Parents hold their children's hands for a while and their hearts forever...
Zoeken in blog
Een blijvende herinnering aan Thibo
08-05-2011
Moederdag en 6de verjaardag
Ah Thibo
Voor één keer is het jouw papa die iets typt maar het is
dan ook een speciale dag: vandaag vieren we je mamas dag en jouw verjaardag.
Je zou nu exact 6 jaar geworden zijn 3de kleuterklas al serieus
aan het rondcrossen volgend jaar lezen, schrijven, communie al die leuke
dingen al die cadeautjes mama heeft de haren al gekregen de jouwe volgen
nog.
Elk jaar vragen we ons af hoe we zullen omgaan met een dag
zoals vandaag. Gisteren lazen we het Nieuwsblad en waren we gecharmeerd door
wat Annelies Rutten zo mooi omschreef ik laat het je ook eens lezen:
Stuk voor stuk hebben
ze ook aandacht gevraagd. Voor al die andere mama's die het morgen zonder een
knuffel, een zoen, een boeket of een cadeautje moeten stellen, omdat een te
vroeg afscheid er anders over heeft beslist. Zij krijgen geen aandacht. Maar ze
zijn ook nog altijd mama's. Moederdag blijft ook hun feest. En natuurlijk
moeten alle mama's zich morgen de attenties en cadeautjes van hun spruiten
laten welgevallen (laat je maar eens goed verwennen!), maar misschien is het
niet slecht om ook aan hén te denken. Om met een berichtje, een mailtje, een
kaartje of een bloem te tonen dat ook hun liefste schatten niet vergeten zijn.
Misschien doet het een klein beetje deugd. Een mooie Moederdag allemaal.
Moeders vragen er inderdaad niet om. Moeders geven, zorgen
en troosten. Maar vandaag mag er eens gegeven, gezorgd en getroost worden.Het nadeel is dat papas daarentegen beter
zijn in spelen, lachen en waken. Dus voor ons is het niet evident om de rol van
mama te spelen. Ik denk ook niet dat dat de bedoeling is. Je mama en ik missen
je nog elke dag en ookvandaag zijn de
traantjes al gerold. Vergeten doen we je zeker nooit
Wat mij betreft heb ik al vele dingen een plekje gegeven. En
wat ook raar is: ik kan me meestal maar de leuke momenten meer bovenhalen. De
eerste keer stappen, het lachen, de fiets, de glijbaan maar die mindere
momenten daar kan je mama veel meer over vertellen. Dat toont nog maar eens
duidelijk aan dat moeders en vaders hun eigen rol in hun kinders leven spelen.
Dat toont ook nog eens aan hoeveel tijd jouw mama in jouw zorg gestoken heeft.
Af en toe zou ik haar graag eens laten zien wat ik zie, voelen hoe ik me (goed)
voel (als ik aan jou denk) en zeggen hoe
het destijds was maar ja omgekeerd mag ik ook die andere momenten niet
vergeten. Daarvoor neem ik nog altijd mijn hoed af voor jouw mama: dag na dag,
maand na maand, 2 jaren aan 1 stuk die zorg moeten dragen (vaak alleen toen
papa aan het werken was) in omstandigheden waar helaas vele mamas (en papas)
over kunnen meevertellen.
Het moederschap is een geschenk das waar maar vaak snij
je jezelf aan het lint. Nu het is en blijft een cadeautje en eens mama,
altijd mama dus vandaag mogen we zeker (jouw) mama eens in de picture zetten.
En jouw broer wel die was al vroeg wakker om het te zeggen, maar was ergens
verdwaald geraakt tussen de lakens hij doet je zeker ook de groeten.
je was erbij hé, toen we vorig weekend naar Centerparcs Meerdal gingen.
Daar zijn we ook geweest juist voordat we wisten hoe ziek je wel was.
Papa had vorige week een virale mondinfectie waardoor hij zeer besmettelijk
was.
Het minder leuke gevolg was dat ik op donderdag dezelfde infectie bleek te
hebben.
Na lang getwijfel pakten we toch onze valiezen en vertrokken richting
Nederland.
Met een extra voorraad mondmaskers kwamen we het weekend door.
Centerparcs én de mondmaskers brachten vele herinneringen naar boven...
Hoe leuk jij het vond in het zwembad, in het zand, op de glijbaan.
Hoe jij daar 's avonds spaghetti at en je gezicht helemaal onder de saus zat...
Leuke herinneringen dus, maar natuurlijk moesten we dan ook denken dat je
toen al zo ziek was en we hadden geen idee...
Je dronk geen melk meer, je weende zoveel...
Maar toch hadden we daar nog een zeer leuke vakantie met jou...
En ook nu was het plezant en hebben we ervan genoten.
Zowel je papa als ik hadden er nood aan om eens weg te zijn, weg van de
dagelijkse sleur.
Dit weekend is het Pasen... Ik veronderstel dat de Paasklokken ook bij
jullie wat eitjes
achter gelaten hebben?
Je zou het super vinden hé, om in de tuin op zoek te gaan naar lekkere
chocolade?
Binnen 2 weken is het jouw verjaardag - 6 jaar zou je geworden zijn.
Je bent al bijna evenveel jaar van ons weg als het aantal jaar dat je bij ons
mocht zijn...
Nog altijd kan ik het me niet voorstellen. Het lijkt nog alsof het
gisteren was dat je bij ons was...
We willen het niet altijd, maar de tijd gaat vooruit en we moeten mee.
En het is maar goed ook, altijd blijven stilstaan kan niet goed zijn...
We leven verder met mooie, blije herinneringen aan jou en dat is goed !!
Ondertussen is je broertje Wout op 5 maart 1 jaar geworden. Je was er ook bij hé, toen de ganse familie op bezoek kwam met cadeautjes voor je kleine broer. We misten je nog meer dan anders, jij moest een liedje zingen voor je broer... Het klinkt misschien wat stom, maar toen ze zongen: "lang zal hij leven, lang zal hij leven..." moest ik toch even slikken.
Ondertussen is ook 14 maart gepasseerd... 14 maart 2008, de laatste keer dat je geopereerd werd. Nu al 3 jaar geleden... Wat had je het lastig na die operatie, eerst leek alles goed te gaan, maar al snel bleek dat je het moeilijker had dan na de andere operaties. Ze moesten je langer in coma houden dan verwacht... Even werd gedacht dat je het niet zou halen. Maar dan kenden ze je nog niet, want ja hoor, plots was er een ommekeer en was je weer volledig bij ons. We kenden nog een paar leuke maanden, waarin we ook de kabouterfamilie mochten ontmoeten...
De weken na die operatie waren enorm zwaar, maar dankzij die operatie kon je toch nog wat langer bij ons blijven en daar zijn we dankbaar voor...
Onlangs hadden we een bijeenkomst van "ouders van overleden kinderen". Altijd wel aangenaam om een paar lotgenoten en verpleegsters van het UZ terug te zien. Die mensen begrijpen de dagelijkse bezorgdheid, het blijvende verdriet... Want collega's, vrienden en kennissen proberen het te begrijpen, maar het lukt niet en dat is toch vaak moeilijk. Hebben ze schrik om iets te vragen? En inderdaad, wat moeten ze vragen? 1 familie die ook aanwezig was tijdens die bijeenkomst heeft een interview gegeven voor BOTSING (boekje van gezinsbond voor ouders met tieners) en hun laatste zinnen zijn als volgt: 'Heel wat mensen durven niet beginnen over ..., ze zijn bang voor hun en onze emoties. Wij willen ... niet doodzwijgen, dan is het alsof we hem nog eens dood laten gaan. Ik heb op een manier nog liever een stomme uitspraak dan een stomme stilte.'
Ik begrijp heel goed dat mensen niet over jou durven spreken omdat ze denken dat ik zal beginnen wenen (en meestal is dat ook zo), maar bv gewoon eens vragen of Wout lijkt op Thibo, of Thibo ook zo flink was,... Dat soort dingen zijn algemene vragen en toch zijn ze een teken dat ze Thibo nog niet vergeten zijn.
Mama heeft makkelijk praten hé? Hoe was ik vroeger? Zou ik dat vroeger zo gedaan hebben? Ik weet niet meer hoe ik was, ik weet alleen hoe ik nu ben en dat moet maar voldoende zijn hé.
Ik wil hiermee maar gewoon zeggen, Bo'tje, dat ik je nog niet vergeten ben en dat ik wil dat ook anderen je niet vergeten. Wout begint nu echt de leeftijd te krijgen waarop jij ziek werd en dus begint de ongerustheid ook wat te groeien. Het is niet echt bewust, maar lichamelijk laat het toch al zijn sporen na...
Ondertussen begint de lente en daar hebben we net nood aan: een beetje zon, bloemetje die beginnen te bloeien... We hopen zo dat we een mooie zomer kunnen beleven met Wout en wat nieuwe energie opdoen.
Lieve Thibo, ik zou echt alles geven om je nog 1 dagje bij mij te mogen hebben. Mijn verstand weet dat het niet kan, maar mijn hart wil zo graag...
het is alweer een tijdje geleden hé, maar je bent nooit uit mijn gedachten, dat weet je.
Woutje is al 11 maanden oud, nog 1 maand en hij mag zijn eerste kaarsje uitblazen... Toen jij 1 jaar was vertoonde je al de eerste symptomen, maar wisten wij veel... Op de foto draag je met trots je eerste kroontje.
Omdat Wout nu al volop rondkruipt en alles zeer interessant vindt, waren we genoodzaakt om je plekje te verhuizen. Hij begon alle leuke dingen die we gekregen hebben van lieve mensen vast te nemen, en ervan te proeven. Toen je broertje geboren was heb ik altijd gezegd dat je niet zou moeten wijken voor hem, we zouden het wel aanleren dat hij er niet aan je plekje mocht komen. In de praktijk is dit niet zo makkelijk. Weet je, omdat jij grote fan was van Plop, draait jouw plekje ook volledig rond Plop en je broer vindt dit ook leuk. Zoals je kan zien op de foto kruipt hij ook al rond met de plopmuts op zijn hoofd. Het was niet meer veilig om je plekje te laten staan, niet voor hem en ook niet voor jou. Moest hij jouw tafeltje omvertrekken en je kaarsje op zich krijgen... Ik zou het mezelf nooit vergeten. Dus mama moest van haar hart een steen maken en jouw plekje verhuizen op onze kast. Ben je je nieuwe plekje al wat gewoon? Wij moeten er nog altijd aan wennen.
Ondertussen kruipt de tijd stilletjes voorbij... nog enkele maanden en je zou 6 jaar worden. Dit jaar valt jouw verjaardag op moederdag, net zoals 6 jaar geleden. Het zal een rare dag worden...
Ik zou eigenlijk elke dag een briefje naar je willen schrijven, en daarin schrijven wat we doen, wat er allemaal rondom ons aan het gebeuren is, maar jij kan toch alles meevolgen vanuit de kabouterhemel. En eigenlijk wil ik je altijd maar 1 ding zeggen: ik mis je, ik mis je, ik mis je... !! Mensen zeggen vaak dat verdriet slijt, maar naar mijn gevoel slijt het verdriet om het verlies van je eigen kind nooit. Je probeert het een plaats te geven en verder te gaan in het leven, maar de pijn blijft en soms is die er nog meer dan vroeger. Als we zien hoe Woutje nu is, dan beseffen we opnieuw wat we missen. Je lach, je grappige geluidjes, je kusjes ( in Wout zijn geval zijn het nog likjes)...
Ik blijf het herhalen en hoop dat je het hoort tot daarboven: ik zie je graag en wou dat ik je nog 1 keer dicht bij mij kon nemen...
vandaag is het 1 januari 2011. Een feest... Ik kan eigenlijk alleen maar denken dat er weeral een jaar zonder jou voorbij is. Hoe komt het toch dat de tijd toch vooruit gaat, terwijl ik eigenlijk zou willen dat hij stilstaat ergens in het jaar 2008, waar alles nog goed was?
Straks begint iedereen ons vanalles toe te wensen, maar hetgeen ik echt wil kan niemand me geven... Staan de mensen daar ook even bij stil? De mensen die dicht bij ons staan (familie en goede vrienden) denken daar ongetwijfeld aan, maar veel mensen zeggen zomaar iets. Er zijn zoveel mensen die een groot verdriet met zich meedragen, en dat is niet altijd duidelijk voor de buitenwereld. Soms kan ik boos zijn om de oppervlakkigheid van bepaalde mensen, maar anderzijds zijn net die mensen misschien het gelukkigst? Zij hebben dan niet iets meegemaakt wat écht erg is en staan er daarom ook niet bij stil dat andere mensen wel iets meedragen...
Amaai Bo'tje, je mama is weer zwaar bezig en dat voor het begin van het jaar. Straks denken de mensen dat het niet goed met ons gaat, maar het gaat wel goed. We zijn blij dat Wout er is om onze dagen op te fleuren, maar denken zeer vaak aan jou. Wout is ondertussen bijna 10 maanden en wij vinden dat hij meer en meer op jou lijkt, en dat is raar... We beginnen ons ook te realiseren dat jij in het ziekenhuis lag toen je 15 maanden was. Nog 5 maanden en Wout heeft die leeftijd...
We proberen ons niet té veel zorgen te maken over Wout, maar deze week was hij terug ziek en dan beginnen die hersenen automatisch te piekeren. Gelukkig hebben we een kinderarts uit de duizend en zij kan ons wel geruststellen. Jij kon ook goed overweg met de kinderarts hé? Heel vaak zijn we bij haar geweest en ze was er ook bij tijdens je laatste uurtjes. We zijn haar daar nog altijd enorm dankbaar voor en ik hoop dat ze dat weet. Ook nu bel en mail ik haar vaak met misschien onnozele vragen, maar ze blijft altijd vriendelijk en goedlachs en dat is fantastisch ! Er moesten meer zo'n mensen rondlopen op deze wereld...
Ja keppeke, er gaat geen dag, geen uur voorbij dat ik niet aan je denk. Hoe super zou je het vinden om de pakjes onder de kerstboom te mogen openen... We zouden opnieuw je mooiste kleertjes aandoen zoals we deden op je eerste kerst en nieuwjaar. Ah ja, zonder das is een man niet gekleed hé... Nu kunnen we alleen je plekje wat versieren en tegen je praten. Geef je ons eens een seintje als je ons hoort?
We missen je zo erg, mijn dikke vriend, en dat zal in 2011 niet anders zijn, daar mag je zeker van zijn. Maak er met al je sterrenvriendjes een leuk feestje van en tot binnenkort !
2011 dikke knuffels speciaal voor jou Je mama xxxxx
vandaag is het de verjaardag van Sinterklaas en dan krijgen alle flinke kindjes veel speelgoed. Woutje is een superbroer en daarom was er ook voor hem wat speelgoed voorzien, ook bij de oma's en opa's. Het waren korte bezoekjes, want mama is een beetje ziekjes, maar gelukkig weet Woutje nog niet zo goed wat al die heisa betekent.
Het is ook al 2 jaar dat ik vraag aan de Sint om jou nog even te mogen zien, maar ik denk dat dit zelfs voor hem te moeilijk is. Ik vraag geen speelgoed, geen snoep, alleen een dikke knuffel van jou is voldoende...
Mama is heel blij dat de Sint ook bij sommigen voor jou langsgeweest is. Ja, ook al loop je hier niet meer rond, ik ben zeker dat je in de kabouterhemel het braafste kindje bent, dus als er iemand nog iets mag krijgen, dan ben jij het wel. Papa vindt dat dat allemaal niet meer hoeft, maar mama hecht daar toch nog veel belang aan. Dus, dank-je-wel Sinterklaas voor de geschenkjes voor Thibo.
Weet je nog, Thibo, toen je de Sint eens gezien hebt? Je was zo bang dat je bijna onder mama haar trui kroop. Jammer dat je nu je schoentje niet meer kan zetten, of doen jullie dat allemaal samen toch nog in de kabouterhemel?
Vorige week is er hier zoveel sneeuw gevallen... Ik moest eraan denken dat jij maar 1 keer 1 dag sneeuw gezien hebt.... Velen staan er niet altijd bij stil, maar er zijn zoveel mooie momenten waar we je bij missen: de evidente dagen zoals sinterklaas, kerst, je verjaardag..., maar ook de eerste sneeuw, de kerstboom die geplaatst wordt, je botjes aandoen en een sneeuwwandeling maken, sneeuwman bouwen met papa,... We kunnen alleen maar hopen dat je vanuit de hemel kan zien dat we er met je broertje het beste proberen van te maken, en dat je weet dat we je nooit, nooit, nooit zullen vergeten.
Ik mis je echt zo verschrikkelijk veel, misschien wel elke dag meer en meer...
Dikke dikke dikke dikke knuffel en we zien elkaar ooit terug... Je mama
vandaag is het 1 november, een 'feestdag'. Een dag waarop we eens moeten denken aan alle mensen die we liefhebben die gestorven zijn... Raar dat ze daar een feestdag van maken. Moeten we niet denken aan die mensen op de momenten dat we dat zelf willen?
Voor mij is het een dag zoals alle andere dagen, ik dacht gisteren evenveel aan jou als vandaag, ik miste je even erg. Ik heb daarvoor geen feestdag nodig. En toch is het ook een andere dag, we krijgen bloemetjes en bezoek... Ik lig daarover wat in tweestrijd met mezelf. Aan de ene kant denk ik: "waarom kom je niet eens op andere dagen? waarom laat je op een andere dag niet eens weten dat je Thibo nog niet vergeten bent?" en aan de andere kant weet ik dat dat gewoon niet kan en dat we blij mogen zijn dat het op deze speciale dagen getoond wordt. En we zijn ook oprecht blij met alle bloemetjes, dus dank-je-wel aan iedereen !
Deze week was het op radio 2 bij de madammen over rouwen en Manu Keirse sprak. Hij vertelde dat verdriet voor een kind nooit over gaat, dat dit boven komt op totaal onvoorspelbare momenten. Zo namen we gisteren een fotoreportage met de schoonfamilie en ja, daar miste ik jou. Jij moest ook in het bos rondhuppelen en mooi 'cheese' en 'spaghetti' zeggen om te lachen op de foto. Ik had op voorhand niet gedacht dat ik echt veel aan jou ging moeten denken, en plots was je daar... Voor mij sta je dus wel op die foto's, maar anderen gaan je misschien niet zien.
Manu vertelde ook dat we ons schuldig mogen voelen over hetgeen gebeurd is, maar dat we niet schuldig zijn. Voelen wij ons schuldig? Schuldig is misschien niet het juiste woord, maar vaak vraag ik me toch af of we iets anders hadden moeten doen, of we iets beter konden doen,... Vragen waarop er geen antwoord meer komt, nooit...
Met je broertje Wout gaat het goed, maar dat weet je wel hé. Hij begint nu goed rond te kruipen en niets is nog veilig. Vanmorgen was hij een stukje van de krant aan het opeten, super !! Gisteren zat hij ook enorm te spartelen in zijn bad. Fantastisch om te zien hoe leuk hij het vond. Papa en ik vinden dat hij iets sneller evolueert dan jij, maar dat zal waarschijnlijk toch wel met de tumor te maken hebben. Hadden we maar iets vroeger kunnen opmerken dat er iets fout was...
Maar je verdwijnt nooit uit ons leven en dat is een grote troost. Bij alles wat ik doe, dan denk ik aan jou. Gaan we op boodschappen, dan denk ik aan hoe jij kon tieren in het winkelkarretje. Steken we Wout in bad, dan denken we terug aan de badmomenten met jou, vooral die na jouw operaties. Eet Wout een boterhammetje, dan denken we dat jij niets meer mocht eten en dat dan boven alle verwachtingen toch weer deed. Gaat papa naar de kippen,, dan denken we dat jij het fantastisch vond om de kippen te aaien (jaja !)... Je ziet, dikke vriend, ook al ben je hier niet meer lijfelijk aanwezig, toch ben je altijd in ons midden.
Tot later, mijn dikke dikke dikke vriend. Ik zie je graag, voor altijd... Je mama
(de bijgevoegde foto is van een maand voordat we wisten dat je ziek was - CenterParcs in Meerdal Nederland)
het is al een tijdje geleden dat je mama nog een briefje naar je schreef, maar we zijn je nog niet vergeten hoor...
Vandaag is je broertje 7 maanden geworden... 7 maanden geleden was het zo'n emotionele dag voor ons: nieuw leven in huis... Wat was de thuiskomst moeilijk, je plekje stond daar met Wout zijn wiegje ernaast. Zo oneerlijk, jij moest normaal kunnen rondhuppelen van blijdschap met je kleine broer. We kunnen alleen maar hopen dat je een sprongetje in de lucht maakte hierboven...
Een weekje geleden was het mama haar verjaardag en papa had in het weekend ervoor een leuke verrassing geregeld in Brugge. Een momentje voor ons 2 alleen en dat was wel leuk. Op mama's verjaardag zelf was papa het een beetje vergeten (foei!). Had jij nog in ons huisje rondgelopen dan was dat zeker niet gebeurd. Dan zou jij al van 's morgens vroeg een liedje komen zingen, mama overladen met kusjes en je zelfgemaakte geschenkje afgeven...
Ja Bo'tje, nog steeds denken we elke dag, bijna elke minuut aan jou, en op speciale dagen nog eens extra. Hoe zou je er nu uitzien, hoe zou je klinken, hoe zou je het doen in school,...? Vragen waar we nooit een antwoord op zullen krijgen. Ondertussen ben je al 5 jaar, maar in onze herinneringen blijf jij 3.
Wout heeft sinds kort 2 tandjes. Als ik naar de foto's kijk van toen jij zo oud was had jij er nog geen. Als Wout 4 jaar is zijn er geen foto's meer om te vergelijken...
Laatst kreeg mama een berichtje van iemand die langs het UZ Gent passeerde en me liet weten dat ze aan daardoor nog eens aan je dacht. Het zijn kleine dingen, maar die dingen zijn belangrijk voor ons. Vaak denken mensen dat ze ons verdriet doen door zoiets te zeggen, maar het tegendeel is waar. Ook al is Wout nu het zonnetje is huis, jij bent dat 3 jaar lang geweest en nu schitter je nog altijd in ons midden !
Sommige mensen vinden dat Wout niet echt op jou lijkt, maar hieronder 2 foto's, 1 van jou (in de eetstoel) toen je ongeveer dezelfde leeftijd had van Wout nu. De 2de foto is van Wout, terwijl hij een blik werpt op zijn grote kabouterbroer hierboven. Voor mij is het duidelijk: jullie lijken toch op elkaar en zijn superbroers !
Dag Bo'tje, tot een volgende babbel We missen je xxxx
heb je het gezien dat we woensdag nog eens een bezoekje brachten aan het UZ in Gent, de plaats waar je 2 jaar zoveel vertoefde en waar we leuke en ook veel minder leuke momenten beleefden?
Het was hoog tijd dat we je broertje Wout eens toonden aan een aantal mensen van Koester en verpleegsters. We waren wat aan de late kant omdat Wout zo'n lange slaper is, en daardoor was er minder volk op de afdeling, wat wel jammer was.
Er hangt nog altijd dezelfde geur, die naar je toekomt van zodra de deur opengaat. Echt waar, de afdeling heeft zo'n typische geur, die vergeet je nooit meer...
Het gebouw waar nu de kinderafdeling is wordt volledig afgebroken en tegen juni 2011 verhuizen ze naar een nieuw gebouw. Dat was echt hoogdringend, want op de staat van het gebouw is echt niet meer te verantwoorden. Eigenlijk is het wel raar, de plaats waar je veel van je jonge leventje doorbracht, wordt gewoon afgebroken. Weg... We gaan het nooit meer kunnen bezoeken. Ik had er nog niet bij stilgestaan tot we met de mensen daar over de verhuisplannen spraken. Misschien moeten we bij een volgend bezoekje eens een paar foto's nemen...
Ondertussen is je papa ook weer aan het werk. Hij heeft tijdens het verlof zeer goed voor je broertje gezorgd. Dat deed hij ook altijd met jou hé, tijdens de vakanties. Je papa ging vorige week met zijn petekindje (die ca 9 maanden ouder is dan jij) naar Plopsaland en het was een superleuke dag, maar hij heeft jou enorm gemist. Plopsaland was JOUW land, je vond het telkens super als we daar naartoe gingen. En in alle eerlijkheid: je mama en papa vonden het ook schitterend om je telkens te zien glunderen. Het was voor papa dus geen gemakkelijke dag: alles wat hij met zijn petekind deed zou hij normaal nu ook met jou kunnen doen en dat zou super zijn...
Je ziet, Bo'tje, we vergeten je niet... Binnenkort is het 1 september, dan zou jij al naar het derde kleuterklasje gaan en volgend jaar de grote stap naar het eerste leerjaar... Jammergenoeg kunnen we dit in realiteit niet meemaken, maar volgend jaar koopt mama een mini-boekentasje voor bij je plekje, beloofd !!!
vandaag is het weer een speciale dag... 2 jaar geleden rond 20u 's avonds vertrok jij naar een wereld zonder pijn. Op dat moment voelde het eigenaardig genoeg zelfs goed aan: eindelijk was je verlost van alle ellende, van alle prikjes, van alle medicijnen en vooral van alle pijn.
Nu moeten we al 2 jaar leven zonder jouw fantastische lach, zonder jouw grappige woordjes, zonder jouw dikke knuffels... De mensen zeggen: "het leven gaat verder" en inderdaad, dat klopt, maar het gaat toch op een heel andere manier verder dan bij de meesten onder ons.
Toen het vorig jaar jouw 1ste kabouterverjaardag was konden we aan jouw oma's en opa's het nieuws brengen dat jij grote broer werd. Ondertussen is Woutje al 5 maanden oud... Raar, de tijd gaat vooruit, maar jij blijft altijd 3 jaar. Voor jou komt er geen eerste schooldag, geen eerste leerjaar, geen eerste communie, geen eerste toetsjes, geen vormsel, geen eerste vriendinnetje....
Woutje is nog te klein om te beseffen dat het vandaag jouw dag is. Hij eet, slaapt en speelt als elke andere dag en dat is maar goed ook.
We waren vandaag aangenaam verrast door de vele kaartjes en sms-jes: de mensen zijn je echt nog niet vergeten. Vaak lijkt het zo omdat er nu meer over Wout gesproken wordt, maar we zijn iedereen enorm dankbaar dat ze vandaag extra aan jou denken.
Hebben ze voor jou een taart gebakken hierboven? Al 2 jaar vragen we ons elke dag af of het daar nu echt zo goed is? Kan je leuk spelen met al je vriendjes? Kijken jullie met zijn allen naar jullie mama's en papa's?
Soms wou ik dat ik je nog 1 keer kon vastnemen, je nog 1 keer kon knuffelen, je nog 1 keer kon horen lachen, je nog 1 keer "mama" of "papa" kon horen zeggen, je nog 1 keer kon induffelen voor het slapengaan, je nog 1 keer uit je bedje kon halen 's morgens... Je kon ook zo grappig je vingertje in de lucht steken als je iets nog 1 keer wilde (zie foto). Dat was dan vooral als je nog een keer naar een Plop-filmpje wilde kijken, en wie waren wij om zo'n grappig gebaar te weigeren?
Ook al is Woutje nu bij ons en zorgt hij ervoor dat we al die dingen met hem kunnen doen, toch vergeten we je nooit. Elke minuut van de dag denken we aan je, aan hoe goed je voor hem zou zorgen, hoe flink je met hem zou spelen, hoe je zou helpen met zijn badje. Je kan dat allemaal niet écht doen, maar toch weten we dat je samen met ons voor hem zorgt, op je eigen speciale manier.
Bo'tje, ik kan hier nog uren blijven schrijven naar jou, maar uiteindelijk komt het altijd op hetzelfde neer: we zien je graag, we blijven je missen en vergeten je nooit !!!
zaterdag 19 juni 2010 was het het doopfeest van je broertje Wout. We trokken hem zijn mooiste kleertjes aan en het doopkleedje waar jij nog in gedoopt werd. Daarna ging het richting kapel, waar ook jij gedoopt werd.
De hele familie was samen en jij was aanwezig in iedereen zijn gedachten. We hadden zelf een boekje samengesteld omdat we wilden dat jij nu en dan vernoemd werd. Als grote broer moet dat gewoon hé ! Tante Daisy mocht de ontleding van je broertje zijn naam voorlezen en de T staat uiteraard voor Thibo: ook al kan je niet met je kleine broertje spelen, je blijft een belangrijk deel van zijn leven en je mama en papa zullen hem altijd in zich meedragen.
Diaken Ivo (die ook jouw begrafenis voorgedragen heeft) vond ook dat jij betrokken moest worden en sprak daarom een paar keer over jou. Hij had woorden van lof voor je mama en papa en de manier waarop we met je verlies omgaan. Maar verdienen wij woorden van lof? Wij proberen gewoon elke dag opnieuw om te gaan met het verdriet, net als iedereen zou doen. Hij is ervan overtuigd dat wij even goed voor Wout zullen zorgen als we dat voor jou deden. Maar wij weten dat jij ons ook helpt. En je doet het trouwens fantastisch ! Je broertje groeit goed, slaapt goed in jouw bedje, lacht en brabbelt vrolijk... Blijf verder zo goed voor hem zorgen zodat hij een even prachtig kindje wordt als jij was.
Tijdens de viering lieten we het volgend liedje horen: Deel van ons wij. We vonden het een mooie verwoording van wat een kindje betekent. Als je surft naar de volgende website, dan kan je het beluisteren : http://www.youtube.com/watch?v=IEUqvg0Ztog.
Alle kindjes mochten een kaarsje brengen bij Wout, zodat er veel licht zou zijn in zijn leven. Normaal moest ook jij dat doen, maar papa heeft in jouw plaats een kaarsje bij Wout gehouden. Ook hield iedereen zijn hand boven zijn hoofdje als teken van bescherming. Wij zijn ervan overtuigd dat de beste beschermengel toekijkt vanuit de kabouterhemel.
Oma had geregeld dat we na de viering nog een herdenkingsmomentje hadden voor jou. We gingen allemaal naar de grot naast de kapel en staken een kaarsje aan. Een moment van stilte, 'n moment om een traantje te laten, 'n moment om te denken aan hoe fantastisch je was,... Jij straalde enorm veel licht uit, gewoon door wie je was. We hebben geprobeerd om met al die kaarsje dat licht te evenaren, zodat je toch dicht bij ons was. Bedankt oma voor dit mooie moment.
Het was een mooie, maar emotionele dag. Je was er niet écht bij, maar toch was je erbij. We proberen gelukkig te zijn met je broertje Wout en dat zijn we ook wel, maar toch blijft er altijd die leegte... Een leegte die nooit meer opgevuld kan worden, door niemand.
Dag mijn dikke vriend, tot later. Dikke knuffel, je mama, voor altijd
Thibo's speelkameraadjes in de kabouterhemel: Rytse, Laura, Emily-Grace, Soetkin, Rune, Lotte, Seppe, Sebbe, Jason, Kyara, Jolien, Willem
Speciale dank-je-wel aan: - oma en opa voor de zorg voor Thibo en voor mama en papa - familie, vrienden en collega's voor de blijvende steun - dokters, verplegers en Koester van 3k6 van het UZ Gent voor de medische hulp - psychologe Nathalie voor de ondersteuning - spelbegeleidster Charlotte voor het entertainment - kinderarts Dr Demeerster voor de goede zorgen voor Thibo en voor de blijvende steun aan mama en papa - juf Ulrike voor de leuke knutselwerkjes - kinesisten Anja en Kimberly voor de leuke klimoefeningen
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Dag lieve lieve Thibo,
