TWEEDE SCHOOLDAG
Na een slapeloze nacht vertrekken we met een uurtje vertraging naar onze school in Namutumba.
Alle kindjes zaten al in hun klasjes, 10u30 tijd voor het onbijt .. deze keer voor iedereen geen pancake maar een verpakt koekje. De kleintjes hadden wat hulp nodig en daar was dan de helpende hand van Herman. Een koekje met een papiertje, we hebben dit bewust gegeven zodat we ze kunnen aanleren dat ze de dustbag vuilbak moeten gebruiken.
Je moet die drobberkes hun gezichtje zien als zonen grote witte meneer hun helpt om dat pakje open te doen. Dat zijn de momenten dat je de miserie vergeet en weet waarom je al dit werk doet.
Daarna was het tijd om het eerste leerjaar een test te laten doen, zoals ons Brittje had moeten doen in de nieuwe school. Deze kinderen hebben ongeveer hetzelfde niveau. De resultaten waren idem aan dat van ons Brittje.
Daarna verzamelden we de kindjes van de drie leerjaren voor onze loomles. Elk kindje kreeg een handvol loombandjes Ria vroeg om twee vingers in de lucht te steken, waren er toch enkele bij die beide handen met 1 vinger omhoog hielden. Dus het loomen gebeurde op de vingertjes. De meeste kindjes hadden het loomen snel onder de knie en waren apetros op hun resultaat. Ze mochten dan ook natuurlijk hun werk mee naar huis nemen.
We gingen bij de kleutertjes nog langs om wat knuffelbeestjes af te geven, we maakten enkele fotos van de kindjes met de sleutelhangers van de Sint Carolusschool.
Voor ons was het nu tijd om afscheid te nemen en terug te vertrekken naar Iganga, daar hadden we nog een afspraak op het politiekantoor.
Terug in Iganga lieten ze ons een dikke drie uur wachten alvorens we terug naar het politiekantoor werden gebracht. Nu dat het nog licht was, konden we pas echt zien hoe het er uit zag in dat kantoor. Het was nog veel erger .. vuile vieze muren . Bah.
Diezelfde madam van vorige nacht was ook nog daar, met open mond kauwend op iets, mompelde ze vanalles in plaatselijke taal. Nu helemaal onbegrijpbaar.
Nu moest Ria een verklaring afleggen, niet bij de dame maar bij een veel serieusere meneer. Ook weer moest ze haar naam op een papiertje schrijven. Uren gingen voorbij het was al donker toen we terug naar het hotel werden gebracht.
Hier wachte de directeur van het hotel ons op en we moesten mee naar zijn office komen.
Toen ik (Ria) vroeg om toch minstens iets te mogen eten liet hij dadelijk samosas komen, dit was het eerste eten van die dag ..
We vertelden hem dat we amper nog geld hadden om terug naar Kampala te gaan. Zijn antwoord was, Ik geef u morgen some money dat klonk als juist genoeg om in Kampala te geraken.
We zijn tenslotte toch nog tot een overeenkomst gekomen betreffende een schadevergoeding.
De volgende morgen zijn Francis en Charles ons komen ophalen, deze hebben ook nog een serieus gesprek gehad met die directeur over de veiligheid van zijn hotel.
De laatste dagen brengen we door met onze kinderen. Donderdag zijn we schoolgerief gaan kopen voor
ons Rian. Brittje gaat ondertussen al een weekje naar topklas en dat merk je heel duidelijk. Ze zingt al terug schoolliedjes en praat meer Engels.
Zondag namen we afscheid van Rian. Zij had het heel moeilijk, haar tranen druppelden van haar bruine wangen. Zij begrijpt allerbest dat het waarschijnlijk weer een jaartje duurt voor ze ons terug ziet.
Iedereen hier pept ons wat op om er terug tegenaan te gaan.
Dan heb je nog het verhaal te goed van onze Martin uit Namutumba.
Sommigen onder jullie herinneren de jongen met de dikke vingers, die we een vier jaar terug hulp gegeven hadden. Toen is het mis gelopen, de vader die niet geloofde in de moderne geneeskunde, de jongen voor een jaartje weg nam en naar een heksendokter bracht.
Ondertussen zien we Martin terug. De zwelling bereikte nu al zijn onderarm tot aan de elleboog. Zelfs aan de schouder zie je een verdikking. De ziekte heet Madourai of Elefant ziekte.
We zouden willen uitvissen of er toch in Belgie geen organitatie of doktersvereniging bestaat die het geval van Martin ten harte zou willen nemen.
Martin heeft geen pijn, maar kan niet goed spelen of rennen, hij heeft te veel last van die loodzware arm. HEEFT ER IEMAND EEN TIP VOOR ONS ..
Ons verblijf zit er bijna op, toch kunnen we terug kijken op wat er op korte tijd is gerealiseerd dank zij de steun van mensen uit Belgie. De ingangspoort staat er, elke klas heeft een sterke metalen kast, 30 schoolbankjes zijn er bijgekomen en het voornaamste, er zijn weer twaalf kindjes meer die gesponsord worden door mensen in Belgie, in totaal hebben we nu 32 sponsorkindjes.
Het plezante was het aanleren van het loomen aan die kleine pagadders.
Dank je wel voor alle steun.
Vele groeten aan Iedereen.
Ria en Herman.
Sorry als er foutjes in de tekst staan maar ik werk nu even op een qwerty laptop.
Dag allemaal,
We gaan dus verder met ons verhaal ..
Maandag vroeg in de morgen gingen we naar Namutumba voor de eerste schooldag mee op te starten. Daar aangekomen zijn er reeds een aantal van de mamas met hun kindjes .. zij zitten geduldig te wachten.
Simon, onze principal start dadelijk met het inschrijven van alle kinderen. Al onze gesponsorde kindjes krijgen een nieuw uniform. Er worden fotos genomen, ook samen met de mamas. Alles bijeen wel een heel gedoe.
Ook de mama van Martin, waarover we later meer vertellen, kwam met haar dochtertje Gloria op haar rug. Vrijdag hadden we reeds gemerkt dat Gloria pleisters op haar hieltje had en niet kon stappen.
Dus ook vandaag kon ze niet op haar voetje staan. Nu waren de pleisters verwijderd, een grote open wonde die er echt niet goed uit zag. Ik vertelde de mama dat we geld zouden geven om met een boda boda naar het plaatselijke ziekenhuis te rijden en om de wonde te laten verzorgen .. de andere mama-s kwamen me bedanken hiervoor .. God bless you more and more.
Uren later is mama Gloria terug gekomen, zij bracht mij het resterende bedrag terug. Men heeft de wonde, na al deze dagen nog moeten naaien. Dit alles koste ons slechts een 6 euro.
Ondertussen was men begonnen met het maken van de porridge. Het was al ver na tien uur toen de mamas naar hun hut terug gingen en onze kleutertjes en kindjes van de lagere school gezamelijk op de grond met hun beker porridge zaten, allemaal wat onwennig op hun eerste schooldag.
We hadden ook pancakes laten maken en deelde deze uit aan de kinderen. Alles samen hadden we toch voor onze eerste schooldag 63 kindjes, wat een goed number bleek volgens onze principal.
Er zijn ook 30 schoolbankjes bijgemaakt, die diezelfde morgend geleverd worden. Hiervan maakte ik
( Ria )mooie fotos. Eindelijk zat iedereen in zijn of haar klaslokaal.
De metalen bureau kasten die we vorige week in Kampala bestelden, heeft Herman reeds in elkaar gezet. Er staat nu in elk klaslokaal 1 mooie kast.
Die eerste schooldag kwamen er nog enkele mamas vragen of we hun kindje niet wilden sponsoren. Na onze uitleg . dat niet wij maar sponsorouders .. de kindjes helpen, zag je wat teleurstelling in hun gezicht. We hebben hen beloofd dat, indien we nieuwe sponsors vinden, hun kindjes de eersten zullen zijn die we helpen.
Na de eerste schooldag huppelden onze kleine mannen vrolijk naar huis.
Wij hadden nog een meeting met de teachers hoe we de volgende dag zouden organiseren. We planden om na het ontbijt, een lesuur voor de kinderen van 1st, 2de en 3de leerjaar om gezamelijk het loomen aan te leren.
We vertelden vol vuur over de kinderen van de Sint Carolus school uit St Niklaas, die nu in Belgie sleutelhangerschoentjes zijn aant verkopen,en elk schoentje betekend een stapje vooruit voor een kindje van onze school.
Het was al tegen 5 uur in de namiddag toen we terug in Iganga aankwamen, we bestelden een kleine snack want we hadden sinds het ontbijt niet meer gegeten. Herman en Simon, onze principal, maakten op de computer de files van onze sponsor kindjes. Het is voor ons, zonder hulp, moeilijk om juist te weten welke naam welk kindje welke fotos bij elkaar horen. Ria maakte al enkele loombandjes klaar, bekeek trots al de fotos die ze de afgelopen dagen gemaakt had. Tegen 7 uur werd het donker en namen we afscheid van Simon. De afspraak was om de volgende dag om 7 uur s morgens terug naar de school te vertrekken, wisten wij helemaal niet dat we elkaar veel sneller zouden terug zien.
Op de kamer namen we een douche, en pakten we alles reeds klaar voor de volgende dag.
We gingen rond rond 8uur30 nog even naar beneden om iets te eten. We maakten nog een praatje met de diensters en gingen terug naar de kamer. Vanaf 11 uur tot 5 kan je hier met oorstopjes in, min of meer slapen.
Toen we de kamer binnen kwamen, die OP SLOT was, merkten we meteen dat onze twee kleine laptops verdwenen waren. Wij dadelijk terug naar beneden, de recepcioniste kwam terug met ons mee. Zij verwittigde de directeur van het hotel. Toen we met zn allen in onze kamer stonden merkte Ria dat ook de slotjes van de valies open stonden .. ja hoor open gebroken .. al gauw bleek dat men daar ook in gesnuffeld had, ons resterend geld voor de school, 250 euro in plaatselijke munt, was verdwenen, onze paspoorten hebben ze laten liggen.
Lieve mensen, wat er dan allemaal door je hoofd gaat
De receptioniste klopte op de deur tegenover onze kamer, twee drie maal, om te vragen of deze mensen iets opgemerkt hadden. Niemand deed open. Voorzichtig deden ze de deur open, die niet op slot was, de kamer was leeg, geen baggage meer op 1 detail na . een orange sjaal van Ria lag daar op het bed.
De directeur belde naar de politie .. we moesten met zn allen zelf naar het kantoor komen. Ook onze Simon kwam naar daar.
Ondertussen was het reeds 11 uur in de nacht, mensen . om te beschrijven waar we nu gezeten hebben dat is gewoon ONMOGELIJK.
Een POLITIEBUREEL . Vieze vuile muren, kapotte stoelen, een vuil bureau .. massas papieren, waarschijnlijk dossiers, liggen dooreen, kakkerlakken liepen over de muren, een rat . een muis . En dan de dame die ons verslag moest opmaken, dat mens was gewoon dronken of was onder de drugs . Zij kon zelfs niet onze naam overschrijven van ons paspoort wist niet wat een laptop of klavier was, hoe kan je hier vertrouwen in de politie hebben ???
Alleen Herman mocht zijn relaas doen, Ria moest de volgende dag terug komen ????
Drie volle bladen heeft dat mens neergeschreven, ik denk zelfs dat ze het zelf niet meer kon lezen.
KON HET NOG ERGER ?????
Rond 1 uur s nachts komen we terug in het hotel, Ria herinnert zich dat haar GSM en camera in haar rugzakje moet zitten, bang vraagt ze aan de directeur om toch nog even mee te gaan naar de kamer.
Daar opent ze die rugzak . ook GSM en camera eruit verdwenen, met al de prachtige fotos van afgelopen dagen.
Die nacht hebben we geen oog dicht gedaan zelfs blij dat het terug ochtend was.
Even genoeg hierover .. we trachten snel deze mail te versturen, later volgt er meer.
Wij zijn altijd blij dat we een berichtje van jullie krijgen.
De voorbije dagen hebben we het druk gehad met o.a. het betalen van het schoolgeld van Rian en Brittje . Blijkbaar betaalt hier iedereen pas tegen het begin van het nieuwe schooljaar .lange rijen .. aanschuiven in de bank. Onze eerste bank was de Century bank aan de andere kant van de stad. Alles gebeurt hier nog met cash geld, je kan niet anders want de scholen verplichten je hier om via de bank te betalen. Je krijgt dan zo n bankslip van de school, een papier in vier delen, daarmee stap je naar de bank om daar dan minstens een dik uur staan aan te schuiven. Na het betalen van het schoolgeld krijg je dan een stuk van die bankslip terug voor de school. Al bij al waren we hier twee uur kwijt.
Dan naar de volgende bank Bank of Africa om wat cash geld te gaan afhalen, hier stond er gewoon een rij tot bijna buiten. Zoveel geduld konden we niet opbrengen .. Het was al bijna middag, dus eerst maar ergens een pizza gaan eten alvorens we naar de volgende bank moesten voor het schoolgeld van Britt. Ja mensen, voor elke school moet je hier naar een andere bank.
We hadden beiden een halve pizza over, dus hadden we gevraagd om deze in een doos te steken voor onze kinderen in de namiddag. Wij met die pizzadoos te voet door de stad Kampala op naar de STANBIC bank. Nu was die nog verhuist ook, we hebben zeker zes keer moeten vragen waar we die konden vinden. Binnen in die bank weer zo een lange rij . Wij daar tussen met onze pizzadoos weer drie kwartier aanschuiven. Zelfde ritueel natuurlijk, het was bijna vier uur in de namiddag vooraleer we terug in het hotel terugwaren, nog altijd met onze pizzadoos. De pizza was zelfs nog warm omdat het hier snikheet is, en wij . Wij waren meurg = oververhit, doorweekt van het zweet en moe.
Moet je weten, onze kinderen hadden die pizza op vijf minuten binnen.
Op onze trektocht door de stad kochten we ook blauwe druiven, een rariteit hier in Uganda. Ze leken er zoooo lekker uit .. niet dus, ze smaakten naar azijn.
Voor je hier in Uganda een bank binnenstapt wordt wat je bij hebt gecontroleerd, dus ook telkens die pizza en de druiven.
Donderdag vertrokken we richting onze school vergezeld van Roy, Rian en Brittje. De weg ernaartoe is hier altijd immens druk. Onze chauffeur wist een kalmere weg!!!!!!
We hadden onderweg in Mukono een afspraak met onze Nederlandse vrienden. Met die andere weg te nemen waren we er al voorbij voor dat we het wisten. Een 15 Km terug dus, maar we waren dan toch nog mooi op tijd.
In Iganga aangekomen . blij dat we er waren bleek dat ze ons in het hotel absoluut niet verwachten. Het hotel zat vol, nochtans hadden wij enkele dagen ervoor nog een mailtje gestuurd voor bevestiging dat we kwamen.
Wat nu ???? Er zat niks anders op dan in de stad Iganga op zoek te gaan naar een andere slaapplaats. We hebben een ander hotelletje gevonden, goedkoper maar s nachts meer lawaai.
Vrijdag aangekomen in Namutumba .. onze principal had ons al verteld dat het hier al maanden niet meer geregend heeft, echt alles is hier stoffig en heel droog, ze zitten hier echt te wachten op regen.
Onze eerste indruk was een beetje teleurstellend, alles is wat kleurloos geworden door slijtage en stof. Onze school heeft dringend een likje (zeg maar ne grote pot) verf nodig.
Onze mooie boom voor de kleuterklas heeft men moeten omhakken door de droogte, hij was helemaal dor geworden.
Ook binnen in de klaslokalen is er wat renovatiewerk, muren moeten (bij)bezet worden, ook hier is schilderwerk nodig. Ramen en ruiten zijn stuk, hier en daar is het dak los .. maar voor dit alles is er nu geen budget voorzien.
We waren hier om de mensen in de hutten te gaan bezoeken, om 10 nieuwe kindjes te vinden voor de babyklas en om de mamas te vertellen dat de gesponsorde kindjes van vorig jaar terug mochten komen. Hiervoor waren ze allen superblij. We vertelden hun ook over de workshop van zaterdag. We namen de nodige fotos van onze kleutertjes en hun mama.
Men is ook al volop bezig met het maken van nieuwe uniformen en schoolbanken. Aan de school is men gestart met de muren voor de poort.
Zaterdag dan, de dag van de workshop over familieplanning, toch hier nog altijd een moeilijk bespreekbaar onderwerp. We hadden de mensen uitgenodigd om tien uur. Enkelen waren er al om negen uur, de laatsten rond tien uur dertig, mooi op tijd voor een Afrikaan.
De gynaecologe sprak over de voor en nadelen van een staafje in de arm, het was hier een gekwetter van jewelste, voor ons totaal onverstaanbaar. De dames hadden daarna de mogelijkheid voor het verwijderen van en het (opnieuw) plaatsen van een staafje. Vijftien hebben zich ter plaatse laten behandelen, enkelen gaan woensdag naar het plaatselijk hospitaal.
Tijdens het uren geduldig wachten, want dat kunnen ze hier wel, heeft Ria en Rian de mannen en vrouwen het werken met loombandjes aangeleerd. Iedereen wou meedoen iedereen wou van die gekleurde bandjes .
We hadden van de Sint Carolus school in St Niklaas wel duizenden en duizenden van die bandjes gekregen. Die bandjes werden dan ook veelvuldig gebruikt om armbandjes, halskettingen en ringen te maken, in alle kleuren. En dat alles op hun vingers .. ze kregen er niet genoeg van. Ria heeft het daarna ook aan de kinderen aangeleerd. Ook deze waren er vlug mee weg, en natuurlijk heeeeeeeel enthousiast.
De Sint Carolus school voert nu een actie voor onze school in Namutumba. Toch even van hier uit .. veel succes gewenst en nogmaals onze dank.
Dat loomen is hier totaal nieuw en overal waar we komen zijn vrouwen en kinderen verzot om ook zo een armband als Ria te hebben.
Morgen is het de eerste schooldag, voor ons vroeg opstaan want wij willen er op tijd zijn.
Later weer wat nieuws.
Vele (hete) groeten uit Iganga Uganda.
Ria en Herman
Hallo iedereen
Zoals velen van jullie wel weten zijn we terug in Uganda . Het is nu voor de 25st keer.
Er was nergens een probleem met onze 125kg. bagage dat we bij hadden. We hadden een heel rustige en ontspannen vlucht (KLM), alles verliep zoals het moest zijn het eten aan boord was voor ons het lekkerste en meest verzorgde ooit in een vliegtuig gekregen. Natuurlijk waren er wel uitgebreide controles .. Reeds in het vliegtuig moest iedere passagier een formulier invullen, een vragenlijst over onze gezondheid Toen we uit het vliegtuig stapten en alvorens we de vlieghaven binnenmochten stond een verpleegster ons op te wachten met een beschermpak aan, iedereen moest eerst zijn handen ontsmetten en dan mochten we binnen. Daar stonden dan achter een houten balie andere verpleegsters, compleet met handschoenen en mondmasker. Iedere passagier moest zijn ingevulde papier laten checken en ook werd er de koorts genomen, dan pas mochten we verder.
Het doet toch wel iets, maanden zagen we zulke soortgelijke controles voor EBOLA op televisie, maar realiteit is toch wel iets anders.
Onze mailtjes die we versturen, gaan naar ongeveer een 200 tal mensen in België, dus misschien toch nog even voor de mensen die het niet echt weten .. Ebola is niet in Uganda, toch neemt men ook hier zijn voorzorgen.
De volgende dag was het weerzien met onze kinderen weer heel ontroerend, we hadden afgesproken dat ze naar ons hotel zouden komen . Hier in deze rustige omgeving is het voor iedereen gemakkelijker om elkaar na 10 maanden terug te zien. Ons Brittje had welgeteld 7 minuten nodig alvorens zij zich terug comfortabel voelde en dicht tegen mij (Ria) aankroop. Yes, ik heb mijn kleine knuffelpop terug bij mij!!!!!!
Rian is hard gegroeid en een jonge dame geworden. Het voelde direct terug goed aan, de knuffel die we van Roy kregen is gewoon niet te omschrijven Hiervoor hebben we maanden afgeteld.
Deze week zijn we voor Rian en Brittje een nieuwe school gaan zoeken. Daar ben je al snel een dagje zoet mee. Alles met de nodige vertraging voor de administratie. In de school voor Brittje moesten we bij de directeur komen, omdat ze het bij de test die ze moest doen niet zo goed had gedaan. Ons Britt moet nog een jaartje kleuterschool doen om volgend jaar mee te kunnen in het eerste leerjaar. Mensen, die directeur zijn bureau, wat een rommelkot, die kreeg van ons zelfs geen 2 op 10. Nochtans staat die school aangeschreven voor mee één van de beste Die test dat ons Britt heeft moeten doen gaan we ook eens toepassen in onze school in Namutumba .. benieuwd wat onze Topkleuterklas ervan maakt .. het is helemaal niet gemakkelijk.
Ook Rian moet haar jaar in het eerste middelbaar overdoen weliswaar in een andere school. De studiemeester (dame) heeft ons beloofd om Rian in het oog te houden als het te moeilijk voor haar wordt. Dat onze kinderen het moeilijk hebben heeft toch heel veel te maken met de omgeving waar ze wonen (midden in de sloppenwijk).
Ook hebben we de nodige afspraken kunnen maken met de Principal van onze school. Zo mag hij de werken laten starten voor het bouwen van een metalen poort, zodat de school kan afgesloten worden. Ook moet hij ter plaatse de eerste contacten leggen voor de workshop van familieplanning die we zaterdag gaan organiseren.
Later deze week rijden wij verder naar Namutumba. Vrijdag bezoeken we de families rondom de school om nog 10 extra kleutertjes te zoeken die nieuw worden gesponsord en om de dames te informeren over onze workshop.
Tot zover onze eerste berichtgeving.
O ja bijna vergeten, met ons gaat het goed, alleen wat weinig slaap. De indrukken dat je opdoet tijdens de dag blijven nog wat nadraaien bij het slapen gaan. Zelfs na zo veel keren hier zijn geweest geeft Afrika en zeker Uganda toch nog steeds zaken om over na te denken in het leven.
We hebben hier temperaturen overdag rond de 30 graden, dus daar kunnen we niet over klagen. Voor de rest lijkt het erop dat we hier niet zijn weggeweest .. zelfs na 10 maanden.
Nog vele groeten van ons beide.
Ria en Herman.
