|
Hey,
vanmorgen al heel vroeg opgestaan. En het
eerste wat ik dan doe, is buiten kijken. En
geloof me, ik moest dadelijk aan
een liedje denken en voelde me gelukkig.
Kennen jullie dit liedje nog? Als de rook om
je hoofd is verdwenen
..maar ik had dadelijk die tekst aangepast met de
woorden: "als de sneeuw door de zon is verdwenen." Ja, dan voel ik me
weer zeer gelukkig. Ja ja, ik hoor het al, die melodie blijft nu ook in jullie
hoofd zitten, hé. Ha ha. :lol:
Ondertussen zijn nu ook de anderen beneden
aangekomen. En ons Liesje? Ze zoekt vandaag niet meer onmiddellijk de zetel op,
zeg. Goed zo. Ze is nog niet helemaal genezen, maar het gaat toch al een stuk
beter met haar. Dat belooft, zeg. :-D
Geen sneeuw meer te zien, dus ik gelukkig. Dan
maar aan het ontbijt begonnen. Ik heb voor de verandering eens spek gebakken.
Dat hebben ze hier heel graag. Spek met bruine suiker. :-? Mijn haar komt recht omhoog als ik ze daar zie van genieten. Ik vind het zo vreemd. Maar als ik dan mijn boterham met spek, vol mosterd smeer, dan kijken zij alsof ze ET terug zien landen. :shock: Och ja, wat je lekker vindt, moet je maar eten.
Terwijl ik aan het ontbijt bezig ben, wordt
het buiten terug somber en mistig. Ik begin gaan te denken...niet lachen...ik
kan ook denken, hoor. :evil: Je ziet dat aan mij misschien niet altijd, maar het gaat wel. Ik denk dus
wat gaan we vandaag doen? En waar gaan we heen? Ik laat eerst iedereen nog wat van het ontbijt genieten. Als ik over de tafel heen kijk, zie ik alleen nog blinkende gezichten. Ken je dat? Te veel in het vet gezeten, denk ik. :twisted:
En plots terwijl ik zit te dromen en naar
buiten zit te staren, zie ik de zon verschijnen. Heerlijke zonnestralen vallen
door het raam naar binnen. Ik roep, "JA, ik weet het. We gaan vandaag naar
de zandbrug!" Dit weer kan het niet stuk maken. Ik dacht, als het dan
vandaag tegenslaat met het weer, dan kan ik nog altijd een andere dag uit
kiezen om nog eens terug te gaan. :-o
Toen werd het weer even heel druk. Jassen,
picknick, fototoestellen, handschoenen, noem maar op. Alles werd klaar genomen.
En het moest snel gaan, want dan begin ik ze op te jutten. Dat doe ik zo al
jaren, en nog steeds trappen ze er met zn allen in, ha ha. :twisted: Maar eerlijk gezegd ben ik dan zelf zo opgejaagd als een jong veulen. Want dan kan het niet snel genoeg meer gaan voor mij. Die zandbrug spookt al jaren door mijn hoofd. Alsof ik ze hoor roepen: "Staf, allee jongen, waar blijf jij nu?"
Alles ingeladen, en wij weg. Gitte heeft de
poort al geopend. Ze stapt in, ik zet de auto in achteruit en wil de weg op
draaien. Ik vraag aan Gitte: "Alles okay? Geen auto's, enz?" "
Jaja, papa, kom maar...kom maar...kom maar!" En dan ... PATAAT, een slag! :shock::shock:
We schrikken allemaal. En de auto helt ineens helemaal achterover. :shock: Ik vloek en roep: MERDE!! Met al die sneeuw die er de vorig dagen gelegen heeft, had ik niet eens gezien dat er vlak naast de inrit een open gracht was. En ja, daar hingen we nu. Fijn hoor. Ben je zo helemaal klaar om te vertrekken, en dan krijg je dit aan de hand. :-(:-(
Anja vraagt al of ze een boer met een tractor
moet gaan zoeken -wat niet moeilijk is hier, want het zijn bijna allemaal
boeren- maar ik zeg haar van even te wachten. Ik probeer het zelf wel. De dames
stappen ondertussen allemaal uit om te helpen duwen. Ik krijg het voor mekaar
om de auto zonder al te veel schade weer uit die gracht te halen. Oef, wat een
geluk. Ik wou dadelijk op de grond gaan liggen om te kijken of er geen schade
aan de auto was, maar kon me gelukkig net op tijd in houden. Dat is geen
mannenwerk, he. :roll: Ik vroeg dan maar aan Anja of zij even wou kijken, wat ze dan natuurlijk ook dadelijk deed. :twisted: Gelukkig zeg, geen schade.
Zo, dan de rit verder gezet naar Mezni Louka. Daar
zouden we de auto parkeren en dan te voet langs vele rotsformaties het woud in,
richting de zandbrug.
Wat een prachtige wandeling, zeg. Ik heb al
veel gezien, maar dit is wel één van de mooiste die ik ooit al gedaan heb.
Achter elke bocht een ander zicht, en achter elke rots weer een andere, die
elke keer weer mooier en hoger is. En de herfstkleuren ... prachtig ... soms
ligt er een gouden tapijt van bladeren tussen de bomen. De tijd gaat voorbij,
en de kilometers lopen op. We vervelen ons niet. De zichten blijven prachtig.
We slaan rood uit, en hijgen alsof ons leven er van af hangt. Het is dan ook
serieus bergop. Ons Lies vraagt me nog: Papa, zo een hart, kan er dat uit
vliegen? Ik zeg neen, waarom? Dat van mij bonst zo hard, zegt ze, alsof het er
gaat uit vliegen. Geen nood, zeg ik nog, het vliegt er heus niet uit. :lol:
En dan ... opeens ... een kreet van mezelf. Ik
ben de eerste die ze ziet. Daar kijk...de zandbrug!! We staan weer perplex.
Mondjes open. We lijken wel zo een ganzenfamilie die honger heeft, zeg.
Wat een pracht! Wat een fenomeen! Ik kan niet
onder woorden brengen wat de natuur hier heeft gemaakt. Ik stond in China voor
de Moon Mountain, maar had toen niet die kik die ik nu had. Ik begrijp het
niet. Dat is toch ook hetzelfde natuurverschijnsel daar? Ik had toen al veel te
veel gezien, denk ik.
Nu kon het niet snel genoeg meer gaan. Het
hijgen stopte...of hoorden we het niet
meer? Ik weet het niet. Ik wilde maar een ding meer, verder naar die brug. Hoe
dichter we kwamen, hoe mooier ze werd. Een pracht. Ik geraak er niet over uitgepraat.
Ik voel me gelukkig als een kind. Dat ik ook dit weer mag meemaken en zien.
Samen met hen, die ik ook allemaal zo graag zie. Ik vind het reuze.
Eénmaal boven aan de brug aangekomen, moeten
we inkom betalen. Anders zeur ik altijd als ik moet betalen. En nu? Nu kan het
niet snel genoeg gaan. Kom betalen, roep ik nog. Ik wil hier binnen. Er zijn
drie uitkijkpunten waar je kan naartoe klimmen om die pracht te gaan bekijken.
Het is wel telkens serieus klimmen. Doodop zijn we. Het is zwaar, heel zwaar.
Maar, meer dan de moeite.
We maken zelfs geen tijd om onze picknick naar
binnen te werken. Zo druk zijn we zn allen bezig met die brug. Fotograferen,
filmen, dromen en kijken, steeds maar weer kijken. Ik geraak niet
uitgefotografeerd. Ik wil de brug van overal in het vizier hebben. Ik heb
iedereen er al bij geroepen. We hebben prachtige fotos, dat weet ik zeker.
Ik vind het zo jammer, dat ik hier geen enkele
foto op het net gezet krijg. Ik heb echt alles al geprobeerd, maar het wil maar
niet lukken. Telkens valt het internet weg. Maar jullie zullen ze te zien
krijgen. Dat beloof ik.
Dan komt ons Liesje met een heel goede
opmerking. Ik hoor ze zeggen. Mama, wanneer gaan wij onze wafel en banaan opeten?
Ik heb honger...en het wordt al donker.
Oh neen zeg. Paniek. :shock: Ja, dat is waar, we hebben nog niets gegeten en het wordt al donker. Ojee, en we moeten nog een
dikke 8km teruglopen naar de auto. Door het woud. Snel een plaatsje gezocht op een bank, en onze wafel en banaan dan maar opgegeten. Ja, het is echt donker aan het worden, heel donker. Pech ... veel pech, we zullen er door moeten. Bij het verlaten van de zandbrug zegt een gids ons nog gedag. Wij waren de laatste bezoekers van het seizoen. Morgen sloot het domein en werd het alleen nog
geopend op zon- en feestdagen. Toen zei hij heel droog: prettige terugtocht ...in het maanlicht!!! :shock::shock: Toen slikten we wel even, want het werd inderdaad zienderogen donkerder!
We besluiten om niet terug te gaan, maar
verder door. Dan zouden we 4km moeten stappen tot aan een parking i.p.v. 8 km
terug naar de auto. En misschien komt daar wel een bus en kunnen we die nemen
terug naar de parking waar onze auto staat. Het is een hel in de pikkedonker
gaan. Je ziet in het maanlicht -inderdaad, de gids had gelijk- wel vaag de
wandelpad, maar geen details, zoals stenen of takken die er liggen of gaten in
de wandelpad. Was wel moeilijk stappen! Gelukkig heeft onze avonturier nr° 2,
en dat is Gitte, een zaklampje bij. Zo ééntje dat je moet opdraaien en dat dan
wat licht geeft. Hier doen we het mee. Het lukt. Het is wel wat gevaarlijk,
omdat we niet altijd zien waar we onze voeten zetten. Anja is de eerst die pech
heeft. Haar voet klinkt om en doet pijn. Maar het gaat ... we gaan verder. Ik
krijg vragen van de kinderen. "Papa, wat doen we als er een wolf komt? Of,
wat doen we als er een beer komt?" Ik zeg heel stoer: Ben je moe? Neen,
zeggen ze. Ik zeg: Awel, dan is het heel makkelijk...lopen dan, hé kinderen...heel
hard lopen!!! Hahaha.
Flauw, hé. Maar we houden elkaar zo bezig en
het stappen gaat beter en sneller dan.
Ja, we hebben goed gegokt. We komen ergens aan
een straat uit, maar balkdonker, zeg. Je ziet geen steek meer voor je ogen. We
zien in de verte lichten aan komen. Snel lopen we naar een bushalte. De bus
stopt, maar rijdt in de andere richting. Anderhalf uur wachten, zegt de
chauffeur, dan komt er één die jullie richting uit rijdt. Ja lap, daar staan we
dan. Ik zeg: komaan, vandaag ben ik de Chinese vrijwilliger. Ik doe mijn rugzak
af en ga stappen in de richting van de parking. Ik ga autostop doen. Ben je gek?
zeggen ze met drie in koor. Ik zeg: ja, maar nog niet zo gek lang.
Al bij de derde auto heb ik prijs. Ik mag met
een Tsjech mee rijden. Hij verstaat helemaal niets van wat ik probeer te
zeggen, maar hij wist wel dat ik naar Mezni Louka moest. En ik mocht mee. Zo,
weer een probleem opgelost. Boven aan de parking aangekomen, zie ik twee
koppels Duitsers staan, die het zelfde probleem hebben, als ik had, maar dan in
omgekeerde richting. Hun wagen stond onder aan de parking.
Ik zeg: kom op, dames en heren, stap maar in.
Ik breng jullie naar de parking beneden. Lang geleden dat ik nog zo een
gelukkige mensen gezien heb. Want het was ook echt gevaarlijk daar, hoor. Pikdonker,
en dan langs een onverlichte straat lopen om nog een 7km bergop over asfalt te
lopen. Je zou voor minder.
Tijdens het naar huis rijden, zijn we weer in
hetzelfde restaurant gaan eten. En we hadden geluk. Er was een feestje, met
live-muziek. Een goulash feestje, echt waar. Je kon er vier verschillende soorten
goulash eten, met brood, knödel, rösti aardappelen en gekookte aardappelen. En
pivo...veel pivo. Gezellige boel daar, hoor. We zijn er een hele tijd blijven
hangen.
Als het aan mij gelegen had, waren we al veel
vroeger thuis geweest. Maar als ge zo 3 vrouwen bij hebt, die dan ook nog eens
graag pivo...euh, cola drinken
.. Ja, dan ben je dadelijk nog niet thuis, hé.
Maar ik heb niet gezeurd, ik heb me dan ook maar aangepast. En met veel tegenzin :roll: dan ook nog maar wat pivo gedronken.
Ik heb vandaag weer heel wat op mijn netvlies
gekregen. Dingen die me jaren gaan bijblijven en waar door ik me nu, en in de
toekomst, heel gelukkig ga voelen. Mooi...prachtig...ik heb er niet meer
woorden voor.
Tot morgen.
Staf en familie
|
