Wij zullen gedurende 3 maanden verblijven bij de Talibes in Yoff-Layenne Dakar. Deze Talibes zijn straatkinderen die rondzwerven in de grote steden van Senegal.Overnachten doen ze in onafgewerkte huizen of onder de blote hemel. Ze zijn vaak het slachtoffer van epidemieën en infecties. Liesbeth Van Camp baat een huis uit waar momenteel een 20-tal talibés een onderkomen hebben gevonden. Enkele Senegalese mensen zetten zich dagelijks in voor de opvang en de verzorging van deze kinderen. Als maatschappelijk werksters gaan wij meewerken in het talibéhuis.
24-11-2006
gefrustreerd
Deze week, vooral gisteren, is het ons even te veel geworden bij de talibé's. We staan er elke dag vol enthousiasme klaar met dingen om te doen, maar de medewerking is er vaak niet. Na een half uur zijn ze meestal verdwenen, of ze komen een uur te laat in het atelier aan. Gisteren heeft annelies zich eens echt boos gemaakt. Ze riep: je m'en fou. Maar ja, dat gaat het ene oor in en het andere oor uit. Soms is het echt om gedemotiveerd te geraken. De jongere zijn super en doen altijd goed mee, maar het zijn de groten die het huis als een hotel bezien. Vandaag hebben we dus een serieuze vergadering gehad, maar dan reageren ze totaal niet. Afwachten dus. Het is meewerken of buiten!
Enkele dagen geleden heeft een personeelslid uit de Via eenzoontje gekregen. Gisteren was het de naamgeving van dit kind, Bara. In de voormiddag kwamen de mannen bij elkaar om de naam te kiezen, in de namiddag de vrouwen om te feesten en de schoonfamilie te bedanken. Ik ben naar het feest van de vrouwen geweest, wat echt te gek was. Ik was gekleed in boeboe, typisch senegalese kledij. De vrouwen, inclusief de grootouders, stonden allemaal te zingen en te dansen, zelfs tijdens het eten. 10 december is het doopfeest van Bara. Dan zou het nog zotter moeten zijn. Op dat feest mogen mannen en vrouwen wel samen vieren. Tegen die dag zullen Stefan en ik ook onze eigen boeboe gekocht hebben. Een boeboe is een lange broek of rok met daar een lang kleed over. Maar ge zult dat wel zien tegen dat we terug in België zijn. Het rare is dat wanneer een vrouw een kind krijgt, de grootmoeder langs vrouws kant voor heel de schoonfamilie cadeautjes moet kopen. Dat kost meestal rond de 1500 euro. Ik weet dus niet of de oma's wel gelukkig zijn als ze oma worden. Dit is bij elke geboorte zo.
Nanga def? Comme tu vois, nungi djanga olof tutti tutti.
We slagen erin om beetje bij beetje toch foto's op onze site te zetten. Speciaal voor Yinte zijn we ook een fotosessie gestart van haar knuffel op reis in Senegal. De eerste foto aan het zwembad kan ze al bewonderen. Op de foto's van ons twee moet ge niet echt letten, dat was de keer dat we likeur gaan proeven zijn.
Dit weekend zijn we naar Campement Zebrabar geweest op 20 km van Sint Louis. Hier konden we rustig genieten van een persoonlijk strand en een tochje op en in het water. Er was ook een vogeleiland met veel eiland en weinig vogels. Maar het was wel de moeite wat natuur betreft. Zoveel groen hadden we nog ni gezien. Alleen ginder geraken was een moeilijke bevalling. Het is 5 uur rijden dus we zaten liever confortabel in een taxi dan opeengepakt in een sept-place. We hadden een prijs afgesproken, maar na een uur wou hij ineens meer geld. Gevolg, daar stonden we een half uur aan de kant zonder taxi. Gelukkig konden we er mee lachen en vonden we snel een nieuw slachtoffer dat ons wou brengen tegen redelijke prijs.
Sinds gisteren heb ik een nieuw huisdier, we hebben hem meteen Bruno genoemd. In het frans noemen ze het un verre solitaire, bij ons is het gekend onder de naam lintworm. Gelukkig heb ik er niet al te veel last van, alleen heel veel honger. Ik ben direct met medicatie begonnen en ze hebben Fonus ook preventief medicatie voorgeschreven. Zeker geen reden tot paniek dus. Maar we zijn precies wel voor het record ziek zijn aan het gaan.
Wat de creemdozen betreft, we hebben er niet keiveel nodig, want anders krijgt Lies ze niet mee naar Senegal genomen. Er staan al kilo's genoeg te wachten. Wat niet wil zeggen dat er geen speuculaas in mag steken hé.
Witte gij vroeg hoe de keukens hier zijn. Ahwel zo'n kampeergaasvuurtje, maar dan een iets groter model. Ge moet natuurlijk wel geluk hebben dat er gas te koop is. Vorige vrijdag was in heel Yoff (en da is groot) geen gas meer te koop. Grote problemen dus.
Dit weekend zijn we naar Warrang getrokken. We hebben gelogeerd in hutjes temidden van een oase van rust. We waren samen met Barbara en Serge de enige mensen die er logeerden. Het zwembad was dus volledig voor ons, de pelikaan niet meegerekend. Deze had niet zo graag dat we in zijn bad zaten en viel dus soms aan. Zaterdagavond zijn we de plaatselijke likeuren gaan proeven, zalig dat het was. Veel gedronken en weinig gekocht , dan hebben we een reden om nog eens terug te gaan. Het strand van Warrang was verschrikkelijk vuil, nog erger dan in Yoff.
Ondertussen hebben we ook beslist wat we met het sponsergeld gaan aanvangen. Er zijn enkele Talibé's die eigelijk te oud zijn om nog in het huis te zitten. Alleen geraken ze er niet weg omdat niemand een Talibé wil aannemen om te werken. Daarom hebben wij beslist dat we voor de oudste Taibé's een rijopleiding zullen betalen. Op die manier kunnen ze misschien een taxi leren besturen en op eigen benen leren staan. Zo komt er plaats vrij om nieuwe, jongere talibé's op te vangen. Jammer genoeg kost een rij-opleiding in Senegal verschrikkelijk veel geld, en geld is wat er ontbreekt in het TSX. Gelukkig hebben we voldoende sponsorgeld om enkele jongeren al de kans te geven een opleiding te starten. Voorlopig betekent enkele 2 gasten, maar alle beetjes helpen zullen we maar denken.
Dit weekend hebben we echt de toerist uitgehangen. We zijn zaterdagmorgend naar lac rose gereden. Het meer had slechts een klein beetje een roze schijn, het werd gebruikt om zout uit te halen. Het was erg te beseffen hoe hard de mensen moeten werken om het zout te verwerken, en wij gooien het in de winter gewoon op straat. Na het meer gezien te hebben zijn we doorgereden naar een typisch vissersdorpke: toubab dialaw. Daar hebben we zalig geten en over het strand gewandeld. De zondag zijn we vroeg naar park bandia vertrokken. Met fonus als onze chauffeur zijn we op safari geweest. De giraffe en neushoorns liepen op 2 meter van ons,echt zalig.
Velen vragen ons hoe het eigelijk in Afrika is en ons antwoord is steeds opnieuw: supergoed. Maar eigelijk is er zo veel meer over Senegal te vertellen dan de corruptie die we al beschreven hebben. We willen dan ook na een maand eens proberen Senegal te beschrijven vanuit ons standpunt.
Mensen en mentaliteit: de mensen zijn hier constant supervriendelijk. We weten alleen niet of het altijd zo gemeend is. Buiten de opdringerige verkopers hebben we van geen mens last. Ze zeggen allemaal vriendelijk een goeiendag en vragen steeds hoe de nacht, de dag, het werk en al de rest geweest is. Het rare is alleen dat je eigelijk altijd goed moet zeggen. Zij zullen ook altijd ca va zeggen, ook al gaat het soms niet. Ze zullen niet snel hun mening zeggen. Ze hebben het ook moeilijk met veranderingen. Dat merken we bijvoorbeeld heel hard aan het personeel van de Via Via. Ze gaan met alles wat de nieuwe gerant zegt akkoord, maar ze voeren niets uit. Serge wou cornflakes invoeren. Hij heeft een uur staan uitleggen hoe vol een potje moet zijn en hoeveel melk erbij moet. Pas na een uur uitleg had iemand de moed verzameld om te vragen wat cornflakes eigenlijk is. Alles heeft ook heel veel tijd nodig. Als je iets vraagt moet je zeker niet verwachten dat alles direct in orde is. Als Belg is het soms moeilijk om er rekening mee te houden en niet kwaad te worden. Zo was er ons beloofd dat onze kamer die we bezocht hadden eind oktober vrij zou zijn. Vanaf 1 november zouden we erin kunnen. 1 november trekken we vol goede moed naar de kamer, maar natuurlijk was deze niet vrij. De persoon die erin zat wou nog twee maanden blijven, dus waren ze maar akkoord gegaan. Uiteindelijk zouden we dan een andere kamer krijgen,maar die was nog niet gekuist. We moesten dus nog een nacht wachten. We worden het ondertussen wel gewoon en hebben van andere meisjes geleerd Si Dieu le veut te zeggen ipv inch allah. Mensen kennen hier ook helemaal geen schaamte. We merken dat ook bij onze talibé's. Als hun broek gescheurd is en je alles kan zien, dan moet je dat er maar bijnemen. Waarom zouden ze een andere broek vuilmaken? En als je op het strand bent en dringend naar het toilet moet, dan hurk je toch gewoon en plas je.
Dat brengt ons meteen bij hygiëne en vuil. Je kon het waarschijnlijk al raden dat de stranden en straten verschrikkelijk vervuild zijn. Iedereen werpt zijn afval waar hij maar kan. De stranden zouden zo mooi kunnen zijn ware het niet dat iedereen er zijn behoefte doet, dat er vuile honden rondlopen en dat ook dat als stort gebruikt wordt. Ook met de hygiëne is het slecht gesteld. Vele wassen zich gewoon met zand en spoelen zich daarna af in de zee. Kinderen komen met wonden die nooit verzorgd zijn en er verschrikkelijk uitzien.
Straten en verkeer: Wij klagen vaak over de staat van onze wegen, maar hier heb je geluk als je een weg hebt. Er zijn enkele hoofdbanen van asfalt waar ze druk aan het werken zijn. Alle andere straten zijn puur zand. Als auto heb je hier overal voorrang, als voetganger slalom je gewoon tussen de wagens. Van een straat met twee baanvakken maker ze er 7 en ook voor spookrijden hebben ze geen angst. Een paar weken geleden is er nog een Talibé doodgereden door een auto. Het was wel gene van ons. Het vervoer is hier geweldig, ofwel kan je kiezen tussen taxi's die half uiteen vallen, overvolle busjes en een sept-place. Deze laatste zijn peugots breaks met een extra bank in de koffer.
Geuren en smaken: Het moet gezegd worden, het stinkt verschrikkelijk in afrika. Je wordt voordurend lastig gevallen door vliegen en andere beestjes. Kleren geraken niet meer proper. De smaak is wel super. We genieten van elke typisch senegalees gerecht dat geserveerd wordt. Het is telkens rijst met vis of vlees met vele kruiden.
Wat we nu allemaal beschreven hebben kan heel negatief overkomen. De eerste weken is het ook echt wennen. Na een maand zijn we er echter in geslaagd alles te relativeren en het mooie van senegal te zien. Je leert over het vuil te kijken en je word gewoon aan de stank. Je leert leven met de vliegen en de kakkerlakken in de kamer. Je geniet van de vriendelijke glimlach van de mensen en het feit dat de talibé's je vaak dankbaar zijn. Je geraakt zelf gewend aan het rustige tempo en jaagt jezelf vooral niet meer af. Leven zonder stress is gewoon zalig. Niets dat op tijd klaar moet zijn. Niemand die verwacht dat je stipt op tijd bent.
Ook al is er veel werk aan het land, wij hebben er leren van te genieten en beleven alles heel positief. We hebben als verwende kiekens beseft dat we moeten leren genieten van de kleine dingen. We hebben ons voorgenomen niet te veel meer te zagen en te klagen in België want wij hebben zoveel. Kortom, we hebben ons hart hier verloren.
Verder hebben we ons voorgenomen ook bijles te geven aan de talibé's. We zijn vandaag begonnen met het alfabet aan te leren aan kleine Bacar (6 jaar). Hij kan ondertussen de A B en C al lezen. De glimlach en fierheid die hij uitstraalt zijn goud waard. Het zal een werk van lange adem worden, maar ons doel is dat hij kan lezen tegen dat we terug naar huis gaan.
Dit weekend waren we eindelijk beide gezond genoeg om Senegal een beetje te verkennen. Zaterdag zijn we met enkele andere Belgen naar Dakar getrokken. Verschrikkelijk vermoeiend al die mensen die je constant aanspreken om iets te kopen. Ze laten je daar geen seconde gerust. Annelies is ook iets te bedreven in het afdingen, mensen worden soms boos omdat ze zo hard de prijs laat dalen. Toch krijgt ze alles tegen haar prijs, wat waarschijnlijk nog te veel is.
Zondag zijn we het eiland van Gorée gaan bezoeken. Dit was stukken mooier dan NGor. Het was er proper en het was al iets groter. Gorée staat bekend als het slaveneiland. Het enige wat er tegenviel was het eten. De sla was niet te eten. Onze buren hadden zelfs een kakkerlak in hun pasta.
We hebben enkele nieuwe foto's aan onze site toegevoegd. Een foto van ons beide op Gorée, eentje van Annelies en Mbaye, eentje van Annelies met Shawley (onze hond) en eentje van Fonus in actie.
Ondertussen hebben we ook nieuwe namen gekregen. Ze kunnen Fonus duidelijk niet uitspreken, het is dus Konus of Stef en Annelies is Nelleke of Anne.
Groetjes Konus en Nelleke
Ps. Bericht voor de Gieter: sommige vrouwen zijn zelfs mooier.
Vandaag heeft annelies het voor de eerste keer echt koud gehad. We zaten in de wind, een trui was wel welkom. Jaja,het begint hier stillekesaan af te koelen. Lees: het is nog maar 28 graden.
Verder is een van onze jongens verdwenen. Het was een straatjongen die door de leerkracht is binnengebracht. Hij was gaan lopen uit zijn eigen dorp omdat hij problemen had met zijn maraboe. Het was een lieve jongen. Op een dag heeft hij echter een radio van een andere Talibé gestolen om te verkopen en hij is vertrokken. We hebben hem al een week niet meer gezien.
We hebben gisteren nog eens djembéles gehad. Het begint te vlotten. We weten alleen nog niet of we nog gaan doorgaan. Het is een beetje duur. We gaan nu onderhandelen over de prijzen.
Verder willen we de Gieter veel beterschap wensen,maar ja, dat komt ervan als ge te hard feest zeker.
Ondertussen hebben we de 500 kerstkaartjes gehaald,nu alleen nog 300 tekeningen.
Zeg maar tegen Yinte dat we snel terug zullen zijn,de tijd vliegt namelijk.
We hebben maandag met een senegalese familie het suikerfeest gevierd. Het was wel raar. De toebabs zaten op een rijtje voor de tv en kregen de overschot van het eten. Maar het was wel een belevenis. feesten kunnen ze niet goed hoor.
Verder hebben we in het weekend de toerist uitgehangen. Zaterdag zijn we naar een echt zwembad gereden,zalig toch. Maandag zijn we dan ook naar Ile de Ngor geweest. Een eiland dat we op een uur helemaal gezien hadden. Het heeft ons geschokt hoe vuil het daar was. Alle huizen waren ruïnes en de zandwegen lagen vol afval. Geen mooi eiland dus, jammer.
Vandaag hebben we met de kinderen het ganse huis gekuist. Ze waren er alleen niet zo blij mee. Misschien komt het wel omdat we hun systeem in de war brachten. Verder moeten die arme schaapkes niks anders doen dan produceren. Lies wil dat we 500 kerstkaartjes en 300 tekeningen maken tegen 10 november. En dat allemaal om de Belgen te bedanken. Pfffffff.
We hebben ook goed nieuws. De regering heeft beloofd op te houden met de stroomonderbrekingen. Klein detail zijn ze vergeten te vermelden: electriciteit wordt 15 procent duurder. Voor de mensen hier is dat verschrikkelijk. Ze verdienen hier 4 keer zo weinig en in verhouding is het leven hier even duur dan voor ons. Ook kleine hotelletjes zoals de Via moeten oppassen, ze gaan één voor één overkop. Lies heeft al moeten bedelen voor geld.
Ondertussen ben ik helemaal opgeknapt, maar ik mag toch nog een beetje profiteren van de goede zorgen van mijn ventje hé. We hebben dan ook beslist echt alles uit te proberen. Deze nacht zullen we doorbrengen in de huwelijkssuitte van de Via Via. Stel u voor, een eigen echte wc en een bad. Dat is iets waar we tot nu toe enkel van konden dromen.
Vandaag is Fonus voor de eerste keer mee gaan honkballen met de talibé's. Ze konden er niet goed tegen dat een blanke beter is in sport dan zij. Maar het was weer een heel gezellige namiddag. K heb er een mooi filmpje van gemaakt.
Morgen zijn we van plan Dakar eens te gaan verkennen. We nemen de nachtwaker van de talibé's mee als onze gids en bodygard.
Gisteren hebben we de nacht doorgebracht in de mooiste kamer die we hier ooit te zien zullen krijgen. Er was tv,een ijskast,een bad en ontbijd op bed. Het minder leuke was het feit dat het een kliniek was. Annelies had namelijk een middel genomen waar een belgisch lichaam niet tegen bestand was. Ik was wel van de constipatie vanaf,maar had hevige diarree en moest veel overgeven. Ik heb dus een nachtje met een baxter gelegen en ben er helemaal terug bovenop. K mag alleen niet elke dag meer rijst eten, wat nog een probleem gaat worden. Die arme Fonus heeft op een stoel naast mijn bed geslapen. het is toch een schatje.
Nu we Malaria, cholera en buiktyfus hebben overleefd kunnen we terug ten volle genieten van onze tijd in Senegal. Ok,we overdrijven misschien een beetje. Stefan is volledig genezen, ik heb vandaag weer plat gelegen. Maar we leven terug.
De corruptie in Dakar stijgt met de minuut. Lies van Camp, de oprichtster van het tehuis voor de straatkinderen, zit met de handen in de haren. Vorig jaar is er een container vol medisch en schoolmateriaal toegekomen in Dakar. Ze heeft hier al 100 den euro's voor neergeteld en ettelijke kilometers afgelegd, maar zonder resultaat. Nu een jaar later, en een tweede container die geblokkeerd staat, ziet alles er nog slechter uit. Het gaat haar in het totaal 4 000 000 CFA, 6000 euro, kosten om heel misschien beide containers los te krijgen. Het feit dat het hulpgoederen zijn voor de plaatselijke bevolking telt blijkbaar niet mee.
Verder hebben we niet veel nieuws te vertellen, alles gaat hier rustig zijn gangetje.
Sinds 3 dagen zijn we verhuist.De kamer waar we sliepen was niet te verluchten, gevolg: constant 30 graden. Nu slapen we in een hut op het dak van het ViaVia reiscafé, wel fijn. Op het einde van de maand gaan we opnieuw verhuizen, dan hebben we een grotere kamer met eigen wc en douche en een balkon. Zalig toch. Wel totaal niet vergelijkbaar met onze luxe huizen.
Ik heb de kinderen vandaag leren honkballen, best wel grappig. Jammer dat Fonus me niet kon bijstaan. Deze lag met een zonneslag in bed. Hij had gistere te hard gespeeld met de kindjes, terwijl ik me slechter voelde. Maar morgen zijn we beide weer in vorm.
We hebben weer een nieuw woord geleerd: Insch allah, wat betekend: als allah het wil. Met ander woorden, ze steken hier ni veel uit.
Voor katrien, de kinderen hebben hier wel degelijk voetballen, maar ik denk dat ze voornamelijk gekregen zijn.
Bericht voor moeke: we brengen maar 1 kindje meer mee. Bakar is te stout. Aan Mbaye hebben we nog iets te zeggen, hij is ook nog maar 3.
Onze eerste djembéles was super. Het is heel anders dan ik geleerd heb in België. We gaan alletwee nog hard mogen oefenen. We hadden wel aantrek als toebabs die op het strand djembé speelden. Is wel romantisch zo bij zonsondergang.
Wij maar zagen over het Vlaams Belang, maar met de politiek hier is het veel slechter gesteld hoor. De overheid probeert te besparen zodat ze geld kunnen vrijmaken voor het aanleggen van wegen. Ze doen dit op een zeer inventieve manier: elke dag kiezen ze willekeurig enkele wijken die ze zonder electriciteit zetten. Op die manier zijn er wijken die soms 48 uren zonder electriciteit komen te zitten. Gelukkig zitten wij in een wijk waar een belangrijke Marabou woont, wij hebben dus zelden stroompannes. Ze hebben ook een oplossing gevonden voor het vuil op de straten: mensen moeten hun vuil binnenhouden. De vuilkar komt immers toch niet langs. Leve de ziektes.
Fonus en ik heben besloten dat we ook de ramadam gaan volgen als we in België zijn. Dat is het perfecte excuus om enkel te doen waar je zin in hebt. Onze kinderen waren gisteren te moe om vlaggestok te spelen, maar zodra we weg waren gingen ze voetballen. Vandaag speelden ze wel heel goed mee met dikke Bertha. We hebben trouwens beslist welke 2 kinderen we mee naar huis zullen nemen: Bakar {6 jaar} en Mbaye {3 jaar}. Ze spreken geen frans,maar het zijn wel schatjes. Ze weten dat ze niet Toebab mogen zeggen, dus zeggen ze doodleuk: Pas Toebab mais Annelies et Stefan. Op die manier kunnen ze stiekem toch Toebab zeggen.
Morgen gaan we onze eerste djembéles volgen in Afrika. Ik ben eens benieuwd hoeveel verschil er gaat zijn met mijn lessen in Beligië. Hopelijk willen onze handen een beetje mee. We zijn van plan 10 lessen te nemen en dan krijgen we een cassetje mee met de afrikaanse ritmes. Bereid ulle al maar voor op onze muzikale talenten. We zullen ze uitgebreid demonstreren.
Verder hebben ze ons gewaarschuwd dat we een deken moeten gaan kopen, het gaat namelijk afkoelen. Op dit moment is het al maar 35 graden meer, en t zal nog 10 graden kouder worden. Dat word bevriezen. Hoe is het in België trouwens?
Salaamalekum et djeredjef pour toutes les messages.
We zullen het maar in het nederlands houden zeker. Hier vinden ze het al grappig genoeg dat ne toebab {blanke} wolof spreekt.
We hebben nog steeds last van de warmte en slapen daardoor minder goed. Annelies had t deze nacht even moeilijk, mede door de kakkerlak op haar arm. Gelukkig maken de talibé's alles weer goed. In de voormiddag hebben we pomponnetjes gemaakt en in de namiddag zijn we chinese voetbal gaan spelen aan het strand. De wondverzorging is ook wel grappig. Ze komen vooral om aandacht. Maar het zijn wel lelijke wonden, veel improviseren dus. Wat ook opmerkelijk is , is dat geen enkel kind zijn leeftijd kent. Ze beweren allemaal 9 jaar te zijn. In werkelijkheid bevinden ze zich tussen de 4 en de 23.
Het eten is hier super, Stefan mag binnenkort misschien mee in de keuken staan om te leren. Hij is ook al aan t rondkijken om de electriciteit van de Via Via te verbeteren. Werk genoeg voor hem dus. Gelukkig hebben we nog de tijd om elke avond gezellig naar de zonsondergang op het strand te gaan kijken. Jammer genoeg is het strand hier wel heel vuil. Het is anders wel prachtig.
We zijn nu dag 2 in Senegal. De eerste dag was moeilijk:Stefan werd gefouilleerd op de luchthaven in Brussel, in Dakar deden ze moeilijk over onze bagage,en alle mensen wilden geld. Het was ook te warm om te slapen. Vandaag ging alles veel beter. Het is nog warm, maar verdraagbaar.We zijn al met onze kinderen in de zee gaan zwemmen. Guy,het strand was zalig. Die kinderen lijken allemaal op elkaar. Nu zijn ze niet zo actief, ze volgen heel strikt de Ramadam.
Mercikes allemaal om het afscheidsmoment met ons te delen. Sommige mensen lokten de nodige emoties uit(he Guy). We hopen dat het voor jullie even leuk was als voor ons en nog meer mercikes voor de bijkomende sponsoringen. We zullen het zeker nuttig besteden. Nog een berichtje voor de guy: als je dit leest liggen wij te bakken op het strand in dakar, maar onthou:
Je hebt een vriend Iemand die voor jou door vuur gaat Elke dag weer voor je klaar staat Voor altijd aan je zij
Je hebt een vriend Iemand die je nooit alleen laat Met jou de toekomst tegemoet gaat Geloof me maar, je hebt een vriend in mij
In elke wondermooie dag Elke aanstekelijke lach Is de nacht soms te lang, is het pad te duister? Steek je hoofd dan niet in het zand Neem m'n hand Neem m'n hand
Je hebt een vriend (Als je lacht, als je huilt, zeg m'n naam) Iemand die voor jou door vuur gaat (Ga voor jou door het vuur) Elke dag weer voor je klaar staat (Elke dag weer) Voor altijd aan je zij
Je hebt een vriend (Als je lacht, als je huilt, zeg m'n naam) Iemand die je nooit alleen laat (laat je nooit meer alleen) Met jou de toekomst tegemoet gaat (Elke dag weer) Geloof me maar, je hebt een vriend in mij
Is de hemel daarboven niet altijd even blauw Ik ga door, want ik weet, ik heb ook een vriend in jou
Nog 12 dagen en we zitten op het vliegtuig richting Senegal. Maar in die 12 dagen gaan we niet stil zitten hoor. We zullen onderling nog in discussie gaan over wat we meenemen en wat niet. Maar wat veel belangrijker is, we zullen nog samen met de familie en de vrienden ene drinken om ons vertrek te vieren.
Onze oproep voor het medisch materiaal heeft duidelijk succes gehad. Het is ongelooflijk hoeveel mensen ons geholpen hebben bij het verzamelen van compressen, verbanden, spuiten ed. Merci
, dan hebben we een reden om nog eens terug te gaan. Het strand van Warrang was verschrikkelijk vuil, nog erger dan in Yoff.
