Enkele maanden later.. Alles is anders. Ik ontbijt terug alleen. Denkend aan de volle refter van het internaat. Ik mis de bomen en de vijver, de vertrouwde gezichten en de liefde van mijn vrienden. Ik mis de bedtimestory's en de late voetbalmatchen, ik mis alles van voor de kerstvakantie. Het leven op mijn nieuwe is school went, maar het blijft een hele aanpassing. Een andere mentaliteit in een koude omgeving. Mijn hart huilt iedere dag als ik aan de VABI denk. De toekomst is bruusk veranderd en ik hou niet van verandering. Gelukkig is er ook het weekend. Al een paar weken ben jij mijn uitlaatklep. Bij jou kom ik tot rust. Ik vergeet alles, tijd en dag, school en thuis. Bij jou kom ik thuis. Ik ben blij dak ik heb blijven vechten toen jij wou opgeven. Achter al die maanden zijn we toch een beetje wij... But can we take it to the next level?
