Vlasselaar een door God vergeten gat? Vergeet het! Vlasselaar is het middenpunt van de wereld, waar de as door de aardkorst komt waarond de aarde onverstoord draait. Want ik ben er geboren.
Wat de buitenwereld betreft, is het wat anders. In de goede oude Wezemaalse tijd werd dit gehucht al denigrerend bekeken. Op de school al werden die van Vlasselaar als onbeholpen snotters versleten. Dit verbeterde geenszins na de creatie van Groot-Rotselaar dat Vlasselaar als een uitverkoren stortplaats meent te kunnen gebruiken.
Vlasselaar was nochtans een uitgelezen oase van vrede en rust. Bevolkt door hardwerkende mensen, in bijberoep meestal kleine landbouwers, die het inderdaad niet te breed hadden.  Maar iedereen kende iedereen en hielp waar het nodig was.Waar de contacten onderhoudenwerden in de talrijke staminees, bij de coiffeuer, de beenhouwer en de kruidenier. Waar de facteur, de melkboer en de bakker de verspreiders waren van la petite histoire.Tot zij de perzikken ontdekt hebben. Vanaf dan begon de plek te groeien naar  een relatieve welstand.Maar het bleven die van Vlasselaar! Gefrustreerd? Neen. Wel verzekerd van hun eigenwaarde.
En dan kwam de A2. Deze sneed Vlasselaar compleet af van de rest. Erger nog, nam nog een stuk af waarin bovendien de trots van Vlasselaar lag: het kapelleke.
Ondertussen is de perzikteelt verdwenen, maar ook het rustig landelijke karakter. De lokale nering is reeds lang verdwenen onder de druk van de grote winkelketens. Het iedereen kent iedereen is verdwenen. De grond wordt er verkaveld tot in het oneindige en de nieuwbouw vult de laatste groene gaatjes op.Raar zijn de nieuwkomers die nog willen contact leggen in de goede gemoedelijke sfeer en een hand opsteken om te groeten.Vlasselaar wordt stilaan slachtoffer van de verstedelijking en degradeert van een levendige groen oase tot slaapstee voor voortijlende tweeverdieners. De weinige autochtonen koesteren hun oude herinnereingen.