Aantal km gereden vandaag: 435 Overnachting: Best Western Plus Shore Cliff Lodge, Pismo Beach Getankt : / Graden C° : bij vertrek in San Francisco 15° - aankomst in Pismo Beach 14° (onderweg wel tot 28°) Aantal foto' s gemaakt : 83
Vanmorgen waren we voor de San Franciscanen de baan op (alhoewel dat nog niet zo supervroeg was) en reden we dwars door de stad de autostrade richting South op. Net toen we het hotel uitreden, zien we iets verder een bar/bistro met lichtreclames van La Trappe en Affligem. Bekomen van zeeziekte van de golvende banen in SF, hadden we nu wat vlakkere banen. Daarentegen zagen we de temperatuur wel de hele tijd op en neer gaan. Hoe meer landinwaarts, hoe warmer en omgekeerd. De temperatuur schommelde zo tussen de 14 en 28 graden.
Al snel kwamen we voorbij het kloppend hart van de informaticawereld: Silicon Valley. Respectvol salueerde Dirk bij het passeren van het Oracle hoofdkwartier, waar soms de zeilboot van het opperhoofd ligt maar dat konden we niet zien vanop de autostrade. Gebouwen van Microsoft, Intel, Ebay en nog wat andere voor de IT-er bekende topbedrijven stonden er in de zon van Palo Alto te glanzen.
De GPS stuurde ons langs Monterey, een klein zeedorpje voor onze lunchstop bij een London Underground bar/restaurant en zo kregen we voor het allereerst de Stille Oceaan te zien. Echt stil was die niet met wat woelige golven maar ze was wel mooi blauw, en groot. Wat het eten betreft, doen we al een tijdje ons best om hamburger- en pizzarestaurants als allerlaatste optie te houden, want in de parken was dat dikwijls de enige optie. Ook de schijnbaar chiquere BBQ- of grillrestaurants zijn vaak eigenlijk hamburgerrestaurants. Op onze doortochten zien we hoe zowat elk dorp zijn nederzetting heeft van fastfoodtenten met McDonald's toch als koploper gokken we. (Alhoewel we niet zo goed zijn in gokken, cfr. Las Vegas).
Raar om in dit dorpje iedereen zomers gekleed te zien terwijl het er toch maar een 16 graden was. De zon deed wel haar best, en op een terrasje in de zon achter een windscherm viel dat wel vrij goed mee. Op een halve minuut had de dienster onze bestelling opgenomen, wat bij de Amerikanen naast ons wat langer duurde. Daar werd echt onderhandeld over de samenstelling of recept van de keuzes. Als ik van de opdienster was, zou ik al lang gezegd hebben: "Awel, als ge 't beter kunt, ga het dan zelf koken." Maar dat is dagelijkse kost bij die Amerikanen. Het personeel speelt dat zelfs mee, en stelt een hele hoop vragen om zo te verzekeren dat je zeker dat op je bord krijgt, wat je echt wil. En voor de fooi natuurlijk. Op de rekeningen staat dan meestal in grote letters "Thank you!!!" of een hartje rond het geprinte woordje "Tip" als ultieme poging voor die $$.
We forceerden de verdere route langs de tragere maar veel mooiere Highway 1, de Pacific Coastway tussen San Francisco en Los Angeles, die de auto een hele tijd ombouwt tot "a car with a view". Links van ons gingen de rotsen de hoogte in, rechts van ons duikten de rotsen de oceaan in. Een paar stops brachten ons op plaatsen waar we bijna weggeblazen werden door de harde wind, op p-r-a-c-h-t-i-g-e stranden en groene flora. Soms deed het ons hier wat denken aan het zuiden van Spanje, alleen zou een Spanjaard in de bochtige en onoverzichtelijke wegen toch een poging doen om een tragere voorligger voor te steken, en daar denkt een Amerikaan niet aan.
Alhoewel de temperatuur niet al te zomers doorbreekt op het strand, houdt dat veel mensen niet tegen om het water in te trekken. Op het strand spoelen de raarste, kwalachtige creaties aan, in vormen van baseballen tot flexibele baseballsticks, zo om mee te doen in de volgende Monsters Inc film. Duidelijk te merken dat we hier al een tijdje in Amerika zitten met dagelijks die baseballwedstrijden op TV.
Pismo Beach kwam in zicht en daarmee ook spijtig genoeg een reuzewolk die erboven hing. De temperatuur zakte beangstigend tot 14. De ietwat rare receptionist gaf ons een ultrakorte uitleg en iets erna konden we kamer 317 in. Op zoek naar een lunch kwamen we bij Chili's uit, een keten van Mexicaanse keuken. Voor 20$ hadden we de tafel nog eens laten volzetten met borden en de dienster laten springen voor nog een refill. Hopelijk leren we die refills af eens we in Belgie zijn.
Terug in het hotel hebben we de alarmfase eens laten afblazen met een "code blue". Een probleempje met overstromingsgevaar van het toilet bracht ons naar de receptioniste, die direct klusjesman Michael belde met het korte bericht "Michael, code blue in 317" en dan aflegde. Wij vreesden al het ergste, maar Michael weet blijkbaar aan deze paar woorden dat hij 10 minuten later met een ontstopper naar de kamer moet komen. Supermike had het dan ook in een handomdraai weer in orde.
We hebben trouwens weer een erg leuke kamer gekregen, met zicht op het zwembad van het hotel, maar vooral ook op de Pacific Ocean!
Morgen hebben we een dagje rust gepland. Met voorkeur aan het zwembad natuurlijk, maar het weerbericht geeft 16° als maximum temperatuur....
Aantal km gereden vandaag: 0 Overnachting: Holiday Inn Fisherman's Wharf in San Francisco Getankt : / Graden C° : 19° Aantal foto' s gemaakt : 143 en 3 filmkes
Het zat ons mee vanmorgen. De hop-on-hop-off busmaatschappij waarvan we de tickets op voorhand geboekt hadden, zit hier op slechts enkele tientallen meter van het hotel. Dus moesten we niet op zoek in de stad naar een startplaats. Er waren 4 verschillende rondes waarvan ook een nighttour, nuja... de night begint dan al om 18u.
We begonnen met de tour naar de Golden Gate Bridge want de cabriobus daarvoor stond al vertrekkensklaar. De vrouwelijke chauffeur was amper verstaanbaar, vooral door de wind die in onze oren suisde bij de hoge snelheid die ze aanhield. En met de wat frissere ochtendtemperatuur zagen we links voor ons een vrouw onder de bank duiken van de kou. Achter ons hoorden we af en toe een man "auw" roepen als de bus over een hobbel in de weg reed en hij klaarblijkelijk omhoog wipte op de bank op de achterste rij.
Na wat korte stops kwamen we aan de topper op deze ronde: de Golden Gate Bridge. De toppen staken nog een beetje in de mist en de bus raasde waarschijnlijk aan de maximale toegelaten snelheid van 45mph (72km/h) over de brug. Gisterenavond hadden we nog gelezen dat dit de plaats is waar de meeste zelfmoorden ter wereld gebeuren. Er wordt een telling bijgehouden en vorige week, bij de 75ste verjaardag van de brug, stond de teller op het officiele, aangrijpende record van 1558 zelfmoorden, maar in werkelijkheid zou het aantal nog hoger zijn. Maar The Bridge is een knap staaltje architectuur. Aan de overkant aangekomen, zijn we de speedbus afgestapt en een paar mooie foto's gaan nemen. Van deze kant was van de mist niks meer te merken, we hebben het geluk om de brug zo dikwijls te kunnen zien zonder de mist. Ietsje later kwamen we in Sausalito, een chique buurt met villa's op de heuvels en met heel wat winkels.
De terugweg was een zelfde Schumacher-ervaring als op de heenweg. Onze volgende rit ging meer downtown San Francisco onthullen. De gids op de bus was eerder een stand-up comedian maar zijn typisch Amerikaans-politieke humor raakte geen snaar bij ons en de meeste andere niet-Amerikaanse toeristen. Aan de Union Square tussen de hoge wolkenkrabbers stapten we af om daar eerst iets te eten en dan nog een andere route mee te pikken die maar 3 keer per dag aangedaan werd. Dat was het plan, maar we hadden niet op de vrij trage bediening gerekend in de Daily Grill -wel erg lekker eten!- zodat we die rit misten. Dan maar meteen verder op de downtown tour, waar we o.a. Chinatown passeerden.
Nog een vlugge stop in het hotel om wat extra kledij aan te doen, en dan konden we met de nighttour van start. De gids Benny was wat van het rebelse type. Wat niet mocht, moedigde hij juist aan. Zoals het bord aan een tunnel "Quiet passing" waar hij iedereen vroeg om te yell-en, of waar andere gidsen streng verboden om recht te staan op de bus stelde hij dat net wel regelmatig voor.
We passeerden langs enkele van de beroemdste trekpleisters van San Francisco: - Japantown en Chinatown, het op 1 na grootste Chinatown van Noord-Amerika - The Painted Ladies, de Victoriaanse huizen die te zien zijn in de begingeneriek van Full House - de Financial District-wijk, het Manhattan van San Francisco met o.a. de Transamerica Pyramid (de hoogste en meest in het oog springende wolkenkrabber van de stad) - Union Square in het hart van het shoppinggebeuren van de stad. Hier vind je talrijke winkels, restaurants, theaters en kunstgalerijen.
Nog enkele anekdotes die Benny ons wist te vertellen: - toen we langs een restaurant passeerden zei hij dat er hier elke avond tussen ongeveer 17u en 19u een tweeling vlak aan het raam zat die volledig in luipaardmotief gekleed zijn, maar dat we waarschijnlijk net te laat zouden zijn om hen te zien. Toen we het restaurantje naderden, riep hij echter plotseling "Stop!" want ze zaten er wel. Iedereen in de bus was benieuwd naar wat we te zien zouden krijgen, en daar zaten ze dan: 2 bejaarde dametjes in hun luipaardjas die zaten te wuiven naar de voorbijgangers in de bus - in het centrum van San Francisco vind je geen IKEA, geen supermarkten en maar nauwelijks enkele tankstations. Heel veel van de lokale bewoners hebben zelfs geen auto. Je vindt er wel maar liefst 89 Starbucks filialen. - verschillende films werden opgenomen in SFO. Zo passeerden we langs enkele gebouwen die te zien zijn in The Towering Inferno, The Rock en Mrs Doubtfire.
Oh ja, we hebben ook op internet een blog gelezen van een Nederlands koppel dat bijna dezelfde reis aan het maken is, maar ze zitten enkele dagen achter ons. Op hun blog kunnen we lezen dat er de dag na ons bezoek aan de Grand Canyon vorige week er iemand in de diepte gevallen was en dit spijtig genoeg niet overleefd heeft. Er staan veel waarschuwingen en je krijgt er veel vrijheid, misschien soms wel te veel...
Morgen laten we San Francisco achter ons liggen en rijden we langs Highway 1, één van de mooiste kustwegen ter wereld.
Aantal km gereden vandaag: 0 Overnachting: Holiday Inn Fisherman's Wharf in San Francisco Getankt : / Graden C° : 21° Aantal foto' s gemaakt : 142 en 2 filmkes
Vandaag hebben we een bezoek gebracht aan Alcatraz, de zwaar beveiligde gevangenis op een eilandje vlak voor de kust van San Francisco. We namen de boot vanaf Pier 33 en ongeveer 10 minuutjes later stonden we op het mythische eiland.
De United States Penitentiary of Alcatraz is in gebruik geweest van 1934 tot 1963. Daarvoor werd het eilandje gebruikt als militaire verdedigingslinie. Er werd een fort gebouwd zodat men van daaruit San Francisco kon beschermen. California was echter nooit betrokken in een militaire strijd en dankzij de ideale ligging van het eiland (omgeven door ijskoud water en gevaarlijke stromingen) werd er beslist om het fort om te bouwen tot een gevangenis. In 1963 werd de gevangenis gesloten omdat de gebouwen erg verouderd waren en het te duur bleek te zijn om dit te onderhouden.
Er zijn vier celblokken in de gevangenis. Block A is nooit gebruikt tijdens de jaren dat Alcatraz een federale gevangenis was. Block B en C werden gebruikt voor de gewone gevangenen (general population), in Block D werden opstandige gevangenen opgesloten (isolation). De cellen zijn 1,5 meter bij 3 meter groot -en da's echt wel klein-, en bevatten een smal bed, een wasbak met stromend water, een toilet en een uit twee planken bestaande tafel + stoel. De rijen van cellen zijn dan nog eens 3 verdiepen hoog, het is indrukwekkend als je beseft dat hier ooit echt mensen hun leven in gesleten hebben. Ergens hing er: "Break the rules and you go to prison, break the prison rules and you go to Alcatraz", waaruit blijkt hoe gevreesd deze gevangenis was voor gedetineerden. Een van de bekendste gevangenen die hier een aantal jaren achter tralies belandde, is Al Capone.
De legende gaat dat er nooit iemand van Alcatraz zou ontsnapt zijn, maar daar zijn ze precies toch niet helemaal zeker van De mythe bestaat dat het onmogelijk was om uit deze gevangenis te ontsnappen. Er zijn een aantal ontsnappingspogingen geweest maar daarvan heeft niemand het overleefd of werden telkens de ontsnapten terug opgepakt. Maar als je tussen de lijnen leest, is er toch ergens een poging geweest waarvan men algemeen aanneemt dat de ontsnapten verdronken zijn in de baai omdat er geen spoor meer van hen teruggevonden is. Wij zijn in elk geval terug kunnen ontkomen.
We volgden een audiotour doorheen de gevangenis die zelfs beschikbaar was in het Nederlands. Het eilandje had toch wel wat verrassingen. Waar we een doods eiland verwachtten, was hier eigenlijk heel wat fauna en flora met een broedplaats voor vele vogels en unieke, exotische planten. Ook verrassend was te horen dat er hier in de gevangenisjaren niet enkel het zwaar beveiligde gebouw met de cellen was, maar ook een heel dorp voor de bewakers en personeel incl. voor hun partners en kinderen met appartementen, een winkel, bowlingbaan, dansruimte, ...
Vervolgens met de boot terug naar het vasteland, waar we nog snel iets aten. Het was ondertussen 14.30u, dus onze magen smeekten om wat te eten. We passeerden ook langs de Boudin Bakery, een bakkerij die de heerlijkste broodjes bakt. Ze maken hier de mooiste broodjes in de vorm van beertjes, schildpadden, krokodillen, ... Superleuk om te zien! De bakkerij is blijkbaar opgericht door de zoon van een familie van meesterbakkers uit Frankrijk. Op vasteland fronsten vele voorbijgangers bij het zien van een ouder koppel dat gewoon op straat poedelnaakt stond en enkele andere mannelijke voorbijgangers hun bovenlichaam aan het bodypainten waren.
In Tienen heb je de Lombardstraat, maar hier is die ook in een heel speciale versie als Lombard Street, op slechts enkele blokken van ons hotel gelegen. Maar vermits San Francisco enorm op en neer gaat, duurde het wel even vooraleer we die paar blokken hadden afgelegd. We volgden de steile weg bergop en daar was ie dan, "The Crookedest Street in the World", de bochtigste straat ter wereld. Deze straat telt 8 scherpe haarspeldbochten. De heuvel is zo steil (27°) dat het te gevaarlijk zou zijn voor de meeste autos om er recht op te rijden. Daarom werd dus in 1923 beslist om de straat om te vormen met de haarspeldbochten. De straat is een éénrichtingsstraat; je mag er enkel naar beneden rijden. Met zulke steile straten staan auto's met hun wielen naar de stoeprand gedraaid, het trottoir heeft ingeslepen geulen als antislip en de schrijnwerkers zullen hun werk hebben aan speciale constructies.
Toen we aan Lombard Street stonden passeerde de Cable Car ons net, de beroemde kabeltram van San Fran. Er bestaan momenteel nog 3 lijnen van de kabeltram.
We liepen terug naar ons hotel via Ghirardelli Square, hier kan je de lekkerste chocolade van het land proeven. We hebben dit dan maar meteen getest en hebben er een lekker ijsje gegeten. Het was vooral ook leuk om te zien hoe ze zelf hun ijshoortjes en chocolade maken in het restaurant zelf.
Op onze terugkeer naar het hotel kwamen we nog uit op een klein strandje aan de baai waar er heel wat zwemmers in duikerspak aan het zwemmen waren. Dat was het zowat voor vandaag, nu gaan we nog proeven hoe speciaal die bakker Boudin wel is. Tot morgen!
Aantal km gereden vandaag: 319 Overnachting: Holiday Inn Fisherman's Wharf in San Francisco Getankt : 19,20 gallons (72,68l) Graden C° : bij vertrek in Oakhurst 22° - aankomst in San Francisco 22° (onderweg wel tot 36°) Aantal foto' s gemaakt : 56
In Oakhurst hadden we een voucher voor ontbijt gekregen. In tegenstelling tot onze ervaringen met Amerikaanse ontbijten, was dit ontbijt zoals we 't gewoon zijn in Europese hotels. Dit kon je tenminste al een ontbijt noemen. Een van de diensters vroeg waar we naartoe gingen, en of we dan van San Francisco waren (ons San-Francisciaans accent zal blijkbaar al op punt staan), en zei dan: "I will pray for you guys that there will be no fog" zodat we de brug duidelijk konden zien. Dus we hadden misschien al hulp van bovenaf.
Vanmorgen keken we nog eens op internet of er al meer nieuws was van de klimmers in Yosemite. En jawel: Tom Evans, de reporter die we gisteren gesproken hadden, had al een uitgebreide update klaar met goed nieuws want beide klimmers waren al terug aan de grond. We hadden zelf al een beetje reporter gespeeld (zie foto's gisteren) maar hier staan er beelden van de reddingsactie zelf: http://www.elcapreport.com/content/elcap-special-report-rescue-elcap-53012. Op dezelfde site zie je verslagen van 16, 17 en 18 september 2011 waar hij o.a. de beklimming van Tom Waes kort beschrijft.
We ruilden de kleine bergwegen voor de brede autostrades om tot in San Francisco te geraken. Onderweg reden we langs uitgestrekte graanvelden en wijngaarden. Net voor we San Fran binnenreden via een brede brug, kregen we al meteen aan onze rechterkant een duidelijk Alcatraz, de Golden Gate Bridge en de golvende straten van SF te zien. Die dienster van vanmorgen haar gebeden waren aanhoord.
Opnieuw wat wennen aan de drukte in de stad, maar met een gps die de stad op haar figuurlijk duimpje kende, ging dat erg vlotjes.
In alle hotels waarin we tot nog toe verbleven zijn er wel instructies voor brandevacuatie, maar hier krijg je er ook nog instructies bij voor in geval van aardbevingen. Ons bed is te laag om eronder te kruipen, maar we hebben al een plaatsje geselecteerd om er te gaan zitten met de matras over ons, weg van het raam en de spiegels.
Met die warme temperaturen van de voorbije dagen en zelfs met 26 graden tot een 20-tal km voor SF, was het twijfelen wat aan te doen om hier rond te lopen. Buiten zagen we mensen in lange broek, pulletje, en weather.com liet de temperatuur van 22 graden dalen tot 14 graden om 21u. Dus die korte broek mocht toch terug de valies in.
We deden nog een korte wandeling doorheen het Fisherman's Wharf district van de stad, de oude zeeliedenbuurt. Hier vind je vele restaurantjes, souveniersshops en de havens van waaruit je een boottocht over de San Francisco Bay of naar Alcatraz kan doen.
Daarna trokken we naar Pier 39, bekend voor de Californische zeeleeuwen die hier op verschillende pontons vlakbij de pier liggen. De zeeleeuwen zijn naar Pier 39 beginnen komen kort na de aardbeving van 1989. In het begin waren ze maximum met 50, maar hun aantal groeide tot 300 op nauwelijks enkele maanden tijd. We aten in een Italiaans restaurantje met zicht op de San Francisco Bay, Alcatraz en de Golden Gate Bridge. Dat was een etentje with a view
Morgen trekken we naar Alcatraz en bezoeken we de rest van deze leuke stad. Tot dan!
Aantal km gereden vandaag: 306 Overnachting: Best Western Plus Yosemite Gateway Inn in Oakhurst Getankt : / Graden C° : bij vertrek in Mammoth Lakes 16° - aankomst in Oakhurst 21° Aantal foto' s gemaakt : 174 en 4 filmkes
Amaai, wat een dag! Vandaag hebben we heel wat beleefd! Maar laten we eerst teruggaan naar het begin...
In de Alpenhof Lodge hadden we een kamer met ontbijt gereserveerd. De receptionist had ons gisteren al geadviseerd dat dit onbijt in de lobby plaatsvindt, dus we hadden al een vermoeden dat dit ontbijt waarschijnlijk niet zoveel zou voorstellen. En we hadden gelijk. In de lobby stond er inderdaad een dressoir met daar wat drankjes, wat donuts, een toaster en wat fruit. We roosterden elk een broodje mooi bruin en namen wat fruitsapjes. Stoelen stonden er ook niet in de lobby, dus we hebben onze bordjes gewoon mee naar onze kamer genomen.
Voila, we waren klaar voor de rit over de Tioga Pass, de bergpas die je vanuit Mammoth Mountain rechtstreeks in het Yosemite National Park brengt. Het hoogste punt van deze bergweg ligt op 3000 meter hoogte en dat voel je dus. We hadden ons gelukkig vanmorgen voorzien en een lange broek aangetrokken i.p.v. de gebruikelijke short. De bergpas loopt langs prachtige bergmeertjes, uitgestrekte hoogvlaktes en soms zelfs plaatsjes waar nog wat sneeuw is achtergebleven. We zijn trouwens ook nog enkele sneeuwruimers gepasseerd, en enkele zijwegen van de Tioga Pass waren nog gesloten. Het was weer een droge dag, dus Smokey Bear -die aan bijna elk National Park staat- zei ons dat het brandgevaar "very high" was.
Bij een van onze eerste stops aan een meer was er nog heel wat sneeuw. Een Indische familie was er volop foto's aan het nemen en we hoorden iemand zeggen dat dit haar eerste sneeuw ooit was. Het water in de bergmeren was glashelder en erg fris.
De rit ging voorzichtig verder want we konden wel wat onverwachte "voetgangers" op de weg tegenkomen. In Yosemite kan je weer verschillende diersoorten tegen het lijf lopen: hertjes, zwarte beren, coyotes, eekhoorntjes, mountain lions, uilen, raven en muggen. De muggen hadden ons jammer genoeg snel gevonden en het kostte ons heel wat moeite om ze uit de auto te houden bij het instappen.
Aan de ingang van het park hadden we wat informatie meegekregen wat te doen als we een beer zouden tegenkomen: afschrikken en beginnen roepen, dus zaten we helemaal voorbereid en gefocust. Ook werd er gevraagd om zich aan de snelheid te houden omdat er al heel wat beren aangereden waren in het park, waarvan getuige de talrijke borden met een rode beer op elk van die plaatsen.
Freya's excursie bracht ons langs heel wat plaatsen alsof het schilderijen waren: de grootste hoogtevlaktes, de mooiste meren, de hoogste watervallen, heel veel groen, ... Deze kant van de berg verschilde zo enorm met de andere zijde met zand, droogte en wat dorre planten!
Iets na de middag kwamen we in de buurt van de ondertussen bekendste rots in Belgie "El Capitan" waar Tom Waes vorig jaar zijn stunt uithaalde met de beklimming der beklimmingen. Van ver lijkt die niet zo groot eigenlijk. Van een gids pikten we op dat "almost every day there are people climbing on El Capitan". We gingen eerst nog langs de waterval Bridalveil Falls, waar omstaanders gilden als de wind een frisse nevel over het publiek blies.
Tijdens de late lunch kwamen de dieren toch al heel wat dichter. Alhoewel er erg op gedrukt wordt om de dieren geen eten te geven ("Keep the wildlife wild!") via folders, borden, kaartjes op de tafels, enz. overwinnen sommige eekhoorntjes toch hun mensofobie of sommige hertjes durven toch al stiekem op enkele tientallen meters van de restaurants verschijnen. De vuilbakken hebben een speciaal sluitsysteem waar de mensen al gestudeerd voor moeten hebben om die te openen. Ook zagen we de foodboxen aan een picknickplaats waar je je eten in kan (moet) opbergen om te vermijden dat de beren erop afkomen.
Drie uur in de namiddag en er stond nog wat op het programma. We zouden vlakbij El Capitan passeren om naar de volgende stops te rijden. Aan El Capitan was het vrij druk: er stonden mensen met verrekijkers aan de kant van de straat of in het veld tegenover El Capitan, daar waar Tom Waes zijn team gecampeerd stond. Mensen zaten in plooistoeltjes naar boven te kijken en we zagen er inderdaad na heel lang zoeken een aantal klimmers en een ledge (zo'n bed om tegen de rotsen te slapen) op ongeveer een vijfde van de top. Maar er stond ook politie, brandweer, een heel hulpteam en een helikopter in onze buurt. Vreemde situatie daar. Er stond een man in een T-shirt met op de rug "Yosemite Search and Rescue" door zijn fototoestel met een heel lange lens te kijken. Op zijn badge stond "Tom Evans". We vroegen hem of er iets gaande was, en hij zei dat de klimmer in de ledge zijn been gebroken had en er nu een reddingsactie opgestart werd om hem daar weg te halen. Hij zat in het team van deze persoon, was vroeger zelf klimmer geweest (volgens zijn website heeft hij El Capitan zelf 5 keer beklommen) maar deed nu enkel fotografiewerk. We zagen de helikopter tot bij de klimmer en zijn compagnon stijgen, volgens Tom Evans deden ze dat om de situatie in te schatten want er was redelijk wat wind, om de makkelijkste weg te zoeken en omdat er sommige reddingswerkers bijwaren die zelf deze klim nog nooit gedaan hadden. Plan was om de reddingswerkers op de top te droppen, zij zouden met touwen afdalen tot bij de gewonde en zijn partner, en dan zouden ze de klimmer met gebroken been naar beneden brengen. Daarna (en dat was werk voor morgen) gingen ze de compagnon naar beneden begeleiden, een reddingsoperatie van 2 dagen dus. Een Amerikaanse vroeg waarom die compagnon dan zelf al niet naar beneden kwam, maar kreeg een bedenkelijk antwoord als: "It's a very long way down, you know!" De helikopter kwam terug naast ons geland, bracht reddingswerkers naar de top, en kwam dan nogmaals naar beneden om het klimmateriaal naar de top te brengen.
Hoewel zo'n reddingsactie niet alledaags is voor ons, moesten we toch verder op pad om nog wat droomplaatsjes te gaan bezichtigen in Yosemite. Vanop het hoger gelegen Tunnel View hadden we een overzicht over een enorme waterval en de hoge bergen waaronder El Capitan. Toch nog even kijken hoe het er stond met de reddingsactie: de klimmers hingen er nog steeds maar nu zagen we de reddingswerkers op de top staan.
Aan Glacier Point was ook zo'n overzicht van de prachtige uitgestrektheid van natuur. Hier poseerde nog een eekhoorn voor een aantal hertjes die zich veilig voelden wat dieper in de berm. Freya was geinspireerd door de naam van deze plek en at er een ijsje. Toen we van dit punt terugreden naar de hoofdbaan in het park, keken we aandachtig uit om een glimp van een beer te kunnen spotten. Spijtig genoeg niet gelukt, maar we kregen iets anders in de plaats: plots dachten we heel dichtbij een wolf te zien, maar die zitten niet in Yosemite, het bleek een coyote te zijn.
Door de ongeplande reddingsactie was het ondertussen al laat geworden maar de laatste stop, Mariposa Grove, konden we niet overslaan. Hier groeien millenniumoude bomen, de sequoia's. Nu weten we hoe kabouters zich moeten voelen na zo'n ervaring in een bos van zulke enorme bomen, zowel in grootte als in dikte. De Grizzly Giant, een boom van 63,7m hoog en 8,5m diameter, staat daar al 1800 jaar te groeien. Er was er zelfs een van 2700 jaar.
De Nationale Parken hebben we nu achter de rug. Morgen gaan we kijken wat San Francisco allemaal te bieden heeft.
Aantal km gereden vandaag: 425 Overnachting: Alpenhof Lodge in Mammoth Lakes Getankt : 14,31 gallons (54,17l) Graden C° : bij vertrek in Death Valley 34° - aankomst in Mammoth Lakes 18° Aantal foto' s gemaakt : 77
Toen we vanochtend opstonden in het broeierige Death Valley was het er alweer 30°. Zelfs het water dat er uit de koude kraan komt is warm! Echt een unieke plaats! We sliepen er op 65 meter onder de zeespiegel, maar geen nood, we hebben geen natte voeten gehad.
Na een tijdje rijden verlieten we het laagstliggende National Park op het continent. Hiervoor moesten we over erg hoge toppen en diepe dalen. Soms stonden er borden langs de kant van de weg die adviseerden om de airco af te zetten gedurende een aantal miles om oververhitting van de motor tegen te gaan. Of op de onmogelijkste plaatsen stonden onbemande vaten water op een aanhangwagen, bedoeld voor radiatoren van auto's.
De geplande excursie naar Devil's Postpile, een rotswand die lijkt op een kerkorgel, kon niet doorgaan omdat de weg hiernaartoe gesloten is voor de rest van het seizoen wegens onderhoudswerken. Dan gooiden we de planning maar wat overhoop en deden vandaag al een uitstapje naar Mono Lake, een groot en eeuwenoud zoutmeer. Bij aankomst dachten we surfers te zien op het meer, maar eigenlijk waren het tufa's, grote zoutpilaren. De tufa's staan niet alleen in het water maar ook rondom het meer omdat het waterpeil hier vroeger een stuk hoger was. Hier en daar komt nog een olie-achtige vloeistof uit de ondergrond, waardoor er nu nog steeds nieuwe tufa's gevormd worden.
Daarna kwamen we aan in Oostenrijk, althans zo leek het toch. Het is alsof een groeikraan een skidorp in de Alpen opgepakt en hier neergepland heeft. Onze kamer net boven de receptie is de enige aan de voorzijde van het hotel met zo'n typisch Oostenrijks balkon.
De Mammoth Mountain Ski Area is ondertussen gesloten, maar heeft 1 van de langste seizoenen in Noord-Amerika. Over het algemeen is het van november tot juni geopend, maar in het seizoen 1994-1995 was het gebied zelfs open van 8 oktober tot 13 augustus. De Ski Area bestaat uit 174 kilometer pistes, waarvan 104 makkelijk, 41 gemiddeld en 29 moeilijk. Vannacht gaat het hier 1 graad worden, wat een verschil met gisteren in Death Valley!
Morgen rijden we over de Tioga bergpas naar het Yosemite National Park. Gelukkig is de bergpas open en zullen we geen honderden kilometers moeten rondrijden.
Aantal km gereden vandaag: 297 Overnachting: Furnace Creek Ranch in Death Valley Getankt : 7,72 gallons (29,22l) Graden C° : bij vertrek in Vegas 25° - aankomst in hotel in Death Valley 39° Aantal foto' s gemaakt : 105 en 6 filmpjes
Vanuit de hotelkamer in Las Vegas waren we met een simpele druk op de knop van de TV-afstandsbediening uitgecheckt. En toen begon onze eerste wandeltocht van de dag: van de hotelkamer naar de auto, een niet te onderschatten trip van een klein half uurtje. We deden nog snel een poging op de roulette onderweg in het MGM Grand Casino maar maandagmorgen is "not our day"...
Bij het buitenrijden van Las Vegas, stonden er aan de rode lichten twee zwaantjes te wachten. Wauw, rechtstreeks uit de '80-er jaren reeks CHiPs, maar dan echt!
Alhoewel er nog wel wat benzine in de auto was, namen we de tips serieus en gingen ze toch maar tot aan de rand vullen voor onze volgende bestemming: Death Valley. Niet alleen voor de dorst van de auto, maar ook voor onze dorst deden we nog vlug inkopen, ook op aanraden van de boekskes. In het Shell tankstation stonden nog een paar gokautomaten tevergeefs te lonken.
Rond de middag kwamen we in Pahrump, een beetje de laatste bewoonde wereld voor we de hitte van Death Valley indoken. Bij Denny's -een restaurantketen met iets deftiger eten dan de meeste fastfoods- gingen we een hapje eten, en al snel stonden er 11 bordjes en 4 glazen op onze tafel. De waitress was duidelijk haar best aan het doen voor haar "tip". Vier glazen, jaja want we begonnen de warmte al te voelen en de refills zijn hier dan meer dan welkom. Een van de waitresses vertelde ons bij het afrekenen dat er "only people from out of town" in het restaurant waren, allemaal toeristen met een accent. Een beetje verder vroegen twee Franse koppels de weg naar het outlet shopping center in "Laz Vegaaz" met hun sappig Frans accent. Dat Pahrump ook een van de laatste plaatsjes in Nevada is voor de grens met California is ook duidelijk te merken aan de vele casino's die hier nog voorkomen.
We waren er helemaal klaar voor: de rit naar het National Park met de lugubere naam Death Valley. En net als we de highway opreden, klonk op de radio AC/DC met hun "Highway to hell". Dat beloofde... Iets verderop op diezelfde highway passeerden we een bord met de tekst "Prison Area - Hitchhiking prohibited". We slikten even en wat zagen we nog geen 200m verder? Een vreemde kerel die stond te liften. We zwaaiden hem nog veel succes toe en reden vlotjes door.
Op een van de hoogste punten van dit National Park, Dante's View, aanschouwden we in de diepte de enorme zoutvlakte. Hier was de temperatuur een 24 graden, niet slecht. Aan Zabriskie Point moesten we even naar boven klauteren om van daar weer zo'n prachtig zicht te zien. Dan op naar Devil's Golf Course langs een zanderig weggetje. Niks groen te zien op deze golfbaan, we stonden temidden van een enorme, hobbelige vlakte van zoutafzetting. Unieke beelden kwamen op ons fototoestel terecht. We lieten de stoffige baan achter ons en zagen de temperatuur elke paar kilometer stijgen. In Badwater, het laagste punt van de USA, aangekomen stond de teller op 41 graden. Hier worden regelmatig warmterecords gehaald van warmste dagtemperatuur ter aarde. In 1913 haalde men hier de warmste temperatuur ooit (56,7 graden) maar in 1922 moest men de beker afgeven aan een dorpje in de Libische woestijn (57,8 graden). Badwater ligt 86m onder de zeespiegel en heeft zijn naam te danken aan het "bad water" dat niet te drinken is voor mens en dier omdat het veel te zout is. Onze laatste stop was aan het Artist's Palette, een plaats in de bergen waar de natuur een prachtig tafereel van kleuren heeft gemaakt.
Langs de bergwegen reden we naar Furnace Creek Ranch, onze lodge voor de volgende nacht. Het was ondertussen bijna 7u 's avonds en nog maar 39 graden. De receptioniste vertelde trots dat het zwembad het hele jaar door gevuld wordt met bronwater van 29 graden. Wantrouwend zijn we dat meteen gaan uittesten. Ze had gelijk. Terwijl we dit schrijven (middernacht) is het buiten nog steeds 27 graden.
Een medewerker hier vroeg waar we hierna naartoe trekken. Van Yosemite wist hij te zeggen dat het er 2 dagen geleden nog gesneeuwd had. Op dit moment is het er 4 graden, zagen we online. Dat wordt de zwemkledij ruilen voor een dikke fleece.
De mythe bestaat dat het onmogelijk was om uit deze gevangenis te ontsnappen. Er zijn een aantal ontsnappingspogingen geweest maar daarvan heeft niemand het overleefd of werden telkens de ontsnapten terug opgepakt. Maar als je tussen de lijnen leest, is er toch ergens een poging geweest waarvan men algemeen aanneemt dat de ontsnapten verdronken zijn in de baai omdat er geen spoor meer van hen teruggevonden is. Wij zijn in elk geval terug kunnen ontkomen. 
