Om jullie alvast een warme kerst en spetterend nieuwjaar te wensen kan je hier je e-mailadres achterlaten:
Beoordeel dit blog
Thoughts & Behaviour
Every teenager has a life. This is mine.
29-11-2009
Vincent Van Gogh
Heey bloggers,
Gisteravond kwam ik een schilderij tegen. Ik zocht naar een mooi, ontroerend, liefdevol en eerlijk schilderij met een mooie boodschap. Ik zocht naar kunst. Dit is een schilderij van Vincent Van Gogh. Op het moment dat ik dit schilderij zag, kwam er een heel verhaal in me op.
Het is tweede kerstdag. Buiten sneeuwt het en is het ijzig koud. Op de achtergrond zie je kinderen met groene mutsjes, rode dikke sjaals en warme handschoenen schaatsen op een bevroren vijver. Op de voorgrond zie je een man, een houthakker met een keurig geknipte baard. Zijn werk zit erop voor vandaag. Hij opent langzaam de krakende deur en voelt de warmte van zijn huis en de liefde van zijn vrouw als een genietende bries over zich heen. Hij schopt zijn schoenen uit en kruipt in de stoffige bruingele zetel, voor de open haard. Op het vloerkleed ligt een grote hond te genieten van de warmte van het vuur. De vrouw van de houthakker loopt langs de donkergroene kerstboom en hangt dat ene gouden engeltje nog wat meer naar links. Ze zet zich bij hem en schenkt hem een grote mok warme chocomelk in. Door het raam, dat langs de zijkanten wat ijzig geworden is door de koude van de laatste weken, zie je de dorpskinderen leuke kunstjes doen op het ijs. De houthakker en zijn vrouw kruipen dicht bij elkaar en denken met een glimlach aan de tijd toen zij daar nog samen op het ijs schaatsten.
Wat is het heerlijk om een man te zijn Ik ben een man en dat is een geluk Ik doe niet hysterisch al heb ik het druk Ik verspil niet mijn leven met 'wat moet ik aan' Kan zonder depressie van de weegschaal afgaan Ik gooi dingen weg, heb geen spullen teveel En als iets kapot is dan maak ik het heel Parkeren is easy; gewoon in een keer En we doen wel hetzelfde, maar ik verdien meer! Ik ben een man en ik denk logisch na Ik leef niet op light-drank en drie blaadjes sla Als ik ergens heen loop, weet ik de weg terug Ik maak van een olifant in no time een mug En al deel ik met duizenden vrouwen het bed Ben ik juist de man, in plaats van een slet Als ik zeg dat ik klaar ben, dan kunnen we gaan! En tijdens het plassen kan ik blijven staan! Ik ben een man ja, dat doet me plezier Ik word niet dronken van twee glazen bier Ik weet wat 'buitenspel' is, daarom geef ik een brul want voetbal is passie en de scheids is een lul Publiekelijk huilen dat doe ik dus nooit He, ik kan het vangen als iemand iets gooit En ik hoef niet te baren, dus geen centje pijn Is het niet geweldig om een man te zijn? DE VROUW
Ik ben een vrouw, en da's heus geen pech, Heb geen last van agressie als ik rijd op de weg Ik laat tenminste geen lampen aan voor nop, en ruim al mijn rotzooi achter me op! Als ik iets zoek, vind ik het in 1 keer! Kan tegelijkertijd bellen, koken en nog veel meer! Van een griepje is bij mij niet veel te merken. Ik neem een aspirine en ga gewoon werken Ik hou me bezig met echt belangrijke vragen In plaats van te jammeren om de voetbaluitslagen! Al is vrouw zijn dan een enorme zegen, Helaas houdt 'De Man' onze ontwikkeling tegen! Hem aan zijn lot overlaten is misschien een makkie Maar wie strijkt dan zijn overhemden en kookt zijn prakkie? Dat is niet het ergste in dit geval. wat echt irritant is bij mannen: hun gebral Ze denken zelf de beste te zijn . Vooral spotten met vrouwen vinden ze fijn ! Uiteraard laten we ze in de waan , want de waarheid kunnen ze psychisch niet aan Mannen zijn eigenlijk nog net een kind , die spelen met auto's het einde vindt ! Die een potje gaat vechten als hun club verliest, computerspelletjes speelt en maar aan knoeit als ie piest. Nee, mannen willen de waarheid niet horen: Zonder een vrouw zijn ze verloren!
Ongeveer een week geleden gingen mijn mama en ik naar de Colruyt. We wandelden door de ragons en opeens bleef ik staan. Iets had mijn blik gevangen. Een smaak, een herinnering, een kleur ... een doos Special K met melkchocolade. Ik moest het hebben! Na lang zagen kochten we er maar ineens 3, dan kregen we korting. De volgende dag begon ik mijn dag met Special K en ging met een glimlach naar school. 's Avonds voor de televisie kreeg ik zin in chips. Ik dacht: "Nee, daar kom je van bij! Ik pak Special K." Zo gaat het dus al een week en geloof het of niet, ik ben 3,5 lichter dan vorige week! Het werkt dus echt, hé!
Blitse pakjes, hippe songs, lichtgevende schoenen en 4 té perfect gestylde en geschminkte mannen. Je weet natuurlijk al meteen welke boysband er gisteren optrad in de Lotto Arena in Antwerpen. Ik had tickets voor The Backstreetboys! Ze waren weer, zoals altijd, fantastisch! Ik ben natuurlijk niet alleen gegaan, C ging mee. Ik en een aantal vriendinnen kochten een ticket voor haar verjaardag. Ik vond het gewoon té grappig om te laten schieten. Hoe vaak zie je the Backstreetboys?? Ik dacht het ook!
'Fashionably late' was een begrip dat ten volle benut werd gisteravond. Niet door ons, wat al een prestatie op zich was. Wij waren goed op tijd. Maar de Boys zijn een uur, dit is niet overdreven, later begonnen. Ik denk dat het zo gepland was, want er kwamen nog mensen binnen toen het al half 21 door was. op onze tickets stond 20 uur. We weten dus voor de volgende keer dat we niet hoeven te rennen om onze tram te halen.
Natuurlijk begon het optreden als een typische boysband-videoclip. 4 mannen op een scherm die op je af komen gestapt, allemaal in dezelfde outfit. 4 mannen die uit een scherm springen en hun favoriete positie aannemen. Twee naar links, twee naar rechts gedraaid, handjes naast het lichaam en benen gespreid. Overal gillende ''die-hard fans'. Natuurlijk gilden we leuk mee. Het eerste liedje, wat voorspelbaar, werd natuurlijk EVERYBODY! Iedereen over de hele wereld kan dit refrein meezinge. Een geweldige openingsact dus, gevolgd door een fantastische show. Een bangelijk bis-nummer met confetti vallend uit de lucht. Zoals ik al zei: Té grappig om te laten schieten!
Vandaag stond ik er echter niet in de Lotto Arena, maar in het Sportpaleis. Iedereen die de laatste weken naar de televisie heeft gekeken, weet dat Sinterklaas dit weekend maar liefst 6 keer aankomt in Antwerpen. De derde keer zat ik ook in het publiek. Samen met mijn broer, de mama, mijn zus en de kindjes zaten we vlak naast het podium op de eerste etage. We konden net achter de schermen zien dus Bumba, Kristel (van K3), Mega Mindy én Berend Brokkepap hebben naar ons gewuift! De show begon met Kobe en de Boekenpiet, die op een grote muziekdoos stonden. De boekenpiet had het grote boek van Sinterklaas bij. Hij had een speciaal slot gemaakt voor het boek dat alleen maar open ging met een specifiek sinterklaasliedje. Alleen hij kende het. Was hij het toch wel vergeten zeker! Er kwam een grote notenbalk boven de muziekdoos. Het publiek moest dus mee zoeken naar het juiste liedje. Telkens Kobe aan het sleuteltje van de muziekdoos draaide kwam er een artiest optreden. Zij hielpen ons dan een sinterklaasliedje te zingen. Als er een woord in voorkwam dat ook in de titel van het speciale liedje kwam, lichtte er een noot op op het grote muziekscherm boven de muziekdoos. Mijn mama en ik hadden al door welk liedje we zochten vóór Kobe het eerste woord had. Een voor één traden de artiesten op. Amika, De Dalton Sisters, Bumba, Dobus, Piet Piraat, Samson en Gert, Mega Mindy én K3. Allemaal waren ze er! Het grappige was dat Mega Mindy én Karen van K3 allebei zwanger waren. Ik moet zeggen: Respect. Ze dansten beiden, weliswaar ín zwangerschapskledij, nog volop mee met hun dikke buiken. De Sint kwam natuurlijk iedereen vragen of hij/zij braaf was geweest en gaf alle kinderen een kadootje mee naar huis.
Mijn zus, mama en ik zijn een grote fan van de saxofonist van Studio 100. Een gezette man met een supergevoel voor humor. Stiekem gaan we voor hem elk jaar naar de Samson&Gertshow in Plopsaland. Samen met Gert maakt hij de show dubbel zo grappig voor ons, met hun droge volwassen grapjes ertussen. Ja, ik geef het toe. Ik ben een grote fan van Samson & Gert.
Het is bijna zover. De examens komen eraan. Iedereen zit natuurlijk al volop de leerstof van de voorbije maanden te herhalen, niet? Nee, ik ook niet. Ik maak wel een planning, een goede planning als ik het zo mag zeggen. Mij eraan houden is een andere zaak. Je begint te laat en krijgt je werk niet af. Je leerkracht geeft je nog even snel een leuke huistaak mee, het is jou beurt om af te wassen en de verwarming in de muziekschool is gerepareerd, dus je hebt tóch les vanavond. Alles komt opeens te samen op je af en je planning valt hopeloos in duigen.
Dan denk je, ik leer wel op de pedagogische studiedag volgende week. Nee, nee, nee, je wil absoluut naar je vriendje. Hij is toch zo lief om op jullie vrije dag samen met jou pannenkoeken te bakken.
Vanavond had ik niets gepland. Mijn origineel idee was te gaan fitnessen. Dat is er niet van gekomen. In de plaats daarvan ben ik maar beginnen werken voor school. Hoe komt het dat je nooit tijd hebt voor schoolwerk, maar wel altijd een plaatsje in je drukke schema vind om met je vriendin te bellen, iets te gaan drinken of eens naar een feestje te gaan?
Als je tijd nodig hebt, dan is die er niet. Maar als je tijd wil, dan maak je die toch gewoon?
De reden waarom ik de laatste tijd niet meer veel heb geschreven is de volgende.. DRUK DRUK DRUK. De examens komen er aan, ik heb net een vriendje en mijn kamer heeft dringend (lees: enorm dringend) een grondige poetsbeurt nodig. Het staat allemaal een beetje op zijn kop deze dagen. Daarbij begint natuurlijk weer net de buikpijn van de maand. Maar.. dat zijn de dagen dat je het positiefst moet zijn en in alles het mooie kan zien.
In je afwas bijvoorbeeld, een hoopje potten en pannen opgestapeld naast het vuur. Trek er een foto van, geef het een diepzinnige naam en je hebt een kunstwerk. Alles is dezer dagen kunst. Geef je schilderij, tekening, plasticine-werkje of foto een andere betekenis en het is kunst Denk je ook niet vaak, als je naar een kunstwerk kijkt, 'Dit kan ik ook!' Nou, ik wel. Het is vreemd hoe een kind van 3-4 jaar exact hetzelfde kan schilderen als een groot schilder en toch niet erkend wordt. Dat bewijst dan weer dat kunst misschien ook niet zo'n eerlijk milieu is. Maar wie ben ik! Ik weet niets van kunst. Ja, mijn oma was een schilder en mijn tante wint talrijke prijzen met haar prachtige schilderijen, maar ik? Ik ken er niets van. Misschien is het daarom dat een kind geen kunstwerk kan maken, omdat die er niets van kent. Ik breek er mijn hoofd niet meer over. Kunst is kunst als ik het mooi vind. Kunst is kunst als je de betekenis erachter niet begrijpt.
Precies 12 dagen geleden werd mijn moemoe (mijn overgrootmoeder, de moeder van mijn opa) 104. Met de woorden van mijn oma (die ondertussen jammer genoeg overleden is): "Dah mens dah bleft leeve!"
Ze hoort niet meer dan klanken, ze ziet niet meer dan schimmen maar haar verstand is nog optimaal. Ze herrinert zich letterlijk alles! Uren kan ze blijven doorgaan over haar jeugd en haar kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen en ja, zelfs achter-achterkleinkinderen. Ze kent ons allemaal, en wij kennen haar.
Heel de familie werd 4 jaar geleden uitgenodigd op haar 100ste verjaardagsfeest. Met onze mooiste pakjes aan vertrokken we naar het rusthuis in Arendonk (waar ze ondertussen al vele jaren een erebewoonster is, de oudste weliswaar). Na een kleine receptie, waar moemoe iedereen persoonlijk begroette, gingen we aan tafel. "Voor mij twee kiekenbillen en 3 kroketten en ne goeie schep appelcompot," zei ze. Opa zat naast haar en zei dat ze misschien wat minder moest vragen. Daarop antwoorde ze: "Ik ben misschien wel honderd jaar, maar degelijk eten kan ik nog, hoor." Geen discussie mogelijk met moemoe, laten we zeggen. Zij is de oudste en heeft dus altijd gelijk.
Na het eten (moemoe at heel haar bord zelf leeg en ging zelfs nog een kroket bijhalen), kreeg ze een optreden van haar favoriete accordeonkwartet. We hadden ze speciaal laten komen voor haar verjaardag. Natuurlijk wist ze er al van, hoe dat kwam wist niemand. We hadden het zo goed verborgen gehouden. Ze zal haar middeltjes wel hebben, zeker?
Als afsluiter werd er een grote groepsfoto getrokken. Moemoe, met haar beroemde diadeem, moest natuurlijk eerst haar coupe goedleggen en honderden malen vragen of haar diadeem wel mooi stond. Ik hoor het haar nog zeggen: "Mannekes, ist zo goe?" Iedereen zette zijn mooiste glimlach op en moemoe deed mee. Je zag dat ze gelukkig was! Ze zou nog nog vele jaren leven!
Ondertussen is ze 104 en praat nog altijd zonder ophouden. Het is elke keer weer een geweldige ervaring om bij haar op bezoek te gaan!
Vanavond is het zover. Mijn Sweet 16 en 1/2! Een maand of twee geleden sprak ik met H, mijn beste vriendin, af om samen onze Sweet 16 te houden. Ik was jarig in mei en zij in oktober. Dat werd dus een probleem. Omdat ik niet echt een feestje heb gehad op mijn 16e besloten we dan maar een Sweet 16 (en 1/2) te organiseren op de dag dat ik dus 16 en half werd. We zijn van gisteren namiddag al bezig met alles klaar te zetten, de drank te gaan halen, te vergaderen met de DJ, pijlen te maken (want geen feestje zonder pijlen hé) en drankbonnetjes te kopen. Vandaag zijn we alles gaan installeren (lichten, Dj-installatie, rookmachine). Je hoort dus al dat het een hel van een feestje wordt!
Ik hoop maar dat iedereen het leuk vindt. Misschien heb ik toch een beetje stress. Ik zei nog tegen mezelf: "Gene stress!" Maar ja, je weet hoe dat gaat!
Weet je eigenlijk wie je bent? Ben je wie je wil zijn? Of ben je iemand helemaal anders dan anderen denken? Mensen dragen maskers. Een verkoper, een politieker, een kassabediende. Het is niet zo dat elke verkoper gelooft in zijn product, dat elke politieker achter zijn mening staat, of dat de kassabediende echt zo'n goede dag heeft als ze je laat geloven. We zijn allemaal acteurs. Personen die elke dag diezelfde persoon zijn omdat het van hen verwacht wordt. Dit moet genoeg zijn. Ben wie je bent, ben wie je wil zijn. Dit is niet gemakkelijk.
Hier is een tip: Zelfvertrouwen! Daar draait het allemaal om. Als je eens een slecht kantje aan iemand ontdekt, zorg dan dat je dat bij jezelf verandert. Als je een goede eigenschap vindt, pas die dan toe op je eigen persoonlijkheid. Je voelt je meteen gelukkiger!
Gisteren ging ik met J, F en D naar Bobbejaanland. De pret begon al op de heenweg in de auto, ze pakten mijn schoenen en kousen af, ze kietelden me en ze stopten maar niet! Ik lachte natuurlijk. Wat wil je, als er twee kinderen je kietelen. J liet ons allemaal in de lach schieten door zijn imitaties van Alex Agnew, een komiek die iedereen van Antwerpen wel kent. Hij was geweldig! Na even verkeerd te rijden kwamen we dan aan in Bobbejaanland.
Onze eerste attractie: De vliegende stoeltjes. Je kent ze allemaal wel. Voor jong en oud is dit de perfecte startattractie. De volgende werd de Mambo. Maagomkerende, veel te snelle, vooruit- en achteruitgaande bootjes. Heb ik al gezegd dat ze snel gingen? Vooruit ging nog, maar achteruit was wat minder. De Speedy Bob kwam ook nog aan de beurt, scherpe bochten à volonté. Ook niet zo goed voor de maag. We gingen het dan maar wat rustiger aandoen. We splitsten: J en F, en D en ik. D en ik waren gewoon wat aan het rondwandelen, toen 3 muzikanten naast ons kwamen staan en begonnen te spelen. We dansten op hun muziek, kregen toeschouwers en vonden het beide hilarisch!
De rest van de dag verliep zoals een normale dag in Bobbejaanland. Verschrikt wegduiken en nat worden in de 4D-show, gillen in de SletchHammer en de Typhoon, uitkijken naar je foto van de boomstammetjes. Voor mijn broer was het de eerste keer dat hij overkop ging toen we als afsluiter de Typhoon deden. Fantastisch! Hij was zo bang en toen hij eruit kwam wou hij opeens nog een keertje. Voor F was het niet haar eerste keer maar wel de eerste keer in de T. Ze panikeerde een beetje toen we bijna bovenkwamen maar we kalmeerde haar door te zegge dat ze heel hard moest gingen. Ze vond het natuurlijk ook geweldig!
Een spannende, natte, romantische, zeer geslaagde dag die we zeker nog een keer herhalen!
Eerste indrukken, daar wil ik het eens over hebben. Ik heb vandaag de ouders, broer en zus van D ontmoet. Ik was zo zenuwachtig! Een eerste indruk is niet één van mijn sterkste punten dus ik hoop dat ik het wat goed gedaan heb. Toen ik binnenkwam heb ik denk ik 5 keer 'Hallo' gezegd.
Zijn zusje vond ik echt fantastisch! Ze kan je echt besluipen, hebben we ondervonden. In het begin was ze verlegen, ze zei nog niets en giechelde maar wat als ik iets zei. Maar later op de avond speelde ze met me, wou ze naast mij aan tafel zitten, noemde ze me haar vriendin en vond ze het spijtig toen ik wegging. Ze is echt schattig, maar kan, zoals alle kindjes, wat bazig zijn. Ik vind het niet erg. N is geweldig! Zijn ouders zijn ook echt plezant en grappig. Zijn broer was een beetje ziek dus we hebben niet echt veel gebabbeld. Ik hoop dat dit lang blijft duren! Ik vind ze allemaal fatastisch. Nu hopen dat ze hetzelfde van mij vonden..
Verliezen is niet altijd makkelijk. Het is nooit gemakkelijk eigenlijk. Vandaag is het Allerheiligen dus ben ik, net zoals vele andere mensen, naar het kerkhof geweest. Mijn papa is al bijna 13 jaar overleden, mijn oma 2 jaar en 7 maanden. Het kerkhof heeft een vreselijke regel: Graven worden na 10 jaar gewoon weggedaan. Omdat ik dat niet aankon hebben ze mijn papa verplaatst, toevallig vlakbij mijn oma, allebei in een urne. We gingen er vandaag naartoe met de dichtste familie. Daarna zijn we, zoals elk jaar, gaan eten. Alleen dit jaar werd het de Lunchgarden in plaats van Den Uil. Daar worden we weer met z'n allen positief en praten we over leukere dingen. We gaan elk jaar naar buiten met een nieuw lachend gezicht, klaar voor het volgende jaar zonder de mensen waar we nog zoveel van houden maar die helaas alleen nog maar in onze harten bestaan.
Na mijn laatste blogbericht is er heel wat gebeurt, laten we het zo zeggen. Gisteren was het knuffeldag én de laatste dag voor de herfstvakantie. Omdat dit samenviel werd er heel wat afgeknuffeld op school! Ik heb natuurlijk ook mijn steentje bijgedragen. Vrijdag heb ik een achtste uur, dus de vakantie liet wat op zich wachten. Juist toen ik de poort doorging en met stralende ogen de vakantie binnenging kreeg ik een berichtje. Ja, je weet al wie hé. D natuurlijk! Ik heb meteeen gevraagd of hij naar de chirofuif ging die avond, ik zou daar sowieso zijn. En ja, hij heeft zelfs voorgesteld om samen te gaan. Hoe lief.
Ik had een drukke agenda die avond, dus heb niet veel kunnen nadenken over mijn outfit. Stress vanaf de eerste minuut, leve de vakantie! Ik vertrok, zoals elke vrijdag, naar mijn bomma. Omdat het de volgende dag Halloween zou zijn liepen er overal heksen rond in het centrum van Aartselaar. Mijn broer, zus, haar twee kinderen en ik besloten om maar eens een kijkje te gaan nemen. We kwamen volgeladen met snoepjes, bolletjes en lolly's terug. Daarbij kwam dan ook nog eens het dessert. Conclusie: Buikpijn!
Gelukkig ging dat snel over en kon ik gaan dansen. We oefenden voor het Halloweenoptreden vanavond. We moeten op HALLOWEEN op een KERKHOF dansen! Ze kennen mij daar blijkbaar nog niet zo goed. Ik ben namelijk een echte bange kikker als het op griezel aankomt! Ik zal jullie nog wel eens een verhaal vertellen over een griezelfilm op het feestje van H.
Om 22.30 was het dan eindelijk zover, ik mocht gaan. Ik sprong op mijn fiets en repte me naar de Bist. Terwijl ik aan het fietsen was heb ik mijn haar nog gekamd én deo gespoten. Wie nu nog altijd gelooft dat vrouwen geen twee dingen tegelijk kunnen doen, heeft ze niet meer alle vijf.
22.52 Aangekomen, en nog op tijd ook! Tegen 23u konden D, P en ik vertrekken naar de fuif, te voet weliswaar. Ik ga straks mijn fiets halen, die staat nog op de Bist. Ik heb ondervonden dat ik na 22u niet alleen mijn verstand verlies, maar ook mijn oriëntatie en kennis van Wilrijk. Ik zou me moeten schamen, dat doe ik niet, maar het zou moeten. Tegen 23.15 kwamen we aan op de chirofuif, en wat zagen we daar? Zowat de hele school! Althans, een groot deel. Nog een tof onderdeel van de avond , naast dat ik al een hele aan de zijde van D liep, was dat ik J terug zag! Het was al zeker 3 weken geleden dat we elkaar zagen! Vroeger zagen we elkaar elke dag, dus dit is een hele tijd voor ons! Ze is één van mijn beste vriendinnen dus ik mis haar echt wel! Het was dan ook geweldig dat ik haar kon knuffelen op knuffeldag. Op de fuif was ik enorm actief en danste ik met O op de tafels. C danste nogal hilarisch, hoe zullen we het noemen.. poging tot sexy? Haha, ik zag er waarschijnlijk hetzelfde uit! Onee. Daar gaat mijn eerste feest-indruk. Toen D drankjes ging halen barste de roddelinvasie uit! Iedereen vroeg maar hoe het zat, hoe het kwam dat we samen aankwamen en of er al iets gebeurt was. Ik moest zowat iedereen op de hoogte brengen in 2 minuten! In sneltempo vertelde ik dan heel het verhaal en moest ik iedereen de volgende dag iets laten weten. Tegen 01.30 waren we terug onderweg naar de Bist, D en ik alleen, weliswaar. We liepen dicht tegen elkaar met onze armen stevig rond ons. Ik denk dat we elkaar niet wouden laten gaan. Hij bracht me naar huis met zijn brommer. Ja, ik weet het, een excuus om hem eens goed vast te houden. Dat liet ik natuurlijk niet gaan. Toen we thuis waren, ja, toen gebeurde het hé.
Vandaag ben ik extra goed gezind! En weet je waarom? Ik heb gisteren meer dan 5 uur en half gechat! En dan nog met dezelfde persoon. Het was echt hilarisch! We hebben over allerlei onderwerpen gepraat, van school tot telepathie, van musicals tot tandenborstels. Je zou kunnen zeggen dat zowat alles ons scherm gepasseerd is. En ik zeg bewust, ons scherm. We zaten namelijk op hetzelfde scherm te typen. Met die moderne technologie van deze tijden is dat mogelijk. Een programmatje downloaden en klaar, je zit op iemand anders zijn scherm. Het is echt vreemd om je muis te zien bewegen op je eigen scherm, je iemand je notepad ziet openen en begint te typen. Een zelfstandige computer, zullen we zeggen. Dit moet je sowieso een keer proberen, het is echt geweldig! Vanmorgen werd ik wakker met de grootste glimlach ooit! Ik kan maar niet stoppen met lachen. Blijheid zit op zijn toppunt vandaag! En allemaal dankzij D! Ik heb zelfs Grey's Anatomy gemist, dan zegt iets, niet?
Ken je dat vreselijke gevoel als je een keuze moet maken en wat je ook kiest, iemand wordt gekwetst? Wat je ook beslist, er is altijd een minpunt. Geen win-win situatie, geen win-verlies, geen 50-50. Iedereen verliest. Je kan zeggen van niet, maar iedereen moet toch minstens 1 keer door zo een keuze worstelen in zijn leven, of beter gezegd, tienerleven. Je ouders gaan scheiden, bij wie ga je wonen? Er wordt sowiewo één van je twee ouders gekwetst, ook al delen ze het hoederecht. Bij wie ga je in de week wonen, bij wie in het weekend én bij wie eerst? Dan moet je allemaal zelf beslissen. Tenminste, als je al 14 jaar bent. Als je jonger bent, beslist de rechter, of je ouders zelf. Maar wie wordt er dan gekwetst? Juist, jij.
In het leven moet je soms keuzes maken die je misschien helemaal niet wil maken. Toch maak je ze, omdat het moet. Omdat het zo afgesproken is. Je staat voor een keuze en je kiest. Niet kiezen is toch ook een keuze?
Ik heb ontdekt dat er al heel wat mensen mijn blog gepasseerd zijn. Ik heb namelijk al meer dan 100 bezoekers gehad op een korte tijd. Natuurlijk ben ik hier heel blij mee! Zoveel geïnteresseerde lezers maakt een blogger echt wel gelukkig! Dus aan al mijn lezertjes, bedankt! Ik hoop dat jullie nog vaak passeren. Laat eens wat van je horen!
Iedereen heeft een lievelingsdier. Jongetjes van 6 zeggen meestal 'draak'. Meisjes dan weer 'poes'. Als ze 10 zijn, hoor je meestal 'paard'. Bij jongens van diezelfde leeftijd hoor je dan weer 'slang' of 'krokodil'. Je lievelingsdier veranderd bij de meesten mee met je leeftijd. Bij mij dus niet. Ik ben al jaren fan van het nijlpaard! Heb je ze al eens goed bestudeerd? Ze zijn echt hilarisch! Als ze lopen, waggelen ze zoals dikke ganzen op kasseien. Als ze in het water plonzen, kan er een schip vergaan in de golven die ze maken. Als ze dan weer boven water komen flapperen ze hysterisch met hun kleine oortjes. Heb je ze trouwens al eens goed bekeken, die oren? Volgens mij zijn ze niet groter dan hun kleinste tanden! Ze zijn fantastisch! Beeld je de oren van de tekenfilmfiguur 'Schrek' in, kleur ze in je gedachte grijs, maak ze iets kleiner en je hebt de oren van een nijlpaard!
Als jullie nog niet wisten dat ik een tikkeltje vreemd ben, dan weet je het nu!
Ik heb een verslaving, of toch een beginnende, tenminste, dat denk ik toch! Sinds vorige week ben ik verzot op Grey's Anatomy. Zoals alle liefhebbers weten is de serie van maandag tot donderdag te zien op VijfTv. Het is eindelijk terug maandag! Ik heb sinds vrijdag elke dag, niet gelogen (of zoals ze dat in Antwerpen zeggen: zonder zwans!), gedacht aan wat er zou gebeuren vandaag. Binnen een halfuur is het zover, het vervolg. Ik snap het nog steeds niet goed, maar begin sommige verhaallijnen wel al door te hebben. Misschien moet ik nu nog maar wat leren. Ik heb nog Duits te doen, zit niet voor niets in 5 Latijn Moderne Talen.
Omdat ik geen enkele scholier ken die zegt dat maandag de leukste dag van de week is, heb ik voor alle scholieren onder jullie, en natuurlijk alle anderen ook, iets om jullie dag wat leuker te maken. Friends-bloopers! We beginnen met 'the best of Chandler'.
