Om jullie alvast een warme kerst en spetterend nieuwjaar te wensen kan je hier je e-mailadres achterlaten:
Beoordeel dit blog
Thoughts & Behaviour
Every teenager has a life. This is mine.
24-01-2010
mijn bloggertjes!!
Heey bloggers,
Nog 3 weken en het is terug vakantie. We kunnen weer lekker uitslapen, gaan eten met vriendinnen, een dagje gaan shoppen in Antwerpen, urenlang televisie kijken, noem maar op. Vakantie is ontspanning! En ontspanning is plezier, plezier is lachen en lachen is gezond!
Ik hou van de vakantie, wie niet! Maar soms ben ik toch blij dat het school is. Vandaag bijvoorbeeld. Ik heb heel de dag thuis gezeten en ik had niets te doen! Ik had alle films in huis al gezien, had geen boek en op zondag is logischerwijze de bibliotheek dicht! Ik had de afwas al gedaan, mijn kamer al opgeruimd, gedoucht, gegeten, geslapen... dus wat doe je dan nog? Je pakt je schoolagenda en begint aan je taken voor de komende week. Dit ging heel vlotjes, ik maakte zelfs al een taak voor donderdag. Wat ben ik trots op mezelf! Maar ik was namelijk iets vergeten..
Overlaatst kreeg ik een (lees: boze, op een beleefde manier natuurlijk) mail van de directrice van onze school. Een aantal maanden geleden ging er een enquête de klassen rond. Iedereen van de 1e, 2e én 3e graad ASO, TSO én BSO vulde een exemplaar in en raad eens wie de enquêtes van de 3e graad moest verbeteren? Ja, de voorzitter van de leerlingenraad. En ja, dat ben ik! Ik was dat natuurlijk rats vergeten dus zette ik me aan de keukentafel, stak een pizza in de oven en begon aan de eerste klas. 3 en half uur later stuurde ik een mail met statistieken door naar de directrice. Oef, dat was dan ook weeral gebeurd!
Ja, en wat doe je dan nog, als je niets te doen hebt. Je speelt wat piano, leest wat in een oud magazine, speelt een spelletje tetris op de computer. Verder doe je eigenlijk niet veel. Toen dacht ik opeens: mijn bloggertjes!!
Net als AnotherBoy kijk ik natuurlijk ook uit naar de Chrysostomos-show. Ik zit namelijk in het 5e jaar, dus ik krijg hem te zien. Spannend, niet? Ik kan niet wachten tot ik in het 6e jaar zit. Het lijkt me zo leuk en spannend (lees: én moeilijk, én tijdinnemend, én hard werken) om mee een show in elkaar te steken. Dit jaar is het helaas nog niet aan mij. Ik blijf rustig op mijn stoel zitten en geniet ervan.
Verder heb ik ook een berg huiswerk, beginnende semestertaken, boekbesprekingen etc. Ja, ik begin zelfs Frans te spreken in het dagelijkse leven. Overlaatst had ik het weer. Het was donderdagmiddag, ik had die dag al 2 uur Frans gehad. Toen ik aan de kassa van de GB stond, stelde de kassierster me een vraag en antwoorde ik spontaan in het Frans. Ik heb nog nooit, ik herhaal: nog nooit, zo'n blik gezien. Ze bekeek me alsof ze een spook had gezien (ze verstond er dus niets van). Ik excuseerde me en liep beschaamd verder.
Volgende week vrijdag is het zover, dan is het Chrysostomos: de laatste honderd dagen van het zesde jaar! Dit jaar zijn het ook werkelijk mijn laatste honderd dagen op onze school en dat vraagt enorm veel voorbereiding. We geven nl. traditiegewijs een heuse show op die vrijdag voor het 5de jaar. Ik ben verantwoordelijk voor de technische kant van de show en daar komt wel wat bij kijken. Daarnaast moet ik ook nog zorgen voor de montage van een filmpje voor de show, het uitwerken van een "Slimste Mens ter Wereld" quiz en niet te vergeten: een berg huiswerk, eindwerken waar nog moet aan gewerkt worden en examens op de muziekschool... Véél werk dus! Maar ja, dat hoort nu eenmaal bij een zesde jaar: nog eens goed zweten voor ons laatste jaar. Saddisten! :P
Nog even doorbijten en vanaf 13 februari is het alweer een weekje vakantie. Ik kijk er naar uit, al kijk ik ook uit naar onze Chrysostomos show, waar momenteel nog wel wat voor gedaan moet worden. Maar het wordt sowieso geweldig!
Alle 6dejaars-studenten bladeren nu volop door de boekjes die ze toegestuurd kregen van universiteiten en hoge scholen. Ze zijn op zoek naar een studierichting die aan al hun eisen voldoet. Ik heb al een idee wat ik ga doen. Mijn voorkeur gaat naar psychologie.
Ik vind het enorm boeiend om over mensen hun gedachten na te denken en hen volledig te analyseren. Verder vind ik het natuurlijk leuk dat je met je beroep mensen kunt helpen met problemen, veel geld verdient (ja, de wereld draait door, ik dus ook!) en je met kinderen kunt werken als je je specialiseert. Super, toch? Een vriendin van me is nu humane wetenschappen gaan volgen, H heeft haar cursus gekregen. Ze analyseert de hele tijd mensen in de klas, ik vind het fantastisch! Ze gaat de cursus naar me doorsturen. Dan doe ik lekker mee. Ja ja, pas op klasgenoten!
Allereerst! We zitten over de 1000 bezoekers! Ik wil dus iedereen bedanken die doorheen de tijd een trouwe lezer geworden is. Natuurlijk bedank ik ook alle eendagsvliegjes die hier toch eens een kijkje genomen hebben. Ik had nooit gedacht dat ik dit kon volhouden! Dankjewel lezertjes!
Ik maakte overlaatst in mijn hoofd een lijstje. Geen boodschappenlijstje, een to do-lijstje of een verlanglijstje, nee nee. Het was een lijst met goede voornemens. Ik zeg bewust: 'Een lijst' want er stonden een heleboel dingen op. Hier is het!
1) Beter mijn best doen op school (cliché, ik weet het). Ik heb besloten om meer aandacht te besteden aan de afwerking van mijn werkjes, de lay-out, de verzorging, enzovoort. Ik nam eens een kijkje in de werkjes van D en ik besefte dat ik veel beter kon dan wat ik nu deed. Hij heeft altijd een perfecte lay-out en krijgt daar dan ook extra punten voor. Met een beetje van zijn hulp lukt het vast!
2) Meer tijd spenderen met familie en vrienden. Ik heb al aan tientallen mensen beloofd om er eens iets samen mee te gaan doen. Alleen komt het er nooit van! Dit jaar verandert dat!
3) De kleine dingen meer appreciëren. Ik wil altijd maar meer en meer, ik moet tevreden zijn met wat ik heb, niet met wat ik mis. Ik heb enorm veel kleine dingen en als je ze optelt, heb ik meer dan ik ooit had kunnen wensen. Dit jaar ben ik daar tevreden mee.
4) Gelukkig zijn.
5) Gezonder eten en me gezonder voelen vanbinnen. Meer met dingen bezig zijn die ik echt leuk vind. Daar word je gelukkiger en dus ook gezonder van!
6) Liefde geven. Ik laat sommige mensen te weinig zien dat ik om ze geef. Ik ga regelmatig eens een klein cadeautje geven aan vriendinnen. Kleine spontane dingen maken mensen vaak het gelukkigst.
7) Praten. Gezellig kletsen met vriendinnen, babbelen met familie en schoonfamilie en stiekem roddelen (nooit kwetsend natuurlijk, en ook nooit te veel).
Sorry dat ik niet meer heb geschreven de laatste week. Ik heb het enorm druk gehad. Zoals iedere student wel weet, is de schooltijd terug begonnen. De taken, testen, planningen, schema's en samenvattingen komen terug vanboven op de lijstjes te staan en de stress steekt daar dan nog eens met glans bovenuit. Wekkers gaan herhaaldelijk af, fietsen domineren de straten, slaapkopjes draaien zich nog een laatste keer om, brooddozen worden gemaakt, buskaarten verkocht, moeders gekust en alle blauw-met-witte mensjes verzamelen in groepjes aan de schoolpoort. Wat een leven leiden we toch, de studenten. We eten, we leren en we slapen. Ah ja, ondertussen verslijten we uren achter de schoolbankjes. Waarom vraag je? Ik zal het je zeggen.. de toekomt. Ja, inderdaad, de toekomst. Ik hoor iedereen al denken: "Dat loopt wel los." Maar vanbinnen weten we wel dat dat niet waar is. Je moet werken voor je toekomst, leren en proberen. Het loopt misschien wel eens mis, maar uiteindelijk zul je blij zijn dat je die opleiding die je nu meemaakt, hebt gehad. Je zal een goede job vinden, een goede partner, een goed leven. Wat wil je nog meer? Kom op, met z'n allen naar school!
De voorbije twee dagen waren, hoe kan ik ze omschrijven, écht fantastisch, liefdevol, gelukkig, verrassend, feestelijk en prachtig! Ik heb zo genoten van de feestdagen dit jaar. Dat komt vooral door één bepaald persoon, de allerliefste jongen die ik ken! We vierden Oud en Nieuw tesamen en beleefden een wonderlijke tijd.
De dag voordien... Ik opende mijn ogen. Nog één keer slapen, zei ik tegen mezelf, dan ben ik bij hem. Met een glimlach kroop ik uit bed en begon vol enthousiasme aan zijn cadeau. Ik schreef een liedje voor hem, begeleidde het op de piano en zette het op cd. De eerste zinnen vlotte niet zo goed, ik kon mijn gevoelens maar niet op papier zetten, laat staan voor hem zingen. Ik besloot om aan de melodie te werken. Die kreeg ik voor elkaar in pakweg een uurtje. Vol goede moed begon ik aan mijn eerste strofe en anderhalf uur later zong ik voor de eerste keer mijn liedje. Nu kwam de grote opdracht, hoe kon ik dit afgeven in cadeauvorm? Ik herrinerde me een woord dat ik ooit eens op mijn laptop tegenkwam: geluidsrecorder. Yes! Hopen dat het lukt. 4 volle uren heb ik opgenomen, ik herhaal: 4 volle uren! Ik speelde telkens een fout, zong een strofe verkeerd, schoof met mijn pink nét iets te veel naar rechts op de piano, moest de laptop verzetten om een betere geluidskwaliteit te hebben, noem maar op. Alles ging mis. Uiteindelijk kreeg ik het voor elkaar en nam heel mijn lied in één keer op. Ik brandde het op cd, gaf het een passende naam en maakte, naar mijn mening, er een mooie hoes voor. Nét toen mijn cadeau klaar was kreeg ik een berichtje van D. "Ik moet nog aan je tweede cadeau beginnen," zei hij. Ik dacht: Onee, hij heeft er een tweede Maar ja, de winkels waren ondertussen al gesloten. Ik had dus geen tweede cadeau. Hij vond dit niet erg en zei heel lief: "Het mooiste cadeau blijft morgen bij mij slapen." Dat maakte alles goed! Ik stond minstens 5 minuten met een glimlach op mijn gezicht, dat heb ik telkens weer als hij zo'n lief berichtje stuurt. Dan ben ik zo gelukkig dat ik alles rondom me vergeet en in gedachten hem een liefdevolle kus geef.
Oudjaar... Ik kon niet wachten om te vertrekken! "Komaan mama, schiet nou eens op," ging er door mijn hoofd. Ze bracht me weg met de auto en ging nog even snel een winkel binnen. Ik zat ongeduldig in de auto te wachten. Toen we eindelijk aankwamen gaf ik D een dikke knuffel. Ik merk dat ik sinds het begin van onze relatie nog altijd nood heb aan een dikke knuffel en er nog altijd evenveel van geniet! De papa van D was nog niet thuis dus zagen we met N een film van Mega Mindy voor we aan tafel gingen. Na het eten ging N even slapen en daarna vertrokken we naar C en zijn familie voor een geweldig feest. Kreeft, tongrolletjes, paling, chocomousse, cadeautjes en vuurwerk, eenn korte samenvatting van de avond. De pakjes, waar we beiden al zo lang naar uitgekeken hadden, waren fantastisch. Ik kreeg van D een boekje met een kortverhaal over de avond dat we samen kwamen en de ware liefde vonden. Ik kreeg, tot mijn grote verassing, een cd met een liedje dat hij ook zelf geschreven had! Ik had net hetzelfde voor hem. Zijn cd'tje was wel mooier gemaakt, hij kan veel beter met computers om dan ik. Maar dat vond ik niet zo erg. Zijn liedje was ook prachtig! Ik heb het vandaag al een paar keer opgezet en blijf het gewoon geweldig lief vinden! We telden niet af, dat vond ik wel jammer, maar we hebben wel gekust om middernacht. Dat vind ik erg belangrijk, het is een traditie zolang ik het me kan herinneren dat een volwassen iemand zijn/haar vrouw of man kust om middernacht. We keken even naar het vuurwerk maar vonden het wat koud, we zijn dan maar naar binnen gegaan en wensten iedereen een gelukkig nieuwjaar. Tegen 1u30 gingen we met z'n tweeën naar huis, we werden moe en hadden eigenlijk nog een film gepland. D was zo lief om een film voor ons te downloaden omdat ik zo'n grote fan ben van de reeks boeken die nu verfilmd wordt. Hij is echt een schat! We zagen een halfuurtje van de film, denk ik, en vielen een uurtje later in slaap. Met een arm rond mij droomde ik van hem, van ons en van de perfecte avond. Ik wou eigenlijk niet in slaap vallen en gewoon eeuwig naar hem blijven kijken, maar mijn ogen vielen tevreden toe toen ik in zijn warme armen lag.
Nieuwjaarsdag... Ik werd wakker toen ik plotseling een schok voelde. Ik lag met mijn armen rond D en voelde nog een schok. Hij verschoot telkens in zijn slaap. Ik hield hem wat steviger vast omdat ik gemerkt had dat hij een slechte droom had. Hij schrok nog een tiental keer en werd dan eindelijk wakker. De glimlach op zijn gezicht vergeet ik nooit meer, zo mooi. Met kleine oogjes keek hij zachtjes naar mij terwijl hij met zijn hand over mijn gezicht streelde. Ik was zó gelukkig. Nieuwjaarsdag verliep even perfect als de dag ervoor. We aten pistoleetjes met confituur en dronken thee. Ik vond het geweldig! We maakten nog een aantal nieuwjaarbrieven van N. Ze had er maar 1 op school gemaakt en had er drie nodig. Knippen, plakken en klaar! We douchten, deden onze mooie kleren aan en vertrokken naar bonneke en bompa. N en M lazen hun nieuwjaarsbrief voor, we aten wat hapjes en praatten rustig. Er werden dadels met spek er rond op tafel gezet. Zoals sommigen wel weten ben ik verzot op dadels en ben ik een vegetariër. Ik wou dus dolgraag een hapje pakken maar deed het toch maar niet. D en zijn papa pestten me een beetje en opeens pakte de papa een hapje, deed het spek eraf en gaf de dadel aan mij. GE-WEL-DIG! We werden bij mij thuis afgezet en vertrokken een halfuurtje later naar opa. We waren de eerste dus we konden rustig met z'n allen in de zetel en op de stoelen gaan zitten. Binnen het halfuur zaten we met 20 man rond de kleine salontafel, stoelen vanuit de eetkamer, de keuken, de slaapkamer en de hobbykamer stonden opgepropt naast elkaar. Overal stonden mensen tussen en er werd à volonté chips, nootjes en drank bijgevuld. Toen was het tijd voor de nieuwjaarsbrieven. Ik las er één voor opa, mijn peter en kreeg een snoepzakje uit de grote doos en een enveloppe met centjes. Alle kleinkinderen kregen snoep, zelfs de vrienden en vriendinnen van de kleinkinderen. Opa had voor iedereen een zakje met zijn/haar naam op. Hij had alle namen van de vrienden en vriendinnen goed geleerd en vond het leuk zijn uitgebreide familie helemaal volledig, op twee vriendinnen na, bij hem thuis te zien. We gingen allemaal naar de Peking Wok en aten daar gezellig van het gevariëerde buffet. Na het eten ging iedereen zijn eigen weg terug naar huis. D en ik keken nog een stukje van de Pappenheimers en vertrokken naar hem thuis. We babbelden nog gezellig over allerlei onderwerpen. Uiteindelijk nam ik afscheid van D en van een perfecte twee dagen. Ik kan niet wachten tot de volgende keer. Hij maakt me elke minuut gelukkiger. Ik weet dat ik hem soms irriteer, maar dat probeer ik te vermijden. Hij weet dat hij mij ook irriteert met bepaalde dingen, maar dat maakt niets uit. Dat hoort bij een relatie, dat zei hij ook gisteren. We zijn echt een prachtig duo. We begrijpen elkaar en weten beiden dat we elkaar niet kwijt willen. Toen ik thuiskwam en me in de zetel legde, voelde ik me vreemd. Ik wou die armen terug om me heen, zijn warmte terug voelen, zijn handen kunnen vastpakken en in slaap vallen in afwachting terug wakker te worden naast die mooie glimlach. Ik vond het te geweldig om los te laten. maar ik ben nog maar 16. Ik kan nog niet alles hebben. Binnen een aantal jaren word ik elke morgen wakker naast hem. Daar droom ik nu van en soms... soms ben ik daar, bij hem en word ik wakker naast die glinsterende ogen, die zachte handen en die mooie, mooie glimlach.
Overlaatst vond ik een gedichtje terug tussen al mijn spullen. Ik zeg bewust niet 'rommel' want dat is het niet! Mijn kamer is misschien wel een tikkeltje (lees: een serieuze tikkel) rommelig maar er ligt geen rommel! Hoe dan ook, ik vond dit. Een tweetal jaar geleden geschreven gedichtje over sprookjes..
Fairytales
I didnt really believe in fairytales,
they were just made up-stories,
floating in time but never forgotten.
Fairytales were stories, written in books.
Books that lay in everyones homes.
Every night someone opens one of those books
and reads, enjoys, dreams.
One night, someone opened that book.
The one with that wonderful story,
written by an incredible author.
An author that believed.
He believed in life, laughing, dreaming.
But mostly he believed in love,
something that has a part in every fairytale.
I opened one of those books,
but I didnt really believe.
I didnt believe in life, laughing, dreaming.
And I guess I didnt believe in love either.
The moment I read those first words,
my life changed.
I couldnt keep my eyes of the lines.
I had to read more and more,
the whole story, if possible.
From Once upon a time.. till ..happily ever after.
The day I read that story was the most beautiful day
Vandaag is het Kerst! De dag van geven en vergeven. De dag dat iedereen blij is. Kerstmis damen en heren, dat is feest! Gisteravond was het kerstavond, pakjes werden geopend, er werd een grote maaltijd met veel *badabing badaboem* geserveerd, een kerststronk als dessert en een kerstboom met fonkelende lichtjes. Bij mij ging dit iets anders. Wij vieren niet op kerstavond, maar op kerstdag zelf. Gisteravond hadden we toch besloten om iets speciaals te doen. We kochten een grote doos met 100 hapjes, aten 's avonds alleen maar soep en aten alle 100 hapjes op voor de tv, terwijl we naar kerstspecials, quizzen en films keken. In slaap vallen in de zetel hoorde er natuurlijk ook bij. 's Morgens werd mama alleen wakker in de zetel, mijn broer en ik waren 's nachts naar ons bedje gegaan. Ik droomde over lichtjes en pakjes, lachende gezichtjes en kerstballen. Vandaag komt mijn droom uit, het is feest, want het is Kerstmis!
Zoals jullie wel weten komt 25 december steeds dichterbij. De avond die daar aan vooraf gaat is meestal een gezellige avond met de familie, vrienden of allebei. Om jullie al helemaal in de kerstavond-sfeer te brengen volgt een fictief kortverhaaltje:
Evelien had er echt geen zin in. 'Wat een bullshit, dat hele "gezellige" kerstgedoe', zei ze. 'Wie houdt er nu van dat lelijke rood en groen en van die ijskoude sneeuw buiten?' Evelien had zowaar een hekel aan de kunstmatig gecreëerde gezelligheid in de kerstperiode. Ze had dus ook totaal geen zin om mee te helpen aan het kerstdiner dat die avond op de tafel zou verschijnen, waar ook oma, opa, nonkel Bernard en tante Liesbeth aan zouden zitten. Misschien waren het wel de aangewakkerde gevoelens voor die ene jongen, die haar afkeer nog kracht hadden bijgezet. Ze had namelijk gisteren Thomas ontmoet op de trein naar huis. Thomas was een geweldige jongen en ze was op slag verliefd op hem, maar verder dan een vriendschappelijke babbel was het niet gekomen. Evelien zette zich aan haar laptop om nog even doelloos op Facebook rond te surfen. Een nieuw vriendschapsverzoek: Thomas Verreecke. Ze zag zijn foto en haar hart begon op slag sneller te slaan. Zenuwachtig klikte ze op 'accepteren' en nog geen 10 seconden later verscheen het chatvenster onderaan. Ze probeerde zo normaal mogelijk te doen tegen hem. Na een tijdje vroeg hij plots of ze geen zin had om kerstavond met hem en enkele vrienden en vriendinnen te vieren. Nu wist ze echt niet meer wat doen. Enigszins beschermd door de laptop antwoordde ze: 'Oh ja, dat lijkt me wel wat! =D' Zo spraken ze dus af om 9 uur bij hem thuis, waar de rest ook zou zijn. Het was ondertussen al half 7 en Evelien werd aan tafel geroepen. Met een opperbest humeur verscheen ze beneden aan tafel. 'Wat een warmte geeft die kerstsfeer toch', dacht ze. 'Waarom heb ik dat niet eerder gezien? Het rood dat staat voor het vuur in mijn hart en het groen voor al het geluk daarrond. Het wit ten slotte staat voor de nog ongevulde toekomst.' Ze vond het een prachtige gedachte. Na het eten - het was ondertussen al 8 uur geworden - sloot ze zich een half uur op in de badkamer. Toen ze er terug uit kwam, zag ze er oogverblindend uit. Tegen 20 voor 9 vertrok ze te voet naar het huis van Thomas, die maar twee straten verder bleek te wonen. Daar aangekomen, vol zenuwen, begroette ze hem en alle vrienden. Ze had fijne gesprekken met zijn vrienden en de tijd vloog voorbij. Het was ondertussen 12 uur geworden en de meeste vrienden gingen stilaan naar huis. Evelien zat de hele tijd na te denken over hoe ze haar gevoelens voor hem kon duidelijk maken, dat ze niet eens merkte dat de laatste naar buiten was gegaan. Daar waren ze dan nog met z'n tweeën. Ze keek plots recht in zijn ogen en die blik... die blik was onbetaalbaar! Hij stapte langzaam naar voren tot ze bijna met hun voeten tegen elkaar kwamen. Hij begaf zich langzaamaan in de gevarenzone (15 cm afstand tussen de twee neuzen) en voor ze het wist beleefde ze de meest memorabele kerstnacht ooit.
Hoe bevalt de eerste officiële dag van de vakantie jullie? Mij niet zo fantastisch. Ik verveel me dood! Iedereen is met vriendinnen of vrienden gaan schaatsen, gaan bowlen, op vakantie, noem maar op. En waar zit ik? Hopeloos achter mijn computer, te schrijven over hoe saai de vakantie eigenlijk wel is. Maar deze mentaliteit houden we niet, hoor. Morgen heb ik alweer veel te doen. Mijn nieuwjaarsbrieven moeten nog geschreven worden, ik moet nog een boekbespreking in het Frans maken en dus ook nog een boek in het Frans lezen.. Dat wordt leuk, niet? Ik moet mijn kamer nog opruimen, babysitten, afwassen, je hoort het al. De vakantie wordt TOP voor mij.
Natuurlijk heb ik ook leuke dingen te doen! Ik ga nog naar de kerstmarkt en ben al naar de dierentuin geweest, Kerstmis komt er ook aan, Oudejaarsavond en Nieuwjaar. Ik zie mijn lieve nicht terug! Daar kijk ik echt naar uit! Ik ga met mijn lieve schat nog een laatste keer naar de cinema voor ik mij volledig afsluit van de geldwereld. Je hoort het goed, ik ga sparen. In de zomervakantie ga ik mee op reis met de familie van D en dat kost geld. Veel meer dan ik op mijn spaarboekje heb staan. Jullie zullen wel denken: "Dat heb ik al eens eerder gehoord!" Nee nee, de boodschap luidt: Mijn spaarvarken blijft dicht, net zoals de deur tijdens de solden.
Ik weet dat ik zei dat ik de koude ging omhelzen vandaag, maar misschien was het net andersom. De koude kreeg ons helemaal te pakken. Nog geen minuut buitenshuis en we waren al volledig wit gekleurd. Toen we aankwamen in het koude ondergesneeuwde Antwerpen besloten we om eerst een kijkje te gaan nemen op de Meir, de winkelstraat in hartje Antwerpen. We draaiden een paar straatjes in en voor we het wisten stonden we de thee van één van de verkopers (D's mama) uit te drinken in de Sissy Boy. Na een kijkje in de winkel, het passen van een aantal hemdjes en een leuke babbel trotseerden we opnieuw de vallende sneeuw. We liepen het shoppingcenter binnen en zetelden ons gezellig met z'n tweeën in een klein restaurantje. Daarna wandelden we gezellig door de straten van 't stad, langs de schaatsbaan, voorbij een reusachtige iglo, leuke hondjes, kleurrijke mutsen en nog veel meer. Op het plein voor de kathedraal kreeg D een idee. "Gaan we een grote sneeuwbal rollen?" vroeg hij dolenthousiast. Hij knielde meteen neer en begon aan zijn reusachtige sneeuwbal. Ik nam mijn fototoestel en trok er natuurlijk hilarische foto's van. We begonnen sneeuwballen te gooien, uit te schuiven, te lachen en te gieren. Het leidde tot dit leuke resultaat.
We besloten om naar huis te gaan en lekker dicht bij elkaar, met een warme chocomelk én speculaasjes, Harry Potter en de Halfbloed Prins verder te kijken. Ja, ik weet het, niet echt de meest romantische film ooit. Maar thuis geraken, dat was de opdracht. We namen de bus naar Aartselaar, dat was al een goed begin. De bus stopte in het centrum dus we hadden nog een andere bus nodig om ons helemaal naar D thuis te brengen. Ik zei: "We pakken de 501, die stopt vlakbij jou." Waarop D antwoordde: "Nee, de 503 stopt bij mij." Je weet hoe dit gaat, ik ga niet in discussie en we nemen de 503. Natuurlijk had ik wél gelijk en stopte de 503 helemààl niet bij hem. Na een lange (lees: heel lange) geïmproviseerde wandeling door het Reukerspad, dat meer op de Noordpool begon te lijken na een tijdje, kwamen we terug in de bewoonde wereld. Een uur later dan gepland, weliswaar. Na een gevecht om onze schoenen buiten uit te krijgen met bevroren vingers, nestelden we ons in de zetel en keken rustig onze niet-zo-romantische film. We vonden hem beiden geweldig en hadden genoeg romantiek door gewoon, met een besneeuwde neus, bij elkaar te zijn.
Vandaag ga ik naar de stad, niet zomaar een stad natuurlijk, DE stad. Ja, ik ga naar Antwerpen. Antwerpen is één van de leukste plekjes van België, misschien zelfs wel van de hele wereld. met zijn kerstmarkten, bloemenwinkels, verkoopstandjes, cafeetjes, restaurants waar je echt àlles kan eten wat je hartje maar begeert. Dàt is Antwerpen. Niet de kathedraal, het beeld van Brabo, de Schelde of het nieuwe Justitiepaleis. Nee, het is de gezelligheid die Antwerpen zo mooi maakt, de kleine straatjes. Het zijn de mensen, de echte Antwerpenaren, die het leven in 't stad zo boeiend maken. Vandaag mag ik de sfeer opsnuiven, mag ik tussen die mensen lopen, de markten afschuimen en de koude omhelzen in hartje Antwerpen. Zoals ze op z'n Antwerps zeggen: Kzen zot van A!
Ken je dat gevoel? Zo die vlinders in de buik, je hoofd vol van dromen? Ik ken het maar al te goed. Verliefdheid is iets vreemd. Je koopt het niet, je kan het niet bij je sleutels in je zak stoppen, je kan het ook niet opeten of opsluiten, afwassen of erop zitten. Het overkomt je gewoon! Bij mij is het me overkomen, alleen denk ik niet dat dit verliefdheid is. Het gaat zoveel verder dan de doorsnee vogeltjes die fluiten, verder dan alles wat je ooit hebt kunnen dromen over verliefdheid, wat je ooit dacht dat het zou kunnen zijn. Het gaat verder dan het sprookje. Liefde. Dàt is wat ik voel en ik laat het nooit meer los. De woorden 'Ik hou van jou' lijken zo gewoon en eentonig. Ik wil meer zeggen, maar kan het niet. Dan kijk ik naar hem met al die liefde schitterend en fonkelend in mijn ogen. Dat ziet hij dat ik geen woorden meer nodig heb om 'ons' te zeggen.
Zoals jullie wel al gemerkt hebben, is er weer veel veranderd in de laatste 2 dagen. We hebben onszelf in een nieuw kleedje gestoken, met andere woorden, we hebben een nieuwe lay-out. Deze is gemaakt door Dylan, die eveneens mijn nieuwe co-auteur is! Jullie zullen dus zowel van mij als van hem jullie dagelijkse überpositieve blogberichtjes ontvangen. Spannend, niet?
Om te antwoorden op Dylan's blogbericht: Ik heb ook wel zin in sneeuw! Het lijkt alsof de winter nog maar halfweg is. Het is alleen maar koud. Waar blijft de sneeuw?
Hebben jullie het al door? De meeste studenten onder ons moeten vrijdag nog wel even naar school om hun rapport op te halen, maar het is eindelijk zover! De vakantie is hier! (Met bijbehorend applaus en gejuich!) Iedereen heeft natuurlijk al een volgeboekte agenda en is maar aan het plannen om die ene film er nog tussen te kunnen proppen. Ik ken dat gevoel, elk jaar weer opnieuw. Alleen heb ik dit jaar niet zo'n last van drukke schema's en een overdosis aan voicemailberichten. Het is eindelijk wat rustiger. Nu kan ik genieten van een warme chocomelk, van een spelletje tetris, van een boterham met choco, een knuffel, een lach, een zoen. Ik geniet eindelijk van het echte leven! Ik kan uren in Antwerpen rondhangen, ben vogelvrij en kan alles aan. Ik heb geen tijdsbesef en lig uren met hem in de zetel. Gewoon liggen, niets meer. Af en toe een lach, een blik en de woorden: Ik zie je graag.
Voor sommigen is de kerstvakantie al begonnen, voor anderen begint ze deze zaterdag. Feit is dat het bijna kerstmis is en dat is zo'n leuk vooruitzicht. De dagen rond kerst zijn echt geweldig: kerstmarken afschuimen, op koopjesjacht gaan, de pakkende warmte voelen nadat je uit de kou komt... Er ontbreekt nog maar een ding en dat is sneeuw! Het zou zo leuk zijn als het moest beginnen sneeuwen, het wintergevoel wordt dan helemaal compleet. Jij zit lekker binnen, maakt niet uit waar, en buiten dwarrelt de sneeuw dan naar beneden. Wordt het binnen wat te warm? Geen probleem: je rent naar buiten en begint in de sneeuw te rollen, een sneeuwbalgevecht te organiseren en de kou? Die vergeet je gewoon! De winter is echt een fijne periode. Voor de mensen die het nog niet deden: geniet ervan! Het is de moeite. :D
Oh ja, ik heb mij nog niet voorgesteld: ik ben Dylan en vanaf nu zelfverklaarde co-auteur van deze blog :D
Ik heb de laatste tijd niet meer veel geschreven. Zoals elke student wel weet, zijn het examens deze weken. Tijdens de examens heb je je computer meer dan ooit nodig, niet alleen voor doelloos op facebook rond te klikken, maar om je leerstof samen te vatten, af te printen, door te mailen, noem maar op. Helaas laat de technologie ons soms een beetje in de steek. Als je je radio het hardst nodig hebt, zijn de batterijen leeg en vind je je kabel niet meer. Als je je laptop nodig hebt, is hij weer te traag. Er is altijd wel iets met de technologie van vandaag. Geef mij maar een beeldbuis en een ouderwetse tandenborstel.
Vandaag begon ik met mijn eerste examen, een mondeling Latijn. Ik denk dat ik het goed heb gedaan voor een eerste mondeling ooit! Het ging vlot, ik kon op de meeste vragen meteen antwoorden en ging buiten met een trotse glimlach op het gezicht.
Vanmorgend reed mijn mama mij naar school. Uit een klein straatje kwam er plotseling een vrachtwagen in volle vaart aan. Hij was er zo zeker van dat hij de grotere straat zou inrijden en iedereen voor hem zou stoppen. Maar wonder bij wonder stopte hij abrubt. Hij remde en reed rustig, op zijn beurt, de straat in.
Moraal van het verhaal: Een vrachtwagen voelt zich groot, tot de bus eraan komt gevlogen.
Voor sommigen is de kerstvakantie al begonnen, voor anderen begint ze deze zaterdag. Feit is dat het bijna kerstmis is en dat is zo'n leuk vooruitzicht. De dagen rond kerst zijn echt geweldig: kerstmarken afschuimen, op koopjesjacht gaan, de pakkende warmte voelen nadat je uit de kou komt... Er ontbreekt nog maar een ding en dat is sneeuw! Het zou zo leuk zijn als het moest beginnen sneeuwen, het wintergevoel wordt dan helemaal compleet. Jij zit lekker binnen, maakt niet uit waar, en buiten dwarrelt de sneeuw dan naar beneden. Wordt het binnen wat te warm? Geen probleem: je rent naar buiten en begint in de sneeuw te rollen, een sneeuwbalgevecht te organiseren en de kou? Die vergeet je gewoon! De winter is echt een fijne periode. Voor de mensen die het nog niet deden: geniet ervan! Het is de moeite. :D 
