Om half 7 stonden we op en gingen we ontbijten. Het viel ons weer op dat Amerikanen echt in een wegwerpcultuur leven. Sinds San Francisco hebben we nog geen enkele keer op een deftig bord gegeten: steeds een mandje, een kartonnen of plastiek bord , een plastiek beker en plastiek bestek als je al bestek kreeg. Ondertussen kunnen we ook al goed op zn Amerikaans eten: we snijden dus eerst ons eten en eten dan alles op met enkel onze vork!

Vanuit Bishop vertrokken we langs de highway verder naar Lone Pine, het laatste dorpje voor we Death Valley inreden. Hier kochten we nog water en eten voor deze avond. Het plan was om in Death Valley terug op een camping te overnachten. We kochten in outdoorshop ook nog een groter pannetje voor op ons vuurtje. De verkoper was een hele lieve oude meneer waar we toch zeker een kwartier mee gepraat hebben over het leven in Lone Pine. Daarna gingen we nog voor alle zekerheid nog even tanken.

Onderweg naar Death Valley werd de weg steeds mooier en mooier, maar het werd ook warmer en warmer. Op de middag kwamen we aan midden in de vlakte, in het dorpje Stovepipe Wells. Nu ja, een dorpje is het niet echt. Er is een motel, een bar en een general store. Daar gingen we ook maar iets eten. Het viel ons meteen op dat het hier duur is. We betaalden nu 35 dollar voor 2 burgers en een drankje, terwijl dat gisteren nog maar 20 dollar was.  We moesten nu nog een half uurtje verder rijden naar Furnace Creek waar we wilden overnachten. Maar de combinatie van het eten, de auto en de hitte zorgde bij Fleur voor een oververhitting en een niet zo’n leuk gevoel in de maag. We deden een kort uitstapje bij de Harmony Borax trail en het werd ons meteen duidelijk dat een tent opzetten toch geen goed idee zou zijn. Fleur had zich echter goed voorbereid, dacht ze toch, en daarom gingen we in Furnace Creek naar de Furnace Creek ranch om daar eventueel te overnachten. Maar, daar bleek alles gesloten! Dan maar naar de Furnace Creek Inn, waar het meer dan 200 dollar zou zijn voor een overnachting. Maar daar bleek alles volzet. Ondertussen moesten we nu echt wel eventjes binnen bekomen, want de oververhitting (het was nu 46 graden ) van Fleur ging steeds verder. In de lokale bar betaalden we nu 8 dollar voor 2 drankjes, maar we konden toch eventjes afkoelen. We bekeken de kaart en besloten verder uit het park te rijden naar Shoshone en Pahrump, waar we dan zouden overnachten. Dit betekende dat we geen zonsopgang en zonsondergang zouden meemaken in het park, wat we toch wel jammer vonden. Maar het verlangen naar een bed en een douche was toch net iets groter.

We konden nu ook het uitzichtpunten Zabriskie Point en Dante’s View niet doen, maar we reden nu wel via de Badwater Road waar we nog Artist’s Palette, Devil’s Golf Course en Badwater bezochten.

Rond een uur of 5 reden we het park uit en besloten we naar Pahrump te rijden om daar te overnachten. Daar aangekomen bleek er echter niet veel te zijn. Een typisch dorp in Nevada met casino’s en vuurwerkwinkels. We stopten bij Saddle West Casino Restaurant Hotel. Hier bleek nog 1 kamer vrij te zijn voor 80 dollar. Die namen we dan ook maar snel!

Vergeleken met het hotel van gisteren is het een heel pak minder, maar we hadden een (groot en goed) bed en een douche, meer was er niet. Ach ja, het kan niet altijd fantastisch zijn. We hebben hier ook nog in het hotel gegeten.  Je kon hier namelijk een seafood buffet nemen met enorm veel krabbenpoten eten voor 16 dollar per persoon, inclusief drinken. Dat smaakte ons ook weer goed hoor! Na het eten wilden we toch eventjes het casino proberen, kwestie van ons al een beetje voor te bereiden op Vegas. Eerst hebben we wat gepokerd, maar we hebben elk 5 dollar verspeeld. Daarna ging Fleur toch nog eens 1 dollar in een slotmachine proberen en je raadt het al: we wonnen 12 dollar, dus we hadden ons geld terug. Ondertussen kregen we ook steeds gratis drank en de Corona’s gingen er vlot in. Onze gewonnen 12 dollar ging in een ander machine en toen hadden we opeens 35 dollar. Maar het ging natuurlijk niet altijd zo goed. Uiteindelijk hebben we toch tot na 23 uur gespeeld, zo verslavend is dat! We hebben 40 dollar gespeeld en 55 gewonnen. Tel daarbij het amusement en de gratis drank, dan was het zeker een geslaagde avond!

08-09-2012, 00:00 geschreven door wouterfleur  

Omdat we gisteren al vroeg gingen slapen, waren we deze ochtend al om half 7 fris en monter. Het ontbijt en het opkramen van onze tent nam toch een uurtje tijd in beslag, dus rond half 8 vertrokken we al. Omdat er opnieuw niemand in het hokje zat om in of uit te checken, hebben we maar een briefje geschreven om uit te leggen dat we wegens ons strak schema toch niet konden wachten tot 10u.

Het verblijf in Yosemite was heel goed meegevallen voor ons, alleen de afstanden van de wandelingen hadden we toch serieus onderschat. We waren dan ook heel stijf toen we vertrokken. De natuur is er echt fantastisch mooi! Beren hebben we niet gezien, maar wel een coyote en heeel veeeeel eekhoorns.

We vertrokken dus al vroeg via de Tioga Pass uit het park. We hadden veel hierover gelezen dat deze weg echt de moeite waard was, maar wij vonden het maar middelmatig. Toen we het park uitreden via Mono Lake, vonden wij het al veel mooier. Zo zie je maar, smaken verschillen. Het plan was om vandaag te rijden naar Mammoth Lakes of Bishop en daar te overnachten. Maar eerst stond ghosttown Bodie op het programma. Omdat we een stukje verkeerd gereden waren, allebei moe waren en het benzinepeil in de auto steeds meer naar beneden ging, zorgde dat in de auto wel voor de nodige discussies, maar we zijn er toch goed geraakt.  Bodie was in de jaren 1870 een bloeiende goudmijnstad, maar vanaf de jaren 1930 is het helemaal verlaten. Het fijne ervan is, ik weet niet of ik dit als historicus mag zeggen, is dat er niks gerestaureerd wordt. Alles ligt er nog bij zoals het achtergelaten is. Als er iets uit elkaar valt, dan is dat maar zo, maar er worden quasi geen ingrepen gedaan.

Na Bodie reden we verder naar Lee Vinning waar we bij Mickey’s BBQ Bar een lekkere hamburger gegeten hebben. Nu moesten we nog een tijdje de highway volgen dus we besloten alvast naar Bishop te rijden, wat we toch niet zo ver vonden. Daar aangekomen stopten we eerst bij Motel 6. Daar hadden ze nog 1 kamer vrij voor 90 dollar, maar we vonden dat het er toch maar een beetje triestig uitzag. Een beetje verder was een Comfort Inn. Hier was het 99 dollar voor een overnachting, niet echt goedkoop dus... Maar we hebben toch deze kamer genomen en hebben er geen spijt van gehad: goed bed, zalige douche, een zwembadje, een wasmachine om onze eerste was te doen en een naar Amerikaanse normen een uitgebreid ontbijt.

Terwijl we onze was deden hebben we nog eventjes aan het zwembad gelegen. Het was immers nog maar 16u. Volgens de locals was het nu slecht weer, als het gevolg van de orkaan Isaac in Louisiana. Maar wij vonden het best meevallen: 25 graden en af en toe een wolkje.

We hadden niet veel zin meer om nog iets te gaan eten, daarom kochten we in de lokale supermarkt een slaatje met twee drumsticks. Dat smaakte ons ook heel goed. Ondertussen konden we op tv de Democrat Convension volgen waar Barack Obama het allemaal zo mooi kon zeggen. Helaas stond onze tv op Fox News en kregen we dus meteen daarna een hele resem commentaar op de speech en alleen Romney zou volgens de reporter the nation nog kunnen redden. Euh, niet echt een neutrale verslaggeving dus.

Ook nu gingen we vrij vroeg slapen aangezien er in dit boerengat niet echt veel te doen was.

08-09-2012, 00:00 geschreven door wouterfleur  

Deze morgen vroeg werden we opgehaald door Nand en Vera die ons naar Zaventem brachten. Na afscheid te hebben genomen van Sienna, Bram, Zico, Spyke, Sylvester en de kippen, stonden we in een klein halfuurtje op de kiss en ride. Omdat we de avond ervoor niet online konden inchecken via de site van American Airlines, was het toch een beetje stressen of alles in orde zou zijn voor de vlucht. Bij de incheckbalie van AA stond al een behoorlijke rij aan te schuiven bij de machine die de bording pass printte. We werden geholpen door een vriendelijke meneer die meteen ook wat vragen stelde over ons verblijf en onze overstap naar San Francisco. Eventjes later konden we ook onze bagage inchecken. Ook hier werden we ondervraagd: “hoe lang blijven jullie?”, “hoe gaan jullie naar Miami?”, “waar verblijven jullie?”,...

Na de douane en de winkeltjes konden we nog een Belgisch ontbijtje verorberen en toen konden we al rustig gaan boarden. De vlucht naar New York zat goed vol en het vliegtuig was erg klein. We voelden ons dan ook een beetje als sardientjes. Het personeel van American Airlines had een gemiddelde leeftijd van 60 jaar denken we, maar dat gaf ons toch het vertrouwen dat we wel veilig op onze bestemming zouden geraken. De 8 uur durende vlucht verliep voorspoedig en om 12u40 plaatselijke tijd landden we op de JFK Airport. Daar was het voor ons toch even zoeken hoe het nu oest met de overstap. We hadden geluk en waren net op tijd aan de douanecontrole, want nog geen vijf minuten later was de rij wel vervierdubbeld. Ook hier werden we aan een paar vragen onderworpen, werden al onze vingers afgedrukt en werd er nog een fotootje van ons genomen. De bagage was er vlot en die moesten we ook erg vlot doorgeven op de transitband. Daarna opnieuw de handbagage inchecken en nog eens door de controle. Onze drie uur overstaptijd was toen al met twee uur geslonken, dus maar goed dat we drie uur hadden.

Helaas had de vlucht naar San Francisco een uur vertraging wegens verkeersopstoppingen in de lucht. Ondertussen was het voor ons al 22u30 wanneer we konden vertrekken.  Dit keer was het vliegtuig een stuk ruimer, maar toch was slapen niet erg comfortabel. De 6 uur durende vlucht was dus naar onze zin een beetje te lang. Na de landing moesten we ook nog een tijdje blijven staan aangezien een ander vliegtuig onze gate geblokkeerd had. We waren nu echt wel moe en nu moesten we nog een stuk naar downtown San Francisco. Gelukkig had Fleur alles goed voorbereid en wisten we dus vlotjes dat we de BART naar San Francisco moesten nemen. De aankoop van de ticketjes voor deze metro was toch nog wel even zoeken. Je moest namelijk een kaartje kopen en dit “opladen” met het geld dat nodig was om ter plekke te geraken. We laadden elk 10 dollar op, dus we konden wel eventjes voort.

Rond een uur of 21 plaatselijke tijd (voor ons al 6u uur ’s ochtends) stapten we uit in Powell street Station, waar we al meteen verwelkomd werden door weed smorende hippies met een gitaar die alles toch wel heeel beautifull vonden. Boven gekomen werden we quasi opgenomen in een plaatselijke hiphop battle maar gelukkig konden we ontsnappeb. Het was hier ongeloofelijk druk en iedereen riep maar “Peace” en “Welcome to San Francisco” en “May God be with you”. Op iedere hoek van de straat stond wel iemand te zingen of gitaar te spelen. Allemaal heel fijn!.

Het Best Western hotel voelde heel internationaal aan maar we voelden ons meteen op ons gemak. We werden uitgenodigd om een tequila shotje te nuttigen maar na 26u reizen leek ons dat toch niet zo’n goed idee. Omdat we op de binnenlandse vlucht geen eten meer gekregen hadden,  wilden we toch nog snel onze maag vullen. De baliebediende Tim gaf ons meteen heeeeel veel uitleg over de stad en waar we konden eten, maar aangezien Fleur toch alles zo goed had voorbereid, wist ze dat dat allemaal natuurlijk al!

Even een toertje blok en we kwamen uit bij Jack in the box aan Union Square, waar we onze eerste Amerikaanse burger nuttigden. Deze was natuurlijk erg lekker, maar ook wel heavy. Voor 10 dollar inclusief twee liter cola waren onze maagjes goed vol. De sfeer in de straat was heel aanlokkelijk om nog een stapje in de wereld te zetten, maar aangezien we onze slaap toch wel konden gebruiken, gingen we tevreden terug naar onze kamer, waar we nog douchten. Om 23u plaatselijke tijd gingen onze oogjes toe...

 Om een uur later wakker te worden in een aflevering van jersey Shore. Voor diegenen die dit niet kennen: steek 6 jongelui die heel veel drama kunnen maken bij elkaar en enjoy the fight. Amaai, was was dat allemaal, die konden nogal ruzie maken. Wat we eruit konden opmaken was dat de jongen het meisje had bedrogen ofzo en dat z’n vader daardoor een heart attack had gekregen ofzo.... Fleur stak toch maar even haar hoofd buiten op de gang om de jongelui vriendelijk te verzoeken of ze de fight konden verder zetten op de kamer en niet op de gang, omdat some people wel hun sleep konden gebruiken. Een uur later werd de jongen weer buiten geschopt, en blijkbaar heel letterlijk want hij riep de hele tijd “it fucking hurts!”.

07-09-2012, 04:41 geschreven door wouterfleur  

Waauw, onze eerste nacht in de wildernis is goed meegevallen en ondanks de schrik date en beer ons zou wakker maken, hebben we uitstekend geslapen. We werden niet gewekt door een beer, maar wel door een paar eekhoorns die rondom de tent met blaadjes en eikeltjes aan het zeulen waren. Rond een uur of 7 waren we al op en konden we aan onze picknick tafel ontbijten. We moesten er wel steeds voor zorgen dat al het eten en toiletgerief netjes opgeborgen werd in een speciale bearlocker, zodat de beren niet op de geur konden afkomen.

Daarna vertrokken we met de auto naar Yosemite village waar we de bus wilden nemen tot Glacier Point om daar via de Panorama Trail terug te keren naar het dorp. Alleen waren er een paar probleempjes. Ten eerste: de bus was vol. Ten tweede: de bus was al vetrokken. En ten derde: een ritje naar Glacier Point koste 25 dollar per persoon!

Dus vroegen we maar aan de ranger of het te doen was om te voet naar Glacier Point te wandelen. Hij bekeek ons eens goed en zei dat het toch wel heel zwaar zou worden want het was very steep. Toch besloten we om de 4 mile trail naar boven te wandelen. We hadden ook een kaartje met de wandelingen op, maar net zoals dat in San Francisco het geval was, klopte ook hier de schaal langs geen kanten en leek alles wel 100 keer zo ver. De 4 mile trail begon eigenlijk wel goed, dus we zagen het wel zitten. Maar toen we dachten dat we er nu echt wel bijna moesten zijn, bleek het nog een mile te zijn. En op de koop toe had Wouter een blaar gekregen en had hij ook nog eens extreem veel last van de warmte en de hoogte, want we zaten nu bijna op 2500 meter.

Uiteindelijk toch goed en wel aangekomen op Glacier Point waar we even konden uitrusten en genieten van het uitzicht. Helaas moesten we nu nog 8 mijl terug naar de vallei wandelen en Wouter werd altijd maar slechter en slechter. Maar ja, we konden niet anders dan het pad volgen. De laatste stukken werd Wouter gelukkig al wat beter in zn hoofd en werd het ook wat koeler. Het ging nu ook steeds bergag. Normaal zou dit leuk zijn om te wandelen, maar sommige stukken waren zo stijl en vol met stenen dat het echt moeilijk gaan was. We hadden ook geen echte wandelschoenen, aangezien we maar 1 wandeling gingen doen. Resultaat was dat we allebei verschrikkelijk pijn hadden in onze knieën en blij waren als we terug een stukje omhoog gingen?

Tegen 7 uur, na bijna 9 uur wandelen, kwamen we eindelijk aan de bushalte die ons terug naar de parking bracht. Omdat er geen douches zijn op de camping, gingen we in het toilet ons maar even verfrissen en het stof van ons afspoelen. We hadden nu geen zin meer om zelf eten te maken, dus gingen we in Yosemite een veel te dure pizza van 30 dollar eten. Dan terug naar de tent en tegen 21u30 waren onze oogjes toe!

07-09-2012, 00:00 geschreven door wouterfleur  

Het plan was nu om boodschappen te doen en kampeergerief te halen bij Walmart. Daar aangekomen was het al middag dus gingen we bij Wing Stop chicken wings eten. Dit was niet zo’n meevaller mar het vulde onze maag wel. Van Walmart hadden we toch iets meer verwacht. Het non-food gedeelte was ok wat betreft kleding, maar qua kampeermateriaal was er haast niks. En ook geen tent. Er was alleen  keuze tussen een mini-tent waar de luchtmatras niet in kon, of een 8-persoonstent van 200 dollar. Ook de keuze qua eten was beperkt. We wilden eigenlijk een wegwerpbbq kopen en wat vlees meenemen, maar dit was er allemaal niet. Dan maar wat frankworsten, ketchup, broodjes en bier voor deze avond.

We moesten nu nog een kleine vier uur rijden naar Yosemite en ook nog naar een ander winkel rijden om een tent te halen  en het was al 15u geweest. We moesten ons nu wel een beetje haasten en er bleek nu ook nog eens file op de weg te zijn. Paniek dus!

Gelukkig bleek er op de weg naar Yosemite een Basspro shop te zijn. We verwachtten zoiets als Decathlon, maar wat een verschil! Deze winkel zag er uit als een mega grote chalet, met binnenin allerlei watervallen, aquariums, berenvelletjes, boomstammen,... Je kon er gewoonweg ALLES kopen wat met Outdoor te maken heeft. Voor Amerikanen betekent dit ook een heel arsenaal aan geweren en andere wapens. Echt vreemd dat je dit gewoon kunt kopen.

Enfin, we hebben hier een degelijke tent uitgezocht. Toen we wilden betalen hebben voor een tweede keer deze dag problen gehad met de visakaart. Blijkbaar wordt de magneetstrook niet goed gekozen. Dus voor alle zekereheid maar geld afgehaald. De weg naar Yosemite werd mooier en mooier en we reden langzaam de bergen in. Fleur heeft de laatste twee uur het stuur overgenomen. Zo’n automatique is toch wel wennen, zeker in de bergen. Ondertussen begon het ook goed donker te worden, zeker tussen de bomen. Aangekomen op North Pines camping was het ondertussen 19u30 en het hokje om in te chec ken was al gesloten. Gelukkig hing onze naam uit en konden we naar ons plekje rijden. We moesten de volgende dag inchecken.

Met behulp van onze koplampen konden we onze tent opzetten. We warmden onze worstjes op en aten zo een lekkere hotdog. Het weer was nog goed dus we zaten nog tot 23u buiten aan een kampvuurtje.

07-09-2012, 00:00 geschreven door wouterfleur  

Na een relatief goede nacht stonden we deze morgen rond een uur of 7 op. Dit keer probeerden we bij het ontbijt ook zelf een wafel te maken. Maar eigenlijk smaakte die naar niks...

Daarna vertrokken we naar de fietsverhuurder. Na de nodige uitleg kregen we een fiets, een plannetje en een helm. We vertrokken meteen bergaf, dus dat kwam wel in orde dachten we. Market street was naar onze normen toch een drukke straat om te fietsen; hoewel er een bike lane voorzien was, hielden auto’s toch niet zo’n rekening met ons. Na een mile gingen we linksaf een wat rustigere buurt in. Meteen ging het ook bergop en dat voelden we toch wel! We gingen nu opnieuw met de fiets naar Haight Street waar we naar Amoeba Records wilden gaan omdat we die gisteren gemist hadden. Helaas bleek deze nog niet open. Daarom gingen we met de fiets het Golden Gate Park verkennen. Op het plannetje leek dit een groot park, maar in werkelijkheid was dit een enorm huge supergroot park waar er verschillende attracties waren zoals een rozentuin, een Japans theehuis, bizons, een poloveld, twee baseballvelden enzovoort. We hebben daar toch ruim een uurtje rond gefiets. We hadden ondertussen wel drie truien en 5 jassen kunnen verdragen want er was mist op gekomen en het was ijskoud geworden. We vroren haast van onze fiets!

Terug bij Amoeba records was had de mist terug plaats gemaakt voor een heerlijk zonnetje. In deze CD winkel hebben we 4 CD’tjes aan onze collectie toegevoegd voor een kleine 30 dollar, dus dat was een mooie deal. Daarna nog eventjes rondgekuierd in de hippiebuurt, maar dat vonden we toch een beetje een toerist trap, zeker vergeleken met de buurt waar we gisteren geweest waren. Na onze lunch gingen we opnieuw bergop richting de Golden Gate Bridge die we wilden over fietsen. We zijn heel veel verkeerd gereden (net als andere toeristen trouwens) omdat alles zo slecht aangegeven stond. Een puntje van kritiek dus. Toen we uiteindelijk de brug op fietsten zagen we......NIETS! Eén en al mist en opnieuw freezing cold. Van zodra we de brug af reden was het opnieuw snikheet. Je kan je dus wel voorstellen dat dit weertje voor de nodige snotvallingen zorgde!

Vanuit Sausolito moesten we de ferryboot terugnemen. Omdat het verschrikkelijk druk was, hebben we van Sausolito niet veel kunnen genieten, maar hebben we vooral in de rij gestaan. Maar toch was het een leuke ervaring. Na een boottochtje van 20 minuten meerden we terug aan in San Francisco. Het plan was nu om snel de fiets terug te brengen en dan opnieuw naar de pier te wandelen want om 18u moesten we de boot hebben voor de Alcatraz Night tour. Maar echt snel ging het niet want nu moesten we weer serieus bergop fietsen. Rond 16u30, na bijna 8u fietsen, leverden we de fietsen terug in. Opnieuw gingen we een ijsje halen bij the Cold Stone Creamery waarna we te voet terug naar de Pier wandelden. We waren nog een half uurtje te vroeg, maar wederom moesten we in een lange rij aanschuiven om de boot te nemen naar Alcatraz. Ondertussen begon de vermoeidheid toch toe te slaan en op een warme wiebelende boot zitten hielp ook niet veel. Aangekomen op Alcatraz was het bijna donker en meteen ook heel koud. Volgens onze gids was het normaal niet zo koud, maar ja... We zagen dan ook niks van de de skyline van San Francisco of van de Golden Gate Bridge.

De audiotour in Alcatraz was wel de moeite waard en we hebben toch weer veel bijgeleerd.  Rond half negen vertrok de boot terug naar het vasteland. Daar aangekomen wilden we nog iets eten. Omdat we erg hongerig en moe waren wilden we niet te ver meer gaan dus gingen we naar het erg toeristische Pier 39 waar we bij Bubba Gump (van Forrest Gump) shrimps gingen eten. De sfeer was er heel leuk en het eten smaakte goed maar we waren echt doodop van het fietsen en het wandelen. We moesten ook nog een heel eind terug naar het hotel. We wilden op onze laatste avond de cable car nemen, maar deze was ondertussen leeg en reed alleen nog maar naar de stelplaats. Tegen 22u30 waren we helemaal uitgeput terug in het hotel. Niet lang daarna vielen onze oogjes toe!

07-09-2012, 00:00 geschreven door wouterfleur  

Rond een uur of 7 zijn we opgestaan. Het continentaal ontbijt was inbegrepen in de prijs, dus konden we onze maagjes vullen met een paar boterhammen en bagels.  Daarna vetrokken we te voet naar China town. Omdat ik (Fleur) meende onze oplader van het fototoestel te zijn vergeten, besloten we in het eerste beste chineese makelijwinkeltje binnen te stappen en daar een oplader te kopen. We waren uiteraard heel tevreden dat ze er eentje hadden die we ook nog in de auto konden gebruiken. De kostprijs bedroeg 75 dollar en wij dwaze Belgen dachten natuurlijk dat het wel een faire prijs was. Maar NIET dus. Achteraf bleek dat we zo’n 50 dollar te veel betaald hebben! GRRR..

Na China Town wandelden we verder richting Powell street waar we de cable car wilden nemen. Maar die liet nogal lang op zich wachten dus zijn we maar te voet verder gewandeld. We kwamen een hele horde toeristen tegen toen we dichter bij Lombard Street, de steilste straat van de stad kwamen. Daar hebben we dus ook wat foto’s genomen van de auto’s die al zigzaggend naar beneden reden. Fisherman’s Warf was wel leuk, maar heel druk en toeristisch. De zeeleeuwen hebben we helaas niet gezien daar, maar wel een stukje geschiedenis in een museum met oude kermisattracties. Vandaar hebben we nog een paar mijl verder gelopen naar het Ferry building om van daaruit Market Street terug in te gaan. Trouwens in het Ferry Buidling waren er veel winkeltjes volgens Wouter.

Onze lunch namen we in Subway, waar het toch even zoeken was om het juiste broodje te verkrijgen. Je hebt er namelijk 100en soorten combinaties. En we werden ook wel een beetje vreemd aangekeken omdat we geen footlong (broodje van 1 foot lang) namen en ook geen chips bij ons broodje aten. Enfin, het smaakte ons wel en het gaf ons voldoende kracht om verder te stappen. We hadden eigenlijk voorzien om af en toe het openbaar vervoer te nemen, maar te voet zie je toch iets meer hé.  Terug bij het hotel besloten we eerst een nieuwe valies voor Fleur te kopen, want de andere had het ondertussen begeven een aangezien we toch uit onze koffer leven, kan het maar beter een goede koffer zijn. Deze keer hebben we wel ons lesje geleerd en hebben we ipv 100 dollar maar 80 dollar betaald omdat we onze mond durfden open te doen.

Ondertussen was het ook erg warm geworden en onze dikke truien hebben we dan ook omgewisseld voor een t-shirt. Daarna zijn we naar de Stone cold creamery geweest. Daar kun je een bolletje (naar onze normen een serieuse bol) ijs bestellen waar ze dan vanalles (nootjes, chocolade, smarties,...) onder mengen op een ijskoude plaat. Eén ijsje met 2 man en we hadden nog moeite om het op te krijgen!

Daarna namen we terug de BART naar Mission Dolores area waar we in Valencia Street naar de winkel van Aquarius records geweest zijn.  We kwamen boven en direct werd ons duidelijk dat dit zowat de nieuwe hippiewijk moest zijn. Overal dansende mensen en mannen die leken op Jimmy Hendrickx met de nodige marihuana voorzieningen. Het zonnetje scheen ook goed en de sfeer was helemaal toppie! Peace, love and happiness.  Ook krioelde het hier van de lesbische dames. Vandaar wederom een paar mijl gewandeld naar Castro street, bekend van Harvey Milk en homo’s. Wel eens leuk om daar rond te lopen, maar Wouter was toch blij dat hij weg was want er waren nogal veel euh “bouwvakkerporno homo’s” volgens hem. Daarna namen we Haigth street waar we eigenlijk nog naar Amoeba records wilden, maar we liepen in de verkeerde richting. Maar omdat we al zo veel gewandeld hadden, gingen we maar op automatische piloot terug naar het hotel. Het was ondertussen 18u plaatselijke tijd dus we gingen douchen en iets eten. We kwamen terecht in een soort Lunch garden met Italiaanse specialiteiten en Stella Artois beer. Het smaakte ons wel. Moe en voldaan na een dag van heel veel indrukken vielen we al in slaap om 21u!

07-09-2012, 00:00 geschreven door wouterfleur