Opnieuw vroeg opgestaan vandaag. We kregen in Super 8 ook een ontbijt, maar dat was al even smakeloos als de isomo bordjes en bekertjes. Nadat we een paar keer verkeerd reden, parkeerden we de auto bij het centrum dachten we. Maar uiteindelijk hadden we veel dichter kunnen staan bleek achteraf. Het plan was om het historisch centrum snel even te bezoeken, want straks gingen we weer verder via de Turqoise Trail richting Albuquerque om zo terug op de Inerstate te komen. We staken dus een paar quarters in de parkeermeter en gingen op stap. Er waren wat leuke winkeltjes met fijne kleren en en westernboots. Maar het was er allemaal nogal duur. Hopelijk valt dat beter me in Texas.

Nog even tanken en een koffie halen en dan de Turqoise Trail nemen die ons via Cerillos en Madrid naar de I-40 zou leidden. De Turqoise Trail is eigenlijk een mini Route 66 met een paar verlaten mijnstadjes die nu zijn ingeplamd door een hippies. Je kan er onderwege naar verschillende artworks gaan kijken, meestal gemaakt van gerecycleerd materiaal. Er waren wel wat leuke fotogelegenheden bij. Vooral het plaatsje Madrid,trekt wel wat toeristen. Dit stadje is namelijk ook gekend van de film Wild Hogs met John Travolta. Daar stapten we een winkeltje binnen bij een zekere...., een man met een zeer specifiek karakter lat ons zeggen We hebben daar bijna een uur verbleven, want we geraakten maar niet meer buiten! Hij kon ons wel veel interessants vertellen, maar we verstonden er niet zo veel van want het leek wel of hij 20 talen door elkaar sprak. Af en toe verstonden we wel eens een woord Spaans of Engels, waardoor we toch een beetje zijn verhaal konden volgen. Zo vertelde hij onder meer over zijn leven als comedian in Mexico City, over zijn leven in de USA en Madrid en over George W. Bush, die volgens hem zelf de WTC torens had laten opblazen. Hij insisteerde ook dat we wat foto’s namen van hem en zijn winkeltje dus dat hebben we ook maar gedaan. Hij verkocht eigenlijk ook niet veel interessante dingen, maar we voelden ons toch verplicht om iets te kopen dus we stapten buiten met een...bosje salie, om de duivel uit ons huis te verdrijven.  Straf spul, dat wel!

We gingen ook nog even luchen in Madrid bij The Soda Fountain, maar die hebben we precies toch niet gezien. We betaalden er ondanks het feit dat we in een hippiedorp waren toch 25 dollar voor twee burgers zonder frieten!

Daarna hebben we eigenlijk niet veel meer meegemaakt. We moesten nu nog een uur of vier over de I-40 richting Amarillo. We hadden nog geen slaapplaats voor deze nacht, maar Wouter las in de Lonley Planet iets over Big Texan Steak Ranch  en Motel, helemaal in Cowboy stijl en gelegen langs de Route 66. Dat leek ons wel iets. Onderwege werd onze aandacht ook steeds getrokken door grote reclamepanelen  van de Big Texan Steak Ranchdie een free 72 oz. Steak  aanboden. Die moest je dan in een uur opeten, anders moest je 50 dollar betalen. Een rekensommetje via de gsm leerde ons dat 72 wel iets meer dan 2 kg vlees is, toch wel een beetje te veel misschien???

Aangekomen in het motel bleek dat de tijd ook al weer een uurtje verder gelopen was, dus ondertussen was het al 19u. Het motel had enkel nog een rokerskamer en de honeymoonsuite over. Deze laatste bleek 120 dollar te kosten, wat ons nog niet overdreven veel leek. We waren tenslotte wel op honeymoon eigenlijk.

Tjah, de kamer, niet zo heel mooi maar wel compleet in westernstyle met een superleuk bed. Aan mijn kant stond zelf een trapje om er in te geraken, zo hoog was het! Voor de rest hadden we ook nog een jacuzzi maar deze zag er al een beetje gedateerd uit en niet zo proper. Maar we kwamen niet voor de kamer, maar wel voor de 72 oz. Steak! Dus we haastten ons naar de Steak Ranch, waar de helft van de inwoners van Texas hadden verzameld, zo druk dat het er was. We kregen dan ook een buzzer en moesten nog een half uurtje wachten tot de buzzer buzzde en dan zou onze tafel klaar zijn. De cowboy die ons naar de tafel bracht was de meest onvriendelijke ooit, maar we waren al blij dat we een tafeltje apart kregen en niet bij die dikke en luidruchtige Texanen moesten zitten. Ok, dan de steak dus en een speciaal gebrouwen pint. Wouter had een Texas red amber ale en Fleur een Honey ale of zoiets. De steaks hebben we moeiteloos opgekregen en we kwamen ook nog in het Guiness Book of record wegens onze snelle tijd! Haha dit is niet waar hoor, Fleur heeft met moeite een 8 oz. Steak opgekregen en Wouter had er eentje van 12 oz. Maar het smaakte ons zo goed dat we nog een dessertje gingen delen. Enfin, dessertje, zelfs met twee zaten we stampvol en plakte onze maag dicht van de chocolate fudge met vanilla ice cream and whipped cream. Maar lekker was het wel!

Gelukkig was het motel recht tegenover de Ranch, want die volumes bier waren ook naar Texaanse normen, dus we waren blij dat we niet meer hoefden te rijden!

16-09-2012, 16:22 geschreven door wouterfleur  

Deze morgen met de zonsopgang vertrokken uit Monument Valley. Het opruimen van de tent en al ons materiaal koste ons toch gauw een uurtje, maar toch waren we al kwart voor 8 de baan op. Deze camping was toch één van de minste tot nu toe. Qua faciliteiten was ze wel ok, maar we hadden niet zo’n goede plaats tussen al die RV’s. Sommige hebben zelfs een eigen bus met daarachter hun SUV eraan gebonden. Zo kun je wel even Amerika verkennen...

Vandaag moesten we een heel stuk rijden naar Santa Fe. Op het plan stond voorlopig enkel Mesa Verde Nationaal Park. Daar kwamen al rond een uur of 11 aan. Oorspronkelijk hadden we hiervoor maar een uurtje voorzien, maar de bezienswaardigheden van het park lagen toch wel op een klein uurtje rijden. Daar hebben we dan met de auto de Mesa top loop gereden, die ons langs pithouses en een zonnetempel van de Pueblo Indianen leidde. Onderwege kwamen we ook veel bejaarden tegen, die serieus moesten lachen met onze auto. Op de nummerplaat stond namelijk dat deze uit Massachutes kwam en omdat de auto ook heel veel moddersporen had van de dirtroad in Monument Valley, dachten ze allemaal dat wij helemaal van Massachutes door de modder naar Mesa Verde gerden waren.

Ondertussen waren we onze voorsprong van deze morgen al terug kwijt en zochten we iets om te eten. Er waren ook enorm veel roadworks aan de gang en zo verloren we nog eens een half uur. Ook hadden we al regelmatig moeten stoppen voor overstekend wildlife waaronder een kudde paarden, schapen en een coyote! Ondertussen werd Wouter wat slechtgezind omdat we niet meteen iets vonden om te eten en Fleur ook niet goed met de gps kon werken blijkbaar. We stopten dan maar in een boerengat Bayfield waar we naar de plaatselijke Real American Food elk een hamburgermenu aten voor nog geen 11 dollar! We werden wel een beetje scheef bekeken want het gemiddelde gewicht van de mensen die daar aan het eten waren zal zo’n 150 kg geweest zijn; daartegenover waren wij toch we heel magertjes en konden we dus een paar hamburgers gebruiken. Na de lunch had Fleur  terug het stuur overgenomen maar was ze  zo slim, of zo dom, om niet meer naar de de wegbeschrijving te kijken die ze had gemaakt, maar alleen maar naar de gps te luisteren. En die zei maar niks, dus reden we maar rechtdoor. Na een paar uur werd Wouter wakker en toen werd het duidelijk dat we toch een tweetal uur aan het omrijden waren! Hij was namelijk op de gps in slaap gevallen (jaja, dat kan gebeuren) en had zo het geluid af gezet.... Vandaar dus had Fleur niet gehoord dat ze in Pagosa Springs rechts moest afslaan en is ze dus helemaal de Rocky Mountains overgereden. Enfin, Fleur vond het wel een mooie rit, aar Wouter had er dus niks van gezien!

Uiteindelijk zijn we dan veel later dan gepland toch nog aangekomen in Santa Fe. We stopen daarvoor ook nog eventjes in een iet wat vreemde supermarkt om een flesje water. Ook het hotel Super 8 lag toch wat in een criminele buurt, want deze nacht werden we niet wakker van blaffende coyotes, maar wel van de sirenes van politiewagens. We aten nog een broodje met kaas op de kamer en keken nog naar twee afleveringen van Friends. We zagen het niet meer zitten om nog naar het historisch centrum van Santa Fe te gaan, dat zouden we morgen wel doen!

16-09-2012, 16:21 geschreven door wouterfleur  

Vandaag hebben we uitgeslapen tot 9u30. We namen de auto naar het begin van de strip waar we een foto gingen nemen van het Las Vegas welcome board. Daar stond meteen ook heel veel volk dus het was wel een populaire attractie.

Daarna parkeerden we de auto in de parking van het Mandalay Bay hotel. Daar gingen we eerst ontbijten bij Starbucks. Deze keer verstonden ze mijn naam wel goed, want het restaurant naast Starbucks heette ook Fleur J Vanuit Mandalay Bay liepen we door naar het Luxor hotel, v          andaar naar Excalibur waar we nog eens gokten en 1 dollar wonnen in een Shrekslotmachine. Helaas konden we met onze dollar onze luch niet betalen... We aten een pizzaslice in New York New York en dachten dat we nu eindelijk wel geluk zouden hebben met het gokken, maar helaas... Pff waarom maken ze die dingen ook zo aantrekkelijk....

Vanuit New York New York gingen we nog naar de M & M store waar we nog wat souvenirs kochten en toen besloten we dat we genoeg geld op gedaan hadden. Terug in het hotel hebben we nog even het zwembad uitgeprobeerd wat wel nice was. Daarna opfrissen en iets gaan eten. We besloten om eens gek te doen dus we gingen naar Senor Frogs. Dat was wel een hele ervaring! In het restaurant treedt een coverband op en komt iemand rond om met balonnen voor iedereen een extreem belachelijk hoedje te maken. Wouter kreeg een narrenmuts en Fleur een Statue of Liberty kroontje. Ondertussen was er ook een entertainer die 3 married couples zocht om op het podium mee te doen met een wedstrijdje om free drinks te winnen. Omdat we toch wat verlegen waren deden we niet mee, maar achteraf bleek dat we de wedstrijd makkelijk zouden gewonnen hebben. De opdracht was nameijk zo snel mogelijk een tequilashot en een pint ad fundum te drinken. Dat was voor ons toch wel een peace of cake! Maar even later kregen toch een free shot (weliswaar een minishot) omdat we meededen met een whoopadansje of zoiets. Verder kregen we ook nog ons glas in de vorm van een plastieken palmboom mee. En uiteraard volgde ook een veel te dure rekening, maar het was toch een leuke avond geweest.

14-09-2012, 05:44 geschreven door wouterfleur  

Na een korte nacht, opgestaan, ontbeten en onze bazaar opgekraamd. We vertrokken al voor 8u richting Antelope Canyon. Het plan was om de Lower Canyon te bezoeken, maar door de floods was deze gesloten. Plan B dan maar: de Upper Antelope Canyon. Daar 6 dollar per man entree betaald en ook nog eens 25 dollar per man voor de toer zelf. We vertrokken vol goede moed in een gammele pickup laadbak met een hoop ander toeristen, maar halverwege moesten we toch rechtsomkeer maken. Het water kwam namelijk door de Canyon en aangezien er in het verleden al wat mensen verdronken waren door het opkomende water, wilde men geen risico nemen. We konden wel een uur wachten, maar door de strakke planning konden we ons dit helaas niet permiteren. We moesten namelijk nog naar Monument Valley rijden, waar een paardrijtoer gepland stond om 15 uur in de namiddag. Er was ook nog een uur tijdsverschil en door de felle regenbuien konden w ook niet al te snel rijden.

Na de lunch in de Blue Coffeepot in Kayenta, een indianenrestaurant dus, kwamen we rond 14u ana op de camping. Geen tijd meer om de tent op te zetten want we moesten ons haasten naar het Visitors Center waar Roy Black ons stond op te wachten. Eigenlijk was het niet Roy Black zelf, maar wel een iet wat minder begaafde kerel die ons de weg uitlegde naar het midden van de woestijn waar de paardjes op ons zouden wachten. Gelukkig hadden wij deze mooie Kia Sorento die ons moeiteloos doorheen de plassen en de mudflows loosde. Daar aangekomen kreeg Fleur een wilde mustang en Wouter een iets minder wilde mustang om mee te galopperen door Monument Valley. Als gids bij het paardrijden kregen we een jonge Navajo die ons toch veel kon vertellen over de rotsblokken en over de planten die zij als medicijnen gebruikten. Zo kom je nog al eens iets te weten hoor J Enige minpuntje was dat hij niet vertelde wanneer we gingen galopperen waardoor Wouter zich niet kon voorbereiden op de plotse hobbeling!  Maar hij is er toch niet van gevallen en hij heeft nu ook de smaak te pakken! Binnenkort staat er dus misschien wel een wilde mustang bij Spike en Sylvester! Vervolgens zetten we met de auto onze tocht voort langs het zandpad doorheen Monument  Valley en we kwamen toch wel meer dan een wagen tegen die zich vastgereden had in een modderpoel. Helaas hadden we geen lier bij om hen bij te staan maar we wisten dat onze gids bij het paardrijden al in de mot had dat er wat problemen waren en zijn familieleden opgetrommeld om met hun monsterlijke veroeste trucks de onfortuinlijke reizigers los te trekken.  Wij sjeesden rustig voort en onze Sorento hield wonderwel stand. De laag modder nemen we er voor lief bij. Na deze ‘offroad’ ervaring zetten we koers naar de Gouldings camping waar we onze noodles en crackers veroberden. Ook de laundry en de douche deden ons deugd. Het obligate kampvuur maakte de avond af. 

14-09-2012, 04:46 geschreven door wouterfleur  

Onze nacht op de South Rim camping van de Grand Canyon was een koude natte nacht. We dachten zelfs even Zico te horen s nachts maar dat waren maar coyotes die aan het lachen waren. ’s Morgens opstaan dus en we ergerden ons niet alleen aan de weersomstandigheden maar evenwel ook aan onze buren op de camping. Een jonger koppel uit Parijs bleek later die ten eerste nog niet zo ervaren waren met het kampeergedoe wat zich uitte in het constant heen en weer rijden met hun auto naar een winkeltje in de buurt. Eerst voor zijn ontbijt; dan voor haar ontbijt dan voor een extra trui en zo van die dingetjes. Later kwamen we hen ook nog eens tegen op onze wandeling langs de Grand Canyon. Hiervoor namen we dus een gratis shuttle bus die op verschillende uitzichtpunten halt hield. Halverwege op dat traject liepen we dan terug naar onze auto. Daar op die trail kwamen we onze Parisiens weer tegen en andere toeristen ook natuurlijk. Van de Grand Canyon hebben we wel niet echt kunnen genieten wegens de bewolking en mist. Wauw hier hadden we ons wel iets anders van voorgesteld, maar tegen moeder natuur valt niet veel te beginnen. OK terug in de auto dan maar en de Desert View drive nemen richting Page. Aan een oude uitkijktoren met enkele leuke picnictafeltjes kwamen we onze eerste lifters tegen. Mike en Tiffany, beiden prille twintigers hadden het plan opgevat om te voet rond de USA te trekken maar dit bleek voor hun nog al snel tegen te vallen. Ze zochten een lift richting UTAH en we voelden dat we sinds het bonnetje van mijnheer de politieman misschien terug aan ons karma moesten werken. Ze hadden ook twee hondjes bij, een chihuoua en een kruising van een pitbull met een chihuaua. De ene heette macaroni en de andere  hit me baby. Spijtig genoeg stonken ze een beetje en hebben we ze in Page afgezet, maar dat was volledig volgens hun en ons plan. Hun mond stond geen seconde stil en het was wel eens gezellig om met twee jonge US burgers te palaveren over het leven in de States en in Belgie. Dan op weg naar Lake Powell waar alvoorziende Fleur een camping gereserveerd had. Toen we daar toekwamen was het nog licht dus we hadden voor de verandering tijd om die dag nog de Horseshoe Band te bezoeken. Een gratis vervorming in het landschap wat prachtige plaatjes opleverde. Dan terug naar onze camping waar we voor de eerste keer ook een gezellig kampvuur aanlegde met de altijd aanwezige firepits en goed droog hout. Een lekker potje macaroni gekookt op ons gasvuurtje en dan slaapjes doen. Nu ja slapen was veel gezegd. Enkele meters huisde een gezin met kleine kinderen waaronder dus ook een krijsende baby die ons het eerste deel van de nacht wakker hield. Dan zijn we nog eens opgeschrikt door een regenvlaag, dan lachende coyotes en rond een uur of 5 vertrokken de eerste gemotiveerde trekkers alweer verder dus dat we een uurtje slaap gehad hadden is niet ver van de waarheid.

14-09-2012, 04:45 geschreven door wouterfleur  

Vandaag zijn we rond een uur of 9 vertrokken uit Vegas, nadat we uit het hotel uitgechecked hadden via de TV ; het is eens iets anders.

Onze eerste stop was Boulder City waar we donuts en koffie kochten als ontbijt. Daarna gingen we verder via de Hoover Dam. Tjah, je moet het wel eens gezien hebben als je in de buurt bent, maar echt de moeite vonden wij het niet. Vandaaruit gingen we zuidwaarts naar Kingman waar we de Old Route 66 opreden. Helaas begon het steeds meer en meer te regenen, waardoor we niet echt veel stopten. In Seligman waren wel wat leuke winkeltjes en bars, maar het was allemaal nogal toeristisch. Eventjes verder zagen we een afrit Ash Fork. Daar besloten we even af te gaan en we kwamen uit bij een plaatselijk museum, dat werd open gehouden door een oudere man en zijn vrouw. Het museum stelde eigenlijk niet veel voor, maar omdat we de enige bezoekers waren, kregen we wel een heel uitgebreide rondleiding. In de eerste helft van de twintigste eeuw was Ash Fork very known als stopplaats voor de stoomtreinen, die daar hun water haalden. In de stad werd ook ijs geladen, zodat fruit uit California vers kon vervoerd worden naar het binnenland. Rondom het station was een heel groot hotel met tuinen en winkeltjes gemaakt en de stad kende dan ook een gouden tijd. Maar helaas vanaf intrede van de dieseltreinen, hoefde men hier niet meer te stoppen, dus geraakte het station en de voorraadplaats sterk in verval. Daarna besloot de stad zich te concentreren op de Route 66 die hier nu langs liep. Maar ook deze tijden veranderden met de komst van de Interstate 40 en het stadje verdween helemaal van de kaart. Toen besloot het koppel om herinneringen van de vergane glorie vast te leggen in dit museum. Ze hadden dan ook via plaatselijke giften heel wat prularia en souvenirs kunnen vergaren, zoals bijvoorbeeld een hendel van een toilet.

Na deze toch wat lange tussenstop, snelden we naar Williams, waar we nog eens tankten. Het duurde wel even tot we door hadden hoe dit hier werkte, want we moesten de ‘nozzle’ naar beneden doen, maar als je niet weet wat een ‘nozzle’ is, kan dit wel even duren.

Ondertussen moesten we nog een 50 tal kilometer een rechte baan volgen naar Grand Canyon. Het weer was slechter aan het worden, dus wilden we zeker voor het donker en de eventuele regen op de camping zijn. We stelden mooi onze cruise control in op 65, maar omdat talloze auto’s ons voorbij staken, accelereerde Wouter toch maar een beetje naar 70 mijl per uur. En ja hoor, nog geen minuut later kruisten we een politiewagen die meteen rechtsomkeer maakte en ons met zwaailichten  achtervolgde! Eventjes voelden we ons Bonnie en Clyde, maar het leek ons toch veiliger om te stoppen. De toch wel vriendelijke politieagent  van highwaypatrol wees ons erop dat de toegelaten snelheid maar 65 was. Ach zo, dat wisten wij niet meneer... Toen nam hij zijn lijstje en vroeg van waar we kwamen. We zeiden Belgium en hij kon nu twee extra streepjes bij Belgium zetten. Vandaag had hij al twee Belgians gepakt, maar die spraken Frans, dus dat begreep hij allemaal niet zo goed. Op z’n verzamelljstje had hij nast Belgians die dag ook al Zweden, Italianen, Zwitsers en een Canadees gehad. Geen enkele Amerikaa! Hoe zou dat toch komen?  Enfin, na heel lang gezever kregen we toch een mooi ticketje. Fleur probeerde nog een effortje te doen door heel zielig te zeggen dat we in Vegas al zo veel hadden verloren, maar het mocht niet baten. Pffffffff.....

Dan verder op een slakkegangetje met voorbij sjeesende Amerikanen naar Grand Canyon waar het dus stikkedonker was en regende. Leuk hoor om zo de tent op te zetten. Nog een hotdogje gemaakt en dan de tent in!

14-09-2012, 04:44 geschreven door wouterfleur  

Vandaag zijn we naar onze normen pas laat vertrokken uit Pahrump, omdat we nu al dichter bij Las Vegas zaten dan gepland. We gingen eerst nog eventjes tanken en vertrokken daarna naar Best Buy. Daar gingen we namelijk een nieuwe kabel voor onze gps kopen, aangezien deze geen contact meer gaf met de sigarettenaansteker. Maar aangezien de gps dus niet werkte, was het wel moeilijk om de Best Buy te vinden natuurlijk. We hadden wel op voorhand opgezocht hoe we moesten rijden, maar opeens zaten we al midden en Vegas terwijl we eigenlijk een afslag ervoor moesten hebben dachten we. Na heel wat gevloek zijn we rond de middag er toch geraakt.  Best Buy binnen en snel de juiste kabel gekocht, maar toen wze de gps opnieuw inplugden gebeurde er niks! We vroegen  een hispanic buiten de winkel nog even of we het toestel en kabel bij hem konden/mochten uittestesten en daar liep het als een fluitje van een cent. Conclusie, onze cigarette power outlet ding was kapot. Wouter zei dat we dit perfect zelf konden maken en dat we onderweg maar even aan een auto5 achtige winkel moesten stoppen. Het bleek allemaal toch niet zo simpel.  Uiteindelijk hebben we Fleurs wijze raad opgevolgd en de auto gaan inruilen voor een nieuwe bij Alamo op McCannan Airport en het is dan nog een Kia Sorento model 2013 (huh? Jaja echt waar). Jeuj!!! De 10 dollar voor het kabeltje beschouwden we dan maar als een upgrade voor deze fullsize SUV. Bij het verhuizen van al ons materiaal bleek trouwens ook dat we de afgelopen week al veel vergaard hebben, dus dat wordt nog even puzzelen bij het naar huis gaan!

Ondertussen waren we ook nog gaan lunchen bij Applebee’s, das toch echt wel eventjes de moeite hoor. Voor nog geen 30 dollar zitten we stampvol en het was nog eens lekker en relatief gezond ook!

Daarna zijn we dan met onze nieuwe auto naar het Mirage hotel gerden waar we geboekt hadden voor twee nachten. Onderweg werd ons al duidelijk dat Vegas  wel heel uniek was. Maar ook verschrikkelijk druk. Het was dus wel even stressen om het juiste hotel te vinden en ook nog eens de juiste ingang van de parking. Daar uitgeladen verliep de check in vrij vlot maar vooral de weg naar de kamer was nog gignatisch lang!

Na eventjes genoten te hebben van onze prachtige kamer zijn we op verkenning vertrokken. We gingen eerst even ons hotel verkennen; daarna naar the Venetian , Palazzo en zo terug via Treasure Island. We keken onze ogen nogal uit maar om eerlijk te zijn vonden we het allemaal serieus belachelijk, die nagebouwde huisjes en attracties. Net de Efteling! En iedere attractie, show, drankje, enzovoort kost dan ook nog eens belachelijk veel geld. We besloten dan nog maar eens te gaan gokken, omdat we dan nog eens wat gratis drank zouden krijgen J Maar wat moesten we hier lang wachten zeg! Dat was wel een tegenvaller vergeleken met Pahrump! (Ook hadden we geen geluk met het gokken, vandaar dat we alles slechter vonden dan Pahrump. We kregen ondertussen ook nog een lidkaart waar punten op verzameld werden per keer dat je speelde, maar we zullen jullie gerust stellen: we zijn niet aan de 250 punten geraakt die je moest hebben om 5 dollar bonus te krijgen. Dus naar Vegas normen hebben we helemaal niet veel gespeeld en verloren.

Daarna vonden we het tijd om eens iets anders te doen, dus gingen we naar de fonteinshow kijken bij Bellagio. Dat was wel de moeite, maar jammergenoeg zat George Clooney niet bij de fontein, dus dat vond Fleur wel minder. Daarna gingen we via Paris en Bally’s terug naar Mirage. Bijna alle hotels zijn hier verbonden met elkaar, dus veel hoef je niet buiten te komen. En als je al moet buiten komen is er wel een roltrap of looppad voorzien, zodat je zeker niet begint te zweten. Het is hier trouwens ’s nachts nog steeds wel 35 graden hoor. Bij het Mirage hotel hebben we ook nog een vulkaanuitbarsting meegemaakt, dus aan show is er wel genoeg te doen hier. Rond een uur of 1 gingen we slapen, maar je kunt hier uiteraard heel de nacht bezig blijven, aangezien alles hier quasi 24 uur open is.

10-09-2012, 00:00 geschreven door wouterfleur