Ik probeer me ook nog even te herinneren of er nog benoemenswaardige dingen gebeurd zijn vorige week en uiteraard wel!  Dinsdag 20 maart was Luiza's 21ste verjaardag.  Aangezien Luiza iedere woensdagmorgen om 6.30u op moet, wou ze nog niet al te hard vieren die dinsdag: zij zou Braziliaans koken, gewoon voor haar housemates en dan achteraf zouden enkele andere vrienden komen voor een drink.  Na een halve dag in de keuken slaagde Luiza er wonderbaarlijk genoeg in Feijoada (of zoiets) op tafel te krijgen, niet alleen typisch Braziliaans, maar ook nog eens typisch voor Sao Paolo.  Het was een ongelooflijk pikante saus met zwarte bonen en veel vlees die gegeten moest worden met rijst en een salade en appelsienen... Misschien op het eerste zicht een wat rare combinatie, maar het was echt heerlijk.  Luiza had aangetoond dat het gebrek aan koken niet was omdat ze het niet kon, maar gewoon omdat ze te lui was...  Als dessert kregen we brigadero voorgeschoteld: chocolade, gecondenseerde melk en boter waren de enige ingrediënten... lekker zwaar dus.  Maar een ware beloning voor Luiza, die voor een maand chocolade had afgezworen in ruil voor een huis (zie één van de vorige verslagen over onze huizenjacht). Na het dinner kwamen dan de rest van de gasten...  Ook hiervoor had Luiza iets speciaals voorzien: Capirinha's (geen idee hoe je het schrijft).  Dit is de cocktail die ze in Brazilië altijd maakt.  Het is haar favoriet...  Eerst neem je fruit (personlijk vind ik de combinatie aardbei-kiwi wel heel geslaagd) en je voegt nog heel wat suiker toe.  Je plet het fruit en voegt dan ijsblokjes toe.  Daarna overgiet je met wodka of rum en dan is hij ready to drink! Een beetje mengen is aangeraden!  Het was een heeeeeeel gezellige avond en tegen 1u kropen we in ons bedje.
Maar natuurlijk was het daar nog niet afgelopen...  het echte feestje moest nog komen, op donderdag...  Opnieuw praken we hier in Park Drive af voor een paar drinks (Capirinha's) en daarna vertrokken we naar een night club Qbar.  Na twee uur hadden we het daar wel gezien en trokken we verder naar een bar.  De bar was echt tof: allemaal typische Aussies.  Het was een tof feestje!!

Dan nu terug over naar zondag 25 maart: de winery tour georganiseerd door Musex.  Musex is de studentenclub voor exchange students en organiseert dus allerlei leuke activiteiten.  Niet enkel exchange students, maar ook Aussies kunen lid worden van deze club.  Deze Aussies zijn veelal zelf op exchange geweest.  We vertrokken vroeg in de morgen (9.30u), maar omwille van de uurwisseling die nacht hadden we toch nog een uurtje extra slaap gehad en dus viel het best nog wel mee...   Na een stevig ontbijt thuis, sprongen we op de bus.  Het weer was mooi en het beloofde een leuke dag te worden...  De trip naar de Yarra Valley (nabije omgeving van Melbourne) duurde toch weer 2u, maar de gids wist de sfeer erin te brengen.  In de eerste winery die we aandeden, werd Champagne gemaakt, Chandon of Greenpoint.  Na een tour door de brouwerij kregen we ons eerste glaasje aangeboden.  Ik maakte van de gelegenheid gebruik om rode champagne te proeven: dat had ik nog nooit geproefd: het was echt heerlijk!!  Na onze appetiser tokken we dan naar een meer ouderwetse wijngaard en daar kregen we 4 verschillende wijnen aangeboden.  Veelal waren het : een sauvignon blanc, een chardonnay, een cabernet- merlot, een chiraz.  Ze noemen de streek rond Melbourne niet voor niets de mediterranee van Australië...  Van wijnen kennen ze hier wel iets!  Bij de tweede wijngaard, namen we ook de tijd voor onze picnic en in de namiddag stonden er nog eens twee wineries op het programma.  In de laatste winery (kellywood) kregen we te horen dat de oogst dit jaar maar zeer pover was geweest.  Dat zullen dus dure flessen worden!  Ze toonde ons 1 van de bakken die daar openstond.  De warmte van het gisten was duidelijk voelbaar...

Nu voor mezelf schrijf ik nog enkel weetjes neer over het wijn-maak proces:  Rond deze tijd (herfst, maart-april) wordt de oogst binnengehaald.  De druiven worden dan in een groot vat gedaan.  Frisse wijnen gan bijna onmiddelijk in de fles.  De andere moeten langer blijven gisten.  De rode wijn en de rosé krijgen hun kleur door het rijpen van de wijn samen met de "pel" van de druif.  Dit is immers het enige deel van de druif dat de karakteristieke kleur heeft.  Wijn wordt veelal gemaakt uit een combinatie van verschillende jaren/oogsten en het is dus slechts uitzonderlijk dat je een verschil kan opmerken tussen de verschillende jaartallen van  wijnen van  1 brouwerij.  Van zodra de wijn in de fessen zit, moeten ze gedecantilleerd worden, machinaal of met de hand.  Uiteindelijk komt het dik van de wijn in de hals van de fles te zitten... het wordt bevrozen en bij het openen van de fles floept dat er vanzelf uit.  Door de hoge druk in de flessen, komt het sporadisch ook wel eens voor dat een fles ontploft...

Na deze leerrijke en geestrijke dag, reden we dan terug naar de stad.  Sommigen hadden nog wel zin in een pub-bezoek, maar het enige waaraan de girls van 181 Park Drive konden denken was: FOOD!!  Een goeie nacht slaap zou mij ook veel deugd doen!

Zo, dat was het...  Ik weet niet wanneer ik nog eens tijd ga vinden om te schrijven, want dit weekend ga ik op repetitieweekend (of Band Camp ) en volgende dinsdag begint dan het groot avontuur, naar de east coast, voor 14 dagen, helemaal alleen, maar ik kijk er naar uit!!

Well, see you when I see you!

P.S. kaartjes en briefjes zijn altijd leuk... Ik denk ook aan jullie

29-03-2007 om 01:52 geschreven door Annelies  

Goeiemorgen iedereen, vandaag vroeg uit de veren en dringend tijd om aan mijn verslag te beginnen voor ik alles weer vergeten ben.

Het begon allemaal zaterdagochtend, 17 maart om 6.15u.  De wekker ging af en ik sleepte me uit bed.  Eerst een douchje nemen om goed wakker te worden, daarna naar de ATM (geldautomaat) spurten om het nodige geld voor de trip af te halen.  Als je je zou afvragen waarom ik dat de dag ervoor dan al niet gedaan had, wel dan komt hier het verhaal.  We gaan even terug: de dag voor mijn vertrek had ik alles ingepakt en uiteraard bleek alles bij elkaar veel te zwaar.  Logischerwijze was er geen plaats meer voor mijn stapschoenen, mijn slaapzak en een trekrugzak…  Bijgevolg moest ik die dus allemaal gaan kopen, hier in Melbourne.  Je kan natuurlijk wel geloven dat we daar ineens een gezellig uitje van maakten.

Woensdag 14 maart trokken we eropuit, realiserend  dat dit een aardige duit zou kosten en we hadden gelijk…  Maar uiteraard niets aan te doen… we moesten toch goed uitgerust zijn voor onze trektocht door Wilsons Prom.  In elke kampeerwinkel die we aandeden , kregen we de deskundige uitleg over allerlei slaapzakken en rugzakken (al dan niet van leuke Australische jongens J).  Na deze dag waren we dus aardig wat informatie rijker, maar nog steeds waren we er niet toe gekomen de belangrijke aankopen te doen, maar Eline en ik spraken af, tijdens de pannenkoeken in een ongelooflijke gezellig pannenkoekenhuisje in de stad (zie foto’s van de dwergjes), om op vrijdag de knoop door te hakken en een laatste keer terug te gaan naar de winkels die ons wel overtuigd hadden.  Op vrijdag waren we dus gelukkig iets sneller gesteld.  Nu het hele probleem met het geld…  Op die vrijdag had ik dus al ongelooflijk veel geld uitgegeven, maar natuurlijk, daar niet aan denkend, besefte ik dat ik ook nog alles voor mijn trip tijdens de paasvakantie moest gaan boeken, want plaatsten vullen zeer snel op dezer dagen.  Ik dus naar Backpackers World om mijn hele reisschema nog eens met hen te overlopen en daarna alles maar ineens vast te leggen.  En dan kwam natuurlijk het moment, waarop de betaling moest gebeuren.  Jullie zien het waarschijnlijk al van ver aankomen, maar ik was op dat moment nog compleet onwetend.  Aangezien het nogal wat geld was, wou ik uiteraard met mijn kaart betalen en het was pas nadat het machientje “transaction declined” zei, dat ik besefte dat dit geen goed idee geweest was… Uiteraard zat ik al aan mijn limiet voor die dag en was het dus onmogelijk om nog met mijn kaart te betalen.  Het was natuurlijk geen probleem maar ondertussen zat ik daar toch maar weeral, met een rode kop…J

Maar soit, terug naar zaterdag dus.  Om 7.30u stond Steve, onze gids, een 37-jarige ranger, zo een typische, voor de deur, met zijn witte “van”, met gordijntjes uiteraard, zoals het hoort  J.  Met de slaap nog in onze ogen , nestelden we ons op de bankjes van de camionnette en ik moet zeggen dat het in het begin nog behoorlijk stil was.  De rest van het gezelschap werd opgepikt in het centrum van Melbourne.  Om even te duiden wie dit gezelschap was: Anne (Denemarken-rechten-zij had alles geregeld), Marie (rechten-Canada), Morgan (rechten-canada-enige jongen van het gezelschap), Brit en Froukje (2 Nederlandse meisjes-vriendinnen van Eline), Vanessa (Waals meisje-alleen op tour) en Eline, Luiza en ik.  Even waren heel wat opgewonden stemmen te horen, maar van zodra we uit Melbourne waren verstomden deze terug en probeerde iedereen nog een dutje te doen tijdens de 2u durende rit naar Wilsons Promontory, het misschien wel minst toeristische nationale park van Australië, een juweeltje. 

Tussenstop: Fisher’s Creek.  In dit kleine dorpje langs de weg, verwees ieder uithangbord naar vis… Terwijl Steve even bijtankte, voorzagen wij ons alvast van een koffie, wat een deugd kon dat toch doen, zo vroeg in de morgen.  Steve legde ons ook uit hoe de rest van de trip zou verlopen, wat we zouden zien en waar we spijtig genoeg geen tijd voor zouden hebben.  En dan vertrokken we maar weer: volgende halte: Wilsons Prom!!!

We reden het park binnen.  Iedereen was terug klaar wakker en Steve  gaf ons heel wat informatie over het klimaat, de geschiedenis van het nationaal park en het feit dat dit park de Australiërs heel nauw aan het hart ligt.  Ik stelde hem ook de vraag of we hier slangen zouden tegenkomen (omdat de omgeving zo leek mij, wel heel wat slangen zou huisvesten) en net op dat ogenblik, we waren het park net binnen, moest Steve halt houden voor een slang die de weg over kroop, heel rustig op haar gemak.  Je kan wel aannemen dat ze heel gerust was: we bleven allemaal veilig in de auto zitten, want deze rode cobra (of iets helemaal anders, waarvan ik de naam niet fatsoenlijk kon verstaan toen Steve zei welke slang het was) was uiterst giftig…  Allemaal reeds fel onder de indruk reden we dan verder en even verder stopten we en stapten we uit.  Op dat ogenblik wisten we het nog niet, maar we waren slechts enkele meters en een bosje verwijderd van 10-tallen kangoeroes.  Steve vertelde ons over de plagen die Australië teisterde en die veelal veroorzaakt werden door dieren die ingevoerd werden door de mens. (vossen, konijnen, katten, koeien, paarden…) De oorspronkelijke fauna van Australië bestond grotendeels uit “marsupils” (o.a. de kangoeroe).  Daarnaast kennen wij de “placentals”, dit zijn de dieren die zoals de mens hun jong in de baarmoeder ontwikkelen en die maar geboorte geven wanneer het jong klaar is om zelfstandig te leven.  Een marsupil zal al veel eerder zijn prematuur jong baren, maar zal het verder beschermen door het veilig te houden in zijn buidel.  De band met het jong wordt op die manier veel intenser en de kangoeroe wordt zo ook gezien als het toonbeeld van een goede moeder.  1000en jaren terug zou  zo ook een leeuw-marsupil hebben bestaan, maar al deze dieren werden verstoten door de sterkere, destructievere en agressievere placentals, die met hun hoeven de grond beschadigen.  De gids wees op alle sporen die we hier konden opmerken, van konijnen, maar zeker ook van kangoeroes: hun lange achterpoten met 3 tenen.  We volgden de sporen en we kwamen op een openvlakte.  Het eerste wat voor ons opdoemde was een grote emoe.  Met razende snelheid maakte hij zich uit de voeten.  Maar dan kwamen we bij de beestjes die heel wat minder mensenschuw waren: troepen kangoeroes doemden voor ons op en ze lieten ons naderen tot een afstand van ongeveer 15 meter.  We observeerden deze beesten aandachtig en namen natuurlijk hopen foto’s.  Echt wel grappige beesten zijn het: ze leven in troepen onder controle van een mannetje, waarbij het aantal varieert naargelang hoe gelukkig de troep is.  Kangoeroes eten gras en liefst wanneer het een beetje verdroogd is.  Deze vlakte was voor hen dan ook een waar festijn.  Sommige kangoeroes lagen tegen de grond wat te zonnen, anderen waren aan het eten, nog anderen stonden zonder schaamte wat aan hun gat te krabben J zich waarschijnlijk afvragend wat die rare wezens toch van zin waren.  Enkele kangoeroes hopten ons voorbij en Steve legde ons uit hoe hun lichaam aangepast was  aan het verspringen.  Als ik het goed begrepen heb, is een van hun spieren verbonden met hun longen.  Het gevolg hiervan was dat wanneer hun achterpoten uitgestrekt zijn tijdens hun sprong, hun longen uitgerokken worden waardoor hun luchttoevoer ongeveer verdubbelt.  Dit om te verduidelijken dat deze beesten van een tochtje springen zeker niet buiten adem geraken.  Kangoeroes zijn geen agressieve beesten maar als gevaar dreigt kunnen ze zich best wel uit de slag trekken.  Stampen en boksen zijn hun verdedigingsmechanisme.

Na deze stop reden we verder het park in, naar Lilly Pilly Fern Gully en Mt. Bishop.  Deze berg zouden we nog op moeten voor we onze lunch konden krijgen.  Gedurende de tocht naar boven , wees Steve ons op de Ferntrees, die zeer traag groeiden, maar dus hoewel ze niet groot waren, wel eens heel oud zouden kunnen zijn.  Deze bomen krijgen geen voedsel via hun wortels in de grond, maar wel via hun kruin.  De bebladering werd minder dicht en we konden al enkele “glimpse” opvangen van een adembenemend uitzicht.  Boven aangekomen kregen we eerst een ongelooflijk beel van wat onze gids de achtertuin noemde: hectaren regenwoud en ander woud op de flanken van de andere heuvels, in het licht van een zonnetje dat aarzelend door de wolken brak.  We volgden het pad dan even verder en toen kwamen we bij onze voortuin: stralend witte stranden en azuurblauwe zee, met de witte schuimkoppen van aankomende golven.  In de zee een aantal eilandjes, groen bebost: een plaatje!!  Hier hadden we onze lunch en daarna kon de afdaling weer beginnen.

Terug bij onze van, wees Steve ons de weg wie we moesten volgen langs Squeaky Beach en Pillar Point om ons dan te begeven naar de camping waar we die avond kamp zouden opzetten.  Hij zou met de van rechtstreeks naar ginder rijden om alvast de barbecue aan te steken.  Na mijn bottinnen te hebben ingeruild voor mijn teva’s trokken wij dus verder naar Squeaky beach, het beroemdste strand in de Prom.  Waarom?  Het zand van dit strand is zo fijn dat het werkelijk piept onder je voeten.  In kan je wel verzekeren dat ik nooit in mijn leven zo’n zacht en wit fijn zand had gezien.  Het water was ook ongelooflijk helder…  We trokken dan verder naar Pillar Point, vanwaar we een heel mooi zicht hadden over de verschillende baaitjes van  de Prom.  Omdat we allemaal al behoorlijk honger hadden op dat punt, trokken we verder, nog hopend dat we een walibi tegen het lijf zouden lopen (uiteraard niet om hem op te eten, wat misschien gesuggereerd zou worden door mijn rare zinsconstructie), wat spijtig genoeg niet gebeurde.  In de vroege avond kwamen we dan  aan op de camping.  Steve had de barbecue al aangestoken, maar eerst moesten we onze tentjes opzetten…  Aangezien we toch al gewoon waren om met elkaar te leven, installeerden Luiza, Eline en ik ons samen in een tentje.  Daarna konden we onze buikjes terug vullen met een overheerlijke barbecue, want barbecuen, dat kunnen Australiërs wel J

Na de barbecue dan begon ons nachtelijk avontuur: Steve leidde ons naar het bos om daar enkele wombats, opossums, walibi’s te spotten en we kregen waar voor ons geld. De wombat liet ons het nakijken, maar de oppossum kon zijn nieuwsgierigheid niet de baas en bleef wat rond ons groepje toeren.  Plots… was onze gids verdwenen… alle meisjes hadden al elkaars handen vast en Eline had ook Morgan stevig vast.  Hoewel we wisten dat Steve ons gewoon ging laten verschieten, waren we toch niet voorbereid toen hij ineens uit het bos sprong in het midden van onze keten.  Het wasaarde donker, want een van de dagen zou het nieuwe maan zijn.  De sterrenhemel van het zuidelijk halfrond was echter meer de gewoon indrukwekkend.  We konden ook een ander melkwegstelsel zien en Steve vertelde ons dat statistisch gezien de kans zeer groot is dat in dat andere melkwegstelsel, met biljoenen sterren ook een volk leeft dat veel kans meer ontwikkeld is dan het mensenras (dat relatief primitief is gezien het feit dat wij nog steeds afhankelijk zijn van fossiele brandstoffen om energie vrij te krijgen).  Na de wandeling door het bos kwamen we dan op het strand terecht en ik moet zeggen dat ik een gevoel had dat ik nog nooit gehad had.  De kracht van de natuur op dat ogenblik deed mijn hart tekeer gaan en ik besefte dat ik dit gevoel nooit zou kunnen beschrijven en dat alleen zij die erbij waren zouden weten wat ik bedoel…  Na deze tocht gingen we in stilte terug naar onze kampeergrond, allemaal diep onder de indruk van de ervaring die we net hadden gehad.  Terug aangekomen was het tijd voor een dessertje en voor een gezellig drankje.  Spijtig genoeg was het verboden een kampvuur te maken wat natuurlijk wel begrijpelijk is in deze tijden van droogte en bosbranden…  Eline en ik begaven ons als laatste naar de tent en we verrasten een oppossum in zijn nachtelijke strooptocht.  Grappige beestjes toch J

Wel, dit is deel 1 van mijn verslag: ik kan aannemen dat het voor jullie niet zo interessant is, maar dit verslag is eigenlijk belangrijker voor mezelf.  Ik wil van deze tocht zoveel mogelijk onthouden omdat het gewoon ongelooflijk was…

De rest probeer ik straks nog in te blikken, maar nu moet ik eerst even de stad in…

21-03-2007 om 07:18 geschreven door Annelies  

Zondag 18 maart waren we dan ook weer vroeg uit de veren.  Een zeemeeuwenjong had het natuurlijk leuk gevonden mij te wekken met zijn roep om eten.  Een hels lawaai!  Voor de rest had ik een rustige nacht achter de rug: mijn nieuwe slaapzak was lekker warm en ik had niets gemerkt van het nachtelijk bezoek van een wombat die getracht had zich te bevoorraden met eten uit onze wagen. (Wat spijtig genoeg voor hem, maar gelukkig voor ons niet gelukt was…)  Na een stevig ontbijt, braken we onze tenten op en was het tijd om weer te vertrekken.  Vandaag stond er nog veel op het programma: geen medelijden dus voor diegenen die moe waren of spierpijn hadden J

Eerste stop: opnieuw bij de Lilly Pilly Gully, maar dit keer niet om de berg op te klimmen, maar wel om het bos te verkennen.  Het bos aan de voet van de heuvel bestond uit reusachtige bomen.  Steve vertelde ons dat dit veelal Eucalytusbomen waren, waarvan 1 soort de gombomen zijn: iedere gomboom is een eucalyptusboom, maar niet iedere eucalyptus is een gomboom  We hielden halt bij 1 van deze reusachtige bomen en Steve vertelde ons dat deze boom waarschijnlijk wel reusachtig oud was.  Eucalyptusbomen zijn bomen die zich goed aangepast hebben aan de huidige klimaatssituatie van de Victoria.  Victoria wordt bijna jaarlijks geteisterd door bosbranden en dus krijgt ieder bos zoals dat er een was er om de 10/20 jaar wel mee te maken.  Vuur is goed voor de bossen legde onze gids ons uit, maar niet wanneer ze slechts zo zelden door bos razen.  Door het feit dat ze zich maar zo zelden voordoen, zijn deze vuren veel intenser waardoor ze heel wat vernieling van  allerlei diverse soorten met zich mee brengen.  Eucalyptusbomen zijn echter beter beschermd dan meeste andere vegetatie: deze bomen zijn vooreerst heel groot en minstens gedeeltelijk bebast (niet helemaal tot de top toe)  Door het feit dat ze zo groot zijn, is de kans kleiner dat het vuur  hun top bereikt en de bomen oververhit geraken.  De bast aan de onderkant van de boom kan best wel wat hitte verdragen.  Wanneer het vuur dan door het dichte bos geraasd  heeft, is er terug plaats en de eucalyptusboom is er dan als eerste bij om voort te planten: hun vruchten overleven immers dikwijls de branden en door de hitte van het vuur springen de capsuletjes open en verspreiden  de zaadjes.  De assen van het vuur maken de bodem zeer vruchtbaar om op te kiemen.  Een beetje water is al wat het vereist.  Door deze evolutie, kan je in de bossen als deze en elders in Gippsland (Zuid Victoria) duidelijk de grens trekken waar het vuur geweest is door overheersende vegetatie van de Eucalyptus.  Onze gids drukte hierover zijn bezorgdheid uit en hij verwees naar de oude gebruiken van de Aboriginals.  Aboriginals hebben een zeer sterke band met de natuur en zij begrepen de noodzaak van een vuur.  In Noord Queensland heeft men dit nu ook ingezien en in samenwerking met de Aboriginals worden jaarlijks vuren aangestoken.  Deze vuren zijn veel minder intens en zij schieten niet naar de toppen van de bomen waardoor ze veel minder destructief zijn dan branden die spontaan ontstaan en zich voeden met olies van de eucalyptusboom die zich opstapelen in hun afgevallen bladeren.  Hierdoor wordt gewoon een grote opkuis gehouden en wordt plaats gemaakt voor andere plantensoorten om te kiemen.

Verder op onze wandeling kwamen we dan aan een stukje regenwoud.  Steve legde ons uit dat volgens hem en andere (maar niet alle) boomgeleerden als je ze zo kan noemen het verschil tussen een gewoon gesloten/open woud was dat de dichtheid kruin (Canopy) in een regenwoud 80 tot 90 procent was.  Uit het bos kon je dus een stevige koelte voelen komen en het was er zeer donker.  Omwille van de losse bodem (er groeit immers bijna niets van bodembedekking aangezien er zeer zelden licht doorkomt)  was het nodig enige infrastructuur voor wandelaars aan te leggen (loopbrug) Anders zouden er kanaaltjes ontstaan waar de groeve van het wandelpad was en dit zou de begroeiing niet ten goede komen.  Het zou heel wat van de bodem met zich meesleuren en in omvang toenemen.  Toen we dan op het punt stonden het regenwoud te verlaten, hield onze gids plots stil en gebaarde ons stil te zijn.  In spanning volgden we zijn vinger en toen zagen we het… Zonder Steve waren we er zeker gewoon voorbijgelopen en dat had jammer geweest.  Zo’n 2 meter boven onze hoofden zat een koala te slapen op een tak.  Totaal niet gestoord door onze opgewonden stemmen zat hij daar rustig, ineengedoken in een bolletje om zijn buikje te beschermen tegen de koudere temperaturen, te slapen.  Zo schattig!!! 

Terug bij onze van gekomen was het tijd voor een stevige lunch en na die lunch was het natuurlijk tijd om even te ontspannen.  Onze laatste stop in Wilsons Prom was Whiskey Beach.  Eline, Froukje en ik waren de stoere meiden die het aandurfden een duik te nemen in het azuurblauwe water dat niet te overtreffen was qua helderheid.  De stroom was stevig en de golven waren best wel hoog: ideaal om te surfen laten we zeggen en er zaten dus ook enkele surfers in het water.  We waren gewaarschuwd: “unexpected large waves”, maar dat zorgde natuurlijk voor extra veel pret.  Daarna even wat genieten van het zonnetje en daarna lieten we Wilsons Prom achter ons liggen, want we hadden nog een andere missie: The quest for the big tree zoals Eline en ik het noemde.  Steve had ons voorgesteld om, voor we terug naar Melbourne reden even wat verder Gippsland in te rijden en daar enkele massieve bomen te gaan aanschouwen.

Na allerlei kronkelpaadjes, sprongen (of iets minder moeiteloos: stapten) we uit de van en deden we nog een kort toertje naar een boom die wel meer dan 350 jaar oud zou kunnen zijn.  De takken op de weg maakten ons duidelijk waarom de waarschuwing “trees may fall on your head” niet zo belachelijk is als op het eerste zicht zou blijken.  Onze gids vertelde ons dat de voedselkanalen ook van zulke bomen zich in de buitenste ringen van boom bevinden.  De consequentie hiervan is dat zulke boom, ook al is hij helemaal hol, toch nog kerngezond kan zijn maar anderzijds is het dus ook voldoende om een ringvormige inkeping van 10 centimeter rond te maken om deze reus een langzame en gruwelijke dood te laten sterven.  Dit gebeurde een aantal jaren terug met een aantal van de meest indrukwekkende bomen in Otway National Park.  Eens het kwaad geschied, is hier niets meer aan te doen…

Na deze laatste toer, kropen we terug in het busje en op reden we terug naar Melbourne.  Iedereen was uitgeput maar voldaan.  Om 20.30u werden we dan terug thuis afgezet.  Hoewel Steve zijn agentschap verkocht, verzekerde hij ons dat we hem maar een telefoontje moesten geven en dat hij terug zou klaar staan om ons nog een onvergetelijk weekendje te bezorgen.  Daar zeggen wij geen nee tegen J

20-03-2007 om 00:00 geschreven door Annelies  

Aangezien ik nu toch de moed heb schrijf ik maar ineens verder over de verdere belevenissen deze week.  Ik heb uiteraard plichtsgetrouw alle lessen bijgewoond, maar daarbuiten viel er ook heel wat te beleven. 

Op woensdag 7 maart had de faculteit immers voor de Exchange students van rechten een bowling georganiseerd, met gratis drank en gratis eten.  Voor studenten is dit natuurlijk de perfecte formule om samen te komen en er een fijne avond van te maken.  Hoewel mijn bowling skills veel te wensen overlaten, heb ik zo'n zalige avond gehad.  De bowling bar was zo trendy, met schermen met videoclips overal, een blauw paarsachtig licht en leuke dansmuziek.  Dat kon niet misgaan.  Een heel groot deel van de studenten kende ik al, maar er waren toch ook weer nieuwe gezichten bij.  We waren maar met een klein groepje (van ongeveer 15 studenten) en ook waren er een aantal proffen bij (blijkbaar moet je om prof te kunnen zijn in Melbourne niet de 50 jaren levenservaring hebben wat soms wel een vereiste lijkt in Leuven).  Na de bowling (waar ik verbazingwekkend genoeg weer behoorlijk slecht op scoorde) trokken we dan nog even verder de stad in om enkel nieuwe leuke plaatsjes te ontdekken.

Op donderdag dan weer  vroeg uit de veren om naar de les te gaan.  De exchange students zaten er opvallend "fris" bij vandaag.  Maar geen tijd om te rusten: die avond was het een internationaal feestje.  buitenlandse studenten en Australische studenten die volgend semester zouden uitwisselen ontmoeten elkaar.  Je kon met andere woorden ongeveer met iedereen spontaan een gesprek aanknopen, een heel relaxte sfeer.  Jammer genoeg heb ik niemand kunnen overtuigen om toch naar België te komen hoewel Belgische chocolade en
goedkope stella velen deed twijfelen aan hun keuze

Vrijdag 8 maart, was dan zoals gewoonlijk op vrijdag de dag om inkopen te gaan doen, eerst in de Queen Victoria Market, daarna naar de supermarkt...
's avonds dan een housewarmingparty, wat uiteraard ook altijd wel gezellig is...  Maar ik ben vandaag ook begonnen met mijn trip te boeken en ik moet zeggen dat ik nu toch wat beter op mijn centen moet gaan passen, want dat gaat niet goedkoop worden! 

Maar carpe diem is nog steeds mijn motto en daarom ben ik vandaag, zaterdag, toch nog maar even naar het strand getrokken om daar nog te genieten van wat wel de laatste mooie dag zou kunnen zijn...

10-03-2007 om 09:56 geschreven door Annelies  

Na onze picknick trokken we onvermoeibaar verder met één doel: de Lyre Bird zien.  Wat deze vogel zo uitzonderlijk maakt is dat hij eerst en voorla al vrij groot is om een vogel te zijn en dat hij een ongelooflijk mooie staart heeft (vergelijkbaar met een pauw maar minder impressionant), maar verder heeft hij ook als eigenaardige eigenschap dat hij geen eigen roep heeft, maar wel de roep van andere vogels nabootst.  Maar hier houdt het niet bij op: hij kan bovendien ook het geluid van een kettingzaag, een autoalarm of andere iets minder natuurlijke geluiden nabootsen.  En het was onze geluksdag: we kregen de Lyre bird te zien, weliswaar van ver en één keer van kortbij maar zeer vluchtig, maar het was de moeite waard.  Tijdens onze wandeling voelden we ons regelmatig in de jungle door de tropische vogelgeluiden en de apengeluiden die we soms hoorden (zeer twijfelachtig is wel of dit nu ook echt apengeluiden waren en ze niet geproduceerd werden door één of andere vogel, aangezien er in de Dandenong Ranges nog nooit apen gesignaleerd zijn)

Na een flinke wandeling namen we dan de trein terug vanuit Belgrave, de verdere stop op het spoor.  We waren allemaal zeer moe, maar hadden ook het bevredigend gevoel dat we deze kostbare tijd toch niet verloren hadden laten gaan.

Gezien de wet van Murhy, begaf de batterij van mijn camera het uteraard op het ogenblik dat ik mijn eerste foto in de Dandenong Ranges wou nemen.  Hopelijk krijg ik toch enkele foto's van de jongens te pakken.  Nota aan mezelf: neem steeds extra batterijen mee op dergelijke trips!

10-03-2007 om 09:35 geschreven door Annelies  

Het is weer weekend, de eerste lesweek zit er weer op.  Stilaan begint alles een beetje op zijn plaats te komen.  Ik heb vandaag ook voor het eerst mijn cursussen opengeslagen.  Vreemd hé!  Het Australische lessensysteem is net iets anders dan in Leuven.  Er wordt echt op je medewerking gerekend.  Aangezien ik nu nauwelijks kan volgen, heb ik dus beslist om ook echt mijn voorbereidingen te doen.
Aangezien het vandaag niet zo'n schitterend weer was (en de rest van de meiden (lees: Luiza en Josefin) een ongelooflijke hang-over hadden) hebben we deze middag een sex in the city-marathon gedaan   Leuk hoor, met 4 meiden!  Maar omdat we toch niet de hele dag binnen konden zitten, zijn Luiza en ik ook nog een wandeling gaan maken in Melbourne.  We hebben daardoor ook weer een Australiër leren kennen (je moet echt moeite doen om er geen te leren kennen)...  Maar ook ontdekten we dat de formula I eigenlijk 15 min. stappen van ons huis zal doorgaan.  Met andere woorden is daar nu al de sfeer op te snuiven van wat een ongelooflijk event zal worden: muziek, ferrari-standjes, promogirls... We hebben dan natuurlijk ook nog verder de stad verkend: grotendeels de mooie tuinen en parken en we zijn er weliswaar in geslaagd 5 huwelijken mee te maken... echt grappig!  Wel, ik kruip eens onder de wol... want morgen gaan we dan vooralsnog een uitstapje maken, maar dat is dan stof voor een volgend verslag...

Voor de niet zo opmerkzame geesten onder jullie wil ik nog even de aandacht vestigen op de links die ik heb toegevoegd aan mijn website naar mijn foto's.  Deze albums zijn echter nog helemaal niet volledig, want ik moet nog foto's uitwisselen met mijn medereisgenoten en huisgenoten, maar het is alvast een begin. 

Ciao!

03-03-2007 om 13:55 geschreven door Annelies