Zangen der liefde.1842

I.

't Zwerfziek windje, hupplens moê,

Sloeg de gazen wiekjens toe,

En verschool zich in het groen

Van het frissche Mayplantsoen.

Luistergraag als maagden zijn,

Kwam daar een lief maagdelijn

Luistren in 't gewelfd priëel

Naar 't gezang van Filomeel.

't Nachtegaaltjen, moê gekust,

Zong zijn gaaiken in de rust;

't Prees de zaligheid der min

Voor zijn teedre hartsvriendin.

't Meisjen ving dat zoet akkoord, -

't Minnelied voor 't eerst gehoord, -

En des zoeten mijmrens moê,

Sloeg 't de zijden wimpers toe.

't Windjen, - stoutert, die 't verried! -

Had de teedre maagd bespied,

En, zijn' schuilhoek weêr ontvlucht,

Bragt het flusjens my - een' zucht.

[p. 447]

II.

't Was uchtend en de kim van 't Oost

Met tintlend goud gezoomd,

De wolk met purpergloed omboord;

Verzilverd leek 't geboomt.

Daar rees zy van heur leger op

En zweefde, ligt geschoeid,

Naar 't perkjen in haar' bloementuin

Waar roos en lelie bloeit.

Zij breekt er een van 't steeltjen af

En weêr een en nog een.

Schakeert het wit en 't rood, en windt

Er groen - de hoop? - doorheen.

En wie nog sluimren in den knop

Begluurt zij lang en stil,

Alsof zij met haar vriendlijk oog

Ze doen ontluiken wil.

Toen ging zy heen; - en ik ter vlucht

Bespiedde bloem en blaân,

En op een naauw ontloken roos

Glom parelend - een traan.

III.

'k Heb haar' naam met kunstig schrift

In den lindeboom gegrift,

Waar zy 's avonds zich laat vinden,

Als de maan het zwerk beklimt,

En door 't lommer van de linden

't Zilvren licht der starren glimt.

[p. 448]

Las zy op den gladden stam

Ook 't geheim der minnevlam,

Die mij 't binnenst heeft ontsteken?

Ried zij, wie dien naam daar sneed? -

Lieve linde! geef me een teeken,

Zoo ge gist, dat zij het weet.

Maar - ik heb haar zelf bespied.

Was zij zelve, onwetend, 't niet,

Die 't geheim mij heeft verraden?

Ja, toen zij heur' naam daar zag,

- 'k Gluurde door de dichte bladen, -

Speelde er om heur' mond - een lach.

IV.

Het duifjen, moê van 't vliegen,

Streek op haar' schouder neêr,

En vleide van haar lippen

Om kusjens, keer op keer.

En zie, haar mondjen weigert

Die dienst der liefde niet;

Maar kust en neemt de kusjens,

Die 't schalke dier haar biedt.

Daar klapwiekt weêr de vogel,

Den blanken hals ontvlucht,

En drijft op matte vlerken

In 't deinend blaauw der lucht.

En eensklaps neêrgestreken,

O! wie bestelde 't dus? -

Zet hij zich op mijn' schouder

En biedt my - kus op kus.

AO.

Kusjes.1838

Laat mij, Lieve! van de tipjes

Uwer balsemvolle lipjes,

In dit wellustaêmend uur,

Thans het tweetal kusjes smaken,

Laat ge er langer mij naar haken,

't Foltrend uitstel slaat u duur.

Gistren woudt ge er geen mij geven,

Laat dan nu me aan 't mondje kleven,

Dat de kleur der roos beschaamt,

Die ge om 't blonde haar te sieren,

Dat uw schoudren langs mag zwieren,

Gunstig uit mijn vingren naamt!

Schertsend met mijn teêr verlangen,

Boodt ge gistren mij de wangen,

'k Roofde een kusjen van uw' mond;

Fiere, juich! ge zijt gewroken,

't Heeft me in dubblen lust ontstoken,

'k Ben door dubblen pijl gewond!

Ach! had de opslag uwer oogen

Toen mijn harte niet bewogen,

Noch mijn arm u toen geslaakt!

Smeekend baadt gij ze u te borgen,

‘Wacht,’ dus spraakt ge, ‘wacht tot morgen!’

'k Heb gewacht, neen, 'k heb geblaakt.

Schenk ze nu - nog blijft ge weig'ren,

Doe mijn drift niet hooger steig'ren,

[p. 200]

Wees niet, schijn niet marmerkoud;

Of gij hebt het uur te schromen,

Dat met woeker wordt genomen,

Wat gij tegen regt onthoudt!

S.

Lied.1837

Waarom dekt het heldre azuur

De uitgestrekte hemelbogen?

Om aan 't blaauw gelijk te zijn

Van uw lieflijk tintlende oogen.

Waarom siert het gloeijend rood

't Puikje van de rozelaren?

Om van uw bekoorbre wang

't Schittrend blosjen te evenaren.

Op bevel des Liefdegods,

Is, mijne éénige Uitgelezen'!

Al dat schoon alléén gewrocht,

Om aan u gelijk te wezen.

[p. 80]

Waarom is de sneeuw zoo wit,

Als zij neêrdaalt op de dreven,

Dan om van uw borst-albast

Ons een flaauwe schets te geven?

Waarom is de glans zoo schoon

Van de gouden zonnestralen?

Om gelijk te zijn aan 't hair,

Dat we uw schoudren langs zien dwalen.

Op bevel des Liefdegods,

Is, mijne éénige Uitgelezen'!

Al die pracht alléén gewrocht,

Om aan u gelijk te wezen.

Waarom doet Natuur ons steeds

Door heur schoon de borst ontgloeijen?

O! in haar zien wij het schoon,

Waardoor gij ons pleegt te boeijen.

Waarom kan Muzijk ons 't hart

Door heur toongeruisch veroveren?

O! omdat zij als de klank

Van uw zilvren stem mag tooveren.

Op bevel des Liefdegods,

Is, mijne éénige Uitgelezen'!

Al dat zoet alléén gewrocht,

Om aan u gelijk te wezen.

H.