Ongeveer een week geleden gingen mijn mama en ik naar de Colruyt. We wandelden door de ragons en opeens bleef ik staan. Iets had mijn blik gevangen. Een smaak, een herinnering, een kleur ... een doos Special K met melkchocolade. Ik moest het hebben! Na lang zagen kochten we er maar ineens 3, dan kregen we korting. De volgende dag begon ik mijn dag met Special K en ging met een glimlach naar school. 's Avonds voor de televisie kreeg ik zin in chips. Ik dacht: "Nee, daar kom je van bij! Ik pak Special K." Zo gaat het dus al een week en geloof het of niet, ik ben 3,5 lichter dan vorige week! Het werkt dus echt, hé!
Blitse pakjes, hippe songs, lichtgevende schoenen en 4 té perfect gestylde en geschminkte mannen. Je weet natuurlijk al meteen welke boysband er gisteren optrad in de Lotto Arena in Antwerpen. Ik had tickets voor The Backstreetboys! Ze waren weer, zoals altijd, fantastisch! Ik ben natuurlijk niet alleen gegaan, C ging mee. Ik en een aantal vriendinnen kochten een ticket voor haar verjaardag. Ik vond het gewoon té grappig om te laten schieten. Hoe vaak zie je the Backstreetboys?? Ik dacht het ook!
'Fashionably late' was een begrip dat ten volle benut werd gisteravond. Niet door ons, wat al een prestatie op zich was. Wij waren goed op tijd. Maar de Boys zijn een uur, dit is niet overdreven, later begonnen. Ik denk dat het zo gepland was, want er kwamen nog mensen binnen toen het al half 21 door was. op onze tickets stond 20 uur. We weten dus voor de volgende keer dat we niet hoeven te rennen om onze tram te halen.
Natuurlijk begon het optreden als een typische boysband-videoclip. 4 mannen op een scherm die op je af komen gestapt, allemaal in dezelfde outfit. 4 mannen die uit een scherm springen en hun favoriete positie aannemen. Twee naar links, twee naar rechts gedraaid, handjes naast het lichaam en benen gespreid. Overal gillende ''die-hard fans'. Natuurlijk gilden we leuk mee. Het eerste liedje, wat voorspelbaar, werd natuurlijk EVERYBODY! Iedereen over de hele wereld kan dit refrein meezinge. Een geweldige openingsact dus, gevolgd door een fantastische show. Een bangelijk bis-nummer met confetti vallend uit de lucht. Zoals ik al zei: Té grappig om te laten schieten!
Vandaag stond ik er echter niet in de Lotto Arena, maar in het Sportpaleis. Iedereen die de laatste weken naar de televisie heeft gekeken, weet dat Sinterklaas dit weekend maar liefst 6 keer aankomt in Antwerpen. De derde keer zat ik ook in het publiek. Samen met mijn broer, de mama, mijn zus en de kindjes zaten we vlak naast het podium op de eerste etage. We konden net achter de schermen zien dus Bumba, Kristel (van K3), Mega Mindy én Berend Brokkepap hebben naar ons gewuift! De show begon met Kobe en de Boekenpiet, die op een grote muziekdoos stonden. De boekenpiet had het grote boek van Sinterklaas bij. Hij had een speciaal slot gemaakt voor het boek dat alleen maar open ging met een specifiek sinterklaasliedje. Alleen hij kende het. Was hij het toch wel vergeten zeker! Er kwam een grote notenbalk boven de muziekdoos. Het publiek moest dus mee zoeken naar het juiste liedje. Telkens Kobe aan het sleuteltje van de muziekdoos draaide kwam er een artiest optreden. Zij hielpen ons dan een sinterklaasliedje te zingen. Als er een woord in voorkwam dat ook in de titel van het speciale liedje kwam, lichtte er een noot op op het grote muziekscherm boven de muziekdoos. Mijn mama en ik hadden al door welk liedje we zochten vóór Kobe het eerste woord had. Een voor één traden de artiesten op. Amika, De Dalton Sisters, Bumba, Dobus, Piet Piraat, Samson en Gert, Mega Mindy én K3. Allemaal waren ze er! Het grappige was dat Mega Mindy én Karen van K3 allebei zwanger waren. Ik moet zeggen: Respect. Ze dansten beiden, weliswaar ín zwangerschapskledij, nog volop mee met hun dikke buiken. De Sint kwam natuurlijk iedereen vragen of hij/zij braaf was geweest en gaf alle kinderen een kadootje mee naar huis.
Mijn zus, mama en ik zijn een grote fan van de saxofonist van Studio 100. Een gezette man met een supergevoel voor humor. Stiekem gaan we voor hem elk jaar naar de Samson&Gertshow in Plopsaland. Samen met Gert maakt hij de show dubbel zo grappig voor ons, met hun droge volwassen grapjes ertussen. Ja, ik geef het toe. Ik ben een grote fan van Samson & Gert.
Het is bijna zover. De examens komen eraan. Iedereen zit natuurlijk al volop de leerstof van de voorbije maanden te herhalen, niet? Nee, ik ook niet. Ik maak wel een planning, een goede planning als ik het zo mag zeggen. Mij eraan houden is een andere zaak. Je begint te laat en krijgt je werk niet af. Je leerkracht geeft je nog even snel een leuke huistaak mee, het is jou beurt om af te wassen en de verwarming in de muziekschool is gerepareerd, dus je hebt tóch les vanavond. Alles komt opeens te samen op je af en je planning valt hopeloos in duigen.
Dan denk je, ik leer wel op de pedagogische studiedag volgende week. Nee, nee, nee, je wil absoluut naar je vriendje. Hij is toch zo lief om op jullie vrije dag samen met jou pannenkoeken te bakken.
Vanavond had ik niets gepland. Mijn origineel idee was te gaan fitnessen. Dat is er niet van gekomen. In de plaats daarvan ben ik maar beginnen werken voor school. Hoe komt het dat je nooit tijd hebt voor schoolwerk, maar wel altijd een plaatsje in je drukke schema vind om met je vriendin te bellen, iets te gaan drinken of eens naar een feestje te gaan?
Als je tijd nodig hebt, dan is die er niet. Maar als je tijd wil, dan maak je die toch gewoon?
De reden waarom ik de laatste tijd niet meer veel heb geschreven is de volgende.. DRUK DRUK DRUK. De examens komen er aan, ik heb net een vriendje en mijn kamer heeft dringend (lees: enorm dringend) een grondige poetsbeurt nodig. Het staat allemaal een beetje op zijn kop deze dagen. Daarbij begint natuurlijk weer net de buikpijn van de maand. Maar.. dat zijn de dagen dat je het positiefst moet zijn en in alles het mooie kan zien.
In je afwas bijvoorbeeld, een hoopje potten en pannen opgestapeld naast het vuur. Trek er een foto van, geef het een diepzinnige naam en je hebt een kunstwerk. Alles is dezer dagen kunst. Geef je schilderij, tekening, plasticine-werkje of foto een andere betekenis en het is kunst Denk je ook niet vaak, als je naar een kunstwerk kijkt, 'Dit kan ik ook!' Nou, ik wel. Het is vreemd hoe een kind van 3-4 jaar exact hetzelfde kan schilderen als een groot schilder en toch niet erkend wordt. Dat bewijst dan weer dat kunst misschien ook niet zo'n eerlijk milieu is. Maar wie ben ik! Ik weet niets van kunst. Ja, mijn oma was een schilder en mijn tante wint talrijke prijzen met haar prachtige schilderijen, maar ik? Ik ken er niets van. Misschien is het daarom dat een kind geen kunstwerk kan maken, omdat die er niets van kent. Ik breek er mijn hoofd niet meer over. Kunst is kunst als ik het mooi vind. Kunst is kunst als je de betekenis erachter niet begrijpt.
