Enkele maanden later.. Alles is anders. Ik ontbijt terug alleen. Denkend aan de volle refter van het internaat. Ik mis de bomen en de vijver, de vertrouwde gezichten en de liefde van mijn vrienden. Ik mis de bedtimestory's en de late voetbalmatchen, ik mis alles van voor de kerstvakantie. Het leven op mijn nieuwe is school went, maar het blijft een hele aanpassing. Een andere mentaliteit in een koude omgeving. Mijn hart huilt iedere dag als ik aan de VABI denk. De toekomst is bruusk veranderd en ik hou niet van verandering. Gelukkig is er ook het weekend. Al een paar weken ben jij mijn uitlaatklep. Bij jou kom ik tot rust. Ik vergeet alles, tijd en dag, school en thuis. Bij jou kom ik thuis. Ik ben blij dak ik heb blijven vechten toen jij wou opgeven. Achter al die maanden zijn we toch een beetje wij... But can we take it to the next level?
Naïef Dom Jong Synoniemen van redenen waarom de jeugd fouten maakt. Synoniemen waarom dat ik fouten maak. Niet dat dat mijn excuus is. Ik neem de volle verantwoordelijkheid. Ik wacht op de ware liefde. Liefde waar iedereen achter verlangt. Verblindt en op de tast in het duister. Gokken naar wat je voelde toen jij naar mij keek. Wat je dacht toen je tegen mij kwam liggen, toen je jouw armen om me heen sloeg, me kuste,.. Sgattie, ik zeg niet had ik toen geweten.. Ik zeg wel: Ik wist het. Jij met je mooie ogen en je blonde haar. Jij met je lieve woorden en je aanrakingen. Jij die me geraakt hebt daar waar ik het niet wil. Daar waar ik me hecht aan mensen. Ik heb me gehecht aan jou en nu moet ik daar de gevolgen van dragen. Je klapt dicht als je over gevoelens moet praten. Ik heb twee seconden kunnen doorbreken, maar je zei me niets dat ik wilde horen. Niets dat me kon helpen met hoe ik me nu voel. Ik mis je zo..
Je groeit op en staat niet stil bij alle veranderingen die je ondergaat. Soms vraag ik me af waarom ik ben wie ik ben. De emotionele knoop waar de meeste tieners mee worstelen bloeit ook bij mij. Ik doe dingen die andere mensen zouden afkeuren of juist begrijpen. Is het juist om in te stemmen met dingen waarvan je verstand STOP roept? Waarvan je weet: dit doe ik beter niet? Of vertrouw ik teveel op mijn gevoel? Zowel in het leven als in de liefde onderga je als opgroeiend individu veranderingen. Zo leer je liefhebben en wordt je geliefd. Ik ben de grens van mijn liefde tegengekomen en al die maanden later voel ik me nog steeds oncompleet. Alsof die jongen nog altijd dat stukje van mij bezit. Iedere keer dat ik zo'n gevoel, zelfs een sprankje liefde, begint de onderdrukking. Bang om nog een stukje van mijn onvolledige ik te verliezen. Maar als verliefd zijn betekend de hele dag uitkijken naar een smsje, de hele dag jou gezicht zien als ik mijn ogen sluit,... dan ben ik verliefd op jou! Ik wil het niet maar ik kan het niet meer stoppen. Het is een relatie die te ingewikkeld zou zijn. Mijn dromen gaan over die ene heerlijke nacht.Ik kan maar één ding denken als ik naar je keek: Ik hou van jou. En dat allemaal omdat men mij ergens in mijn opvoeding heeft geleerd: "Volg je hart."
De herfst is meer en meer voelbaar. Koude dagen en koudere nachten. Het leven op internaat went snel. Ik heb meer tijd, ook voor mezelf. De weekends zijn nog altijd hetzelfde uitgaan en werken. Hoe belangrijk school ook voor mij is, mijn vrienden zijn dat meer. Ook al heb je een diploma zonder hen, heb ik geen leven. Oktober brengt voor iedereen veel verandering. De ene sluiten hoofdstukken af en de andere beginnen aan een nieuw. Maar ik heb een afgesloten hoofdstuk heropend. Dat bleek nu niet zon goed idee te zijn. Plots komen al die dingen terug, waardoor ik het vorige keer beëindigd heb. En het doet geen dingen uit het verleden vergeten. Het is alsof mijn leven al 8 maand stilstaat. En nu heb ik eindelijk de moed gevonden om er opnieuw voor te gaan. Hoe graag je ook iemand ziet en hoe graag je ook bij die persoon wilt zijn.. soms is het gewoon niet haalbaar. Waar ligt de grens?
Voor ik deze blog opende, schreef ik blogs via netlog.De eerste delen zijn dus al wat ouder. Deel 6 is de laatste van op netlog.
Een stap in het onbekende. Een nieuwe start letterlijk en figuurlijk. Afstand nemen van wat ik altijd al hebt gekend. Een dagelijkse routine die tot op het afgezaagde vertrouwd was. Iedere dag 12 uur weg van huis en 's avonds meestal de harde confrontatie met het dagelijkse leven. Want dat was en is school voor mij. Een vlucht van de realiteit, een shelter waar ik de problemen van thuis soms kon vergeten. Ik heb moeten vechten om te staan waar ik nu sta. Daarom dat ik vanaf dit jaar intern ben. Zodat het vechten niet voor niets is geweest. Want opgeven is het laatste woord in mijn woordenboek. Maar de wanhoop en de pijn zaten zo diep.. 1 September 2009 een nieuw schooljaar, een nieuw begin. Samen met vriendinnen 5 dagen samenleven lijkt voor velen feest. Wij zijn er voor elkaar en proberen elkaar een gevoel te geven dat bij sommigen thuis ontbreekt. Ondanks de verschillende motieven om intern te gaan, is een vaak gehoord excuus: het gaat thuis niet meer. Die eerste dag kreeg ik veel nieuwe indrukken. Had ik toen geweten waar ik nu zou staan, had ik beter toenadering naar andere mensen gezocht. Want ook in een maand kan je diep ontgoochelt worden in mensen die je denkt te kennen. Ik heb mezelf tegengekomen op een bepaald vlak waar ik nog niet klaar voor was. Slapeloze nachten en een gebrek aan eetlust. Maar nooit dacht ik : Ik wil naar huis. Iedereen maakt fouten. Maar het is de vraag wanneer je iemand iets vergeeft. Ben jij perfect?
