|
Hey allemaal,xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Vanmorgen heel vroeg
opgestaan, want ik heb nog heel veel tijd in te halen. Bij mijn eerste blik
naar buiten, zakte de moed alweer in mijn schoenen. Zo ver ik zien kon, was
alles een wit dik sneeuwtapijt. :-(
Lap, daar gaat mijn
zandbrug weer. Het wil maar niet lukken. Na het koffie zetten, hoorde ik de rest
al naar beneden komen. Daar had ik dan ook genoeg lawaai voor gemaakt, en dat
was ook een beetje de bedoeling. :twisted:
Ons ziek Liesje kwam
ook naar beneden gegaan, maar daar was zeker alles nog niet mee in orde, hoor.
:-( Ze zocht dadelijk terug
de zetel op. Ohlala, geen goed nieuws, dacht ik nog. De verpleegster geroepen,
koorts genomen, en ja, lap, nog steeds 38,5° koorts. Dan maar weer rustig aan,
dacht ik. Tijdens het ontbijt werd Lies ineens terug wakker. Heb ik nu weer
geslapen vroeg ze? Euh, ja, en dat hadden we mogen horen. :-? Tot tweemaal toe
ben ik aan het raam gaan kijken welke tractor er in onze tuin stond met de
motor
aan, maar naderhand bleek dat ons Liesje te zijn!! :twisted: Amai zeg, dat kon
tellen ... zo knorren. :shock:
We hebben toen maar
geprobeerd om er een ontbijt in te krijgen, en dat lukte toch een beetje.
En nu? Wat gaan we
doen? Ik wist het. We gaan een rondrit maken met de auto, en we gaan zo veel
mogelijk dingen bekijken waarvoor we bijna niet uit de auto moeten gaan.
Ondertussen was het
even gestopt met sneeuwen. Alles ingepakt, en wij op weg naar Jonsdorf, de
Nonnenfelzen.
Ik was nog maar een
acht km onderweg toen het ineens heel mistig werd en er weer een pak sneeuw
naar beneden kwam. Ik dacht nog: God, wat heb ik toch misdaan? Waarom moet die
rotzooi toch nu allemaal naar beneden komen? Wacht toch tot in de winter, zeg!!
Maar het hielp niet. Het bleef sneeuwen. Het werd stil in de auto, en heel even
heb ik er aan gedacht van terug te draaien. Zo erg was het. Maar we hebben toch
maar door gezet. Trouwens, wat gingen we anders doen? :-?
Hoe verder we bij de
Duitse grens kwamen, hoe erger het werd. Ongelofelijk, zeg. :shock: Wat een
winterweer! De straten waren
helemaal dicht gesneeuwd en geijzeld. :-x Het was behoorlijk tricky om nu nog
door te rijden, maar we waren nu al zo ver. Toch maar door gezet.
Net voor we Jonsdorf
binnen reden, passeerden we Oybin. En daar zagen we opeens een enorm grote
rotsformatie verschijnen voor onze ogen. Wat een pracht, zeg. Dadelijk de auto
langs het straat geparkeerd, en wij daar op af. Het werd ons meteen duidelijk
dat het om formaties ging die wel meer dan 100 miljoenen jaren oud zijn. Ik ben
er dadelijk naar toe gestapt. Ik moest en zou deze gaan aanraken. Dat doet je
wel wat, zeg. Je word stil, en je probeert je dan een beetje in te leven, in
hoe het in die tijd hier geweest moet zijn. Alles stond hier onder water toen.
Je kan nog heel goed de waterlijn zien. Daar zijn de stenen het meest
uitgesleten.
Eigenlijk was het wel
grappig. We zagen van op straat een 3-tal rotsen staan en waren daarvoor
uitgestapt. Maar telkens je even voorbij zo'n rots keek, zag je een andere
-mooiere- staan, en daarachter nog 1 en nog 1 ... het bleef maar komen.
Uiteindelijk werd het een fikse wandeling!
In China heb ik ook
het stenen woud gezien, en dat is ook zo wat het zelfde fenomeen als hier. Maar
daar was ik er toen zo niet van onder de invloed, raar. Deze rotsformaties zijn
groter en zwaarder dan in China. En ze zijn ook totaal anders van kleur. Wat
zou ik me toch graag even in de tijd willen gevoeld hebben. Misschien toch even
denken aan een tele-tijdmachine. Ik zou er alvast geld voor over hebben. Allee,
niet veel, he, want ik heb er geen! Ik ben maar een fabrieksarbeider, hé. :-?
De sneeuw kraakte
onder onze voeten terwijl we een wandeling deden langs deze prachtige
rotsformaties. Mooi zeg, te mooi om waar te zijn. We genoten met volle teugen.
Wat een pracht, zeg. :-)
Dan zijn we door
gereden naar Jonsdorf, de Nonnenfelzen. En alweer viel onze mond open van
verbazing. :-o En dat was hier nogal gevaarlijk,want ondertussen was het weer
heel fel beginnen sneeuwen. En als je dan daar staat met je mond open
.. niet
te lang dan, hé, want anders ga je misschien verdrinken. En dat willen we niet.
:roll:
De auto op de
parkeerplaats gezet. Ons dik en warm aangekleed, want dat was hier wel nodig.
De temperatuur was hier tot 3 graden onder nul gezakt. Er stond een stevige
ijzige wind, en het sneeuwde keihard. Maar we zijn vertrokken. We werden
natuurlijk dadelijk kletsnat. Maar dat hield ons, en zeker mij, niet tegen. Ik
voelde mij aangetrokken tot die Nonnenfelzen. Ik wilde ze zien en voelen.
Eénmaal als ze in het
vizier kwamen, vielen we stil. Terug die monden open! Wat een pracht, zeg. We
hebben daar zeker een volle minuut staan kijken. Langer kunnen we onze adem
niet in houden, hé.
Al snel zien we ook
dat het nu trappen lopen is. Een heel stuk omhoog. We vliegen als jonge veulens
die trappen op. Maar al heel snel remde die Nonnenfelzense trappen ons af. En
leken we alleen nog hijgende paardjes. Zo met heel veel witte damp die uit de
bek komt. Kom op, jongens, effe een tandje minder zetten, we komen er wel,
hoor.
De kids lopen ons
voor. Lies heeft kou, en ze weet niet wat haar te wachten staat. Ze wil alleen
maar heel snel weer naar de auto. Het zegt haar op dit moment niet zo veel.
Maar eenmaal boven
aangekomen, weet ik haar te overhalen, en maakt ze toch heel de toer mee af. Ze
klaagt dat ze kou heeft, maar ik denk dat ze het stiekem toch ook wel heel mooi
vind.
Ik ben niet te houden,
en begin te fotograferen als een bezeten. Ik voel de kou niet. Tot ik op het
hoogste punt sta. Samen met Gitte. De snottebellen vliegen ons om de oren. We
moeten er nog mee lachen. Maar we houden vol. We zullen hier van elk plaatsje
genieten. Tranen staan weer in mijn ogen. Wat ben ik soms toch een zieligaard,
zeg. Ik vind het mooi, en daarmee uit.
Tijdens het naar beneden
gaan, word het erger. Het heeft ondertussen nog meer geijzeld en gesneeuwd. We
moeten echt met twee handen de leuningen vasthouden, anders schuiven we gewoon
naar beneden. Spiegelglad is het op die trappen. Maar we halen het.
Lies begint nu echt
gaan te bibberen. Even dacht ik aan een lichte aardbeving, maar het was onze
kleine meid. Maar ze word beloond. We gaan snel in het hoog gelegen restaurant
binnen en bestellen soep met worst en knoflook, en appelstrudel, en warme
chocomelk mèt slagroom. En, natuurlijk
ook een pivo voor den bompa. :-8)
Na nog wat nagekeuveld
te hebben, beslissen we van de terugweg in te zetten. Lies vraagt aan de dame
de kortste weg terug naar beneden. De dame antwoordde heel vriendelijk, dat ze
dan maar op haar gat moet gaan zitten, en haar naar beneden moet laten glijden.
We moeten er allemaal om lachen. Ik denk dat ze moe is. Maar, ze heeft het toch
maar weer gedaan. We zijn er blij om. Anders hadden we deze pracht weer niet
gezien.
We hadden nog plannen,
maar aangezien het weer hier nog steeds zo slecht is, besluiten we om maar
stilaan de terugweg in te zetten. Weer een heel wijselijk beslissing, vind ik.
Het was spekglad onderweg. Dat heeft geduurd tot we een stuk Duitsland uit
waren, en Tsjechië weer inreden. Daar sneeuwde het ondertussen niet meer, maar
was het regen geworden. En gelukkig was het er ook niet zo glad meer als
vanmorgen.
We besluiten dan maar
om over Decin weer naar huis te rijden. Daar waren we eergisteren in een heel
tof restaurant gaan eten. En dat wilden we eigenlijk nog maar eens doen.
We hebben daar met z'n
vieren lekker gegeten en gedronken. En de prijs viel weer reuze mee. Mooi toch,
hé. Tsjechië is een tof en mooi land. Alleen rijden er iets te veel cowboys
rond. In elke bocht moet je wel opletten, want op hun eigen baanvak blijven,
kunnen ze nog niet zo goed. Ze rijden heel graag snel en binnenkant-bocht nemen
vinden ze ook wel heel leuk, denk ik.
Zo, daarna nog snel
even wat boodschappen gedaan in de Tesco -kan hier altijd en deze in Decin 24
op 24h. Dat is wel heel gemakkelijk, zeg. En dan naar huis. Een douchetje, en
dan lekker het bed in. Na eerst nog mijn pivo'tje gedronken te hebben.
Wat we morgen doen,
weet ik nog niet precies. Het zal heel veel van het weer afhangen.
Daaaag, en slaapwel.
Staf en familie.
|
