Om jullie alvast een warme kerst en spetterend nieuwjaar te wensen kan je hier je e-mailadres achterlaten:
Beoordeel dit blog
Thoughts & Behaviour
Every teenager has a life. This is mine.
04-11-2009
Bobbejaanland
Dag bloggertjes,
Gisteren ging ik met J, F en D naar Bobbejaanland. De pret begon al op de heenweg in de auto, ze pakten mijn schoenen en kousen af, ze kietelden me en ze stopten maar niet! Ik lachte natuurlijk. Wat wil je, als er twee kinderen je kietelen. J liet ons allemaal in de lach schieten door zijn imitaties van Alex Agnew, een komiek die iedereen van Antwerpen wel kent. Hij was geweldig! Na even verkeerd te rijden kwamen we dan aan in Bobbejaanland.
Onze eerste attractie: De vliegende stoeltjes. Je kent ze allemaal wel. Voor jong en oud is dit de perfecte startattractie. De volgende werd de Mambo. Maagomkerende, veel te snelle, vooruit- en achteruitgaande bootjes. Heb ik al gezegd dat ze snel gingen? Vooruit ging nog, maar achteruit was wat minder. De Speedy Bob kwam ook nog aan de beurt, scherpe bochten à volonté. Ook niet zo goed voor de maag. We gingen het dan maar wat rustiger aandoen. We splitsten: J en F, en D en ik. D en ik waren gewoon wat aan het rondwandelen, toen 3 muzikanten naast ons kwamen staan en begonnen te spelen. We dansten op hun muziek, kregen toeschouwers en vonden het beide hilarisch!
De rest van de dag verliep zoals een normale dag in Bobbejaanland. Verschrikt wegduiken en nat worden in de 4D-show, gillen in de SletchHammer en de Typhoon, uitkijken naar je foto van de boomstammetjes. Voor mijn broer was het de eerste keer dat hij overkop ging toen we als afsluiter de Typhoon deden. Fantastisch! Hij was zo bang en toen hij eruit kwam wou hij opeens nog een keertje. Voor F was het niet haar eerste keer maar wel de eerste keer in de T. Ze panikeerde een beetje toen we bijna bovenkwamen maar we kalmeerde haar door te zegge dat ze heel hard moest gingen. Ze vond het natuurlijk ook geweldig!
Een spannende, natte, romantische, zeer geslaagde dag die we zeker nog een keer herhalen!
Eerste indrukken, daar wil ik het eens over hebben. Ik heb vandaag de ouders, broer en zus van D ontmoet. Ik was zo zenuwachtig! Een eerste indruk is niet één van mijn sterkste punten dus ik hoop dat ik het wat goed gedaan heb. Toen ik binnenkwam heb ik denk ik 5 keer 'Hallo' gezegd.
Zijn zusje vond ik echt fantastisch! Ze kan je echt besluipen, hebben we ondervonden. In het begin was ze verlegen, ze zei nog niets en giechelde maar wat als ik iets zei. Maar later op de avond speelde ze met me, wou ze naast mij aan tafel zitten, noemde ze me haar vriendin en vond ze het spijtig toen ik wegging. Ze is echt schattig, maar kan, zoals alle kindjes, wat bazig zijn. Ik vind het niet erg. N is geweldig! Zijn ouders zijn ook echt plezant en grappig. Zijn broer was een beetje ziek dus we hebben niet echt veel gebabbeld. Ik hoop dat dit lang blijft duren! Ik vind ze allemaal fatastisch. Nu hopen dat ze hetzelfde van mij vonden..
Verliezen is niet altijd makkelijk. Het is nooit gemakkelijk eigenlijk. Vandaag is het Allerheiligen dus ben ik, net zoals vele andere mensen, naar het kerkhof geweest. Mijn papa is al bijna 13 jaar overleden, mijn oma 2 jaar en 7 maanden. Het kerkhof heeft een vreselijke regel: Graven worden na 10 jaar gewoon weggedaan. Omdat ik dat niet aankon hebben ze mijn papa verplaatst, toevallig vlakbij mijn oma, allebei in een urne. We gingen er vandaag naartoe met de dichtste familie. Daarna zijn we, zoals elk jaar, gaan eten. Alleen dit jaar werd het de Lunchgarden in plaats van Den Uil. Daar worden we weer met z'n allen positief en praten we over leukere dingen. We gaan elk jaar naar buiten met een nieuw lachend gezicht, klaar voor het volgende jaar zonder de mensen waar we nog zoveel van houden maar die helaas alleen nog maar in onze harten bestaan.
Na mijn laatste blogbericht is er heel wat gebeurt, laten we het zo zeggen. Gisteren was het knuffeldag én de laatste dag voor de herfstvakantie. Omdat dit samenviel werd er heel wat afgeknuffeld op school! Ik heb natuurlijk ook mijn steentje bijgedragen. Vrijdag heb ik een achtste uur, dus de vakantie liet wat op zich wachten. Juist toen ik de poort doorging en met stralende ogen de vakantie binnenging kreeg ik een berichtje. Ja, je weet al wie hé. D natuurlijk! Ik heb meteeen gevraagd of hij naar de chirofuif ging die avond, ik zou daar sowieso zijn. En ja, hij heeft zelfs voorgesteld om samen te gaan. Hoe lief.
Ik had een drukke agenda die avond, dus heb niet veel kunnen nadenken over mijn outfit. Stress vanaf de eerste minuut, leve de vakantie! Ik vertrok, zoals elke vrijdag, naar mijn bomma. Omdat het de volgende dag Halloween zou zijn liepen er overal heksen rond in het centrum van Aartselaar. Mijn broer, zus, haar twee kinderen en ik besloten om maar eens een kijkje te gaan nemen. We kwamen volgeladen met snoepjes, bolletjes en lolly's terug. Daarbij kwam dan ook nog eens het dessert. Conclusie: Buikpijn!
Gelukkig ging dat snel over en kon ik gaan dansen. We oefenden voor het Halloweenoptreden vanavond. We moeten op HALLOWEEN op een KERKHOF dansen! Ze kennen mij daar blijkbaar nog niet zo goed. Ik ben namelijk een echte bange kikker als het op griezel aankomt! Ik zal jullie nog wel eens een verhaal vertellen over een griezelfilm op het feestje van H.
Om 22.30 was het dan eindelijk zover, ik mocht gaan. Ik sprong op mijn fiets en repte me naar de Bist. Terwijl ik aan het fietsen was heb ik mijn haar nog gekamd én deo gespoten. Wie nu nog altijd gelooft dat vrouwen geen twee dingen tegelijk kunnen doen, heeft ze niet meer alle vijf.
22.52 Aangekomen, en nog op tijd ook! Tegen 23u konden D, P en ik vertrekken naar de fuif, te voet weliswaar. Ik ga straks mijn fiets halen, die staat nog op de Bist. Ik heb ondervonden dat ik na 22u niet alleen mijn verstand verlies, maar ook mijn oriëntatie en kennis van Wilrijk. Ik zou me moeten schamen, dat doe ik niet, maar het zou moeten. Tegen 23.15 kwamen we aan op de chirofuif, en wat zagen we daar? Zowat de hele school! Althans, een groot deel. Nog een tof onderdeel van de avond , naast dat ik al een hele aan de zijde van D liep, was dat ik J terug zag! Het was al zeker 3 weken geleden dat we elkaar zagen! Vroeger zagen we elkaar elke dag, dus dit is een hele tijd voor ons! Ze is één van mijn beste vriendinnen dus ik mis haar echt wel! Het was dan ook geweldig dat ik haar kon knuffelen op knuffeldag. Op de fuif was ik enorm actief en danste ik met O op de tafels. C danste nogal hilarisch, hoe zullen we het noemen.. poging tot sexy? Haha, ik zag er waarschijnlijk hetzelfde uit! Onee. Daar gaat mijn eerste feest-indruk. Toen D drankjes ging halen barste de roddelinvasie uit! Iedereen vroeg maar hoe het zat, hoe het kwam dat we samen aankwamen en of er al iets gebeurt was. Ik moest zowat iedereen op de hoogte brengen in 2 minuten! In sneltempo vertelde ik dan heel het verhaal en moest ik iedereen de volgende dag iets laten weten. Tegen 01.30 waren we terug onderweg naar de Bist, D en ik alleen, weliswaar. We liepen dicht tegen elkaar met onze armen stevig rond ons. Ik denk dat we elkaar niet wouden laten gaan. Hij bracht me naar huis met zijn brommer. Ja, ik weet het, een excuus om hem eens goed vast te houden. Dat liet ik natuurlijk niet gaan. Toen we thuis waren, ja, toen gebeurde het hé.
Vandaag ben ik extra goed gezind! En weet je waarom? Ik heb gisteren meer dan 5 uur en half gechat! En dan nog met dezelfde persoon. Het was echt hilarisch! We hebben over allerlei onderwerpen gepraat, van school tot telepathie, van musicals tot tandenborstels. Je zou kunnen zeggen dat zowat alles ons scherm gepasseerd is. En ik zeg bewust, ons scherm. We zaten namelijk op hetzelfde scherm te typen. Met die moderne technologie van deze tijden is dat mogelijk. Een programmatje downloaden en klaar, je zit op iemand anders zijn scherm. Het is echt vreemd om je muis te zien bewegen op je eigen scherm, je iemand je notepad ziet openen en begint te typen. Een zelfstandige computer, zullen we zeggen. Dit moet je sowieso een keer proberen, het is echt geweldig! Vanmorgen werd ik wakker met de grootste glimlach ooit! Ik kan maar niet stoppen met lachen. Blijheid zit op zijn toppunt vandaag! En allemaal dankzij D! Ik heb zelfs Grey's Anatomy gemist, dan zegt iets, niet?
Ken je dat vreselijke gevoel als je een keuze moet maken en wat je ook kiest, iemand wordt gekwetst? Wat je ook beslist, er is altijd een minpunt. Geen win-win situatie, geen win-verlies, geen 50-50. Iedereen verliest. Je kan zeggen van niet, maar iedereen moet toch minstens 1 keer door zo een keuze worstelen in zijn leven, of beter gezegd, tienerleven. Je ouders gaan scheiden, bij wie ga je wonen? Er wordt sowiewo één van je twee ouders gekwetst, ook al delen ze het hoederecht. Bij wie ga je in de week wonen, bij wie in het weekend én bij wie eerst? Dan moet je allemaal zelf beslissen. Tenminste, als je al 14 jaar bent. Als je jonger bent, beslist de rechter, of je ouders zelf. Maar wie wordt er dan gekwetst? Juist, jij.
In het leven moet je soms keuzes maken die je misschien helemaal niet wil maken. Toch maak je ze, omdat het moet. Omdat het zo afgesproken is. Je staat voor een keuze en je kiest. Niet kiezen is toch ook een keuze?
Ik heb ontdekt dat er al heel wat mensen mijn blog gepasseerd zijn. Ik heb namelijk al meer dan 100 bezoekers gehad op een korte tijd. Natuurlijk ben ik hier heel blij mee! Zoveel geïnteresseerde lezers maakt een blogger echt wel gelukkig! Dus aan al mijn lezertjes, bedankt! Ik hoop dat jullie nog vaak passeren. Laat eens wat van je horen!
Iedereen heeft een lievelingsdier. Jongetjes van 6 zeggen meestal 'draak'. Meisjes dan weer 'poes'. Als ze 10 zijn, hoor je meestal 'paard'. Bij jongens van diezelfde leeftijd hoor je dan weer 'slang' of 'krokodil'. Je lievelingsdier veranderd bij de meesten mee met je leeftijd. Bij mij dus niet. Ik ben al jaren fan van het nijlpaard! Heb je ze al eens goed bestudeerd? Ze zijn echt hilarisch! Als ze lopen, waggelen ze zoals dikke ganzen op kasseien. Als ze in het water plonzen, kan er een schip vergaan in de golven die ze maken. Als ze dan weer boven water komen flapperen ze hysterisch met hun kleine oortjes. Heb je ze trouwens al eens goed bekeken, die oren? Volgens mij zijn ze niet groter dan hun kleinste tanden! Ze zijn fantastisch! Beeld je de oren van de tekenfilmfiguur 'Schrek' in, kleur ze in je gedachte grijs, maak ze iets kleiner en je hebt de oren van een nijlpaard!
Als jullie nog niet wisten dat ik een tikkeltje vreemd ben, dan weet je het nu!
Ik heb een verslaving, of toch een beginnende, tenminste, dat denk ik toch! Sinds vorige week ben ik verzot op Grey's Anatomy. Zoals alle liefhebbers weten is de serie van maandag tot donderdag te zien op VijfTv. Het is eindelijk terug maandag! Ik heb sinds vrijdag elke dag, niet gelogen (of zoals ze dat in Antwerpen zeggen: zonder zwans!), gedacht aan wat er zou gebeuren vandaag. Binnen een halfuur is het zover, het vervolg. Ik snap het nog steeds niet goed, maar begin sommige verhaallijnen wel al door te hebben. Misschien moet ik nu nog maar wat leren. Ik heb nog Duits te doen, zit niet voor niets in 5 Latijn Moderne Talen.
Omdat ik geen enkele scholier ken die zegt dat maandag de leukste dag van de week is, heb ik voor alle scholieren onder jullie, en natuurlijk alle anderen ook, iets om jullie dag wat leuker te maken. Friends-bloopers! We beginnen met 'the best of Chandler'.
Zoals jullie gisteren gelezen hebben, was het Kinder- en Jeugddag, een optreden van onze volksdansgroep. Thema: Holly-Bollywood. Zoals jullie dus ondertussen ook al weten ging ik over naar de volwassenen. Dit was geen makkelijke opdracht. We zullen er later op terugkomen. Ik wil jullie eerst vertellen over het optreden, wat natuurlijk fantastisch was!
We begonnen met de kindjes (4/5 - 10 jaar), zij deden een danssuite (opeenvolging van dansjes) in het thema van 'The Sound of Music'. Iedereen vond het prachtig. De kindjes waren enorm schattig gekleed. Ze kwamen op in een wit nachtjaponnetje met rode strik en met ieder een groot kussen in hun twee handjes. Iedereen vond hen om op te eten, figuurlijk wel te verstaan. Na de danssuite van de kleinsten kwam de jeugd (10 - 16 jaar) op met het thema 'Stomme film'. Deze suite dansten we in volksdanskledij. Helemaal stil in de zaal. Wanneer de lichte vrolijke pianomuziek begon en het bordje 'Het bal' verscheen, begonnen we allemaal te praten en te feesten, in stilte natuurlijk. Toen de pianomuziek stopte, de jongens de meisjes uitnodigde en naar hun plaats brachten, was het tijd voor onze eerste dans. Tussen elke dans deden we een klein toneeltje. Y en N speelde 'den dikke en den dunne'. Gelach en getier joelde door de zaal. Iedereen lachte, zelfs de kleinste kindertjes. Opdracht volbracht! De kinderen brachten nog een suite met het theme 'Cowboys en indianen, Western'. Natuurlijk vond het publiek dit ook fenomenaal.
Pauze. H, M en ik hadden een kleine taak. H liep rond met popcorn, M met ijsjes en ik riep met luide stem door de hele zaal: IJSJEEEEES! POPCOOOOORN! FRISCOOOOOS! 1 EUROOO! Hoor je me al?
Na de pauze begon de jeugd met het thema 'Horror'. We vormden een gemakkelijk jeugddansje om tot een heuse 'thriller'-sensatie Inderdaad, we dansten op Michael Jackson. Helemaal in het zwart gekleed kropen we als weerwolven het podium op. Sommigen, waaronder ik, met een set vampiertanden tussen hun kaken, wat trouwens heel (lees: héél) vies smaakt. De meisjes hadden daarbij ook nog dansschoenen met een hak aan, dus dit was wel echt eng, hoor. De suite werd voortgezet met een vampierendans, terug met de vreselijke vampierentanden, een bezemdans en een dans waar we verkleed gingen als spoken. Amateuristisch natuurlijk met een wit laken over onze hoofden. Het blijft een Kinder- en Jeugddag hé. De kindjes deden nog een stukje Bollywood, verkleed als buikdanseresjes en Alladins. Dan kwam de jeugd op, joegen de kindjes weg en deden zelf een dansje. Wanneer de kindjes er terug bij kwamen deden we nog een dansje met z'n allen als afsluiter.
We gingen in een halve kring zitten, met een daverend applaus. De kindjes die naar de jeugd overkwamen waren M en G. Hun opdracht: Een jeugddansje meedansen. M liep vliegensvlug naar mij en nam direct mijn handje vast. Ze danste het hele dansje naast mij. Ik vond het spijtig dat ik weg moest nu er weer zo'n lief en schattig meisje naar de jeugd kwam. Ze slaagden allebei met 110% en we verwelkomden ze bij de jeugd.
Toen was het de beurt aan ons. H, M, M en ik werden volwassenen. Onze opdracht: De meisjes (H, M en ik) moesten eerst een aantal quizvragen beantwoorden, diegene met de meeste punten mocht over, de anderen moesten een tweede opdracht doen. H won en dus moesten M en ik wachten op onze volgende opdracht. Omdat strijken één van de belangrijkste capaciteiten is van een goede volksdanser moest de enige jongen (M) een schort strijken. En dan nog zo snel mogelijk. Terwijl hij bezig was, moesten M en ik Beeptest lopen. Elke student die dat woord hoort wou dat hij zich die dag ziek had gemeld. Omdat volksdansers een goede conditie nodig hebben, begonnen M en ik dan maar te lopen. Omdat M na 5 minuten nog altijd aan het strijken was, kreeg B (een 16+er) een idee. Pompen! Zien jullie mij al pompen? Het publiek heeft het ook niet gezien. Wat ze wel hebben gezien was een poging tot. Omdat ik maar niet door mijn armen kon gaan, duwde B me nog eens goed naar beneden. Plat op mijn gezicht natuurlijk. M was eindelijk klaar! De schort was nog meer gekreukt dan ervoor maar uiteindelijk slaagde we er allemaal in onze volwassenheid te bekomen. De één wat eerder dan de ander, maar we zijn er allemaal geraakt! Welkom bij de 16+ers!
Vandaag is het zover, het is Kinder- en Jeugddag. 7 weken oefenden we om deze dag overgetelijk te laten worden. Met ongeveer 15-20 dansen zullen wij, de jeugd, samen met de kindjes een fenomenaal optreden brengen.
"Volksdansgroep De Kegelaar is trots op onze kinderen en jeugd!" De wijze (lees: zeer wijze) woorden van E aan het begin van het optreden. Dan begint hij een verhaal te vertellen, een spannend, of een droevig, een gelukkig misschien? Dat weet het publiek nog niet. Ze weten alleen het thema. Dit jaar kozen we voor het thema Bollywood, stomme film en horror. Zoals alle andere jaren heb je nog geen idee wat het verhaal zal brengen, wat er zal gebeuren of hoe het eindigt. Spanning in de zaal, maar nog meer spanning achter de schermen. Iedereen kleed zich vliegensvlug om tussen de dansen door. Dan weer een zwarte t-shirt, dan weer een gekleurde broek, dan weer volledig in volksdanskledij. Stapels kleren liggen overal, en overal hoor je flusiterende mensen: "Heb je mijn broek gezien? Kun je dit vastspelden? Help je even?" We moeten wel fluisteren. Als we iets te luid praten, hoort iedereen in de zaal hoe we vloeken als we onze kleren niet meer vinden.
Dit optreden gaat fantastisch worden. 2 redenen. 1. Onze thema's zijn geweldig. Stomme film wordt hilarisch. Bij bollywood wiebel je sowieso mee op je stoel en bij horror, daar hebben we iets speciaals. We hebben één van onze jeugddansjes zodanig omgevormd, zodat we kunnen dansen op een lied van The King Of Pop. Ja, inderdaad. We dansen op Thriller van Michael Jackson. Spanning en ambiance verzekerd. 2. Dit jaar werd ik 16. Dat betekent dat ik overga naar de volwassenen. Natuurlijk danste ik al langer mee met hen, omdat ze soms extra meisjes nodig hadden. Voorbereid ben ik dus wel. Maar dit jaar ga ik dus echt over. Ik ben geen jeugd meer. Spannend! Elk jaar verzinnen ze een aantal opdrachten voor de meisjes en jongens die overgaan. Dít jaar gaat wel héél speciaal worden, zeggen ze. Om dat H, M, M en ik overgaan hebben ze blijkbaar een extra leuke opdracht voorbereid. Ik ben benieuwd.
Ik moet bijna gaan, we hebben nog veel werk. Podium bouwen, dansen oefenen, kledij strijken en ophangen, laatste speldjes vaststeken, de zaal in orde maken. Kortom, wens me succes!
Iedereen die de voorbije maanden naar de televisie heeft gekeken weet natuurlijk wat Zumba is. Dé fitnessrage van het jaar is eindelijk van Amerika naar België overgevlogen. Sinds een paar maanden ben ik dan ook een hevige Zumba-fan. Elke donderdagavond ga ik naar een groepsles en ik vind het is echt fantastisch. De meeste van jullie zullen denken, dat werkt toch nooit! Ik voel letterlijk ál mijn buik-, been- en armspieren na een les. Iedereen zou het minstens één keer moeten proberen.
Je begint met een opwarming. De eerste les was ik daar zelfs al moe van! Ik heb een hoog ritmegevoel, ik volksdans al van mijn 5 jaar, ik kan met mijn heupen bewegen en tóch kon ik de pasjes niet onthouden, laat staan uitvoeren. Na een tijdje ging dit veel beter en nu? Nu dans ik gewoon mee en beweeg alsof het niets is. Zumba is echt iets voor mij. Ik wist het zodra ik de reclame zag.
Na de opwarming komen de tracks. Superleuke 'dancemoves' op een hevig ritme. Eigenlijk zijn het gewone liedjes waar af en toe 'ZUM-BA' en wat getier en gelach tussen geplakt is. Toen ik dat doorhad schoot ik zo hard in de lach dat de hele zaal zich naar me toe draaide. Ja, daar stond ik dan met een rood hoofd en de slappe lach! Hilarische momenten verzekerd als je Zumba volgt. Als je bijvoorbeeld niet kunt volgen lach je jezelf ook maar gezellig uit! Daarna dans je sowieso met een glimlach verder.
De cooldown is zelfs op leuke muziek, je strecht jezelf al dansend. Dit vind ik één van de leukste dingen van Zumba, je blijft maar dansen!
Leuke muziek, fantastisch moves, geweldige trainers én het werkt nog ook! Waar wacht je op?
Heb ik jullie al verteld dat ik graag foto's trek? Mijn fototoestel gaat altijd overal mee naartoe. Ik neem foto's van alles, en bij álles mag je je wel wat voorstellen! Een aantal dagen geleden heb ik er zelfs een 10-tal van een soepkom getrokken. In mijn kamer vond ik overlaatst twee kleine stenen beeldjes. Ik zette ze in de tuin en daar zijn mooie foto's uit gekomen. Omdat de vreemdste dingen vaak het mooist zijn, vind ik het zo leuk. Natuurlijk neem ik ook wel foto's van vriendinnen. Hier zijn de resultaten.
Ik snap het nog niet echt, maar ik vind het nu al fantastisch. De serie waar iedereen het tegenwoordig over heeft, heeft me eindelijk te pakken.
Eerst dacht ik, daar kijk ik nooit naar. Een ziekenhuisserie, het gedacht alleen al! Al dat bloed, al de drama's, ongelukken, mesjes en operaties.. Nee nee, zeker niets voor mij! Maar vorige week donderdag verveelde ik me zo. Ik was ziek en kon echt niets meer doen. Ik had al pakweg 6 films gezien die dag, een boek volledig uitgelezen, de krant uitgepluisd en de Cosmogirl een paar keer doorgenomen. Je zou er van verbaasd zijn hoeveel tijd er eigenlijk in een dag zit!
Half slapend zette ik dan maar de TV aan, drukte op de knop van de DigiCorder en sprong automatisch naar VijfTV. Reclame. Ik had nog nooit om 20u naar VijfTV gekeken dus was wel wat nieuwsgierig. Wat zou er nu komen, dacht ik? Door de moderne technologie moest ik maar op een knopje drukken om te kijken wat het volgende programma zou zijn. Plots zag ik de woorden, de titel van de serie. Het drong niet tot me door dat ik al heel m'n tienerleven dat soort series mijd als de pest. Ik krijg nachtmerries van alle bloederige scènes en drama's. Omdat ik geen zin meer had om het TV-kasje van de salontafel te grijpen, begon ik dan maar te kijken naar Grey's Anatomy.
Eerste reclame. Misselijk dat ik was! Dat heb je bij griep hé. De serie vond ik fantastisch! Patrick Dempsey speelt erin mee, wat ik nog niet wist. Ik zou al veel vroeger gekeken hebben. Ik wou zo erg verder zien dat ik maar ineens voor heel de volgende week alle afleveringen geprogrammeerd heb! Nu ben ik een grote fan van de ziekenhuisserie. Ik snap het nog niet echt, maar ik vind het nu al fantastisch!
Make a wish, place it in your heart. Anything you want. Everything you want. Do you have it? Good. Now believe it can come true. You never know when the next miracle comes from the next smile, the next wish come true. But if you believe that it's right around the corner and you open your heart and mind to the possibility of it, to the certainty of it, you might get what you're wishing for. The world is full of magic. You just have to believe in it. So make your wish. Do you have it? Good. Now believe in it. With all your heart.
Als ik dat nu maar gedaan had, als ik dit nu maar deed, had ik hem maar gebeld, had ik maar dit, had ik maar dat. Als, als, als. Hebben jullie nooit last van het ALS-syndroom? Nou, ik wel! Als je twijfelt, gewoon doen! Dat ik één van mijn motto's. Behalve bij twijfelachtig eten, dat gooi je gewoon weg. Je wilt toch geen voedselvergiftiging krijgen. Dat heb ik vorig jaar gehad en is ten zeerste af te raden.
De twee gevaarlijkste woorden, of woordgroepen. "Als.." en "Had ik maar.." Stop met deze woorden te gebruiken. Ze zijn nergens goed voor. Ze laten je twijfelen over iets waar je daarvoor zeker van was. De meeste mensen kijken terug naar het verleden en zeggen: "Had ik maar.." Dit mag je dus nooit doen. Je was er op dat moment zeker van en dat is dat. Het heeft geen zin je schuldig te voelen omdat je een keuze hebt gemaakt. Er zijn geen juiste of foute keuzes. Elke keuze heeft invloed op je leven vandaag. Zelfs de kleinste, waar we niet bij nadenken. Een voorbeeld: Je wordt wakker en gaat naar beneden en kiest ervoor om te douchen. Die kleine keuze kan je leven bepalen. Stel dat je een hele knappe jongen of een knap meisje tegenkomt en *badabing badaboem* je bent verliefd. Dat heb je allemaal te danken aan die douche vanmorgen. Als jouw haar niet zo perfect had gelegen of al het vuil was niet onder je nagels uit, zou je dan nog altijd zo aantrekkelijk zijn?
Ook als we kiezen om niet te kiezen maken we een keuze. Dat zijn de wijze woorden van onze niet-zo-wijze godsdienstlerares van vorig jaar. Je moet er maar eens over nadenken.
Als ik dit maar had gedaan. Dat haalt niets uit. Leef je leven alsof het morgen voorbij zou kunnen zijn. Kijk niet meer naar het verleden maar naar de toekomst. Als je twijfelt, DOEN!
Iedereen een leuke dag op school gehad? Een test gehad? Taak moeten afgeven? Weer veel huiswerk gekregen tegen morgen, overmorgen, zelfs na de herfstvakantie? Ja, ik ook. Wat is er toch met de scholen aan de hand. We krijgen een té groot lessenpakket dus krijgen we enorm veel huiswerk. Daarbij komen ook nog je klusjes thuis. Afwassen, helpen stofzuigen, even snel naar de winkel gaan omdat mama iets vergeten is. Je kent dat wel. Oh, en vergeet niet te sporten, want je lichaam moet gezond blijven. Je wilt toch niet dik worden hé? Nee nee, sport is een must. En je vrienden, laat je die zomaar stikken? Nee, je gaat samen shoppen, je kijkt samen een film, gaat samen eens een wandelingetje maken, iets drinken. Maar dan denk je opeens aan je muziekles. Ja, dat komt er ook weer bij. Je moet oefenen voor je zang, je viool, je piano, noem maar op. Onee, de examens komen er ook weer bijna aan. Misschien zal ik dansles dan maar laten vallen dit jaar. Of scouts? Misschien toch maar die viool. Snel, snel, je moet bij opa gaan eten. Vergeet niet dat je morgenavond nog gaat babysitten bij je buren. Heb je je taak al gemaakt?Dat lukt me nooit op tijd.
De meeste jongeren denken dat ze te weinig tijd hebben. Maar heb je al eens stilgestaan bij het werk van je ouders? Wassen, koken, werken, strijken, boodschappen doen, je uit bed halen, boterhammen voor je kleine zus of broer smeren,.. het stopt nooit. Kijk hier maar eens naar.
Wat als alles ineens wegvalt? Je niets meer hebt? Alles waar je voor leefde gewoon voor je ogen verdwijnt? Over dit soort dingen denken we vaak niet na. Of toch niet veel. We denken er pas aan als we iets verloren zijn. Zelfs als is het het kleinste en onbenulligste. Verliezen is nooit gemakkelijk. Je bent je favoriete ketting kwijt. Het was een koopje maar het had een grote waarde voor jou, een herinnering, een symbool, een cadeau. Je hebt het je hele leven al en opeens is het weg en je vindt het niet meer terug. Wat doe je dan? Je denkt voor een tiental seconden dat de wereld is vergaan, je begint hopeloos alles door elkaar te gooien in de hoop het nog terug te vinden maar je weet dat je het kwijt bent. Hetzelfde met je vriendje, de ene moment ben je nog gelukkig en de andere moment belt hij je om te zeggen dat hij is met je wil praten. Iedereen weet wat er dan komt. Je bent ongelukkig, je wilt alleen zijn, je belt je beste vriendin, die natuurlijk direct aan je stem hoort dat er iets mis is, naar je toe komt gerend terwijl ze je aan de telefoon probeert te kalmeren.
Verliezen maakt je verdrietig maar op het zelfde moment ook sterker. Je weet diep vanbinnen dat je niet mag opgeven, dat het geen zin heeft in je kamer te liggen huilen. Je krijgt honger, je moet plassen, het leven gaat door en je kruipt terug naar de bewoonde wereld. Je moet je namelijk sterk houden voor je vriendinnen. Stel dat zij nu hetzelfde doormaken als jij. Je moet er toch voor hen zijn! Je komt er wel over heen. Er zijn belangrijkere zaken in het leven.
