In de voormiddag stond Cades Cove op het programma, dit is een loop van 11 mijl langs verschillende oude huisjes, die je met de auto kunt rijden. De weg is ook gekend omwille van het feit dat er veel wildlife te spotten valt. We vertrokken dus redelijk vroeg deze ochtend, maar de weg naar Cades Cove verliep niet zo vlot. Het was toch nog een 20-tal mijl rijden vanuit Gatlinburg en dit over een éénvaksbaan waar je maar 25 mijl per uur mocht. Daarbij kwam ook nog dat je niet kon/mocht voorbij steken en er nogal wat trage mensen op de baan waren. Maar ach, we hadden op zich wel tijd genoeg.

De Cades Cove dan, een mooie baan met af en toe een stopplaats waar dan een oud huisje stond uit de 19^e eeuw van de toenmalige plaatselijke bewoners. Dat was wel leuk om te zien, maar om nu 20 keer te stoppen... Wij wilden vooral wildlife zien, en meer in het bijzonder verheugden we ons op een ontmoeting met een zwarte beer. Maar na drie kwart van de loop te hebben gedaan, hadden we alleen nog maar een hert en een paar wilde kalkoenen gezien! Niet veel bijzonders dus. Toen we bijna de hoop opgaven nog een beer te zien, zagen we opeens een 6-tal auto’s langs de kant staan. Een vrouw stond enthousiast te zwaaien en vertelde ons dat er een beer te zien was. Ze toonde een paar foto’s, maar helaas was hij (of zij?) hoog in de boom gekropen. Toch stapten we even uit om een kijkje te nemen. En ja hoor, heel hoog in de boom konden we de beer zien zitten. We probeerden, samen met nog wat ander kijklustigen, de beer te fotograferen, maar dat lukte eigenlijk niet. We stonden daar zo’n tien minuten toen we besloten verder te gaan. Maar toen besloot de beer opeens dat het tijd was om naar beneden te komen. Toen schoot er wel een beetje adrenaline door ons lijf, want op een paar seconden tijd stond die beer beneden, op een tiental meter van ons. Vlug wat foto’s genomen, maar de beer was eigenlijk heeeeel erg op zn gemak (dat merkten we omdat hij besloot een kakje te doen in ons bijzijn). Dus we bleven nog een beetje staan, samen met nog wat anderen die ook zeer enthousiast foto’s namen. Helaas kwamen er wat luidruchtige motards aan, die de beer nogal nerveus maakten en hij ging dus maar in een drafje weg van ons. Een fotograaf holde hem nog achterna, maar weg was hij. Zo zie je maar, op een paar minuten tijd kan alles veranderen en wij hebben het dus maar weer mooi meegemaakt!

’s Middags gingen we picknicken op een bankje en aten we onze boterhammetjes op. Geen hamburger deze keer! We bekeken even de kaart en kozen een drietal trails uit die in totaal een wandeling van een goeie 7 mijl vormden. We parkeerden de auto en trokken op pad. Het was al van in Yosemite geleden dat we nog echt deftig gewandeld hadden, maar toen hadden we over 13 mijl een hele dag gewandeld. Deze wandeling liepen we in 3 uur, een piece op cake dus! Alhoewel, het was een paar keer stevig klimmen en het najaarszonnetje gaf toch nog genoeg hitte om de wandeling toch niet zo vanzelfsprekend te maken.

Na een half uurtje wandelen zijn we trouwens nog een beer tegen gekomen. Dit keer was hij echter te ver om te fotograferen, maar het gaf ons wel weer een kick. Echt een leuk gevoel om dieren die je alleen maar kent van in de zoo ook in het wild tegen te komen! Verder hebben we ook nog wat eekhoorns en een mini salamander gezien, maar na die beer is dat natuurlijk niet zo spectaculair.

Na de wandeling keerden we terug naar het hotel. Ook dit keer ergerden we ons een beetje aan de trage chauffeurs die we niet voorbij konden... Na een verkwikkende douche en een graanreep waren we terug op krachten. We gingen toen maar te voet naar Gatlinburg waar we nog even de winkeltjes bezochten en gingen eten bij ??? die de beste ribbetjes in the whole USA hadden. Ja, lekker was het wel, maar VEEEEL!!!! Gelukkig konden we het eten nog even laten zakken op weg naar het hotel!

Het was toch een heel vermoeiende dag geweest vandaag, dus we kropen wederom vroeg in bed!

28-09-2012, 16:12 geschreven door wouterfleur  

Vandaag verlieten Nashville en gingen we terug da natuur in: de Great Smokey Mountains. Maar niet vooraleer we even goeiedag gingen zeggen bij the man in black, Johnny Cash. Uiteraard gingen we niet letterlijk goeiedag zeggen, maar we gingen wel zijn graf bezoeken. Dat was namelijk maar op een klein half uurtje rijden van Nashville. Gelukkig hadden we op voorhand opgezocht waar het zich bevond, anders zouden we het nooit gevonden hebben. Johnny ligt dus samen met June Carter begraven op Hendersonville Memory Gardens, maar anders dan bij Elvis zijn hier helemaal geen bordjes te vinden. Maar dat vonden wij maar goed ook, dat hier voor de verandering geen horde toeristen aan het aanschuiven waren.

Na het bezoek aan Hendersonville reden we verder door het prachtige landschap van Tennessee. We stopten nog even om te tanken, en bezochten ook een liquorstore waar we uiteindelijk wel Jack Daniels konden kopen. Dat is voor de plaatselijke handel natuurlijk wel een goede zaak dat men niet bij de distillerij zelf kan kopen. Als lunch hadden we voor de tweede keer deze reis Applebee’s en dat is wederom goed meegevallen. Als appetizer hadden we chicken wings en als hoofdgerecht had Wouter een steak en Fleur een pasta. Hmmm....

Rond een uur of vier reden we in Knoxville van de autostrade af om de Smokies in te rijden. We passeerden eerst het stadje Pigeon Forge wat in onze ogen een beetje fout is. Het is eigenlijk één groot attractiepark met scheve huizen, een Titanic boot en talloze theaters waar je kan dineren en terwijl naar een foute show met houthakkers kan kijken. We stopten ook nog even aan een bootshop waar stond “Buy 1, get 2 free” . Letterlijk betekent dit dus dat je eigenlijk 3 paar laarzen voor de prijs van 1 moet krijgen, maar eigenlijk is het gewoon, get second pair free. Enfin, na heel wat getwijfel heeft Fleur het wijze besluit genomen om geen laarzen te kopen want 1 er is geen plaats in de valies, 2 300 euro is toch wat veel, en 3 eigenlijk heeft ze al laarzen genoeg....Met pijn in het hart verliet ze dan ook de winkel....

Aangekomen in Gatlinburg  bleek dit ongeveer een kopie van Pigeon Forge te zijn, alleen was het allemaal iets gezelliger.We checkten in bij Holiday Inn Vacation club en kregen de sleutel van onze villa. Villa? Ja hoor, Fleur had blijkbaar geen kamer maar wel een villa geboekt voor een mooi prijsje. Eigenlijk was het meer een appartement dn een villa, maar wat een luxe! Een aparte inkomhal, een grote living met gashaard en een volledig uitgeruste keuken, tv met dvd-speler, een aparte slaapkamer met daar nog eens een tv en een badkamer met wasmachine, droogkast en tweepersoonsjaccuzi ! Hier konden we het dus wel even volhouden.

We hadden inkopen gedaan bijWalmart dus aten we hier als avondmaal een slaatje met toast. Daarna nog een whiskey gedronken op het balkon en de jaccuzi in. We sloepen in een superzacht bed zodat we goed uitgerust zijn voor de volgende dagen.

28-09-2012, 16:10 geschreven door wouterfleur  

Wat een muzikale dag ! We begonnen met een niet zo’n schitterend ontbijt bij Best Western, zeker niet vergeleken met het vorige Best Western hotel, maar ach, onze maagjes waren weeral gevuld!

We vertrokken naar Graceland waar we nog voor 10u aankwamen, nog niet al te veel volk dus. Na de aanschaf van de tickets voor de Platinum Tour sprongen we op een shuttlebus die ons welgeteld 50 meter verder dropte bij ‘the mansion’, oftwel het huis van Elvis Presley. We kregen een hoofdtelefoontje en de nodige instructies voor de tour. Het huis zelf vonden we beiden erg in de smaak vallen. De tour leidde ons ook naar Trophee kamer, waar alle gouden plaaten, grammy’s, posters en kostuums tentoon gesteld werden. Dit alles werd mooi begeid door de audiotour.  Daarna terug op het busje en terug naar het ‘Elvispretpark’ waar we ook nog een paar kleinere attracties bezochten zoals de auto’s en de vliegtuigen van Elvis. Hoewel wij niet zo’n Elvis kenners en liefhebbers zijn, vonden wij Graceland zeker en vast een aanrader!

We vervolgden onze dag in Memphis downtown, waar we eerst gingen lunchen; voor de verandering weer een hamburger (haha); Dit keer bij Huey’s die claimde de beste burgers te hebben sinds 1984. Misschien wel de beste burgers, maar zeker niet de beste service! De serveerster had namelijk de BBQ saus van Fleur vergeten, en ze excuseerde zich zelf niet. Een minimini fooi dan maar!

(Trouwens, het valt ons op dat wij altijd ergens net op tijd zijn, want achter ons is het altijd aanschuiven geblazen).

Vervolgens gingen we naar de Sun Studio. Net op tijd om nog aan te sluiten bij een begeleide rondleiding. Nu ja rondleiding... Op de bovenste verdieping hebben ze een showcase gemaakt van de eerste gebruikte apparatuur en ook het high school diploma van Elvis kan je hier bewonderen (?). Dan terug de trap af naar beneden en voet zetten in de legendarische studio zelf. Hier gebeurden in de loop der jaren talrijke legendarische opnames zoals van Roy Orbinson, Johnny Cash, Elvis Presley, Carl Perkins Klaarblijkelijk zijn er nooit aanpassingswerken geweest buiten onderhoudswerken en nog steeds wordt deze studio actief gebruikt. Niet alleen om muziek  op te nemen (Maroon 5, Matchbox 20) maar ook om twee grote Rockabilly fans in het huwelijksbootje te doen treden.

Mooi, dat hadden we ook weer gehad.  Dan in de brandende zon naar het Civil Rights museum. Onderwege kwamen we nog een hulpvaardige (dachten we) afro-amerikaan tegen die ons zei van niet een bepaald traject te volgen maar wel door die die en die straat want gisteren waren er schietpartijen geweest en bla bla. Ok, wij blij en zijn voorgestelde weg volgen maar hij volgende ons en begon plotsklaps over het ongeluk van zijn vrouw de dag ervoor die met een gebroken rug in het ziekenhuis lag en zijn twee bloedjes van kinderen en dat een busticket zo duur was. Toen voelden we ergens nattigheidheid. Tja, spijtig dat je wanneer je vriendelijke mensen ontmoet toch soms een beetje op je hoede moet zijn.  We hebben hem kunnen afwimpelen op een meter van het museum.

Dan het museum, gelokaliseerd in het Lorraine Motel, waar Martin Luther King werd neergeschoten in 1968, was zeer zeker de moeite waard. Eerst kregen we een interessante film te zien over de laatste dagen van MLK, een beetje onroerend zelfs, waarbij zijn toenmalige kompanen aan het woord kwamen. Het museum zelf was zo uitgebreid en gedetailleer dat we nog net voor sluitingstijd buiten kuierden. We hadden gerust nog een uurtje langer kunnen blijven maar helaas was de tijd om. Misschien een plek om nog eens terug te komen?

Dan zijn we in Beale Street een pintje bier gaan drinken bij de BB King blues club. Daarna een lekker hapje gegeten in de Rum Boogie Club, waar twee oude blanke rakkers Blues ten berde brachten. Achter hen hing een prachtige gesigneerde gitaar van RL Burnside gekend van zijn werk met de John Spencer Blues Explosion. Fleur had gefrituurde catfish en Wouter een lekkere spagetti met vleesballen (meatballs) en gefriteerde groene tomateschijfjes.  Daarna nog genoten van de muziek en dan terug naar ons hotelletje.

25-09-2012, 04:38 geschreven door wouterfleur  

Vicksburg is vooral gekend omwille van de belangrijke rol die ze speelde tijdens de Civil War. Het hield namelijk steeds stand bij talloze pogingen tot onderwerping door de Union legers. Maar na een hele resem aanvallen van de noordelijke troepen, en getekend door ziekte en uithongering, hebben de Zuiderlingen de stad uiteindelijk toch opgegeven. Er is nog steeds een zekere trots te merken in het stadje en er is dan ook een heel nationaal park aan de Civil War geleid. In de voormiddag hebben we dit dan ook bezocht. We kregen eerst een film te zien over de veldslagen in Vicksburg, en daarna deden we een autotour van 17 mijl in het park, langs verschillende monumenten en plaatsen waar de strijd werd gestreden. Uiteindelijk hebben we hier wel heel de voormiddag over gedaan. We hadden het nog langer kunnen trekken, maar na een tijdje waren we de monumenten toch een beetje beu reden we dus een beetje sneller richting uitgang. Desalniettemin vonden we het zeker de moeite waard en hadden we zelfs een beetje ‘In Flanders Fields’ gevoel.

Iets voor de middag trokken we met de auto richting Clarksdale, de geboorteplaats van de Blues. Eerst wilden we nog even luchen en moesten we hoognodig tanken, dus combineerden we de twee maar in een tankstation waar je ook nog fried chicken kon eten. Alleen begreep de bediende ons niet (het lijkt wel of overal in tankstations nogal verwarde of, met alle respect, niet zo snuggere mensen werken) en kregen we maar 5 chicken wings. Ze waren ook niet zo heel lekker, dus besloten we dat dit maar een aperitiefhapje was en zouden we in Clarksdale nog iets eten.

Clarksdale dan. Als je niet zou weten dat hier alles in het teken van blues staat, zou je het waarschijnlijk wel voorbij rijden, maar wij hadden uiteraard wel voorbereidingen gedaan. We parkeerden ons in een, op het eerste zicht wat louche buurt, en bezochten het Delta Blues Museum. Daar was ook een kleine tentoonstelling over Muddy Waters, best interessant. Nadien gingen we iets eten in de meest groezelige bar ooit, The Ground Zero Blues Club, maar deze was eigendom van Morgan Freeman, dus dat maakte het iets minder groezelig. Binnenin viel het trouwens reuze mee, en werden we geholpen door een uiterst vriendelijke serveerster, die dan ook een mooie tip kreeg. We dronken er een lekker pintje en aten nog een kleinigheidje. Daarna wandelden we nog even in de ‘winkelstraat’ van Clarksdale en kochten we in Cat Head Blues store twee CD’tjes.

We zetten onze tocht verder naar Memphis, nog anderhalfuur rijden. We checkten in het Best Western Suites, maar in feite was het meer een motel dan een suite. De kamer was wel ok. We gingen nog even naar Walmart waar we een slaatje en nog wat drank kochten, en we aten ons avondmaal op de kamer. 

25-09-2012, 03:46 geschreven door wouterfleur  

Vandaag vertrokken we uit New Orleans. Onze eerste stop vandaag was Vacherie, een plaatsje op een uurtje rijden van de stad, waar nog vele oude plantages waren. Eén hiervan was de Laura Plantation, die we vandaag wilden bezoeken. Rond een uur of tien arriveerden we en kochten we kaartjes bij een enthousiaste kerel die zelfs nog een tijdje in Leuven gewoond had!

De rondleiding op de Laura Plantation gaf ons een goede indruk van het leven in de eerste helft van de 19^e eeuw. 4 generaties hebben hier op deze plantage suikkeriet geteeld en er leefden ongeveer 180 slaven, heel wat dus. Het verhaal dat werd verteld is gebaseerd op echte ‘memoires’ van Laura zelf. Nadien in de souvenirshop heeft Fleur nog twee boeken voor de bibliotheek gekocht en Wouter eentje over Voodoo voor zichzelf. We geraakten ook nog aan de praat met een Amerikaans-Nederlands koppel, waarvan het meisje ons nog interessante tips gaf voor het vervolg van de reis. Toen we verder reden, passeerden we ook nog langs de bekende ‘Oak Alley Plantation’ maar die hebben we niet meer bezocht. We lunchten dit keer voor de tweede keer onze reis bij ‘Jack in the Box’, waar de waitress dacht dat we uit de UK kwamen. Ok, we hebben wel een accent vergeleken met dit zuiderse taaltje, maar zo victoriaans klinken we nu toch ook weer niet?

Onze tweede stop deze dag was het plaatsje Nathez waar we nog een stadswandeling deden langs verschillende prachtige huizen. Ondertussen werden we volop gebeten door gigantisch kleine muggen die enorme jeukende bulten veroorzaakten! Het was ook nog eens ontzettend warm, dus we waren blij toen we terug aan de auto waren! We hadden de auto geparkeerd aan het Visitor Centre, maar we waren een beetje verkeerd gelopen, waardoor de wandeling iets langer was dan voorzien. We beloonden onszelf dan maar met een ijsje en een Mountain Dew, om nog meer dorst van te krijgen eigenlijk...

Daarna reden we de laatste etappe van deze dag, naar Vicksburg. We reden via de bekende Natchez Trace Parkway, een route die vooral in de herfst prachtig moet zijn. Rond 19 u arriveerden we in het Motel 6, maar motel zou toch niet meer voor herhaling vatbaar zijn, bleek later. We vroegen aan de baliemedewerker waar we nog snel iets konden eten en hij raadde ons Cracker Barrel aan. Die keten hadden we nog niet geprobeerd, dus gingen we daar naartoe. Omdat de baliemedewerker van Indische afkomst was en dus een beetje sprak als Apu, hadden we eigenlijk niet goed geluisterd naar zijn wegbeschrijving. Fleur dacht dat Wouter het wel verstaan had en vice versa, maar eigenlijk wisten we beiden niks. Resultaat was dat we verkeerd reden. Het was ondertussen al stikdonker en we waren in een bosrijke omgeving. Tel daarbij een opkomende dauw/mist en spookverhalen van plantages, en je bekomt toch wel een griezelige situatia. Gelukkig leidde onze gps ons uit de ‘Haunted highway ‘ (volgens Wouter) en vonden we toch veilig de weg naar Cracker Barrel.

Cracker Barrel is een restaurant in country stijl. Het eten is er goedkoop maar eerder boers. Fleur had chicken dumplings die eigenlijk niet zo lekker waren en Wouter had een soort schnitzel met gravy, een dikke bechamelsaus. Niet echt ons ding, maar we hadden toch weeral gegeten.

Terug in het motel kropen we snel in ons na-al-die-kingsize-bedden-toch-heel-klein-queen-size-bed. Het kraakte ook bij iedere beweging en het was verre van zacht!Vandaag vertrokken we uit New Orleans. Onze eerste stop vandaag was Vacherie, een plaatsje op een uurtje rijden van de stad, waar nog vele oude plantages waren. Eén hiervan was de Laura Plantation, die we vandaag wilden bezoeken. Rond een uur of tien arriveerden we en kochten we kaartjes bij een enthousiaste kerel die zelfs nog een tijdje in Leuven gewoond had!

De rondleiding op de Laura Plantation gaf ons een goede indruk van het leven in de eerste helft van de 19^e eeuw. 4 generaties hebben hier op deze plantage suikkeriet geteeld en er leefden ongeveer 180 slaven, heel wat dus. Het verhaal dat werd verteld is gebaseerd op echte ‘memoires’ van Laura zelf. Nadien in de souvenirshop heeft Fleur nog twee boeken voor de bibliotheek gekocht en Wouter eentje over Voodoo voor zichzelf. We geraakten ook nog aan de praat met een Amerikaans-Nederlands koppel, waarvan het meisje ons nog interessante tips gaf voor het vervolg van de reis. Toen we verder reden, passeerden we ook nog langs de bekende ‘Oak Alley Plantation’ maar die hebben we niet meer bezocht. We lunchten dit keer voor de tweede keer onze reis bij ‘Jack in the Box’, waar de waitress dacht dat we uit de UK kwamen. Ok, we hebben wel een accent vergeleken met dit zuiderse taaltje, maar zo victoriaans klinken we nu toch ook weer niet?

Onze tweede stop deze dag was het plaatsje Nathez waar we nog een stadswandeling deden langs verschillende prachtige huizen. Ondertussen werden we volop gebeten door gigantisch kleine muggen die enorme jeukende bulten veroorzaakten! Het was ook nog eens ontzettend warm, dus we waren blij toen we terug aan de auto waren! We hadden de auto geparkeerd aan het Visitor Centre, maar we waren een beetje verkeerd gelopen, waardoor de wandeling iets langer was dan voorzien. We beloonden onszelf dan maar met een ijsje en een Mountain Dew, om nog meer dorst van te krijgen eigenlijk...

Daarna reden we de laatste etappe van deze dag, naar Vicksburg. We reden via de bekende Natchez Trace Parkway, een route die vooral in de herfst prachtig moet zijn. Rond 19 u arriveerden we in het Motel 6, maar motel zou toch niet meer voor herhaling vatbaar zijn, bleek later. We vroegen aan de baliemedewerker waar we nog snel iets konden eten en hij raadde ons Cracker Barrel aan. Die keten hadden we nog niet geprobeerd, dus gingen we daar naartoe. Omdat de baliemedewerker van Indische afkomst was en dus een beetje sprak als Apu, hadden we eigenlijk niet goed geluisterd naar zijn wegbeschrijving. Fleur dacht dat Wouter het wel verstaan had en vice versa, maar eigenlijk wisten we beiden niks. Resultaat was dat we verkeerd reden. Het was ondertussen al stikdonker en we waren in een bosrijke omgeving. Tel daarbij een opkomende dauw/mist en spookverhalen van plantages, en je bekomt toch wel een griezelige situatia. Gelukkig leidde onze gps ons uit de ‘Haunted highway ‘ (volgens Wouter) en vonden we toch veilig de weg naar Cracker Barrel.

Cracker Barrel is een restaurant in country stijl. Het eten is er goedkoop maar eerder boers. Fleur had chicken dumplings die eigenlijk niet zo lekker waren en Wouter had een soort schnitzel met gravy, een dikke bechamelsaus. Niet echt ons ding, maar we hadden toch weeral gegeten.

Terug in het motel kropen we snel in ons na-al-die-kingsize-bedden-toch-heel-klein-queen-size-bed. Het kraakte ook bij iedere beweging en het was verre van zacht! 

23-09-2012, 15:35 geschreven door wouterfleur  

Vandaag hebben we weer een hele leuke dag gehad ; we hebben een airboat tour gedaan in Honey Island Swamp. We moesten daar pas tegen de middag zijn, dus na het ontbijt hebben we eerst nog een wasje gedaan in de plaatselijke laudry. Daar werden we vriendelijk bijgestaan door een nogal vreemde kerel die tegen iedereen kloeg over President Obama. De was en het drogen duurde toch iets langer dan gepland, dus het was nogal een rush naar de airboat, op zo’n half uurtje rijden van New Orleans. Daar aangekomen waren we gelukkig niet de enigen, dus we waren eigenlijk nog ruimschoots op tijd.

We kregen een gids die ons niet zo veel over de swaps zelf kon vertellen, maar des te meer kon hij ons wel informatie verschaffen over het jagen op alligators. We hebben er ook een stuk of tien gezien, sommige echt wel dichtbij. De gids voerde ze dan ook marshmellows en stukjes kip, dat was wel gaaf om te zien! Ook het tochtje op de boot ging echt wel snel; het was dus zeker en vast een geslaagde tour!

Nadien stopten we nog even om te tanken en een burger te eten bij Burger King, vooraleer we terug naar New Orleans reden. We bezochten ook nog even het Louis Armstrong Park en Congo Square, dat recht tegenover het hotel lag. Daarna nog even bij het zwembad uitrusten en dan ons klaar maken voor de laatste avond in de stad. Dit keer gingen we niet naar Bourbon Street, maar wel naar Frenchmen Street, waar meer locals komen. We kuierden nog even langs de Esplanade, waar veel mooie huizen stonden en gingen eten bij Maison. Fleur nam een pasta met scampi’s en Wouter een Jamaicaans gerecht. Hoewel er hier ook een band speelde, waren de prijzen hier veel lager en moesten we niks exta’s betalen. Daarna sloten we de avond af in een ander bar, maar de jazzmuziek is toch niet echt iets voor ons. We vinden het allemaal wel ok voor een paar liedjes, maar uren aan een stuk is toch een beetje te veel van het goede....

23-09-2012, 15:34 geschreven door wouterfleur  

Na ons eerste nachtelijk avontuur in New Orleans, stond vandaag een stadswandeling op het programma. We gingen via French Market naar Ursulines Street om daarna als eerste stop het Voodoo Museum te bezoeken. Dit was een zeer kleinschalig museum, maar desalniettemin volgestouwd met uniek voodoomateriaal. We werden vriendelijk verwelkomd door John T. Martin en zijn slang, met wie we een praatje maakten over  Axl Peleman, die daar al eens op bezoek was geweest voor Vlaanderen Vakantieland. Hij had ons ook veel interessants te vertellen over de geschiedenis van de stad en de creoolse cultuur. We mochten ook eventjes z’n slang vasthouden toen hij ons zijn visitekaartje gaf.  Het museum was best een beetje griezelig, maar de sfeer werd gebroken door twee luidruchtge Hollanders J

Daarna gingen we verder naar Jackson Square waar we eventjes aan het water gingen verpozen. Daar werden we voor een paar quarters geëntertaind door een zwerver met een onverwachts muzikaal talent. Hij trakteerde ons op een een volledige (zucht!) versie van ‘I got a woman’ van Ray Charles.  We gingen daarna lunchen bij ‘Johnny’s Po-boy’ waar we dus een Po boy aten. Een mooi woord voor een extreem gevuld belegd broodje met hamburgers, spek, groenten, saus,.... We kregen daar ook het gezelschap van twee leuke Texanen waarmee we onze ervaringen over Europa en Amerika wisselden.

We bezochten ook nog een tentoonstelling met artefacten en schilderijen uit Louisiana en gingen daarna een stukje verder wandelen richting het Museum District. Het was niet echt zo’n fijne buurt daar om te wandelen en we hadden ondertussen ook al weer dorst want het weer was hier voor de verandering heel erg warm en zonnig. Het grote Nationale World War II Museum lieten we (achteraf gezien wel jammer) achterwege en we bezochten het kleinere Civil War Museum. Eigenlijk was het niet echt een museum over de Civil War, maar wel over de Confederates. Een samenraapsel van allerlei prullaria, foto’s, vlaggen en kostuums was eerder aan de orde. Wetende dat het Museum min of meer gesticht was door Jefferson Davis himself, gaf het ons niet echt een genuanceerde kijk op de feiten. Maar desalniettemin toch ook weer de moeite om te bekijken.

Daarna vonden we het welletjes geweest en gingen we terug naar het hotel waar we nog even aan het zwembad gingen liggen om terug onze batterijen op te laden voor een tweede nacht New Orleans. We gingen dit keer eten bij Cafe Maspero, een aanrader volgens onze receptioniste. Aan haar postuur te zien konden we eigenlijk wel inschatten dat de porties zeer overvloedig zouden zijn. Wouter nam een seafoodschotel, maar tot zijn verbazing, of juist niet, was alle seafood gefrituurd! Fleur nam opnieuw Jambalaya, maar deze was zo hot dat ze die maar halverwege omwisselde met de seafoodschotel van Wouter. Na het eten gingen we opnieuw naar Bourbon Street waar we in een van de talloze bars ons dansje uit Senor Frogs nog eens konden placeren, maar dat was toch niet echt onze meug!

Als laatste stop zijn we in een echte tourist trap beland. We zagen namelijk een groot bord met daarop: cocktail Hurricane (what’s in a name?) en beer aan 4 dollar. Dat vonden we wel ok. Dus we gingen binnen waar ondertussen een heel enthousiaste Jazzband met contrabass, piano en klarinet aan het spelen was. We bestelden onze drank en verwachtten ons aan een rekening van 8 dollar, maar we kregen 18 te horen. Omdat de band dus aan het spelen was! Dus voor 10 dollar extra moesten nu wel zo lang mogelijk genieten van het jazzgepingel. Zowel Wouter maar vooral Fleur vonden het eigenlijk maar niks, maar ja, die cocktail op drinken in 3 minuten was ook niet echt een optie. We besloten beiden dat Bourbon Street toch niet echt the real stuff was, dus volgende keer beter!

23-09-2012, 15:33 geschreven door wouterfleur  

Na weer een nacht vlakbij de lawaaierige ijsmachine op onze gang in het Super 8 hotel en een ‘kan er mee door’ ontbijt (obligate wafel, fruitsap, toost, koffie) vertrokken we met auto vanuit Fort Worth naar New Orleans. Een 9 uur durende trip van zo’n 600 mijl. Dit was onze langste rit tot nu toe. Onderweg hebben ook weer enkele fijne plensbuien gehad. Vanaf zo’n 50 mijl voor New Orleans begon het landschap moerassiger en drassiger te worden. We reden vanaf dan ook bijna constant over een aaneenschakeling van bruggen van ettelijke tientallen mijlen lang. We hadden dan ook niks van bewondering voor deze Amerikaanse staaltjes van bouwkundig vernuft. Ook in het westen was ons al op gevallen dat geen bridge too far was.

Bij het binnerijden van New Orleans zagen we echter geen hand voor de ogen, zo’n regenbuien! Aangekomen in het hotel checkten we niet alleen onszelf, maar ook de auto in, die voor drie nachten voor een prijs van 90 (!) dollar hier kon overnachten. Na de hotelkoamer verkend te hebben en een douche te hebben genomen, vertrokken we richting French Quartier. In elk cafe was er wel een optreden bezig van een Funk, Jazz, Blues of RnB Band. Echt een geweldige sfeer. Overal dansende mensen op straat en in de cafes en tientallen leuke bandjes. Travestieten voelen zich hier ook erg thuis. Bij het terugkeren naar het hotel riep er eentje naar Fleur “Make sure you hold his hand, because otherwise i’ll take him!”, dus we liepen toen maar snel door.

We hebben ook nog lekkere Louisiaanse keuken gegeten: Fleur scampi’s met jabalaya en Wouter crabcakes, overheerlijk was dat! Daarna nog een paar bars gedaan in Bourbon street, maar ons geld vloog er toen wel snel door! Het was zeker en vast een geslaagde eerste avond, dus dat belooft meer goeds!

19-09-2012, 00:42 geschreven door wouterfleur  

Oeioei, wat een ***weer ! Het lijkt wel of we de regen steeds meenemen want overal waar we komen, regent het en het gaat steeds meer oostwaarts, in onze richting dus. We beginnen ons al goed thuis te voelen met dit weer. Hier is men blij dat het koeler is en regent, maar wij zijn natuurlijk op vakantie dus dat vinden wij (vooral Fleur) toch niet zo leuk. De korte broeken en t-shirts blijven nog even in de valies.

Na het ontbijt met een wafel in de vorm van Texas vertrokken we in de gietende regen naar Dallas, ongeveer 40 minuten rijden. Helaas waren ook hier wegenwerken aan de gang en het slechte weer en de wolkenkrabbers zorgden voor een slechte gps-ontvangst. De 40 minuten werden uiteindelijk meer dan een uur, ook omdat we op wegen reden die de gps nog niet kende. Toch geraakten we nog op de bestemming: het Sixth Floor Museum in Dallas, het gebouw van waaruit John F. Kennedy neergeschoten werd. Het museum vonden wij beide heel erg de moeite, hoewel het nogal een ode was aan JFK, maar dit konden we wel begrijpen. Verder was er in Dallas naar onze mening niet veel te zien, het is vooral een zakenstad. Het weer leende er zich ook niet toe om nog rond te kuieren in de stad, dus gingen we maar luchen. We kozen dit keer voor een Olive Garden, waarover we veel positiefs gehoord hadden.

We kregen daar opnieuw een buzzer, maar de wachttijd bedroeg maar 10 minuten. We hebben eerst een lekkere salade gegeten en daarna een pasta. Dit was toch wel een verademing na al de burgers en steaks van de laatste dagen.  Omdat het weer maar slecht bleef, namen we een kijkje in het nabijgelegen shoppingcenter. Daar heeft Fleur bij Macy’s twee kleedjes gekocht, maar Wouter vond het daar allemaal niet zo fijn.

Daarna nog even boodschappen gedaan en getankt bij Mexicaanse ketens waar het trouwens wel goedkoop was. Alleen de specifieke service moet je er dan maar bijnemen. Op de hotelkemer aten we nog een pistolet met ham en kaas en gingen we vroeg slapen. 

19-09-2012, 00:41 geschreven door wouterfleur  

Vandaag moesten we een 6-tal uur rijden naar onze volgende bestemming, Fort Worth. Het plan was rond een uur of 8 te vertrekken, maar we werden pas half 9 wakker, dus die vlieger ging niet op. Uiteindelijk snel een douche genomen, een koffie gehaald bij de balie en de auto in. Onderwege stopten we nog even om te tanken en een donut te halen, maar deze was niet zo heel lekker. Over de rest van de weg valt niet zo veel te vertellen, het was nogal veel rechtdoor!

In Decatur wilde Fleur nog een ijsje, dus stopten we aan de Mac Donalds. Maar omdat we dat in België ook hebben, wilde ze liever naar Jack in the box. Maar wat bleek, daar hadden ze geen ijsjes! Grr... dan maar naar Sonic. Eigenlijk is het concept heel simpel, maar wij maakten het weera veell te moeilijk! Je parkeert gewoon de wagen en dan kan je je keuze maken en die doorgeven via een micro. Een beetje zoals de drive in, maar dan zonder de drive. Toen wilden we betalen kon dit alleen via creditkaart, wat we wel stom vonden voor 2 dollar. Je moest ook nog een ZIP code ingeven, dus aangezien wij deze niet hebben, dachten we dat de bestelling niet was doorgegaan. Fleur wilde dus binnen betalen, maar je kon helemaal niet binnen. Nog geen minuut later kwam iemand met het ijsje naar de parkeerplek, dus alles was ok.

Een klein uurjte later arriveerden we toch vrij vroeg al in Fort Worth waar we opnieuw in Super 8 verbleven. Een prima hotel, alleen zaten we dicht bij de ijsmachine en de airco die nogal veel lawaai maakten. We hebben nog een uurtje op bed gelegen en daarna zijn we vertrokken naar de Stockyards, waar we naar de rodeo gingen. We kochten eerst onze ticketjes en kregen nog 2 dollar korting met onze coupon. Daarna nog even winkelen. Fleur had gehoopt heel wat paardenspulletjes te kunnen kopen hier, maar blijkbaar zijn het alleen maar toeristische winkeltjes. Geen zadels, hoofdstellenen blankets dus. Wel heel veel mooie boots gezien, maar die waren al even duur als in België. En 500 dollar voor een paar laarzen is toch een beetje te duur. Wel hebben we nog een mooie riem gekocht en een koordje voor aan het strooien hoedje van Fleur. Daar kregen we te horen of we al tickets hadden voor de rodeo, anders hadden we deze gratis gekregen. Jammer, maar we hadden er dus al gekocht!

We zijn ook nog even een lekkere burger gaan eten bij Love Shack waar Fleur een net iets te grote pint Belgian brewed style gedronken heeft. In een isomo beker smaakt dat toch allemaal niet maar anyway, Belgian brewed is hier erg in. Als we zeggen dat we van België komen, kennen ze België toch al ergens van.

Daarna naar de rodeo dus, die gepresenteerd werd door een cowboy à la George Bush met een verschrikkelijk Texaans accent. Gelukkig hadden we het drie dollar programma boekje en Fleurs kennis over western, anders hadden we er niks van verstaan. De show begon met een ode aan de Amerikaanse vlag ‘I’m proud to be an American’ en het Texaanse en Amerikaanse volkslied. Fleur moest Wouter wel overtuigen om recht te staan want ook als niet-Amerikaan mag je toch een beetje respect tonen, niet?

De rodeo bestond uit verschillende onderdelen zoals tie down roping, team penning, saddle bronc rodeo, barrel race,...Vooral de bull riding, waar je dus rodeo op een stier doet, was cool om te zien! Maar wat een macho’s, die cowboys! Rond 22u was de show gedaan en reden we terug naar het hotel. De ijsmachine op ons verdiep had veel succes dus het duurde nog even voor we konden slapen door het lawaai. (We vragen ons toch af waarvoor iedereen toch altijd zoveel ijsblokjes nodig heeft....)

19-09-2012, 00:38 geschreven door wouterfleur  

Opnieuw vroeg opgestaan vandaag. We kregen in Super 8 ook een ontbijt, maar dat was al even smakeloos als de isomo bordjes en bekertjes. Nadat we een paar keer verkeerd reden, parkeerden we de auto bij het centrum dachten we. Maar uiteindelijk hadden we veel dichter kunnen staan bleek achteraf. Het plan was om het historisch centrum snel even te bezoeken, want straks gingen we weer verder via de Turqoise Trail richting Albuquerque om zo terug op de Inerstate te komen. We staken dus een paar quarters in de parkeermeter en gingen op stap. Er waren wat leuke winkeltjes met fijne kleren en en westernboots. Maar het was er allemaal nogal duur. Hopelijk valt dat beter me in Texas.

Nog even tanken en een koffie halen en dan de Turqoise Trail nemen die ons via Cerillos en Madrid naar de I-40 zou leidden. De Turqoise Trail is eigenlijk een mini Route 66 met een paar verlaten mijnstadjes die nu zijn ingeplamd door een hippies. Je kan er onderwege naar verschillende artworks gaan kijken, meestal gemaakt van gerecycleerd materiaal. Er waren wel wat leuke fotogelegenheden bij. Vooral het plaatsje Madrid,trekt wel wat toeristen. Dit stadje is namelijk ook gekend van de film Wild Hogs met John Travolta. Daar stapten we een winkeltje binnen bij een zekere...., een man met een zeer specifiek karakter lat ons zeggen We hebben daar bijna een uur verbleven, want we geraakten maar niet meer buiten! Hij kon ons wel veel interessants vertellen, maar we verstonden er niet zo veel van want het leek wel of hij 20 talen door elkaar sprak. Af en toe verstonden we wel eens een woord Spaans of Engels, waardoor we toch een beetje zijn verhaal konden volgen. Zo vertelde hij onder meer over zijn leven als comedian in Mexico City, over zijn leven in de USA en Madrid en over George W. Bush, die volgens hem zelf de WTC torens had laten opblazen. Hij insisteerde ook dat we wat foto’s namen van hem en zijn winkeltje dus dat hebben we ook maar gedaan. Hij verkocht eigenlijk ook niet veel interessante dingen, maar we voelden ons toch verplicht om iets te kopen dus we stapten buiten met een...bosje salie, om de duivel uit ons huis te verdrijven.  Straf spul, dat wel!

We gingen ook nog even luchen in Madrid bij The Soda Fountain, maar die hebben we precies toch niet gezien. We betaalden er ondanks het feit dat we in een hippiedorp waren toch 25 dollar voor twee burgers zonder frieten!

Daarna hebben we eigenlijk niet veel meer meegemaakt. We moesten nu nog een uur of vier over de I-40 richting Amarillo. We hadden nog geen slaapplaats voor deze nacht, maar Wouter las in de Lonley Planet iets over Big Texan Steak Ranch  en Motel, helemaal in Cowboy stijl en gelegen langs de Route 66. Dat leek ons wel iets. Onderwege werd onze aandacht ook steeds getrokken door grote reclamepanelen  van de Big Texan Steak Ranchdie een free 72 oz. Steak  aanboden. Die moest je dan in een uur opeten, anders moest je 50 dollar betalen. Een rekensommetje via de gsm leerde ons dat 72 wel iets meer dan 2 kg vlees is, toch wel een beetje te veel misschien???

Aangekomen in het motel bleek dat de tijd ook al weer een uurtje verder gelopen was, dus ondertussen was het al 19u. Het motel had enkel nog een rokerskamer en de honeymoonsuite over. Deze laatste bleek 120 dollar te kosten, wat ons nog niet overdreven veel leek. We waren tenslotte wel op honeymoon eigenlijk.

Tjah, de kamer, niet zo heel mooi maar wel compleet in westernstyle met een superleuk bed. Aan mijn kant stond zelf een trapje om er in te geraken, zo hoog was het! Voor de rest hadden we ook nog een jacuzzi maar deze zag er al een beetje gedateerd uit en niet zo proper. Maar we kwamen niet voor de kamer, maar wel voor de 72 oz. Steak! Dus we haastten ons naar de Steak Ranch, waar de helft van de inwoners van Texas hadden verzameld, zo druk dat het er was. We kregen dan ook een buzzer en moesten nog een half uurtje wachten tot de buzzer buzzde en dan zou onze tafel klaar zijn. De cowboy die ons naar de tafel bracht was de meest onvriendelijke ooit, maar we waren al blij dat we een tafeltje apart kregen en niet bij die dikke en luidruchtige Texanen moesten zitten. Ok, dan de steak dus en een speciaal gebrouwen pint. Wouter had een Texas red amber ale en Fleur een Honey ale of zoiets. De steaks hebben we moeiteloos opgekregen en we kwamen ook nog in het Guiness Book of record wegens onze snelle tijd! Haha dit is niet waar hoor, Fleur heeft met moeite een 8 oz. Steak opgekregen en Wouter had er eentje van 12 oz. Maar het smaakte ons zo goed dat we nog een dessertje gingen delen. Enfin, dessertje, zelfs met twee zaten we stampvol en plakte onze maag dicht van de chocolate fudge met vanilla ice cream and whipped cream. Maar lekker was het wel!

Gelukkig was het motel recht tegenover de Ranch, want die volumes bier waren ook naar Texaanse normen, dus we waren blij dat we niet meer hoefden te rijden!

16-09-2012, 16:22 geschreven door wouterfleur  

Deze morgen met de zonsopgang vertrokken uit Monument Valley. Het opruimen van de tent en al ons materiaal koste ons toch gauw een uurtje, maar toch waren we al kwart voor 8 de baan op. Deze camping was toch één van de minste tot nu toe. Qua faciliteiten was ze wel ok, maar we hadden niet zo’n goede plaats tussen al die RV’s. Sommige hebben zelfs een eigen bus met daarachter hun SUV eraan gebonden. Zo kun je wel even Amerika verkennen...

Vandaag moesten we een heel stuk rijden naar Santa Fe. Op het plan stond voorlopig enkel Mesa Verde Nationaal Park. Daar kwamen al rond een uur of 11 aan. Oorspronkelijk hadden we hiervoor maar een uurtje voorzien, maar de bezienswaardigheden van het park lagen toch wel op een klein uurtje rijden. Daar hebben we dan met de auto de Mesa top loop gereden, die ons langs pithouses en een zonnetempel van de Pueblo Indianen leidde. Onderwege kwamen we ook veel bejaarden tegen, die serieus moesten lachen met onze auto. Op de nummerplaat stond namelijk dat deze uit Massachutes kwam en omdat de auto ook heel veel moddersporen had van de dirtroad in Monument Valley, dachten ze allemaal dat wij helemaal van Massachutes door de modder naar Mesa Verde gerden waren.

Ondertussen waren we onze voorsprong van deze morgen al terug kwijt en zochten we iets om te eten. Er waren ook enorm veel roadworks aan de gang en zo verloren we nog eens een half uur. Ook hadden we al regelmatig moeten stoppen voor overstekend wildlife waaronder een kudde paarden, schapen en een coyote! Ondertussen werd Wouter wat slechtgezind omdat we niet meteen iets vonden om te eten en Fleur ook niet goed met de gps kon werken blijkbaar. We stopten dan maar in een boerengat Bayfield waar we naar de plaatselijke Real American Food elk een hamburgermenu aten voor nog geen 11 dollar! We werden wel een beetje scheef bekeken want het gemiddelde gewicht van de mensen die daar aan het eten waren zal zo’n 150 kg geweest zijn; daartegenover waren wij toch we heel magertjes en konden we dus een paar hamburgers gebruiken. Na de lunch had Fleur  terug het stuur overgenomen maar was ze  zo slim, of zo dom, om niet meer naar de de wegbeschrijving te kijken die ze had gemaakt, maar alleen maar naar de gps te luisteren. En die zei maar niks, dus reden we maar rechtdoor. Na een paar uur werd Wouter wakker en toen werd het duidelijk dat we toch een tweetal uur aan het omrijden waren! Hij was namelijk op de gps in slaap gevallen (jaja, dat kan gebeuren) en had zo het geluid af gezet.... Vandaar dus had Fleur niet gehoord dat ze in Pagosa Springs rechts moest afslaan en is ze dus helemaal de Rocky Mountains overgereden. Enfin, Fleur vond het wel een mooie rit, aar Wouter had er dus niks van gezien!

Uiteindelijk zijn we dan veel later dan gepland toch nog aangekomen in Santa Fe. We stopen daarvoor ook nog eventjes in een iet wat vreemde supermarkt om een flesje water. Ook het hotel Super 8 lag toch wat in een criminele buurt, want deze nacht werden we niet wakker van blaffende coyotes, maar wel van de sirenes van politiewagens. We aten nog een broodje met kaas op de kamer en keken nog naar twee afleveringen van Friends. We zagen het niet meer zitten om nog naar het historisch centrum van Santa Fe te gaan, dat zouden we morgen wel doen!

16-09-2012, 16:21 geschreven door wouterfleur  

Vandaag hebben we uitgeslapen tot 9u30. We namen de auto naar het begin van de strip waar we een foto gingen nemen van het Las Vegas welcome board. Daar stond meteen ook heel veel volk dus het was wel een populaire attractie.

Daarna parkeerden we de auto in de parking van het Mandalay Bay hotel. Daar gingen we eerst ontbijten bij Starbucks. Deze keer verstonden ze mijn naam wel goed, want het restaurant naast Starbucks heette ook Fleur J Vanuit Mandalay Bay liepen we door naar het Luxor hotel, v          andaar naar Excalibur waar we nog eens gokten en 1 dollar wonnen in een Shrekslotmachine. Helaas konden we met onze dollar onze luch niet betalen... We aten een pizzaslice in New York New York en dachten dat we nu eindelijk wel geluk zouden hebben met het gokken, maar helaas... Pff waarom maken ze die dingen ook zo aantrekkelijk....

Vanuit New York New York gingen we nog naar de M & M store waar we nog wat souvenirs kochten en toen besloten we dat we genoeg geld op gedaan hadden. Terug in het hotel hebben we nog even het zwembad uitgeprobeerd wat wel nice was. Daarna opfrissen en iets gaan eten. We besloten om eens gek te doen dus we gingen naar Senor Frogs. Dat was wel een hele ervaring! In het restaurant treedt een coverband op en komt iemand rond om met balonnen voor iedereen een extreem belachelijk hoedje te maken. Wouter kreeg een narrenmuts en Fleur een Statue of Liberty kroontje. Ondertussen was er ook een entertainer die 3 married couples zocht om op het podium mee te doen met een wedstrijdje om free drinks te winnen. Omdat we toch wat verlegen waren deden we niet mee, maar achteraf bleek dat we de wedstrijd makkelijk zouden gewonnen hebben. De opdracht was nameijk zo snel mogelijk een tequilashot en een pint ad fundum te drinken. Dat was voor ons toch wel een peace of cake! Maar even later kregen toch een free shot (weliswaar een minishot) omdat we meededen met een whoopadansje of zoiets. Verder kregen we ook nog ons glas in de vorm van een plastieken palmboom mee. En uiteraard volgde ook een veel te dure rekening, maar het was toch een leuke avond geweest.

14-09-2012, 05:44 geschreven door wouterfleur  

Na een korte nacht, opgestaan, ontbeten en onze bazaar opgekraamd. We vertrokken al voor 8u richting Antelope Canyon. Het plan was om de Lower Canyon te bezoeken, maar door de floods was deze gesloten. Plan B dan maar: de Upper Antelope Canyon. Daar 6 dollar per man entree betaald en ook nog eens 25 dollar per man voor de toer zelf. We vertrokken vol goede moed in een gammele pickup laadbak met een hoop ander toeristen, maar halverwege moesten we toch rechtsomkeer maken. Het water kwam namelijk door de Canyon en aangezien er in het verleden al wat mensen verdronken waren door het opkomende water, wilde men geen risico nemen. We konden wel een uur wachten, maar door de strakke planning konden we ons dit helaas niet permiteren. We moesten namelijk nog naar Monument Valley rijden, waar een paardrijtoer gepland stond om 15 uur in de namiddag. Er was ook nog een uur tijdsverschil en door de felle regenbuien konden w ook niet al te snel rijden.

Na de lunch in de Blue Coffeepot in Kayenta, een indianenrestaurant dus, kwamen we rond 14u ana op de camping. Geen tijd meer om de tent op te zetten want we moesten ons haasten naar het Visitors Center waar Roy Black ons stond op te wachten. Eigenlijk was het niet Roy Black zelf, maar wel een iet wat minder begaafde kerel die ons de weg uitlegde naar het midden van de woestijn waar de paardjes op ons zouden wachten. Gelukkig hadden wij deze mooie Kia Sorento die ons moeiteloos doorheen de plassen en de mudflows loosde. Daar aangekomen kreeg Fleur een wilde mustang en Wouter een iets minder wilde mustang om mee te galopperen door Monument Valley. Als gids bij het paardrijden kregen we een jonge Navajo die ons toch veel kon vertellen over de rotsblokken en over de planten die zij als medicijnen gebruikten. Zo kom je nog al eens iets te weten hoor J Enige minpuntje was dat hij niet vertelde wanneer we gingen galopperen waardoor Wouter zich niet kon voorbereiden op de plotse hobbeling!  Maar hij is er toch niet van gevallen en hij heeft nu ook de smaak te pakken! Binnenkort staat er dus misschien wel een wilde mustang bij Spike en Sylvester! Vervolgens zetten we met de auto onze tocht voort langs het zandpad doorheen Monument  Valley en we kwamen toch wel meer dan een wagen tegen die zich vastgereden had in een modderpoel. Helaas hadden we geen lier bij om hen bij te staan maar we wisten dat onze gids bij het paardrijden al in de mot had dat er wat problemen waren en zijn familieleden opgetrommeld om met hun monsterlijke veroeste trucks de onfortuinlijke reizigers los te trekken.  Wij sjeesden rustig voort en onze Sorento hield wonderwel stand. De laag modder nemen we er voor lief bij. Na deze ‘offroad’ ervaring zetten we koers naar de Gouldings camping waar we onze noodles en crackers veroberden. Ook de laundry en de douche deden ons deugd. Het obligate kampvuur maakte de avond af. 

14-09-2012, 04:46 geschreven door wouterfleur  

Onze nacht op de South Rim camping van de Grand Canyon was een koude natte nacht. We dachten zelfs even Zico te horen s nachts maar dat waren maar coyotes die aan het lachen waren. ’s Morgens opstaan dus en we ergerden ons niet alleen aan de weersomstandigheden maar evenwel ook aan onze buren op de camping. Een jonger koppel uit Parijs bleek later die ten eerste nog niet zo ervaren waren met het kampeergedoe wat zich uitte in het constant heen en weer rijden met hun auto naar een winkeltje in de buurt. Eerst voor zijn ontbijt; dan voor haar ontbijt dan voor een extra trui en zo van die dingetjes. Later kwamen we hen ook nog eens tegen op onze wandeling langs de Grand Canyon. Hiervoor namen we dus een gratis shuttle bus die op verschillende uitzichtpunten halt hield. Halverwege op dat traject liepen we dan terug naar onze auto. Daar op die trail kwamen we onze Parisiens weer tegen en andere toeristen ook natuurlijk. Van de Grand Canyon hebben we wel niet echt kunnen genieten wegens de bewolking en mist. Wauw hier hadden we ons wel iets anders van voorgesteld, maar tegen moeder natuur valt niet veel te beginnen. OK terug in de auto dan maar en de Desert View drive nemen richting Page. Aan een oude uitkijktoren met enkele leuke picnictafeltjes kwamen we onze eerste lifters tegen. Mike en Tiffany, beiden prille twintigers hadden het plan opgevat om te voet rond de USA te trekken maar dit bleek voor hun nog al snel tegen te vallen. Ze zochten een lift richting UTAH en we voelden dat we sinds het bonnetje van mijnheer de politieman misschien terug aan ons karma moesten werken. Ze hadden ook twee hondjes bij, een chihuoua en een kruising van een pitbull met een chihuaua. De ene heette macaroni en de andere  hit me baby. Spijtig genoeg stonken ze een beetje en hebben we ze in Page afgezet, maar dat was volledig volgens hun en ons plan. Hun mond stond geen seconde stil en het was wel eens gezellig om met twee jonge US burgers te palaveren over het leven in de States en in Belgie. Dan op weg naar Lake Powell waar alvoorziende Fleur een camping gereserveerd had. Toen we daar toekwamen was het nog licht dus we hadden voor de verandering tijd om die dag nog de Horseshoe Band te bezoeken. Een gratis vervorming in het landschap wat prachtige plaatjes opleverde. Dan terug naar onze camping waar we voor de eerste keer ook een gezellig kampvuur aanlegde met de altijd aanwezige firepits en goed droog hout. Een lekker potje macaroni gekookt op ons gasvuurtje en dan slaapjes doen. Nu ja slapen was veel gezegd. Enkele meters huisde een gezin met kleine kinderen waaronder dus ook een krijsende baby die ons het eerste deel van de nacht wakker hield. Dan zijn we nog eens opgeschrikt door een regenvlaag, dan lachende coyotes en rond een uur of 5 vertrokken de eerste gemotiveerde trekkers alweer verder dus dat we een uurtje slaap gehad hadden is niet ver van de waarheid.

14-09-2012, 04:45 geschreven door wouterfleur  

Vandaag zijn we rond een uur of 9 vertrokken uit Vegas, nadat we uit het hotel uitgechecked hadden via de TV ; het is eens iets anders.

Onze eerste stop was Boulder City waar we donuts en koffie kochten als ontbijt. Daarna gingen we verder via de Hoover Dam. Tjah, je moet het wel eens gezien hebben als je in de buurt bent, maar echt de moeite vonden wij het niet. Vandaaruit gingen we zuidwaarts naar Kingman waar we de Old Route 66 opreden. Helaas begon het steeds meer en meer te regenen, waardoor we niet echt veel stopten. In Seligman waren wel wat leuke winkeltjes en bars, maar het was allemaal nogal toeristisch. Eventjes verder zagen we een afrit Ash Fork. Daar besloten we even af te gaan en we kwamen uit bij een plaatselijk museum, dat werd open gehouden door een oudere man en zijn vrouw. Het museum stelde eigenlijk niet veel voor, maar omdat we de enige bezoekers waren, kregen we wel een heel uitgebreide rondleiding. In de eerste helft van de twintigste eeuw was Ash Fork very known als stopplaats voor de stoomtreinen, die daar hun water haalden. In de stad werd ook ijs geladen, zodat fruit uit California vers kon vervoerd worden naar het binnenland. Rondom het station was een heel groot hotel met tuinen en winkeltjes gemaakt en de stad kende dan ook een gouden tijd. Maar helaas vanaf intrede van de dieseltreinen, hoefde men hier niet meer te stoppen, dus geraakte het station en de voorraadplaats sterk in verval. Daarna besloot de stad zich te concentreren op de Route 66 die hier nu langs liep. Maar ook deze tijden veranderden met de komst van de Interstate 40 en het stadje verdween helemaal van de kaart. Toen besloot het koppel om herinneringen van de vergane glorie vast te leggen in dit museum. Ze hadden dan ook via plaatselijke giften heel wat prularia en souvenirs kunnen vergaren, zoals bijvoorbeeld een hendel van een toilet.

Na deze toch wat lange tussenstop, snelden we naar Williams, waar we nog eens tankten. Het duurde wel even tot we door hadden hoe dit hier werkte, want we moesten de ‘nozzle’ naar beneden doen, maar als je niet weet wat een ‘nozzle’ is, kan dit wel even duren.

Ondertussen moesten we nog een 50 tal kilometer een rechte baan volgen naar Grand Canyon. Het weer was slechter aan het worden, dus wilden we zeker voor het donker en de eventuele regen op de camping zijn. We stelden mooi onze cruise control in op 65, maar omdat talloze auto’s ons voorbij staken, accelereerde Wouter toch maar een beetje naar 70 mijl per uur. En ja hoor, nog geen minuut later kruisten we een politiewagen die meteen rechtsomkeer maakte en ons met zwaailichten  achtervolgde! Eventjes voelden we ons Bonnie en Clyde, maar het leek ons toch veiliger om te stoppen. De toch wel vriendelijke politieagent  van highwaypatrol wees ons erop dat de toegelaten snelheid maar 65 was. Ach zo, dat wisten wij niet meneer... Toen nam hij zijn lijstje en vroeg van waar we kwamen. We zeiden Belgium en hij kon nu twee extra streepjes bij Belgium zetten. Vandaag had hij al twee Belgians gepakt, maar die spraken Frans, dus dat begreep hij allemaal niet zo goed. Op z’n verzamelljstje had hij nast Belgians die dag ook al Zweden, Italianen, Zwitsers en een Canadees gehad. Geen enkele Amerikaa! Hoe zou dat toch komen?  Enfin, na heel lang gezever kregen we toch een mooi ticketje. Fleur probeerde nog een effortje te doen door heel zielig te zeggen dat we in Vegas al zo veel hadden verloren, maar het mocht niet baten. Pffffffff.....

Dan verder op een slakkegangetje met voorbij sjeesende Amerikanen naar Grand Canyon waar het dus stikkedonker was en regende. Leuk hoor om zo de tent op te zetten. Nog een hotdogje gemaakt en dan de tent in!

14-09-2012, 04:44 geschreven door wouterfleur  

Vandaag zijn we naar onze normen pas laat vertrokken uit Pahrump, omdat we nu al dichter bij Las Vegas zaten dan gepland. We gingen eerst nog eventjes tanken en vertrokken daarna naar Best Buy. Daar gingen we namelijk een nieuwe kabel voor onze gps kopen, aangezien deze geen contact meer gaf met de sigarettenaansteker. Maar aangezien de gps dus niet werkte, was het wel moeilijk om de Best Buy te vinden natuurlijk. We hadden wel op voorhand opgezocht hoe we moesten rijden, maar opeens zaten we al midden en Vegas terwijl we eigenlijk een afslag ervoor moesten hebben dachten we. Na heel wat gevloek zijn we rond de middag er toch geraakt.  Best Buy binnen en snel de juiste kabel gekocht, maar toen wze de gps opnieuw inplugden gebeurde er niks! We vroegen  een hispanic buiten de winkel nog even of we het toestel en kabel bij hem konden/mochten uittestesten en daar liep het als een fluitje van een cent. Conclusie, onze cigarette power outlet ding was kapot. Wouter zei dat we dit perfect zelf konden maken en dat we onderweg maar even aan een auto5 achtige winkel moesten stoppen. Het bleek allemaal toch niet zo simpel.  Uiteindelijk hebben we Fleurs wijze raad opgevolgd en de auto gaan inruilen voor een nieuwe bij Alamo op McCannan Airport en het is dan nog een Kia Sorento model 2013 (huh? Jaja echt waar). Jeuj!!! De 10 dollar voor het kabeltje beschouwden we dan maar als een upgrade voor deze fullsize SUV. Bij het verhuizen van al ons materiaal bleek trouwens ook dat we de afgelopen week al veel vergaard hebben, dus dat wordt nog even puzzelen bij het naar huis gaan!

Ondertussen waren we ook nog gaan lunchen bij Applebee’s, das toch echt wel eventjes de moeite hoor. Voor nog geen 30 dollar zitten we stampvol en het was nog eens lekker en relatief gezond ook!

Daarna zijn we dan met onze nieuwe auto naar het Mirage hotel gerden waar we geboekt hadden voor twee nachten. Onderweg werd ons al duidelijk dat Vegas  wel heel uniek was. Maar ook verschrikkelijk druk. Het was dus wel even stressen om het juiste hotel te vinden en ook nog eens de juiste ingang van de parking. Daar uitgeladen verliep de check in vrij vlot maar vooral de weg naar de kamer was nog gignatisch lang!

Na eventjes genoten te hebben van onze prachtige kamer zijn we op verkenning vertrokken. We gingen eerst even ons hotel verkennen; daarna naar the Venetian , Palazzo en zo terug via Treasure Island. We keken onze ogen nogal uit maar om eerlijk te zijn vonden we het allemaal serieus belachelijk, die nagebouwde huisjes en attracties. Net de Efteling! En iedere attractie, show, drankje, enzovoort kost dan ook nog eens belachelijk veel geld. We besloten dan nog maar eens te gaan gokken, omdat we dan nog eens wat gratis drank zouden krijgen J Maar wat moesten we hier lang wachten zeg! Dat was wel een tegenvaller vergeleken met Pahrump! (Ook hadden we geen geluk met het gokken, vandaar dat we alles slechter vonden dan Pahrump. We kregen ondertussen ook nog een lidkaart waar punten op verzameld werden per keer dat je speelde, maar we zullen jullie gerust stellen: we zijn niet aan de 250 punten geraakt die je moest hebben om 5 dollar bonus te krijgen. Dus naar Vegas normen hebben we helemaal niet veel gespeeld en verloren.

Daarna vonden we het tijd om eens iets anders te doen, dus gingen we naar de fonteinshow kijken bij Bellagio. Dat was wel de moeite, maar jammergenoeg zat George Clooney niet bij de fontein, dus dat vond Fleur wel minder. Daarna gingen we via Paris en Bally’s terug naar Mirage. Bijna alle hotels zijn hier verbonden met elkaar, dus veel hoef je niet buiten te komen. En als je al moet buiten komen is er wel een roltrap of looppad voorzien, zodat je zeker niet begint te zweten. Het is hier trouwens ’s nachts nog steeds wel 35 graden hoor. Bij het Mirage hotel hebben we ook nog een vulkaanuitbarsting meegemaakt, dus aan show is er wel genoeg te doen hier. Rond een uur of 1 gingen we slapen, maar je kunt hier uiteraard heel de nacht bezig blijven, aangezien alles hier quasi 24 uur open is.

10-09-2012, 00:00 geschreven door wouterfleur  

Om half 7 stonden we op en gingen we ontbijten. Het viel ons weer op dat Amerikanen echt in een wegwerpcultuur leven. Sinds San Francisco hebben we nog geen enkele keer op een deftig bord gegeten: steeds een mandje, een kartonnen of plastiek bord , een plastiek beker en plastiek bestek als je al bestek kreeg. Ondertussen kunnen we ook al goed op zn Amerikaans eten: we snijden dus eerst ons eten en eten dan alles op met enkel onze vork!

Vanuit Bishop vertrokken we langs de highway verder naar Lone Pine, het laatste dorpje voor we Death Valley inreden. Hier kochten we nog water en eten voor deze avond. Het plan was om in Death Valley terug op een camping te overnachten. We kochten in outdoorshop ook nog een groter pannetje voor op ons vuurtje. De verkoper was een hele lieve oude meneer waar we toch zeker een kwartier mee gepraat hebben over het leven in Lone Pine. Daarna gingen we nog voor alle zekerheid nog even tanken.

Onderweg naar Death Valley werd de weg steeds mooier en mooier, maar het werd ook warmer en warmer. Op de middag kwamen we aan midden in de vlakte, in het dorpje Stovepipe Wells. Nu ja, een dorpje is het niet echt. Er is een motel, een bar en een general store. Daar gingen we ook maar iets eten. Het viel ons meteen op dat het hier duur is. We betaalden nu 35 dollar voor 2 burgers en een drankje, terwijl dat gisteren nog maar 20 dollar was.  We moesten nu nog een half uurtje verder rijden naar Furnace Creek waar we wilden overnachten. Maar de combinatie van het eten, de auto en de hitte zorgde bij Fleur voor een oververhitting en een niet zo’n leuk gevoel in de maag. We deden een kort uitstapje bij de Harmony Borax trail en het werd ons meteen duidelijk dat een tent opzetten toch geen goed idee zou zijn. Fleur had zich echter goed voorbereid, dacht ze toch, en daarom gingen we in Furnace Creek naar de Furnace Creek ranch om daar eventueel te overnachten. Maar, daar bleek alles gesloten! Dan maar naar de Furnace Creek Inn, waar het meer dan 200 dollar zou zijn voor een overnachting. Maar daar bleek alles volzet. Ondertussen moesten we nu echt wel eventjes binnen bekomen, want de oververhitting (het was nu 46 graden ) van Fleur ging steeds verder. In de lokale bar betaalden we nu 8 dollar voor 2 drankjes, maar we konden toch eventjes afkoelen. We bekeken de kaart en besloten verder uit het park te rijden naar Shoshone en Pahrump, waar we dan zouden overnachten. Dit betekende dat we geen zonsopgang en zonsondergang zouden meemaken in het park, wat we toch wel jammer vonden. Maar het verlangen naar een bed en een douche was toch net iets groter.

We konden nu ook het uitzichtpunten Zabriskie Point en Dante’s View niet doen, maar we reden nu wel via de Badwater Road waar we nog Artist’s Palette, Devil’s Golf Course en Badwater bezochten.

Rond een uur of 5 reden we het park uit en besloten we naar Pahrump te rijden om daar te overnachten. Daar aangekomen bleek er echter niet veel te zijn. Een typisch dorp in Nevada met casino’s en vuurwerkwinkels. We stopten bij Saddle West Casino Restaurant Hotel. Hier bleek nog 1 kamer vrij te zijn voor 80 dollar. Die namen we dan ook maar snel!

Vergeleken met het hotel van gisteren is het een heel pak minder, maar we hadden een (groot en goed) bed en een douche, meer was er niet. Ach ja, het kan niet altijd fantastisch zijn. We hebben hier ook nog in het hotel gegeten.  Je kon hier namelijk een seafood buffet nemen met enorm veel krabbenpoten eten voor 16 dollar per persoon, inclusief drinken. Dat smaakte ons ook weer goed hoor! Na het eten wilden we toch eventjes het casino proberen, kwestie van ons al een beetje voor te bereiden op Vegas. Eerst hebben we wat gepokerd, maar we hebben elk 5 dollar verspeeld. Daarna ging Fleur toch nog eens 1 dollar in een slotmachine proberen en je raadt het al: we wonnen 12 dollar, dus we hadden ons geld terug. Ondertussen kregen we ook steeds gratis drank en de Corona’s gingen er vlot in. Onze gewonnen 12 dollar ging in een ander machine en toen hadden we opeens 35 dollar. Maar het ging natuurlijk niet altijd zo goed. Uiteindelijk hebben we toch tot na 23 uur gespeeld, zo verslavend is dat! We hebben 40 dollar gespeeld en 55 gewonnen. Tel daarbij het amusement en de gratis drank, dan was het zeker een geslaagde avond!

08-09-2012, 00:00 geschreven door wouterfleur  

Omdat we gisteren al vroeg gingen slapen, waren we deze ochtend al om half 7 fris en monter. Het ontbijt en het opkramen van onze tent nam toch een uurtje tijd in beslag, dus rond half 8 vertrokken we al. Omdat er opnieuw niemand in het hokje zat om in of uit te checken, hebben we maar een briefje geschreven om uit te leggen dat we wegens ons strak schema toch niet konden wachten tot 10u.

Het verblijf in Yosemite was heel goed meegevallen voor ons, alleen de afstanden van de wandelingen hadden we toch serieus onderschat. We waren dan ook heel stijf toen we vertrokken. De natuur is er echt fantastisch mooi! Beren hebben we niet gezien, maar wel een coyote en heeel veeeeel eekhoorns.

We vertrokken dus al vroeg via de Tioga Pass uit het park. We hadden veel hierover gelezen dat deze weg echt de moeite waard was, maar wij vonden het maar middelmatig. Toen we het park uitreden via Mono Lake, vonden wij het al veel mooier. Zo zie je maar, smaken verschillen. Het plan was om vandaag te rijden naar Mammoth Lakes of Bishop en daar te overnachten. Maar eerst stond ghosttown Bodie op het programma. Omdat we een stukje verkeerd gereden waren, allebei moe waren en het benzinepeil in de auto steeds meer naar beneden ging, zorgde dat in de auto wel voor de nodige discussies, maar we zijn er toch goed geraakt.  Bodie was in de jaren 1870 een bloeiende goudmijnstad, maar vanaf de jaren 1930 is het helemaal verlaten. Het fijne ervan is, ik weet niet of ik dit als historicus mag zeggen, is dat er niks gerestaureerd wordt. Alles ligt er nog bij zoals het achtergelaten is. Als er iets uit elkaar valt, dan is dat maar zo, maar er worden quasi geen ingrepen gedaan.

Na Bodie reden we verder naar Lee Vinning waar we bij Mickey’s BBQ Bar een lekkere hamburger gegeten hebben. Nu moesten we nog een tijdje de highway volgen dus we besloten alvast naar Bishop te rijden, wat we toch niet zo ver vonden. Daar aangekomen stopten we eerst bij Motel 6. Daar hadden ze nog 1 kamer vrij voor 90 dollar, maar we vonden dat het er toch maar een beetje triestig uitzag. Een beetje verder was een Comfort Inn. Hier was het 99 dollar voor een overnachting, niet echt goedkoop dus... Maar we hebben toch deze kamer genomen en hebben er geen spijt van gehad: goed bed, zalige douche, een zwembadje, een wasmachine om onze eerste was te doen en een naar Amerikaanse normen een uitgebreid ontbijt.

Terwijl we onze was deden hebben we nog eventjes aan het zwembad gelegen. Het was immers nog maar 16u. Volgens de locals was het nu slecht weer, als het gevolg van de orkaan Isaac in Louisiana. Maar wij vonden het best meevallen: 25 graden en af en toe een wolkje.

We hadden niet veel zin meer om nog iets te gaan eten, daarom kochten we in de lokale supermarkt een slaatje met twee drumsticks. Dat smaakte ons ook heel goed. Ondertussen konden we op tv de Democrat Convension volgen waar Barack Obama het allemaal zo mooi kon zeggen. Helaas stond onze tv op Fox News en kregen we dus meteen daarna een hele resem commentaar op de speech en alleen Romney zou volgens de reporter the nation nog kunnen redden. Euh, niet echt een neutrale verslaggeving dus.

Ook nu gingen we vrij vroeg slapen aangezien er in dit boerengat niet echt veel te doen was.

08-09-2012, 00:00 geschreven door wouterfleur  

Deze morgen vroeg werden we opgehaald door Nand en Vera die ons naar Zaventem brachten. Na afscheid te hebben genomen van Sienna, Bram, Zico, Spyke, Sylvester en de kippen, stonden we in een klein halfuurtje op de kiss en ride. Omdat we de avond ervoor niet online konden inchecken via de site van American Airlines, was het toch een beetje stressen of alles in orde zou zijn voor de vlucht. Bij de incheckbalie van AA stond al een behoorlijke rij aan te schuiven bij de machine die de bording pass printte. We werden geholpen door een vriendelijke meneer die meteen ook wat vragen stelde over ons verblijf en onze overstap naar San Francisco. Eventjes later konden we ook onze bagage inchecken. Ook hier werden we ondervraagd: “hoe lang blijven jullie?”, “hoe gaan jullie naar Miami?”, “waar verblijven jullie?”,...

Na de douane en de winkeltjes konden we nog een Belgisch ontbijtje verorberen en toen konden we al rustig gaan boarden. De vlucht naar New York zat goed vol en het vliegtuig was erg klein. We voelden ons dan ook een beetje als sardientjes. Het personeel van American Airlines had een gemiddelde leeftijd van 60 jaar denken we, maar dat gaf ons toch het vertrouwen dat we wel veilig op onze bestemming zouden geraken. De 8 uur durende vlucht verliep voorspoedig en om 12u40 plaatselijke tijd landden we op de JFK Airport. Daar was het voor ons toch even zoeken hoe het nu oest met de overstap. We hadden geluk en waren net op tijd aan de douanecontrole, want nog geen vijf minuten later was de rij wel vervierdubbeld. Ook hier werden we aan een paar vragen onderworpen, werden al onze vingers afgedrukt en werd er nog een fotootje van ons genomen. De bagage was er vlot en die moesten we ook erg vlot doorgeven op de transitband. Daarna opnieuw de handbagage inchecken en nog eens door de controle. Onze drie uur overstaptijd was toen al met twee uur geslonken, dus maar goed dat we drie uur hadden.

Helaas had de vlucht naar San Francisco een uur vertraging wegens verkeersopstoppingen in de lucht. Ondertussen was het voor ons al 22u30 wanneer we konden vertrekken.  Dit keer was het vliegtuig een stuk ruimer, maar toch was slapen niet erg comfortabel. De 6 uur durende vlucht was dus naar onze zin een beetje te lang. Na de landing moesten we ook nog een tijdje blijven staan aangezien een ander vliegtuig onze gate geblokkeerd had. We waren nu echt wel moe en nu moesten we nog een stuk naar downtown San Francisco. Gelukkig had Fleur alles goed voorbereid en wisten we dus vlotjes dat we de BART naar San Francisco moesten nemen. De aankoop van de ticketjes voor deze metro was toch nog wel even zoeken. Je moest namelijk een kaartje kopen en dit “opladen” met het geld dat nodig was om ter plekke te geraken. We laadden elk 10 dollar op, dus we konden wel eventjes voort.

Rond een uur of 21 plaatselijke tijd (voor ons al 6u uur ’s ochtends) stapten we uit in Powell street Station, waar we al meteen verwelkomd werden door weed smorende hippies met een gitaar die alles toch wel heeel beautifull vonden. Boven gekomen werden we quasi opgenomen in een plaatselijke hiphop battle maar gelukkig konden we ontsnappeb. Het was hier ongeloofelijk druk en iedereen riep maar “Peace” en “Welcome to San Francisco” en “May God be with you”. Op iedere hoek van de straat stond wel iemand te zingen of gitaar te spelen. Allemaal heel fijn!.

Het Best Western hotel voelde heel internationaal aan maar we voelden ons meteen op ons gemak. We werden uitgenodigd om een tequila shotje te nuttigen maar na 26u reizen leek ons dat toch niet zo’n goed idee. Omdat we op de binnenlandse vlucht geen eten meer gekregen hadden,  wilden we toch nog snel onze maag vullen. De baliebediende Tim gaf ons meteen heeeeel veel uitleg over de stad en waar we konden eten, maar aangezien Fleur toch alles zo goed had voorbereid, wist ze dat dat allemaal natuurlijk al!

Even een toertje blok en we kwamen uit bij Jack in the box aan Union Square, waar we onze eerste Amerikaanse burger nuttigden. Deze was natuurlijk erg lekker, maar ook wel heavy. Voor 10 dollar inclusief twee liter cola waren onze maagjes goed vol. De sfeer in de straat was heel aanlokkelijk om nog een stapje in de wereld te zetten, maar aangezien we onze slaap toch wel konden gebruiken, gingen we tevreden terug naar onze kamer, waar we nog douchten. Om 23u plaatselijke tijd gingen onze oogjes toe...

 Om een uur later wakker te worden in een aflevering van jersey Shore. Voor diegenen die dit niet kennen: steek 6 jongelui die heel veel drama kunnen maken bij elkaar en enjoy the fight. Amaai, was was dat allemaal, die konden nogal ruzie maken. Wat we eruit konden opmaken was dat de jongen het meisje had bedrogen ofzo en dat z’n vader daardoor een heart attack had gekregen ofzo.... Fleur stak toch maar even haar hoofd buiten op de gang om de jongelui vriendelijk te verzoeken of ze de fight konden verder zetten op de kamer en niet op de gang, omdat some people wel hun sleep konden gebruiken. Een uur later werd de jongen weer buiten geschopt, en blijkbaar heel letterlijk want hij riep de hele tijd “it fucking hurts!”.

07-09-2012, 04:41 geschreven door wouterfleur