Dag 2 van ons woestijntripje naar Atar, we volgen nog steeds de spoorweg. De dag bestaat grotendeels uit de spoorweg volgen en af en toe een platte band maken. Den Bekke breekt deze keer ook een schokbrekerplaquet en wat verder breekt Peter zijn 5de plaquet. Wat verder op komen we Kell en Mall tegen, vader en dochter (engels team). Ze zitten met een lekke band en hun startmotor is stuk. Slechte plaats om dit voor te hebben, op de spoorlijn . En ze zijn hun groep kwijtgespeeld. We nemen ze dan maar op sleeptouw, in de woestijn laat je niemand achter!! Af en toe zitten we zelfs op de spoorlijn vast en ik ben dan ook blij als we de spoorlijn verlaten richting Atar, nog 100km en het was al 15u.door. Het landschap is hier echt prachtig, hier en daar rotsen, wat struikjes en duinen. En dat terwijl we 30km terug nog in het midden van een eindeloze zandvlakte zaten. Kell en Mall zijn uiterst tevreden dat ze nu met ons kunnen meerijden want hun lichten werken ook niet meer en rijden in het pikdonker in het midden van ons groepje! Chapeau, zonder lichten ook nog een bergpas over is echt niet niks.Rond 20U. komen we aan in het kamp! Mission Impossible accomplished!! De Lonely Planet zegt dat deze route bijna niet te doen is..We krijgen felicitaties van Gert dat we het gehaald hebben. 7 teams slapen nog een nachtje in de woestijn. We logeren op camping Bab Sahara die eigendom is van een Nederlander die hier 12 jaar geleden gestrand is met zn vrouw. Er staan zelfs caravans en een 2CV. Het is een stukje paradijs in een hopeloze vuile stad!
Met 3 jerrycans en een volle benzine tank verlieten we Nouadibou. Eerst asfalt voor 60km om daarna als de zon aan de horizon verscheen het zand in te duiken. Sommigen zitten bij de eerste 2m al vast. Wij 3 lukt het om het eerste zware stukje zonder veel duwen door te raken. Eigenlijk vielen de eerste honderden km nog goed mee, je kon goed door rijden op grote zandvlaktes en je had dus genoeg snelheid om door de zandbakken en duinen te raken die we doormoeten. In de voormiddag zoveel mogelijk km malen is de boodschap want eens de zon op zn hoogste punt staat is het hier broeiheet. Wat verder komen we Bruno en Alex tegen. Hun stuur is plots heel zwaar geworden, hun vooras is krom. Den Bekke en Kristof schieten direct in actie en beginnen de as al te demonteren tegen dat de nieuwe daar is. Die ligt bij Marc op de Defender en is op 20KM afstand. Als mechaniekers Erik en, David toekomen besluiten we verder te rijden. We schieten goed op en denken dat we Atar wel halen in 1 dag. Te vroege victory want wat verder zitten we muurvast in het zand en het kost ons heel wat moeite en tijd om eruit te geraken. De thermometer in de auto wijst meer dan 55° in de zon aan. De één na de andere fles water drinken we leeg zoals een glas cola. Broeiend heet en toch zweet je hier niet, je zweet verdampt direkt. Gert had gezegd dat we de eerste dag zeker 300km moesten doen en pas daarna ons eigen kamp op te zetten. Inde late namiddag werd het zand zo los dat we er haast niet meer door raakten. We reden naar de spoorweg die heel de tijd naast onze piste liep. Naast de sporen kon je beter rijden. Met één wiel tussen de sporen kon je een snelheid van 30KM aanhouden, beter dat dan elke keer vast zitten. De treinen die km lang zijn rijden alleen snachts. Als de zon onderging besluiten we ons kamp op te bouwen. In de verte komen ook David en Erik aan dus de Bokkerijders zijn weer samen om een gezellige avond in de woestijn door te brengen. Toevallig komt ook, Gert en Briggitte met Koen en Steven van de organisatie toe. We kregen een voedselpakket mee en koken ons eigen potje. Met een zakje bloem bakken we op Nomaden wijze zelf ons brood onder de houtskool van ons kampvuur. Rond het kampvuur worden de straffe verhalen van de dag vertelt en daarna kruipen we erin
We staan op om 5u. (Echt vakantie heJ) en verlaten het strand rond half zes! Pikdonker is het hier, nog 340km tot de grens van Mauretanië. Brigitte, de rechterhand van organisator Gert is om half 4 met het jumpteam vertrokken met al onze paspoorten naar de grens in de hoop al het papierwerk al te kunnen verrichten. Wetende dat we daar elk jaar 4uur langs elke kant van de grens moeten wachten is dat geen slecht plan. De weg naar Mauretanië is saai, altijd rechtdoor. Er staat zoals steeds een geweldige wind en de auto gaat soms van links naar rechts. De omgeving heeft wat weg van een maanlandschap, grauw en grijze duinen en stenen. Het is niet slim om hier achter een duin een Buschkakske te gaan doen wat her en der staat er borden langs de kant DANGER MINES. Op de weg blijven dus. Toen we aan de grens kwamen stonden er al 10 autos te wachten. Maar wonderwoman Brigitte kwam eraan met het nieuws dat ze het voor mekaar gekregen had. Ongelooflijk, op ongeveer 40min de grens over! Aan Mauretaanse zijde waren ze enorm goed gezind, het was niet zo warm in de heren hun houten huisje en ze werkten stevig door. Sommige onder ons kregen zelfs een thee aangeboden. Nooit eerder waren we om 14u. op Camping Abba in Nouadibou! We gebruikten de rest van de namiddag om de auto klaar te stomen voor de woestijn. We lieten de banden maken en gaven de auto een car wash om het zout van de strandrit af te spoelen. In de late namiddag gaan we op zoek naar een gestrand schip dat hier zou liggen. 7km off road door wat ze hier een natuurpark noemen. Afval en plastiek met hopen. Aan een slagboom wat verder op staat een man die beweert dat hier reuze vissen zitten en dat je ze kan gaan bekijken op de rand van de kliffen. Voor 3euro uiteraard! Omdat we langs daar naar het schip moeten besluiten we te betalen. De reuzevissen blijken zee robben te zijn, en welgeteld 2 stuks die als je geluk hebt even hun snorharen laten zien. De gestrande boot is spectaculairder, de boot is hier een jaar en half geleden gestrand en gewoon achtergelaten. Immens groot als je er onder staat J Morgen duiken we de woestijn in voor 2, 3 dagen dus even geen verbinding en geen internet. Gelukkig is sinds vanmiddag Kristof ook weer beter, want 2 dagen zand is niet niks .
Vandaag verlaten TT07 deelnemers Benny en Daisy, die sinds Nador met ons mee reizen in hun Iveco 4x4 vrachtwagentje onze groep . Ze gaan richting Marrakech. Wij vertrekken rond 7.30u richting off road. Eerst 50 km tarmac naar Tagounite waar we proviand inslaan voor de dag en de off road begint. Pff steenpiste.. Vermoeiend hotsend en botsend over de keien tegenmax. 20km per uur. Hier breekt Peter zijn 3devoorste schokbreker plaquet. Terwijl de panne gemaakt word merkt koen op dat zij platte band (de 1ste van de drie)hebben, dus vlug ook deze band vervangen. Tegen zon slakkengang gaat het natuurlijk niet vooruit, en we zijn eigenlijk blij als we een paar uur later vast rijden in een grote zandbak. Is allemaal uit de wagen en samen duwen en graven is goed voor de teamspirit! We lachen en zeveren dan ook wat af. In de namiddag belanden we op een enorme zandvlakte. Hier hebben we op gewacht, vol gas van links naar rechts en een geweldige stofwolk achter ons! Big fun!!
Hoe sterk is de eenzame fietser Je kan zeggen Hoe haal je het in je hoofd om met een 2cv door de woestijn te trekken maar dat dachten wij dus ook toen we een blanke fietser met pak en zak tegen kwamen op die zandvlakte. Blijkbaar zijn wij nog niet zo gek dus! Links en rechts zijn er duinen en daar komen we David en Erik tegen. Ze hebben net de kapotte veerpot van Seppe en Luc gedemonteerd en terwijl ze wachten op wisselstukken spelen ze nu in de duinen met hun 4X4 Barbour 2CV. Nee nee geen geitjump deze keer. (Zie seppes jump op you tube) Wat verder staat Gilbereke en Gene,de bouten van hun achteras zijn losgekomen en de as verschoven. Kristof en ik verlieten de piste zonder stukken of platte banden. Nu nog 120km naar het kamp. Vermoeiende dag geweest en morgen weer 440km.
Het moest ervan komen, nooit ziek geweest tijden TT en nu heb ik prijs. Ziek opgestaan. Ellendig! Onderweg moeten stoppen, alles eruit Hevige diaree. Ik moet overstappen in de jeep van Gert en krijg 2 spuiten, geweldig. Tegen de middag bereiken we het strand, even later komen Kristof en de rest ook aan het strand. Peter heeft blijkbaar onderweg zijn 4de schokdemper plaquet gebroken, pech! Ik ben terug wat op mijn plooi en stap terug over in onze geit. Strandrit van 30km en daarna stroomopwaarts in een rivierbedding van het strand. We volgen de halfdroog staande canyon. Af en toe nog wat duw en trekwerk. Ik geniet niet echt van de natuurpracht want ik ben nog steeds niet goed. Onderweg komen we een karavaan dromedarissen tegen. Iedereen is blij als we bij zonsondergang in het kamp aankomen,Ksar Tafnidilt is een camping met kamers. Om eens goed te slapen besluiten we een kamer te nemen, en om 20u lig ik erin! Wat een off day!
Maandag 9 november Tan Tan - Dachla
Vroeg uit bed, vandaag een verbindings etappe richting Mauretanië. Vandaag 840km asfalt, altijd rechtdoor. Vandaag heeft Kristof het zitten, heeft het koud en slaapt de hele tijd. Gelukkig moet er niet in de roadbook gekeken worden. Vanavond Oesterkamp, stilaan een traditie. Na een lange dag ( onderweg nog 2 platte banden op 10min.) kwamen we aan in ons Oesterkamp. Kristof kruipt er vroeg in en laat de oesters voor wat ze zijn! Een goede nachtrust doet wonderen.
