Deze ochtend gingen we eerst een uitgebreid (althans naar Amerikaanse normen) ontbijt nemen in het hotel. We konden ons te goed doen aan allerlei soorten eieren, worstjes, spek, fruit,... Dus we hebben onze maagjes goed gevuld om daarna weer in de auto te stappen. We hadden dit keer niet zo’n lange rit op het programma staan, dus we vertrokken pas rond 11u uit het hotel. Een eerste stop was het Bonaventure Cemetary, dat net buiten Savannah lag. Dit is een kerkhof met prachtige graven van rijke families uit de stad. Het was mooi om te zien hoe sommige families al decennialang bij elkaar begraven liggen en nog steeds begraven worden. Verder kan je er ook mooie foto’s nemen van verschillende grafornamenten. Iets minder fraai was het gras, dat had namelijk heel veel doornachtige bolletjes, die op onze blote voeten en onze sandalen bleven steken. In het gras lopen was hier echt pijnlijk!

Na deze bezienswaardigheid zetten we de tocht verder zuidwaarts. We hadden als bestemming St-Augustine opgegeven, waar we waarschijnlijk een laatste keer zouden kamperen. Toen we daar echter aankwamen, waaide het echter enorm veel en het regende ook nog eens serieus. Dus zochten we maar een hotelletje. Het werd er eentje op St-Augustine Beach, om alvast een beetje in de sfeer van Miami Beach te komen. We logeerden in Regency Inn, een echte aanrader want voor maar 50 dollar kregen we echt heel wat luxe!

We hadden ook een coupon gekregen om eventjes verderop bij South Beach Grill te eten. Daarvan maakten we dan ook gebruik. We waren nog vroeg (voor 18u) omdat we ’s middags niet meer gegeten hadden, en het bleek dus nog eens happy hour te zijn tot 6 pm. We kregen dus onze drankjes aan halve prijs. We namen beiden een ‘chowder’, wat een dikke soep is, dat smaakte goed. Daarna nam Fleur scampi’s en Wouter Jambalaya. Toen we de rekening kregen, merkten we dat de chowder niet was aangerekend, we de korting hadden gekregen en onze drankjes aan halve prijs.W e hadden dus goedkoop en lekker gegeten!

We gingen terug naar het hotel maar omdat het nog zo warm was, besloten we nog even het strand op te gaan. We namen een handdoek en een paar drankjes mee en gingen op het stand zitten. Het water zag er wel verleidelijk uit, dus gingen we met onze voeten even in de zee. Wat heerlijk warm was dit. Na een paar grote golven waren onze kleren eigenlijk ook al nat, dus besloten we maar om met kleren en al (in feite gewoon in ons ondergoed) de zee in te duiken. Ondertussen was het ook al donker maar de volle maan gaf ons licht. Wat een heerlijk leuk gevoel was dit! Echt, helemaal één met de natuur. Gelukkig was het hotel recht tegenover het strand gelegen, dus moesten we achteraf niet meer te ver lopen in onze natte kleren. Daarna nog een douche genomen en ons bed in, waar we op HBO naar de film ‘In time” keken. Morgen onze laatste etappe naar Miami!

02-10-2012, 04:09 geschreven door wouterfleur  

Rond een uur of 6 deze ochtend werden we al gewekt door heel luidruchtige krekels die in de bomen rond onze tent zaten. Zelfs oordopjes hielpen niet, zo’n hels lawaai. De wasbeertjes waren ondertussen gaan slapen en nu waren er eekhoorntjes die mee wilden ontbijten. Ook de muggen deden op dit vroege uur al wakker! Wij waren trouwens de enigen die al wakker waren, want we waren ook de enigen die in een tent sliepen. De rest sliep allemaal in een lekker gekoelde diervrije RV. Ach ja....

We besloten er maar van te profiteren dat we zo vroeg waren en we liepen het strand op, dat hier overigens maar 100 meter van lag. Het was al zeker 25 graden en het water was ook zalig warm! Een groot verschil dus met het herfstweer in België!

Na een flinke ochtendwandeling ruimden we ons gerief op en keken nog even op de PC voor een hotel in Savannah zelf. Dit was maar op een half uurtje rijden. We besoten voor 89 dollar het Sheraton te boeken, een mooi prijsje vonden wij. Rond 11u waren we al aan het hotel, maar uiteraard was dit nog te vroeg om in te checken.We konden wel de auto al achterlaten bij de valetparking en we maakten nog een praatje met Darrel, die voor onze auto zorgde. Daarna trokken we Savannah in, een supergezellige romantische stad met een stuk of 30 parkjes, leuke muziek, winkelstraatjes, en River Street waar we eerst gingen lunchen. Wouter nam een slaatje en Fleur crabcake. Ook dit smaakte ons weer goed. Alles in het historische district van Savannah is goed al wandelend te doen, dus wij waren al gauw een paar uurtjes op weg. Men is hier trouwens ook heel laid back, en al die parkjes nodigen natuurlijk ook uit om af en toe te pauzeren op een bankje en te luisteren naar een straatmuzikant.

We deden nog even een dutje in ons suêrzacht bed in het hotel, om daarna onze wandeling verder te zetten. We gingen onder meer op zoek naar het bankje waar Forrest  Gump had gezeten, maar we vonden het niet direct. ’t Is te zeggen, er waren zo veel bankjes die leken op het bankje van Forrest. Daarom gingen we het maar even vragen bij het visitor’s centre. Blijkbaar hadden we de plaats waar de film werd opgenomen dus wel al gezien, dat was op Chippewa Square, maar het bankje zelf, dat stond nu in het museum. Ook hier weer een leuk praatje gemaakt met de mevrouw van het visitor’s centre. Het valt ons op dat iedereen in Savanna wel graag een praatje maakt...

Daarna zijn we nog gaan eten in the Pirate’s House. We hadden verwacht dat dit weer één of ander amusementsrestaurant zou zijn, maar het was eigenlijk een sjiek restaurant en we hebben er tegen een mooi prijsje een pasta en een lekker stukje zalm gegeten! Daarna nog even over River Street terug naar het hotel gewandeld en daarna gaan slapen! 

30-09-2012, 14:46 geschreven door wouterfleur  

Vandaag weer een dag waarop we veel gereden hebben ; we hadden namelijk het plan om helemaal naar Savannah te rijden, zo’n 7 uurtjes. We vertrokken dus vroeg uit onze villa richting de uitgang van het park, maar dan langs de andere kant van waar we eergisteren waaren aangekomen. We namen hiervoor de Newfound Gap, een route die dwars door het park langs verschillende uitzichtpunten liep. Onderwege kregen we dikwijls terug het ‘Yosemite’ gevoel, alleen dan zonder de grote rotsformaties. Maar ook hier was het dus prachtig! Vooral omdat het nu al herfst is, kleuren de blaadjes van de bomen ook zo mooi!

In Cherokee gingen we nog even een koffie halen, niet bij een Indiaan, maar wel bij een Indiër. Daarna reden we verder via de Blue Ridge Parkway richting Ashville en dan zo verder naar beneden. We lunchten bij Pizza Hut, wat toch een beetje anders was dan bij ons. Ten eerste was er de prijs: 10 dollar voor een large pizza met cheezy crust, daar betaal je bij ons het driedubbele voor. Ook de bediening was nogal speciaal, maar dat lag vooral aan de nogal corpulente, nogal agressieve waitresss, die voor de rest wel vriendelijk was, maar we toch een beetje schrik van hadden.

Over de rest van de weg valt niet zo heel veel meer te vertellen. Ondertussen veranderden we ons plan om naar Savannah te rijden. We zouden iets voorbij Savannah rijden naar Tybee Island, waar we zouden kamperen, vlakbij het strand. Dat leek ons wel leuk, gezien het prachtige weer hier! Rond 17 kwamen we aan bij River’s End Campground, de enige camping op het eiland.  We hebben nog even boodschappen gedaan voor ons avondmaal en daarna heeft Fleur ook nog gezwommen in het mooi verzorgde zwembadje. Daarna gedouchet en een Budd’s Margarita gedronken op onze picknicktafel.  Bij het eten kregen we het gezelschap van een kat. Niks speciaals dus, maar toen het donker werd, en we bij ons kampvuur zaten, dachten we opeens de kat terug te zien. Alleen, het was geen kat, maar wel een enthousiaste wasbeer! We dachten dat dat een qschuw beestje was, maar niets was minder waar, hij kwam heel dichtbij om te proberen eten te stelen. Dus alles maar veilig opgeborgen in onze auto! Wasberen kunnen namelijk wel agressief zijn, hoewel ze er heel schattig uit zien. Even later hoorden we ook verder op de camping geschreeuw dat er een racoon (wasbeer) was. We hebben er toch zeker een stuk of drie gezien! Maar toch liever wasbeertjes als de grote kevers en krekels die hier zaten, brrrr...

We gingen rond een uur of 22 slapen, maar we hadden de matras niet goed opgepompt, dus dat sliep niet zo goed. En aangezien we een pomp hadden die via de auto wordt geactiveerd, zagen we het niet meer zitten om die matras uit de tent te halen en terug te gaan oppompen. Daarbij was het ook nog eens snikheet in de tent. Een slechte nacht dus....

30-09-2012, 14:45 geschreven door wouterfleur  

We vertrokken vandaag rond een uur of 9 vanuit Memphis. Vanavond gingen we overnachten in Nashville, maar wat we vandaag gingen doen, was nog niet zo duidelijk. We moesten sowieso nog een drietal uur rijden naar Nashville, dus we hadden nog even de tijd om na te denken. Optie 1 was de namiddag in de stad door te brengen. Dan konden we onder andere de Country Music Hall of Fame bezoeken en dan ’s avonds naar Broadway gaan, de straat waar al de bars en restaurantjes zijn. We zochten even wat informatie op over de Country Music Hall of Fame en de Grand Ole Opry, maar de inkomprijzen bleken nogal hoog te zijn. Daarbij komt dat we eigenlijk niet zo veel van Country kennen. Er stonden wel een paar gitaren van Johhny Cash tentoon gesteld, maar om daar nu 20 dollar p.p. aan te geven... Optie 2 was om de distillerij van Jack Daniel te bezoeken. Deze lag in Lynchburg, niet vlakbij Nashville dus, maar aangezien we nog niet in Nashville waren, konden we dus wel eventjes omrijden.  Optie 2 werd het dus!

We gingen eerst nog even lunchen. Jullie zullen denken, weeral een hamburger, jaja.. Maar de hamburgers hier zijn echt niet te vergelijken met McDonalds bij ons hoor. Er is zo veel verschil tussen de verschillende ketens en in een restaurant of bar zijn ze zelf nog beter! We waren nog niet bij Wendy’s geweest, dus deze was nu aan de beurt. Ook hier warern we weer net op tijd, want toen we buiten gingen was de mis net gedaan (het was zondag), en stond er weer een hele rij. De hamburger staat niet op 1 (Jack in the Box) maar de frietjes hebben wel goed gescoord.

Met de maag goed gevuld, voelden we ons in onze nopjes om de Whiskey distellerij te bezoeken. Na nog enkele minuten wachttijd op onze gids in het Visitor’s Center, waren wij aan de beurt. Met een groepje van ongeveer 20 man werden we in een busje gepropt dat ons even verder afzette. Onze gids was een medewerker van de distillerij en had als taak de verschillende soorten whiskey te proeven en te beoordelen op hun smaak. Lijkt ons een leuke job, maar dat vond hij zelf ook, want hij bleef maar opscheppen! De tour zelf was interessant, maar achteraf hadden we uiteraard zin om Jack Daniels te kopen. Maar helaas, dat ging niet, want deze county was een 'dry' county waar geen sterke drank mocht verkocht worden. Deze typische wetgeving deed ons zelf een beetje aan de Belgische denken J

Daarna vertrokken we nog voor een anderhalfuur durende rit naar Nashville, waar we rond 18u toekwamen in de Knight’s Inn. Langs buiten leek het motel wel ok, maar binnein was het wel een tegenvaller. Alhoewel, voor de prijs van 45 dollar mochten we misschien niet klagen over het feit dat de verf van de muur bladerde tijdens het douchen...

Enfin, we vertrokken dus maar naar downtown. Hoewel het maar een kwartier lopen was, namen we toch maar de auto, want we moesten een grote brug over en we hadden niet meteen het gevoel in een erg veilige buurt te zitten. In downtown parkeerden we ons op een parking, maar we reden daar maar snel weg toen we de prijs zagen: 25 dollar! Pff, dan maar een andere parking opgezocht. Deze kostte maar 10 dollar maar ze was wel maar open tot 23u. Dat was voor ons wel lang genoeg, aangezien we toch maar een hapje gingen eten en nog iets gingen drinken. We lijken misschien een beetje gierig, maar we hebben dan toch 15 dollar meer om op café te gaan J

We gingen eten bij een leuk maar druk restaurant en het was lekker hoor. Achteraf nog een Rockabilly concert bij Robert’s Western Boots & Bar waar wij ook weer onze Id moesten tonen. In deze bar kon je dus ook laarzen kopen, maar dat hebben wij maar niet gedaan. We hebben er enkel iets gedronken en genoten van het optreden. Daarna nog een ander optreden in The Blue Moon (of zoiets) waar een dronken nederlander in het publiek de show stal. We waren gleukkig op tijd terug om de auto op te halen en rond half 12 waren onze oogjes toe!

28-09-2012, 16:30 geschreven door wouterfleur  

In de voormiddag stond Cades Cove op het programma, dit is een loop van 11 mijl langs verschillende oude huisjes, die je met de auto kunt rijden. De weg is ook gekend omwille van het feit dat er veel wildlife te spotten valt. We vertrokken dus redelijk vroeg deze ochtend, maar de weg naar Cades Cove verliep niet zo vlot. Het was toch nog een 20-tal mijl rijden vanuit Gatlinburg en dit over een éénvaksbaan waar je maar 25 mijl per uur mocht. Daarbij kwam ook nog dat je niet kon/mocht voorbij steken en er nogal wat trage mensen op de baan waren. Maar ach, we hadden op zich wel tijd genoeg.

De Cades Cove dan, een mooie baan met af en toe een stopplaats waar dan een oud huisje stond uit de 19^e eeuw van de toenmalige plaatselijke bewoners. Dat was wel leuk om te zien, maar om nu 20 keer te stoppen... Wij wilden vooral wildlife zien, en meer in het bijzonder verheugden we ons op een ontmoeting met een zwarte beer. Maar na drie kwart van de loop te hebben gedaan, hadden we alleen nog maar een hert en een paar wilde kalkoenen gezien! Niet veel bijzonders dus. Toen we bijna de hoop opgaven nog een beer te zien, zagen we opeens een 6-tal auto’s langs de kant staan. Een vrouw stond enthousiast te zwaaien en vertelde ons dat er een beer te zien was. Ze toonde een paar foto’s, maar helaas was hij (of zij?) hoog in de boom gekropen. Toch stapten we even uit om een kijkje te nemen. En ja hoor, heel hoog in de boom konden we de beer zien zitten. We probeerden, samen met nog wat ander kijklustigen, de beer te fotograferen, maar dat lukte eigenlijk niet. We stonden daar zo’n tien minuten toen we besloten verder te gaan. Maar toen besloot de beer opeens dat het tijd was om naar beneden te komen. Toen schoot er wel een beetje adrenaline door ons lijf, want op een paar seconden tijd stond die beer beneden, op een tiental meter van ons. Vlug wat foto’s genomen, maar de beer was eigenlijk heeeeel erg op zn gemak (dat merkten we omdat hij besloot een kakje te doen in ons bijzijn). Dus we bleven nog een beetje staan, samen met nog wat anderen die ook zeer enthousiast foto’s namen. Helaas kwamen er wat luidruchtige motards aan, die de beer nogal nerveus maakten en hij ging dus maar in een drafje weg van ons. Een fotograaf holde hem nog achterna, maar weg was hij. Zo zie je maar, op een paar minuten tijd kan alles veranderen en wij hebben het dus maar weer mooi meegemaakt!

’s Middags gingen we picknicken op een bankje en aten we onze boterhammetjes op. Geen hamburger deze keer! We bekeken even de kaart en kozen een drietal trails uit die in totaal een wandeling van een goeie 7 mijl vormden. We parkeerden de auto en trokken op pad. Het was al van in Yosemite geleden dat we nog echt deftig gewandeld hadden, maar toen hadden we over 13 mijl een hele dag gewandeld. Deze wandeling liepen we in 3 uur, een piece op cake dus! Alhoewel, het was een paar keer stevig klimmen en het najaarszonnetje gaf toch nog genoeg hitte om de wandeling toch niet zo vanzelfsprekend te maken.

Na een half uurtje wandelen zijn we trouwens nog een beer tegen gekomen. Dit keer was hij echter te ver om te fotograferen, maar het gaf ons wel weer een kick. Echt een leuk gevoel om dieren die je alleen maar kent van in de zoo ook in het wild tegen te komen! Verder hebben we ook nog wat eekhoorns en een mini salamander gezien, maar na die beer is dat natuurlijk niet zo spectaculair.

Na de wandeling keerden we terug naar het hotel. Ook dit keer ergerden we ons een beetje aan de trage chauffeurs die we niet voorbij konden... Na een verkwikkende douche en een graanreep waren we terug op krachten. We gingen toen maar te voet naar Gatlinburg waar we nog even de winkeltjes bezochten en gingen eten bij ??? die de beste ribbetjes in the whole USA hadden. Ja, lekker was het wel, maar VEEEEL!!!! Gelukkig konden we het eten nog even laten zakken op weg naar het hotel!

Het was toch een heel vermoeiende dag geweest vandaag, dus we kropen wederom vroeg in bed!

28-09-2012, 16:12 geschreven door wouterfleur  

Vandaag verlieten Nashville en gingen we terug da natuur in: de Great Smokey Mountains. Maar niet vooraleer we even goeiedag gingen zeggen bij the man in black, Johnny Cash. Uiteraard gingen we niet letterlijk goeiedag zeggen, maar we gingen wel zijn graf bezoeken. Dat was namelijk maar op een klein half uurtje rijden van Nashville. Gelukkig hadden we op voorhand opgezocht waar het zich bevond, anders zouden we het nooit gevonden hebben. Johnny ligt dus samen met June Carter begraven op Hendersonville Memory Gardens, maar anders dan bij Elvis zijn hier helemaal geen bordjes te vinden. Maar dat vonden wij maar goed ook, dat hier voor de verandering geen horde toeristen aan het aanschuiven waren.

Na het bezoek aan Hendersonville reden we verder door het prachtige landschap van Tennessee. We stopten nog even om te tanken, en bezochten ook een liquorstore waar we uiteindelijk wel Jack Daniels konden kopen. Dat is voor de plaatselijke handel natuurlijk wel een goede zaak dat men niet bij de distillerij zelf kan kopen. Als lunch hadden we voor de tweede keer deze reis Applebee’s en dat is wederom goed meegevallen. Als appetizer hadden we chicken wings en als hoofdgerecht had Wouter een steak en Fleur een pasta. Hmmm....

Rond een uur of vier reden we in Knoxville van de autostrade af om de Smokies in te rijden. We passeerden eerst het stadje Pigeon Forge wat in onze ogen een beetje fout is. Het is eigenlijk één groot attractiepark met scheve huizen, een Titanic boot en talloze theaters waar je kan dineren en terwijl naar een foute show met houthakkers kan kijken. We stopten ook nog even aan een bootshop waar stond “Buy 1, get 2 free” . Letterlijk betekent dit dus dat je eigenlijk 3 paar laarzen voor de prijs van 1 moet krijgen, maar eigenlijk is het gewoon, get second pair free. Enfin, na heel wat getwijfel heeft Fleur het wijze besluit genomen om geen laarzen te kopen want 1 er is geen plaats in de valies, 2 300 euro is toch wat veel, en 3 eigenlijk heeft ze al laarzen genoeg....Met pijn in het hart verliet ze dan ook de winkel....

Aangekomen in Gatlinburg  bleek dit ongeveer een kopie van Pigeon Forge te zijn, alleen was het allemaal iets gezelliger.We checkten in bij Holiday Inn Vacation club en kregen de sleutel van onze villa. Villa? Ja hoor, Fleur had blijkbaar geen kamer maar wel een villa geboekt voor een mooi prijsje. Eigenlijk was het meer een appartement dn een villa, maar wat een luxe! Een aparte inkomhal, een grote living met gashaard en een volledig uitgeruste keuken, tv met dvd-speler, een aparte slaapkamer met daar nog eens een tv en een badkamer met wasmachine, droogkast en tweepersoonsjaccuzi ! Hier konden we het dus wel even volhouden.

We hadden inkopen gedaan bijWalmart dus aten we hier als avondmaal een slaatje met toast. Daarna nog een whiskey gedronken op het balkon en de jaccuzi in. We sloepen in een superzacht bed zodat we goed uitgerust zijn voor de volgende dagen.

28-09-2012, 16:10 geschreven door wouterfleur  

Wat een muzikale dag ! We begonnen met een niet zo’n schitterend ontbijt bij Best Western, zeker niet vergeleken met het vorige Best Western hotel, maar ach, onze maagjes waren weeral gevuld!

We vertrokken naar Graceland waar we nog voor 10u aankwamen, nog niet al te veel volk dus. Na de aanschaf van de tickets voor de Platinum Tour sprongen we op een shuttlebus die ons welgeteld 50 meter verder dropte bij ‘the mansion’, oftwel het huis van Elvis Presley. We kregen een hoofdtelefoontje en de nodige instructies voor de tour. Het huis zelf vonden we beiden erg in de smaak vallen. De tour leidde ons ook naar Trophee kamer, waar alle gouden plaaten, grammy’s, posters en kostuums tentoon gesteld werden. Dit alles werd mooi begeid door de audiotour.  Daarna terug op het busje en terug naar het ‘Elvispretpark’ waar we ook nog een paar kleinere attracties bezochten zoals de auto’s en de vliegtuigen van Elvis. Hoewel wij niet zo’n Elvis kenners en liefhebbers zijn, vonden wij Graceland zeker en vast een aanrader!

We vervolgden onze dag in Memphis downtown, waar we eerst gingen lunchen; voor de verandering weer een hamburger (haha); Dit keer bij Huey’s die claimde de beste burgers te hebben sinds 1984. Misschien wel de beste burgers, maar zeker niet de beste service! De serveerster had namelijk de BBQ saus van Fleur vergeten, en ze excuseerde zich zelf niet. Een minimini fooi dan maar!

(Trouwens, het valt ons op dat wij altijd ergens net op tijd zijn, want achter ons is het altijd aanschuiven geblazen).

Vervolgens gingen we naar de Sun Studio. Net op tijd om nog aan te sluiten bij een begeleide rondleiding. Nu ja rondleiding... Op de bovenste verdieping hebben ze een showcase gemaakt van de eerste gebruikte apparatuur en ook het high school diploma van Elvis kan je hier bewonderen (?). Dan terug de trap af naar beneden en voet zetten in de legendarische studio zelf. Hier gebeurden in de loop der jaren talrijke legendarische opnames zoals van Roy Orbinson, Johnny Cash, Elvis Presley, Carl Perkins Klaarblijkelijk zijn er nooit aanpassingswerken geweest buiten onderhoudswerken en nog steeds wordt deze studio actief gebruikt. Niet alleen om muziek  op te nemen (Maroon 5, Matchbox 20) maar ook om twee grote Rockabilly fans in het huwelijksbootje te doen treden.

Mooi, dat hadden we ook weer gehad.  Dan in de brandende zon naar het Civil Rights museum. Onderwege kwamen we nog een hulpvaardige (dachten we) afro-amerikaan tegen die ons zei van niet een bepaald traject te volgen maar wel door die die en die straat want gisteren waren er schietpartijen geweest en bla bla. Ok, wij blij en zijn voorgestelde weg volgen maar hij volgende ons en begon plotsklaps over het ongeluk van zijn vrouw de dag ervoor die met een gebroken rug in het ziekenhuis lag en zijn twee bloedjes van kinderen en dat een busticket zo duur was. Toen voelden we ergens nattigheidheid. Tja, spijtig dat je wanneer je vriendelijke mensen ontmoet toch soms een beetje op je hoede moet zijn.  We hebben hem kunnen afwimpelen op een meter van het museum.

Dan het museum, gelokaliseerd in het Lorraine Motel, waar Martin Luther King werd neergeschoten in 1968, was zeer zeker de moeite waard. Eerst kregen we een interessante film te zien over de laatste dagen van MLK, een beetje onroerend zelfs, waarbij zijn toenmalige kompanen aan het woord kwamen. Het museum zelf was zo uitgebreid en gedetailleer dat we nog net voor sluitingstijd buiten kuierden. We hadden gerust nog een uurtje langer kunnen blijven maar helaas was de tijd om. Misschien een plek om nog eens terug te komen?

Dan zijn we in Beale Street een pintje bier gaan drinken bij de BB King blues club. Daarna een lekker hapje gegeten in de Rum Boogie Club, waar twee oude blanke rakkers Blues ten berde brachten. Achter hen hing een prachtige gesigneerde gitaar van RL Burnside gekend van zijn werk met de John Spencer Blues Explosion. Fleur had gefrituurde catfish en Wouter een lekkere spagetti met vleesballen (meatballs) en gefriteerde groene tomateschijfjes.  Daarna nog genoten van de muziek en dan terug naar ons hotelletje.

25-09-2012, 04:38 geschreven door wouterfleur  

Vicksburg is vooral gekend omwille van de belangrijke rol die ze speelde tijdens de Civil War. Het hield namelijk steeds stand bij talloze pogingen tot onderwerping door de Union legers. Maar na een hele resem aanvallen van de noordelijke troepen, en getekend door ziekte en uithongering, hebben de Zuiderlingen de stad uiteindelijk toch opgegeven. Er is nog steeds een zekere trots te merken in het stadje en er is dan ook een heel nationaal park aan de Civil War geleid. In de voormiddag hebben we dit dan ook bezocht. We kregen eerst een film te zien over de veldslagen in Vicksburg, en daarna deden we een autotour van 17 mijl in het park, langs verschillende monumenten en plaatsen waar de strijd werd gestreden. Uiteindelijk hebben we hier wel heel de voormiddag over gedaan. We hadden het nog langer kunnen trekken, maar na een tijdje waren we de monumenten toch een beetje beu reden we dus een beetje sneller richting uitgang. Desalniettemin vonden we het zeker de moeite waard en hadden we zelfs een beetje ‘In Flanders Fields’ gevoel.

Iets voor de middag trokken we met de auto richting Clarksdale, de geboorteplaats van de Blues. Eerst wilden we nog even luchen en moesten we hoognodig tanken, dus combineerden we de twee maar in een tankstation waar je ook nog fried chicken kon eten. Alleen begreep de bediende ons niet (het lijkt wel of overal in tankstations nogal verwarde of, met alle respect, niet zo snuggere mensen werken) en kregen we maar 5 chicken wings. Ze waren ook niet zo heel lekker, dus besloten we dat dit maar een aperitiefhapje was en zouden we in Clarksdale nog iets eten.

Clarksdale dan. Als je niet zou weten dat hier alles in het teken van blues staat, zou je het waarschijnlijk wel voorbij rijden, maar wij hadden uiteraard wel voorbereidingen gedaan. We parkeerden ons in een, op het eerste zicht wat louche buurt, en bezochten het Delta Blues Museum. Daar was ook een kleine tentoonstelling over Muddy Waters, best interessant. Nadien gingen we iets eten in de meest groezelige bar ooit, The Ground Zero Blues Club, maar deze was eigendom van Morgan Freeman, dus dat maakte het iets minder groezelig. Binnenin viel het trouwens reuze mee, en werden we geholpen door een uiterst vriendelijke serveerster, die dan ook een mooie tip kreeg. We dronken er een lekker pintje en aten nog een kleinigheidje. Daarna wandelden we nog even in de ‘winkelstraat’ van Clarksdale en kochten we in Cat Head Blues store twee CD’tjes.

We zetten onze tocht verder naar Memphis, nog anderhalfuur rijden. We checkten in het Best Western Suites, maar in feite was het meer een motel dan een suite. De kamer was wel ok. We gingen nog even naar Walmart waar we een slaatje en nog wat drank kochten, en we aten ons avondmaal op de kamer. 

25-09-2012, 03:46 geschreven door wouterfleur  

Vandaag vertrokken we uit New Orleans. Onze eerste stop vandaag was Vacherie, een plaatsje op een uurtje rijden van de stad, waar nog vele oude plantages waren. Eén hiervan was de Laura Plantation, die we vandaag wilden bezoeken. Rond een uur of tien arriveerden we en kochten we kaartjes bij een enthousiaste kerel die zelfs nog een tijdje in Leuven gewoond had!

De rondleiding op de Laura Plantation gaf ons een goede indruk van het leven in de eerste helft van de 19^e eeuw. 4 generaties hebben hier op deze plantage suikkeriet geteeld en er leefden ongeveer 180 slaven, heel wat dus. Het verhaal dat werd verteld is gebaseerd op echte ‘memoires’ van Laura zelf. Nadien in de souvenirshop heeft Fleur nog twee boeken voor de bibliotheek gekocht en Wouter eentje over Voodoo voor zichzelf. We geraakten ook nog aan de praat met een Amerikaans-Nederlands koppel, waarvan het meisje ons nog interessante tips gaf voor het vervolg van de reis. Toen we verder reden, passeerden we ook nog langs de bekende ‘Oak Alley Plantation’ maar die hebben we niet meer bezocht. We lunchten dit keer voor de tweede keer onze reis bij ‘Jack in the Box’, waar de waitress dacht dat we uit de UK kwamen. Ok, we hebben wel een accent vergeleken met dit zuiderse taaltje, maar zo victoriaans klinken we nu toch ook weer niet?

Onze tweede stop deze dag was het plaatsje Nathez waar we nog een stadswandeling deden langs verschillende prachtige huizen. Ondertussen werden we volop gebeten door gigantisch kleine muggen die enorme jeukende bulten veroorzaakten! Het was ook nog eens ontzettend warm, dus we waren blij toen we terug aan de auto waren! We hadden de auto geparkeerd aan het Visitor Centre, maar we waren een beetje verkeerd gelopen, waardoor de wandeling iets langer was dan voorzien. We beloonden onszelf dan maar met een ijsje en een Mountain Dew, om nog meer dorst van te krijgen eigenlijk...

Daarna reden we de laatste etappe van deze dag, naar Vicksburg. We reden via de bekende Natchez Trace Parkway, een route die vooral in de herfst prachtig moet zijn. Rond 19 u arriveerden we in het Motel 6, maar motel zou toch niet meer voor herhaling vatbaar zijn, bleek later. We vroegen aan de baliemedewerker waar we nog snel iets konden eten en hij raadde ons Cracker Barrel aan. Die keten hadden we nog niet geprobeerd, dus gingen we daar naartoe. Omdat de baliemedewerker van Indische afkomst was en dus een beetje sprak als Apu, hadden we eigenlijk niet goed geluisterd naar zijn wegbeschrijving. Fleur dacht dat Wouter het wel verstaan had en vice versa, maar eigenlijk wisten we beiden niks. Resultaat was dat we verkeerd reden. Het was ondertussen al stikdonker en we waren in een bosrijke omgeving. Tel daarbij een opkomende dauw/mist en spookverhalen van plantages, en je bekomt toch wel een griezelige situatia. Gelukkig leidde onze gps ons uit de ‘Haunted highway ‘ (volgens Wouter) en vonden we toch veilig de weg naar Cracker Barrel.

Cracker Barrel is een restaurant in country stijl. Het eten is er goedkoop maar eerder boers. Fleur had chicken dumplings die eigenlijk niet zo lekker waren en Wouter had een soort schnitzel met gravy, een dikke bechamelsaus. Niet echt ons ding, maar we hadden toch weeral gegeten.

Terug in het motel kropen we snel in ons na-al-die-kingsize-bedden-toch-heel-klein-queen-size-bed. Het kraakte ook bij iedere beweging en het was verre van zacht!Vandaag vertrokken we uit New Orleans. Onze eerste stop vandaag was Vacherie, een plaatsje op een uurtje rijden van de stad, waar nog vele oude plantages waren. Eén hiervan was de Laura Plantation, die we vandaag wilden bezoeken. Rond een uur of tien arriveerden we en kochten we kaartjes bij een enthousiaste kerel die zelfs nog een tijdje in Leuven gewoond had!

De rondleiding op de Laura Plantation gaf ons een goede indruk van het leven in de eerste helft van de 19^e eeuw. 4 generaties hebben hier op deze plantage suikkeriet geteeld en er leefden ongeveer 180 slaven, heel wat dus. Het verhaal dat werd verteld is gebaseerd op echte ‘memoires’ van Laura zelf. Nadien in de souvenirshop heeft Fleur nog twee boeken voor de bibliotheek gekocht en Wouter eentje over Voodoo voor zichzelf. We geraakten ook nog aan de praat met een Amerikaans-Nederlands koppel, waarvan het meisje ons nog interessante tips gaf voor het vervolg van de reis. Toen we verder reden, passeerden we ook nog langs de bekende ‘Oak Alley Plantation’ maar die hebben we niet meer bezocht. We lunchten dit keer voor de tweede keer onze reis bij ‘Jack in the Box’, waar de waitress dacht dat we uit de UK kwamen. Ok, we hebben wel een accent vergeleken met dit zuiderse taaltje, maar zo victoriaans klinken we nu toch ook weer niet?

Onze tweede stop deze dag was het plaatsje Nathez waar we nog een stadswandeling deden langs verschillende prachtige huizen. Ondertussen werden we volop gebeten door gigantisch kleine muggen die enorme jeukende bulten veroorzaakten! Het was ook nog eens ontzettend warm, dus we waren blij toen we terug aan de auto waren! We hadden de auto geparkeerd aan het Visitor Centre, maar we waren een beetje verkeerd gelopen, waardoor de wandeling iets langer was dan voorzien. We beloonden onszelf dan maar met een ijsje en een Mountain Dew, om nog meer dorst van te krijgen eigenlijk...

Daarna reden we de laatste etappe van deze dag, naar Vicksburg. We reden via de bekende Natchez Trace Parkway, een route die vooral in de herfst prachtig moet zijn. Rond 19 u arriveerden we in het Motel 6, maar motel zou toch niet meer voor herhaling vatbaar zijn, bleek later. We vroegen aan de baliemedewerker waar we nog snel iets konden eten en hij raadde ons Cracker Barrel aan. Die keten hadden we nog niet geprobeerd, dus gingen we daar naartoe. Omdat de baliemedewerker van Indische afkomst was en dus een beetje sprak als Apu, hadden we eigenlijk niet goed geluisterd naar zijn wegbeschrijving. Fleur dacht dat Wouter het wel verstaan had en vice versa, maar eigenlijk wisten we beiden niks. Resultaat was dat we verkeerd reden. Het was ondertussen al stikdonker en we waren in een bosrijke omgeving. Tel daarbij een opkomende dauw/mist en spookverhalen van plantages, en je bekomt toch wel een griezelige situatia. Gelukkig leidde onze gps ons uit de ‘Haunted highway ‘ (volgens Wouter) en vonden we toch veilig de weg naar Cracker Barrel.

Cracker Barrel is een restaurant in country stijl. Het eten is er goedkoop maar eerder boers. Fleur had chicken dumplings die eigenlijk niet zo lekker waren en Wouter had een soort schnitzel met gravy, een dikke bechamelsaus. Niet echt ons ding, maar we hadden toch weeral gegeten.

Terug in het motel kropen we snel in ons na-al-die-kingsize-bedden-toch-heel-klein-queen-size-bed. Het kraakte ook bij iedere beweging en het was verre van zacht! 

23-09-2012, 15:35 geschreven door wouterfleur  

Vandaag hebben we weer een hele leuke dag gehad ; we hebben een airboat tour gedaan in Honey Island Swamp. We moesten daar pas tegen de middag zijn, dus na het ontbijt hebben we eerst nog een wasje gedaan in de plaatselijke laudry. Daar werden we vriendelijk bijgestaan door een nogal vreemde kerel die tegen iedereen kloeg over President Obama. De was en het drogen duurde toch iets langer dan gepland, dus het was nogal een rush naar de airboat, op zo’n half uurtje rijden van New Orleans. Daar aangekomen waren we gelukkig niet de enigen, dus we waren eigenlijk nog ruimschoots op tijd.

We kregen een gids die ons niet zo veel over de swaps zelf kon vertellen, maar des te meer kon hij ons wel informatie verschaffen over het jagen op alligators. We hebben er ook een stuk of tien gezien, sommige echt wel dichtbij. De gids voerde ze dan ook marshmellows en stukjes kip, dat was wel gaaf om te zien! Ook het tochtje op de boot ging echt wel snel; het was dus zeker en vast een geslaagde tour!

Nadien stopten we nog even om te tanken en een burger te eten bij Burger King, vooraleer we terug naar New Orleans reden. We bezochten ook nog even het Louis Armstrong Park en Congo Square, dat recht tegenover het hotel lag. Daarna nog even bij het zwembad uitrusten en dan ons klaar maken voor de laatste avond in de stad. Dit keer gingen we niet naar Bourbon Street, maar wel naar Frenchmen Street, waar meer locals komen. We kuierden nog even langs de Esplanade, waar veel mooie huizen stonden en gingen eten bij Maison. Fleur nam een pasta met scampi’s en Wouter een Jamaicaans gerecht. Hoewel er hier ook een band speelde, waren de prijzen hier veel lager en moesten we niks exta’s betalen. Daarna sloten we de avond af in een ander bar, maar de jazzmuziek is toch niet echt iets voor ons. We vinden het allemaal wel ok voor een paar liedjes, maar uren aan een stuk is toch een beetje te veel van het goede....

23-09-2012, 15:34 geschreven door wouterfleur  

Na ons eerste nachtelijk avontuur in New Orleans, stond vandaag een stadswandeling op het programma. We gingen via French Market naar Ursulines Street om daarna als eerste stop het Voodoo Museum te bezoeken. Dit was een zeer kleinschalig museum, maar desalniettemin volgestouwd met uniek voodoomateriaal. We werden vriendelijk verwelkomd door John T. Martin en zijn slang, met wie we een praatje maakten over  Axl Peleman, die daar al eens op bezoek was geweest voor Vlaanderen Vakantieland. Hij had ons ook veel interessants te vertellen over de geschiedenis van de stad en de creoolse cultuur. We mochten ook eventjes z’n slang vasthouden toen hij ons zijn visitekaartje gaf.  Het museum was best een beetje griezelig, maar de sfeer werd gebroken door twee luidruchtge Hollanders J

Daarna gingen we verder naar Jackson Square waar we eventjes aan het water gingen verpozen. Daar werden we voor een paar quarters geëntertaind door een zwerver met een onverwachts muzikaal talent. Hij trakteerde ons op een een volledige (zucht!) versie van ‘I got a woman’ van Ray Charles.  We gingen daarna lunchen bij ‘Johnny’s Po-boy’ waar we dus een Po boy aten. Een mooi woord voor een extreem gevuld belegd broodje met hamburgers, spek, groenten, saus,.... We kregen daar ook het gezelschap van twee leuke Texanen waarmee we onze ervaringen over Europa en Amerika wisselden.

We bezochten ook nog een tentoonstelling met artefacten en schilderijen uit Louisiana en gingen daarna een stukje verder wandelen richting het Museum District. Het was niet echt zo’n fijne buurt daar om te wandelen en we hadden ondertussen ook al weer dorst want het weer was hier voor de verandering heel erg warm en zonnig. Het grote Nationale World War II Museum lieten we (achteraf gezien wel jammer) achterwege en we bezochten het kleinere Civil War Museum. Eigenlijk was het niet echt een museum over de Civil War, maar wel over de Confederates. Een samenraapsel van allerlei prullaria, foto’s, vlaggen en kostuums was eerder aan de orde. Wetende dat het Museum min of meer gesticht was door Jefferson Davis himself, gaf het ons niet echt een genuanceerde kijk op de feiten. Maar desalniettemin toch ook weer de moeite om te bekijken.

Daarna vonden we het welletjes geweest en gingen we terug naar het hotel waar we nog even aan het zwembad gingen liggen om terug onze batterijen op te laden voor een tweede nacht New Orleans. We gingen dit keer eten bij Cafe Maspero, een aanrader volgens onze receptioniste. Aan haar postuur te zien konden we eigenlijk wel inschatten dat de porties zeer overvloedig zouden zijn. Wouter nam een seafoodschotel, maar tot zijn verbazing, of juist niet, was alle seafood gefrituurd! Fleur nam opnieuw Jambalaya, maar deze was zo hot dat ze die maar halverwege omwisselde met de seafoodschotel van Wouter. Na het eten gingen we opnieuw naar Bourbon Street waar we in een van de talloze bars ons dansje uit Senor Frogs nog eens konden placeren, maar dat was toch niet echt onze meug!

Als laatste stop zijn we in een echte tourist trap beland. We zagen namelijk een groot bord met daarop: cocktail Hurricane (what’s in a name?) en beer aan 4 dollar. Dat vonden we wel ok. Dus we gingen binnen waar ondertussen een heel enthousiaste Jazzband met contrabass, piano en klarinet aan het spelen was. We bestelden onze drank en verwachtten ons aan een rekening van 8 dollar, maar we kregen 18 te horen. Omdat de band dus aan het spelen was! Dus voor 10 dollar extra moesten nu wel zo lang mogelijk genieten van het jazzgepingel. Zowel Wouter maar vooral Fleur vonden het eigenlijk maar niks, maar ja, die cocktail op drinken in 3 minuten was ook niet echt een optie. We besloten beiden dat Bourbon Street toch niet echt the real stuff was, dus volgende keer beter!

23-09-2012, 15:33 geschreven door wouterfleur  

Na weer een nacht vlakbij de lawaaierige ijsmachine op onze gang in het Super 8 hotel en een ‘kan er mee door’ ontbijt (obligate wafel, fruitsap, toost, koffie) vertrokken we met auto vanuit Fort Worth naar New Orleans. Een 9 uur durende trip van zo’n 600 mijl. Dit was onze langste rit tot nu toe. Onderweg hebben ook weer enkele fijne plensbuien gehad. Vanaf zo’n 50 mijl voor New Orleans begon het landschap moerassiger en drassiger te worden. We reden vanaf dan ook bijna constant over een aaneenschakeling van bruggen van ettelijke tientallen mijlen lang. We hadden dan ook niks van bewondering voor deze Amerikaanse staaltjes van bouwkundig vernuft. Ook in het westen was ons al op gevallen dat geen bridge too far was.

Bij het binnerijden van New Orleans zagen we echter geen hand voor de ogen, zo’n regenbuien! Aangekomen in het hotel checkten we niet alleen onszelf, maar ook de auto in, die voor drie nachten voor een prijs van 90 (!) dollar hier kon overnachten. Na de hotelkoamer verkend te hebben en een douche te hebben genomen, vertrokken we richting French Quartier. In elk cafe was er wel een optreden bezig van een Funk, Jazz, Blues of RnB Band. Echt een geweldige sfeer. Overal dansende mensen op straat en in de cafes en tientallen leuke bandjes. Travestieten voelen zich hier ook erg thuis. Bij het terugkeren naar het hotel riep er eentje naar Fleur “Make sure you hold his hand, because otherwise i’ll take him!”, dus we liepen toen maar snel door.

We hebben ook nog lekkere Louisiaanse keuken gegeten: Fleur scampi’s met jabalaya en Wouter crabcakes, overheerlijk was dat! Daarna nog een paar bars gedaan in Bourbon street, maar ons geld vloog er toen wel snel door! Het was zeker en vast een geslaagde eerste avond, dus dat belooft meer goeds!

19-09-2012, 00:42 geschreven door wouterfleur  

Oeioei, wat een ***weer ! Het lijkt wel of we de regen steeds meenemen want overal waar we komen, regent het en het gaat steeds meer oostwaarts, in onze richting dus. We beginnen ons al goed thuis te voelen met dit weer. Hier is men blij dat het koeler is en regent, maar wij zijn natuurlijk op vakantie dus dat vinden wij (vooral Fleur) toch niet zo leuk. De korte broeken en t-shirts blijven nog even in de valies.

Na het ontbijt met een wafel in de vorm van Texas vertrokken we in de gietende regen naar Dallas, ongeveer 40 minuten rijden. Helaas waren ook hier wegenwerken aan de gang en het slechte weer en de wolkenkrabbers zorgden voor een slechte gps-ontvangst. De 40 minuten werden uiteindelijk meer dan een uur, ook omdat we op wegen reden die de gps nog niet kende. Toch geraakten we nog op de bestemming: het Sixth Floor Museum in Dallas, het gebouw van waaruit John F. Kennedy neergeschoten werd. Het museum vonden wij beide heel erg de moeite, hoewel het nogal een ode was aan JFK, maar dit konden we wel begrijpen. Verder was er in Dallas naar onze mening niet veel te zien, het is vooral een zakenstad. Het weer leende er zich ook niet toe om nog rond te kuieren in de stad, dus gingen we maar luchen. We kozen dit keer voor een Olive Garden, waarover we veel positiefs gehoord hadden.

We kregen daar opnieuw een buzzer, maar de wachttijd bedroeg maar 10 minuten. We hebben eerst een lekkere salade gegeten en daarna een pasta. Dit was toch wel een verademing na al de burgers en steaks van de laatste dagen.  Omdat het weer maar slecht bleef, namen we een kijkje in het nabijgelegen shoppingcenter. Daar heeft Fleur bij Macy’s twee kleedjes gekocht, maar Wouter vond het daar allemaal niet zo fijn.

Daarna nog even boodschappen gedaan en getankt bij Mexicaanse ketens waar het trouwens wel goedkoop was. Alleen de specifieke service moet je er dan maar bijnemen. Op de hotelkemer aten we nog een pistolet met ham en kaas en gingen we vroeg slapen. 

19-09-2012, 00:41 geschreven door wouterfleur  

Vandaag moesten we een 6-tal uur rijden naar onze volgende bestemming, Fort Worth. Het plan was rond een uur of 8 te vertrekken, maar we werden pas half 9 wakker, dus die vlieger ging niet op. Uiteindelijk snel een douche genomen, een koffie gehaald bij de balie en de auto in. Onderwege stopten we nog even om te tanken en een donut te halen, maar deze was niet zo heel lekker. Over de rest van de weg valt niet zo veel te vertellen, het was nogal veel rechtdoor!

In Decatur wilde Fleur nog een ijsje, dus stopten we aan de Mac Donalds. Maar omdat we dat in België ook hebben, wilde ze liever naar Jack in the box. Maar wat bleek, daar hadden ze geen ijsjes! Grr... dan maar naar Sonic. Eigenlijk is het concept heel simpel, maar wij maakten het weera veell te moeilijk! Je parkeert gewoon de wagen en dan kan je je keuze maken en die doorgeven via een micro. Een beetje zoals de drive in, maar dan zonder de drive. Toen wilden we betalen kon dit alleen via creditkaart, wat we wel stom vonden voor 2 dollar. Je moest ook nog een ZIP code ingeven, dus aangezien wij deze niet hebben, dachten we dat de bestelling niet was doorgegaan. Fleur wilde dus binnen betalen, maar je kon helemaal niet binnen. Nog geen minuut later kwam iemand met het ijsje naar de parkeerplek, dus alles was ok.

Een klein uurjte later arriveerden we toch vrij vroeg al in Fort Worth waar we opnieuw in Super 8 verbleven. Een prima hotel, alleen zaten we dicht bij de ijsmachine en de airco die nogal veel lawaai maakten. We hebben nog een uurtje op bed gelegen en daarna zijn we vertrokken naar de Stockyards, waar we naar de rodeo gingen. We kochten eerst onze ticketjes en kregen nog 2 dollar korting met onze coupon. Daarna nog even winkelen. Fleur had gehoopt heel wat paardenspulletjes te kunnen kopen hier, maar blijkbaar zijn het alleen maar toeristische winkeltjes. Geen zadels, hoofdstellenen blankets dus. Wel heel veel mooie boots gezien, maar die waren al even duur als in België. En 500 dollar voor een paar laarzen is toch een beetje te duur. Wel hebben we nog een mooie riem gekocht en een koordje voor aan het strooien hoedje van Fleur. Daar kregen we te horen of we al tickets hadden voor de rodeo, anders hadden we deze gratis gekregen. Jammer, maar we hadden er dus al gekocht!

We zijn ook nog even een lekkere burger gaan eten bij Love Shack waar Fleur een net iets te grote pint Belgian brewed style gedronken heeft. In een isomo beker smaakt dat toch allemaal niet maar anyway, Belgian brewed is hier erg in. Als we zeggen dat we van België komen, kennen ze België toch al ergens van.

Daarna naar de rodeo dus, die gepresenteerd werd door een cowboy à la George Bush met een verschrikkelijk Texaans accent. Gelukkig hadden we het drie dollar programma boekje en Fleurs kennis over western, anders hadden we er niks van verstaan. De show begon met een ode aan de Amerikaanse vlag ‘I’m proud to be an American’ en het Texaanse en Amerikaanse volkslied. Fleur moest Wouter wel overtuigen om recht te staan want ook als niet-Amerikaan mag je toch een beetje respect tonen, niet?

De rodeo bestond uit verschillende onderdelen zoals tie down roping, team penning, saddle bronc rodeo, barrel race,...Vooral de bull riding, waar je dus rodeo op een stier doet, was cool om te zien! Maar wat een macho’s, die cowboys! Rond 22u was de show gedaan en reden we terug naar het hotel. De ijsmachine op ons verdiep had veel succes dus het duurde nog even voor we konden slapen door het lawaai. (We vragen ons toch af waarvoor iedereen toch altijd zoveel ijsblokjes nodig heeft....)

19-09-2012, 00:38 geschreven door wouterfleur  

Opnieuw vroeg opgestaan vandaag. We kregen in Super 8 ook een ontbijt, maar dat was al even smakeloos als de isomo bordjes en bekertjes. Nadat we een paar keer verkeerd reden, parkeerden we de auto bij het centrum dachten we. Maar uiteindelijk hadden we veel dichter kunnen staan bleek achteraf. Het plan was om het historisch centrum snel even te bezoeken, want straks gingen we weer verder via de Turqoise Trail richting Albuquerque om zo terug op de Inerstate te komen. We staken dus een paar quarters in de parkeermeter en gingen op stap. Er waren wat leuke winkeltjes met fijne kleren en en westernboots. Maar het was er allemaal nogal duur. Hopelijk valt dat beter me in Texas.

Nog even tanken en een koffie halen en dan de Turqoise Trail nemen die ons via Cerillos en Madrid naar de I-40 zou leidden. De Turqoise Trail is eigenlijk een mini Route 66 met een paar verlaten mijnstadjes die nu zijn ingeplamd door een hippies. Je kan er onderwege naar verschillende artworks gaan kijken, meestal gemaakt van gerecycleerd materiaal. Er waren wel wat leuke fotogelegenheden bij. Vooral het plaatsje Madrid,trekt wel wat toeristen. Dit stadje is namelijk ook gekend van de film Wild Hogs met John Travolta. Daar stapten we een winkeltje binnen bij een zekere...., een man met een zeer specifiek karakter lat ons zeggen We hebben daar bijna een uur verbleven, want we geraakten maar niet meer buiten! Hij kon ons wel veel interessants vertellen, maar we verstonden er niet zo veel van want het leek wel of hij 20 talen door elkaar sprak. Af en toe verstonden we wel eens een woord Spaans of Engels, waardoor we toch een beetje zijn verhaal konden volgen. Zo vertelde hij onder meer over zijn leven als comedian in Mexico City, over zijn leven in de USA en Madrid en over George W. Bush, die volgens hem zelf de WTC torens had laten opblazen. Hij insisteerde ook dat we wat foto’s namen van hem en zijn winkeltje dus dat hebben we ook maar gedaan. Hij verkocht eigenlijk ook niet veel interessante dingen, maar we voelden ons toch verplicht om iets te kopen dus we stapten buiten met een...bosje salie, om de duivel uit ons huis te verdrijven.  Straf spul, dat wel!

We gingen ook nog even luchen in Madrid bij The Soda Fountain, maar die hebben we precies toch niet gezien. We betaalden er ondanks het feit dat we in een hippiedorp waren toch 25 dollar voor twee burgers zonder frieten!

Daarna hebben we eigenlijk niet veel meer meegemaakt. We moesten nu nog een uur of vier over de I-40 richting Amarillo. We hadden nog geen slaapplaats voor deze nacht, maar Wouter las in de Lonley Planet iets over Big Texan Steak Ranch  en Motel, helemaal in Cowboy stijl en gelegen langs de Route 66. Dat leek ons wel iets. Onderwege werd onze aandacht ook steeds getrokken door grote reclamepanelen  van de Big Texan Steak Ranchdie een free 72 oz. Steak  aanboden. Die moest je dan in een uur opeten, anders moest je 50 dollar betalen. Een rekensommetje via de gsm leerde ons dat 72 wel iets meer dan 2 kg vlees is, toch wel een beetje te veel misschien???

Aangekomen in het motel bleek dat de tijd ook al weer een uurtje verder gelopen was, dus ondertussen was het al 19u. Het motel had enkel nog een rokerskamer en de honeymoonsuite over. Deze laatste bleek 120 dollar te kosten, wat ons nog niet overdreven veel leek. We waren tenslotte wel op honeymoon eigenlijk.

Tjah, de kamer, niet zo heel mooi maar wel compleet in westernstyle met een superleuk bed. Aan mijn kant stond zelf een trapje om er in te geraken, zo hoog was het! Voor de rest hadden we ook nog een jacuzzi maar deze zag er al een beetje gedateerd uit en niet zo proper. Maar we kwamen niet voor de kamer, maar wel voor de 72 oz. Steak! Dus we haastten ons naar de Steak Ranch, waar de helft van de inwoners van Texas hadden verzameld, zo druk dat het er was. We kregen dan ook een buzzer en moesten nog een half uurtje wachten tot de buzzer buzzde en dan zou onze tafel klaar zijn. De cowboy die ons naar de tafel bracht was de meest onvriendelijke ooit, maar we waren al blij dat we een tafeltje apart kregen en niet bij die dikke en luidruchtige Texanen moesten zitten. Ok, dan de steak dus en een speciaal gebrouwen pint. Wouter had een Texas red amber ale en Fleur een Honey ale of zoiets. De steaks hebben we moeiteloos opgekregen en we kwamen ook nog in het Guiness Book of record wegens onze snelle tijd! Haha dit is niet waar hoor, Fleur heeft met moeite een 8 oz. Steak opgekregen en Wouter had er eentje van 12 oz. Maar het smaakte ons zo goed dat we nog een dessertje gingen delen. Enfin, dessertje, zelfs met twee zaten we stampvol en plakte onze maag dicht van de chocolate fudge met vanilla ice cream and whipped cream. Maar lekker was het wel!

Gelukkig was het motel recht tegenover de Ranch, want die volumes bier waren ook naar Texaanse normen, dus we waren blij dat we niet meer hoefden te rijden!

16-09-2012, 16:22 geschreven door wouterfleur  

Deze morgen met de zonsopgang vertrokken uit Monument Valley. Het opruimen van de tent en al ons materiaal koste ons toch gauw een uurtje, maar toch waren we al kwart voor 8 de baan op. Deze camping was toch één van de minste tot nu toe. Qua faciliteiten was ze wel ok, maar we hadden niet zo’n goede plaats tussen al die RV’s. Sommige hebben zelfs een eigen bus met daarachter hun SUV eraan gebonden. Zo kun je wel even Amerika verkennen...

Vandaag moesten we een heel stuk rijden naar Santa Fe. Op het plan stond voorlopig enkel Mesa Verde Nationaal Park. Daar kwamen al rond een uur of 11 aan. Oorspronkelijk hadden we hiervoor maar een uurtje voorzien, maar de bezienswaardigheden van het park lagen toch wel op een klein uurtje rijden. Daar hebben we dan met de auto de Mesa top loop gereden, die ons langs pithouses en een zonnetempel van de Pueblo Indianen leidde. Onderwege kwamen we ook veel bejaarden tegen, die serieus moesten lachen met onze auto. Op de nummerplaat stond namelijk dat deze uit Massachutes kwam en omdat de auto ook heel veel moddersporen had van de dirtroad in Monument Valley, dachten ze allemaal dat wij helemaal van Massachutes door de modder naar Mesa Verde gerden waren.

Ondertussen waren we onze voorsprong van deze morgen al terug kwijt en zochten we iets om te eten. Er waren ook enorm veel roadworks aan de gang en zo verloren we nog eens een half uur. Ook hadden we al regelmatig moeten stoppen voor overstekend wildlife waaronder een kudde paarden, schapen en een coyote! Ondertussen werd Wouter wat slechtgezind omdat we niet meteen iets vonden om te eten en Fleur ook niet goed met de gps kon werken blijkbaar. We stopten dan maar in een boerengat Bayfield waar we naar de plaatselijke Real American Food elk een hamburgermenu aten voor nog geen 11 dollar! We werden wel een beetje scheef bekeken want het gemiddelde gewicht van de mensen die daar aan het eten waren zal zo’n 150 kg geweest zijn; daartegenover waren wij toch we heel magertjes en konden we dus een paar hamburgers gebruiken. Na de lunch had Fleur  terug het stuur overgenomen maar was ze  zo slim, of zo dom, om niet meer naar de de wegbeschrijving te kijken die ze had gemaakt, maar alleen maar naar de gps te luisteren. En die zei maar niks, dus reden we maar rechtdoor. Na een paar uur werd Wouter wakker en toen werd het duidelijk dat we toch een tweetal uur aan het omrijden waren! Hij was namelijk op de gps in slaap gevallen (jaja, dat kan gebeuren) en had zo het geluid af gezet.... Vandaar dus had Fleur niet gehoord dat ze in Pagosa Springs rechts moest afslaan en is ze dus helemaal de Rocky Mountains overgereden. Enfin, Fleur vond het wel een mooie rit, aar Wouter had er dus niks van gezien!

Uiteindelijk zijn we dan veel later dan gepland toch nog aangekomen in Santa Fe. We stopen daarvoor ook nog eventjes in een iet wat vreemde supermarkt om een flesje water. Ook het hotel Super 8 lag toch wat in een criminele buurt, want deze nacht werden we niet wakker van blaffende coyotes, maar wel van de sirenes van politiewagens. We aten nog een broodje met kaas op de kamer en keken nog naar twee afleveringen van Friends. We zagen het niet meer zitten om nog naar het historisch centrum van Santa Fe te gaan, dat zouden we morgen wel doen!

16-09-2012, 16:21 geschreven door wouterfleur  

Vandaag hebben we uitgeslapen tot 9u30. We namen de auto naar het begin van de strip waar we een foto gingen nemen van het Las Vegas welcome board. Daar stond meteen ook heel veel volk dus het was wel een populaire attractie.

Daarna parkeerden we de auto in de parking van het Mandalay Bay hotel. Daar gingen we eerst ontbijten bij Starbucks. Deze keer verstonden ze mijn naam wel goed, want het restaurant naast Starbucks heette ook Fleur J Vanuit Mandalay Bay liepen we door naar het Luxor hotel, v          andaar naar Excalibur waar we nog eens gokten en 1 dollar wonnen in een Shrekslotmachine. Helaas konden we met onze dollar onze luch niet betalen... We aten een pizzaslice in New York New York en dachten dat we nu eindelijk wel geluk zouden hebben met het gokken, maar helaas... Pff waarom maken ze die dingen ook zo aantrekkelijk....

Vanuit New York New York gingen we nog naar de M & M store waar we nog wat souvenirs kochten en toen besloten we dat we genoeg geld op gedaan hadden. Terug in het hotel hebben we nog even het zwembad uitgeprobeerd wat wel nice was. Daarna opfrissen en iets gaan eten. We besloten om eens gek te doen dus we gingen naar Senor Frogs. Dat was wel een hele ervaring! In het restaurant treedt een coverband op en komt iemand rond om met balonnen voor iedereen een extreem belachelijk hoedje te maken. Wouter kreeg een narrenmuts en Fleur een Statue of Liberty kroontje. Ondertussen was er ook een entertainer die 3 married couples zocht om op het podium mee te doen met een wedstrijdje om free drinks te winnen. Omdat we toch wat verlegen waren deden we niet mee, maar achteraf bleek dat we de wedstrijd makkelijk zouden gewonnen hebben. De opdracht was nameijk zo snel mogelijk een tequilashot en een pint ad fundum te drinken. Dat was voor ons toch wel een peace of cake! Maar even later kregen toch een free shot (weliswaar een minishot) omdat we meededen met een whoopadansje of zoiets. Verder kregen we ook nog ons glas in de vorm van een plastieken palmboom mee. En uiteraard volgde ook een veel te dure rekening, maar het was toch een leuke avond geweest.

14-09-2012, 05:44 geschreven door wouterfleur  

Na een korte nacht, opgestaan, ontbeten en onze bazaar opgekraamd. We vertrokken al voor 8u richting Antelope Canyon. Het plan was om de Lower Canyon te bezoeken, maar door de floods was deze gesloten. Plan B dan maar: de Upper Antelope Canyon. Daar 6 dollar per man entree betaald en ook nog eens 25 dollar per man voor de toer zelf. We vertrokken vol goede moed in een gammele pickup laadbak met een hoop ander toeristen, maar halverwege moesten we toch rechtsomkeer maken. Het water kwam namelijk door de Canyon en aangezien er in het verleden al wat mensen verdronken waren door het opkomende water, wilde men geen risico nemen. We konden wel een uur wachten, maar door de strakke planning konden we ons dit helaas niet permiteren. We moesten namelijk nog naar Monument Valley rijden, waar een paardrijtoer gepland stond om 15 uur in de namiddag. Er was ook nog een uur tijdsverschil en door de felle regenbuien konden w ook niet al te snel rijden.

Na de lunch in de Blue Coffeepot in Kayenta, een indianenrestaurant dus, kwamen we rond 14u ana op de camping. Geen tijd meer om de tent op te zetten want we moesten ons haasten naar het Visitors Center waar Roy Black ons stond op te wachten. Eigenlijk was het niet Roy Black zelf, maar wel een iet wat minder begaafde kerel die ons de weg uitlegde naar het midden van de woestijn waar de paardjes op ons zouden wachten. Gelukkig hadden wij deze mooie Kia Sorento die ons moeiteloos doorheen de plassen en de mudflows loosde. Daar aangekomen kreeg Fleur een wilde mustang en Wouter een iets minder wilde mustang om mee te galopperen door Monument Valley. Als gids bij het paardrijden kregen we een jonge Navajo die ons toch veel kon vertellen over de rotsblokken en over de planten die zij als medicijnen gebruikten. Zo kom je nog al eens iets te weten hoor J Enige minpuntje was dat hij niet vertelde wanneer we gingen galopperen waardoor Wouter zich niet kon voorbereiden op de plotse hobbeling!  Maar hij is er toch niet van gevallen en hij heeft nu ook de smaak te pakken! Binnenkort staat er dus misschien wel een wilde mustang bij Spike en Sylvester! Vervolgens zetten we met de auto onze tocht voort langs het zandpad doorheen Monument  Valley en we kwamen toch wel meer dan een wagen tegen die zich vastgereden had in een modderpoel. Helaas hadden we geen lier bij om hen bij te staan maar we wisten dat onze gids bij het paardrijden al in de mot had dat er wat problemen waren en zijn familieleden opgetrommeld om met hun monsterlijke veroeste trucks de onfortuinlijke reizigers los te trekken.  Wij sjeesden rustig voort en onze Sorento hield wonderwel stand. De laag modder nemen we er voor lief bij. Na deze ‘offroad’ ervaring zetten we koers naar de Gouldings camping waar we onze noodles en crackers veroberden. Ook de laundry en de douche deden ons deugd. Het obligate kampvuur maakte de avond af. 

14-09-2012, 04:46 geschreven door wouterfleur  

Onze nacht op de South Rim camping van de Grand Canyon was een koude natte nacht. We dachten zelfs even Zico te horen s nachts maar dat waren maar coyotes die aan het lachen waren. ’s Morgens opstaan dus en we ergerden ons niet alleen aan de weersomstandigheden maar evenwel ook aan onze buren op de camping. Een jonger koppel uit Parijs bleek later die ten eerste nog niet zo ervaren waren met het kampeergedoe wat zich uitte in het constant heen en weer rijden met hun auto naar een winkeltje in de buurt. Eerst voor zijn ontbijt; dan voor haar ontbijt dan voor een extra trui en zo van die dingetjes. Later kwamen we hen ook nog eens tegen op onze wandeling langs de Grand Canyon. Hiervoor namen we dus een gratis shuttle bus die op verschillende uitzichtpunten halt hield. Halverwege op dat traject liepen we dan terug naar onze auto. Daar op die trail kwamen we onze Parisiens weer tegen en andere toeristen ook natuurlijk. Van de Grand Canyon hebben we wel niet echt kunnen genieten wegens de bewolking en mist. Wauw hier hadden we ons wel iets anders van voorgesteld, maar tegen moeder natuur valt niet veel te beginnen. OK terug in de auto dan maar en de Desert View drive nemen richting Page. Aan een oude uitkijktoren met enkele leuke picnictafeltjes kwamen we onze eerste lifters tegen. Mike en Tiffany, beiden prille twintigers hadden het plan opgevat om te voet rond de USA te trekken maar dit bleek voor hun nog al snel tegen te vallen. Ze zochten een lift richting UTAH en we voelden dat we sinds het bonnetje van mijnheer de politieman misschien terug aan ons karma moesten werken. Ze hadden ook twee hondjes bij, een chihuoua en een kruising van een pitbull met een chihuaua. De ene heette macaroni en de andere  hit me baby. Spijtig genoeg stonken ze een beetje en hebben we ze in Page afgezet, maar dat was volledig volgens hun en ons plan. Hun mond stond geen seconde stil en het was wel eens gezellig om met twee jonge US burgers te palaveren over het leven in de States en in Belgie. Dan op weg naar Lake Powell waar alvoorziende Fleur een camping gereserveerd had. Toen we daar toekwamen was het nog licht dus we hadden voor de verandering tijd om die dag nog de Horseshoe Band te bezoeken. Een gratis vervorming in het landschap wat prachtige plaatjes opleverde. Dan terug naar onze camping waar we voor de eerste keer ook een gezellig kampvuur aanlegde met de altijd aanwezige firepits en goed droog hout. Een lekker potje macaroni gekookt op ons gasvuurtje en dan slaapjes doen. Nu ja slapen was veel gezegd. Enkele meters huisde een gezin met kleine kinderen waaronder dus ook een krijsende baby die ons het eerste deel van de nacht wakker hield. Dan zijn we nog eens opgeschrikt door een regenvlaag, dan lachende coyotes en rond een uur of 5 vertrokken de eerste gemotiveerde trekkers alweer verder dus dat we een uurtje slaap gehad hadden is niet ver van de waarheid.

14-09-2012, 04:45 geschreven door wouterfleur  

Vandaag zijn we rond een uur of 9 vertrokken uit Vegas, nadat we uit het hotel uitgechecked hadden via de TV ; het is eens iets anders.

Onze eerste stop was Boulder City waar we donuts en koffie kochten als ontbijt. Daarna gingen we verder via de Hoover Dam. Tjah, je moet het wel eens gezien hebben als je in de buurt bent, maar echt de moeite vonden wij het niet. Vandaaruit gingen we zuidwaarts naar Kingman waar we de Old Route 66 opreden. Helaas begon het steeds meer en meer te regenen, waardoor we niet echt veel stopten. In Seligman waren wel wat leuke winkeltjes en bars, maar het was allemaal nogal toeristisch. Eventjes verder zagen we een afrit Ash Fork. Daar besloten we even af te gaan en we kwamen uit bij een plaatselijk museum, dat werd open gehouden door een oudere man en zijn vrouw. Het museum stelde eigenlijk niet veel voor, maar omdat we de enige bezoekers waren, kregen we wel een heel uitgebreide rondleiding. In de eerste helft van de twintigste eeuw was Ash Fork very known als stopplaats voor de stoomtreinen, die daar hun water haalden. In de stad werd ook ijs geladen, zodat fruit uit California vers kon vervoerd worden naar het binnenland. Rondom het station was een heel groot hotel met tuinen en winkeltjes gemaakt en de stad kende dan ook een gouden tijd. Maar helaas vanaf intrede van de dieseltreinen, hoefde men hier niet meer te stoppen, dus geraakte het station en de voorraadplaats sterk in verval. Daarna besloot de stad zich te concentreren op de Route 66 die hier nu langs liep. Maar ook deze tijden veranderden met de komst van de Interstate 40 en het stadje verdween helemaal van de kaart. Toen besloot het koppel om herinneringen van de vergane glorie vast te leggen in dit museum. Ze hadden dan ook via plaatselijke giften heel wat prularia en souvenirs kunnen vergaren, zoals bijvoorbeeld een hendel van een toilet.

Na deze toch wat lange tussenstop, snelden we naar Williams, waar we nog eens tankten. Het duurde wel even tot we door hadden hoe dit hier werkte, want we moesten de ‘nozzle’ naar beneden doen, maar als je niet weet wat een ‘nozzle’ is, kan dit wel even duren.

Ondertussen moesten we nog een 50 tal kilometer een rechte baan volgen naar Grand Canyon. Het weer was slechter aan het worden, dus wilden we zeker voor het donker en de eventuele regen op de camping zijn. We stelden mooi onze cruise control in op 65, maar omdat talloze auto’s ons voorbij staken, accelereerde Wouter toch maar een beetje naar 70 mijl per uur. En ja hoor, nog geen minuut later kruisten we een politiewagen die meteen rechtsomkeer maakte en ons met zwaailichten  achtervolgde! Eventjes voelden we ons Bonnie en Clyde, maar het leek ons toch veiliger om te stoppen. De toch wel vriendelijke politieagent  van highwaypatrol wees ons erop dat de toegelaten snelheid maar 65 was. Ach zo, dat wisten wij niet meneer... Toen nam hij zijn lijstje en vroeg van waar we kwamen. We zeiden Belgium en hij kon nu twee extra streepjes bij Belgium zetten. Vandaag had hij al twee Belgians gepakt, maar die spraken Frans, dus dat begreep hij allemaal niet zo goed. Op z’n verzamelljstje had hij nast Belgians die dag ook al Zweden, Italianen, Zwitsers en een Canadees gehad. Geen enkele Amerikaa! Hoe zou dat toch komen?  Enfin, na heel lang gezever kregen we toch een mooi ticketje. Fleur probeerde nog een effortje te doen door heel zielig te zeggen dat we in Vegas al zo veel hadden verloren, maar het mocht niet baten. Pffffffff.....

Dan verder op een slakkegangetje met voorbij sjeesende Amerikanen naar Grand Canyon waar het dus stikkedonker was en regende. Leuk hoor om zo de tent op te zetten. Nog een hotdogje gemaakt en dan de tent in!

14-09-2012, 04:44 geschreven door wouterfleur