Jaren lang hebben de " Backersgesellen Hof ter Winghe" in tij en ontij de donderdagavond hun manneke gestaan en zijn zij uitgegroeid tot ware vaklui die hun creativiteit konden botvieren in het bakhuis. Zelfs werden zij gevraagd om elders ovens te gaan inbakken en de eerste knepen van het vak aan te leren.Dat dit niet zo vanzelfsprekend was zal blijken uit de verschillende sectoren waarin zij voor de kost opereerden: zaakvoerder,kunstschilder, veiligheidsmanager, militair, laborant, verpleger en handelsvertegenwoordiger. Daarbij komt nog dat het leeftijdsverschil tussen de oudste en de jongste zowat 35 jaar bedroeg.Dat het niet altijd koek en ei was en er soms pittige discussies werden gevoerd hoeft niet te verwonderen, doch bewees de hechte band in de ploeg. Maar ook hier hebben de tand des tijds en wijzigende levensomstandigheden,o.a. druk, verhuis naar buitenland,andere prioriteiten, ziekte, rusthuis, hun tol geeist en vielen er een voor een af.Sinds een paar jaar zijn er nog twee moedigen die naam en faam verdedigen, de hand dapper ter vane.
Vlasselaar achterlijk? Vergeet het! De wildgroei van samenhokkingsvormen ,die niet weg te slaan is uit de publiciteit van de media, schiet ook hier wortel.De buurt is sinds kort de bevoorrechte aanschouwer van een openbloeiende lesbische liefde. Wachten is op de officiêle voltrekking ten gemeentehuize met hopelijk grootse festiviteiten in de nasleep.
Inderdaad, er beginnen zich trekjes van grootstad mentaliteit voor te doen. Een voorbeeld: een koppel autochtonen dat zich door een jarenlang verblijf in Brussel nobeler achtte door zich te verfransen en zodoende neerkeek op de boerkes van Vlasselaar kwam noodgedwongen terug neerstrijken in de buurt. Na het overlijden van de man bleef de vrouw enigzins teruggetrokken en afstandelijk wonen.Tot dat ook zij onlangs het tijdelijke voor het eeuwige ruilde, zonder nochtans dat, op een enkele uitzondering na, de naaste buren hiervan op de hoogte werden gebracht en de meesten zelfs pas na de begravenis haar heengaan toevallig vernamen.De anoniemiteit van de grootstad steekt zijn neus aan het venster!
Vlasselaar een door God vergeten gat? Vergeet het! Vlasselaar is het middenpunt van de wereld, waar de as door de aardkorst komt waarond de aarde onverstoord draait. Want ik ben er geboren. Wat de buitenwereld betreft, is het wat anders. In de goede oude Wezemaalse tijd werd dit gehucht al denigrerend bekeken. Op de school al werden die van Vlasselaar als onbeholpen snotters versleten. Dit verbeterde geenszins na de creatie van Groot-Rotselaar dat Vlasselaar als een uitverkoren stortplaats meent te kunnen gebruiken. Vlasselaar was nochtans een uitgelezen oase van vrede en rust. Bevolkt door hardwerkende mensen, in bijberoep meestal kleine landbouwers, die het inderdaad niet te breed hadden. Maar iedereen kende iedereen en hielp waar het nodig was.Waar de contacten onderhoudenwerden in de talrijke staminees, bij de coiffeuer, de beenhouwer en de kruidenier. Waar de facteur, de melkboer en de bakker de verspreiders waren van la petite histoire.Tot zij de perzikken ontdekt hebben. Vanaf dan begon de plek te groeien naar een relatieve welstand.Maar het bleven die van Vlasselaar! Gefrustreerd? Neen. Wel verzekerd van hun eigenwaarde. En dan kwam de A2. Deze sneed Vlasselaar compleet af van de rest. Erger nog, nam nog een stuk af waarin bovendien de trots van Vlasselaar lag: het kapelleke. Ondertussen is de perzikteelt verdwenen, maar ook het rustig landelijke karakter. De lokale nering is reeds lang verdwenen onder de druk van de grote winkelketens. Het iedereen kent iedereen is verdwenen. De grond wordt er verkaveld tot in het oneindige en de nieuwbouw vult de laatste groene gaatjes op.Raar zijn de nieuwkomers die nog willen contact leggen in de goede gemoedelijke sfeer en een hand opsteken om te groeten.Vlasselaar wordt stilaan slachtoffer van de verstedelijking en degradeert van een levendige groen oase tot slaapstee voor voortijlende tweeverdieners. De weinige autochtonen koesteren hun oude herinnereingen.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Ik ben Roger Tuerlinckx, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Den Tuur.
Ik ben een man en woon in Vlasselaar (Vlaanderen) en mijn beroep is Gepensionnerde.
Ik ben geboren op 13/09/1934 en ben nu dus 90 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Kwaad vuur stoken; met ezels bezig; bakken.
Moet niet te "au serieux" genomen worden
