Vandaag doen we de route de Lespoir of voor de insiders beter bekent als Sammys road (crash 2007). De baan zit vol met enorme putten waar je direkt je banden op stuk rijd. Het duurd niet lang voor Den Bekke en Koen een put nemen. Het was dat of uitwijken op een Toyota, resultaat 2 banden stuk. Wij blijven gespaard van platte banden vandaag en komen voor één keer is eerst aan in het kamp. We gaven het kamp de naam Pinnekeskamp, elk jaar sneuvelen hier slaapmatjes door kleine doorntjes die van de bomen vallen.
Zondag 15 november Kiffa Chutes de Guina (Mali)
We verlaten Pinnekeskamp, blijkbaar zijn er toch weer enkele matjes gesneuveld en wat platte banden. We beginnen aan 2 dagen off road met een vrij bushcamp. Het eerste deel is wat duwen en trekken door los zand. Ik rij al direkt een platte band gevolgd door nog een platte band, de pinnekes zijn langer dan verwacht en perforeren zonder moeite mijn ondertussenhalfversleten banden. De eerste 100KM gaan moeizaam vooruit, veel los zand tussen de lage struikjes. Als we door dorpjes rijden worden we bestormd door joelende kinderen, cado cado cado roepen ze! Vlug erdoor want je weet niet waar je aan begint als je hier stopt. Op een moment zitten we met zn drie muurvast in het zand, dan maar eerst wat eten onder een boompje. Binnen de kortste keren staan er 5 gapende kinderen op ons te zien. Mooi op een rij maar ze zeggen niets. In het midden van de brousse zitten we, en plots gaat de gsm van één van die schelmen. Zo zie je maar dat je niet direkt voor sinterklaas moet spelen en stylos uitdelen, het is gewoon een sport voor hun. Tegen de avond komen we David en Erik tegen en samen rijden we nog een uurtje in het donker door droogstaande riviertjes, diepe kuilen en hoog gras. We voegen ons bij het kamp van Gert waar ook Bokkerijder Bart zit. Leuk kampvuurtje maken en spaghettiin de gamel. Kristof repareerd de 5 platte banden die we hadden vandaag (wij alleen ) en we gaan slapen.
Maandag 16 november Kiffa Guina dag 2
We vertrekken bij zonsopgang. Nog steeds off road. Het landschap wordt steeds groener en meer bebost. Her en der staan er Baobab bomen. Dit zijn enorme bomen met dikke stammen. De legende zegt dat god ooit zo boos was dat hij een boom uit trok en hem op zn kop weer de grond instak. De kruin van de boom lijkt namelijk op wortels. Wat verder moeten we door een beekje en dan stijl weer omhoog. We vallen net niet stil in het midden van de beek, het is dieper dan verwacht en het water staat aan onze voeten. Wat verder zit een grote hagedis of varaan langs de kant van de weg. Het beest speelt eerst rustig model en laat zich gewillig fotograferen om daarna pijlsnel het hoge gras in te schieten. Na een uurtje komen we aan in een klein dorpje, dit is de grenspost van Mali. In een klein hutje zit een agent die onze paspoorten afstempeld. De douane zit 75km verder in Kayes. We haasten ons naar het stadje om wat water en brood te kopen en banden te reparen. We wisselen onze euros voor cfas. Afrikaans geld voor Mali tot Benin. Nu nog bij de douane een laisser passer kopen en we kunnen door. In hetgroezelige kantoor van de douanier zit enkel een soort klerk die ons vertelt dat we even moeten wachten. Ga zitten zegt de man in trainingsbroek. We ploffen ons in de zetel en de bureaustoel van de klerk. In het kantoor ligt nog een groot 4x4 wiel en een afgebroken schokdemper tegen de grond. Na een half uur komt de douanier eindelijk binnen en zet zich aan zn bureau. We zijn onder tussen met 5 teams aan het wachten en de man ziet het papierwerk al niet meer zitten. Hij klaagt de hele tijd dat hij moe is. Eén voor één vult hij de papieren in tot hij plots rechtstaat. Je suis fatigué zegt hij en gaat wat water in zijn gezicht kletsen. De agent zien we pas 20min. terug. Het duurd uiteindelijk 2,5uur om 5 documentjes in te vullen waar alleen je naam op staat en je nrplaat. Het is echt ongelooflijk, Cest lAfrique monsieur! Door het oponthoud moeten we de laatste 20km in het donker doen. Een loodzware piste met grote stenen en stijle hellingen. Wij rijden nog maar eens plat en Peter en Tania rijden een velg vierkant. We zijn blij dat we het kamp bereiken, naast de watervallen van Guina!
Dinsdag 17 november Guina Manantali
Ik word wakker van het lawaai van de watervallen. De zon piept al aan de horizon. We blijven aan de waterval tot twee uur dus tijd om alles op orde te zetten. We reparen onze band (alweer) en vervangen een lekkende schokdemper. En dan kunnen we eindelijk nog is relaxen in de Senegal rivier. . Lekker zwemmen terwijl het zonnetje al stevig kapit geeft. Het water is juist van temperatuur, verfrissend maar niet koud. De watervallen zijn over de volledige breedte van de rivier. Wat verder donderd het water naar beneden. Maar er moet ook nog 140km gereden worden dus vertrekken we rond 14u. De piste is nog extremer als de dag ervoor, de autos hotsen en botsen van links naar rechts. Hier en daar moeten we met zn allen de auto over de rotsen omhoog duwen. Extremer off road kan niet meer. Peter moet zonder schokdemper door want deze keer brak zijn plaquet er met bouten en al af. Het is een wonder dat we niet plat reden op zon piste. We nemen een Ijzeren spoorwegbrug om de Senegal rivier over te steken. De laatste 80 km doen we in het donkerover een rode zandpiste met af en toe diepe putten. Na de vele zelfmoord ezeltjes zijn er nu zelfmoord kikkers. De weg zit vol met grote dikke kikkers die telkens net voor je wielen springen. Bekke en Koen zien ook een grote lange slang de straat over steken. We slapen in Manantali op de parking van een soort Bar discotheek.
Woensdag 18 november Manantali Bamako
Iedereen vertrekt vroeg want we willen zo snel mogelijk in Bamako, de hoofdstad van Mali. Eerst afwisselend piste asfalt voor 100km en dan perfecte asfalt (peage) tot Bamako. De steenpiste van gisteren heeft toch zn tol ge-eist, na 20km komen we Erik en Peter tegen met hun Acadiane. Hun achteras is losgekomen en wachten op assistentie. We merken op dat Peter en Tania maar 70km/u kunnen rijden omdat hun voorwiel, enorm slaagt. De sporing is volledig ontregelt. We proberen het probleem zo goed mogelijk op te lossen en gaan weer verder. Rond 15U. komen we aan in Bamako, Hotel Tamana zoals steeds. We genieten van een deugddoende douche en relaxen de rest van de middag. Savonds speelt een blinde zwarte pianist bij het eten wat jazz achtige muziek. Koen2, onze kok kruipt ook achter de piano, de blinde man speelt nu accordion. Samen spelen ze nog wat lounge muziek. Verborgen talent, onze kok blijkt ook muziekleraar. Rond 23U. steken we de straat over naar La Terrasse waar zoals steeds een feestje is. Bruno is DJ van dienst en we feesten tot in de vroege uurtjes .
We staan pas op rond 8u. en krijgen een heerlijk ontbijt. Daarna nemen we de tijd om onze banden te repareren en de afgebroken plaqueten van Peter en Bekke te lassen. Het is al middag als we als laatste de camping verlaten. +-500km asfalt richting de hoofdstad van Mauretanië. Hier valt weinig te beleven, kaarsrechte asfalt dwars door de woestijn. Tegen de avond bereiken we Nouakchott. We zoeken een tankstation dat benzine heeft, en dat is een hele opgave hier. Na 5 stations vinden we benzine, het is een goor afgetakeld station met een wasplaats voor camions. De grond is hier doordrongen van de olie, overal ligt afval en vliegen plastiek zakjes rond. En daar tussen ezeltjes die wat overgebleven groen zoeken. Aan de overkant is een winkel van voeding, ze hebben een luidspreker buiten hangen die constant dezelfde reclame afspeeld. En dan zo ,een mechanisch overstuurde klank om gek te worden. Wat later belanden we in de avondfile van de stad, autos (of wat er van overschiet) rijden her en der door elkaar en zonder lichten. Een agent probeert tevergeefs een groot kruispunt in bedwang te houden. We komen maar traag vooruit. In de heksenketel van verkeer zien we plots een plaatselijke geit rijden. Aan een controlepost verderop komen we er drie tegen. Ze blijken de plaatselijke 2cv club te zijn en ze volgen ons naar ons kamp. Gert had ze uitgenodigd. In het kamp worden de onze autos uitvoerig bestudeerd en gefilmd. Wij bekijken op onze beurt hun nep 2CV sahara.
