Wij zullen gedurende 3 maanden verblijven bij de Talibes in Yoff-Layenne Dakar. Deze Talibes zijn straatkinderen die rondzwerven in de grote steden van Senegal.Overnachten doen ze in onafgewerkte huizen of onder de blote hemel. Ze zijn vaak het slachtoffer van epidemieën en infecties. Liesbeth Van Camp baat een huis uit waar momenteel een 20-tal talibés een onderkomen hebben gevonden. Enkele Senegalese mensen zetten zich dagelijks in voor de opvang en de verzorging van deze kinderen. Als maatschappelijk werksters gaan wij meewerken in het talibéhuis.
26-12-2006
prettige feestdagen
Wij willen even langs deze weg iedereen een prettige kerst en een gelukkig nieuwjaar toewensen. Helaas is het voor ons onmogelijk om dit jaar kaartjes rond te sturen. Mensen vieren hier ook kerst, maar je ziet hier niet zoveel kerstversiering als bij ons. Slechts enkelen versieren hun huizen langs binnen, en dat is dan fel overdreven. Zelf hebben we kerstavond met amadou en 2 belgen gevierd. Deze laatste hadden we smorgens in de Via leren kennen. Kwestie van: nodig eens een vreemde uit met Kerst. Gisteren zijn we kerstman gaan spelen voor de kinderen uit het dorp. Ik heb nog nooit zo'n chaos gezien.
Iedereen is volop aan het aftellen, wij echter helemaal niet. We zullen blij zijn iedereen terug te zien, maar we moeten hier ook veel vrienden achterlaten. Barbara en Serge zullen we nog in België kunnen zien, maar het personeel van de Via, Dominique en Amadou gaan we superhard missen. We zullen dan ook zeker nog terugkomen naar hier.
Gisteren zijn we volledig ervoor gegaan. In de voormiddag hebben we met de kinderen de muren kunnen afschrapen. De eigenaars vonden namelijk de tekeningen niet mooi. Na een halve dag schrapen werd er dan beslist dat we er toch maar over zouden verven. Al het werk voor niks dus. In de namiddag begon dan eindelijk de grote verhuis. Om zot te worden was het. Normaal gezien bezit het project een 4x4 pick-up (nieuw model), gekregen van een Nederlander. We zeggen wel normaal, want Daddy gebruikt de auto liever voor persoonlijk vervoer. Hij kon dan ook niet gebruikt worden om 's middags te starten met de verhuis. Het busje dat we ook gingen gebruiken stond in pan (leve Afrika) dus hebben we er niet beter op gevonden dan allemaal een doos op ons hoofd te zetten en 15 minuten door de hitte te marcheren met onze bagage. Na een uur kwam onze jeep eindelijk opdagen. Ook alleen maar om over en weer te rijden, jullie denken toch niet dat ze zouden inladen. Er moest natuurlijk ook gefilmd worden hé. Frustrerend was het. Vandaag hebben we de oprichters van het project zelfs niet gezien tot alles voorbij was. Mooi toch hé dat samenwerken.
Verder kunnen we hier weer duidelijk WAWA roepen: West-Afrika wins again. Barbara is al weken aan het zwoegen om een steen in Nederland te krijgen. De steen weegt echter 5 ton en de Nederlanders hopen dat hij gratis kan vervoerd worden. Elke keer als ze er bijna in slaagt het in orde te krijgen, komt er onverwachts iets tussen. Maar maandag zou het eindelijk zover zijn, de steen was klaar om vervoerd te worden naar de boot, helemaal gratis. Jammer genoeg, toen de steen enkele meters van de grond was, begaf de kraan het. WAWA.
Ons weekend heeft ook nog een staartje gekregen. Onze chauffeur is maandag boos de Via Via komen binnenstormen. Hij had veel problemen gehad om zonder ons uit St. Louis te komen. Wie moest er opdraaien voor de kosten? Wij hebben voet bij stuk gehouden en niet willen betalen voor de zondag, en al zeker niet voor de naft. We hadden al 40 000 CFA gegeven voor enkele rit, terwijl dat ruim moet volstaan voor dubbele rit. Volgens de chauffeur was het de wil van God dat zijn auto stuk was, hij kon er dus niets aan doen. Hij vergat wel een detail: de uitlaat was al maar met een ijzerdraad bevestigd toen we vertrokken, en hij kon ook duidelijk zeggen voor we vertrokken dat de auto soms stilviel. Ik weet niet in hoeverre je dan van onvoorziene omstandigheden kan spreken. We wilden dus enkel nog voor zaterdag betalen, tot grote woede van onze chauffeur. Hij is uiteindelijk vertrokken zonder geld, met de woorden: Tu garde mon argent et tu va voir. Volgens mij gaat hij ons nu Maraboutiseren. Ach ja, als we raar doen als we terug zijn kan het dus daaraan liegen. We zullen wel zien.
Sinds vorige week hebben Fonus en ik de zorg van de nieuwste en jongste talibé op ons genomen. Ze noemt Amouldara en we gaan haar proberen mee naar huis te brengen. Amouldara betekend letterlijk: ik heb niets. We hebben het hier over een kitten van twee weken oud. De moeder heeft haar achtergelaten in het talibé-huis. Ze is helemaal zwart en in gezonde toestand. Sinds een week proberen we haar met de papfles groot te brengen.
In het weekend zijn we met Amouldara, Serge en Barbara en Valerie naar St Louis getrokken. Het heeft alleen verschrikkelijk lang geduurd voor we daar waren. Soms krijgen we het echt op onze zenuwen van de Senegalese mentaliteit. We hadden een busje voor 6 personen met chauffeur gehuurd en zouden vrijdag om 13 uur vertrekken. Om 15 komt onze chauffeur er door met een busje voor 5 personen. Doordat we nog een andere vrouw een lift gaven kwam het dus zeer krap uit. Na een meter vertrokken te zijn viel de auto stil. 100 meter verder was er geen leven meer in te krijgen. Er zijn dan mechaniekers komen opdagen die alles onder controle hadden. Om 16 uur waren we eindelijk op weg naar St. Louis {wat 5 uur rijden is}. Na een uur rijden viel de uitlaat van de auto, we moesten dus verder met een auto die vliegtuig geluiden maakte en eens zoveel verstookt. Aan de eerste politiecontrole bleek dat de chauffeur zijn papieren niet in orde waren. Bij de tweede controle werder we beboet wegens te snel te rijden. Om 21u30 bereikten we St. Louis. Van daaruit moesten we nog 1u 30 rijden tot aan onze slaapplaats. Op 10 km van de slaapplaats begonnen we om de 5 meter stil te vallen. Gelukkig hebben we om 23u30 onze slaapplaats dan toch bereikt. Op zondag spreken we met de chauffeur af dat we ten laatste 12 uur willen vertrekken, anders zouden we hopeloos in de file terecht komen. Om 13u30 belt de chauffeur ons op om te zeggen dat hij er binnen een half uur is, het maken van de auto was uitgelopen. Jammer genoeg voor hem hadden wij ondertussen al lang beslist een sept-place te nemen. We hebben hem achtergelaten in St.louis, waar hij duidelijk niet mee kon lachen.
Op zich was het weekend ook wel een avontuur. we zijn zaterdagmorgen een vogelpark gaan bezoeken wat wel indrukwekkend was. In de namiddag wilde Stefan met Barbara en Serge de flamingo's gaan bekijken. Dit zou een fietstoch van 1u30 worden. 4 uur later zijn ze thuis gekomen. De eerste fiets had al platte band na 5 minuten. Serge en Stefan hebben dus om de beurt moeten lopen in de brandende zon en het zand. In half van de terugkomst is ook de tweede fiets gesneuveld.
Ondertussen reizen we al verschillende weekends met Barbara en Serge, en elk weekend lopen er wel dingen mis. Voornamelijk met het vervoer. In België bestaat er een reisorganisatie: Joker. Deze organisatie trekt met groepen mensen naar verschillende landen om daar de plaatselijke cultuur te leren kennen.Omdat de joker-groepen die de Via Via bezoeken steeds heel negatief zijn {als gevolg van vooroordelen}maar steeds tevreden terugkeren, hebben wij met ons 4 de Jakerorganisatie opgericht. Ons moto is: niet genoeg klachten is geld terug. Maar elke weekend opnieuw hebben we genoeg klachten. Moet je niet weten hoe het er soms in senegal aan toe gaat hé.
Ondertussen zijn we doodop van de verhuis. Deze week is het eindelijk zover. Alles geraakt stillekesaan ingepakt. Wat een verschrikkelijk massa aan bagage. We zullen blij zijn als we even kunnen uitrusten.
Van het weekend was weer een zalig relaxweekend in Popenguine. We hadden een klein huisje aan zee gehuurd samen met Barbara en Serge. Met de twee venten in de keuken zijn we een heel weekend goed verwend. Eindelijk nog eens niet te vettig geten. Met meloen en hesp als voorgerecht en pasta met tomaatjes en pesto als hoofdgerecht waanden we ons weer even in België. Natuurlijk ontbrak de wijn en den dessert niet. Het leven in Afrika kan toch hard zijn hé.
Hoewel het vandaag alweer harder was. Onze liefste talibé's waren weer behoorlijk op onze zenuwen aan het werken door niet te luisteren en te vechten. We spreken ondertussen vrij veel wolof, maar blijkbaar nog steeds niet genoeg om respect af te dwingen van de kinderen. Barbara heeft ook weer een nieuwe stageplaats gevonden voor een van de oudsten. De andere is ondertussen aan het werk en is supercontent. Dus hoopten we dat de andere zouden volgen, maar niets is minder waar. Hij mag morgen beginnen, maar nu heeft hij toevallig toch al een hele week last van zijn borst zeker. Niet dus. Ook worden we stillekesaan zot van de verhuis. Er is zoveel dat moet ingepakt worden en we schieten precies niks op. Vooral omdat we het meeste met 3 moeten doen. De infirmerie en boetique kunnen de kinderen niet bij helpen.
Gisteren zijn we naar het doopfeest van Bara geweest. Het was weer ambiance. We hebben goed gedanst, en vooral stefan heeft volledig de show gestolen. Hij heeft de senegalezen even laten zien hoe je pulp ficition moves uitvoerd. Met de vingers voor de ogen en daarna verdrinken in het water. Iedereen lag plat van het lachen. En dat allemaal in boeboe.
De winter is begonnen, langzaam aan begint het af te koelen. We moeten niet meer met ventilator slapen en 's avonds kan Annelies wel een trui verdragen. Zoals jullie op de foto kunnen zien droeg ik vandaag overdag zelfs al een t-shirt met lange mouwen. Alle senegalezen lachen met mij omdat ik het frisjes heb. Ze vragen zich af wat het gaat zijn tegen we terug in België zijn. Ze hadden wel de oplossing al klaar: we zullen langer moeten blijven.
Maandag hebben we een trouwfeest meegemaakt in de Via. Een personeelslid is getrouwd met een Belg. Wij blijven ons bij de meeste gemengde huwelijken echter vragen stellen. De senegalezen zien het vaak als een ideaal ticket om in Europa te geraken. Wat ze daar te zoeken hebben blijft ook een raadsel, hier is het tenminste warm en veel zee en zon.
We hebben aan elke kant 4 foto's toegevoegd. Onder andere voor Yinte een foto van doedoe in het zwembad. Ge ziet,hij mag nog steeds overal mee op weekend hé. Het busje dat je op de foto ziet is een car rapide, in het nederlands: zelfmoordbus. Die kan je hier best nooit nemen want de chauffeurs kijken naar niks. Onze talibé's mogen ook nog eens op onze site. Nee we zijn geen supporters van Holland geworden, ze hebben gewoon van rijke sponsors een volledig nieuwe outfit gekregen. Deze sponsors waren toevallig Nederlanders.
Ondertussen hebben we er weer een toffe, maar vermoeiende week opzitten. de talibé's werken al terug iets beter mee. Hoewel de oudsten nog steeds denken dat ze op hotel zitten. Barbara heeft voor één van de oudste een stageplek gevonden zodat hij een beroep kan aanleren en later eventueel zelfstandig kan gaan wonen. Iedereen was blij dat eindelijk iemand een talibé een kans wou geven, behalve de talibé's zelf. Hij is in het TSX om de koran te leren en niet om te werken. Hij leert ondertussen al lang geen koran meer want hij kent hem vanbuiten. Daddy zei hem dat en kreeg als reactie: ik slaap liever dan te gaan werken. En waarom zou hij 20 minuten te voet gaan. Met de Marabou aan onze kant, hebben we hem duidelijk kunnen maken dat hij geen keuze heeft. Het is of werken, of buiten. Het grappige is dat nadat we dat gezegd hadden waar alle oudsten bij waren, ze nog doodleuk achter geld kwamen vragen zodat ze cadeautjes konden kopen voor Tabaski.
We blijven toch verschieten van de senegalese mentaliteit. Ook serge, de nieuwe gerant van de Via blijft elke week nieuwe dingen meemaken. Zo probeerde hij een klant buiten te zetten omdat hij al twee weken niet meer betaald had. Dat was echter buiten het personeel gerekend dat hem stiekem nog onderdak en eten bleef geven. Ondertussen heeft Serge dit ontdekt en even de puntjes op de i gezet. Maar direct waren er andere senegalezen om hem te helpen. Voor de man volslagen vreemden zijn bereid zijn schulden te betalen inclusief nog een extra week huur. De solidariteit is super om te zien.
Van het weekend hebben we een verlengd weekend gekregen om een beetje uit te rusten. We lijken wel mietjes, om 21 uur gaan we slapen en toch zijn we altijd stikkapot. We hebben een kamer gehuurd in een rustig hotel in Warrang en hebben eigelijk niet veel anders gedaan dan aan het zwembad gelegen. Zo een beetje rust deed echt deugd. S morgens hadden we echt een feestontbijt. We hadden de keuze uit 4 soorten confituur en er was warme melk met nesquick. Raar hoe zo'n eenvoudige dingen na 2 maanden een feest lijken. We hebben normaal dan ook enkel stokbrood met smeerkaas of aardbeienconfituur.
Vorige week mocht Annelies getuige zijn van de naamgeving van kleine Bara, maar gisteren was het een minder plezante belevenis. De moeder van Fatou Kiné, een vrouw uit het project, is maandag overleden. Gisteren zijn we zoals de traditie hier is bij Fatou op bezoek geweest. De begrafenis was maandag zelf al en enkel de mannen mochten naar het kerkhof. Daarna ging iedereen samen naar het huis van de moeder en na een half uur begon iedereen hysterisch te wenen. Het is de bedoeling dat iedereen meedoet. Vandaag werd er dan een schaap geslacht om te herdenken. Iedereen legt hierin bij.
Verder heeft Stefan gisteren met Dominique voor alle talibé's schoenen gaan kopen. Annelies heeft zich ondertussen ook een boeboe aangeschaft.
Het voorbije weekend hebben een gastronomisch weekend gehouden. We zijn naar point des almadies gereden om lekkere verse zeevruchten te eten.'S avonds hebben we dan pannekoeken geten, voor de eerste keer in 2 maanden nutella-choco geten. Dat smaakte. We missen op dit moment nog geen eten, maar we hebben wel in vanalles zin. Zet voor stefan maar kaaskroketten, een koude jupiler en een loempia klaar. Annelies heeft ook zin in loempia, garnaalkroketten en pizza.
Slecht nieuws gekregen vandaag. De huisbaas wil dat onze talibé's voor het einde van december het huis verlaten zodat hij er kan gaan wonen. Jammer genoeg kan het nog een half jaar duren voor het andere huis klaar is. We zitten nu dus een beetje met de handen in de haren. We moeten op vrij korte tijd een nieuw huis vinden waar we 20 kinderen in te slapen kunnen leggen. Makkelijker gezegd dan gedaan dus. Hopelijk krijgen we nog iets geregeld met onze huisbaas.
Deze week, vooral gisteren, is het ons even te veel geworden bij de talibé's. We staan er elke dag vol enthousiasme klaar met dingen om te doen, maar de medewerking is er vaak niet. Na een half uur zijn ze meestal verdwenen, of ze komen een uur te laat in het atelier aan. Gisteren heeft annelies zich eens echt boos gemaakt. Ze riep: je m'en fou. Maar ja, dat gaat het ene oor in en het andere oor uit. Soms is het echt om gedemotiveerd te geraken. De jongere zijn super en doen altijd goed mee, maar het zijn de groten die het huis als een hotel bezien. Vandaag hebben we dus een serieuze vergadering gehad, maar dan reageren ze totaal niet. Afwachten dus. Het is meewerken of buiten!
Enkele dagen geleden heeft een personeelslid uit de Via eenzoontje gekregen. Gisteren was het de naamgeving van dit kind, Bara. In de voormiddag kwamen de mannen bij elkaar om de naam te kiezen, in de namiddag de vrouwen om te feesten en de schoonfamilie te bedanken. Ik ben naar het feest van de vrouwen geweest, wat echt te gek was. Ik was gekleed in boeboe, typisch senegalese kledij. De vrouwen, inclusief de grootouders, stonden allemaal te zingen en te dansen, zelfs tijdens het eten. 10 december is het doopfeest van Bara. Dan zou het nog zotter moeten zijn. Op dat feest mogen mannen en vrouwen wel samen vieren. Tegen die dag zullen Stefan en ik ook onze eigen boeboe gekocht hebben. Een boeboe is een lange broek of rok met daar een lang kleed over. Maar ge zult dat wel zien tegen dat we terug in België zijn. Het rare is dat wanneer een vrouw een kind krijgt, de grootmoeder langs vrouws kant voor heel de schoonfamilie cadeautjes moet kopen. Dat kost meestal rond de 1500 euro. Ik weet dus niet of de oma's wel gelukkig zijn als ze oma worden. Dit is bij elke geboorte zo.
Nanga def? Comme tu vois, nungi djanga olof tutti tutti.
We slagen erin om beetje bij beetje toch foto's op onze site te zetten. Speciaal voor Yinte zijn we ook een fotosessie gestart van haar knuffel op reis in Senegal. De eerste foto aan het zwembad kan ze al bewonderen. Op de foto's van ons twee moet ge niet echt letten, dat was de keer dat we likeur gaan proeven zijn.
Dit weekend zijn we naar Campement Zebrabar geweest op 20 km van Sint Louis. Hier konden we rustig genieten van een persoonlijk strand en een tochje op en in het water. Er was ook een vogeleiland met veel eiland en weinig vogels. Maar het was wel de moeite wat natuur betreft. Zoveel groen hadden we nog ni gezien. Alleen ginder geraken was een moeilijke bevalling. Het is 5 uur rijden dus we zaten liever confortabel in een taxi dan opeengepakt in een sept-place. We hadden een prijs afgesproken, maar na een uur wou hij ineens meer geld. Gevolg, daar stonden we een half uur aan de kant zonder taxi. Gelukkig konden we er mee lachen en vonden we snel een nieuw slachtoffer dat ons wou brengen tegen redelijke prijs.
Sinds gisteren heb ik een nieuw huisdier, we hebben hem meteen Bruno genoemd. In het frans noemen ze het un verre solitaire, bij ons is het gekend onder de naam lintworm. Gelukkig heb ik er niet al te veel last van, alleen heel veel honger. Ik ben direct met medicatie begonnen en ze hebben Fonus ook preventief medicatie voorgeschreven. Zeker geen reden tot paniek dus. Maar we zijn precies wel voor het record ziek zijn aan het gaan.
Wat de creemdozen betreft, we hebben er niet keiveel nodig, want anders krijgt Lies ze niet mee naar Senegal genomen. Er staan al kilo's genoeg te wachten. Wat niet wil zeggen dat er geen speuculaas in mag steken hé.
Witte gij vroeg hoe de keukens hier zijn. Ahwel zo'n kampeergaasvuurtje, maar dan een iets groter model. Ge moet natuurlijk wel geluk hebben dat er gas te koop is. Vorige vrijdag was in heel Yoff (en da is groot) geen gas meer te koop. Grote problemen dus.
Dit weekend zijn we naar Warrang getrokken. We hebben gelogeerd in hutjes temidden van een oase van rust. We waren samen met Barbara en Serge de enige mensen die er logeerden. Het zwembad was dus volledig voor ons, de pelikaan niet meegerekend. Deze had niet zo graag dat we in zijn bad zaten en viel dus soms aan. Zaterdagavond zijn we de plaatselijke likeuren gaan proeven, zalig dat het was. Veel gedronken en weinig gekocht , dan hebben we een reden om nog eens terug te gaan. Het strand van Warrang was verschrikkelijk vuil, nog erger dan in Yoff.
Ondertussen hebben we ook beslist wat we met het sponsergeld gaan aanvangen. Er zijn enkele Talibé's die eigelijk te oud zijn om nog in het huis te zitten. Alleen geraken ze er niet weg omdat niemand een Talibé wil aannemen om te werken. Daarom hebben wij beslist dat we voor de oudste Taibé's een rijopleiding zullen betalen. Op die manier kunnen ze misschien een taxi leren besturen en op eigen benen leren staan. Zo komt er plaats vrij om nieuwe, jongere talibé's op te vangen. Jammer genoeg kost een rij-opleiding in Senegal verschrikkelijk veel geld, en geld is wat er ontbreekt in het TSX. Gelukkig hebben we voldoende sponsorgeld om enkele jongeren al de kans te geven een opleiding te starten. Voorlopig betekent enkele 2 gasten, maar alle beetjes helpen zullen we maar denken.
Dit weekend hebben we echt de toerist uitgehangen. We zijn zaterdagmorgend naar lac rose gereden. Het meer had slechts een klein beetje een roze schijn, het werd gebruikt om zout uit te halen. Het was erg te beseffen hoe hard de mensen moeten werken om het zout te verwerken, en wij gooien het in de winter gewoon op straat. Na het meer gezien te hebben zijn we doorgereden naar een typisch vissersdorpke: toubab dialaw. Daar hebben we zalig geten en over het strand gewandeld. De zondag zijn we vroeg naar park bandia vertrokken. Met fonus als onze chauffeur zijn we op safari geweest. De giraffe en neushoorns liepen op 2 meter van ons,echt zalig.
Velen vragen ons hoe het eigelijk in Afrika is en ons antwoord is steeds opnieuw: supergoed. Maar eigelijk is er zo veel meer over Senegal te vertellen dan de corruptie die we al beschreven hebben. We willen dan ook na een maand eens proberen Senegal te beschrijven vanuit ons standpunt.
Mensen en mentaliteit: de mensen zijn hier constant supervriendelijk. We weten alleen niet of het altijd zo gemeend is. Buiten de opdringerige verkopers hebben we van geen mens last. Ze zeggen allemaal vriendelijk een goeiendag en vragen steeds hoe de nacht, de dag, het werk en al de rest geweest is. Het rare is alleen dat je eigelijk altijd goed moet zeggen. Zij zullen ook altijd ca va zeggen, ook al gaat het soms niet. Ze zullen niet snel hun mening zeggen. Ze hebben het ook moeilijk met veranderingen. Dat merken we bijvoorbeeld heel hard aan het personeel van de Via Via. Ze gaan met alles wat de nieuwe gerant zegt akkoord, maar ze voeren niets uit. Serge wou cornflakes invoeren. Hij heeft een uur staan uitleggen hoe vol een potje moet zijn en hoeveel melk erbij moet. Pas na een uur uitleg had iemand de moed verzameld om te vragen wat cornflakes eigenlijk is. Alles heeft ook heel veel tijd nodig. Als je iets vraagt moet je zeker niet verwachten dat alles direct in orde is. Als Belg is het soms moeilijk om er rekening mee te houden en niet kwaad te worden. Zo was er ons beloofd dat onze kamer die we bezocht hadden eind oktober vrij zou zijn. Vanaf 1 november zouden we erin kunnen. 1 november trekken we vol goede moed naar de kamer, maar natuurlijk was deze niet vrij. De persoon die erin zat wou nog twee maanden blijven, dus waren ze maar akkoord gegaan. Uiteindelijk zouden we dan een andere kamer krijgen,maar die was nog niet gekuist. We moesten dus nog een nacht wachten. We worden het ondertussen wel gewoon en hebben van andere meisjes geleerd Si Dieu le veut te zeggen ipv inch allah. Mensen kennen hier ook helemaal geen schaamte. We merken dat ook bij onze talibé's. Als hun broek gescheurd is en je alles kan zien, dan moet je dat er maar bijnemen. Waarom zouden ze een andere broek vuilmaken? En als je op het strand bent en dringend naar het toilet moet, dan hurk je toch gewoon en plas je.
Dat brengt ons meteen bij hygiëne en vuil. Je kon het waarschijnlijk al raden dat de stranden en straten verschrikkelijk vervuild zijn. Iedereen werpt zijn afval waar hij maar kan. De stranden zouden zo mooi kunnen zijn ware het niet dat iedereen er zijn behoefte doet, dat er vuile honden rondlopen en dat ook dat als stort gebruikt wordt. Ook met de hygiëne is het slecht gesteld. Vele wassen zich gewoon met zand en spoelen zich daarna af in de zee. Kinderen komen met wonden die nooit verzorgd zijn en er verschrikkelijk uitzien.
Straten en verkeer: Wij klagen vaak over de staat van onze wegen, maar hier heb je geluk als je een weg hebt. Er zijn enkele hoofdbanen van asfalt waar ze druk aan het werken zijn. Alle andere straten zijn puur zand. Als auto heb je hier overal voorrang, als voetganger slalom je gewoon tussen de wagens. Van een straat met twee baanvakken maker ze er 7 en ook voor spookrijden hebben ze geen angst. Een paar weken geleden is er nog een Talibé doodgereden door een auto. Het was wel gene van ons. Het vervoer is hier geweldig, ofwel kan je kiezen tussen taxi's die half uiteen vallen, overvolle busjes en een sept-place. Deze laatste zijn peugots breaks met een extra bank in de koffer.
Geuren en smaken: Het moet gezegd worden, het stinkt verschrikkelijk in afrika. Je wordt voordurend lastig gevallen door vliegen en andere beestjes. Kleren geraken niet meer proper. De smaak is wel super. We genieten van elke typisch senegalees gerecht dat geserveerd wordt. Het is telkens rijst met vis of vlees met vele kruiden.
Wat we nu allemaal beschreven hebben kan heel negatief overkomen. De eerste weken is het ook echt wennen. Na een maand zijn we er echter in geslaagd alles te relativeren en het mooie van senegal te zien. Je leert over het vuil te kijken en je word gewoon aan de stank. Je leert leven met de vliegen en de kakkerlakken in de kamer. Je geniet van de vriendelijke glimlach van de mensen en het feit dat de talibé's je vaak dankbaar zijn. Je geraakt zelf gewend aan het rustige tempo en jaagt jezelf vooral niet meer af. Leven zonder stress is gewoon zalig. Niets dat op tijd klaar moet zijn. Niemand die verwacht dat je stipt op tijd bent.
Ook al is er veel werk aan het land, wij hebben er leren van te genieten en beleven alles heel positief. We hebben als verwende kiekens beseft dat we moeten leren genieten van de kleine dingen. We hebben ons voorgenomen niet te veel meer te zagen en te klagen in België want wij hebben zoveel. Kortom, we hebben ons hart hier verloren.
Verder hebben we ons voorgenomen ook bijles te geven aan de talibé's. We zijn vandaag begonnen met het alfabet aan te leren aan kleine Bacar (6 jaar). Hij kan ondertussen de A B en C al lezen. De glimlach en fierheid die hij uitstraalt zijn goud waard. Het zal een werk van lange adem worden, maar ons doel is dat hij kan lezen tegen dat we terug naar huis gaan.
Dit weekend waren we eindelijk beide gezond genoeg om Senegal een beetje te verkennen. Zaterdag zijn we met enkele andere Belgen naar Dakar getrokken. Verschrikkelijk vermoeiend al die mensen die je constant aanspreken om iets te kopen. Ze laten je daar geen seconde gerust. Annelies is ook iets te bedreven in het afdingen, mensen worden soms boos omdat ze zo hard de prijs laat dalen. Toch krijgt ze alles tegen haar prijs, wat waarschijnlijk nog te veel is.
Zondag zijn we het eiland van Gorée gaan bezoeken. Dit was stukken mooier dan NGor. Het was er proper en het was al iets groter. Gorée staat bekend als het slaveneiland. Het enige wat er tegenviel was het eten. De sla was niet te eten. Onze buren hadden zelfs een kakkerlak in hun pasta.
We hebben enkele nieuwe foto's aan onze site toegevoegd. Een foto van ons beide op Gorée, eentje van Annelies en Mbaye, eentje van Annelies met Shawley (onze hond) en eentje van Fonus in actie.
Ondertussen hebben we ook nieuwe namen gekregen. Ze kunnen Fonus duidelijk niet uitspreken, het is dus Konus of Stef en Annelies is Nelleke of Anne.
Groetjes Konus en Nelleke
Ps. Bericht voor de Gieter: sommige vrouwen zijn zelfs mooier.
Vandaag heeft annelies het voor de eerste keer echt koud gehad. We zaten in de wind, een trui was wel welkom. Jaja,het begint hier stillekesaan af te koelen. Lees: het is nog maar 28 graden.
Verder is een van onze jongens verdwenen. Het was een straatjongen die door de leerkracht is binnengebracht. Hij was gaan lopen uit zijn eigen dorp omdat hij problemen had met zijn maraboe. Het was een lieve jongen. Op een dag heeft hij echter een radio van een andere Talibé gestolen om te verkopen en hij is vertrokken. We hebben hem al een week niet meer gezien.
We hebben gisteren nog eens djembéles gehad. Het begint te vlotten. We weten alleen nog niet of we nog gaan doorgaan. Het is een beetje duur. We gaan nu onderhandelen over de prijzen.
Verder willen we de Gieter veel beterschap wensen,maar ja, dat komt ervan als ge te hard feest zeker.
Ondertussen hebben we de 500 kerstkaartjes gehaald,nu alleen nog 300 tekeningen.
Zeg maar tegen Yinte dat we snel terug zullen zijn,de tijd vliegt namelijk.
We hebben maandag met een senegalese familie het suikerfeest gevierd. Het was wel raar. De toebabs zaten op een rijtje voor de tv en kregen de overschot van het eten. Maar het was wel een belevenis. feesten kunnen ze niet goed hoor.
Verder hebben we in het weekend de toerist uitgehangen. Zaterdag zijn we naar een echt zwembad gereden,zalig toch. Maandag zijn we dan ook naar Ile de Ngor geweest. Een eiland dat we op een uur helemaal gezien hadden. Het heeft ons geschokt hoe vuil het daar was. Alle huizen waren ruïnes en de zandwegen lagen vol afval. Geen mooi eiland dus, jammer.
Vandaag hebben we met de kinderen het ganse huis gekuist. Ze waren er alleen niet zo blij mee. Misschien komt het wel omdat we hun systeem in de war brachten. Verder moeten die arme schaapkes niks anders doen dan produceren. Lies wil dat we 500 kerstkaartjes en 300 tekeningen maken tegen 10 november. En dat allemaal om de Belgen te bedanken. Pfffffff.
We hebben ook goed nieuws. De regering heeft beloofd op te houden met de stroomonderbrekingen. Klein detail zijn ze vergeten te vermelden: electriciteit wordt 15 procent duurder. Voor de mensen hier is dat verschrikkelijk. Ze verdienen hier 4 keer zo weinig en in verhouding is het leven hier even duur dan voor ons. Ook kleine hotelletjes zoals de Via moeten oppassen, ze gaan één voor één overkop. Lies heeft al moeten bedelen voor geld.
Ondertussen ben ik helemaal opgeknapt, maar ik mag toch nog een beetje profiteren van de goede zorgen van mijn ventje hé. We hebben dan ook beslist echt alles uit te proberen. Deze nacht zullen we doorbrengen in de huwelijkssuitte van de Via Via. Stel u voor, een eigen echte wc en een bad. Dat is iets waar we tot nu toe enkel van konden dromen.
Vandaag is Fonus voor de eerste keer mee gaan honkballen met de talibé's. Ze konden er niet goed tegen dat een blanke beter is in sport dan zij. Maar het was weer een heel gezellige namiddag. K heb er een mooi filmpje van gemaakt.
Morgen zijn we van plan Dakar eens te gaan verkennen. We nemen de nachtwaker van de talibé's mee als onze gids en bodygard.
, dan hebben we een reden om nog eens terug te gaan. Het strand van Warrang was verschrikkelijk vuil, nog erger dan in Yoff.
