Onze eerste stop in dit park was aan Stewart's Point, een plaatsje aan het meer dat gevuld lijkt te zijn met Blue Lagoon. En dat het er totaal verlaten bijlag, maakte het plaatsje nog idylischer. Alleen die wind deed wat moeilijk: we kregen een gratis scrub van voorbijvliegende steentjes en zand tegen onze korte-broek-benen. (In het hotel waar we later aankomen betaal je dus wel 85$ voor zo'n scrub.) Wat verderop stopten we nog aan de haven waar er net iemand zijn motorboot aan de brede kade op zijn aanhangwagen aan het laden was. Hier en daar gaven verkeersborden aan dat het in die buurt verboden was om wapens geladen te hebben; daar hadden we geen probleem mee. Of andere borden die aangaven dat het volgende stuk van de weg een overstromingsgebied was (met daar dan borden aan de kant van de weg waarop hoogtepeilen af te lezen waren), misschien een idee voor in Winge aan de chalet?
De GPS stuurde ons verder langs bochtige wegen naar Las Vegas. We moeten het bord van de staat Nevada gemist hebben, maar het viel al vrij snel op dat we uit Arizona waren met de neonreclame en videowalls over casino's langs de kant van de weg. In de verte zagen we de skyline van de strip in Las Vegas. Niet moeilijk dan om je hotel te vinden. En in ons geval is dat het MGM Grand hotel, het tweede grootste hotel ter wereld met z'n 5044 kamers. Wij hebben een kamer op de 14e verdieping gekregen met zijdelings Strip-view. De receptie was al meteen huge; een stuk of 25 receptionisten zaten, elk aan hun eigen stukje balie, klaar om ons in te checken. De lobby was een balzaal groot. De receptionist vroeg met een voorzichtige blik op Freya of zij de tweede persoon op de reservering was. "This is Vegas you know", knipoogde hij. Nu nog de lift vinden die ons naar de juiste gang brengt, en dan een gang door die eindeloos lang leek, om dan bij kamer 14537 aan te komen.
Snel de valiezen in de kamer gezet en dan op verkenning in het hotel en de buurt. Dirk had ooit al een voorproefje gekregen 5 jaar geleden, maar deze keer versteende Freya bij het zien van het enorme casino. Een simpele toverspreuk maakte haar weer beweeglijk en dan op naar de Strip, de straat van de superlatieven. Limo's, cocktailglazen van de grond tot aan je heupen, file tot 's avonds laat, duizenden mensen op straat en duizenden mensen in de casino's, hotels die wedijveren om de spectaculairste stunt, elke 5m iemand die je een kaartje van een callgirl probeert te geven, gejuich van mensen die net gewonnen hebben in het casino, ...
Toen het donker werd, voelde de wind toch wat kouder zodat we na enkele stops in casino's/hotels en hun shops (eigenlijk complete shoppingcenters), in de Coca-Cola- en de M&M-shop eerst iets warmers gingen aandoen, en dan nog wat ons eigen hotel gingen verkennen. Er zijn renovatiewerken aan de gang zodat momenteel de leeuwenkooi afgesloten is.
Morgen gaan we verder op ontdekkingstocht in deze stad van entertainment.
Aantal km gereden vandaag: 139 Overnachting: Majestic View Lodge in Springdale Getankt : / Graden C° : bij vertrek in Bryce Canyon City 7° - aankomst in Springdale 28° Aantal foto' s gemaakt : 108
Freaking cold! Zo startte onze dag in Bryce Canyon City. Dit waren we wel niet meer gewoon... Het moet er 's nachts rond de 1°C geweest zijn, de rest van de temperatuur hadden we per DHL naar Belgie gestuurd (en die is aangekomen hoorden we op Qmusic's webradio). Bij het uitchecken gaf de autothermometer al 7 graden aan, maar die kroop onderweg al vrij snel naar meer menselijke temperaturen. De GPS was bij de start ook even van slag door onderkoeling maar na enkele mijlen was die weer helemaal mee.
Onze volgende stop: Zion National Park. We kwamen het park langs de Eastside binnen gereden en reden zo door een erehaag van hoge door ijzer roodgekleurde rotswanden. Aan de ingang van het park, na controle van onze "America the Beautiful - annual pass" en onze picture ID, vroeg een vriendelijke parkwachtster ons: "Can I ask you a question? Do they speak French in Belgium?". Want een Franstalige kaart en documentatie had ze ook, maar "English is ok".
Zion National Park is een heel groot park, maar het deel dat het meest bezocht wordt is Zion Canyon, een ravijn uitgesneden door de Virgin River. Om naar het Visitor Center te rijden moesten we de Mount Carmel Highway volgen, een supermooie route die ook door 2 tunnels gaat. Aan het Visitor Center moesten we proberen de auto kwijt te raken. Makkelijker gezegd dan gedaan, want de parking van Zion National Park is echt wel klein voor de duizenden toeristen die het dagelijks over de vloer krijgt. Na enkele rondjes over de parking hadden we geluk want er vertrok net een auto, dus vlug de pinker op en het plaatsje van deze brave meneer ingenomen.
In Zion mag je niet met je eigen auto rondtrekken, maar ben je verplicht om de shuttlebusjes te gebruiken. Net zoals in de Grand Canyon werkt dit systeem supergoed; je moet nooit langer dan een paar minuten wachten op een busje. De shuttlebussen volgen de enige grote weg die doorheen het park gaat, ongeveer 10 km lang met 8 stopplaatsen onderweg. Een van de stopplaatsen is de "Court of the Patriarchs Viewpoint", vanwaaruit je een mooi uitzicht hebt op The Three Patriarchs, dat zijn drie bergtoppen die zijn vernoemd naar de drie bijbelse stamvaders Abraham (2.101 meter), Isaac (2.081 meter) en Jacob (2.083 meter). De volgende stopplaats is aan de Zion Lodge. Hier deden we de "Lower Emerald Pool Trail": een wandeling van ongeveer 2 km waar je op het einde van de wandeling een kleine waterval te zien krijgt als beloning. Normaal gezien kan je van hieruit ook naar de Middle en Upper Emerald pools, maar die wandeling was gesloten omdat het pad gedeeltelijk was weggespoeld. Dan maar terug naar beneden, waar we een andere wandeling volgden, The Grotto. Een van de laatste stops is de "Weeping Rock". Dit is een overhangende rots waaruit water naar beneden sijpelt. De allerlaatste stopplaats is de "Temple of Sinawava". Van hieruit vertrekt een hele mooie route langs de Virgin River, de "Riverside Walk". De wanden van het ravijn komen steeds dichter bij elkaar, terwijl wij het pad naast de rivier blijven volgen. Op het einde van deze wandeling is er slechts enkele meters ruimte tussen de ruim 600 meter hoge bergwanden. Hier kan je eventueel via een andere wandeling nog dieper de canyon in, maar dan moet je door de Virgin River en heb je dus waterschoenen nodig.
We zagen in dit park ook heel wat kleine hagedissen, prairiehonden en squirrels langs of op de wandelpaden, en ergens dook een marmot uit de grond op. Vooral de prairiehonden zijn zo ongeneneerd om voor je voeten te komen lopen. Aziatische vrouwen hebben blijkbaar een heilige schrik voor deze diertjes want ze gaan in een grote boog erom heen. Terecht misschien want in de brochures die je aan de ingang krijgt, staan foto's van verwondingen van beten om de toerist wat op afstand te houden. Slangen en tarantula's zouden hier ook rondlopen maar die zijn ook minder makkelijk te vinden.
Ondertussen was het bijna half 6, dus trokken we naar ons hotel, de Majestic View Lodge, een hotel dat zijn naam zeker niet gestolen heeft. Je hebt van hieruit werkelijk een prachtig zicht over de omgeving. We aten een lekkere steak in het bijhorende restaurant en brachten een snel bezoekje aan het hotel museum, waar we oog in oog kwamen te staan met de verschillende diersoorten die je hier kan tegenkomen. Nu enkel nog onze blog updaten en dan kunnen we het programma van morgen bekijken. Morgen krijgen jullie een live verslag vanuit de Gambling Capital of the World!
Aantal km gereden vandaag: 327 km Overnachting: Bryce View Lodge Getankt : 15,92 gallons (60,26l) Graden C° : bij vertrek in Page 30° - aankomst in Bryce Canyon City 19° Aantal foto' s gemaakt : 147
Deze ochtend vertrokken we onder een stralend zonnetje en 30° richting Horseshoe Bend, een - zoals de naam zelf zegt - hoefijzervormige bocht in de Colorado rivier. Aan de parkeerplaats staat een waarschuwingsbord dat de wandeling die volgt over moeilijk terrein gaat, dat er geen schaduwplekken zijn en dat er geen balustrade staat aan de afgrond. Via een breed, zanderig pad loop je omlaag naar het 1200 meter verder gelegen uitkijkpunt. Na een tijdje gaat het losse zand af en toe over in een stenen ondergrond, wat het toch al iets makkelijker maakt om te stappen, maar nog steeds behoorlijk zwaar is onder een brandende zon. Maar de beloning op het einde van de wandeling is het meer dan waard! Het adembenemende zicht dat je dan te zien krijgt is uniek. De combinatie van het blauwgroene water, de lichtbruine rotswanden en de groene bomen langs de rivier was schitterend. We vallen er wel een beetje uit de toon met slechts 1 fototoestel voor 2 personen. Op de terugweg naar de auto kruist een hagedis ons pad, dit keer een iets groter exemplaar.
Daarna rijden we via Lake Powell en de Glen Canyon Dam richting Utah, de derde staat waar we passeren. Utah kent een andere tijdzone dan California en Arizona, waardoor onze dag een uurtje korter is. We hebben in Utah al vaker politie en sherifs langs de weg zien staan dan op al de vorige dagen samen.
Het laatste deel van onze route naar Bryce Canyon is ontzettend groen. We rijden dan ook regelmatig langs uitgestrekt prairies met koeien en paarden.
Bryce Canyon is het 2e National Park waarvoor onze Pass geldig is. Bij het inrijden van het park moeten we eerst beleefd stoppen voor een hert dat rustig de straat oversteekt. Na een snel bezoek aan het Visitor Center, beginnen we aan de 29km lange scenic route doorheen het park. Op deze route kan je aan de verschillende uitzichtpunten een blik werpen op de schoonheid van het park. Een van de mooiste plaatsen in het park is het Amphitheater, vanwaaruit je een prachtig zicht hebt op de hoodoo's, heel grillige rotspartijen in verschillende kleuren variërend van wit, pastelroze, vurig oranje en rood tot knalrood. Deze hoodoo's zijn ontstaan door erosie van ijs, regen en wind, die inhamerden op bergen die miljoenen jaren geleden gevormd waren.
Verder kunnen we het lijstje van "gespotte dieren in het wild" nog aanvullen met chipmunks (een soort Noord-Amerikaanse eekhoorn), bijen, heel grote mieren, raven en nog wat herten.
Wat wel opvallend was, was de temperatuur in Bryce Canyon. De hoogste toppen van het park liggen op een 2700 meter, dus was een temperatuur van 17° niet abnormaal en konden we ons pulleke goed gebruiken. Bovendien stond er een felle wind zoals je op de foto's wel zal kunnen zien.
Hier in Bryce Canyon City zijn er niet zoveel eetgelegenheden. Op de meeste plaatsen waar we tot nog toe al geslapen hebben, hebben de bekendste fastfoodketens zich al gevestigd, maar niet hier in Bryce. Hier heeft de familie Ruby blijkbaar een soort van monopolie, want alle winkels, hotels en restaurants lijken gelinkt te zijn aan deze familie. We zijn gaan eten in het restaurant van de Ruby's Inn, waar we een diner-buffet formule kozen. We konden zo vaak we wilden terugkeren naar het buffet, en het eten was heel lekker.
Day 6: Monument Valley, Where the Earth meets the Sky
Aantal km gereden vandaag: 521 Overnachting: Courtyard by Marriott Page Getankt : 13,71 gallons (51,89l) Graden C° : bij vertrek in Tusayan 26° - aankomst in Page 32° Aantal foto' s gemaakt : 152 en 3 filmkes
Vanmorgen hadden we ons eerste breakfast included in het Holiday Inn Express hotel. Het was er vrij druk, dus het hotel zal inderdaad wel volzet geweest zijn. Er was een ontbijtbuffet voorzien en bestek en borden konden naar believen genomen worden want dat was wegwerpmateriaal. Hmmm... onze visie van de "groenere Amerikaan" werd bij deze grondig herzien. Aan het buffet stonden 2 pannekoekenapparaten. Nog nooit gezien: met een druk op de knop floepte er na 1 minuut een pannekoek aan de rechterkant uit waar je dan hopelijk een bord klaargezet had. Verder op het buffet o.a. soort van sponzige broodjes, toegeklapte eieren met een vierkant stuk chesterkaas tussen, spek, yoghurt en een soort van koffiekoeken met kaneel.
En dan... op naar Monument Valley. Via het Grand Canyon Park deden we nog enkele stops met prachtige zichten op de Grand Canyon en de Coloradorivier. We reden langs mijlenlange, kaarsrechte banen met links en rechts van de baan enorm uitgestrekte gebieden met een ietwat groenere natuur, t.t.z. deze planten konden al tegen een stootje van temperatuur en gemis aan water. De uitkijktoren van Desert View - voor vele mensen het eerste contact met de Grand Canyon, maar voor ons het afscheid - liet ons nog een laatste keer genieten van de immense schoonheid van de natuur.
We hadden een heel stukje door Arizona te doen, en gelukkig lieten de banen een snelheid van 65m/h (een 105km/u) toe. Freya's I-pod zorgde voor de muziek want de radio vond niets op de FM-band. En zo kwamen we in de namiddag net over de statengrens terecht in Utah, aan Monument Valley. We zagen in de grote vlakte al van ver de grillige vormen van stenen torens staan en stopten af en toe eens om al een foto te nemen, daarvoor het opvliegende rode zand trotserend. En dan op naar de Navajo indianen, kijken wat zij te bieden hadden. Voor 5$ per persoon konden we het domein op en er werd ons meteen verwittigd dat we "dirt roads" mochten oprijden maar niet te snel. Dirt roads... in de brochure stond dat het niet aangewezen was om het parcours van 27km met laaghangende auto's of motors te doen. Haha! Daar hadden we onze terreinwagen voor! In Freya's boek van de States verwittigde men dat er velen terugdraaien bij het zien van de staat van de weg met putten als badkuipen... *slik* Maar toch maar proberen, wat kennen die indianen trouwens van badkuipen. Onderweg zie je hier en daar synchroon-nee-knikkende mensen in hun auto's door de putten en zand rijden. De omgeving is er echt p-r-a-c-h-t-i-g! Torens van rotsen die door de wind en regen gesculpteerd zijn in allerlei vormen. En daar sta je dan, als mensje. Echt indrukwekkend!
Na het bezoek aan Monument Valley zetten we koers naar Page. We hadden nog een hele route voor de boeg, en het was dan ook al 19.30u toen we aan ons hotel aankwamen. Na een deugddoende douche trokken we nog snel naar de PizzaHut voor een "pizza to share". Daarna terug naar onze kamer en onder de wol, want de oogjes vallen toe.
Morgen gaan we naar Bryce Canyon, maar we weten niet zeker of ons hotel daar ook internet heeft, dus misschien lezen jullie de volgende update pas over 2 dagen. Tot dan!
Aantal km gereden vandaag: 93 Overnachting: Holiday Inn Express Tusayan Getankt : / Graden C° : bij vertrek in Williams 24° - in Grand Canyon Village 28° Aantal foto' s gemaakt : 93 en 2 filmpjes
Vanmorgen zaten we om 9.20u in de auto op weg naar de Grand Canyon. Op de lange rechte weg hiernaartoe passeerden we regelmatig windmolens. De Amerikanen werken dus ook aan hun groene energie
Een klein uurtje later kwamen we aan bij het National Geographic Visitor Centre and IMAX Theatre. Hier keken we naar 's werelds meest bekeken IMAX film: "Grand Canyon: The Movie", een 34 minuten durende film over de ontdekking van de Grand Canyon. Echt de moeite waard! De film toont ook een blik op het "wildlife" dat je in de canyon kan tegenkomen: tarantula's, ratelslangen, bergleeuwen, herten, hagedissen, eekhoorntjes, wilde kalkoenen, verschillende soorten (roof)vogels, ... Na aanschaf van de America The Beautiful Pass konden we het eerste National Park intrekken. Slimme zet van ons om die pass al in het Visitor Center aan te kopen, want zo konden we de "fast lane" nemen aan de inkom en bespaarden we ons de file aan de andere kassa's.
In het park waarschuwden borden ons voor het wild dat de baan op kon springen, en dat het verboden is om vuurtjes te stoken. Onderweg naar de Grand Canyon was er trouwens maar 1 radiozender te ontvangen, waarop continu tips (reclame) gegeven werden voor het park en spotjes over Smokey Bear, een beer in jeansbroek die slimmer is dan de mens omdat hij bezoekers afraadt om sigarettepeuken weg te gooien, te zien op www.smokeybear.com. "In 9 van de 10 gevallen zijn de branden veroorzaakt door mensen, dus 9 van de 10 branden zijn te vermijden". Mooie conclusie...
En dan op naar de prachtige beelden van de Grand Canyon die tot op het allerlaatste moment verborgen blijven. Pas aan de rand van de immense dieptes komen de overweldigende beelden zichtbaar. Het is moeilijk te beschrijven, een vlugge poging: het lijkt alsof een bovenaardse kracht met een groot mes heel diepe kloven in de aardbol gekerfd heeft, en een kleurenpracht nagelaten heeft. We hebben een aantal foto's genomen, maar die geven lang niet weer hoe indrukwekkend de zichten in werkelijkheid zijn. Eigenlijk is het een werk van miljoenen jaren van zowel de Colorado rivier, de vulkanische ondergrond en de platentectoniek om deze canyon uit te snijden.
Het is een heel internationaal treffen hier: naast de Amerikanen zagen we hier ook heel wat Duitsers, Fransen, Turken, Japanners, Koreanen, Nederlanders, Zuid-Amerikanen, Indiers, ...
Op de terugweg waren we de dieren aan het tellen die we gezien hadden: kraaien, soort van zwarte hommels, een wilde kalkoen, vlinders, 2 hagedissen, een aantal eekhorentjes en heel wat vliegjes op sommige plaatsen. Freya dus heel gelukkig dat we geen slangen of grote spinnen tegen het lijf gelopen waren. En dan plots staat daar aan de rand van de weg nog een hert, en 100m verder nog eentje. We hebben er nog net een glimp van kunnen vastleggen op film.
De organisatie aan deze South Rim van de Grand Canyon wordt fantastisch gedaan: de restaurants en hotels gaan mooi op in de omgeving en laten de natuur op alles primeren. Bezoek gaat vlot via gratis shuttlebussen, makkelijk bereikbare asfaltwegen (waar je op sommige plaatsen wel letterlijk blijft plakken bij deze temperaturen). Ondanks de massa bezoekers heb je geen gevoel van overrompeling, en is er nergens onderweg afval te bespeuren. Er wordt gratis drinkwater voorzien, rechtstreeks uit de Grand Canyon bronnen, raar dat dit niet uitgebuit wordt door den Amerikaan.
In de Holiday Inn Express in Tusayan werden we vriendelijk ontvangen. Het hotel is volgeboekt staat aan de receptie te lezen. Morgen met ontbijt, benieuwd wat dit gaat worden hier in de States...
Aantal km gereden vandaag: 703 Overnachting: Holiday Inn Williams Getankt : 16,56 gallons (62,70l) Graden C° : bij vertrek in LA 21° - onderweg tot 41° - bij aankomst in Williams: 26° Aantal foto' s gemaakt : 25
Deze morgen vroeg uit de veren om naar Williams te vertrekken. De receptionist in het hotel in Hollywood startte de gebruikelijke uitgebreide Amerikaanse babbel en dan op naar de highway. We zagen de temperatuur onderweg al snel boven de 30°C stijgen. Eens we L.A. uitreden op de Interstate I-40, kwamen we maar heel weinig bewoonde wereld meer tegen. Het was dan ook goed km's tellen en uitkijken naar de tankstations, want niet gelachen als je het laatste gemist hebt voor je tank leeg is... De omgeving wisselt zichzelf af van erg bergachtig tot grote vlaktes, de natuur kleurt van bruin, groen, naar rood.
Enkele "Rest areas" onderweg -enkele is letterlijk te nemen- kunnen soms verlichting brengen; niets voor de chronische plasser dus om tot de volgende stop te moeten wachten. Op een van die rest areas was Freya gaan aanschuiven terwijl Dirk voor de auto - in de schaduw weliswaar want bij 37 °C - bleef wachten. Twee bejaarde Amerikaanse dametjes spraken hem aan en vroegen "of het hier al Arizona was, of nog California?" Gelukkig had Freya hem nog net ervoor een update gegeven, en konden de dametjes correct ingelicht worden dat het nog net California was. En "of hij wist hoeveel graden het was?". "Of course, but only in European metrics..." (De auto hebben we Europees ingesteld omdat die graden Fahrenheit ons evenveel zeggen als de filmsterren uit de jaren '20). En dat was de trigger om een van de oma's te laten aflopen. Ze vroeg van waar Dirk dan wel was, en toen ze Belgium hoorde, begon haar verhaal (die temperatuur moest ze ineens niet meer weten) in het Frans... : dat ze geboren was in Vlaanderen, in Oostende, maar door de oorlog zijn haar ouders naar Frankrijk gevlucht en later naar Amerika. De andere Amerikaanse kwam soms tussen het Franse verhaal met een salvo aan vragen als "woont ge hier?" en "hoeveel heeft diene (huur)auto gekost?" en "bent ge met de auto van in Belgie tot hier gereden?" De Belgisch-Amerikaanse antwoordde al snel dat hij toch met het vliegtuig tot hier gekomen was. En na nog wat verder kruisverhoor zoals "Bent ge hier alleen of met familie?" en "Voor business hier?" werd Dirk verlost door Freya's tussenkomst. En ook doordat de madammekes hun bus klaar stond om te vertrekken.
Na een vlugge lunch passeren we de grens met Arizona, verwelkomd in 41°C (maar niks van de merken met de airco tenzij de hittewaas over de weg). Verder in de bergen maakte de thermometer dan toch rechtsomkeer en bij aankomst in Williams konden we uitstappen rond 16h30 in een meer dan aanvaardbare 26°C.
Nadat we onze koffers hadden gedropt op onze kamers, trokken we naar het centrum van Williams. Het is een vrij klein stadje, maar heel toeristisch om 2 redenen: Williams wordt gezien als de "Gateway to the Grand Canyon". Dit natuurwonder (dat we morgen gaan bekijken ligt op amper een uurtje rijden van Williams. En bovendien liep de historische Route 66 vroeger door Williams en hiervan wordt aardig gebruik gemaakt in het stadje.
We hebben er gegeten in een leuk Italiaans restaurantje, waar we op het dakterras konden zitten. Gelukkig hadden we op de valreep beslist om een pulleke mee te nemen, want 's avonds koelde het serieus af. Eén van de werknemers in het restaurant begon zelfs met het installeren van verschillende verwarmingselementen op het terras.
Nu nog even de blog updaten en dan kunnen we wat uitrusten van de lange trip van vandaag en beginnen uitkijken naar ons eerste National Park morgen. Tot morgen!
De mythe bestaat dat het onmogelijk was om uit deze gevangenis te ontsnappen. Er zijn een aantal ontsnappingspogingen geweest maar daarvan heeft niemand het overleefd of werden telkens de ontsnapten terug opgepakt. Maar als je tussen de lijnen leest, is er toch ergens een poging geweest waarvan men algemeen aanneemt dat de ontsnapten verdronken zijn in de baai omdat er geen spoor meer van hen teruggevonden is. Wij zijn in elk geval terug kunnen ontkomen. 
