Wij zullen gedurende 3 maanden verblijven bij de Talibes in Yoff-Layenne Dakar. Deze Talibes zijn straatkinderen die rondzwerven in de grote steden van Senegal.Overnachten doen ze in onafgewerkte huizen of onder de blote hemel. Ze zijn vaak het slachtoffer van epidemieën en infecties. Liesbeth Van Camp baat een huis uit waar momenteel een 20-tal talibés een onderkomen hebben gevonden. Enkele Senegalese mensen zetten zich dagelijks in voor de opvang en de verzorging van deze kinderen. Als maatschappelijk werksters gaan wij meewerken in het talibéhuis.
20-12-2006
verhuis=miserie
Gisteren zijn we volledig ervoor gegaan. In de voormiddag hebben we met de kinderen de muren kunnen afschrapen. De eigenaars vonden namelijk de tekeningen niet mooi. Na een halve dag schrapen werd er dan beslist dat we er toch maar over zouden verven. Al het werk voor niks dus. In de namiddag begon dan eindelijk de grote verhuis. Om zot te worden was het. Normaal gezien bezit het project een 4x4 pick-up (nieuw model), gekregen van een Nederlander. We zeggen wel normaal, want Daddy gebruikt de auto liever voor persoonlijk vervoer. Hij kon dan ook niet gebruikt worden om 's middags te starten met de verhuis. Het busje dat we ook gingen gebruiken stond in pan (leve Afrika) dus hebben we er niet beter op gevonden dan allemaal een doos op ons hoofd te zetten en 15 minuten door de hitte te marcheren met onze bagage. Na een uur kwam onze jeep eindelijk opdagen. Ook alleen maar om over en weer te rijden, jullie denken toch niet dat ze zouden inladen. Er moest natuurlijk ook gefilmd worden hé. Frustrerend was het. Vandaag hebben we de oprichters van het project zelfs niet gezien tot alles voorbij was. Mooi toch hé dat samenwerken.
Verder kunnen we hier weer duidelijk WAWA roepen: West-Afrika wins again. Barbara is al weken aan het zwoegen om een steen in Nederland te krijgen. De steen weegt echter 5 ton en de Nederlanders hopen dat hij gratis kan vervoerd worden. Elke keer als ze er bijna in slaagt het in orde te krijgen, komt er onverwachts iets tussen. Maar maandag zou het eindelijk zover zijn, de steen was klaar om vervoerd te worden naar de boot, helemaal gratis. Jammer genoeg, toen de steen enkele meters van de grond was, begaf de kraan het. WAWA.
Ons weekend heeft ook nog een staartje gekregen. Onze chauffeur is maandag boos de Via Via komen binnenstormen. Hij had veel problemen gehad om zonder ons uit St. Louis te komen. Wie moest er opdraaien voor de kosten? Wij hebben voet bij stuk gehouden en niet willen betalen voor de zondag, en al zeker niet voor de naft. We hadden al 40 000 CFA gegeven voor enkele rit, terwijl dat ruim moet volstaan voor dubbele rit. Volgens de chauffeur was het de wil van God dat zijn auto stuk was, hij kon er dus niets aan doen. Hij vergat wel een detail: de uitlaat was al maar met een ijzerdraad bevestigd toen we vertrokken, en hij kon ook duidelijk zeggen voor we vertrokken dat de auto soms stilviel. Ik weet niet in hoeverre je dan van onvoorziene omstandigheden kan spreken. We wilden dus enkel nog voor zaterdag betalen, tot grote woede van onze chauffeur. Hij is uiteindelijk vertrokken zonder geld, met de woorden: Tu garde mon argent et tu va voir. Volgens mij gaat hij ons nu Maraboutiseren. Ach ja, als we raar doen als we terug zijn kan het dus daaraan liegen. We zullen wel zien.
Sinds vorige week hebben Fonus en ik de zorg van de nieuwste en jongste talibé op ons genomen. Ze noemt Amouldara en we gaan haar proberen mee naar huis te brengen. Amouldara betekend letterlijk: ik heb niets. We hebben het hier over een kitten van twee weken oud. De moeder heeft haar achtergelaten in het talibé-huis. Ze is helemaal zwart en in gezonde toestand. Sinds een week proberen we haar met de papfles groot te brengen.
In het weekend zijn we met Amouldara, Serge en Barbara en Valerie naar St Louis getrokken. Het heeft alleen verschrikkelijk lang geduurd voor we daar waren. Soms krijgen we het echt op onze zenuwen van de Senegalese mentaliteit. We hadden een busje voor 6 personen met chauffeur gehuurd en zouden vrijdag om 13 uur vertrekken. Om 15 komt onze chauffeur er door met een busje voor 5 personen. Doordat we nog een andere vrouw een lift gaven kwam het dus zeer krap uit. Na een meter vertrokken te zijn viel de auto stil. 100 meter verder was er geen leven meer in te krijgen. Er zijn dan mechaniekers komen opdagen die alles onder controle hadden. Om 16 uur waren we eindelijk op weg naar St. Louis {wat 5 uur rijden is}. Na een uur rijden viel de uitlaat van de auto, we moesten dus verder met een auto die vliegtuig geluiden maakte en eens zoveel verstookt. Aan de eerste politiecontrole bleek dat de chauffeur zijn papieren niet in orde waren. Bij de tweede controle werder we beboet wegens te snel te rijden. Om 21u30 bereikten we St. Louis. Van daaruit moesten we nog 1u 30 rijden tot aan onze slaapplaats. Op 10 km van de slaapplaats begonnen we om de 5 meter stil te vallen. Gelukkig hebben we om 23u30 onze slaapplaats dan toch bereikt. Op zondag spreken we met de chauffeur af dat we ten laatste 12 uur willen vertrekken, anders zouden we hopeloos in de file terecht komen. Om 13u30 belt de chauffeur ons op om te zeggen dat hij er binnen een half uur is, het maken van de auto was uitgelopen. Jammer genoeg voor hem hadden wij ondertussen al lang beslist een sept-place te nemen. We hebben hem achtergelaten in St.louis, waar hij duidelijk niet mee kon lachen.
Op zich was het weekend ook wel een avontuur. we zijn zaterdagmorgen een vogelpark gaan bezoeken wat wel indrukwekkend was. In de namiddag wilde Stefan met Barbara en Serge de flamingo's gaan bekijken. Dit zou een fietstoch van 1u30 worden. 4 uur later zijn ze thuis gekomen. De eerste fiets had al platte band na 5 minuten. Serge en Stefan hebben dus om de beurt moeten lopen in de brandende zon en het zand. In half van de terugkomst is ook de tweede fiets gesneuveld.
Ondertussen reizen we al verschillende weekends met Barbara en Serge, en elk weekend lopen er wel dingen mis. Voornamelijk met het vervoer. In België bestaat er een reisorganisatie: Joker. Deze organisatie trekt met groepen mensen naar verschillende landen om daar de plaatselijke cultuur te leren kennen.Omdat de joker-groepen die de Via Via bezoeken steeds heel negatief zijn {als gevolg van vooroordelen}maar steeds tevreden terugkeren, hebben wij met ons 4 de Jakerorganisatie opgericht. Ons moto is: niet genoeg klachten is geld terug. Maar elke weekend opnieuw hebben we genoeg klachten. Moet je niet weten hoe het er soms in senegal aan toe gaat hé.
Ondertussen zijn we doodop van de verhuis. Deze week is het eindelijk zover. Alles geraakt stillekesaan ingepakt. Wat een verschrikkelijk massa aan bagage. We zullen blij zijn als we even kunnen uitrusten.
