Rond een uur of 6 deze ochtend werden we al gewekt door heel luidruchtige krekels die in de bomen rond onze tent zaten. Zelfs oordopjes hielpen niet, zo’n hels lawaai. De wasbeertjes waren ondertussen gaan slapen en nu waren er eekhoorntjes die mee wilden ontbijten. Ook de muggen deden op dit vroege uur al wakker! Wij waren trouwens de enigen die al wakker waren, want we waren ook de enigen die in een tent sliepen. De rest sliep allemaal in een lekker gekoelde diervrije RV. Ach ja....

We besloten er maar van te profiteren dat we zo vroeg waren en we liepen het strand op, dat hier overigens maar 100 meter van lag. Het was al zeker 25 graden en het water was ook zalig warm! Een groot verschil dus met het herfstweer in België!

Na een flinke ochtendwandeling ruimden we ons gerief op en keken nog even op de PC voor een hotel in Savannah zelf. Dit was maar op een half uurtje rijden. We besoten voor 89 dollar het Sheraton te boeken, een mooi prijsje vonden wij. Rond 11u waren we al aan het hotel, maar uiteraard was dit nog te vroeg om in te checken.We konden wel de auto al achterlaten bij de valetparking en we maakten nog een praatje met Darrel, die voor onze auto zorgde. Daarna trokken we Savannah in, een supergezellige romantische stad met een stuk of 30 parkjes, leuke muziek, winkelstraatjes, en River Street waar we eerst gingen lunchen. Wouter nam een slaatje en Fleur crabcake. Ook dit smaakte ons weer goed. Alles in het historische district van Savannah is goed al wandelend te doen, dus wij waren al gauw een paar uurtjes op weg. Men is hier trouwens ook heel laid back, en al die parkjes nodigen natuurlijk ook uit om af en toe te pauzeren op een bankje en te luisteren naar een straatmuzikant.

We deden nog even een dutje in ons suêrzacht bed in het hotel, om daarna onze wandeling verder te zetten. We gingen onder meer op zoek naar het bankje waar Forrest  Gump had gezeten, maar we vonden het niet direct. ’t Is te zeggen, er waren zo veel bankjes die leken op het bankje van Forrest. Daarom gingen we het maar even vragen bij het visitor’s centre. Blijkbaar hadden we de plaats waar de film werd opgenomen dus wel al gezien, dat was op Chippewa Square, maar het bankje zelf, dat stond nu in het museum. Ook hier weer een leuk praatje gemaakt met de mevrouw van het visitor’s centre. Het valt ons op dat iedereen in Savanna wel graag een praatje maakt...

Daarna zijn we nog gaan eten in the Pirate’s House. We hadden verwacht dat dit weer één of ander amusementsrestaurant zou zijn, maar het was eigenlijk een sjiek restaurant en we hebben er tegen een mooi prijsje een pasta en een lekker stukje zalm gegeten! Daarna nog even over River Street terug naar het hotel gewandeld en daarna gaan slapen! 

30-09-2012, 14:46 geschreven door wouterfleur  

Vandaag weer een dag waarop we veel gereden hebben ; we hadden namelijk het plan om helemaal naar Savannah te rijden, zo’n 7 uurtjes. We vertrokken dus vroeg uit onze villa richting de uitgang van het park, maar dan langs de andere kant van waar we eergisteren waaren aangekomen. We namen hiervoor de Newfound Gap, een route die dwars door het park langs verschillende uitzichtpunten liep. Onderwege kregen we dikwijls terug het ‘Yosemite’ gevoel, alleen dan zonder de grote rotsformaties. Maar ook hier was het dus prachtig! Vooral omdat het nu al herfst is, kleuren de blaadjes van de bomen ook zo mooi!

In Cherokee gingen we nog even een koffie halen, niet bij een Indiaan, maar wel bij een Indiër. Daarna reden we verder via de Blue Ridge Parkway richting Ashville en dan zo verder naar beneden. We lunchten bij Pizza Hut, wat toch een beetje anders was dan bij ons. Ten eerste was er de prijs: 10 dollar voor een large pizza met cheezy crust, daar betaal je bij ons het driedubbele voor. Ook de bediening was nogal speciaal, maar dat lag vooral aan de nogal corpulente, nogal agressieve waitresss, die voor de rest wel vriendelijk was, maar we toch een beetje schrik van hadden.

Over de rest van de weg valt niet zo heel veel meer te vertellen. Ondertussen veranderden we ons plan om naar Savannah te rijden. We zouden iets voorbij Savannah rijden naar Tybee Island, waar we zouden kamperen, vlakbij het strand. Dat leek ons wel leuk, gezien het prachtige weer hier! Rond 17 kwamen we aan bij River’s End Campground, de enige camping op het eiland.  We hebben nog even boodschappen gedaan voor ons avondmaal en daarna heeft Fleur ook nog gezwommen in het mooi verzorgde zwembadje. Daarna gedouchet en een Budd’s Margarita gedronken op onze picknicktafel.  Bij het eten kregen we het gezelschap van een kat. Niks speciaals dus, maar toen het donker werd, en we bij ons kampvuur zaten, dachten we opeens de kat terug te zien. Alleen, het was geen kat, maar wel een enthousiaste wasbeer! We dachten dat dat een qschuw beestje was, maar niets was minder waar, hij kwam heel dichtbij om te proberen eten te stelen. Dus alles maar veilig opgeborgen in onze auto! Wasberen kunnen namelijk wel agressief zijn, hoewel ze er heel schattig uit zien. Even later hoorden we ook verder op de camping geschreeuw dat er een racoon (wasbeer) was. We hebben er toch zeker een stuk of drie gezien! Maar toch liever wasbeertjes als de grote kevers en krekels die hier zaten, brrrr...

We gingen rond een uur of 22 slapen, maar we hadden de matras niet goed opgepompt, dus dat sliep niet zo goed. En aangezien we een pomp hadden die via de auto wordt geactiveerd, zagen we het niet meer zitten om die matras uit de tent te halen en terug te gaan oppompen. Daarbij was het ook nog eens snikheet in de tent. Een slechte nacht dus....

30-09-2012, 14:45 geschreven door wouterfleur  

We vertrokken vandaag rond een uur of 9 vanuit Memphis. Vanavond gingen we overnachten in Nashville, maar wat we vandaag gingen doen, was nog niet zo duidelijk. We moesten sowieso nog een drietal uur rijden naar Nashville, dus we hadden nog even de tijd om na te denken. Optie 1 was de namiddag in de stad door te brengen. Dan konden we onder andere de Country Music Hall of Fame bezoeken en dan ’s avonds naar Broadway gaan, de straat waar al de bars en restaurantjes zijn. We zochten even wat informatie op over de Country Music Hall of Fame en de Grand Ole Opry, maar de inkomprijzen bleken nogal hoog te zijn. Daarbij komt dat we eigenlijk niet zo veel van Country kennen. Er stonden wel een paar gitaren van Johhny Cash tentoon gesteld, maar om daar nu 20 dollar p.p. aan te geven... Optie 2 was om de distillerij van Jack Daniel te bezoeken. Deze lag in Lynchburg, niet vlakbij Nashville dus, maar aangezien we nog niet in Nashville waren, konden we dus wel eventjes omrijden.  Optie 2 werd het dus!

We gingen eerst nog even lunchen. Jullie zullen denken, weeral een hamburger, jaja.. Maar de hamburgers hier zijn echt niet te vergelijken met McDonalds bij ons hoor. Er is zo veel verschil tussen de verschillende ketens en in een restaurant of bar zijn ze zelf nog beter! We waren nog niet bij Wendy’s geweest, dus deze was nu aan de beurt. Ook hier warern we weer net op tijd, want toen we buiten gingen was de mis net gedaan (het was zondag), en stond er weer een hele rij. De hamburger staat niet op 1 (Jack in the Box) maar de frietjes hebben wel goed gescoord.

Met de maag goed gevuld, voelden we ons in onze nopjes om de Whiskey distellerij te bezoeken. Na nog enkele minuten wachttijd op onze gids in het Visitor’s Center, waren wij aan de beurt. Met een groepje van ongeveer 20 man werden we in een busje gepropt dat ons even verder afzette. Onze gids was een medewerker van de distillerij en had als taak de verschillende soorten whiskey te proeven en te beoordelen op hun smaak. Lijkt ons een leuke job, maar dat vond hij zelf ook, want hij bleef maar opscheppen! De tour zelf was interessant, maar achteraf hadden we uiteraard zin om Jack Daniels te kopen. Maar helaas, dat ging niet, want deze county was een 'dry' county waar geen sterke drank mocht verkocht worden. Deze typische wetgeving deed ons zelf een beetje aan de Belgische denken J

Daarna vertrokken we nog voor een anderhalfuur durende rit naar Nashville, waar we rond 18u toekwamen in de Knight’s Inn. Langs buiten leek het motel wel ok, maar binnein was het wel een tegenvaller. Alhoewel, voor de prijs van 45 dollar mochten we misschien niet klagen over het feit dat de verf van de muur bladerde tijdens het douchen...

Enfin, we vertrokken dus maar naar downtown. Hoewel het maar een kwartier lopen was, namen we toch maar de auto, want we moesten een grote brug over en we hadden niet meteen het gevoel in een erg veilige buurt te zitten. In downtown parkeerden we ons op een parking, maar we reden daar maar snel weg toen we de prijs zagen: 25 dollar! Pff, dan maar een andere parking opgezocht. Deze kostte maar 10 dollar maar ze was wel maar open tot 23u. Dat was voor ons wel lang genoeg, aangezien we toch maar een hapje gingen eten en nog iets gingen drinken. We lijken misschien een beetje gierig, maar we hebben dan toch 15 dollar meer om op café te gaan J

We gingen eten bij een leuk maar druk restaurant en het was lekker hoor. Achteraf nog een Rockabilly concert bij Robert’s Western Boots & Bar waar wij ook weer onze Id moesten tonen. In deze bar kon je dus ook laarzen kopen, maar dat hebben wij maar niet gedaan. We hebben er enkel iets gedronken en genoten van het optreden. Daarna nog een ander optreden in The Blue Moon (of zoiets) waar een dronken nederlander in het publiek de show stal. We waren gleukkig op tijd terug om de auto op te halen en rond half 12 waren onze oogjes toe!

28-09-2012, 16:30 geschreven door wouterfleur  

In de voormiddag stond Cades Cove op het programma, dit is een loop van 11 mijl langs verschillende oude huisjes, die je met de auto kunt rijden. De weg is ook gekend omwille van het feit dat er veel wildlife te spotten valt. We vertrokken dus redelijk vroeg deze ochtend, maar de weg naar Cades Cove verliep niet zo vlot. Het was toch nog een 20-tal mijl rijden vanuit Gatlinburg en dit over een éénvaksbaan waar je maar 25 mijl per uur mocht. Daarbij kwam ook nog dat je niet kon/mocht voorbij steken en er nogal wat trage mensen op de baan waren. Maar ach, we hadden op zich wel tijd genoeg.

De Cades Cove dan, een mooie baan met af en toe een stopplaats waar dan een oud huisje stond uit de 19^e eeuw van de toenmalige plaatselijke bewoners. Dat was wel leuk om te zien, maar om nu 20 keer te stoppen... Wij wilden vooral wildlife zien, en meer in het bijzonder verheugden we ons op een ontmoeting met een zwarte beer. Maar na drie kwart van de loop te hebben gedaan, hadden we alleen nog maar een hert en een paar wilde kalkoenen gezien! Niet veel bijzonders dus. Toen we bijna de hoop opgaven nog een beer te zien, zagen we opeens een 6-tal auto’s langs de kant staan. Een vrouw stond enthousiast te zwaaien en vertelde ons dat er een beer te zien was. Ze toonde een paar foto’s, maar helaas was hij (of zij?) hoog in de boom gekropen. Toch stapten we even uit om een kijkje te nemen. En ja hoor, heel hoog in de boom konden we de beer zien zitten. We probeerden, samen met nog wat ander kijklustigen, de beer te fotograferen, maar dat lukte eigenlijk niet. We stonden daar zo’n tien minuten toen we besloten verder te gaan. Maar toen besloot de beer opeens dat het tijd was om naar beneden te komen. Toen schoot er wel een beetje adrenaline door ons lijf, want op een paar seconden tijd stond die beer beneden, op een tiental meter van ons. Vlug wat foto’s genomen, maar de beer was eigenlijk heeeeel erg op zn gemak (dat merkten we omdat hij besloot een kakje te doen in ons bijzijn). Dus we bleven nog een beetje staan, samen met nog wat anderen die ook zeer enthousiast foto’s namen. Helaas kwamen er wat luidruchtige motards aan, die de beer nogal nerveus maakten en hij ging dus maar in een drafje weg van ons. Een fotograaf holde hem nog achterna, maar weg was hij. Zo zie je maar, op een paar minuten tijd kan alles veranderen en wij hebben het dus maar weer mooi meegemaakt!

’s Middags gingen we picknicken op een bankje en aten we onze boterhammetjes op. Geen hamburger deze keer! We bekeken even de kaart en kozen een drietal trails uit die in totaal een wandeling van een goeie 7 mijl vormden. We parkeerden de auto en trokken op pad. Het was al van in Yosemite geleden dat we nog echt deftig gewandeld hadden, maar toen hadden we over 13 mijl een hele dag gewandeld. Deze wandeling liepen we in 3 uur, een piece op cake dus! Alhoewel, het was een paar keer stevig klimmen en het najaarszonnetje gaf toch nog genoeg hitte om de wandeling toch niet zo vanzelfsprekend te maken.

Na een half uurtje wandelen zijn we trouwens nog een beer tegen gekomen. Dit keer was hij echter te ver om te fotograferen, maar het gaf ons wel weer een kick. Echt een leuk gevoel om dieren die je alleen maar kent van in de zoo ook in het wild tegen te komen! Verder hebben we ook nog wat eekhoorns en een mini salamander gezien, maar na die beer is dat natuurlijk niet zo spectaculair.

Na de wandeling keerden we terug naar het hotel. Ook dit keer ergerden we ons een beetje aan de trage chauffeurs die we niet voorbij konden... Na een verkwikkende douche en een graanreep waren we terug op krachten. We gingen toen maar te voet naar Gatlinburg waar we nog even de winkeltjes bezochten en gingen eten bij ??? die de beste ribbetjes in the whole USA hadden. Ja, lekker was het wel, maar VEEEEL!!!! Gelukkig konden we het eten nog even laten zakken op weg naar het hotel!

Het was toch een heel vermoeiende dag geweest vandaag, dus we kropen wederom vroeg in bed!

28-09-2012, 16:12 geschreven door wouterfleur  

Vandaag verlieten Nashville en gingen we terug da natuur in: de Great Smokey Mountains. Maar niet vooraleer we even goeiedag gingen zeggen bij the man in black, Johnny Cash. Uiteraard gingen we niet letterlijk goeiedag zeggen, maar we gingen wel zijn graf bezoeken. Dat was namelijk maar op een klein half uurtje rijden van Nashville. Gelukkig hadden we op voorhand opgezocht waar het zich bevond, anders zouden we het nooit gevonden hebben. Johnny ligt dus samen met June Carter begraven op Hendersonville Memory Gardens, maar anders dan bij Elvis zijn hier helemaal geen bordjes te vinden. Maar dat vonden wij maar goed ook, dat hier voor de verandering geen horde toeristen aan het aanschuiven waren.

Na het bezoek aan Hendersonville reden we verder door het prachtige landschap van Tennessee. We stopten nog even om te tanken, en bezochten ook een liquorstore waar we uiteindelijk wel Jack Daniels konden kopen. Dat is voor de plaatselijke handel natuurlijk wel een goede zaak dat men niet bij de distillerij zelf kan kopen. Als lunch hadden we voor de tweede keer deze reis Applebee’s en dat is wederom goed meegevallen. Als appetizer hadden we chicken wings en als hoofdgerecht had Wouter een steak en Fleur een pasta. Hmmm....

Rond een uur of vier reden we in Knoxville van de autostrade af om de Smokies in te rijden. We passeerden eerst het stadje Pigeon Forge wat in onze ogen een beetje fout is. Het is eigenlijk één groot attractiepark met scheve huizen, een Titanic boot en talloze theaters waar je kan dineren en terwijl naar een foute show met houthakkers kan kijken. We stopten ook nog even aan een bootshop waar stond “Buy 1, get 2 free” . Letterlijk betekent dit dus dat je eigenlijk 3 paar laarzen voor de prijs van 1 moet krijgen, maar eigenlijk is het gewoon, get second pair free. Enfin, na heel wat getwijfel heeft Fleur het wijze besluit genomen om geen laarzen te kopen want 1 er is geen plaats in de valies, 2 300 euro is toch wat veel, en 3 eigenlijk heeft ze al laarzen genoeg....Met pijn in het hart verliet ze dan ook de winkel....

Aangekomen in Gatlinburg  bleek dit ongeveer een kopie van Pigeon Forge te zijn, alleen was het allemaal iets gezelliger.We checkten in bij Holiday Inn Vacation club en kregen de sleutel van onze villa. Villa? Ja hoor, Fleur had blijkbaar geen kamer maar wel een villa geboekt voor een mooi prijsje. Eigenlijk was het meer een appartement dn een villa, maar wat een luxe! Een aparte inkomhal, een grote living met gashaard en een volledig uitgeruste keuken, tv met dvd-speler, een aparte slaapkamer met daar nog eens een tv en een badkamer met wasmachine, droogkast en tweepersoonsjaccuzi ! Hier konden we het dus wel even volhouden.

We hadden inkopen gedaan bijWalmart dus aten we hier als avondmaal een slaatje met toast. Daarna nog een whiskey gedronken op het balkon en de jaccuzi in. We sloepen in een superzacht bed zodat we goed uitgerust zijn voor de volgende dagen.

28-09-2012, 16:10 geschreven door wouterfleur  

Wat een muzikale dag ! We begonnen met een niet zo’n schitterend ontbijt bij Best Western, zeker niet vergeleken met het vorige Best Western hotel, maar ach, onze maagjes waren weeral gevuld!

We vertrokken naar Graceland waar we nog voor 10u aankwamen, nog niet al te veel volk dus. Na de aanschaf van de tickets voor de Platinum Tour sprongen we op een shuttlebus die ons welgeteld 50 meter verder dropte bij ‘the mansion’, oftwel het huis van Elvis Presley. We kregen een hoofdtelefoontje en de nodige instructies voor de tour. Het huis zelf vonden we beiden erg in de smaak vallen. De tour leidde ons ook naar Trophee kamer, waar alle gouden plaaten, grammy’s, posters en kostuums tentoon gesteld werden. Dit alles werd mooi begeid door de audiotour.  Daarna terug op het busje en terug naar het ‘Elvispretpark’ waar we ook nog een paar kleinere attracties bezochten zoals de auto’s en de vliegtuigen van Elvis. Hoewel wij niet zo’n Elvis kenners en liefhebbers zijn, vonden wij Graceland zeker en vast een aanrader!

We vervolgden onze dag in Memphis downtown, waar we eerst gingen lunchen; voor de verandering weer een hamburger (haha); Dit keer bij Huey’s die claimde de beste burgers te hebben sinds 1984. Misschien wel de beste burgers, maar zeker niet de beste service! De serveerster had namelijk de BBQ saus van Fleur vergeten, en ze excuseerde zich zelf niet. Een minimini fooi dan maar!

(Trouwens, het valt ons op dat wij altijd ergens net op tijd zijn, want achter ons is het altijd aanschuiven geblazen).

Vervolgens gingen we naar de Sun Studio. Net op tijd om nog aan te sluiten bij een begeleide rondleiding. Nu ja rondleiding... Op de bovenste verdieping hebben ze een showcase gemaakt van de eerste gebruikte apparatuur en ook het high school diploma van Elvis kan je hier bewonderen (?). Dan terug de trap af naar beneden en voet zetten in de legendarische studio zelf. Hier gebeurden in de loop der jaren talrijke legendarische opnames zoals van Roy Orbinson, Johnny Cash, Elvis Presley, Carl Perkins Klaarblijkelijk zijn er nooit aanpassingswerken geweest buiten onderhoudswerken en nog steeds wordt deze studio actief gebruikt. Niet alleen om muziek  op te nemen (Maroon 5, Matchbox 20) maar ook om twee grote Rockabilly fans in het huwelijksbootje te doen treden.

Mooi, dat hadden we ook weer gehad.  Dan in de brandende zon naar het Civil Rights museum. Onderwege kwamen we nog een hulpvaardige (dachten we) afro-amerikaan tegen die ons zei van niet een bepaald traject te volgen maar wel door die die en die straat want gisteren waren er schietpartijen geweest en bla bla. Ok, wij blij en zijn voorgestelde weg volgen maar hij volgende ons en begon plotsklaps over het ongeluk van zijn vrouw de dag ervoor die met een gebroken rug in het ziekenhuis lag en zijn twee bloedjes van kinderen en dat een busticket zo duur was. Toen voelden we ergens nattigheidheid. Tja, spijtig dat je wanneer je vriendelijke mensen ontmoet toch soms een beetje op je hoede moet zijn.  We hebben hem kunnen afwimpelen op een meter van het museum.

Dan het museum, gelokaliseerd in het Lorraine Motel, waar Martin Luther King werd neergeschoten in 1968, was zeer zeker de moeite waard. Eerst kregen we een interessante film te zien over de laatste dagen van MLK, een beetje onroerend zelfs, waarbij zijn toenmalige kompanen aan het woord kwamen. Het museum zelf was zo uitgebreid en gedetailleer dat we nog net voor sluitingstijd buiten kuierden. We hadden gerust nog een uurtje langer kunnen blijven maar helaas was de tijd om. Misschien een plek om nog eens terug te komen?

Dan zijn we in Beale Street een pintje bier gaan drinken bij de BB King blues club. Daarna een lekker hapje gegeten in de Rum Boogie Club, waar twee oude blanke rakkers Blues ten berde brachten. Achter hen hing een prachtige gesigneerde gitaar van RL Burnside gekend van zijn werk met de John Spencer Blues Explosion. Fleur had gefrituurde catfish en Wouter een lekkere spagetti met vleesballen (meatballs) en gefriteerde groene tomateschijfjes.  Daarna nog genoten van de muziek en dan terug naar ons hotelletje.

25-09-2012, 04:38 geschreven door wouterfleur  

Vicksburg is vooral gekend omwille van de belangrijke rol die ze speelde tijdens de Civil War. Het hield namelijk steeds stand bij talloze pogingen tot onderwerping door de Union legers. Maar na een hele resem aanvallen van de noordelijke troepen, en getekend door ziekte en uithongering, hebben de Zuiderlingen de stad uiteindelijk toch opgegeven. Er is nog steeds een zekere trots te merken in het stadje en er is dan ook een heel nationaal park aan de Civil War geleid. In de voormiddag hebben we dit dan ook bezocht. We kregen eerst een film te zien over de veldslagen in Vicksburg, en daarna deden we een autotour van 17 mijl in het park, langs verschillende monumenten en plaatsen waar de strijd werd gestreden. Uiteindelijk hebben we hier wel heel de voormiddag over gedaan. We hadden het nog langer kunnen trekken, maar na een tijdje waren we de monumenten toch een beetje beu reden we dus een beetje sneller richting uitgang. Desalniettemin vonden we het zeker de moeite waard en hadden we zelfs een beetje ‘In Flanders Fields’ gevoel.

Iets voor de middag trokken we met de auto richting Clarksdale, de geboorteplaats van de Blues. Eerst wilden we nog even luchen en moesten we hoognodig tanken, dus combineerden we de twee maar in een tankstation waar je ook nog fried chicken kon eten. Alleen begreep de bediende ons niet (het lijkt wel of overal in tankstations nogal verwarde of, met alle respect, niet zo snuggere mensen werken) en kregen we maar 5 chicken wings. Ze waren ook niet zo heel lekker, dus besloten we dat dit maar een aperitiefhapje was en zouden we in Clarksdale nog iets eten.

Clarksdale dan. Als je niet zou weten dat hier alles in het teken van blues staat, zou je het waarschijnlijk wel voorbij rijden, maar wij hadden uiteraard wel voorbereidingen gedaan. We parkeerden ons in een, op het eerste zicht wat louche buurt, en bezochten het Delta Blues Museum. Daar was ook een kleine tentoonstelling over Muddy Waters, best interessant. Nadien gingen we iets eten in de meest groezelige bar ooit, The Ground Zero Blues Club, maar deze was eigendom van Morgan Freeman, dus dat maakte het iets minder groezelig. Binnenin viel het trouwens reuze mee, en werden we geholpen door een uiterst vriendelijke serveerster, die dan ook een mooie tip kreeg. We dronken er een lekker pintje en aten nog een kleinigheidje. Daarna wandelden we nog even in de ‘winkelstraat’ van Clarksdale en kochten we in Cat Head Blues store twee CD’tjes.

We zetten onze tocht verder naar Memphis, nog anderhalfuur rijden. We checkten in het Best Western Suites, maar in feite was het meer een motel dan een suite. De kamer was wel ok. We gingen nog even naar Walmart waar we een slaatje en nog wat drank kochten, en we aten ons avondmaal op de kamer. 

25-09-2012, 03:46 geschreven door wouterfleur