Je groeit op en staat niet stil bij alle veranderingen die je ondergaat. Soms vraag ik me af waarom ik ben wie ik ben. De emotionele knoop waar de meeste tieners mee worstelen bloeit ook bij mij. Ik doe dingen die andere mensen zouden afkeuren of juist begrijpen. Is het juist om in te stemmen met dingen waarvan je verstand STOP roept? Waarvan je weet: dit doe ik beter niet? Of vertrouw ik teveel op mijn gevoel? Zowel in het leven als in de liefde onderga je als opgroeiend individu veranderingen. Zo leer je liefhebben en wordt je geliefd. Ik ben de grens van mijn liefde tegengekomen en al die maanden later voel ik me nog steeds oncompleet. Alsof die jongen nog altijd dat stukje van mij bezit. Iedere keer dat ik zo'n gevoel, zelfs een sprankje liefde, begint de onderdrukking. Bang om nog een stukje van mijn onvolledige ik te verliezen. Maar als verliefd zijn betekend de hele dag uitkijken naar een smsje, de hele dag jou gezicht zien als ik mijn ogen sluit,... dan ben ik verliefd op jou! Ik wil het niet maar ik kan het niet meer stoppen. Het is een relatie die te ingewikkeld zou zijn. Mijn dromen gaan over die ene heerlijke nacht.Ik kan maar één ding denken als ik naar je keek: Ik hou van jou. En dat allemaal omdat men mij ergens in mijn opvoeding heeft geleerd: "Volg je hart."
