Inhoud blog
  • Dag 8 Tiské Steny. Tisà.
  • Dag 7 De Bastei en de tafelberg
  • Dag 6 Regendag - nic in Radec
  • Dag 5. Hrensco, de Zandbrug. Pravcicka Branà.
  • Dag 4. Jonsdorf, de Nonnenfelzen en de stenen van Oybin.
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Tsjechisch Zwitserland 2012
    Stappen in de Felsen.
    29-10-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dag 3. Dagje ziekenzorg in Radec bij Zandov.

    Hey, hier ons dagelijks nieuws.

    Vanmorgen bij het opstaan zagen we het duidelijk. Dit ging niet lukken. Ons Liesje zag er uit alsof ze de ganse nacht druk in de weer geweest was. En dat was ook zo. Ze had haar heel bed omgewoeld.

    Ze is meteen dan ook maar de zetel ingedoken. Familieraad gehouden, verpleegster van dienst, lees Anja, er bij geroepen en op onderzoek gegaan. Ja, de thermometer liegt niet, 39° koorts, dat is niet mis, hé. Ik wil niet in haar plaats zijn, hoor. 
    De familieraad was deze keer heel snel afgelopen, en er werd unaniem besloten om met dit ziek kind niet op stap te gaan. Wijselijk besluit, vind ik. Na ze nog wat geplaagd te hebben met uitspraken als: weet je het brood staan? kan je koffie maken? ga je je niet vervelen zo alleen? ... had ze het snel door dat we maar grapjes maakten. Want zoiets doe je natuurlijk toch niet. Zo een ziek kind alleen laten.

    Al snel hoorde we ons Liesje snurken als een varkentje. Je hoorde dat het nodig was dat ze rust nam. Ik denk dat ze verder de ganse dag geslapen heeft.

    Wij hebben dan ook maar platte rust gehouden. En ik, ik heb me voornamelijk bezig gehouden met iets wat ik anders nooit zou doen. Ik heb hout binnen gehaald, en de kachel aangemaakt. Wat een gezellige warmte, zeg. Dat zijn we niet meer gewoon, zo een vlam in huis. Euh een vlam in huis? Heb ik ooit nog gehad, maar toen was ze een stuk jonger. Ik vind ze nog leuk hoor. Maar vlam? Dat is toch wel weer voorbij. Grapje!!!

    In de namiddag hebben we dan maar een film gezien. Ik denk niet dat we dat al ooit samen gedaan hebben. Het was leuk, maar ik miste toch stiekem het wandelen.

    Vandaag zijn we dan ook maar niet op restaurant gegaan, en heeft Anja maar weer een lekkere maaltijd klaar gemaakt.

    Tegen de avond aan werd onze zieke wakker. En goed hoor, haar koorts was voor een groot deel verdwenen. Je hoorde het ook dadelijk aan haar spreken. En ze had een reuze honger, zei ze ons. En dat was ook zo. Ze heeft lekker mee gegeten, gelukkig.

    Dus, voor morgen ziet het er beter uit. We gaan zien wat de ochtend brengt, en dan beslissen we wat we gaan doen.

    Ik ga me nog een beetje bezig houden met lezen. En dan maar proberen van vroeg in ons bedje te kruipen, dan kunnen wij ook een beetje bij rusten. En dan op …. naar het grote werk.

    Het is al zo koud niet meer, en de sneeuw begint ook stilaan te verdwijnen. Vanmorgen was het erg mistig tot deze middag. En toen hebben we toch wat zonnestralen zien binnen komen. Hopelijk word het morgen nog beter weer. Dat zou pas mooi zijn.

    Zo, als je niet veel doet, kan je ook niet veel schrijven.

    Tot een volgend bericht, van een hopelijk mooi avontuur naar de zandbrug.

    Ik kijk er vast en zeker al naar uit. Ik wil gaan fotograferen.

    Daaag!!!

    Staf en familie





    29-10-2012 om 19:42 geschreven door Staf  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 1/5 - (11 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    30-10-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dag 4. Jonsdorf, de Nonnenfelzen en de stenen van Oybin.

    Hey allemaal,

    Vanmorgen heel vroeg opgestaan, want ik heb nog heel veel tijd in te halen. Bij mijn eerste blik naar buiten, zakte de moed alweer in mijn schoenen. Zo ver ik zien kon, was alles een wit dik sneeuwtapijt.

    Lap, daar gaat mijn zandbrug weer. Het wil maar niet lukken. Na het koffie zetten, hoorde ik de rest al naar beneden komen. Daar had ik dan ook genoeg lawaai voor gemaakt, en dat was ook een beetje de bedoeling.

    Ons ziek Liesje kwam ook naar beneden gegaan, maar daar was zeker alles nog niet mee in orde, hoor. Ze zocht dadelijk terug
    de zetel op. Ohlala, geen goed nieuws, dacht ik nog. De verpleegster geroepen, koorts genomen, en ja, lap, nog steeds 38,5° koorts. Dan maar weer rustig aan, dacht ik. Tijdens het ontbijt werd Lies ineens terug wakker. Heb ik nu weer geslapen vroeg ze? Euh, ja, en dat hadden we mogen horen. Tot tweemaal toe ben ik aan het raam gaan kijken welke tractor er in onze tuin stond met de motor
    aan, maar naderhand bleek dat ons Liesje te zijn!! Amai zeg, dat kon tellen ... zo knorren.

    We hebben toen maar geprobeerd om er een ontbijt in te krijgen, en dat lukte toch een beetje.

    En nu? Wat gaan we doen? Ik wist het. We gaan een rondrit maken met de auto, en we gaan zo veel mogelijk dingen bekijken waarvoor we bijna niet uit de auto moeten gaan.

    Ondertussen was het even gestopt met sneeuwen. Alles ingepakt, en wij op weg naar Jonsdorf, de Nonnenfelzen.

    Ik was nog maar een acht km onderweg toen het ineens heel mistig werd en er weer een pak sneeuw naar beneden kwam. Ik dacht nog: God, wat heb ik toch misdaan? Waarom moet die rotzooi toch nu allemaal naar beneden komen? Wacht toch tot in de winter, zeg!! Maar het hielp niet. Het bleef sneeuwen. Het werd stil in de auto, en heel even heb ik er aan gedacht van terug te draaien. Zo erg was het. Maar we hebben toch maar door gezet. Trouwens, wat gingen we anders doen?

    Hoe verder we bij de Duitse grens kwamen, hoe erger het werd. Ongelofelijk, zeg. Wat een winterweer! De straten waren
    helemaal dicht gesneeuwd en geijzeld. Het was behoorlijk tricky om nu nog door te rijden, maar we waren nu al zo ver. Toch maar door gezet.

    Net voor we Jonsdorf binnen reden, passeerden we Oybin. En daar zagen we opeens een enorm grote rotsformatie verschijnen voor onze ogen. Wat een pracht, zeg. Dadelijk de auto langs het straat geparkeerd, en wij daar op af. Het werd ons meteen duidelijk dat het om formaties ging die wel meer dan 100 miljoenen jaren oud zijn. Ik ben er dadelijk naar toe gestapt. Ik moest en zou deze gaan aanraken. Dat doet je wel wat, zeg. Je word stil, en je probeert je dan een beetje in te leven, in hoe het in die tijd hier geweest moet zijn. Alles stond hier onder water toen. Je kan nog heel goed de waterlijn zien. Daar zijn de stenen het meest uitgesleten.

    Eigenlijk was het wel grappig. We zagen van op straat een 3-tal rotsen staan en waren daarvoor uitgestapt. Maar telkens je even voorbij zo'n rots keek, zag je een andere -mooiere- staan, en daarachter nog 1 en nog 1 ... het bleef maar komen. Uiteindelijk werd het een fikse wandeling!

    In China heb ik ook het stenen woud gezien, en dat is ook zo wat het zelfde fenomeen als hier. Maar daar was ik er toen zo niet van onder de invloed, raar. Deze rotsformaties zijn groter en zwaarder dan in China. En ze zijn ook totaal anders van kleur. Wat zou ik me toch graag even in de tijd willen gevoeld hebben. Misschien toch even denken aan een tele-tijdmachine. Ik zou er alvast geld voor over hebben. Allee, niet veel, he, want ik heb er geen! Ik ben maar een fabrieksarbeider, hé.

    De sneeuw kraakte onder onze voeten terwijl we een wandeling deden langs deze prachtige rotsformaties. Mooi zeg, te mooi om waar te zijn. We genoten met volle teugen. Wat een pracht, zeg.

    Dan zijn we door gereden naar Jonsdorf, de Nonnenfelzen. En alweer viel onze mond open van verbazing. En dat was hier nogal gevaarlijk,want ondertussen was het weer heel fel beginnen sneeuwen. En als je dan daar staat met je mond open….. niet te lang dan, hé, want anders ga je misschien verdrinken. En dat willen we niet.

    De auto op de parkeerplaats gezet. Ons dik en warm aangekleed, want dat was hier wel nodig. De temperatuur was hier tot 3 graden onder nul gezakt. Er stond een stevige ijzige wind, en het sneeuwde keihard. Maar we zijn vertrokken. We werden natuurlijk dadelijk kletsnat. Maar dat hield ons, en zeker mij, niet tegen. Ik voelde mij aangetrokken tot die Nonnenfelzen. Ik wilde ze zien en voelen.

    Eénmaal als ze in het vizier kwamen, vielen we stil. Terug die monden open! Wat een pracht, zeg. We hebben daar zeker een volle minuut staan kijken. Langer kunnen we onze adem niet in houden, hé.

    Al snel zien we ook dat het nu trappen lopen is. Een heel stuk omhoog. We vliegen als jonge veulens die trappen op. Maar al heel snel remde die Nonnenfelzense trappen ons af. En leken we alleen nog hijgende paardjes. Zo met heel veel witte damp die uit de bek komt. Kom op, jongens, effe een tandje minder zetten, we komen er wel, hoor.

    De kids lopen ons voor. Lies heeft kou, en ze weet niet wat haar te wachten staat. Ze wil alleen maar heel snel weer naar de auto. Het zegt haar op dit moment niet zo veel.

    Maar eenmaal boven aangekomen, weet ik haar te overhalen, en maakt ze toch heel de toer mee af. Ze klaagt dat ze kou heeft, maar ik denk dat ze het stiekem toch ook wel heel mooi vind.

    Ik ben niet te houden, en begin te fotograferen als een bezeten. Ik voel de kou niet. Tot ik op het hoogste punt sta. Samen met Gitte. De snottebellen vliegen ons om de oren. We moeten er nog mee lachen. Maar we houden vol. We zullen hier van elk plaatsje genieten. Tranen staan weer in mijn ogen. Wat ben ik soms toch een zieligaard, zeg. Ik vind het mooi, en daarmee uit.

    Tijdens het naar beneden gaan, word het erger. Het heeft ondertussen nog meer geijzeld en gesneeuwd. We moeten echt met twee handen de leuningen vasthouden, anders schuiven we gewoon naar beneden. Spiegelglad is het op die trappen. Maar we halen het.

    Lies begint nu echt gaan te bibberen. Even dacht ik aan een lichte aardbeving, maar het was onze kleine meid. Maar ze word beloond. We gaan snel in het hoog gelegen restaurant binnen en bestellen soep met worst en knoflook, en appelstrudel, en warme chocomelk mèt slagroom. En, natuurlijk … ook een pivo voor den bompa.

    Na nog wat nagekeuveld te hebben, beslissen we van de terugweg in te zetten. Lies vraagt aan de dame de kortste weg terug naar beneden. De dame antwoordde heel vriendelijk, dat ze dan maar op haar gat moet gaan zitten, en haar naar beneden moet laten glijden. We moeten er allemaal om lachen. Ik denk dat ze moe is. Maar, ze heeft het toch maar weer gedaan. We zijn er blij om. Anders hadden we deze pracht weer niet gezien.

    We hadden nog plannen, maar aangezien het weer hier nog steeds zo slecht is, besluiten we om maar stilaan de terugweg in te zetten. Weer een heel wijselijk beslissing, vind ik. Het was spekglad onderweg. Dat heeft geduurd tot we een stuk Duitsland uit waren, en Tsjechië weer inreden. Daar sneeuwde het ondertussen niet meer, maar was het regen geworden. En gelukkig was het er ook niet zo glad meer als vanmorgen.

    We besluiten dan maar om over Decin weer naar huis te rijden. Daar waren we eergisteren in een heel tof restaurant gaan eten. En dat wilden we eigenlijk nog maar eens doen.

    We hebben daar met z'n vieren lekker gegeten en gedronken. En de prijs viel weer reuze mee. Mooi toch, hé. Tsjechië is een tof en mooi land. Alleen rijden er iets te veel cowboy’s rond. In elke bocht moet je wel opletten, want op hun eigen baanvak blijven, kunnen ze nog niet zo goed. Ze rijden heel graag snel en binnenkant-bocht nemen vinden ze ook wel heel leuk, denk ik.

    Zo, daarna nog snel even wat boodschappen gedaan in de Tesco -kan hier altijd en deze in Decin 24 op 24h. Dat is wel heel gemakkelijk, zeg. En dan naar huis. Een douchetje, en dan lekker het bed in. Na eerst nog mijn pivo'tje gedronken te hebben.

    Wat we morgen doen, weet ik nog niet precies. Het zal heel veel van het weer afhangen.

    Daaaag, en slaapwel.

    Staf en familie.

     

    30-10-2012 om 23:33 geschreven door Staf  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 2/5 - (7 Stemmen)
    >> Reageer (3)
    31-10-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dag 5. Hrensco, de Zandbrug. Pravcicka Branà.

    Hey,

    vanmorgen al heel vroeg opgestaan. En het eerste wat ik dan doe, is buiten kijken. En …geloof me, ik moest dadelijk aan een liedje denken en voelde me gelukkig.

    Kennen jullie dit liedje nog? Als de rook om je hoofd is verdwenen ……..maar ik had dadelijk die tekst aangepast met de woorden: "als de sneeuw door de zon is verdwenen." Ja, dan voel ik me weer zeer gelukkig. Ja ja, ik hoor het al, die melodie blijft nu ook in jullie hoofd zitten, hé. Ha ha.

    Ondertussen zijn nu ook de anderen beneden aangekomen. En ons Liesje? Ze zoekt vandaag niet meer onmiddellijk de zetel op, zeg. Goed zo. Ze is nog niet helemaal genezen, maar het gaat toch al een stuk beter met haar. Dat belooft, zeg.

    Geen sneeuw meer te zien, dus ik gelukkig. Dan maar aan het ontbijt begonnen. Ik heb voor de verandering eens spek gebakken. Dat hebben ze hier heel graag. Spek met bruine suiker. Mijn haar komt recht omhoog als ik ze daar zie van genieten. Ik vind het zo vreemd. Maar als ik dan mijn boterham met spek, vol mosterd smeer, dan kijken zij alsof ze ET terug zien landen.  Och ja, wat je lekker vindt, moet je maar eten.

    Terwijl ik aan het ontbijt bezig ben, wordt het buiten terug somber en mistig. Ik begin gaan te denken...niet lachen...ik kan ook denken, hoor. Je ziet dat aan mij misschien niet altijd, maar het gaat wel. Ik denk dus … wat gaan we vandaag doen? En waar gaan we heen? Ik laat eerst iedereen nog wat van het ontbijt genieten. Als ik over de tafel heen kijk, zie ik alleen nog blinkende gezichten. Ken je dat? Te veel in het vet gezeten, denk ik.

    En plots terwijl ik zit te dromen en naar buiten zit te staren, zie ik de zon verschijnen. Heerlijke zonnestralen vallen door het raam naar binnen. Ik roep, "JA, ik weet het. We gaan vandaag naar de zandbrug!" Dit weer kan het niet stuk maken. Ik dacht, als het dan vandaag tegenslaat met het weer, dan kan ik nog altijd een andere dag uit kiezen om nog eens terug te gaan.

    Toen werd het weer even heel druk. Jassen, picknick, fototoestellen, handschoenen, noem maar op. Alles werd klaar genomen. En het moest snel gaan, want dan begin ik ze op te jutten. Dat doe ik zo al jaren, en nog steeds trappen ze er met z’n allen in, ha ha.  Maar eerlijk gezegd ben ik dan zelf zo opgejaagd als een jong veulen. Want dan kan het niet snel genoeg meer gaan voor mij. Die zandbrug spookt al jaren door mijn hoofd. Alsof ik ze hoor roepen: "Staf, allee jongen, waar blijf jij nu?"

    Alles ingeladen, en wij weg. Gitte heeft de poort al geopend. Ze stapt in, ik zet de auto in achteruit en wil de weg op draaien. Ik vraag aan Gitte: "Alles okay? Geen auto's, enz?" " Jaja, papa, kom maar...kom maar...kom maar!" En dan ... PATAAT, een slag!
    We schrikken allemaal. En de auto helt ineens helemaal achterover.  Ik vloek en roep: MERDE!! Met al die sneeuw die er de vorig dagen gelegen heeft, had ik niet eens gezien dat er vlak naast de inrit een open gracht was. En ja, daar hingen we nu. Fijn hoor. Ben je zo helemaal klaar om te vertrekken, en dan krijg je dit aan de hand.

    Anja vraagt al of ze een boer met een tractor moet gaan zoeken -wat niet moeilijk is hier, want het zijn bijna allemaal boeren- maar ik zeg haar van even te wachten. Ik probeer het zelf wel. De dames stappen ondertussen allemaal uit om te helpen duwen. Ik krijg het voor mekaar om de auto zonder al te veel schade weer uit die gracht te halen. Oef, wat een geluk. Ik wou dadelijk op de grond gaan liggen om te kijken of er geen schade aan de auto was, maar kon me gelukkig net op tijd in houden. Dat is geen mannenwerk, he.  Ik vroeg dan maar aan Anja of zij even wou kijken, wat ze dan natuurlijk ook dadelijk deed. Gelukkig zeg, geen schade.

    Zo, dan de rit verder gezet naar Mezni Louka. Daar zouden we de auto parkeren en dan te voet langs vele rotsformaties het woud in, richting de zandbrug.

    Wat een prachtige wandeling, zeg. Ik heb al veel gezien, maar dit is wel één van de mooiste die ik ooit al gedaan heb. Achter elke bocht een ander zicht, en achter elke rots weer een andere, die elke keer weer mooier en hoger is. En de herfstkleuren ... prachtig ... soms ligt er een gouden tapijt van bladeren tussen de bomen. De tijd gaat voorbij, en de kilometers lopen op. We vervelen ons niet. De zichten blijven prachtig. We slaan rood uit, en hijgen alsof ons leven er van af hangt. Het is dan ook serieus bergop. Ons Lies vraagt me nog: Papa, zo een hart, kan er dat uit vliegen? Ik zeg neen, waarom? Dat van mij bonst zo hard, zegt ze, alsof het er gaat uit vliegen. Geen nood, zeg ik nog, het vliegt er heus niet uit.

    En dan ... opeens ... een kreet van mezelf. Ik ben de eerste die ze ziet. Daar kijk...de zandbrug!! We staan weer perplex. Mondjes open. We lijken wel zo een ganzenfamilie die honger heeft, zeg.

    Wat een pracht! Wat een fenomeen! Ik kan niet onder woorden brengen wat de natuur hier heeft gemaakt. Ik stond in China voor de Moon Mountain, maar had toen niet die kik die ik nu had. Ik begrijp het niet. Dat is toch ook hetzelfde natuurverschijnsel daar? Ik had toen al veel te veel gezien, denk ik.

    Nu kon het niet snel genoeg meer gaan. Het hijgen stopte...of  hoorden we het niet meer? Ik weet het niet. Ik wilde maar een ding meer, verder naar die brug. Hoe dichter we kwamen, hoe mooier ze werd. Een pracht. Ik geraak er niet over uitgepraat. Ik voel me gelukkig als een kind. Dat ik ook dit weer mag meemaken en zien. Samen met hen, die ik ook allemaal zo graag zie. Ik vind het reuze.

    Eénmaal boven aan de brug aangekomen, moeten we inkom betalen. Anders zeur ik altijd als ik moet betalen. En nu? Nu kan het niet snel genoeg gaan. Kom betalen, roep ik nog. Ik wil hier binnen. Er zijn drie uitkijkpunten waar je kan naartoe klimmen om die pracht te gaan bekijken. Het is wel telkens serieus klimmen. Doodop zijn we. Het is zwaar, heel zwaar. Maar, meer dan de moeite.

    We maken zelfs geen tijd om onze picknick naar binnen te werken. Zo druk zijn we z’n allen bezig met die brug. Fotograferen, filmen, dromen en kijken, steeds maar weer kijken. Ik geraak niet uitgefotografeerd. Ik wil de brug van overal in het vizier hebben. Ik heb iedereen er al bij geroepen. We hebben prachtige foto’s, dat weet ik zeker.

    Ik vind het zo jammer, dat ik hier geen enkele foto op het net gezet krijg. Ik heb echt alles al geprobeerd, maar het wil maar niet lukken. Telkens valt het internet weg. Maar jullie zullen ze te zien krijgen. Dat beloof ik.

    Dan komt ons Liesje met een heel goede opmerking. Ik hoor ze zeggen. Mama, wanneer gaan wij onze wafel en banaan opeten? Ik heb honger...en het wordt al donker.

    Oh neen zeg. Paniek. Ja, dat is waar, we hebben nog niets gegeten en het wordt al donker. Ojee, en we moeten nog een
    dikke 8km teruglopen naar de auto. Door het woud. Snel een plaatsje gezocht op een bank, en onze wafel en banaan dan maar opgegeten. Ja, het is echt donker aan het worden, heel donker. Pech ... veel pech, we zullen er door moeten. Bij het verlaten van de zandbrug zegt een gids ons nog gedag. Wij waren de laatste bezoekers van het seizoen. Morgen sloot het domein en werd het alleen nog
    geopend op zon- en feestdagen. Toen zei hij heel droog: prettige terugtocht ...in het maanlicht!!! Toen slikten we wel even, want het werd inderdaad zienderogen donkerder!

    We besluiten om niet terug te gaan, maar verder door. Dan zouden we 4km moeten stappen tot aan een parking i.p.v. 8 km terug naar de auto. En misschien komt daar wel een bus en kunnen we die nemen terug naar de parking waar onze auto staat. Het is een hel in de pikkedonker gaan. Je ziet in het maanlicht -inderdaad, de gids had gelijk- wel vaag de wandelpad, maar geen details, zoals stenen of takken die er liggen of gaten in de wandelpad. Was wel moeilijk stappen! Gelukkig heeft onze avonturier nr° 2, en dat is Gitte, een zaklampje bij. Zo ééntje dat je moet opdraaien en dat dan wat licht geeft. Hier doen we het mee. Het lukt. Het is wel wat gevaarlijk, omdat we niet altijd zien waar we onze voeten zetten. Anja is de eerst die pech heeft. Haar voet klinkt om en doet pijn. Maar het gaat ... we gaan verder. Ik krijg vragen van de kinderen. "Papa, wat doen we als er een wolf komt? Of, wat doen we als er een beer komt?" Ik zeg heel stoer: Ben je moe? Neen, zeggen ze. Ik zeg: Awel, dan is het heel makkelijk...lopen dan, hé kinderen...heel hard lopen!!! Hahaha.

    Flauw, hé. Maar we houden elkaar zo bezig en het stappen gaat beter en sneller dan.

    Ja, we hebben goed gegokt. We komen ergens aan een straat uit, maar balkdonker, zeg. Je ziet geen steek meer voor je ogen. We zien in de verte lichten aan komen. Snel lopen we naar een bushalte. De bus stopt, maar rijdt in de andere richting. Anderhalf uur wachten, zegt de chauffeur, dan komt er één die jullie richting uit rijdt. Ja lap, daar staan we dan. Ik zeg: komaan, vandaag ben ik de Chinese vrijwilliger. Ik doe mijn rugzak af en ga stappen in de richting van de parking. Ik ga autostop doen. Ben je gek? zeggen ze met drie in koor. Ik zeg: ja, maar nog niet zo gek lang.

    Al bij de derde auto heb ik prijs. Ik mag met een Tsjech mee rijden. Hij verstaat helemaal niets van wat ik probeer te zeggen, maar hij wist wel dat ik naar Mezni Louka moest. En ik mocht mee. Zo, weer een probleem opgelost. Boven aan de parking aangekomen, zie ik twee koppels Duitsers staan, die het zelfde probleem hebben, als ik had, maar dan in omgekeerde richting. Hun wagen stond onder aan de parking.

    Ik zeg: kom op, dames en heren, stap maar in. Ik breng jullie naar de parking beneden. Lang geleden dat ik nog zo een gelukkige mensen gezien heb. Want het was ook echt gevaarlijk daar, hoor. Pikdonker, en dan langs een onverlichte straat lopen om nog een 7km bergop over asfalt te lopen. Je zou voor minder.

    Tijdens het naar huis rijden, zijn we weer in hetzelfde restaurant gaan eten. En we hadden geluk. Er was een feestje, met live-muziek. Een goulash feestje, echt waar. Je kon er vier verschillende soorten goulash eten, met brood, knödel, rösti aardappelen en gekookte aardappelen. En pivo...veel pivo. Gezellige boel daar, hoor. We zijn er een hele tijd blijven hangen.

    Als het aan mij gelegen had, waren we al veel vroeger thuis geweest. Maar als ge zo 3 vrouwen bij hebt, die dan ook nog eens graag pivo...euh, cola drinken ….. Ja, dan ben je dadelijk nog niet thuis, hé. Maar ik heb niet gezeurd, ik heb me dan ook maar aangepast. En met veel tegenzin  dan ook nog maar wat pivo gedronken.

    Ik heb vandaag weer heel wat op mijn netvlies gekregen. Dingen die me jaren gaan bijblijven en waar door ik me nu, en in de toekomst, heel gelukkig ga voelen. Mooi...prachtig...ik heb er niet meer woorden voor.

    Tot morgen.

    Staf en familie

    31-10-2012 om 23:53 geschreven door Staf  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (6 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    01-11-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dag 6 Regendag - nic in Radec
    Hey,

    Wat was ik weer vroeg wakker vanmorgen!!! Maar ik hoorde rondom mij alleen nog maar gesnurk, dus besloot ik om ook nog maar een beetje blijven te liggen. Het was trouwens laat geworden gisterenavond. We hadden hier onze eigen Haloweenavond!! Toen we gisterenavond nog wat TV aan het kijken waren, hoorden we plots gerammel aan de voordeur! Huh? Wie kan dat nu zijn? We kennen hier toch niemand?? Toen we gingen kijken, was er niets te zien. Was het de wind? Misschien wel, want die was toch sterk opgekomen. Brrrr, toch maar spooky, hoor!

    Toen ik vanmorgen wakker werd, hoorde ik nog steeds die fluitende wind. En wat hoorde ik nog? Tik tik tiktiktiktik …regendruppels op het raam! Verdorie, het regende…en geen klein beetje ook niet. Jammer, maar niets aan te doen. Ik liet daarom de rest van de bende maar

    uitslapen, en ging beneden al een tasje koffie maken. Beetje bij beetje kwam er leven in ons vakantiehuisje … hahaha, je had ze hier moeten zien binnenstrompelen!! Ons Lissa liep als een robot. OOOOhhhh, mijn kuiten doen pijn!!!

    Ik begrijp het wel, hoor. Toen ik vanmorgen onze wandeling van gisteren aan het uittekenen was, bleek dat we toch wel zo’n 15 km gewandeld hebben, met een hoogteverschil van +- 350 a 400 meter. Stevig wandelingetje toch wel!!

    Toen iedereen wakker was, hebben we uitgebreid ontbeten en ons daarna met z’n vieren in de zetel genesteld. Buiten regende en waaide het lustig voort.

    We hebben dan maar de dvd-collectie, die hier in het huisje stond, eens uitgepluisd en samen een paar filmpjes gekeken … 1492 Conquest of Paradise, The Deer Hunter, en dan nog eentje, maar die naam ben ik al vergeten.

    Het was dus echt wel een luilekker-dagje … we zijn zelfs te lui geweest om zelf eten te maken, alhoewel we de hele dag thuis geweest zijn. Tegen de avond, toen we brood gingen kopen, vonden we een klein restaurantje…nog goedkoper dan dat vorige, en zeker zo lekker. Daar hebben we dan gegeten en zijn we terug naar huis gereden.

    Het leek vanavond nog donkerder dan anders. We geraken die donker hier toch maar niet gewend! Onderweg naar huis zagen we op verschillende plaatsen in de bossen kleine lichtjes naar ons gluren. Even stilletjes wachten aan de kant van de weg om te zien wat dat is. Het waren hertjes en kleine reeën. Lief, zeg! En veel! Waar kwamen die plots allemaal vandaan??

    Zo, dat was het eigenlijk voor vandaag. Niet veel, hé? Maar voor morgen hebben we weer vanalles op de planning staan, hoor. Morgen rijden we naar de Bastei, en naar de Tafelberg Lilienstein en naar Königstein en .. en … en … de dag zal weer te kort zijn!!

    Groetjes,

    Staf en familie.



    01-11-2012 om 00:00 geschreven door Staf  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (4 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    02-11-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dag 7 De Bastei en de tafelberg
    Hallo allemaal,
    Ja ja, geloof het of niet, maar het is al de zevende dag hier. Wat vliegt de tijd toch als je ergens graag bent, zeg.
    Na die luie verplichte rustdag van gisteren, besloot ik, na even naar het weerbericht geluisterd te hebben, om vroeg op te staan en naar de Bastei in Saksen Duitsland te rijden. Deze moest en zou ik ook gezien hebben, voor ik naar huis ging.
    De Bastei is een rotsformatie van 305 meter hoog en ligt tussen Rathen en de stad Wehlen. Je hebt hier een prachtig uitzicht over de Elbe, het Elbedal en het Elbezandsteengebergte. Je hebt hier ook nog een mooi uitzicht over een groot deel van het Sächsische Schweiz tot het Bohemische Sweiz richting Dresden. En natuurlijk niet te vergeten de Tafelberg van Lelienstein.
    Al om 6h30 ging mijn wekker af. Even dacht ik van: och, we blijven er nog wat in liggen. Maar toen weer dat stemmetje in mijn hoofd, hé, je weet wel. Komaan jongen, dit is je laatste kans voor de Bastei.
    Dadelijk naar het venster gelopen, en ja hoor, het weer zag er heel goed uit. De voorspellingen zijn vandaag: bewolkt maar droog en wel tussen de 6 en 10°. Dat belooft mooi te worden, dacht ik dadelijk.
    Snel iedereen uit zijn bed getrommeld. Weer een heerlijk ontbijt klaar gemaakt, en alles klaar gemaakt voor vertrek.
    Al vroeg waren we op de baan, want we moesten toch nog zo een 55km bollen. Onderweg dacht ik nog: goede dag gekozen, Staf, want morgen is het zaterdag en dan zou het daar misschien wel eens druk kunnen worden.
    Het verkeer ging vlot. Er was hier bijna niemand op de baan. Het lijkt hier soms wel alsof hier niemand moet gaan werken.
    De route was makkelijk, en al redelijk snel reden we Duitsland binnen. Toch direkt een andere wereld, hoor. Je ziet dat onmiddellijk. Alleen al aan de huizen en de straten. We passeren heel mooie dorpjes. En dan zien we het plaatje al verschijnen. De Bastei. Ik begin weer zenuwachtig te worden en het kan weer niet snel genoeg gaan.
    Onze eerste stop is al een paar km voor de Bastei. Ik zie daar ergens een hele mooie rotsformatie en wil die al meteen op de foto hebben.
    Dan rijden we verder en besluiten we om de parking het dichts bij de Bastei te nemen. Ja ja, ik had mijn les al goed geleerd, zeg. Toch makkelijk, hé, dat internet.
    Maar er klopte iets niet in mijn gedachtegang. Ik was er zeker van dat wij zo ongeveer alleen in die Bastei zouden zijn. Ik dacht nog zo van: wie in godsnaam gaat nu nog zo gek zijn om in de herfst hier bij de Bastei op bezoek te komen. Maar dat was fout gedacht. We schrokken ons bijna dood, toen we zagen hoeveel mensen hier vandaag naartoe kwamen. We hadden net één van de laatste parkingplaatsjes op deze parking, zeg.
    Ik werd nog heviger en begon al een beetje verveeld gaan te doen. Ja, dan moet het verder gaan met alles, hé. Zo ben ik dan. Gelukkig kennen ze me hier zo al een beetje en spelen ze het spel soms mee.
    Fototoestel genomen, filmcamera en rugzak, en we konden vertrekken. Vanaf deze parking hier moesten we ongeveer 1km lopen tot aan de Bastei. Hij leek wel een eeuwigheid te duren. Wat kan ik mij toch opjagen, zeg, als ik iets wil gaan zien dat in mijn hoofdje zit.
    Dan zeggen mijn dames nog doodleuk dat ze eerst nog willen gaan plassen. Ja, dan ben ik een beroerte nabij, zeg. Maar het gaat. Ik spreek mezelf wat moed in. En ik ga alvast door naar het eerste uitkijkpunt. Nu kan ik me toch al bezig houden met eerste rotsformaties op mijn gevoelige plaat vast te leggen.
    Al snel is iedereen terug van de plaspauze. Ja, nu kan het echte werk gaan beginnen. Op naar het eerst echte uitkijkpunt van de Bastei. Mijn haren -allee, degene die ik nog heb dan- komen recht omhoog staan bij die eerste aanblik. Ongelofelijk, zeg. Wat een pracht weer. Ook het zicht van hieruit op de Elbe is ongelofelijk mooi. De zon is intussen ook komen kijken en staat volgens mij nu net op de verkeerde plaats. Maar daar kan je niks aan doen, hé. Ik zoek de beste plaatsjes uit en begin te fotograferen. Ik ben niet alleen, hoor. Verschillende mensen staan hier met fototoestel in de hand. Iedereen wil de mooiste foto hebben. Maar ik neem mijn tijd, en denk, alvorens ik mijn toestel laat knallen.
    We lopen van het ene uitzichtpunt naar het andere. Adembenemend is dit weer.
    Technische uitleg ga ik niet geven. Daarvoor ga je best naar onze vriend Google, en vraag je het hem. Hij is daar veel beter in dan ik.
    In de verte zie ik de Tafelberg. Ja, ik hoor je wel lachen nu. De Tafelberg? hoor ik je zeggen. Die is toch in zuid Afrika? Ja, dat is waar. Maar hier is er ook eentje. En een mooie hoor. Wat een pracht.
    Op het hoogste uitkijkpunt is het even duwen geworden. Er zijn redelijk wat mensen hier. En op dit plaatsje kan je maar met twee staan. Ik ben groot en sterk, denk ik nog. En ja, ik win. Soms moet je zo eens arrogant zijn. Gewoon doen dat je gek bent -voor mij zowiezo niet moeilijk dan- en gaan met die grote rugzak. Doe ik niet altijd, hoor, maar als ik zo gespannen ben en er staat zo iemand voor mijn neus met een gsm te zwaaien…..dan durf ik al eens iets meer te doen, ha ha.
    We gaan ook de Bastei binnen, na eerst weer de nodige inkomgelden betaald te hebben natuurlijk. Eénmaal als we binnen komen, zien we een wirwar aan metalen trappen en bruggetjes. Je moet wel goed op je benen kunnen staan, en zeker geen hoogtevrees hebben, want anders kijk je best maar even naar een film die iemand gemaakt heeft. Dit is wel echt iets naar onze tand. Wij hebben geen vrees van zoiets. Het is avontuurlijk en dat vinden we wel tof. Het is echt de moeite. Op sommige plaatsen schiet de wind meer dan heel fel. De haren van mijn dames staan rechtop. Alsof ze onderste boven hangen. Lachwekkend soms. De wind hier is ook ijskoud. Ik zie ze aan hun jas trekken en hun kap op zetten. Ja, dan weet ik dat het koud is, heel koud.
    Dan komen we voorbij een souveniershop. Mijn dames gaan kijken, en ja hoor...de euro’s beginnen te rollen. Grapje hoor. Ik heb graag dat de kids iets meenemen. Dat zetten ze dan op hun kamer. En ik hoop dan, dat ze steeds zullen beseffen, dat ik ze ook maar overal mee naartoe gesleurd heb. En dat ze er iets aan over houden. En dan heel speciaal, bedoel ik, beelden die ze in hun hoofd meenemen voor later. Zodat zij ook van die reizen zullen gaan maken met hun gezin.
    Ik moet nu toch gaan stoppen met foto’s nemen, want anders weet ik weer niet welke ik moet kiezen om te laten zien.
    Enkele wil ik er toch nog gaan nemen, want ik zie dat de zon ondertussen gedraaid is. En zo blijven we bezig natuurlijk.
    Als we aan de Bastei vertrekken, besluiten we om naar Königstein te rijden. Daar blijkt een heel mooie vestiging te zijn.
    En ja hoor, niets is minder waar. Het is een prachtige site. Maar we beslissen om hier niet naar binnen te gaan, omdat het weer nu te goed is, en we nog andere dingen willen gaan zien.
    Dan rijden we terug richting Bad Schandau. Na eerst de Tafelberg te bezoeken in Lelienstein. Een prachtstuk zeg. We kunnen er bijna vlakbij komen. Ik neem deze keer alleen maar foto’s en ga hem niet beklimmen. Dat is voor een volgende keer.
    Na hier nog een mooie tour met de auto gemaakt te hebben, besluiten we om toch maar de rit in te zetten richting ons huisje in Tsjechië. Het wordt trouwens toch alweer donker. Het is nu ongeveer 17h00. En ja, dan is het hier alweer balkdonker.
    Tijdens het naar huis rijden, krijg ik als afsluiter en hoogtepunt van onze Duitse vrienden, nog een heel mooi kado mee. Ik word hier namelijk, net voor ik de grens overrijd, in Bad Schandau, vlak in mijn gezicht geflitst. Als ik dat zelf doe ... flitsen dan ... dan vind ik dat leuk. Maar op deze manier….nee, hier vind ik niets aan.
    Die Duitsers ook ... met hun 30km per uur. Daar zit je toch zo over, wees eerlijk. Ik reed 40km per uur. Dat is toch ook niet snel….
    Nee, ik had me een mooiere afsluiter voorgesteld, maar ja, het is nu zo. Afwachten of ze me het kado zullen opsturen. Ik hoop van niet.
    Onderweg naar ons restaurantje waar we al verschillende malen geweest zijn , zien we een Aziatisch restaurant. Hey, willen we dat eens proberen? Ik heb altijd wel zin in Aziatisch eten. En ja hoor, het valt reuze mee. Heel lekker en ook nog eens heel goedkoop.
    Een mooie afsluiter toch nog. Maar toch ook met een wrang gevoel. Jammer, die vuile flitspalen ook.
    We rijden naar huis. En ik ga daar mijn verdriet weg drinken met enkele pivo’s.
    En dan mijn rit en wandeling voor morgen voorbereiden. Want ik weet al wat het wordt morgen.
    Wandelen tussen de rotsformaties van Tiske Steny, in Tisa. Schijnt heel mooi te zijn. We gaan het zien en beleven morgen.
    Foto’s komen, en ze zien er heel goed uit. Al zeg ik het zelf.
    Groetjes

    Staf en familie

    02-11-2012 om 22:15 geschreven door Staf  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (4 Stemmen)
    >> Reageer (1)


    Archief per week
  • 28/03-03/04 2016
  • 29/10-04/11 2012
  • 22/10-28/10 2012

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs