Aangezien ik zaterdagmorgen 14 juli opstond en niet vol stond met beten, begon ik er terug vertrouwen in te krijgen dat hoewel de hostel er heel groezelig uitzag, ik toch geen bed bugs had.  Die morgen stond ik weer niet te laat op (want tot 9.30u was het gratis ontbijt: pannekoeken.  Hoewel Damian en Jason me hadden opgedragen hun te komen wekken als het pannekoeken waren (dat was niet elke morgen), durfde ik het toch niet: wie weet wat voor een ochtendhumeur hadden die mannen na een pub night (hoewel het wel niet de typische Engelse zatlappen waren))  Vandaag zou ik naar het museum en naar de bib gaan.  Dit was dus mijn laastste internet moment voor ik op reis vertrok.  Na een half uurtje internet bezocht ik het museum, aangezien dit toch ook gratis was en heel wat interessante informatie over Aboriginal life gaf.  Verder ging ik wat shoppen voor souvenirtjes voor mijn zussen en broers.  Aangezien het niet echt mooi weer was, besloot ik dan daarna terug naar de hostel te gaan,om uit te leggen aan Jason en Damian waarom ik hen niet had wakker gemaakt voor de pannekoeken, wat te lezen, een dutje te doen in een lekker warme kamer (Adelaide is in winter namelijk redelijk koud en dat was ik na Perth dus niet meer echt gewoon)

Na een frisse douche, was het weer tijd voor apple pie.  En na een paar drankjes in de pub, begaven we ons naar de club samenmet Damian en Jason en een schotse vriend van hen (die ik met zijn zatte gebrabbel later op de avond helemaal niet meer kon verstaan) en een canadese meid, een Duits en een Brits meisje van bij mij op de kamer.  Die trapten het echter al snel af.  Laat op de avond (als je het zo nog kon noemen), liet Skyler ook nog zijn kop zien...

Zalige avond!

Zondagmorgen werd ik wakker om 11.  Verdorie: ik kon de slaap niet meer vatten en ik had eigenlijk veel te weinig geslapen.  Dan maar een wandelingetje door de stad...  Tegen 3u was ik dan terug in de hostel en trefte ik Jason en Damian aan in de gang.  Die waren vandaag toch ook niet naar de gym gegaan want ik was direct naar bed gegaan toen ik met hen was teruggewandeld naar de hostel, maar zij hadden beslist nog wat rond te hangen en waarschijnlijk iedereen wakker te maken.

Voor de rest weet ik niet echt meer wat ik gedaan heb, maar vermoedelijk niets noemenswaardig.
Ook die avond weer apple pie (jaja, ik heb iedere dag geprofiteerd van deze freebie!) en nog een pintje in de pub, om afscheid te nemen van jongens die mijn verblijf in Adelaide SUPER hebben gemaakt!

22-08-2007 om 17:35 geschreven door Annelies  

Een aantal nieuwe foto's van mijn reizen staan online!

22-08-2007 om 17:13 geschreven door Annelies  

Op 10 juli vloog ik 's morgens vroeg om 9u naar Adelaide.  Met een half uur vertraging vloog ik om 13.45u (1,5u tijdsverschil met Perth) binnen in Adelaide.  Om 14.10u, na mijn bagage afgehaald te hebben, kwam ik bij de halte van de shuttle die juist gepasseerd bleek te zijn.  Pech!  En ik had er al behoorlijk weinig zin in.  Men had mij gezegd dat er in Adelaide behoorlijk weinig te zien was.  Nu zat ik daar toch wel geen 6 dagen vast zeker doordat mijn volgende tour verschoven was van donderdag naar maandag...  Bovendien had ik net een geweldige 5 dagen erop zitten met superleuke mensen en nu zat ik daar weer alleen.  Ik had natuurlijk kunnen weten dat je in een dorm met 10 bedden nooit alleen kan zijn.  Die eerste dinsdag hield ik me bezig met alle nodige was doen.  Dat was immers zo'n 14 dagen geleden en alles kon dus wel een wasbeurt gebruiken en aangezien ik toch een zee van tijd had...  's Avonds kwam ik dan net nog buiten om naar de supermarkt te gaan en daarna dan ook nog voor de gratis warme apple pie in de bar.  Daarna kroop ik maar vroeg in mijn bed...

De dag erop besloot ik het centrum te verkennen.  Dit was niet al te groot en daardoor gezellig om in rond te dwalen.  Door de leuke infrastructuur werd duidelijk dat Adelaide inderdaad de festivalstad is.  Ik kon het me zo al voorstellen, dat het echt heel gezellig moet zijn dan.  Duidelijk was de aboriginal cultuur hier veel meer aanwezig dan in de grote steden als Melbourne en Sydney.  En ik ging dus ook even langs bij het aboriginal centre.  Die avond terug in de hostel (Cannon street) ontmoette ik Marianne (een Nederlandse, ze kon het niet lang verborgen houden voor me ) en Bonnie (een Canadese uit Montreal) die net waren aangekomen van een tour langs the Great Ocean Road.

Donderdag 12 juli ging ik stap samen met Marianne en Bonnie.  Aangezien de morgen nog min of meer zonnig was,  besloten we een dagticket te kopen voor het openbaar vervoer.  Eerst namen we de tram naar Glenelg, het touristische trekpleister aan zee, net buiten Adelaide.  Toe we daar aankwamen was de zon spijtig genoeg al verdwenen achter de wolken.  we brachten dan het meeste van onze voormiddag door in het Rodney Fox museum.  De man die dit museum oprichtte werd ooit bijna gedood door een witte haai (Great White), toen die zijn tanden in Rodney's flank plaatste.  Door de bescherming van 2 wet suits overleefde hij en haaien bestuderen werd een passie.  Hij is wereldberoemd en heeft zo bijvoorbeeld meegewerkt aan de film Jaws, waarbij de scènes met de echte haai werden opgenomen niet zo ver van de kust van Adelaide (slik).  Dezer dagen organiseren hij en zijn zoon boottochten voor ervaren duikers met 5 dagen on board accomodatie waarbij je in een kooi naar beneden wordt gelaten om ook in oog te komen met 1 van de merkwaardigste predatoren van de zee.  Witte haaien kijken blijkbaar op uit het water om hun prooi, schattige zeehondjes met ogen als de kat in de film Shrek 2, van de oever in het water te sleuren en te verorberen.  Dit is echt wel voor die hard fans denk ik.
In de namiddag was het tijd om onszelf te verwennen:  een namiddagje shoppen in de shopping outlet.  Alle grote merken tegen superlage soldenprijzen!!!  Ik moet toegeven dat ik me heb laten verleiden tot een paar 5 dollar koopjes, maar ik moest me toch wat inhouden, want mijn bagage zat zoiezo al wel behoorlijk vol.
Na mijn muffin om 4.30u had ik die avond totaal geen trek meer, maar ik vergezelde Marianne wel even naar de keuken om een kop thee te genieten.  Daar ontmoetten we Damian en Jason, twee Engelse jongens, die mij de volgende dagen nog hopen plezier zouden bezorgen   Ze overtuigden mij om ook die avond terug gratis apple pie te gaan eten ( hoewel ik mij al zo misselijk als een otter voelde van al die zoetigheid).  En als je dan toch in de bar bent, dan blijf je daar natuurlijk al te gemakkelijk zitten...

Vrijdag  trok ik terug de stad in.  Na een kijkje te hebben genoemen in Central Market en meegelopen te hebben in een Aboriginal manifestatie, kwam ik terecht in het Aboriginal art centre, waar ik probeerde op een didgeridoo te spelen.  Dat is toch niet zo gemakkelijk!!!  Zeker niet voor iemand die gewoon is de fluit te bespelen   Ook leerde ik hier meer over de Dream Time: het verhaal van de schepping van de aarde zoals het verteld en geloofd wordt door de Aboriginals.  De verschillende verhalen die bepaalde fenomenen in het landschap verklaren, doen blijken van hun verbondenheid met de natuur.  Verder slaagde ik er uiteindelijk in om mijn foto's op een disk te branden en al die mails eens te checken na toch weer 7 dagen.
Die avond kwam ik weer samen met Bonnie, Marianne, Jason en Damian in de pub terecht.  En ook onze nieuwe kamerbewoner, Skyler, uit San Fransisco vergezelde ons.  Die was pas in Australië gearriveerd, uit Nieuw-Zeeland  Hij was samen met zijn broer aan het reizen, maar die was ziek geworden en had dus voldoende rust nodig.  Ahja, dit was ook de dag dat ik me eigenlijk heel de dag slecht heb gevoeld omdat ik dacht dat ik bed bugs had.  Bed Bugs zijn beestjes die de hostels onveilig maken:  ze laten beten achter (ik had dus 1 beet die morgen), jeuken enorm hard en als je ze hebt dan moet AL je spullen en kleren behandeld worden.  NIET LEUK!!  Jason had me die middag al proberen gerust te stellen dat bed bugs meer als 1 beet achterlaten en dat ik me dus niet ongerust moest maken.  Toch was ik niet helemaal gerust.

Zaterdagmorgen heel vroeg vertrokken Bonnie en Marianne ook weer.  De ene richting Alice Springs, de andere richting Sydney. 

20-08-2007 om 14:44 geschreven door Annelies  

Na een zware nacht zaterdag 7 juli, was het weer een vroege morgen zondag 8 juli.  Vandaag zouden we de kusten van Esperance verkennen.  Deze morgen ging het nog een beetje moeilijker om zo vroeg op te staan, maar ik ben een harde...  En blijkbaar viel het bij mijn andere reisgenoten ook nog mee.  Dus moesten we nog wachten op de andere hostelbewoners die we de dag ervoor hadden uitgenodigd om mee te gaan.  Aangezien onze bus toch voorzien was op 25 passagiers...

Met twee extra passagiers gingen we dan uiteindelijk op weg.  Onze eerste uitdaging die morgen was Frenchman's peak in Cape le Grand NP die zo genoemd werd omdat de vorm de naamgevers deed denken aan een barret.  We waren het er echter allemaal over eens dat hij meer weg had van een borst, maar dat terzijde...  Ook deze berg was weer behoorlijk hellend, maar helemaal niet zo erg als de dag ervoor.  Rebecca had echter last van hoogtevrees, maar met psychologische ondersteunig van Chris klauterde ze uiteindelijk toch tot de top.  Vanop deze uitkijk konden we zien wat we de rest van de dag zouden doen:  de zilverwitte stranden en de turkoise blauwe zuidelijke oceaan.

Tijd omwat te ontspannen na deze klim:  Lucky bay, zo genoemd door de ontdekkers die  aanmeerden in deze beschutte baai en onmiddellijk ook een zoetwaterbron ontdekten, niet ver van de kust.  Het witte fijne Silica zand herinnerde aan het witte zand van Whitehaven beach en de stranden in Wilson's Prom.  Het water was zo helder dat hoewel Chris zei dat hier wel eens witte haaien (great whites) op bezoek kwamen, ik het toch erop waagde een duikje te nemen, niet te diep natuurlijk.  Het weer was immers zeer lekker, en ik kon aannemen dat het hier in de zomer, als ook de wieren niet aanspoelen op het strand,    het hier een echt paradijs leek (met natuurlijk dat addertje oner het gras(water))

Voor onze middagstop reden we nog iets verder, naar Chris's favoriete strand.  Hier gingen we boogie boarden.  Er was een klein ondiep stroompje dat uitkwam in de zee hier en dat zich perfect leende om te boogie boarden.  Onder het motto: "Ik moet het toch eens geprobeerd hebben" wandelde ik naarde plaats waar Chris en Claire al een tijdje rare dingen aan het doen waren (zo leek het toch van ver).  Toen ik dichterbij kwam, bleek dat ze niet al die tijd gewoon op hun buik in het zand aan het duiken waren, maar dat er wel degelijk een stroompje was, zo'n 10cm lager dan de rest van het zandniveau.  Als alles goed gegaan was, dan zou ik aangelopen hebben met een body bord in mijn handen en zou ik dan met mijn knieen op het bord gesprongen zijn en enkele meters vooruit gegleden zijn.  Als alles goed gegaan was en misschien had ik wat meer aandacht moeten besteden aan Claire's waarschuwing...  Hoewel het allemaal heel simpel leek toen Chris het voordeed, was het blijkbaar toch niet zo gemakkelijk om met je knieën op het bord te belanden...  Met mijn beide knieën sprong ik dus op het kei harde natte zand en ik was voor de rest van de dag gehandicapt...  We amuseerden ons dus maar verder met elkaar verder te trekken op het bord.  Dat was ook plezant en minder riskant

We namen daar onze lunch en terwijl onze Ier een middagdutje nam op de warme rotsen, Onze Fransman en Chris op verkenning gingen op de rotsen, genoten Beck en ik van de lokale surfers (en natuurlijk ook het mooie weer).  Opgetogen kwam Chris terug om de dolfijnen aan te kondigen die op weg waren... maar ze waren hem voor geweest en waren nu samen met de surfers aan het genieten van de mooie golven (riding the waves)  Dolfijnen houden immers van stunten maken net zoals de surfers wanneer ze vrouwelijk publiek hebben.

Op het ogenblik dat iedereen terug in de van zat, merkte een van onze gasten op dat zijn i-pod niet in zijn tas zat en die drong er dan ook op aan om even een stop te maken bij de hostel.  Toen hij merkte dat ook daar nergens zijn i-pod te vinden was, wist hij er niet beter op dan ons te beschuldigen van diefstal.  Hem lieten we dus maar achter en we pikten nog enkele andere passagiers op voor de rest van de namiddag.  We reden nog een eind verder langs de kust, maar spijtig genoeg slaagde ik er niet in een walvis te spotten (hoewel ik denk dat ik er mogelijk wel een zag, maar ik ben niet zeker).  Af en toe sprongen we met zijn allen uit het busje to kick a footy of gewoon een wandelingetje te maken. 

Na zonsondergang brachten we dan nog een bezoekje aan Sammy the Seal,maar toen zijn vriendinnetje hem kwam vergezellen, reden wij maar terug naar de hostel, want we hadden immers allemaal al een reuze honger.  Na een lekker douchje kon ik dan wel genieten van een lekker bedje.  De volgende morgen zou het immers weer vroeg dag zijn...

Maandag 9 juli vertrokken we om 6.30u in de hostel.  Een lange dag in de bus stond ons te wachten.  Regelmatig toilet stop en de kans om wat footy te spelen en benen te strekken.  Terwijl wij Wave Rock gingen verkennen, maakte Chris onze laatste lunch klaar.  Aangezien er geen thee meer was, maar er nog wel bier over was, vond Francis dat hij dan maar een biertje moest hebben...  Ieren toch!
Na de lunch beklommen we Hyppo's yawn.  Over diepe kloven springen is toch niet mijn ding   Ik had echter geluk met 3 jongens die het kleine meisje van de groep, met korte benen maar al te graag helpten

Voor we Perth binnenreden, maakten we dan nog een laatste stop bij de hondenbegraafplaats, geïnstalleerd door een echte dierenvriend ter ere van de trouwe viervoeter.  Een beetje dwaas als je het mij vraagt...

En dan was ....het voorbij... (Whydo all good things come to an end?)

Met een drink in de Dean die avond nam ik afscheid van Francis en Perth...
De volgende dag zat ik immers om 9u al op het vliegtuig naar Adelaide...
Het einde van mijn avontuur in Australië naderde met rasse schreden...

17-08-2007 om 16:20 geschreven door Annelies  

Ook vandaag, zaterdag 7 juli, weer vroeg uit de veren.  Dit was niet voor iedereen even gemakkelijk.  Maar het beloofde een mooie dag te worden en dan wouden we de zonsopgang toch niet missen.  En Chris had gelijk:  dit was nog mooier dan de zonsondergand van de vorige dag.  Vanaf het oorlogsmonument op de top van een heuvel, Mt. Clarence, kregen we een prachtig uitzicht over Albany een de zuidelijke oceaan.  Als ze mij nu nog eens vragen wat mijn favoriet is: suset of sunrise, dan kan ik zeker zonder twijfel sunrise antwoorden: de slapende natuur ontwaakt...

Een klein half uurtje na zonsopgang, namen we een dip in de zuidelijke oceaan die we net van bovenaf gezien hadden(Middleton Beach) : best cure for a hang over.  Toen we nadien een koude douche namen, leek het wel alsof deze warm was.  Zo koud was het zeewater.  Maar wat nog kouder was, was het natte zand dat de koude nachtlucht had opgenomen en nog niet was opgewarmd.  Het hoogtepunt van onze zwempartij is zonder twijfel toe te schrijven aan Francis die na ons steevast het water inloopt maar op 20cm diepte door het zeewier pardoes voorover valt.  Dat leek me van in het water toch net iets te vroeg om te duiken .  Chris die vooraf wel een grote mond kon opzetten, stelde ons echter zwaar teleur...

Nadat iedereen door een warme kop koffie of thee weer was opgewarmd, klommen we weer in het busje en reden we naar onze laatste gezamenlijke uitdaging:  Mount Trio in de Porongurup Ranges.  Hoewel mijn conditie toch nog niet de slechtste is, viel deze klim me toch zwaar.  Bijna de hele weg naar de top was een klim van honderden steile en hoge trappen.  Dit is eens zo vermoeiend als wanneer er geen trappen zouden zijn, als je het mij vraagt.  Maar samen met Rebecca en Francis, op ons eigen tempo, bereikte ik, 20 min. na Camilla (die een legeropleiding had gevolgd) de top en het uitzicht was de moeite waard.  Door het sporadisch voorkomen van heuvels in de omgeving, had je een mooi en ver zicht over de uitgestrekte omgeving.

Voor lunch, een lekkere hamburger met verse groentjes en daarna op weg... naar Esperance: vanaf nu waren we nog maar met 5...

Op zaterdagavond, na een hele namiddag rijden, kwamen we dan aan in Esperance: het was al donker, maar ja, het was natuurlijk ook wel winter en dus was het normaal dat het om 6u30 al wel donker was.  De hostel was klein en de weinige mensen die er waren, zaten verzameld in de televisiekamer, naast de kachel.  Het was zaterdag en dus, overtuigden de rest van het gezelschap ons, moesten we toch weg gaan in Esperance.  Maar hoe zouden we in het stadje geraken (dat toch wel zo'n half uur wandelen was)?  Gelukkig was onze goede ziel, Beck, er nog: zij had een rijbewijs om met een bus te rijden en nade vorige zware avond zag zij het wel zitten om niet te drinken.

Met een volle bus naar de pub!  Daar was karaoke bezig en ik hab geen ander woord: MARGINAAL!  Na een tijdje, begon ik kou te krijgen en moe te worden, maar net op tijd kwam de redding: gratis kaarten voor de club next door (omdat ze ons natuurljk uit die bar weg wouden)  Laat ons zeggen dat de avond een volledig andere wending kreeg...

13-08-2007 om 11:21 geschreven door Annelies  

Voor zij die het nog niet wisten (maar ik vermoed dat de meesten onder jullie al wel op de hoogte zijn): ik ben terug in België sinds zo'n 2 weken terug.  Ondertussen ben ik ook wel 1 week op scoutskamp geweest en dus heb ik nog niet veel tijd gehad om mijn blog verder aan te vullen.  Daarom ga ik daar nu maar even werk van maken: laptop op de schoot, zonnetje op de schouders en we kunnen er aan beginnen.

Als ik het me goed herinner moet ik nu wel een maand terugspringen om het verhaal van mijn 5daagse tour van Perth naar Esperance te vervolledigen.  En ik was nog maar aangekomen aan de tweede dag.

Vrijdag 6 juli, daar waren we gebleven.  Die dag moesten we al heel vroeg op want om 7u wou de gids op de baan zijn.  Als je dus nog zin had voor ontbijt (en daar heb ik altijd zin in), dan moest je dat daarvoor genomen hebben.  We verlieten de Pemberton Forest Stay Cottages (waar wij de enige overnachters waren) dus heel vroeg en op onze weg naar de eerste stop: de bicentennial tree in the Karri Forest zagen we talrijke kangoeroes die zo vroeg in de morgen nog op de baan waren.  De bicentennial tree was een 73 meter hoge boom (de hoogste lookout in de wereld) die gebruikt werd, zoals talrijke andere grote bomen in de omgeving, om van de top bosbranden te spotten.  De boom kon dus beklommen worden helemaal tot de top.  Ik moet echter toegeven dat ik niet bij de dapperen was die dit aankonden.  Ik klom maar tot het eerste platformpje op een hoogte van 25 meter.  Het klimmen zonder beveiliging op de ijzeren staven die uit de boom staken en waar je naar mijn mening gemakkelijk tussendoor kon vallen bij één misstap was voor mij iets te zenuwslopend.  Chris was duidelijk thuis in zulke bomen en vond het dan ook maar al  plezant om iedereen de stuipen op het lijf te jagen. 

Na deze klim, had Chris nog steeds niet genoeg van deze grote bomen en dus begaven we ons naar de Valley of the Giants waar een gelijkaarige tree top walk door een Tingle Forest was geïnstalleerd als in Otway National Parc bij de Great Ocean Road.  40 meter boven grond wandelden we tussen de reuzen van bomen die bovenaan de top brandmerken vertoonden van een bosbrand 70 jaar geleden, wist de gids me te vertellen.  Daarna pikten we Bec (die hoogtevrees heeft) weer op en deden we de Emperor's walk tussen bomen die wel honderden jaren oud moesten zijn.  (de boom van in de film Pocahotas stond er ook tussen)

Na een halve dag bomen waren we klaar om ons naar andere gebieden te begeven.  Onze volgende halte was Denmark (genoemd naar de Britse Dr. Denmark) en William Bay National Park.  Greens pool en Elephant Cove waren prachtig, maar het was nog net iets te fris om een dipje te wagen.  Voor mij alleszins.  De Fransman, Victor, daarentegen liet zich door dit koude weer niet afschrikken en voor je het wist zat hij in het water.  Ik stelde me tevreden met een rustige wandeling op blote voeten over het strand, turend over de zee, op zoek naar walvissen.  Omdat ik wat te ver was afgedwaald, werd de groep, die al op me zat te wachten in de van een beetje ongerust. Oeps...

Daarna reden we naar het stadje Denmark (dat je nauwelijks een stadje kan noemen) om de inkopen voor het avondeten te doen en de benodigdheden aan te kopen om de voet van Chris te opereren.  Gelukkig hadden we een deskundige Ierse verpleegster in ons midden   De laatste stop voor we naar onze accomodatie reden was Albany: The Blow Holes, The Gap and the Natural Bridge waren de perfecte scene voor een prachtige zonsondergang, maar Chris beloofde ons een nog mooiere zonsopgang de volgen morgen aan de Zuidelijke Oceaan.

Daarna begaven we ons naar de Albany Backpackers, die spijtig genoeg reeds druk bevolkt was door een groep schoolkinderen.  Enige troost was de gratis koffie en thee om 7u die we met veel smaak naar binnen werkten  in afwachting van de pasta die door Chris geprepareerd werd.  Het was onze laatste avond met de hele groep en daar hoorde dus een gepast afscheid bij:  een pub night in de enige pub van de (stad) waarvoor we vouchers hadden gekregen bij de hostel.  Aangezien het de laatste tocht was van onze gids, was die ook wel behoorlijk uitgelaten

12-08-2007 om 12:13 geschreven door Annelies  

27-07-2007 om 11:51 geschreven door Annelies  

14-07-2007 om 03:28 geschreven door Annelies  

14-07-2007 om 03:28 geschreven door Annelies  

14-07-2007 om 03:27 geschreven door Annelies  

Omdat de laatste tour die ik gedaan heb by far de beste was ga ik daar dus mee beginnen...

Die zit nog het beste in het geheugen en dan kan ik daarna beginnen met me te concentreren op wat overblijft van de rest van de voorbije maand. 

Op dinsdag 3 juli kwam ik terug van mijn eerste tour aan de west coast, 7 dagen van Perth naar Exmouth en terug.  Aangezien dit blijkbaar een grote afstand was om op die korte tijd te doen, zaten we vooral veel in de van...  wat natuurlijk een beetje jammer was.

Na een dag Perth verkennen op woensdag, pakte ik dan op donderdagmorgen mijn rugzak weer en heel vroeg begaf ik me richting het busstation waar we zouden worden opgepikt om 7u.  De gids was te laat!  Geen goede start zo vroeg in de morgen, maar ik kan aannemen dat wanneer je anderen moet ophalen aan hun hostel, dat het lastig te timen is.

De sfeer kwam er al direct in... of niet: iedereen was nog suf en niet goed wakker, behalve onze gids, Chris, dan die er op het eerste zicht een agressieve rijstijl aan overhield.  Hij toeterde naar alles wat leefde en hij waarschuwde ons dat hij niet van rode lichten hield.  Achteraf gezien bleek het gelukkig allemaal wel goed mee te vallen en het toeteren bleek ook werkelijk uit sympathie voor alle dieren te zijn.  Na een korte introductie door Chris was het aan al de rest van de bus om zichzelf even kort voor te stellen door de micro.  Voorin zaten Chris en Rebecca, die voor het eerst meeging op deze trip, maar wel geinteresseerd was om het werk van Chris over te nemen wanneer die op vakantie vertrok.  Dit was voor Chris immers zijn laatste tour voor vakantie en hij wist nog niet of hij daarna zou terugkeren bij Western Exposure.  Hij was een geweldige gids: Hij groeide op aan een van de kleine towns aan de south west coast en dus kende hij de streek als zijn broekzak.  Misschien nog even aanvullen:  hij is de typische Australische surferboy die je je voorstelt en dus zeker niet onknap om naar te kijken   Om terug te gaan naar Beck:  Zij was echt een awesome girl!  Zeker toen we de laatste 2 dagen maar met 5 personen verder trokken naar Esperance, had ik veel plezier met haar

Dan op de eerste bank zaten ik en een schots 19jarig meisje, Sarah.  Verder waren er Olive en Bryan, een Iers sympathiek koppel, Camilla, een Deens meisje dat een legeropleiding had genoten voor ze naar Australie kwam, Sarah uit Zwitserland, Victor uit Frankrijk die veel weg had van een rocket scientist , Rebecca uit Engeland, Francis, a random Irish , Jacqueline en Anna, die spijtig genoeg duidelijk hun tijd uitzaten op deze tour, popelend om naar huis terug te gaan. En dan was er natuurlijk ook nog Carrie, een eigenaardige bijna 60jarige vrouw uit townsville, die nooit zonder haar zelf gebrouwen drankvoorraad op reis vertrok.  Met deze bende zou ik dus de volgende 3 dagen doorbrengen.  Dat zat wel snor.  Na 3 dagen zou het merendeel van de groep terugkeren naar Perth en zouden we verdergaan naar Esperance met een klein groepje van 5:  Chris en Beck, Victor, Francis and ik.  Zelfs met deze kleine groep echter:  fun verzekert!  (Met de random irish guy alleen al )

Spijtig genoeg moet ik na deze introductie al bijna afsluiten en ik kan jullie dus alleen maar beloven dat ik naar de bib probeer te gaan om daar wat gratis te surfen.  Mijn credit hier is op....  Het is me eindelijk gelukt om mijn foto's op een disc te branden....  en daarmee is dan het belangrijkste ook weer gedaan.

13-07-2007 om 07:42 geschreven door Annelies  

10-07-2007 om 08:59 geschreven door Annelies  

23-06-2007 om 13:10 geschreven door Annelies  

02-06-2007 om 12:57 geschreven door Annelies  

Nu moet je toch wel toegeven dat ik de laatste tijd flink mijn best heb gedaan om jullie zoveel mogelijk op de hoogte te houden!

Zoals ook voor velen onder jullie, zijn deze tijden toch wel net iets drukker en net iets minder plezant dan andere tijden van het jaar.  Om het leed in deze tijden wat te verzachten, besloten we er nog een laatste keer opuit te trekken.  Eigenlijk ook zo een beetje het laatste uitje samen, voor iedereen opnieuw zijn eigen weg zou gaan.  Hier denk ik de laatste tijd toch wel regelmatig aan:  over 3 weken vertrek ik hier uit Melbourne en dat was het dan, die exchange.  Natuurlijk is het dan nog niet helemaal voorbij want ik ga nog wel meer dan een maand reizen, maar het betekent wel dat er een heleboel mensen zullen zijn waarvan ik op dat ogenblik afscheid moet nemen en die ik misschien voor heel lange tijd niet meer ga zien terwijl ik ze dit laatste half jaar wel iedere dag heb gezien

Maar dus... even terug naar afgelopen weekend: 19 en 20 mei.  Steve, de gids van Wilson's Prom had ons na die trip beloofd ons ook nog wel door de grampians te willen gidsen hoewel hij eigenlijk zijn agentschap had overgedragen aan iemand anders.  De Grampians National Park is volledig verschillend van Wilson's Prom en dat zou al snel duidelijk worden.  Terwijl Wilson's Prom kan omschreven worden als het paradijs op aarde: witte stranden, blauwe zee, dichte regenwoud, heeft the Grampians een zeer rough karakter.  Kale rotswanden, verschroeide bomen (door de brand die er vorig jaar woedde) en een doodse stilte wanneer je op de rotstoppen staat, omsloten door de mist.  De koude wind en de zon die maar zelden vanachter de grijze wolken kwam piepen gaf dit nog een extra grimmig karakter.  Iedereen was echter zeer enthousiast en de sfeer kon dus niet kapot.  De reisgenoten: Anne, Greg, Thor (Denemarken), Marie, Martijn (Nederland), Eline, Dalia, Luiza, Mauritio, Keith en ik.

Zaterdagmorgen was het naar goede gewoonte weer een vroege start: Steve stond om 7.30u stip voor onze deur en uiteraard waren we naar goede gewoonte ook nog niet klaar met ontbijten.  Iedereen uiteindelijk gezeten, vertrokken we om de anderen op te pikken en ons richting de Grampians te begeven.  Ditzou toch wel een rit worden van 3 u ongeveer en onderweg namen we dan ook een tussenstop om een koffie te drinken, eventueel iets te eten en naar het toilet te gaan.  Iedereen terug op zijn gemak, iedereen in de van (een nieuwe tegenover vorige keer): volgende stop: the Grampians.

Steve vertelde ons dat de Grampians wel stukken groter was dan Wilson's Prom en daarom zouden we nu meer van plaats naar plaats ijden in de van in plaats van te kunnen wandelen van het ene punt naar het andere.  Onze eerste stop in het park was the Balconies: de plaats vanwaar alle fotos in brochures wordn genomen en waar dan ook alle (chinese) toeristen heel wat tijd nemen voor de nodige kiekjes.  Nadat ook wij die kiekjes genomen hadden, was het tijd voor de lunch en dus reden we naar de Boroka Lookout vanwaar we een mooi uitzicht hadden over Halls Gap, waar ook het enige dorpje in het park lag, naast het meer.  Toen we net ales hadden uitgehaald voor de lunch, begon het spijtig genoeg zachtjes te miezelen.  Maar het goed humeur zat er nog in .  De namiddagstop zou niet gemakkelijk zijn en dus had je hopelijk maar voldoende boterhammetjes gegeten deze middag.  Eerste stop: De Mackenzie Falls: ik weet niet hoeveel trappen, maar in ieder geval al een stevige opwarmer voor wat nog moest komen.  Een bijna 2u-durende serieuze klim naast King's Canion, door Wonderland zou ons naar de Pinnacles leiden, waar we opnieuw zouden overdonderd worden door het impressionnant uitzicht en overzicht.  Het weer was grillig en van ver kon je dus zien waar de regen uit de wolken viel en we konden dus ook genieten van regenbogen op verschillende plaatsen waar de zon erdoor kwam.  Nu had ik wel spijt dat ik mijn muts niet bijhad want de koude wind blies langs mijn oren en Marie's muts zag er zo lekker warm uit   Terug bij de van aanbeland was het al tijd voor dinner en dus tijd om naar de hostel te rijden.  Het was immers te koud en te grillig weer om te kamperen vond onze gids.  De hostel had een buitenkeuken waar w onze barbecue-maaltijd met veel smaak naar binnen werkten.  Daarna begaven we ons echter naar binnen, naar de bar, waar een kachel brandde en het dus gezellig warm was.  Ik was ziek geweest de hele week en dus besloot ik maar niet te laat te gaan slapen, terwijl de anderen met veel lawaai en veel drank Keith's verjaardag vierden die eigenlijk pas 20 maart was.  

De volgende morgen gunden we onszelf iets meer slaap (voor mij dan toch) want het zou een zware dag worden (alleen wisten we dat nog niet op dat ogenblik).  Na een stevig ontbijt voelde iedereen zich weer in staat om nog enkele stevige wandelingen te doen.  Om 11u begonnen we onze klim naar Hollow mountain, die zo genoemd werd omwille van de grotten die erin gevormd waren, om dan verder te klimmen naar Mount Stapleton.  En als ik zeg klimmen, dan bedoel ik klimmen.  Vanaf Hollow Mountain waren er geen paden meer en dus werden we door onze gids uitgedaagd om de rotsen steil omhoog met handen en voeten te beklimmen (zonder enige beveiliging), over kloven van 20 meter diep en meer dan 1 meter wijd te springen (dat was zo scary, zoiets had ik nog nooit gedaan: op de rand van de kloof gaan staan en geloof me, dat is geen vlakke ondergrond en dan te springen en de grond voelen verdwijnen van onder je voeten vooraleer je de andere kant bereikt en dit allemaal wetende dat de kloof onderja wel zo'n 20 meter diep is.  Na zo'n 2.30 uur klimmen en klauteren hadden we nog steeds de top van de top niet bereikt, maar iedereen was moe en dus besloten we terug naar beneden te gaan.  Was er een easy way down?  Dan toch niet een die wij gevonden hebben.  Met iets minder moeite, iedereen was al wat meer ervaren in het klimmen en klauteren, zochten we onze weg terug naar beneden en terug op het pad, persten eline en ik er nog een sprintje uit tot aan de parkeerplaats.  Daar zouden we eerst lunch hebben en dan nog een laatste korte wandeling maken naar de Aboriginal Rock Art die wel zo'n 2000 jaar oud was.  De rotsschilderingen bestonden voornamelijk uit kinderhanden en waren gemaakt door het blazen van oker  op de kinderhandjes.  Verder was ook het teken voor de emoe terug te vinden en van de kangoeroe.  Aboriginals beschouwen deze immers als hun voorouders, hun goden die zoals de griekse goden menselijke karaktertrekjes hebben en zo zijn hun verhalen een les voor hun volgelingen.  Aboriginal zullen dan ook in d natuur, in het landschap herinneringen aanbrengen aan deze verhalen en zo spreekt men van een cultureel landschap.  Wanneer iemand iets fout had gedaan, dan zou men hem meenemen in de natuur en opnieuw de verhalen vertellen die een les moesten zijn en waaraan ze herinnerd werden door de sporen die men in het landschap terugvond.

Na deze korte wandeling en na het bemerken van een lieve walibi, moesten we dan weer op weg.  Dit zou voor Keith in ieder geval een 28ste verjaardag zijn om nooit meer te vergeten.  Maar het was nog niet gedaan.  Steve had ons beloofd te stoppen bij de Giant Koala en belofte maakt schuld.  Dus bij de Giant Koala (zo'n lelijk ding!) sprong iedereen nog eens snel uit de van om een paar kiekjes te maken en dan waren we weer vertrokken, op weg naar Melbourne, thuis ... 

25-05-2007 om 00:00 geschreven door Annelies  

In de week van 7 mei tot 11 mei zijn er eigenlijk geen noemenswaardige activiteiten te melden.  Maandag leverde ik netjes op tijd, met de nodige stress mijn eerste essay in (op een verkeerde manier, maar het was gelukkig toch nog in orde).  Dinsdag ging ik naar de paaldansles.  Woensdag repetitie van de Concert Band (Hat rehearsel!!).  Donderdag was een rustdag.

Maar dan kwam het weekend eraan en zoals gewoonlijk beloofde dat weer druk te zijn.

Het begon allemaal op vrijdagavond met het verjaardagsfeestje van Brit (Nederland).  We waren eerst bij haar thuis uitgenodigd en daarna trokken we met een gezellige bende verder naar retro.  Na daar opnieuw een leuke nacht gehad te hebben, namen Eline en ik een taxi naar huis, Jo achterlatend bij Andres.  Het was immers al 3.30u en ik had de volgende ochtend repetitie voor het concert die avond.

Zaterdagmorgen moest ik er dus ook weer vroeg uit.  Je kan al wel raden dat ik niet te fris achter de pupiter zat.  Gelukkig nam ik in de namiddag even de tijd om wat bij te rusten en zo was ik dus terug fris voor de avond.  De stukken die we zouden brengen waren immers behoorlijk moeilijk en ik wou dus mijn opperbeste concentratie hebben.  Gedurende het concert verliep natuurlijk niet alles zoals het hoorde.  Wetende dat we maar 12 repetities gehad hadden en 1 repetitieweekend, werd er blijkbaar ook niet te veel van ons verwacht.  Buiten de 4 stukken die wij brachten, kwamen ook de andere groepen, het orkest, Symphonic Winds en het Jazz koor aan bod.  Wij moeten enkel in de eerste helft komen en in de tweede helft kon ik dus bij mijn huisgenootjes gaan zitten in het publiek.  Zij hadden bloemetjes voor me afgeknipt bij onze buur (als vergelding voor onze vuilnisbak die hij de week ervoor had aangeslagen ).  Een fotocamera waren ze spijtig genoeg vergeten    Na het concert werd er ook nog een after-party georganiseerd maar na een zware vrijdagavond was ik daar niet meer echt voor te vinden... zeker niet me in het vooruitzicht vroeg opstaan de volgende dag om verder te werken aan de eerste van mijn 2 essays van 5000 woorden

Zondag 13 mei probeerde ik dus weer niet te laat op te staan.  We hadden die avond immers girls night en dus wou ik veel werk gedaan krijgen voor deze avond van lekker eten (verzorgd door de park drive girls), veel dessert (verzorgd door ieder van de 5 andere girls: Marie, Anne, Dalia, Brit en Karen), een Johny Depp movie (chocolat) en sex in the city...  Vooral wanneer je de dovencommentaar erbij aanzet, wordt de film ineens heel wat grappiger... zeker wanneer de ondertitels dan nog blijven steken op "Oh my God"

23-05-2007 om 14:13 geschreven door Annelies  

Aangezien mijn productiviteit 0 is, maak ik maar van de gelegenheid gebruik om mijn blog nog een beetje verder aan te vullen.  Na die drukke week van 23 tot 29 april was het dringend tijd om er eens stevig in te vliegen: de laatste hand leggen aan mijn reflective essay, en beginnen research doen voor de volgende deze keer serieuze paper van 5000 woorden.

De week was weer te snel voorbij voor al dat werk, maar op vrijdag vond ik toch dat ik een pauze verdiende.  'The Mexicans' Alfredo, George and Mauritio gaven deze week een houseparty.  We besloten het echter niet te bont te maken want de dag erna was het cocktailfeestje om de verjaardag van Thor waardig te vieren... en ook al een beetje het afscheid van Greg die in een maand zou terugkeren naar Denemarken.  Ik weet niet of ik ooit al uitlegde wie deze Denen waren: het zijn vrienden van Anne.  Anne kende Thor van in de middelbare school en beide werken ze hier voor een internationaal bedrijf en iets met boten (in Engels: Ship brokers).  Ze houden duidelijk ook wel van een goed feestje...

Op zaterdag 5 mei was het dan het cocktailfeestje en zoals verwacht... dat was een feestje!!  Laat ons het zo stellen: we hadden allemaal veel plezier en foto's en filmpje zijn niet voor publicatie vatbaar

Op zondag 6 mei was het dan een mooie herfstdag zoals je er in Melbourne wel meer hebt dan in België en dus gingen we een wandelingetje maken naar de stad.  Deze verfrissende walk konden we allemaal wel gebruiken!

18-05-2007 om 11:15 geschreven door Annelies  

De houseparty die al vanaf februari op het programma stond, werd dan eindelijk wat meer concreet.  We zouden het deze week doen, op vrijdagavond.  Iedereen kon een aantal mensen uitnodigen, maar alles moest uiteraard binnen de perken blijven, aangezien we nog wel 2 maanden in dat huis moesten wonen...  Als iedereen zou komen die we uitgenodigd hadden, dan zouden we al op zo'n 35 man komen.  Dat was in ieder geval al de moeite waard.

Maar voor het zover was, was er natuurlijk nog de rest van de week...

Woensdag 25 april was het ANZAC(Australia-New Zealand Army Corps)-day: de grootste memorial day in Australië (een verlofdag waar ik spijtig genoeg geen voordeel van had aangezien ik op woensdag nooit les heb).  Op deze dag herdenken Australiërs alhun gesneuvelden in de verschillende oorlogen sinds hun natie als natie bestaat.  De datum, is de datum waarop voor het eerst, in WO1hun troepen samen met die van Nieuw Zeeland eropuit werden gestuurd om aan de zijde van de geallieerden in Turkije tegen de vijand te vechten.  Deze operatie werd echter een ware afslachting die door de Australiërs vandaag wordt herdacht als offer voor de eenheid van hun vaderland.  Met de nodige pracht en praal werden dan ook heel de dag door herdenkingsmomenten gehouden en een grote parade te been gebracht.  Ik volgde deze vanuit de stad naar de Shrine of Remembrance waar dan de officiële ceremonie werd gehouden.  Wat me opviel was dat ng heel wat meer Australiërs het vaderlands lied kunnen meezingen, op zijn minst de eerste strofe...

Donderdag 26 april ging het weerzijn gewone gangetje, maar toch was het voor mij weer geen gewone dag.  Stine zou vandaag in Melbourne aankomen, samen met Rachel, een Zwitsers meisje dat ze in Byron Bay had leren kenen en die vanuit sydney met haar was verder gereisd.  Verder kwamen Liesbeth (Belgisch meisje dat studeert in Sydney voor een half jaar) en een vriendin van haar me ook een bezoekje brengen in Melbourne.  En hoewel ik 's middags al voor free lunch een stukje pizza had gekregen, hadden de meiden wel zin om die avond op Lygon sreet een 'echte' Italiaanse pizza te gaan eten.

Vrijdag 27 april gingen Liesbeth en haar vriendin de great ocean road doen (in 1 dag!!).  Rachel wou ook die dag weer alleen maar gaan shoppen... En daarom, na de inkopen gedaan te hebben voor onze sangria voor de houseparty, sprak ik in de namiddag af met Stine.  Ik wou haar het plekje laten zien in Melbourne waar ik echt verliefd op was: de Royal Botanic Gardens.  Het was een beetje regenachtig die namiddag en aarom vluchtten we maar eerst de Shrine of Remembrance binnen.  Ik had die woensdag wel al van buiten kunnen beschouwen, maar nu konden we dus ook de binnenkant bewonderen.  Overal lagen bloemenkransen, daar neergelegd op ANZAC day en in het midden lag iets wat leek op een grafsteen met woorden van herdenking.  De sfeer in de Shrine was ongelooflijk en ga me kippenvel.  De bewakers gaven ons wat meer uitleg over de taferelen in de wanden en vertelden ons zeker ook naar boven te gaan.  Vanaf daar had je een ongelooflijk zicht over de stad en de oprijlaan naar de Shrine...  Verder gingen we dan ook nog naar de kelders waar een informatiecentrum à la flanders fields (maar dan wel veel kleiner) was gehuisvest.  Beiden sterk onder de indruk, kwamen we weer buiten.  Het was gestopt met regenen en hoewel het al vrij laat was, wou ik Stine toch nog meenemen naar de Botanic Gardens.  Ze was heel hard onder de indruk en ik moet toegevn dat ik ook opnieuw onder de indruk was: het was duidelijk herfst aan het worden en dat toonde in alle kleurtjes van het park.
Toen werd het echter dringend tijd om naar huis te gaan: de houseparty moest immers dringend worden voorbereid.  Gelukkig was Eline al begonnen toen ik thuis kwam...  Uiteraard moesten we ons niet te hard haasten iedereen waarschijnlijk toch te laat zou zijn, maar eigenlijk viel dat nog wel goed mee...  De eerste gasten arriveerden rond 9.30u...  Het was heel gezellig!!  Om 11.30u vertrokken we dan verder to dance the night away in retro (een club die 70,80 muziek speelde) fun fun fun!!!  Het was echt een geslaagde avond.  Grappig ook om eindelijk eens weg te gaan met onze twee canadese studiegenoten, Keith en Morgan, en te ontdekken dat ze best ook wel van dansen houden

De volgende dag, zaterdag 28 april beloofde dan ook een vrij verloren dag te worden...  Maar daar hadden we al iets op gevonden.  We zouden die dag zouden we samen met Marie en haar housemate naar een echte Australische Footy game gaan.  Het was mooi weer en dus tegen de midag trokken Eline en ik naar MCG (Melbourne Cricket Ground)  Er was ongelooflijk veel volk op de been voor de match, zo leek wel: overal zag je fanatieke Australiërs gekleed in de kleuren van hun ploeg.  Ik was al blij: ik had gelukkig neutrale kleuren gekozen.  Toen we daar aankwamen bleek dat we niet binnen zouden mogen in de ledensectie, omdat daar een dress code gold (o.a. geen flip flops).  Eline en ik vonden dat echter niet zo erg en Marie en Anne zaten er ook niets mee in om dan maar tussen het 'gewone volk' te gaan zitten.  We kozen een plekje uit in de zon: zaaaaaaalig!!!  De match is een waar fenomeen: supporters van beide ploegen zitten gewoon door elkaar en opmerkelijk, dit veroorzaakt geen enkel probleem!  Van de kleinste tot de grootste fan zijn gekleed in de leueren van hun ploeg en als de ploeg binnenkomtzingen ze overtuigd mee het lied van de club.  Daarna wordt samen het volkslied gezongen en wordt de aftrap gegeven.  En dan gaat het maar door en door: een opmerkelijk verschil met voetbal waar om de 5 min. de match wordt gestopt wegens een fout.  Hier gaat het maar door en door en het gaat echt wel behoorlijk snel!!  Dat tussen de binnenste palen scoren meer punten opleverde dan door de buitenste palen, wist ik al, maar dan was er klaarblijkelijk ook de regel dat wanneer je de bal naar een medespeler kan spelen die binnen het doelgebied staat zonder tussenkomst van de tegenspeler, dan heeft die medespeler een vrije trap naar de goal.  Soit, de rest van de regels hebben we nog niet helemaal begrepen, maar het is ook gewoon al leuk om naar de supporters te kijken   Het eerste deel was behoorlijk spannend, het tweede en het derde was het duidelijk tijd voor een dutje en het vierde en laatste deel waren we terug helemaal in de game.  De rest van het weekend hielden we het wat rustig zodat we terug uitgerust zouden zijn wanneer de week opnieuw zou beginnen.  Dit lukte echter niet helemaal aangezien het zondag Thor's verjaardag was...  

18-05-2007 om 06:05 geschreven door Annelies  

Aiaiai... Ik heb mijn trouwe lezers weer teleurgesteld.  Ik hoop dat nu toch op zijn minst deels goed te maken.  Ook ga ik even mij proberen te verantwoorden: sinds mijn vakantie heb ik het drukdrukdruk!  En als ik dan 's avonds van achter die computer vandaan kruip, dan heb ik nog maar weinig zin om er terug achter te kruipen en plichtsgetrouw een verslagje te schrijven .

There we go...

De week na mijn vakantie, gebeurde er eigenlijk weinig.  Voor de huisgenootjes die er geen vakantie hadden opzitten ging het leven in Melbourne zijn gewone gang...  Na mijn vakantie echter was ik relatief uitgeput en ben ik toch anders beginnen denken over mijn verblijf hier in Australië.  Ik besefte ook dat als ik mijn andere reizen nog wou waarmaken, dat ik dan misschien een beetje beter moest gaan oppassen wat ik uitgaf.  Voor mij werd het dus een rustige week...

Ik ging gewoon naar de repetitie op woensdag en vanaf donderdag weer plichtsgetrouw naar de lessen.  Realiteit drong weer tot me door en zo dus ook het feit dat ik dringend aan die research papers moest beginnen...

18-05-2007 om 05:15 geschreven door Annelies  

Nu is het echt bijna voorbij...
Zondag 15 april, om 10u moest ik met spijt in het hart Noosa verlaten vooral nadat ik de dag ervoor een local had leren kennen die me met veel plezier had willen leren surfen.  Maar ik had een afspraak in Brisbane en om 10u 's morgens stapte ik dan ook voor de laatste keer de bus op.  Op naar de eindbestemming van deze zalige vakantie.
2 uur later reeds kwam ik in Brisbane aan: ik had hier nog niets geboekt en dus ging ik maar op zoek naar accomodatie.  Het eerste wat ik probeerde was Tinbilly: daar had marie geboekt en de lonely planet raadde deze hostel ook wel aan.  Alle goedkope kamers zaten echter vol en dus was er de tweede optie: Palace, in het midden van de stad: hier zou Stine ook verblijven voor de komende twee dagen.  Hoewel hun goedkoopste aanbod ook niet zo goedkoop was, besloot ik toch maar toe te happen...  Het zou immers duurder zijn in elke hostel aangezien ik niet geboekt had.

In de hostel kwam ik Stine tegen: zij zou naar de Botanical gardens gaan die namiddag met een aantal mensen die ze reeds in de hostel had leren kennen: Heidi en Paul (Britten) en Ricardo (Colombiaan)  Omdat ik die dag nood had aan gewoon wat rust, besloot ik hen te vergezellen.  's Avonds 1 drink in de bar, maar langer kon ik het echt niet rekken: het slaaptekort begon zich op te dringen.  Marie was die avond ook in Brisbane aangekomen, met een vertraging van een dag: ze was in Agnes water blijven hangen, want ze had het daar veel te hard naar haar zin gehad.

De volgende dag: maandag 16 april besloten Stine, Marie en ik de stad te gaan verkennen.  De stad was helemaal niet zo groot en we maakte dus de wandeltour zoals beschreven in mijn lonely planet.  Ze vonden mij een goede gids   In de namiddag hielden we een korte halt op Southbank, voor een ijsje en om te zwemmen in de aangelegde street beach.  Het was hier in Brisbane immers een aangename 28 graden.
Die avond nestelden we ons dan eerst op Anzac Sq., waar we rustig konden praten vergezeld van een glaasje wijn...  Daarna besloten we naar de karaoke te gaan in de bar van onze hostel.  Dat was zo leuk!  Nadat Stine en ik gezongen hadden, werd een dansmuziekje opgelegd en dat was een mooie afsluiter van een leuke avond en een leuke vakantie.

De dag erop moest ik pas 's avonds mijn vliegtuig terug hebben, maar eigenlijk was die dag l een beetje een uitrust dag.  Ik liet mijn bagage achter in de bagageruimte van de hostel en wandelde nog wat door de stad.  Uiteindelijk kwam ik op Anzac Sq. terecht en daar legde ik me languit op het gras, onder de bomen en probeerde een beetje te dutten.  Om 4u stapte ik de airtrain op... en dan waren we weer vertrokken...

Toen ik met het vliegtuig in Melbourne landde (in gezelschap van een advocaat en een vreind van hem-het was een aangename vlucht naar huis) regende het   De vakantie was zonder twijfel voorbij.

08-05-2007 om 06:27 geschreven door Annelies