Vandaag vertrokken we uit New Orleans. Onze eerste stop vandaag was Vacherie, een plaatsje op een uurtje rijden van de stad, waar nog vele oude plantages waren. Eén hiervan was de Laura Plantation, die we vandaag wilden bezoeken. Rond een uur of tien arriveerden we en kochten we kaartjes bij een enthousiaste kerel die zelfs nog een tijdje in Leuven gewoond had!

De rondleiding op de Laura Plantation gaf ons een goede indruk van het leven in de eerste helft van de 19^e eeuw. 4 generaties hebben hier op deze plantage suikkeriet geteeld en er leefden ongeveer 180 slaven, heel wat dus. Het verhaal dat werd verteld is gebaseerd op echte ‘memoires’ van Laura zelf. Nadien in de souvenirshop heeft Fleur nog twee boeken voor de bibliotheek gekocht en Wouter eentje over Voodoo voor zichzelf. We geraakten ook nog aan de praat met een Amerikaans-Nederlands koppel, waarvan het meisje ons nog interessante tips gaf voor het vervolg van de reis. Toen we verder reden, passeerden we ook nog langs de bekende ‘Oak Alley Plantation’ maar die hebben we niet meer bezocht. We lunchten dit keer voor de tweede keer onze reis bij ‘Jack in the Box’, waar de waitress dacht dat we uit de UK kwamen. Ok, we hebben wel een accent vergeleken met dit zuiderse taaltje, maar zo victoriaans klinken we nu toch ook weer niet?

Onze tweede stop deze dag was het plaatsje Nathez waar we nog een stadswandeling deden langs verschillende prachtige huizen. Ondertussen werden we volop gebeten door gigantisch kleine muggen die enorme jeukende bulten veroorzaakten! Het was ook nog eens ontzettend warm, dus we waren blij toen we terug aan de auto waren! We hadden de auto geparkeerd aan het Visitor Centre, maar we waren een beetje verkeerd gelopen, waardoor de wandeling iets langer was dan voorzien. We beloonden onszelf dan maar met een ijsje en een Mountain Dew, om nog meer dorst van te krijgen eigenlijk...

Daarna reden we de laatste etappe van deze dag, naar Vicksburg. We reden via de bekende Natchez Trace Parkway, een route die vooral in de herfst prachtig moet zijn. Rond 19 u arriveerden we in het Motel 6, maar motel zou toch niet meer voor herhaling vatbaar zijn, bleek later. We vroegen aan de baliemedewerker waar we nog snel iets konden eten en hij raadde ons Cracker Barrel aan. Die keten hadden we nog niet geprobeerd, dus gingen we daar naartoe. Omdat de baliemedewerker van Indische afkomst was en dus een beetje sprak als Apu, hadden we eigenlijk niet goed geluisterd naar zijn wegbeschrijving. Fleur dacht dat Wouter het wel verstaan had en vice versa, maar eigenlijk wisten we beiden niks. Resultaat was dat we verkeerd reden. Het was ondertussen al stikdonker en we waren in een bosrijke omgeving. Tel daarbij een opkomende dauw/mist en spookverhalen van plantages, en je bekomt toch wel een griezelige situatia. Gelukkig leidde onze gps ons uit de ‘Haunted highway ‘ (volgens Wouter) en vonden we toch veilig de weg naar Cracker Barrel.

Cracker Barrel is een restaurant in country stijl. Het eten is er goedkoop maar eerder boers. Fleur had chicken dumplings die eigenlijk niet zo lekker waren en Wouter had een soort schnitzel met gravy, een dikke bechamelsaus. Niet echt ons ding, maar we hadden toch weeral gegeten.

Terug in het motel kropen we snel in ons na-al-die-kingsize-bedden-toch-heel-klein-queen-size-bed. Het kraakte ook bij iedere beweging en het was verre van zacht!Vandaag vertrokken we uit New Orleans. Onze eerste stop vandaag was Vacherie, een plaatsje op een uurtje rijden van de stad, waar nog vele oude plantages waren. Eén hiervan was de Laura Plantation, die we vandaag wilden bezoeken. Rond een uur of tien arriveerden we en kochten we kaartjes bij een enthousiaste kerel die zelfs nog een tijdje in Leuven gewoond had!

De rondleiding op de Laura Plantation gaf ons een goede indruk van het leven in de eerste helft van de 19^e eeuw. 4 generaties hebben hier op deze plantage suikkeriet geteeld en er leefden ongeveer 180 slaven, heel wat dus. Het verhaal dat werd verteld is gebaseerd op echte ‘memoires’ van Laura zelf. Nadien in de souvenirshop heeft Fleur nog twee boeken voor de bibliotheek gekocht en Wouter eentje over Voodoo voor zichzelf. We geraakten ook nog aan de praat met een Amerikaans-Nederlands koppel, waarvan het meisje ons nog interessante tips gaf voor het vervolg van de reis. Toen we verder reden, passeerden we ook nog langs de bekende ‘Oak Alley Plantation’ maar die hebben we niet meer bezocht. We lunchten dit keer voor de tweede keer onze reis bij ‘Jack in the Box’, waar de waitress dacht dat we uit de UK kwamen. Ok, we hebben wel een accent vergeleken met dit zuiderse taaltje, maar zo victoriaans klinken we nu toch ook weer niet?

Onze tweede stop deze dag was het plaatsje Nathez waar we nog een stadswandeling deden langs verschillende prachtige huizen. Ondertussen werden we volop gebeten door gigantisch kleine muggen die enorme jeukende bulten veroorzaakten! Het was ook nog eens ontzettend warm, dus we waren blij toen we terug aan de auto waren! We hadden de auto geparkeerd aan het Visitor Centre, maar we waren een beetje verkeerd gelopen, waardoor de wandeling iets langer was dan voorzien. We beloonden onszelf dan maar met een ijsje en een Mountain Dew, om nog meer dorst van te krijgen eigenlijk...

Daarna reden we de laatste etappe van deze dag, naar Vicksburg. We reden via de bekende Natchez Trace Parkway, een route die vooral in de herfst prachtig moet zijn. Rond 19 u arriveerden we in het Motel 6, maar motel zou toch niet meer voor herhaling vatbaar zijn, bleek later. We vroegen aan de baliemedewerker waar we nog snel iets konden eten en hij raadde ons Cracker Barrel aan. Die keten hadden we nog niet geprobeerd, dus gingen we daar naartoe. Omdat de baliemedewerker van Indische afkomst was en dus een beetje sprak als Apu, hadden we eigenlijk niet goed geluisterd naar zijn wegbeschrijving. Fleur dacht dat Wouter het wel verstaan had en vice versa, maar eigenlijk wisten we beiden niks. Resultaat was dat we verkeerd reden. Het was ondertussen al stikdonker en we waren in een bosrijke omgeving. Tel daarbij een opkomende dauw/mist en spookverhalen van plantages, en je bekomt toch wel een griezelige situatia. Gelukkig leidde onze gps ons uit de ‘Haunted highway ‘ (volgens Wouter) en vonden we toch veilig de weg naar Cracker Barrel.

Cracker Barrel is een restaurant in country stijl. Het eten is er goedkoop maar eerder boers. Fleur had chicken dumplings die eigenlijk niet zo lekker waren en Wouter had een soort schnitzel met gravy, een dikke bechamelsaus. Niet echt ons ding, maar we hadden toch weeral gegeten.

Terug in het motel kropen we snel in ons na-al-die-kingsize-bedden-toch-heel-klein-queen-size-bed. Het kraakte ook bij iedere beweging en het was verre van zacht! 

23-09-2012, 15:35 geschreven door wouterfleur  

Vandaag hebben we weer een hele leuke dag gehad ; we hebben een airboat tour gedaan in Honey Island Swamp. We moesten daar pas tegen de middag zijn, dus na het ontbijt hebben we eerst nog een wasje gedaan in de plaatselijke laudry. Daar werden we vriendelijk bijgestaan door een nogal vreemde kerel die tegen iedereen kloeg over President Obama. De was en het drogen duurde toch iets langer dan gepland, dus het was nogal een rush naar de airboat, op zo’n half uurtje rijden van New Orleans. Daar aangekomen waren we gelukkig niet de enigen, dus we waren eigenlijk nog ruimschoots op tijd.

We kregen een gids die ons niet zo veel over de swaps zelf kon vertellen, maar des te meer kon hij ons wel informatie verschaffen over het jagen op alligators. We hebben er ook een stuk of tien gezien, sommige echt wel dichtbij. De gids voerde ze dan ook marshmellows en stukjes kip, dat was wel gaaf om te zien! Ook het tochtje op de boot ging echt wel snel; het was dus zeker en vast een geslaagde tour!

Nadien stopten we nog even om te tanken en een burger te eten bij Burger King, vooraleer we terug naar New Orleans reden. We bezochten ook nog even het Louis Armstrong Park en Congo Square, dat recht tegenover het hotel lag. Daarna nog even bij het zwembad uitrusten en dan ons klaar maken voor de laatste avond in de stad. Dit keer gingen we niet naar Bourbon Street, maar wel naar Frenchmen Street, waar meer locals komen. We kuierden nog even langs de Esplanade, waar veel mooie huizen stonden en gingen eten bij Maison. Fleur nam een pasta met scampi’s en Wouter een Jamaicaans gerecht. Hoewel er hier ook een band speelde, waren de prijzen hier veel lager en moesten we niks exta’s betalen. Daarna sloten we de avond af in een ander bar, maar de jazzmuziek is toch niet echt iets voor ons. We vinden het allemaal wel ok voor een paar liedjes, maar uren aan een stuk is toch een beetje te veel van het goede....

23-09-2012, 15:34 geschreven door wouterfleur  

Na ons eerste nachtelijk avontuur in New Orleans, stond vandaag een stadswandeling op het programma. We gingen via French Market naar Ursulines Street om daarna als eerste stop het Voodoo Museum te bezoeken. Dit was een zeer kleinschalig museum, maar desalniettemin volgestouwd met uniek voodoomateriaal. We werden vriendelijk verwelkomd door John T. Martin en zijn slang, met wie we een praatje maakten over  Axl Peleman, die daar al eens op bezoek was geweest voor Vlaanderen Vakantieland. Hij had ons ook veel interessants te vertellen over de geschiedenis van de stad en de creoolse cultuur. We mochten ook eventjes z’n slang vasthouden toen hij ons zijn visitekaartje gaf.  Het museum was best een beetje griezelig, maar de sfeer werd gebroken door twee luidruchtge Hollanders J

Daarna gingen we verder naar Jackson Square waar we eventjes aan het water gingen verpozen. Daar werden we voor een paar quarters geëntertaind door een zwerver met een onverwachts muzikaal talent. Hij trakteerde ons op een een volledige (zucht!) versie van ‘I got a woman’ van Ray Charles.  We gingen daarna lunchen bij ‘Johnny’s Po-boy’ waar we dus een Po boy aten. Een mooi woord voor een extreem gevuld belegd broodje met hamburgers, spek, groenten, saus,.... We kregen daar ook het gezelschap van twee leuke Texanen waarmee we onze ervaringen over Europa en Amerika wisselden.

We bezochten ook nog een tentoonstelling met artefacten en schilderijen uit Louisiana en gingen daarna een stukje verder wandelen richting het Museum District. Het was niet echt zo’n fijne buurt daar om te wandelen en we hadden ondertussen ook al weer dorst want het weer was hier voor de verandering heel erg warm en zonnig. Het grote Nationale World War II Museum lieten we (achteraf gezien wel jammer) achterwege en we bezochten het kleinere Civil War Museum. Eigenlijk was het niet echt een museum over de Civil War, maar wel over de Confederates. Een samenraapsel van allerlei prullaria, foto’s, vlaggen en kostuums was eerder aan de orde. Wetende dat het Museum min of meer gesticht was door Jefferson Davis himself, gaf het ons niet echt een genuanceerde kijk op de feiten. Maar desalniettemin toch ook weer de moeite om te bekijken.

Daarna vonden we het welletjes geweest en gingen we terug naar het hotel waar we nog even aan het zwembad gingen liggen om terug onze batterijen op te laden voor een tweede nacht New Orleans. We gingen dit keer eten bij Cafe Maspero, een aanrader volgens onze receptioniste. Aan haar postuur te zien konden we eigenlijk wel inschatten dat de porties zeer overvloedig zouden zijn. Wouter nam een seafoodschotel, maar tot zijn verbazing, of juist niet, was alle seafood gefrituurd! Fleur nam opnieuw Jambalaya, maar deze was zo hot dat ze die maar halverwege omwisselde met de seafoodschotel van Wouter. Na het eten gingen we opnieuw naar Bourbon Street waar we in een van de talloze bars ons dansje uit Senor Frogs nog eens konden placeren, maar dat was toch niet echt onze meug!

Als laatste stop zijn we in een echte tourist trap beland. We zagen namelijk een groot bord met daarop: cocktail Hurricane (what’s in a name?) en beer aan 4 dollar. Dat vonden we wel ok. Dus we gingen binnen waar ondertussen een heel enthousiaste Jazzband met contrabass, piano en klarinet aan het spelen was. We bestelden onze drank en verwachtten ons aan een rekening van 8 dollar, maar we kregen 18 te horen. Omdat de band dus aan het spelen was! Dus voor 10 dollar extra moesten nu wel zo lang mogelijk genieten van het jazzgepingel. Zowel Wouter maar vooral Fleur vonden het eigenlijk maar niks, maar ja, die cocktail op drinken in 3 minuten was ook niet echt een optie. We besloten beiden dat Bourbon Street toch niet echt the real stuff was, dus volgende keer beter!

23-09-2012, 15:33 geschreven door wouterfleur  

Na weer een nacht vlakbij de lawaaierige ijsmachine op onze gang in het Super 8 hotel en een ‘kan er mee door’ ontbijt (obligate wafel, fruitsap, toost, koffie) vertrokken we met auto vanuit Fort Worth naar New Orleans. Een 9 uur durende trip van zo’n 600 mijl. Dit was onze langste rit tot nu toe. Onderweg hebben ook weer enkele fijne plensbuien gehad. Vanaf zo’n 50 mijl voor New Orleans begon het landschap moerassiger en drassiger te worden. We reden vanaf dan ook bijna constant over een aaneenschakeling van bruggen van ettelijke tientallen mijlen lang. We hadden dan ook niks van bewondering voor deze Amerikaanse staaltjes van bouwkundig vernuft. Ook in het westen was ons al op gevallen dat geen bridge too far was.

Bij het binnerijden van New Orleans zagen we echter geen hand voor de ogen, zo’n regenbuien! Aangekomen in het hotel checkten we niet alleen onszelf, maar ook de auto in, die voor drie nachten voor een prijs van 90 (!) dollar hier kon overnachten. Na de hotelkoamer verkend te hebben en een douche te hebben genomen, vertrokken we richting French Quartier. In elk cafe was er wel een optreden bezig van een Funk, Jazz, Blues of RnB Band. Echt een geweldige sfeer. Overal dansende mensen op straat en in de cafes en tientallen leuke bandjes. Travestieten voelen zich hier ook erg thuis. Bij het terugkeren naar het hotel riep er eentje naar Fleur “Make sure you hold his hand, because otherwise i’ll take him!”, dus we liepen toen maar snel door.

We hebben ook nog lekkere Louisiaanse keuken gegeten: Fleur scampi’s met jabalaya en Wouter crabcakes, overheerlijk was dat! Daarna nog een paar bars gedaan in Bourbon street, maar ons geld vloog er toen wel snel door! Het was zeker en vast een geslaagde eerste avond, dus dat belooft meer goeds!

19-09-2012, 00:42 geschreven door wouterfleur  

Oeioei, wat een ***weer ! Het lijkt wel of we de regen steeds meenemen want overal waar we komen, regent het en het gaat steeds meer oostwaarts, in onze richting dus. We beginnen ons al goed thuis te voelen met dit weer. Hier is men blij dat het koeler is en regent, maar wij zijn natuurlijk op vakantie dus dat vinden wij (vooral Fleur) toch niet zo leuk. De korte broeken en t-shirts blijven nog even in de valies.

Na het ontbijt met een wafel in de vorm van Texas vertrokken we in de gietende regen naar Dallas, ongeveer 40 minuten rijden. Helaas waren ook hier wegenwerken aan de gang en het slechte weer en de wolkenkrabbers zorgden voor een slechte gps-ontvangst. De 40 minuten werden uiteindelijk meer dan een uur, ook omdat we op wegen reden die de gps nog niet kende. Toch geraakten we nog op de bestemming: het Sixth Floor Museum in Dallas, het gebouw van waaruit John F. Kennedy neergeschoten werd. Het museum vonden wij beide heel erg de moeite, hoewel het nogal een ode was aan JFK, maar dit konden we wel begrijpen. Verder was er in Dallas naar onze mening niet veel te zien, het is vooral een zakenstad. Het weer leende er zich ook niet toe om nog rond te kuieren in de stad, dus gingen we maar luchen. We kozen dit keer voor een Olive Garden, waarover we veel positiefs gehoord hadden.

We kregen daar opnieuw een buzzer, maar de wachttijd bedroeg maar 10 minuten. We hebben eerst een lekkere salade gegeten en daarna een pasta. Dit was toch wel een verademing na al de burgers en steaks van de laatste dagen.  Omdat het weer maar slecht bleef, namen we een kijkje in het nabijgelegen shoppingcenter. Daar heeft Fleur bij Macy’s twee kleedjes gekocht, maar Wouter vond het daar allemaal niet zo fijn.

Daarna nog even boodschappen gedaan en getankt bij Mexicaanse ketens waar het trouwens wel goedkoop was. Alleen de specifieke service moet je er dan maar bijnemen. Op de hotelkemer aten we nog een pistolet met ham en kaas en gingen we vroeg slapen. 

19-09-2012, 00:41 geschreven door wouterfleur  

Vandaag moesten we een 6-tal uur rijden naar onze volgende bestemming, Fort Worth. Het plan was rond een uur of 8 te vertrekken, maar we werden pas half 9 wakker, dus die vlieger ging niet op. Uiteindelijk snel een douche genomen, een koffie gehaald bij de balie en de auto in. Onderwege stopten we nog even om te tanken en een donut te halen, maar deze was niet zo heel lekker. Over de rest van de weg valt niet zo veel te vertellen, het was nogal veel rechtdoor!

In Decatur wilde Fleur nog een ijsje, dus stopten we aan de Mac Donalds. Maar omdat we dat in België ook hebben, wilde ze liever naar Jack in the box. Maar wat bleek, daar hadden ze geen ijsjes! Grr... dan maar naar Sonic. Eigenlijk is het concept heel simpel, maar wij maakten het weera veell te moeilijk! Je parkeert gewoon de wagen en dan kan je je keuze maken en die doorgeven via een micro. Een beetje zoals de drive in, maar dan zonder de drive. Toen wilden we betalen kon dit alleen via creditkaart, wat we wel stom vonden voor 2 dollar. Je moest ook nog een ZIP code ingeven, dus aangezien wij deze niet hebben, dachten we dat de bestelling niet was doorgegaan. Fleur wilde dus binnen betalen, maar je kon helemaal niet binnen. Nog geen minuut later kwam iemand met het ijsje naar de parkeerplek, dus alles was ok.

Een klein uurjte later arriveerden we toch vrij vroeg al in Fort Worth waar we opnieuw in Super 8 verbleven. Een prima hotel, alleen zaten we dicht bij de ijsmachine en de airco die nogal veel lawaai maakten. We hebben nog een uurtje op bed gelegen en daarna zijn we vertrokken naar de Stockyards, waar we naar de rodeo gingen. We kochten eerst onze ticketjes en kregen nog 2 dollar korting met onze coupon. Daarna nog even winkelen. Fleur had gehoopt heel wat paardenspulletjes te kunnen kopen hier, maar blijkbaar zijn het alleen maar toeristische winkeltjes. Geen zadels, hoofdstellenen blankets dus. Wel heel veel mooie boots gezien, maar die waren al even duur als in België. En 500 dollar voor een paar laarzen is toch een beetje te duur. Wel hebben we nog een mooie riem gekocht en een koordje voor aan het strooien hoedje van Fleur. Daar kregen we te horen of we al tickets hadden voor de rodeo, anders hadden we deze gratis gekregen. Jammer, maar we hadden er dus al gekocht!

We zijn ook nog even een lekkere burger gaan eten bij Love Shack waar Fleur een net iets te grote pint Belgian brewed style gedronken heeft. In een isomo beker smaakt dat toch allemaal niet maar anyway, Belgian brewed is hier erg in. Als we zeggen dat we van België komen, kennen ze België toch al ergens van.

Daarna naar de rodeo dus, die gepresenteerd werd door een cowboy à la George Bush met een verschrikkelijk Texaans accent. Gelukkig hadden we het drie dollar programma boekje en Fleurs kennis over western, anders hadden we er niks van verstaan. De show begon met een ode aan de Amerikaanse vlag ‘I’m proud to be an American’ en het Texaanse en Amerikaanse volkslied. Fleur moest Wouter wel overtuigen om recht te staan want ook als niet-Amerikaan mag je toch een beetje respect tonen, niet?

De rodeo bestond uit verschillende onderdelen zoals tie down roping, team penning, saddle bronc rodeo, barrel race,...Vooral de bull riding, waar je dus rodeo op een stier doet, was cool om te zien! Maar wat een macho’s, die cowboys! Rond 22u was de show gedaan en reden we terug naar het hotel. De ijsmachine op ons verdiep had veel succes dus het duurde nog even voor we konden slapen door het lawaai. (We vragen ons toch af waarvoor iedereen toch altijd zoveel ijsblokjes nodig heeft....)

19-09-2012, 00:38 geschreven door wouterfleur