Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Touareg Trail '10
African adventure Raid Maroc
26-11-2009
Zaterdag 21 November
Zaterdag 21 november Sindou Leo
We vertrekken net na zonsopgang, we rijden de piste verder af en komen in typische Fulani dorpjes met strooien hutjes. Wat verder liggen hectaren suikerriet. Onze track loopt er tussendoor. Boven de velden hangen enorme sproei installaties en af en toe krijgen we een verfrissende douche. Op het asfalt begint Peter zijn auto weer enorm te slingeren, de sporing staat niet juist na het vervangen van de arm. Het duurd even vooraleer we het probleem kunnen oplossen, de ijzerzaag van Kell en Mall die sinds enkele dagen met ons meerijden moet er aan te pas komen om een stukje van de regelbout te zagen. Anders kregen we het niet afgeregeld. We rijden door Bobo Dioulasso, de tweede grootste stad van Burkina Faso (het vroegere Opper Volta). De stad oogt properder dan Bamako al rijden er evenveel brommertjes en wrakken van vrachtwagens rond. We laten 2 banden repareren die we platreden. De dag eindigd met 125km rode piste. We zien er allemaal lief uit en de douchezakken worden bovengehaald.
Gedaan met rusten, we staan vroeg op om zo snel mogelijk uit de stad te raken. Vandaag steken we de grens over van Burkina Faso. De grensformaliteiten verlopen vlotjes. Het valt op dat de mensen hier vriendelijker zijn dan in Mali. En de kinderen naast de weg lachenen wuiven de hele tijd. Bijna nooit horen we cado cado.De laatste 50km is het weer off road. Een smalle slingerende piste die langs kleine dorpjes gaat. Peter breekt zijn zoveelste schokdemper plaquet en den Bekke een paar km verder ook. We slapen op een kleine camping in Sindou. Het catering team had zich een hele middag bezig gehouden met patatten schillen en ze sneden er vakkundig frieten van. Stoofvlees met friet en mayonaise, dat was een tijdje geleden J Lekker was dat. Na het eten hebben Peter en Kristof nog een voor arm en schokdemper vervangen op de auto van Peter, de plaquet van den Bekke was iets voor de dag erop!
Vandaag doen we de route de Lespoir of voor de insiders beter bekent als Sammys road (crash 2007). De baan zit vol met enorme putten waar je direkt je banden op stuk rijd. Het duurd niet lang voor Den Bekke en Koen een put nemen. Het was dat of uitwijken op een Toyota, resultaat 2 banden stuk. Wij blijven gespaard van platte banden vandaag en komen voor één keer is eerst aan in het kamp. We gaven het kamp de naam Pinnekeskamp, elk jaar sneuvelen hier slaapmatjes door kleine doorntjes die van de bomen vallen.
Zondag 15 november Kiffa Chutes de Guina (Mali)
We verlaten Pinnekeskamp, blijkbaar zijn er toch weer enkele matjes gesneuveld en wat platte banden. We beginnen aan 2 dagen off road met een vrij bushcamp. Het eerste deel is wat duwen en trekken door los zand. Ik rij al direkt een platte band gevolgd door nog een platte band, de pinnekes zijn langer dan verwacht en perforeren zonder moeite mijn ondertussenhalfversleten banden. De eerste 100KM gaan moeizaam vooruit, veel los zand tussen de lage struikjes. Als we door dorpjes rijden worden we bestormd door joelende kinderen, cado cado cado roepen ze! Vlug erdoor want je weet niet waar je aan begint als je hier stopt. Op een moment zitten we met zn drie muurvast in het zand, dan maar eerst wat eten onder een boompje. Binnen de kortste keren staan er 5 gapende kinderen op ons te zien. Mooi op een rij maar ze zeggen niets. In het midden van de brousse zitten we, en plots gaat de gsm van één van die schelmen. Zo zie je maar dat je niet direkt voor sinterklaas moet spelen en stylos uitdelen, het is gewoon een sport voor hun. Tegen de avond komen we David en Erik tegen en samen rijden we nog een uurtje in het donker door droogstaande riviertjes, diepe kuilen en hoog gras. We voegen ons bij het kamp van Gert waar ook Bokkerijder Bart zit. Leuk kampvuurtje maken en spaghettiin de gamel. Kristof repareerd de 5 platte banden die we hadden vandaag (wij alleen ) en we gaan slapen.
Maandag 16 november Kiffa Guina dag 2
We vertrekken bij zonsopgang. Nog steeds off road. Het landschap wordt steeds groener en meer bebost. Her en der staan er Baobab bomen. Dit zijn enorme bomen met dikke stammen. De legende zegt dat god ooit zo boos was dat hij een boom uit trok en hem op zn kop weer de grond instak. De kruin van de boom lijkt namelijk op wortels. Wat verder moeten we door een beekje en dan stijl weer omhoog. We vallen net niet stil in het midden van de beek, het is dieper dan verwacht en het water staat aan onze voeten. Wat verder zit een grote hagedis of varaan langs de kant van de weg. Het beest speelt eerst rustig model en laat zich gewillig fotograferen om daarna pijlsnel het hoge gras in te schieten. Na een uurtje komen we aan in een klein dorpje, dit is de grenspost van Mali. In een klein hutje zit een agent die onze paspoorten afstempeld. De douane zit 75km verder in Kayes. We haasten ons naar het stadje om wat water en brood te kopen en banden te reparen. We wisselen onze euros voor cfas. Afrikaans geld voor Mali tot Benin. Nu nog bij de douane een laisser passer kopen en we kunnen door. In hetgroezelige kantoor van de douanier zit enkel een soort klerk die ons vertelt dat we even moeten wachten. Ga zitten zegt de man in trainingsbroek. We ploffen ons in de zetel en de bureaustoel van de klerk. In het kantoor ligt nog een groot 4x4 wiel en een afgebroken schokdemper tegen de grond. Na een half uur komt de douanier eindelijk binnen en zet zich aan zn bureau. We zijn onder tussen met 5 teams aan het wachten en de man ziet het papierwerk al niet meer zitten. Hij klaagt de hele tijd dat hij moe is. Eén voor één vult hij de papieren in tot hij plots rechtstaat. Je suis fatigué zegt hij en gaat wat water in zijn gezicht kletsen. De agent zien we pas 20min. terug. Het duurd uiteindelijk 2,5uur om 5 documentjes in te vullen waar alleen je naam op staat en je nrplaat. Het is echt ongelooflijk, Cest lAfrique monsieur! Door het oponthoud moeten we de laatste 20km in het donker doen. Een loodzware piste met grote stenen en stijle hellingen. Wij rijden nog maar eens plat en Peter en Tania rijden een velg vierkant. We zijn blij dat we het kamp bereiken, naast de watervallen van Guina!
Dinsdag 17 november Guina Manantali
Ik word wakker van het lawaai van de watervallen. De zon piept al aan de horizon. We blijven aan de waterval tot twee uur dus tijd om alles op orde te zetten. We reparen onze band (alweer) en vervangen een lekkende schokdemper. En dan kunnen we eindelijk nog is relaxen in de Senegal rivier. . Lekker zwemmen terwijl het zonnetje al stevig kapit geeft. Het water is juist van temperatuur, verfrissend maar niet koud. De watervallen zijn over de volledige breedte van de rivier. Wat verder donderd het water naar beneden. Maar er moet ook nog 140km gereden worden dus vertrekken we rond 14u. De piste is nog extremer als de dag ervoor, de autos hotsen en botsen van links naar rechts. Hier en daar moeten we met zn allen de auto over de rotsen omhoog duwen. Extremer off road kan niet meer. Peter moet zonder schokdemper door want deze keer brak zijn plaquet er met bouten en al af. Het is een wonder dat we niet plat reden op zon piste. We nemen een Ijzeren spoorwegbrug om de Senegal rivier over te steken. De laatste 80 km doen we in het donkerover een rode zandpiste met af en toe diepe putten. Na de vele zelfmoord ezeltjes zijn er nu zelfmoord kikkers. De weg zit vol met grote dikke kikkers die telkens net voor je wielen springen. Bekke en Koen zien ook een grote lange slang de straat over steken. We slapen in Manantali op de parking van een soort Bar discotheek.
Woensdag 18 november Manantali Bamako
Iedereen vertrekt vroeg want we willen zo snel mogelijk in Bamako, de hoofdstad van Mali. Eerst afwisselend piste asfalt voor 100km en dan perfecte asfalt (peage) tot Bamako. De steenpiste van gisteren heeft toch zn tol ge-eist, na 20km komen we Erik en Peter tegen met hun Acadiane. Hun achteras is losgekomen en wachten op assistentie. We merken op dat Peter en Tania maar 70km/u kunnen rijden omdat hun voorwiel, enorm slaagt. De sporing is volledig ontregelt. We proberen het probleem zo goed mogelijk op te lossen en gaan weer verder. Rond 15U. komen we aan in Bamako, Hotel Tamana zoals steeds. We genieten van een deugddoende douche en relaxen de rest van de middag. Savonds speelt een blinde zwarte pianist bij het eten wat jazz achtige muziek. Koen2, onze kok kruipt ook achter de piano, de blinde man speelt nu accordion. Samen spelen ze nog wat lounge muziek. Verborgen talent, onze kok blijkt ook muziekleraar. Rond 23U. steken we de straat over naar La Terrasse waar zoals steeds een feestje is. Bruno is DJ van dienst en we feesten tot in de vroege uurtjes .
We staan pas op rond 8u. en krijgen een heerlijk ontbijt. Daarna nemen we de tijd om onze banden te repareren en de afgebroken plaqueten van Peter en Bekke te lassen. Het is al middag als we als laatste de camping verlaten. +-500km asfalt richting de hoofdstad van Mauretanië. Hier valt weinig te beleven, kaarsrechte asfalt dwars door de woestijn. Tegen de avond bereiken we Nouakchott. We zoeken een tankstation dat benzine heeft, en dat is een hele opgave hier. Na 5 stations vinden we benzine, het is een goor afgetakeld station met een wasplaats voor camions. De grond is hier doordrongen van de olie, overal ligt afval en vliegen plastiek zakjes rond. En daar tussen ezeltjes die wat overgebleven groen zoeken. Aan de overkant is een winkel van voeding, ze hebben een luidspreker buiten hangen die constant dezelfde reclame afspeeld. En dan zo ,een mechanisch overstuurde klank om gek te worden. Wat later belanden we in de avondfile van de stad, autos (of wat er van overschiet) rijden her en der door elkaar en zonder lichten. Een agent probeert tevergeefs een groot kruispunt in bedwang te houden. We komen maar traag vooruit. In de heksenketel van verkeer zien we plots een plaatselijke geit rijden. Aan een controlepost verderop komen we er drie tegen. Ze blijken de plaatselijke 2cv club te zijn en ze volgen ons naar ons kamp. Gert had ze uitgenodigd. In het kamp worden de onze autos uitvoerig bestudeerd en gefilmd. Wij bekijken op onze beurt hun nep 2CV sahara.
Dag 2 van ons woestijntripje naar Atar, we volgen nog steeds de spoorweg. De dag bestaat grotendeels uit de spoorweg volgen en af en toe een platte band maken. Den Bekke breekt deze keer ook een schokbrekerplaquet en wat verder breekt Peter zijn 5de plaquet. Wat verder op komen we Kell en Mall tegen, vader en dochter (engels team). Ze zitten met een lekke band en hun startmotor is stuk. Slechte plaats om dit voor te hebben, op de spoorlijn . En ze zijn hun groep kwijtgespeeld. We nemen ze dan maar op sleeptouw, in de woestijn laat je niemand achter!! Af en toe zitten we zelfs op de spoorlijn vast en ik ben dan ook blij als we de spoorlijn verlaten richting Atar, nog 100km en het was al 15u.door. Het landschap is hier echt prachtig, hier en daar rotsen, wat struikjes en duinen. En dat terwijl we 30km terug nog in het midden van een eindeloze zandvlakte zaten. Kell en Mall zijn uiterst tevreden dat ze nu met ons kunnen meerijden want hun lichten werken ook niet meer en rijden in het pikdonker in het midden van ons groepje! Chapeau, zonder lichten ook nog een bergpas over is echt niet niks.Rond 20U. komen we aan in het kamp! Mission Impossible accomplished!! De Lonely Planet zegt dat deze route bijna niet te doen is..We krijgen felicitaties van Gert dat we het gehaald hebben. 7 teams slapen nog een nachtje in de woestijn. We logeren op camping Bab Sahara die eigendom is van een Nederlander die hier 12 jaar geleden gestrand is met zn vrouw. Er staan zelfs caravans en een 2CV. Het is een stukje paradijs in een hopeloze vuile stad!
Met 3 jerrycans en een volle benzine tank verlieten we Nouadibou. Eerst asfalt voor 60km om daarna als de zon aan de horizon verscheen het zand in te duiken. Sommigen zitten bij de eerste 2m al vast. Wij 3 lukt het om het eerste zware stukje zonder veel duwen door te raken. Eigenlijk vielen de eerste honderden km nog goed mee, je kon goed door rijden op grote zandvlaktes en je had dus genoeg snelheid om door de zandbakken en duinen te raken die we doormoeten. In de voormiddag zoveel mogelijk km malen is de boodschap want eens de zon op zn hoogste punt staat is het hier broeiheet. Wat verder komen we Bruno en Alex tegen. Hun stuur is plots heel zwaar geworden, hun vooras is krom. Den Bekke en Kristof schieten direct in actie en beginnen de as al te demonteren tegen dat de nieuwe daar is. Die ligt bij Marc op de Defender en is op 20KM afstand. Als mechaniekers Erik en, David toekomen besluiten we verder te rijden. We schieten goed op en denken dat we Atar wel halen in 1 dag. Te vroege victory want wat verder zitten we muurvast in het zand en het kost ons heel wat moeite en tijd om eruit te geraken. De thermometer in de auto wijst meer dan 55° in de zon aan. De één na de andere fles water drinken we leeg zoals een glas cola. Broeiend heet en toch zweet je hier niet, je zweet verdampt direkt. Gert had gezegd dat we de eerste dag zeker 300km moesten doen en pas daarna ons eigen kamp op te zetten. Inde late namiddag werd het zand zo los dat we er haast niet meer door raakten. We reden naar de spoorweg die heel de tijd naast onze piste liep. Naast de sporen kon je beter rijden. Met één wiel tussen de sporen kon je een snelheid van 30KM aanhouden, beter dat dan elke keer vast zitten. De treinen die km lang zijn rijden alleen snachts. Als de zon onderging besluiten we ons kamp op te bouwen. In de verte komen ook David en Erik aan dus de Bokkerijders zijn weer samen om een gezellige avond in de woestijn door te brengen. Toevallig komt ook, Gert en Briggitte met Koen en Steven van de organisatie toe. We kregen een voedselpakket mee en koken ons eigen potje. Met een zakje bloem bakken we op Nomaden wijze zelf ons brood onder de houtskool van ons kampvuur. Rond het kampvuur worden de straffe verhalen van de dag vertelt en daarna kruipen we erin
