Verlanglijstje mama en papa (om even over na te denken)
Wij zouden willen, dat Thibo niet overleden was. Wij zouden willen dat we hem terughadden.
Wij zouden willen, dat je niet zo bang zou zijn om de naam van Thibo uit te spreken. Thibo leefde en was belangrijk voor ons. Het is belangrijk voor ons om te horen dat hij voor jou ook belangrijk was.
Als wij huilen of emotioneel worden als je over Thibo spreekt, weet dan dat het niet is omdat jij ons pijn hebt gedaan. Het overlijden en het moeten missen van Thibo is de oorzaak van onze tranen. Jij hebt over Thibo gesproken en daardoor heb je ons de kans gegeven ons verdriet te delen. Dank je wel!
Het is niet besmettelijk om ouders van een overleden kind te zijn, dus zouden we willen dat je ons niet uit de weg gaat, we hebben je nu meer dan ooit nodig .
We hebben best wel eens afleiding nodig en willen graag horen hoe het met jou is; maar we willen ook graag dat jij weet hoe het met ons is. Het zou kunnen, dat we bedroefd zijn en misschien gaan huilen, maar wij zouden willen, dat je ons over Thibo laat praten. Het is elke dag ons favoriete onderwerp.
We weten, dat je veel aan ons denkt; wij weten dat het overlijden van Thibo je verdriet doet. Wij zouden willen dat je ons die dingen zou laten weten door op te bellen, een kaartje of een brief te sturen, een arm om onze schouder te slaan.
We werken erg hard om te herstellen, maar wij zouden willen dat je begrijpt dat we nooit helemaal weer de oude worden. We zullen Thibo altijd missen en we zullen altijd rouwen om zijn overlijden.
Dingen die voor jullie gewoon zijn, zijn dat voor ons niet meer. Op bezoek gaan, verjaardagen, feestjes, veel mensen bij elkaar, die lol maken, praten over van alles en nog wat, af en toe zijn dit soort zaken moeilijker voor ons. We hopen dat jullie dat kunnen begrijpen.
Weet je niet hoe je met ons om moet gaan, zeg dat dan gewoon, dan kunnen we er over praten.
Als we zeggen "Het gaat goed", dan zouden we willen dat je begrijpt, dat we ons dan niet altijd daadwerkelijk goed voelen.
Wij zouden willen, dat je weet dat alle reacties van verdriet die we hebben, erg normaal zijn. Depressie, kwaadheid, hopeloosheid en overstelpend verdriet, je kunt het allemaal verwachten. Dus vergeef ons alsjeblieft als we rustig en teruggetrokken zijn of prikkelbaar en humeurig.
Vergeef het ons als we onbeleefd zijn, het is absoluut niet onze bedoeling. Soms wordt alles ons teveel en moeten we even alleen zijn. Laat ons dan alsjeblieft even.
Wij zouden het zeer op prijs stellen als je laat merken dat je aan zijn verjaardag en zijn sterfdag denkt. Dat blijven voor ons de meest bijzondere dagen in ons leven!
Wij zouden heel graag willen, dat je ons zou kunnen begrijpen. Dat je je zou kunnen indenken hoe het voelt: ons verlies en ons verdriet, onze stilte en onze tranen, onze leegte en onze pijn.
Maar we hopen dagelijks, dat je het nooit zal begrijpen
Thibo werd geboren als eerste zoontje van David en Emmy op zondag 8 mei 2005 , moederdag !! We konden ons geen mooier geschenk inbeelden. We hadden net een nieuw huisje gekocht en nu nog een prachtige zoon, ons geluk kon niet meer op.
Het eerste jaar verliep perfect, Thibo groeide goed en was een flinke deugniet. Rond zijn 14 maanden merkten we een aantal veranderingen: hij werd soms agressief, sliep niet goed, weigerde te drinken... Na verschillende doktersbezoeken ging het van kwaad naar erger en belandde hij op 11 augustus 2006 in het ziekenhuis in Kortrijk. Hij bleef braken en daardoor werden we in spoed overgebracht naar het UZ in Gent waar ze de diagnose van een hersentumor vaststelden. Wat een klap... wie had ooit kunnen denken dat ons zoiets zou overkomen.
Thibo onderging 2 zware operaties op 1 maand tijd met als gevolg dat hij niet meer kon slikken. Hij moest gevoed worden met sondevoeding. Al bij al herstelde hij goed en konden we starten met de chemo. Toen we dit doorsparteld hadden, werd gestart met 6 weken bestraling. Net voor zijn 2de verjaardag waren de bestralingen afgelopen. Ondertussen leerde Thibo ook terug eten en kon hij zelfs al stappen. Oef, het zwaarste ligt achter ons...
Alles ging een tijdje goed, tot we in maart 2008 te horen kregen dat hij hervallen was. De dokters gaven ons niet veel hoop, maar we beslisten toch om Thibo nog een keer te laten opereren. De operatie was zeer delicaat, maar 't was dit of Thibo moeten afgeven. Voor ons was dit laatste geen optie, dus de operatie was gepland op 14 maart. Het herstel na de operatie was moeilijk, dokters beweerden dat hij het niet ging halen. Maar zij kenden Thibo niet, want ook hier spartelde hij zich door. We hebben vaak gedacht dat het zijn laatste dag was, maar plots was onze Thibo daar terug, vol levenslust. Op 9 april mochten we het zienhuis verlaten. Nu waren we zeker dat alles goed ging komen...
In juni mocht Thibo dankzij Make-A-Wish de ganse Plop-familie ontmoeten. Voor hem (en dus ook voor ons) de dag van zijn leven. Schitterend: oog-in-oog met Klus, Kwebbel, Lui en Plop. Daar droomt elk kind toch van?
Een paar weken later sloeg het noodlot terug toe: de tumor was terug aan het groeien. Deze keer was er geen weg terug. Ze gaven ons nog enkele weken samen met Thibo. Elke dag zagen we hem veranderen, van moeilijk stappen naar rechterarm niet meer gebruiken, niet meer spreken, niet meer eten, niet meer kunnen stappen, niet meer kunnen zitten... We zagen hoe zijn lichaam het stilletjesaan opgaf. Thibo zelf bleef lachen en dat gaf ons de kracht om door te gaan. We bleven hem ontzettend graag zien en offerden ons volledig op voor hem, want hij verdiende het allerbeste.
Hij is op 13 augustus 2008 thuis in onze armen vertrokken naar de kabouterhemel. Nu staat zijn urne in het midden van onze living. Zo blijft Thibo voor ALTIJD bij ons.
Ik start dit blog niet om er dagelijks iets te schrijven, maar om foto's van Thibo aan iedereen te laten zien. Om deze manier wordt hij nooit vergeten... en weet hij dat we hem enorm graag zien. Hij was echt een pracht van een kind en dat willen we hiermee duidelijk maken.
We bedanken ook iedereen die ons blijft steunen en hopen dat jullie ook van deze foto's kunnen genieten.
Thibo's speelkameraadjes in de kabouterhemel: Rytse, Laura, Emily-Grace, Soetkin, Rune, Lotte, Seppe, Sebbe, Jason, Kyara, Jolien, Willem
Speciale dank-je-wel aan: - oma en opa voor de zorg voor Thibo en voor mama en papa - familie, vrienden en collega's voor de blijvende steun - dokters, verplegers en Koester van 3k6 van het UZ Gent voor de medische hulp - psychologe Nathalie voor de ondersteuning - spelbegeleidster Charlotte voor het entertainment - kinderarts Dr Demeerster voor de goede zorgen voor Thibo en voor de blijvende steun aan mama en papa - juf Ulrike voor de leuke knutselwerkjes - kinesisten Anja en Kimberly voor de leuke klimoefeningen
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
