De herfst is meer en meer voelbaar. Koude dagen en koudere nachten. Het leven op internaat went snel. Ik heb meer tijd, ook voor mezelf. De weekends zijn nog altijd hetzelfde uitgaan en werken. Hoe belangrijk school ook voor mij is, mijn vrienden zijn dat meer. Ook al heb je een diploma zonder hen, heb ik geen leven. Oktober brengt voor iedereen veel verandering. De ene sluiten hoofdstukken af en de andere beginnen aan een nieuw. Maar ik heb een afgesloten hoofdstuk heropend. Dat bleek nu niet zon goed idee te zijn. Plots komen al die dingen terug, waardoor ik het vorige keer beëindigd heb. En het doet geen dingen uit het verleden vergeten. Het is alsof mijn leven al 8 maand stilstaat. En nu heb ik eindelijk de moed gevonden om er opnieuw voor te gaan. Hoe graag je ook iemand ziet en hoe graag je ook bij die persoon wilt zijn.. soms is het gewoon niet haalbaar. Waar ligt de grens?
Voor ik deze blog opende, schreef ik blogs via netlog.De eerste delen zijn dus al wat ouder. Deel 6 is de laatste van op netlog.
Een stap in het onbekende. Een nieuwe start letterlijk en figuurlijk. Afstand nemen van wat ik altijd al hebt gekend. Een dagelijkse routine die tot op het afgezaagde vertrouwd was. Iedere dag 12 uur weg van huis en 's avonds meestal de harde confrontatie met het dagelijkse leven. Want dat was en is school voor mij. Een vlucht van de realiteit, een shelter waar ik de problemen van thuis soms kon vergeten. Ik heb moeten vechten om te staan waar ik nu sta. Daarom dat ik vanaf dit jaar intern ben. Zodat het vechten niet voor niets is geweest. Want opgeven is het laatste woord in mijn woordenboek. Maar de wanhoop en de pijn zaten zo diep.. 1 September 2009 een nieuw schooljaar, een nieuw begin. Samen met vriendinnen 5 dagen samenleven lijkt voor velen feest. Wij zijn er voor elkaar en proberen elkaar een gevoel te geven dat bij sommigen thuis ontbreekt. Ondanks de verschillende motieven om intern te gaan, is een vaak gehoord excuus: het gaat thuis niet meer. Die eerste dag kreeg ik veel nieuwe indrukken. Had ik toen geweten waar ik nu zou staan, had ik beter toenadering naar andere mensen gezocht. Want ook in een maand kan je diep ontgoochelt worden in mensen die je denkt te kennen. Ik heb mezelf tegengekomen op een bepaald vlak waar ik nog niet klaar voor was. Slapeloze nachten en een gebrek aan eetlust. Maar nooit dacht ik : Ik wil naar huis. Iedereen maakt fouten. Maar het is de vraag wanneer je iemand iets vergeeft. Ben jij perfect?
