Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Heb je een dringende mededeling voor mij, een grappig verhaal, een absurde belevenis... Laat me dan iets weten
Live vanuit Melbourne, Australia
Victoria, the place to be
23-06-2007
the end of the beginning...
Hoi iedereen!!!
Hier ben ik weer, maar voor even... Op dit ogenblik zit ik in sydney. We, Anne, Marie en ik, zijn hier gearriveerd op maandagavond en verblijven nu in deze kleine jeugdherberg voor minder dan 20 dollar per nacht en gratis internet... en daar moet ik dus even van gebruik maken, aangezien het wel weer even kan duren voor ik weer de kans krijg om mijn verhaal te doen.
De laatste tijd, tijdens de examens heb ik heel weinig uitgestoken (veel minder dan mijn andere huisgenoten die bleven feesten alsof er geen vuiltje aan de lucht was). Het enige noemenswaardige tot 12 juni is dan ook de bijeenkomst met de dalai lama. Aangezien hij wordt aanzien als een van de wijste personen op onze aarde besloot ik dat hij mij misschien wel inspiratie kon geven voor mijn laatste examen. Of dat gelukt is, daar heb ik mijn ergste twijfels bij, maar zin voor humor had hij wel. Het was een ongelooflijk leuke ervaring, met zoveel mensen op een footy field te zitten en te luisteren naar de wijze woorden van deze man op een mooie zonnige maar koude winterdag.
12 juni was dan mijn laatste examen en die avond gingen we uit eten met een aantal close vrienden. We realiseerden ons maar al te goed dat dit, en ook al de volgende, onze laatste avonden samen waren. Dit kon de pret echter niet bederven en voor ons allen was het een leuke ontlading voor onze examenstress
De dag erop moet ik bekennen was ik niets meer waard... De voorbereidingen voor onze houseparty maakte ik dan ook mee vanuit mijn luie zetel, terwijl mijn huisgenoten elke 5 minuten weer op de proppen kwamen met de gekste ideeen. Het beloofde leuk te worden... daar was geen twijfel aan.
Donderdag brachten we een bezoekje aan het Melbourne Museum (en ik stond in de keuken van Neighbours!!!) en naar de Eureka tower. Dan ben je al meer dan 4 maanden in Melbourne en dan moet je de laatste week alle toeristy things gaan doen
Vrijdag 15 juni was dan het parkdrive afscheidsfeestje. Het thema: retro!!! Zalig! En misschien moet ik het daarbij maar houden Maar even toch om het niet te vergeten. We hadden heel onze living ingekleed, zelf waren we ook volledig in thema... er was een hall of fame met gefotoshopte foto's en foto's van voorbije feestjes en er was het leukste: De armbandjes: Ieder kreeg een armbandje en het was de bedoeling er zoveel mogelijk te verdienen die avond. Dit kon je doen door op een ander toe te stappen en te ragen zat die wou in ruil voor zijn armbandje. Dit ging soms vrij ver... maar het was dus wel een leuke entertainment voor heel de avond. We partied the night away at RETRO!!! Een zalige afsluiter...
Aangezien het ons laatste weekend in Melbourne was, werd ons niet veel rust gegund en dus zaterdag doeken we ook tot laat de bar in...
Zondag deden we een gezellig dinner bij ons thuis(!) waar uiteraard ook de nodige traantjes vloeiden. En Luiza en ik deelden voor de laatste nacht onze kamer
Hier in Melbourne is tegenwoordig maar weinig te beleven (voor mij toch) aangezien het ook voor mij examens zijn. Geen spannende avonturen dus... Maar hopelijk wel terug nieuws vanaf 12 juni!
CU then!
Veel succes voor de studerenden! en natuurlijk ook voor ieder ander die denkt dat hij/zij het nodig heeft...
Nu moet je toch wel toegeven dat ik de laatste tijd flink mijn best heb gedaan om jullie zoveel mogelijk op de hoogte te houden!
Zoals ook voor velen onder jullie, zijn deze tijden toch wel net iets drukker en net iets minder plezant dan andere tijden van het jaar. Om het leed in deze tijden wat te verzachten, besloten we er nog een laatste keer opuit te trekken. Eigenlijk ook zo een beetje het laatste uitje samen, voor iedereen opnieuw zijn eigen weg zou gaan. Hier denk ik de laatste tijd toch wel regelmatig aan: over 3 weken vertrek ik hier uit Melbourne en dat was het dan, die exchange. Natuurlijk is het dan nog niet helemaal voorbij want ik ga nog wel meer dan een maand reizen, maar het betekent wel dat er een heleboel mensen zullen zijn waarvan ik op dat ogenblik afscheid moet nemen en die ik misschien voor heel lange tijd niet meer ga zien terwijl ik ze dit laatste half jaar wel iedere dag heb gezien
Maar dus... even terug naar afgelopen weekend: 19 en 20 mei. Steve, de gids van Wilson's Prom had ons na die trip beloofd ons ook nog wel door de grampians te willen gidsen hoewel hij eigenlijk zijn agentschap had overgedragen aan iemand anders. De Grampians National Park is volledig verschillend van Wilson's Prom en dat zou al snel duidelijk worden. Terwijl Wilson's Prom kan omschreven worden als het paradijs op aarde: witte stranden, blauwe zee, dichte regenwoud, heeft the Grampians een zeer rough karakter. Kale rotswanden, verschroeide bomen (door de brand die er vorig jaar woedde) en een doodse stilte wanneer je op de rotstoppen staat, omsloten door de mist. De koude wind en de zon die maar zelden vanachter de grijze wolken kwam piepen gaf dit nog een extra grimmig karakter. Iedereen was echter zeer enthousiast en de sfeer kon dus niet kapot. De reisgenoten: Anne, Greg, Thor (Denemarken), Marie, Martijn (Nederland), Eline, Dalia, Luiza, Mauritio, Keith en ik.
Zaterdagmorgen was het naar goede gewoonte weer een vroege start: Steve stond om 7.30u stip voor onze deur en uiteraard waren we naar goede gewoonte ook nog niet klaar met ontbijten. Iedereen uiteindelijk gezeten, vertrokken we om de anderen op te pikken en ons richting de Grampians te begeven. Ditzou toch wel een rit worden van 3 u ongeveer en onderweg namen we dan ook een tussenstop om een koffie te drinken, eventueel iets te eten en naar het toilet te gaan. Iedereen terug op zijn gemak, iedereen in de van (een nieuwe tegenover vorige keer): volgende stop: the Grampians.
Steve vertelde ons dat de Grampians wel stukken groter was dan Wilson's Prom en daarom zouden we nu meer van plaats naar plaats ijden in de van in plaats van te kunnen wandelen van het ene punt naar het andere. Onze eerste stop in het park was the Balconies: de plaats vanwaar alle fotos in brochures wordn genomen en waar dan ook alle (chinese) toeristen heel wat tijd nemen voor de nodige kiekjes. Nadat ook wij die kiekjes genomen hadden, was het tijd voor de lunch en dus reden we naar de Boroka Lookout vanwaar we een mooi uitzicht hadden over Halls Gap, waar ook het enige dorpje in het park lag, naast het meer. Toen we net ales hadden uitgehaald voor de lunch, begon het spijtig genoeg zachtjes te miezelen. Maar het goed humeur zat er nog in . De namiddagstop zou niet gemakkelijk zijn en dus had je hopelijk maar voldoende boterhammetjes gegeten deze middag. Eerste stop: De Mackenzie Falls: ik weet niet hoeveel trappen, maar in ieder geval al een stevige opwarmer voor wat nog moest komen. Een bijna 2u-durende serieuze klim naast King's Canion, door Wonderland zou ons naar de Pinnacles leiden, waar we opnieuw zouden overdonderd worden door het impressionnant uitzicht en overzicht. Het weer was grillig en van ver kon je dus zien waar de regen uit de wolken viel en we konden dus ook genieten van regenbogen op verschillende plaatsen waar de zon erdoor kwam. Nu had ik wel spijt dat ik mijn muts niet bijhad want de koude wind blies langs mijn oren en Marie's muts zag er zo lekker warm uit Terug bij de van aanbeland was het al tijd voor dinner en dus tijd om naar de hostel te rijden. Het was immers te koud en te grillig weer om te kamperen vond onze gids. De hostel had een buitenkeuken waar w onze barbecue-maaltijd met veel smaak naar binnen werkten. Daarna begaven we ons echter naar binnen, naar de bar, waar een kachel brandde en het dus gezellig warm was. Ik was ziek geweest de hele week en dus besloot ik maar niet te laat te gaan slapen, terwijl de anderen met veel lawaai en veel drank Keith's verjaardag vierden die eigenlijk pas 20 maart was.
De volgende morgen gunden we onszelf iets meer slaap (voor mij dan toch) want het zou een zware dag worden (alleen wisten we dat nog niet op dat ogenblik). Na een stevig ontbijt voelde iedereen zich weer in staat om nog enkele stevige wandelingen te doen. Om 11u begonnen we onze klim naar Hollow mountain, die zo genoemd werd omwille van de grotten die erin gevormd waren, om dan verder te klimmen naar Mount Stapleton. En als ik zeg klimmen, dan bedoel ik klimmen. Vanaf Hollow Mountain waren er geen paden meer en dus werden we door onze gids uitgedaagd om de rotsen steil omhoog met handen en voeten te beklimmen (zonder enige beveiliging), over kloven van 20 meter diep en meer dan 1 meter wijd te springen (dat was zo scary, zoiets had ik nog nooit gedaan: op de rand van de kloof gaan staan en geloof me, dat is geen vlakke ondergrond en dan te springen en de grond voelen verdwijnen van onder je voeten vooraleer je de andere kant bereikt en dit allemaal wetende dat de kloof onderja wel zo'n 20 meter diep is. Na zo'n 2.30 uur klimmen en klauteren hadden we nog steeds de top van de top niet bereikt, maar iedereen was moe en dus besloten we terug naar beneden te gaan. Was er een easy way down? Dan toch niet een die wij gevonden hebben. Met iets minder moeite, iedereen was al wat meer ervaren in het klimmen en klauteren, zochten we onze weg terug naar beneden en terug op het pad, persten eline en ik er nog een sprintje uit tot aan de parkeerplaats. Daar zouden we eerst lunch hebben en dan nog een laatste korte wandeling maken naar de Aboriginal Rock Art die wel zo'n 2000 jaar oud was. De rotsschilderingen bestonden voornamelijk uit kinderhanden en waren gemaakt door het blazen van oker op de kinderhandjes. Verder was ook het teken voor de emoe terug te vinden en van de kangoeroe. Aboriginals beschouwen deze immers als hun voorouders, hun goden die zoals de griekse goden menselijke karaktertrekjes hebben en zo zijn hun verhalen een les voor hun volgelingen. Aboriginal zullen dan ook in d natuur, in het landschap herinneringen aanbrengen aan deze verhalen en zo spreekt men van een cultureel landschap. Wanneer iemand iets fout had gedaan, dan zou men hem meenemen in de natuur en opnieuw de verhalen vertellen die een les moesten zijn en waaraan ze herinnerd werden door de sporen die men in het landschap terugvond.
Na deze korte wandeling en na het bemerken van een lieve walibi, moesten we dan weer op weg. Dit zou voor Keith in ieder geval een 28ste verjaardag zijn om nooit meer te vergeten. Maar het was nog niet gedaan. Steve had ons beloofd te stoppen bij de Giant Koala en belofte maakt schuld. Dus bij de Giant Koala (zo'n lelijk ding!) sprong iedereen nog eens snel uit de van om een paar kiekjes te maken en dan waren we weer vertrokken, op weg naar Melbourne, thuis ...
In de week van 7 mei tot 11 mei zijn er eigenlijk geen noemenswaardige activiteiten te melden. Maandag leverde ik netjes op tijd, met de nodige stress mijn eerste essay in (op een verkeerde manier, maar het was gelukkig toch nog in orde). Dinsdag ging ik naar de paaldansles. Woensdag repetitie van de Concert Band (Hat rehearsel!!). Donderdag was een rustdag.
Maar dan kwam het weekend eraan en zoals gewoonlijk beloofde dat weer druk te zijn.
Het begon allemaal op vrijdagavond met het verjaardagsfeestje van Brit (Nederland). We waren eerst bij haar thuis uitgenodigd en daarna trokken we met een gezellige bende verder naar retro. Na daar opnieuw een leuke nacht gehad te hebben, namen Eline en ik een taxi naar huis, Jo achterlatend bij Andres. Het was immers al 3.30u en ik had de volgende ochtend repetitie voor het concert die avond.
Zaterdagmorgen moest ik er dus ook weer vroeg uit. Je kan al wel raden dat ik niet te fris achter de pupiter zat. Gelukkig nam ik in de namiddag even de tijd om wat bij te rusten en zo was ik dus terug fris voor de avond. De stukken die we zouden brengen waren immers behoorlijk moeilijk en ik wou dus mijn opperbeste concentratie hebben. Gedurende het concert verliep natuurlijk niet alles zoals het hoorde. Wetende dat we maar 12 repetities gehad hadden en 1 repetitieweekend, werd er blijkbaar ook niet te veel van ons verwacht. Buiten de 4 stukken die wij brachten, kwamen ook de andere groepen, het orkest, Symphonic Winds en het Jazz koor aan bod. Wij moeten enkel in de eerste helft komen en in de tweede helft kon ik dus bij mijn huisgenootjes gaan zitten in het publiek. Zij hadden bloemetjes voor me afgeknipt bij onze buur (als vergelding voor onze vuilnisbak die hij de week ervoor had aangeslagen ). Een fotocamera waren ze spijtig genoeg vergeten Na het concert werd er ook nog een after-party georganiseerd maar na een zware vrijdagavond was ik daar niet meer echt voor te vinden... zeker niet me in het vooruitzicht vroeg opstaan de volgende dag om verder te werken aan de eerste van mijn 2 essays van 5000 woorden
Zondag 13 mei probeerde ik dus weer niet te laat op te staan. We hadden die avond immers girls night en dus wou ik veel werk gedaan krijgen voor deze avond van lekker eten (verzorgd door de park drive girls), veel dessert (verzorgd door ieder van de 5 andere girls: Marie, Anne, Dalia, Brit en Karen), een Johny Depp movie (chocolat) en sex in the city... Vooral wanneer je de dovencommentaar erbij aanzet, wordt de film ineens heel wat grappiger... zeker wanneer de ondertitels dan nog blijven steken op "Oh my God"
Aangezien mijn productiviteit 0 is, maak ik maar van de gelegenheid gebruik om mijn blog nog een beetje verder aan te vullen. Na die drukke week van 23 tot 29 april was het dringend tijd om er eens stevig in te vliegen: de laatste hand leggen aan mijn reflective essay, en beginnen research doen voor de volgende deze keer serieuze paper van 5000 woorden.
De week was weer te snel voorbij voor al dat werk, maar op vrijdag vond ik toch dat ik een pauze verdiende. 'The Mexicans' Alfredo, George and Mauritio gaven deze week een houseparty. We besloten het echter niet te bont te maken want de dag erna was het cocktailfeestje om de verjaardag van Thor waardig te vieren... en ook al een beetje het afscheid van Greg die in een maand zou terugkeren naar Denemarken. Ik weet niet of ik ooit al uitlegde wie deze Denen waren: het zijn vrienden van Anne. Anne kende Thor van in de middelbare school en beide werken ze hier voor een internationaal bedrijf en iets met boten (in Engels: Ship brokers). Ze houden duidelijk ook wel van een goed feestje...
Op zaterdag 5 mei was het dan het cocktailfeestje en zoals verwacht... dat was een feestje!! Laat ons het zo stellen: we hadden allemaal veel plezier en foto's en filmpje zijn niet voor publicatie vatbaar
Op zondag 6 mei was het dan een mooie herfstdag zoals je er in Melbourne wel meer hebt dan in België en dus gingen we een wandelingetje maken naar de stad. Deze verfrissende walk konden we allemaal wel gebruiken!
De houseparty die al vanaf februari op het programma stond, werd dan eindelijk wat meer concreet. We zouden het deze week doen, op vrijdagavond. Iedereen kon een aantal mensen uitnodigen, maar alles moest uiteraard binnen de perken blijven, aangezien we nog wel 2 maanden in dat huis moesten wonen... Als iedereen zou komen die we uitgenodigd hadden, dan zouden we al op zo'n 35 man komen. Dat was in ieder geval al de moeite waard.
Maar voor het zover was, was er natuurlijk nog de rest van de week...
Woensdag 25 april was het ANZAC(Australia-New Zealand Army Corps)-day: de grootste memorial day in Australië (een verlofdag waar ik spijtig genoeg geen voordeel van had aangezien ik op woensdag nooit les heb). Op deze dag herdenken Australiërs alhun gesneuvelden in de verschillende oorlogen sinds hun natie als natie bestaat. De datum, is de datum waarop voor het eerst, in WO1hun troepen samen met die van Nieuw Zeeland eropuit werden gestuurd om aan de zijde van de geallieerden in Turkije tegen de vijand te vechten. Deze operatie werd echter een ware afslachting die door de Australiërs vandaag wordt herdacht als offer voor de eenheid van hun vaderland. Met de nodige pracht en praal werden dan ook heel de dag door herdenkingsmomenten gehouden en een grote parade te been gebracht. Ik volgde deze vanuit de stad naar de Shrine of Remembrance waar dan de officiële ceremonie werd gehouden. Wat me opviel was dat ng heel wat meer Australiërs het vaderlands lied kunnen meezingen, op zijn minst de eerste strofe...
Donderdag 26 april ging het weerzijn gewone gangetje, maar toch was het voor mij weer geen gewone dag. Stine zou vandaag in Melbourne aankomen, samen met Rachel, een Zwitsers meisje dat ze in Byron Bay had leren kenen en die vanuit sydney met haar was verder gereisd. Verder kwamen Liesbeth (Belgisch meisje dat studeert in Sydney voor een half jaar) en een vriendin van haar me ook een bezoekje brengen in Melbourne. En hoewel ik 's middags al voor free lunch een stukje pizza had gekregen, hadden de meiden wel zin om die avond op Lygon sreet een 'echte' Italiaanse pizza te gaan eten. Vrijdag 27 april gingen Liesbeth en haar vriendin de great ocean road doen (in 1 dag!!). Rachel wou ook die dag weer alleen maar gaan shoppen... En daarom, na de inkopen gedaan te hebben voor onze sangria voor de houseparty, sprak ik in de namiddag af met Stine. Ik wou haar het plekje laten zien in Melbourne waar ik echt verliefd op was: de Royal Botanic Gardens. Het was een beetje regenachtig die namiddag en aarom vluchtten we maar eerst de Shrine of Remembrance binnen. Ik had die woensdag wel al van buiten kunnen beschouwen, maar nu konden we dus ook de binnenkant bewonderen. Overal lagen bloemenkransen, daar neergelegd op ANZAC day en in het midden lag iets wat leek op een grafsteen met woorden van herdenking. De sfeer in de Shrine was ongelooflijk en ga me kippenvel. De bewakers gaven ons wat meer uitleg over de taferelen in de wanden en vertelden ons zeker ook naar boven te gaan. Vanaf daar had je een ongelooflijk zicht over de stad en de oprijlaan naar de Shrine... Verder gingen we dan ook nog naar de kelders waar een informatiecentrum à la flanders fields (maar dan wel veel kleiner) was gehuisvest. Beiden sterk onder de indruk, kwamen we weer buiten. Het was gestopt met regenen en hoewel het al vrij laat was, wou ik Stine toch nog meenemen naar de Botanic Gardens. Ze was heel hard onder de indruk en ik moet toegevn dat ik ook opnieuw onder de indruk was: het was duidelijk herfst aan het worden en dat toonde in alle kleurtjes van het park. Toen werd het echter dringend tijd om naar huis te gaan: de houseparty moest immers dringend worden voorbereid. Gelukkig was Eline al begonnen toen ik thuis kwam... Uiteraard moesten we ons niet te hard haasten iedereen waarschijnlijk toch te laat zou zijn, maar eigenlijk viel dat nog wel goed mee... De eerste gasten arriveerden rond 9.30u... Het was heel gezellig!! Om 11.30u vertrokken we dan verder to dance the night away in retro (een club die 70,80 muziek speelde) fun fun fun!!! Het was echt een geslaagde avond. Grappig ook om eindelijk eens weg te gaan met onze twee canadese studiegenoten, Keith en Morgan, en te ontdekken dat ze best ook wel van dansen houden
De volgende dag, zaterdag 28 april beloofde dan ook een vrij verloren dag te worden... Maar daar hadden we al iets op gevonden. We zouden die dag zouden we samen met Marie en haar housemate naar een echte Australische Footy game gaan. Het was mooi weer en dus tegen de midag trokken Eline en ik naar MCG (Melbourne Cricket Ground) Er was ongelooflijk veel volk op de been voor de match, zo leek wel: overal zag je fanatieke Australiërs gekleed in de kleuren van hun ploeg. Ik was al blij: ik had gelukkig neutrale kleuren gekozen. Toen we daar aankwamen bleek dat we niet binnen zouden mogen in de ledensectie, omdat daar een dress code gold (o.a. geen flip flops). Eline en ik vonden dat echter niet zo erg en Marie en Anne zaten er ook niets mee in om dan maar tussen het 'gewone volk' te gaan zitten. We kozen een plekje uit in de zon: zaaaaaaalig!!! De match is een waar fenomeen: supporters van beide ploegen zitten gewoon door elkaar en opmerkelijk, dit veroorzaakt geen enkel probleem! Van de kleinste tot de grootste fan zijn gekleed in de leueren van hun ploeg en als de ploeg binnenkomtzingen ze overtuigd mee het lied van de club. Daarna wordt samen het volkslied gezongen en wordt de aftrap gegeven. En dan gaat het maar door en door: een opmerkelijk verschil met voetbal waar om de 5 min. de match wordt gestopt wegens een fout. Hier gaat het maar door en door en het gaat echt wel behoorlijk snel!! Dat tussen de binnenste palen scoren meer punten opleverde dan door de buitenste palen, wist ik al, maar dan was er klaarblijkelijk ook de regel dat wanneer je de bal naar een medespeler kan spelen die binnen het doelgebied staat zonder tussenkomst van de tegenspeler, dan heeft die medespeler een vrije trap naar de goal. Soit, de rest van de regels hebben we nog niet helemaal begrepen, maar het is ook gewoon al leuk om naar de supporters te kijken Het eerste deel was behoorlijk spannend, het tweede en het derde was het duidelijk tijd voor een dutje en het vierde en laatste deel waren we terug helemaal in de game. De rest van het weekend hielden we het wat rustig zodat we terug uitgerust zouden zijn wanneer de week opnieuw zou beginnen. Dit lukte echter niet helemaal aangezien het zondag Thor's verjaardag was...
Aiaiai... Ik heb mijn trouwe lezers weer teleurgesteld. Ik hoop dat nu toch op zijn minst deels goed te maken. Ook ga ik even mij proberen te verantwoorden: sinds mijn vakantie heb ik het drukdrukdruk! En als ik dan 's avonds van achter die computer vandaan kruip, dan heb ik nog maar weinig zin om er terug achter te kruipen en plichtsgetrouw een verslagje te schrijven .
There we go...
De week na mijn vakantie, gebeurde er eigenlijk weinig. Voor de huisgenootjes die er geen vakantie hadden opzitten ging het leven in Melbourne zijn gewone gang... Na mijn vakantie echter was ik relatief uitgeput en ben ik toch anders beginnen denken over mijn verblijf hier in Australië. Ik besefte ook dat als ik mijn andere reizen nog wou waarmaken, dat ik dan misschien een beetje beter moest gaan oppassen wat ik uitgaf. Voor mij werd het dus een rustige week...
Ik ging gewoon naar de repetitie op woensdag en vanaf donderdag weer plichtsgetrouw naar de lessen. Realiteit drong weer tot me door en zo dus ook het feit dat ik dringend aan die research papers moest beginnen...
Nu is het echt bijna voorbij... Zondag 15 april, om 10u moest ik met spijt in het hart Noosa verlaten vooral nadat ik de dag ervoor een local had leren kennen die me met veel plezier had willen leren surfen. Maar ik had een afspraak in Brisbane en om 10u 's morgens stapte ik dan ook voor de laatste keer de bus op. Op naar de eindbestemming van deze zalige vakantie. 2 uur later reeds kwam ik in Brisbane aan: ik had hier nog niets geboekt en dus ging ik maar op zoek naar accomodatie. Het eerste wat ik probeerde was Tinbilly: daar had marie geboekt en de lonely planet raadde deze hostel ook wel aan. Alle goedkope kamers zaten echter vol en dus was er de tweede optie: Palace, in het midden van de stad: hier zou Stine ook verblijven voor de komende twee dagen. Hoewel hun goedkoopste aanbod ook niet zo goedkoop was, besloot ik toch maar toe te happen... Het zou immers duurder zijn in elke hostel aangezien ik niet geboekt had.
In de hostel kwam ik Stine tegen: zij zou naar de Botanical gardens gaan die namiddag met een aantal mensen die ze reeds in de hostel had leren kennen: Heidi en Paul (Britten) en Ricardo (Colombiaan) Omdat ik die dag nood had aan gewoon wat rust, besloot ik hen te vergezellen. 's Avonds 1 drink in de bar, maar langer kon ik het echt niet rekken: het slaaptekort begon zich op te dringen. Marie was die avond ook in Brisbane aangekomen, met een vertraging van een dag: ze was in Agnes water blijven hangen, want ze had het daar veel te hard naar haar zin gehad.
De volgende dag: maandag 16 april besloten Stine, Marie en ik de stad te gaan verkennen. De stad was helemaal niet zo groot en we maakte dus de wandeltour zoals beschreven in mijn lonely planet. Ze vonden mij een goede gids In de namiddag hielden we een korte halt op Southbank, voor een ijsje en om te zwemmen in de aangelegde street beach. Het was hier in Brisbane immers een aangename 28 graden. Die avond nestelden we ons dan eerst op Anzac Sq., waar we rustig konden praten vergezeld van een glaasje wijn... Daarna besloten we naar de karaoke te gaan in de bar van onze hostel. Dat was zo leuk! Nadat Stine en ik gezongen hadden, werd een dansmuziekje opgelegd en dat was een mooie afsluiter van een leuke avond en een leuke vakantie.
De dag erop moest ik pas 's avonds mijn vliegtuig terug hebben, maar eigenlijk was die dag l een beetje een uitrust dag. Ik liet mijn bagage achter in de bagageruimte van de hostel en wandelde nog wat door de stad. Uiteindelijk kwam ik op Anzac Sq. terecht en daar legde ik me languit op het gras, onder de bomen en probeerde een beetje te dutten. Om 4u stapte ik de airtrain op... en dan waren we weer vertrokken...
Toen ik met het vliegtuig in Melbourne landde (in gezelschap van een advocaat en een vreind van hem-het was een aangename vlucht naar huis) regende het De vakantie was zonder twijfel voorbij.
De volgende dag dan had ik geen les en was het weer mooi weer. M.a.w: wasdag! Weer rustig terug naar de real world!
Goed en wel op de bus probeerden Stine en ik toch nog wat slaap te krijgen (ik had immers maar 1 dag in Noosa en die wou ik volledig kunnen benutten), maar dan had ik toch niet op de babbelzieke, maar wel knappe en heel vriendelijke jongen van Israel gerekend die behoorlijk interessante avonturen wist te vertellen. Na 4u kwam ik in Noosa aan, om 10u en hier moest ik voorlopig afscheid nemen van Stine: zij zou immers onmiddellijk doorgaan naar Brisbane, maar ik zou haar daar dan wel terug zien de volgende dag.
De courtesy bus van Koala resort kwam me op halen, de chauffeur was bijzonder goed gemutst en gaf ons een tour door het kleine stadje dat bekand is voor zijn surfers en koala's. Ik dropte dan ook mijn rugzak op mijn kamer en trok er meteen weer opuit: het national park verkennen en hopelijk wat koala's zien. Ik had m er al bij neergelegd dat surfen toch niet meer in mijn strak schema zou passen: na een nacht met maar 3u slaap zou ik dat vrees ik niet meer afkunnen Om 12u startte ik dus mijn fikse wandeling die veel fikser zou zijn dan ik op dat ogenblik kon voorzien. Eerste stop: Laguna Lookout (wat synoniem is voor stevige klim) en daarna door naar het National Park van Noosa Heads. Eerste confrontatie: Brush Turkeys: lelijke beesten!. Tweede confrontatie: hopen en hopen surfers: cute cute cute! en vooral ook indrukwekkend! Derde confrontatie: naaktstrand...... Vierde confronatie (ondertussen al 17.30u en dus al aan het schemeren: ik had ergens een verkeerde track genomen en had een alternatieve weg gezocht...) een superschattige koala!! Die mijn aandacht trok, daarboven in zijn eucalyptusboom, door een blaadje te laten vallen juist voor mijn voeten. Ik had net de hoop bijna opgegeven... en het begon al aardig griezelig te worden in dat regenwoudachtig bos, waar geen levende ziel meer te bespeuren was behalve dan die griezelige brush turkeys... Toen ik uit het bos kwam, kon ik genieten van een zeker niet onaardige zonsondergang, terwijl nog heel wat surfers de juiste golf probeerden te vinden om hun dag mee af te sluiten Ik had er natuurlijk niet op gedacht dat het zaterdag was en dat in dit klein stadje de winkels dan ook sloten om 5u30... Dan maar eten in de bar van de hostel: van prijs viel dat gelukkig ook nog wel mee. Terug op mijn kamer besloot ik me alvast op mijn bed te nestelen: zaaaaaaaaaalig! Ik hield in mijn agenda namelijk kort bij wat ik allemaal beleefd had tijdens mijn reis, zodat ik nadien minder moeilijkheden zou hebben om mijn blog vol te schrijven. Ik was echt uitgeput en het enige waar ik nog aan kon denken was slapen... In mijn kamer had ik echter gezelschap van een meisje uit Londen en een Canadese jongen uit Vancouver (Pierce)(en ook nog andere mensen wiens namen ik niet (meer) weet). Zij gingen niet akkoord: zij zouden naar de bar gaan vanavond en eigenlijk had ik ook geen andere optie zeiden ze me: dit was immers mijn enige avond in Noosa... De bar in onze hostel was blijkbaar wel leuk, maar dit kon me toch niet overtuigen. Zij zouden alvast gaan: Pierce had afgesproken met zijn andere vrienden uit Vancouver en hij zou dus alvast gaan en ik zou hen dan later vergezellen. Ik had echter dringend nood aan wat slaap en viel dan ook zonder meer in slaap op mijn bed... maar dit zou niet pakken: een uur later werd ik weer gewekt: zo gemakkelijk geraakte ik er niet vanaf! En ik had dus weer een uitputtende maar ongelooflijk leuke avond, met mensen die ik nauwelijks ken, maar die toch duidelijk laten blijken dat het niet zo leuk zou zijn als ik er niet bij was... lief hé
Daarstraks was ik met moeke aan het praten en ik vertelde haar dat ik ging proberen vandaag mijn reis af te maken... Met goede moed begin ik dan ook weer (met ergens de vrees in mijn achterhoofd dat het toch niet helemaal zal lukken...)
Ik was gebleven op vrijdag 13 april. Ook vandaag was ik vroeg op, zelfs nog vroegerdan de dag ervoor: het raam in onze tent stond open, waardoor er vandaag wel meer frisse lucht naar binnen kon, maar ik was steeds nog niet gerust dat er geen dingo's of erger nog goanna's onderdoor zouden kruipen, over mij, op zoek naar eten 's Morgens was de zon al vroeg op en dus de ijdele hoop die ik had om de zonsopgang te zien, zag ik dan ook n rook opgaan. De zon stond al redelijk hoog toen ik om 6 u met de slaap nog in mijn ogen het strand op liep. Het duurde niet lang of ik kreeg gezelschap van 2 britten uit Stines groep, die aan het herstellen waren van de overdosis alcohol de avond tevoren. Voor één keer eens gezelschap dat wel in Engels met me converseerde deze 3 dagen... Vandaag was iedereen al relatief vroeg op en zonder problemen konden we vandaag ook starten, na alles met heel wat meer gemak in de auto geladen te hebben: het meeste van het eten en drinken was immers al verdwenen en de auto was dus niet meer zo zwaar geladen. Vandaag hadden we twee stops: Lake Wabby aan de andere kant van het eiland en een picnic ground om onze afwas van de voorbije dag te doen. Al vroeg waren we op weg en om 9u parkeerden we onze wagen op het strand en begonnen te wandelen in de richting die de pijltjes aanwezen. Wat we op dat ogenblik echter nog niet wisten, was dat het wel een uur wandelen zou zijn naar het diepste meer van het eiland... Gelukkig hadden we tijd en ik genoot van de omgeving die het decor was geweest voor de documentaire "Walking with Dinosaurs". Ik kon het me inderdaad levendig voorstellen. En daar benden lag het meer verscholen tussen langs de ene kant bossen, langs de andere kant zand, zand en nog eens zand. Laten we dieheuvel oplopen dan krijgen we misschien een prachtig uitzicht over de zee... verkeerd!! Nog meer zand! Om 12u moesten we dan weer vertrekken, ten laatste! We moesten immers terug zijn aan de ferry om 4u (anders zouden we vast zitten op het eiland tot de volgende ochtend en onze waarborg verliezen (bij het zeilen zou ik dat niet erg gevonden hebben ... )) en we moesten onze tweede stop nog maken om de afwas te doen. Eten zat er dan ook niet meer in aangezien het ons heel wat tijd kostte om op de picnic plaats te geraken en het ook nog een hele tijd zou duren om terug naar Kingfisher te rijden (waar de ferry vertrok). Haast en spoed is zelden goed... de wet van Murphy en noem maar op: het onvermijdelijke gebeurde... We kamen in botsing... met een zout water golf! F*, dit kon ons de waarborg kosten ($100 per persoon) Maar ja, niets meer aan te doen en we waren nog steeds gehaast... Karin besloot dan ook een tandje bij te steken en we gingen weliswaar 23 km per uur. Dat was bijna een snelheidsovertreding (max snelheid: 25km per uur ) We kwamen aan in Kingfisher en er stonden ons twee dingen te doen: car wash en banden opnieuw op gewone druk brengen. We konden anderzijds ook niet te grondig wassen, want dat zou dan ook weer opvallen... Om 4u 30 reden we dan op de ferry en met een bang hartje reden we terug naar de camping hut, waar we alles uitlaadden en de auto aan grondige controle werd onderworpen: gelukkig! De controlleur kon niets opmerken...
Op de ferry was ik Stine tegengekomen: zij had een geweldige trip achter de rug: haar groep was geweldig en als ze mijn verhaal dan ook hoordde, nodigde ze me uit die avond met haar groep mee uit te gaan. Op dat ogenblik was ik heel moe, maar na een opkikkerende douche in de hostel, was ik helemaal up for it. Ik besefte imers dat ik echt wel nood had aan een sociale opkikker en die kerels van die ochtend leken echt wel heel aardig. En het werd weliswaar een super leuke avond: we gingen naar een bar in een andere hostel en dit zijn naar mijn mening echt wel de beste feestjes.
De volgende ochtend, zaterdag 14 april was het dan ook best wel pijnlijk om na 3u slaap 's morgens om 6u terug de bus op te gaan. Stine en ik zagen er beiden enig uit en dan nog een ongelooflijk humeurige chauffeur in de ochtend...
Hehe, dat is weeral veel te lang geleden: zo gaat mijn reisverhaal nooit af geraken Dus gaan we maar verder waar we vorige keer gebleven waren hé. (met op de achtergrond het feestje van onze housmate Jonas zijn feestje) Fraser Island. Aangezien ik niet te laat ging slapen op woensdag, was ik natuurlijk donderdag al vroeg op. Maar natuurlijk te laat om de zonsopgang mee te maken Nadat we iedereen gewekt hadden en ontbijt gehad hadden, werd alles weer ingeladen. Iedereen klaar voor vertrek! Of toch niet ...het was al zover: onze batterij van de auto was completely dead. Je kan al wel raden dat we op geen enkele manier de jeep in gang kregen geduwd in dat mulle zand. Dan maar op het strand gaan staan en als een gek beginnen wuiven naar voorbijrijdende auto's. Lang hoefden we gelukkig niet te wachten voor een aardige Australiër ons uit de nood hielp met startkabels. Om 9.20u waren we dan vertrokken: het had ons maar 2 uur gekost om te ontbijten, de tenten neer te halen (dat was helemaal niet moeilijk aangezien ze toch niet echt stabiel geïnstalleerd waren) en de batterij weer op laden. Al bij al was dat een mooie prestatie. Het zou deze ochtend een easy ride worden aangezien het laag tij was en dus het strand heerlijk berijdbaar. Wel opletten voor vliegtuigen natuurlijk en vooral ook links houden.... Vooral ook niet in het zout water rijden, want dat zou ons onze waarborg kosten: golven ontwijken was dus de boodschap. Ook oppassen voor kleine stroompjes die wel eens groter of dieper konden zijn dan op het eerste zicht leek. Voor de rest: enjoy the ride! Onze eerste stop: Eli creek: een zuiver maar ook ijskoud bronnetje dat uitmonde in de zee: schijnbaar een zaligheid om met je luchtmatras mee te gaan op de stroming tot je de zee bereikt. Echter geen tijd om dat uit te proberen... Op naar Indian Heads, aar ondertussen nog een beetje sight seeing: als eerste het een wrak dat aanspoelde op Fraser in 1930 en dat binnen 10 jaar waarschijnlijk volledig weggeroest zou zijn. Het enige probleem is dat ik er geen idee van heb hoe het ook weer heette...) Iedereen weer in de auto en dan maar weer op weg, deze keer zonder stop naar Indian Heads (met onderweg wat kiekjes van de Pinnacles, gekleurde zandformaties, maar geen tijd om daarvoor te stoppen) We hoopten op Indian Heads, een uitstekende rotsformatie, immers wat haaien of dolfijnen te spotten. We hadden geen geluk, maar de parkwachters die toezicht hielden bij het wrak hadden me al gewaarschuwd, dat de zee veel te woelig was voor de haaien om dicht bij het eiland te komen. Wat we wel zagen was een dingo: dit is blijkbaar een gevaarlijk dier, hoewel het eruitziet als een magere hond. Over het algemeen vallen deze beesten geen mensen aan, zeker niet als ze in groep zijn. Kinderen moeten op Fraser echter goed in het oog worden gehouden aangezien hun enthousiasme wel eens de aandacht van dingo's zou kunnen trekken. Wat je dan ook moet doen als je bedreigd wordt door een dingo is je groot maken, je armen voor je borst kruisen en vooral niet beginnen lopen of roepen aangezien ze hier juist opgewonden van worden. Langzaam achteruit gaan is the best way to go. Vermijd dergelijke situaties echter gewoon door je niet alleen af te zonderen (ook niet wanneer je naar het toilet moet) Dit was waarschijnlijk een van de belangrijkste regels samen met: laat geen vuilnis slingeren en begraaf je afwaswater een bapaald aantal meters verwijderd van zee of ander natuurlijk water (dit om vervuiling van het water te vermijden). Hoge boetes stonden op het het niet naleven van deze regels. Na Indian Heads stond dan nog een laaste stop op het programma: Champaign Pools, waar we in principe onze tijd zouden doorbrengen tijdens hoog water, wanneer het strand ontoegankelijk was om te rijden.
We moesten echter onze afwas nog gaan doen en dus besloten we naar een kampgrond te gaan, waar afwasfaciliteiten voorzien waren en waar we ook uitgebreid lunch (er was imers nog een massa over van de barbecue de vorige dag) zouden kunnen hebben en waar de anderen hun dagelijkse douche konden nemen. Voor mij was dat allemaal niet zo noodzakelijk: ik ben wel meer gewoon, maar dat kon ik van de rest natuurlijk niet verwachten... Een vriendelijke Australiër vertelde ons dat de volgende kampgrond niet ver van Champaign pools was en dus besloten we dat maar eerst te doen. Niet ver bleek tcoh verder te zijn dan gedacht en dus bedachten we dat we misschien toch maar eerst naar Champaign Pools wouden gaan. Rechtsomkeer dus na al 20 minuten aan het rijden te zijn. Mmmm, waren we toch wel even vergeten dat we in een one way track zaten. De eerstvolgende tegenligger die we tegenkwamen was opnieuw die vriendelijke Australiër, die zo vriendelijk was ons te melden dat we in de verkeerde richting aan het rijden waren en die dan ook zo vriendelijk was ons opnieuw te keren wat niet zo gemakkelijk was in het mulle zand. Dan maar terug op weg naar de kampgrond. Uiteraard was er geen tijd meer om nadien nog in de Champaign Pools te zwemmen, maar snel gingen we nog een kijkje nemen. Ik ben er zker van dat ze met hoog tij veel spectaculairder geweest waren aangezien het water dan blijkbaar telkens weer opnieuw ververst door het water dat over de rotsen beukt. Jammer, maar we hadden ze tenminste gezien (wat niet alle groepen konden zeggen)... We reden dan weer een heel stuk langs het strand naar de andere kant van het eiland waar we opnieuw onze tenten opzetten en de pasta begonnen klaar te maken. Deze keer besloten we maar gewoon geen moeite meer te doen om de derde tent op te rijgen wat ons veel tijd spaarde. Deze nacht herstarten we onze auto ook meermaals om te voorkomen dat de batterij zou plat gaan door het gebruik van een kampeerlicht.
Het is vandaag al 29 april en niet alleen besefte ik dat ik echt wel wat beter moest beginnen weren, ik besefte ook dat ik dringend eens moest beginnen verder schrijven aan mijn reisverhaal.
In mijn vorig bericht schreefik dus dat ik maandag 9 april terug in Airlie was aangekomen en spijtig spijtig spijtig genoeg ook weer onmiddellijk moest vertrekken. Christian had maar al te graag iets voor mij geregeld, maar ik besefte dat dat waarschijnlijk alleen maar voor grote praktische problemen zou zorgen en dus met spijt in het hart vertrok ik die avond na een babbeltje gedaan te hebben met Marie, die de dag ervoor in Airlie Beach gearriveerd was en de volgende dag ook weer zou vertrekken aangezien het daar op dat ogenblik toch geen mooi weer was. Het zou een lange rit worden naar Hervey Bay en ik hoopte dat ik toch wat zou kunnen slapen.
Uiteraard viel dat slapen in de bus weer dik tegen en vroeg in de morgen kwamen we aan in Hervey Bay, the gateway naar Fraser Island dat het grootste zandeiland van de wereld was en daardoor ook werelderfgoed. Met 4 meisjes stonden we te wachten op het courtesy busje van onze hostel Palace, dat uiteindelijk helemaal niet kwam opdagen, maar gelukkig was de chauffeur van Koala's zo vriendelijk om ons daar af te zetten. Bij Palace aangekomen was gelukkig de receptie al open waardoor we onmiddelijk in onze kamer konden. Daar kropen Stine en ik dan ook weer terug in bed tot 10u, tot de kuisploeg ons uit ons bed zette. We besloten dan ook op te staan, ontbijt te nemen en samen de omgeving te gaan verkennen. Stine was een Deens meisje dat dus bij mij op de kamer terecht gekomen was. Zij was gewoon aan het rondreizen, op haar eentje, om eens goed na te denken over wat ze nu eigenlijk wou met de rest van haar leven. En daaris reizen in Australië, of gewoon ook al op je eentje, de perfecte gelegenheid voor. Uiteindelijk kwamen we op het strand terecht aangezien er voor de rest niet veel te doen bleek in dit kleine stadje, dorpje... 's Avonds kropen we maar weer vroeg in bed aangezien we de volgende dag om 6u moesten uitchecken en een vergadering bijwonen.
De volgende dag, 10 april was het dus weer vroeg uit bed: alle overbodige spullen werden opgeborgen in de hostel want opnieuw was het aantal bagage dat mee kon zeer beperkt (achteraf begrepen we ook maar al te goed waarom). Na de vergadering erden we ingedeeld in groepen: 5 zweden en 4 Braziliaanse meisjes en dan nog 1 Brit die niet van de sociaalste was. Op dat ogenblik had ik er al niet echt meer een goed oog in en uiteraard had ik liever bij Stine in de groep gezeten: dan was ik tenminste zeker dat 1 iemand engels met me zou spreken, maar dat was nu eenmaal niet het geval... niets aan te doen. Op dat ogenblik hoopte ik ook gewoon nog voor het beste... Eerste stop: camp shed: hier kregen we onze tenten, gasvuurtjes, frigoboxen en al het andere noodzakelijke mee en dan waren we weer vertrokken. We hadden nog welgeteld een half uur om naar de supermarkt te rijden en het nodige voor drie dagen te kopen. We spraken af de warme maaltijden samen te kopen en al de rest persoonlijk aan te kopen. De Braziliaanse meisjes zouden ook de gezamenlijke dingen aankopen. (Achteraf was dit misschien geen goed idee aangeizen zij heel weinig verstand bleken te hebben van hoeveelheden en er dus heel veel in de vuilbak terecht kwam) Na alle inkopen gedaan te hebben stelde zich een probleem: hoe zouden we dit in godsnaam allemaal bij in de auto krijgen? Nadat iedereen erin zat, stapelden we snel alle inkopen er bij in, je kon geen 2 centimeter meer verplaatsen, maar alles zat erin... Met lichte haast reden we dan naar de ferry, want we mochten die echt niet missen anders zouden we nog de hele verdere dag, tot 's avonds in Hervey Bay vastzitten. Gelukkig juist op tijd, wanneer de auto's begonnen op te rijden, kwamen we bij de ferry aan. Was dat even geluk hebben... Een hele ferry vol 4-wheeldrives... De overtocht zou zo'n half uurtje duren en ondertussen probeerde ik op het hoger dek wat haaien te spotten, maar ik had geen geluk. Na 15 min. kwam Fraser Island in zicht en even later stonden we aan wal. Onze eerste taak: banden plat laten: zachte banden zouden onze tocht op de zandtracks van Fraser enigzins aangenamer maken. Daarna reden we langs 1 van de weinige resorts waar we onze kampeervergunning en rijvergunning moesten afhalen voor we de rest van het eiland gingen verkennen. Fraser Island was helemaal niet groot (+-200km in lengte en 20km in breedte) maar de moeilijk berijdbare tracks limiteerde onze snelheid tot 15à20km per uur op sommige momenten. Onze eerste stop op het eiland: Lake Mackenzie: het zuiverste meer dat ik ooit in mijn leven gezien had. Het strekte zich uit tussen de groen beboste heuvels van Fraser en werd afgeboord door stralend wit zand. Een (of meerdere) plaatje(s)! Na hier wat genoten te hebben van het coole water en de warme zon, vervolgden we onze tocht naar central station: dit was de plaats waar vroeger een dorpje was geweest en waar de geschiedenis van Fraser uit de doeken werd gedaan. We maakten een korte wandeling door het regenwoud. We merkten op dat heel wat bomen verstrengeld waren met andere bomen. Een Zweeds meisje, Karin, dat hier al eens was geweest legde uit dat dit komt door zaadjes die op de schors blijven steken, overleven door de vochtigheid van de lucht en de voedingsstoffen van de boom waarop ze vast zitten en zo naar benden groeit tot het zijn wortels zelf in de grond kan planten en verder beginnen groeien. Voor de rest van hun leven blijven deze bomen verstrengeld. Na de wandeling sprong iedereen terug in onze jeep om een overnachtingsplaats te gaan zoeken. We moesten immers de tenten nog opzetten en het zou snel donker zijn. Redelijk snel vonden we een plaatsje langs het strand dat we wel geschikt achten. Snel trachten we onze tenten op te zetten want het was eigenlijk al wat donker aan het worden. Toen bleek dat 1 van onze tenten het niet deed. Aangezien we met elf waren, besloten we dan maar met 5 in 1 tent te slapen zodat dan 1 iemand in de jeep zou slapen. persoonlijk zou ik dit laatste niet hebben zien zitten, maar ustin (de brit) dacht daar duidelijk anders over en hij zou dus in de wagen slapen. (De volgende dag had hij hier waarschijnlijk wel spijt van) Na veel moeilijkheden begonnen de Braziliaanse meisjes te koken (nadat ik het gasvuur had geïnstalleerd): vanavond stond er uiteraard barbecue op het menu, hoe kan het ook anders in Australië... Nog relatief snel kregen we dus iets te eten,wat in 2 opzichten goed was: iedereen was heel hongerig en dus hadden we allemaal behoefte aan eten, maar ook kwam hierdoor weer wat meer plaats in onze auto vrij, wat de rit de volgende dag enigzins aangenamer zou maken. Na geprobeerd te hebben conversatie in het Engels te voeren met de Zweedse en Braziliaanse delegatie, gaf ik het op en ging ik maar vroeg slapen. Het was immers een lange dag geweest...
En zoals aan alle fijne dingen, kwam ook aan het zeilen een einde...
De volgende dag, maandag 9 april, was het opnieuw vroeg dag en dan ook nog eens extra vroeg voor zij die nog een laatste duik wouden doen voor we terug naar de haven zouden varen. Deze laatste kans kon ik toch niet aan mij laten voorbijgaan en om 7u stond Carlie dan ook aan mijn bed om te melden dat we binnen 20 min. zouden duiken. Ik was natuurlijk al wel weer wakker geworden van de motor en van Christian die net iets luidruchtiger dan Carlie de vorige dag, de boot klaarmaakte voor vertrek. Veel tijd om te soezen had ik dus niet. Met de slaap nog in onze ogen, verzamelden de 6 dappere duikers vanachter op het dek, klaar om met Christian en Carlie erin te duiken. En we hadden ook nog een ander geluk: we kregen gezelschap: achter onze boot zwom een dolfijn met ons mee in de ochtendzon. (Deze melding was voldoende om een heleboel mensen onmiddelijk uit hun bed te doen springen en dan toch nog te laat te zijn ) Vandaag zouden we een achterwaartse rol vanuit de sloep doen. Spannend! Dit was bij ver de aangenaamste duik: je bent volledig gewoon geworden aan het bewegen onder water, met die zware flessen op je rug, aan het ademhalen onder water en aan het feit dat je moeilijk achterom kan kijken ( je houdt het bijgevolg dan ook maar bij vooruit kijken ) 40 minuten later kwamen we dan weer boven water en Nathan pikte ons terug op met de sloep: vanuit het water jezelf in de sloep hijsen is echt geen koud kunstje, zeker niet om 8u 's morgens. Tegen de tijd dat we terug aan boord kwamen, was het merendeel uit zijn bed en had zijn ontbijt al achter de kiezen, maar Billy was ons niet vergeten... Mmmmm dat ontbijt was echt heerlijk na die vroege duik! De zee was vandaag nog woeliger dan de voorgaande dagen en dus zouden we niet meer kunnen stoppen om te snorkelen: we zouden ons al moeten haasten om nog op tijd in de haven terug te zijn... Naarmate de middag naderde, kwamen ook wolken opzetten en begon het te regenen. Alle praktische dingen (geld ) werden afgehandeld en om 12u meerden we terug aan (naast de jacht die klaar lag om Nicole Kidman later die week te ontvangen). Superblij met de T-shirt en de dvd die ik gekregen had, nam ik afscheid van de crew Dit was absoluut mijn beste ervaring ooit geweest. Ik vond het dan ook super jammer, maar dan ook super jammer dat ik die avond mijn bus al moest nemen en niet meer naar de after-party kon gaan. Christian probeerde me nog te overtuigen, om toch te blijven: ik moest enkel mijn afzeggen en dan zou hij wel alles voor me regelen: een plaats om te slapen en entertainment gedurende de hele avond en de volgende dag... Ik moet zeggen dat hij er bijna in geslaagd was... Had ik Fraser Island niet al geboekt, dan was ik zeker gebleven, maar nu had ik geen enkele dag op reserve... en op dat ogenblik krijg je daar dus spijt van... Vandaag de dag nog steeds denk ik daar met spijt in mijn hart aan terug: het moment dat ik op de bus stapte, na een koude douche aan de lagoon... Maar dat is reizen, I guess, vertrekken op het ogenblik dat de plaats zijn magie nog niet verloren heeft...
Vandaag (23 april) is mijn roommate teruggekomen van vakantie. Haar ouders waren haar komen bezoeken en hebben haar mee op reis genomen naar Cairns, Sydney en New Zealand. Ze vond het zalig!! Nadat haar ouders vertrokken waren, is ze nog een paar dagen langer gebleven bij een vriendin van haar en ze had het daar blijkbaar wel naar haar zin. Toen haar ouders echter naar Melboune waren gekomen, hadden ze allerlei souvenirs voor ons meegebracht vanuit Brazilië: zo lief!! Nu ben ik dus een Braziliaanse bikini, havajana's en een ongelooflijk mooie doek voor op het strand rijker. Echt zo leuk! Het is toch een schatje, Luiza!
Na vandaag (8 april)zouden we geen beginners meer zijn, maar wel STD's: Second Time Divers. Dit betekende dat ook vanaf vandaag de camera mee onder water mocht! SWEET! Onderweg hield Christian zich bezig met mijn hele lichaam volschrijven met I love Christian's diving and Billy's cooking, met de nodige illustraties op de rug... Go wings. Je had misschien wel al door dat ik dat van Christian best wel kon verdragen . Deze keer ging ik met Christian onder water en natuurlijk de andere diving fairies Om in de paassfeer te blijven, hield Christian zijn bunny-outfit aan. De eerste bunny onder water!! Onder water toonde Christian ons welke delen van het reef we konden aanraken: dat was zo cool: het voelt heel anders dan je zou verwachten... En dan was het tijd voor een dansje onder water: dat doe je ook niet iedere dag!
Nadat we terug boven water kwamen was het alweer behoorlijk fris aan het worden. We hadden dan ook geen zin meer om nog wat te snorkelen en zo waren we dan toch niet als laatste in de douche... en toch was het water al koud ! 's Avonds was het echt wel aangenaam om een warme (kapoenen)trui te kunnen aantrekken en te genieten van de ondergaande zon. Vanavond was het steak and sausages night en dus was het de beurt aan de jongens om eerst hun slag te slaan: dat was natuurlijk geen enkel probleem aangezien ze toch maar met 8 waren Na het eten: tijd voor de slideshow! en er was er eentje jarig, maar er was cake voor iedereen en heel veel chocoladecake voor mezelf:ik denk dat het de eerste keer was dat ik chocoladecake noodgedwongen in de vuilbak kieperde
De volgende morgen was het al vroeg licht. Ik werd gewekt door zachte voetstappen op het dek. Carlie was druk in de weer om het anker te lichten en de boot in gereedheid te brengen voor vertrek. Nathan was ook al op en gaf de nodige instructies. Na een half uurtje hoorde ik de motor starten en dan waren we vertrokken. Het zonnetje scheen in onze kajuit naar binnen en ik was zo opgewonden dat ik gewoon moest opstaan. Ik trok snel een warme trui aan en snelde naar het dek om van het ochtendzonnetje te genieten. Nog steeds was er een stevige wind, maar Nathan zou ervoor zorgen dat we Whitehaven beach toch te zien zouden krijgen. Al snel kwamen mijn medereizigers ook piepen, iedereen met kleine slaapoogjes: het was voor velen immers de eerste keer dat ze op een boot sliepen. Ik moet zeggen dat ik zalig geslapen had! De eetkamer werd opnieuw omgetoverd in een eetkamer en Billy zorgde voor het ontbijt... Terwijl de hele crew reeds druk in de weer was, kwam ook Christian piepen.
Vandaag was het natuurlijk pasen! En dit liet de crew niet ongemerkt voorbij gaan: hoewel de bunny kostuums me meer deden denken aan playboy, brachten ze de stemming er toch in Tijdens het ontbijt werden we gebriefd over wat de rest van de dag zou gebeuren. We zouden eerst naar Whitehaven beach en Hill Inlet gaan. Daar zou er een fotoshoot zijn onder deskundige leiding van Billy, maar rond 11u moesten we alweer onderweg zijn omwille van het tij. Omwille van de stevige wind was het geen gemakkelijke klus om de boot zover te krijgen, zei Nathan, en Wings was de kleinste boot die op dat ogenblik die stevige wind kon doorstaan en tot Whitehaven beach geraken. Kleinere boten zouden dus zover niet geraken en dus zou het aan Whitehaven beach niet druk zijn. Dubbel geluk voor ons!
De boot voer niet tot Hill Inlet zelf maar meerde aan in de baai ernaast. Gewapend met ons wetsuit, werden we met de sloep naar het land gebracht. Daar zouden we de heuvel moeten oversteken om het mooiste strand van de whitsundays te kunnen aanschouwen. We kregen onze schoenen terug en als vrolijke padvinders gingen we op pad, Wilson aan onze zij
Het was een stevige klim, maar het uitzicht maakte dit meer dan de moeite waard. Vanop de lookout namen we enkele postkaartfoto's en daarna gingen we naar beneden, naar het strand... Wit zand, azuurblauw water... het leek wel een sprookje... Billy deed zijn best om zo leuk mogelijke foto's te trekken. Sinds een professioneel fotografe die bij hen op vakantie kwam, besliste duikinstructor te worden, wist de hele crew wel iets van optische effecten... Dit waren niet de gewone vakantiekiekjes.
Tussen de foto's door, trok ik mijn wetsuit aan. Ik kon toch niet weer vertrekken zonder in dit azuurblauwe water gezwommen te hebben. Het water was niet alleen zo ongelooflijk helder dat ik mijn voeten kon zien wanneer ik tot mijn schouders in het water stond, maar ook was het wel zo'n 27 tot 30 graden. Heerlijk dus! En dan van die lekkere golven, zoals ze ze alleen in Australië hebben... hemels!
Natuurlijk veel te snel was het weer tijd om terug te keren naar de boot. Schoenen allemaal terug in de zak, iedereen onder de (koude)spriet om het zand van zich af te wassen: er mocht namelijk geen zand in de boot komen en daar waren we al weer onderweg... Naar Luncheon bay
Na de nodige briefings gehad te hebben, werd iedereen verzocht naar het achterdek te komen om daar zijn snorkelmateriaal te krijgen. Basisuitrusting: een wetsuit (tegen de kou, maar vooral ook als bescherming tegen eventuele kwallen: met sommige van hen is elke aanraking immers dodelijk, maar die hebben we natuurlijk niet gezien), een duikbril en de snorkel en natuurlijk ook je zwemvliezen (ik was de eerste persoon ever op de boot die in de xxs kon! woehoe!) Even later waren we op onze bestemming: snorkellers werden uitgerust met noodles en iedereen werd met een sloep naar het strand gebracht vanwaaruit we dan zouden kunnen beginnen snorkelen. De andere groep duikers was de eerste om naar beneden te gaan en gedurende die tijd bewonderde ik het reef al snorkelend. Wat me opviel was dat hier veel meer scholen vissen rondzwommen dan in Cairns, maar de zichtbaarheid onder water was wel wat beperkter wegens het woelige weer. Na een half uurtje was het dan onze beurt. Als echte diving fairies, zo elegant als we waren met onze vinnen aan, gingen we in het water. Daar pas werd al het duikmateriaal omgedaan zodat het water de zware zuurstofflessen mee zou dragen. In ondiep water toonden we Carlie onze skills en toen konden we vertrekken . Spannend hoor... Het was zo grappig: in het begin ben je zo geconcentreerd op je ademhaling dat je gewoon vergeet rondom je te kijken. Dan plots merk je dat er overal: naast, boven, onder je, vissen zwemmen. Dan wordt het echt: het is muisstil daar onder water. Het enige wat je hoort is je eigen ademhaling en je beseft dat je nu 9 meter onder water zit. De vissen zien je niet als iets vreemds: ze zwemmen onverschillig verder of ze komen je vriendelijk begroeten Zo wonderlijk, die hele wereld onder water. Dan waren er natuurlijk ook nog de beginnersproblemen: Carlie zwom voor ons en we probeerden alledrie: Rachel, Anne en ik, zo goed mogelijk te volgen. Dat was geen probleem was het niet dat de zuurstofflessen op onze rug het enigzins bemoeilijkten om ons evenwicht te behouden. Maar we zaten alledrie met hetzelfde probleem dus namen we het elkaar niet al te kwalijk als iemand tegen je kwam aanzwemmen maar duidelijk haar best deed om dit niet te doen. Na een halfuurtje was het reef onder ons verdwenen... we hadden het niet gemerkt, maar we waren teruggekeerd naar het ondiep water. Onze eerste duik zat er al op!
Toen we boven water kwamen begon het al te schemeren... Dat betekende dat het vast al 17u voorbij was. Ja, het voelt zeer vreemd: heel de dag ongeveer 30 graden en 's avonds om 18u gaat de zon onder.
Billy had al lekker warme thee of koffie voor ons klaar staan, want ondertussen was het boven water al wel flink afgekoeld. De snorkellers wren ondertussen ook allemaal weer aan boord en de meeste onder hen hadden al een aangename douche achter de rug. Toen wij echter aan boord kwamen, ging de boot onmiddellijk varen en tijdens het varen mocht er niet gedoucht worden. Ik moest het genot dus nog even uitstellen, maar dan zou de douche hopelijk eens zo heerlijk zijn Kort na de thee werden de aperitiefhapjes al opgediend, fotoshoot met de ondergaande zon en dan een lekkere maaltijd. Ik was wel behoorlijk hongerig na het duiken moet ik zeggen. Het was chicken vanavond: dat betekende chicks first... Iedereen met zijn bordje op het achterdek, stil genietend...
Nadat de afwas van het avondeten gedaan was en dus binnen weer alles op orde was, was het tijd voor cake... en voor de foto-slideshow!! Lekker gezellig rond de tafeltjes. Genietend van veel te veel chocoladecake mmmmmmmm! Christian vertelde waar we die dag geweest waren en gaf ook uitleg bij de vissen die we te zien kregen op de foto's. Na de slideshow werd iedereen naar buiten gejaagd, waar we konden genieten van een ongelooflijk mooie en heldere sterrenhemel met als helderste hemelobject het internationaal ruimtecenter , terwijl de bedden in de eetruimte werden geïnstalleerd. Als snel gingen de meesten slapen... Het zou morgen immers opnieuw een vermoeiende dag worden. De schipper zou immers de motor starten om 5.30u, om de wind voor te zijn en zo toch nog aan whitehaven beach te kunnen geraken. Met een paar mensen: Christian, Carlie, Billy,Rachel, een jongen van Brisbane (wiens naam ik vergeten ben ) en Max en ik, bleven over. Het was zo gezellig: mensen aan elkaar binden en hen laten proberen er zelf uit te komen, raadseltjes (oa dat van "de mol": met de drie lichtschakelaars en de lamp). Echt zo gezellig en grappig... Maar na een uurtje besloten we er toch ook maar in te kruipen: het zou morgen vroeg dag zijn...
Dit deel is mijn ABSOLUTE favoriet. Ik kreeg al een voorsmaakje in Cairns... maar het was natuurlijk afwachten wat het zou worden.
De boot waarop ik de volgende twee dagen en nachten zou doorbrengen heette Wings. Oorspronkelijk was ik geboekt voor Powerplay, maar daar was blijkbaar vanalles mee mis gelopen en uiteindelijk was ik geboekt voor beide boten. Dit niet wetende checkte ik in voor Wings en kwam daarna te weten dat ik ook voor powerplay ingeboekt was. Maar geen probleem: het zou Wings worden. Deze catamaran was uitgerust voor 25 personen en 4 crew leden, maar dan was de boot ook echt wel vol! In onze kajuit, 10 m² oppervlakte (?) waren 8 slaapplaatsen, aan de andere kant van de boot was eenzelfde kajuit, dan waren er nog twee met 4 slaapplaatsen en al de rest werd in de eetplaats geïnstalleerd door de tafels van hun sokkels te vijzen. Voor bagage was eigenlijk geen plaats: overdag lag alles op bed en 's nachts lag alles op de grond: een gezellige rommelhoop dus . Als het duik- en snorkelmateriaal werd opgeborgen op het achterdek. Natte handdoeken en zwemgerief konden overal aan de boot te drogen worden gehangen, zolang je het maar goed vastknoopte.
Om 12.30u verzamelde iedereen aan de steiger: hier werden we verwelkomd door de enthousiaste crew, die met jou de formulieren overloopte om te zien of er eventueel medische problemen waren waardoor diepzeeduiken gevaarlijk zou kunnen zijn. Kerngezond als ik ben, leverde dit geen problemen. Nadat iedereen gearriveerd was en alle alcohol in de koelbox was gestoken, kregen we dan uiteindelijk onze boot te zien. Voor we aan boord gingen, werden al onze schoenen verzameld in 1 grote zak: aan boord werden immers geen schoenen gedragen: dat vond ik wel dik ok . Net aan boord, en het begon te regenen. Christian gaf ons de volgende uitleg: we zitten hier nog steeds in een relatief tropisch klimaat. Regen kan 3 dingen aankondigen: 3 minuten regen, 3 dagen of 3 weken. Hij stelde ons gerust met het besluit dat dit hem eerder 3 minuten leek... en hij kreeg gelijk. Toen iedereen lekker gezellig gezeten was, knus dicht bij elkaar, met een lekkere lunch voor onze neus, werd eerst een veiligheidsbriefing gehouden. Veel kan ik me daar precies niet meer van herinneren , behalve dan: als de boot zinkt, gooien we een plastic ding uit en dan houden we daar allemaal aan vast. En dit dan 5 keer zo lang, afgewisseld met wat zeemansgrapjes van onze schipper Nathan. Dan was het Carlies beurt (als je haar naam zo schrijft): zij gaf een briefing over het leven aan boord: onder andere de WC-regels: wat mag in de wc? de 3 p's (pie, poe and paper), wat mag er dan niet in? everything with strings and wings ook waren er strenge doucherestricties: er was immers maar een beperkte hoeveelheid water aan boord en niemand wou eerder moeten terugkeren omdat het water op was. Na deze briefings en lunch, hadden velen onder ons nood aan even wat frisse lucht en dus installeerde iedereen zich op het dek om te genieten van het zonnetje dat ondertussen weer alom tegenwoordig was. Al snel vluchtte ik van het voordek naar het achterdek, om daar lekker wat te soezen zonder helemaal nat te worden. De zee was immers vrij woelig en er was veel wind. Ongeveer een week geleden was er hier een tsunami alert geweest ,vertelde Christian die avond, waardoor alle boten genoodzaakt waren geweest terug te keren naar de haven of te gaan schuilen in een veilige baai van Whitsunday Island (waar wij die avond de nacht zouden doorbrengen). We zouden 2 uur onderweg zijn voor we de Whitsundays en het reef zouden bereiken.
De Whitsundays is een eilandgroep van zo'n 74 eilanden. Cook (ontdekker van Australië) deed de uitspraak dat deze eilanden 1 veilige baai vomden. Hoewel alle eilanden een verschillende naam hebben, wordt zeer dikwijls naar ze verwezen als de Whitsundays. Sommige van de eilanden kennen grote resorts en werden door de eigenaar een nieuwe naam gegeven (bvb daydream Island) terwijl andere eilanden slechts bestaan uit ongerepte natuur. De bekendste plaats is ongetwijfeld whitehaven beach en Hill Inlet, waar de zee naargelang de weersomstandigheden verschillende kleurenstromingen vertoond en het zand stralend wit is.
Na anderhalf uur werden we dan weer naar binnen geroepen: iedereen had ondertussen ook zijn bed toegewezen gekregen en alle bagage was uit de eetruimte verdwenen zodat iedereen (iets) comfortabeler kon plaatsnemen voor de twee volgende briefings: voor het snorkelen en het duiken. Deze werden gegeven door Christian, die denk ik de hoofdduikinstructor was. Hij had ons daarvoor al verteld: hij was nu net terug van vakantie en hij kon niet wachten om terug te beginnen "werken". Hij vertelde dat hij oorspronkelijk van Melbourne afkomstig was. Hij was hier op vakantie gekomen en had besloten dat dit was wat hij wou doen... en hij werd duikinstructor en op dit ogenblik kende hij het reef reeds als was het zijn achtertuin. Hij liet ons zien hoe je kon controleren of je masker paste (bril op je neus zetten en inademen door je neus-blijft hij hangen zonder band om je hoofd, dan is hij ok) en benadrukte dat je in geen geval het reef mocht aanraken. Moest je je per ongeluk toch kwetsen aan het reef, dan moest je dat onmiddellijk seinen als je op de boot kwam, want je kon hierdoor gevaarlijke infecties oplopen. De hoofdreden waarom je het reef niet zomaar mag aanraken is natuurlijk dat je het hierdoor kan beschadigen en sommige reefsoorten groeien al maar 1mm per jaar. Na de eerste briefing, kon het merendeel weer gaan zonnen op het dek, maar de introductory divers (zij die geen open water certificaat hadden) moesten binnen blijven. Ik moet zeggen dat we ons allemaal al behoorlijk mottig voelden. Met acht hoorden we opnieuw Christian briefig aan: we zouden vooraleer we de diepte ingingen, 4 duikers per duikinstructor, elk onze 3 skills moeten doen: ons mondstuk terugvinden wanneer het per toeval uit onze mond zou vallen (Christian legde uit dat dit alleen gebeurde bij mensen die te relaxed waren onder water en waarbij uit verbazing voor al het moois hun mond openviel ), het water uit het mondstuk blazen en eventueel water dat in je duikbril kwam eruit blazen door je neus. Andere belangrijke dingen om te onthouden waren de tekens: alles ok, er is iets mis, up/down, voel hier eens aan, clown vis, haai,... en natuurlijk mocht je ook niet vergeten te ademen en equalizen (om pijn in de oren te vermijden).
Ook weer vroeg uit de veren op vrijdag 6 april, zelfs nog vroeger dan de dag ervoor: om 5.45 u liep de wekker af, want om 6.15u moest ik uitchecken om me dan naar het busstation in de stad te begeven.Dat was toch wel 40 min. wandelen, verzekerde men mij in de hostel.Uiteraard hadden zij geen rekening gehouden met mijn volhardingsvermogen en na 30 minuten stond ik daar dus met mijn vingers te draaien 15 minuten later kwam gelukkig de bus aangereden en stilaan begon iedereen in te checken.Het voordeel van een eenzame reiziger te zijn, is dat je, zo de bus het toelaat, twee zitjes voor jou alleen krijgt.We zaten nog niet goed en wel in de bus, of het begon te regenen.Het kon me eigenlijk weinig deren vandaag, want ik zou toch 10u in de bus zitten en in Airlie kon het dus heel wat mooier weer zijn.Als laatste kwam een meisje van 16 op de bus, ongelooflijk beschaamd dat haar overbezorgde moeder haar met spijt in het hart varwel stond te wuiven.Zij zou de Easter Holidays bij een vriendin van haar doorbrengen in Townsville, 6u busreis van Cairns.Ik dachtaan mijn mama, die op dat ogenblik zon 15000 km van mij verwijderd was J.Het overgrote deel van de tijd keek ikfilms in de bus, de resterende tijd keek ik naar het voorbijschuivende heuvelachtige landschap en droomde ik wat weg
s Avonds kwam ik dan aan in Airlie beach.Een schattig stadje dat je nauwelijks een stad kan noemen: the gateway to the Whitsundays zoals de eilandgroep in haar geheel wel eens wordt genoemd.Ik werd aan de busstop afgehaald door de courtesy bus van de hostel, Koalas resort, waar ik de nacht zou doorbrengen om dan de volgende dag fris te zijn voor het zeilen.Ze legden me de weg uit naar het bureau van Oz Adventure Sailing, waar ik me moest gaan aanmelden voor de zeiltrip.Na dit gedaan te hebben, besloot ik opnieuw de rest van mijn pasta en saus op te warmen en een sobere en goedkope maaltijd te hebben.Na de tweede keer was hetal zover: het smaakte echt al naar niets meer(en de saus was nog steeds niet op :-/)De keuken in de hostel was ook ongelooflijk smerig, waardoor ik al helemaal geen eetlust meer had.Hoewel ik de hele dag niets gedaan had in de bus, voelde ik me toch futloos: ik keek dan ook gewoon wat televisie en ging dan vroeg naar bed.
De volgende morgen kon ik niet vroeg genoeg uit de hostel zijn: neen, dit was mijn ding niet Ik stond dus relatief vroeg op, checkte uit en vond een plaatsje met zicht op het strand en de zee.Met op de achtergrond de sfeermuziek van het schattig marktje op de esplanade, at ik mijn ontbijt, sorteerde uit wat twee dagen zou bewaren, smeet de rest in de vuilbak en bracht mijn overtollige bagage naar het check-in bureau.We konden immers maar een beperkte bagage mee aan boord nemen.(Na het zien van onze kajuit, werd me wel duidelijk waarom J)We zouden natuurlijk ook niet veel meer nodig hebben dan ons zwemgerief en warme kledij voor s avonds. Na de grote rugzak te zijn kwijtgeraakt, kuierde ik nog even over het gezellig marktje: lokale kunstenmakers toonden er hun kunnen. Om 12.30u moesten we in de haven staan, vertrekkensklaar, en tegen die tijd (en natuurlijk ook weer te vroeg) begaf ik me dan ook naar de haven, langs de lagoon, die ook hier gratis zwemgelegenheid bood, zonder het risico te worden aangevallen door allerlei gevaarlijke beesten (kwallen en roggen en andere ) die zich schuil hielden in de zee.
Dinsdag 3 april is de dag dat het allemaal begon Ik moet bekennen dat het toch wel een beetje spannend was: je gaat niet iedere dag alleen op reis Maar s avonds was het dus zover: ik had les tot 18.15u en om 19 u moest ik thuis, in Park Drive vertrekken.Mijn zak stond dus al klaar.Snel stak ik nog wat boterhammetjes binnen en na twee dikke knuffels van mijn housemates, haastte ik me naar de tram (hoewel ik natuurlijk nog een zee van tijd had).Van de tram op de skybus en hop naar de luchthaven.Zonder problemen checkte ik in en dan maar wachten In het vliegtuig was voor mij een plaatsje aan het raam gereserveerd, maar die plaats was ingenomen door een moeder met een schreeuwende toddler.Rustig ging ik dan maar op de plaats ernaast zitten.Dat beloofde een leuke vlucht te worden :-/Toen we allen aan boord waren, werd ons geseind dat er een verdacht bagagestuk was, waarvan de eigenaar niet aan boord was gekomen. Voor veiligheidsredenen moest dit dan ook weer verwijderd worden.Na alle bagage terug uit het vliegtuig te hebben gehaald, constateerde men dat ook de bagage niet aan boord van het vliegtuig was en met 40 minuten vertraging konden we dan eindelijk vertrekken.Na een vlucht van 3 en een half uur, kwamen we dan in Cairns aan: het was 1u30 in de nacht en op dat ogenblik was het er 24 graden.Toen ik uit het vliegtuig stapte, sloeg ik dan ook achterover: van 15 naar 24 graden is een relatief grote verandering.De lucht voelde heel vochtig en rook heel tropisch.Op de luchthaven nam ik de shuttle, die me afzette voor de deur van mijn hostel, Calypso Inn.Via de nachtcode geraakte ik binnen en daar wachtte de nachtwaker me al op.Hij bracht me naar mijn kamer, in het donker, om de rest van mijn kamergenoten niet te wekken, maakte ik mijn bed en sloot ik mijn ogen.Het avontuur was begonnen
De volgende dag, woensdag 4 april, gunde ik mezelf toch een beetje uitslapen, want het was toch 3u voor ik de avond ervoor in mijn bed lag en er stonden me nog vermoeiende dagen te wachten (waar ik uiteraard al wel naar uit keek J).Om 10u sprong ik dan uit bed, ik maakte kennis met mijn Britse roommate en daarna ging ik op zoek naar eten.Ik strollde naar de stad langs de esplanade, las de informatieborden over het reefdie hier en daar neer geplant waren, deed wat crocodile watching: spijtig genoeg leverde dit niet veel op.Dan ging ik maar de stad in om nu ondertussen lunch te zoeken: dit vond ik in een gezellig barretje dat allemaal organisch voedsel klaarmaakte.Dat deed me goed:na deze oppepper kon ik weer even verder, op zoek naar een supermarkt Na wat kuieren langs allerlei winkeltjes, ja Cairns is echt een stad op maat van de toeristen, vond ik een supermarkt.Op het menu: boterhammen met confituur en pasta met bolognaise saus: de backpackers menu.Verder nog wat appels, koekjes en water.Toen begon de lange tocht naar de hostel weer Gelukkig had ik tijd en langzaam maar zeker begaf ik mij weer over de esplanade naar de hostel.Daar aangekomen, had ik nood aan een frisse duik in het zout water zwembad, in het tropische decor van de hostel.Die avond had ik dus al begrepen dat in Cairns zelf niet veel te beleven was, en op aanraden van mijn lonely planet boekte ik voor de volgende dag een snorkeltour naar het rif.Dit zou mijn eerste duik in het reef zijn.Ik was heel opgewonden.Na even in de bar gezeten te hebben, ging ik dan ook maar vroeg slapen.Ik was immers nog wat moe van de dag ervoor (en band camp) en ik zou er donderdag al weer vroeg uit moeten.
Biepbiepbiepbiepbiep 6.30u: de wekker ging af.Mijn roommate uit Korea was ook al op, want zij ging vandaag skydiven.Over een half uur moest ik vertrekken, want het was toch wel bijna 40 min. wandelen naar de haven en ik moest inchecken op de boot om 7.45u.Het zou 2u varen zijn voor we aan het reef zouden komen.Iedereen werd dan ook aan dek geroepen voor een briefing over veiligheid op de boot en over het snorkelen.De heenweg verliep niet zonder problemen, voor mij alleszins.Een stevige wind deed de boot nogal tekeer gaan: zolang ik op het dek bleef, was alles ok, maar toen moesten we naar beneden, om alle papierwerk in orde te maken.Dat was er nu net te veel aan.Het ontbijt dat ik in alle haasten naar binnen had gewerkt werd visvoer Na twee uur, en een spoedig herstel op het dek, in het warme aangename zonnetje, afgewisseld met wat verfrissend zeewater, kwamen we dan bij onze eerste stop: Hastings reef.Iedereen was ondertussen voorzien van snorkelmateriaal en 1 voor 1 duikelden we in het water.De crew wees ons de plaats aan waar we moesten kijken en daar was het dan: het zevende wereldwonder, zichtbaar vanuit de ruimte: het great barrier reef.ONGELOOFLIJK!Scholen vissen zwommen tussen ons door, zich niets aantrekkende van de drukte.Onder mij onthulde zich de rijkdom die ik zo dikwijls op tv had gezien, maar deze keer was het echt.En dan plots doemt hij voor je op, uit het niets, je verwacht het niet: een rif haai: 150 tot 200 cm lang, geruisloos zwemt hij voorbij op zon 4 meter afstand, geen enkele aandacht voor deze bezoekers van het reef.Eerste reactie: shark!!! Wegwezen!! 2de reactie:toch even goed kijken, want dit zie je waarschijnlijk nooit meer van zo dicht bij!
Na 40 minuten in het water, begon het toch wel wat koud te worden.Terug op de boot, werd de lunch geserveerd: zalig, net wat ik nodig had om terug op krachten te komen, want mijn maag was toch wel volledig leeg!Ik zocht me een lekker zonnig plekje uit op het dek en werkte een beetje aan mijn tan, terwijl we naar de tweede spot voor vandaag zouden varen: Breaking patches, bekend voor zijn schildpadden.We hadden dan ook geluk: 2 schildpaden kwamen ons een bezoekje brengen.De fotograaf was maar al te handig in ze lokken met wat voedsel van de reef in zijn hand.Zulke schattige beesten!! En ik slaagde er dan ook in ze te strelen over hun schild . That was so amazing!!!!De rest van de trip had ik ook geen last meer van zeeziek zijn en ik genoot dus ongelooflijk hard van de trip.En wonderbaarlijk genoeg ontmoette ik twee belgen van kessel, die al maanden in Australië aan het reizen waren Terug in de haven, was ik moe maar voldaan en ik maakte mijnweg terug naar de jeugdherberg waar ik een paar boterhammen naar binnen stak.Dan nog even vlug terug naar de stad om een duikje te nemen in de lagoon: dit is een openlucht zwembad, met zout water, gratis voor iedereen, met een kunstmatig aangelegd strand, om goed te maken voor de zee, waarin je niet kan zwemmen wegens het krokodillengevaar.Dan maar weer naar de hostel en vroeg in bed.Ik moest immers de volgende dag weer vroeg op om mijn bus te halen.Op naar het volgende avontuur!
Ik ben Annelies
Ik ben een vrouw en woon in Grobbendonk/Melbourne (België/Australië) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 26/06/1985 en ben nu dus 39 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lots and lots.
Mijn adres:
181 Park Drive
Parkville VIC 3052
Australia
Mijn nr.:
+61 420 446231
Na het concert werd er ook nog een after-party georganiseerd maar na een zware vrijdagavond was ik daar niet meer echt voor te vinden... zeker niet me in het vooruitzicht vroeg opstaan de volgende dag om verder te werken aan de eerste van mijn 2 essays van 5000 woorden 
) en Max en ik, bleven over. Het was zo gezellig: mensen aan elkaar binden en hen laten proberen er zelf uit te komen, raadseltjes (oa dat van "de mol": met de drie lichtschakelaars en de lamp). Echt zo gezellig en grappig... Maar na een uurtje besloten we er toch ook maar in te kruipen: het zou morgen vroeg dag zijn... 
