 |
|
|
| Tsjechisch Zwitserland 2012 |
|
Stappen in de Felsen.
|
|
| 02-11-2012 |
 Dag 7 De Bastei en de tafelberg |
Hallo allemaal,
Ja ja, geloof het of niet, maar het is al de zevende dag hier. Wat vliegt de tijd toch als je ergens graag bent, zeg.
Na die luie verplichte rustdag van gisteren, besloot ik, na even naar het weerbericht geluisterd te hebben, om vroeg op te staan en naar de Bastei in Saksen Duitsland te rijden. Deze moest en zou ik ook gezien hebben, voor ik naar huis ging.
De Bastei is een rotsformatie van 305 meter hoog en ligt tussen Rathen en de stad Wehlen. Je hebt hier een prachtig uitzicht over de Elbe, het Elbedal en het Elbezandsteengebergte. Je hebt hier ook nog een mooi uitzicht over een groot deel van het Sächsische Schweiz tot het Bohemische Sweiz richting Dresden. En natuurlijk niet te vergeten de Tafelberg van Lelienstein.
Al om 6h30 ging mijn wekker af. Even dacht ik van: och, we blijven er nog wat in liggen. Maar toen weer dat stemmetje in mijn hoofd, hé, je weet wel. Komaan jongen, dit is je laatste kans voor de Bastei.
Dadelijk naar het venster gelopen, en ja hoor, het weer zag er heel goed uit. De voorspellingen zijn vandaag: bewolkt maar droog en wel tussen de 6 en 10°. Dat belooft mooi te worden, dacht ik dadelijk.
Snel iedereen uit zijn bed getrommeld. Weer een heerlijk ontbijt klaar gemaakt, en alles klaar gemaakt voor vertrek.
Al vroeg waren we op de baan, want we moesten toch nog zo een 55km bollen. Onderweg dacht ik nog: goede dag gekozen, Staf, want morgen is het zaterdag en dan zou het daar misschien wel eens druk kunnen worden.
Het verkeer ging vlot. Er was hier bijna niemand op de baan. Het lijkt hier soms wel alsof hier niemand moet gaan werken.
De route was makkelijk, en al redelijk snel reden we Duitsland binnen. Toch direkt een andere wereld, hoor. Je ziet dat onmiddellijk. Alleen al aan de huizen en de straten. We passeren heel mooie dorpjes. En dan zien we het plaatje al verschijnen. De Bastei. Ik begin weer zenuwachtig te worden en het kan weer niet snel genoeg gaan.
Onze eerste stop is al een paar km voor de Bastei. Ik zie daar ergens een hele mooie rotsformatie en wil die al meteen op de foto hebben.
Dan rijden we verder en besluiten we om de parking het dichts bij de Bastei te nemen. Ja ja, ik had mijn les al goed geleerd, zeg. Toch makkelijk, hé, dat internet.
Maar er klopte iets niet in mijn gedachtegang. Ik was er zeker van dat wij zo ongeveer alleen in die Bastei zouden zijn. Ik dacht nog zo van: wie in godsnaam gaat nu nog zo gek zijn om in de herfst hier bij de Bastei op bezoek te komen. Maar dat was fout gedacht. We schrokken ons bijna dood, toen we zagen hoeveel mensen hier vandaag naartoe kwamen. We hadden net één van de laatste parkingplaatsjes op deze parking, zeg.
Ik werd nog heviger en begon al een beetje verveeld gaan te doen. Ja, dan moet het verder gaan met alles, hé. Zo ben ik dan. Gelukkig kennen ze me hier zo al een beetje en spelen ze het spel soms mee.
Fototoestel genomen, filmcamera en rugzak, en we konden vertrekken. Vanaf deze parking hier moesten we ongeveer 1km lopen tot aan de Bastei. Hij leek wel een eeuwigheid te duren. Wat kan ik mij toch opjagen, zeg, als ik iets wil gaan zien dat in mijn hoofdje zit.
Dan zeggen mijn dames nog doodleuk dat ze eerst nog willen gaan plassen. Ja, dan ben ik een beroerte nabij, zeg. Maar het gaat. Ik spreek mezelf wat moed in. En ik ga alvast door naar het eerste uitkijkpunt. Nu kan ik me toch al bezig houden met eerste rotsformaties op mijn gevoelige plaat vast te leggen.
Al snel is iedereen terug van de plaspauze. Ja, nu kan het echte werk gaan beginnen. Op naar het eerst echte uitkijkpunt van de Bastei. Mijn haren -allee, degene die ik nog heb dan- komen recht omhoog staan bij die eerste aanblik. Ongelofelijk, zeg. Wat een pracht weer. Ook het zicht van hieruit op de Elbe is ongelofelijk mooi. De zon is intussen ook komen kijken en staat volgens mij nu net op de verkeerde plaats. Maar daar kan je niks aan doen, hé. Ik zoek de beste plaatsjes uit en begin te fotograferen. Ik ben niet alleen, hoor. Verschillende mensen staan hier met fototoestel in de hand. Iedereen wil de mooiste foto hebben. Maar ik neem mijn tijd, en denk, alvorens ik mijn toestel laat knallen.
We lopen van het ene uitzichtpunt naar het andere. Adembenemend is dit weer.
Technische uitleg ga ik niet geven. Daarvoor ga je best naar onze vriend Google, en vraag je het hem. Hij is daar veel beter in dan ik.
In de verte zie ik de Tafelberg. Ja, ik hoor je wel lachen nu. De Tafelberg? hoor ik je zeggen. Die is toch in zuid Afrika? Ja, dat is waar. Maar hier is er ook eentje. En een mooie hoor. Wat een pracht.
Op het hoogste uitkijkpunt is het even duwen geworden. Er zijn redelijk wat mensen hier. En op dit plaatsje kan je maar met twee staan. Ik ben groot en sterk, denk ik nog. En ja, ik win. Soms moet je zo eens arrogant zijn. Gewoon doen dat je gek bent -voor mij zowiezo niet moeilijk dan- en gaan met die grote rugzak. Doe ik niet altijd, hoor, maar als ik zo gespannen ben en er staat zo iemand voor mijn neus met een gsm te zwaaienâ¦..dan durf ik al eens iets meer te doen, ha ha.
We gaan ook de Bastei binnen, na eerst weer de nodige inkomgelden betaald te hebben natuurlijk. Eénmaal als we binnen komen, zien we een wirwar aan metalen trappen en bruggetjes. Je moet wel goed op je benen kunnen staan, en zeker geen hoogtevrees hebben, want anders kijk je best maar even naar een film die iemand gemaakt heeft. Dit is wel echt iets naar onze tand. Wij hebben geen vrees van zoiets. Het is avontuurlijk en dat vinden we wel tof. Het is echt de moeite. Op sommige plaatsen schiet de wind meer dan heel fel. De haren van mijn dames staan rechtop. Alsof ze onderste boven hangen. Lachwekkend soms. De wind hier is ook ijskoud. Ik zie ze aan hun jas trekken en hun kap op zetten. Ja, dan weet ik dat het koud is, heel koud.
Dan komen we voorbij een souveniershop. Mijn dames gaan kijken, en ja hoor...de euroâs beginnen te rollen. Grapje hoor. Ik heb graag dat de kids iets meenemen. Dat zetten ze dan op hun kamer. En ik hoop dan, dat ze steeds zullen beseffen, dat ik ze ook maar overal mee naartoe gesleurd heb. En dat ze er iets aan over houden. En dan heel speciaal, bedoel ik, beelden die ze in hun hoofd meenemen voor later. Zodat zij ook van die reizen zullen gaan maken met hun gezin.
Ik moet nu toch gaan stoppen met fotoâs nemen, want anders weet ik weer niet welke ik moet kiezen om te laten zien.
Enkele wil ik er toch nog gaan nemen, want ik zie dat de zon ondertussen gedraaid is. En zo blijven we bezig natuurlijk.
Als we aan de Bastei vertrekken, besluiten we om naar Königstein te rijden. Daar blijkt een heel mooie vestiging te zijn.
En ja hoor, niets is minder waar. Het is een prachtige site. Maar we beslissen om hier niet naar binnen te gaan, omdat het weer nu te goed is, en we nog andere dingen willen gaan zien.
Dan rijden we terug richting Bad Schandau. Na eerst de Tafelberg te bezoeken in Lelienstein. Een prachtstuk zeg. We kunnen er bijna vlakbij komen. Ik neem deze keer alleen maar fotoâs en ga hem niet beklimmen. Dat is voor een volgende keer.
Na hier nog een mooie tour met de auto gemaakt te hebben, besluiten we om toch maar de rit in te zetten richting ons huisje in Tsjechië. Het wordt trouwens toch alweer donker. Het is nu ongeveer 17h00. En ja, dan is het hier alweer balkdonker.
Tijdens het naar huis rijden, krijg ik als afsluiter en hoogtepunt van onze Duitse vrienden, nog een heel mooi kado mee. Ik word hier namelijk, net voor ik de grens overrijd, in Bad Schandau, vlak in mijn gezicht geflitst. Als ik dat zelf doe ... flitsen dan ... dan vind ik dat leuk. Maar op deze manierâ¦.nee, hier vind ik niets aan.
Die Duitsers ook ... met hun 30km per uur. Daar zit je toch zo over, wees eerlijk. Ik reed 40km per uur. Dat is toch ook niet snelâ¦.
Nee, ik had me een mooiere afsluiter voorgesteld, maar ja, het is nu zo. Afwachten of ze me het kado zullen opsturen. Ik hoop van niet.
Onderweg naar ons restaurantje waar we al verschillende malen geweest zijn , zien we een Aziatisch restaurant. Hey, willen we dat eens proberen? Ik heb altijd wel zin in Aziatisch eten. En ja hoor, het valt reuze mee. Heel lekker en ook nog eens heel goedkoop.
Een mooie afsluiter toch nog. Maar toch ook met een wrang gevoel. Jammer, die vuile flitspalen ook.
We rijden naar huis. En ik ga daar mijn verdriet weg drinken met enkele pivoâs.
En dan mijn rit en wandeling voor morgen voorbereiden. Want ik weet al wat het wordt morgen.
Wandelen tussen de rotsformaties van Tiske Steny, in Tisa. Schijnt heel mooi te zijn. We gaan het zien en beleven morgen.
Fotoâs komen, en ze zien er heel goed uit. Al zeg ik het zelf.
Groetjes
Staf en familie
|
|
|
|
Reacties op bericht (1)
| 09-01-2013 |
| ik ben erg nieuwsgierig naar jullie laatste vakantiedag |
Hoi Staf (en familie)
Ik ben echt benieuwd hoe jullie het op jullie laatste vakantiedag bij Tisa gehad hebben.
groetjes
Jeanne
09-01-2013 om 19:50
geschreven door Jeanne
|
|
|
|
|
|
