De lessen zijn begonnen deze week...  Ik heb gelukkig maar 9u les en dit betekent dan ook woensdag en vrijdag geen les...  De lessen die ik tot nu toe heb bijgewoond, zijn echter niet gemakkelijk.  In tegenstelling tot mijn lessen in België, bestaat de groep van studenten hier maar uit 20 tot 50 studenten.  Het gevolg is dan ook dat er veel meer interactie is tussen de professor en de studenten.  De Australische studenten zijn hier duidelijk al meer aan gewoon en zij hebben natuurlijk ook het voordeel dat ze de Engelse juridische taal al machtig zijn, maar ik doe mijn best

Ik begin stilaan ook door te hebben hoe ik foto's op mijn blog kan plaatsen wat deze een beetje zou moeten opvrolijken...

Stilaan begint alles hier in zijn plooi te vallen en begint mijn leven terug een beetje regelmaat te krijgen.  Binnenkort zal ik dan waarschijnlijk ook lid worden van een orkest, zal ik weer danslessen gaan volgen en algemeen terug een beetje aan mijn conditie en lenigheid gaan werken, want na zoveel weken stilzitten, begint het weer enorm te kriebelen hoor! 

28-02-2007 om 04:25 geschreven door Annelies  

Hoihoi iedereen!

Deze week is het echt begonnen: het academiejaar...  Daarom moesten we er dit weekend natuurlijk nog eens extra hard van profiteren.  We trokken er dan ook samen opuit voor onze eerste grote trip: naar GREAT OCEAN ROAD.  Een must als je hier in Melbourne bent voor een half jaar.

We vertrokken vrijdag 23 februari.  Om 10u hadden we afgesproken bij het appartement van de Mexicanen (Maurizio en Alfredo), maar uiteraard was het 10.30u voor we eindelijk daar konden vertrekken.  We namen de tram naar st. Kilda (met al ons eten en water) van waaruit we dan verder zouden rijden met 2 huurwagens.  We waren met 10 personen en je kan dus al wel raden dat het behoorlijk krap zou worden .  Onze wagens waren gehuurd tegen 11u, maar ze waren er nog niet toen we daar aankwamen.  Met een vertraging van 2u konden we dan eindelijk vertrekken om 13.30u.  En als we toen dachten dat we alle pech voor die dag wel gehad hadden, dan waren we wel verkeerd....

In het begin was het voor de bestuurders even wennen aan het links op de baan rijden, maar Luiza was een goede bestuurder.  Ik had het volste vertrouwen in haar.  Via Geelong (1u rijden van Melbourne) zakten we verder af naar de kust om onze tocht aan te vatten in Torquay, bekend voor zijn surfstranden.  We brachten daar dan ook het grootste deel van onze namiddag door. Om 17.30u besloten we door te rijden, maar ook toen waren de goden ons niet gunstig.  We verloren de sleutel van één van de huurwagens.  Iedereen begon zich suf te zoeken op het strand, maar natuurlijk niet te vinden...  Het vervolg?  Een voorbeeld van Australische eerlijkheid.  Luiza verloor de sleutels dichtbij de auto, en aangezien de nummerplaat van de auto op het label stond, zou het niet moeilijk geweest zijn voor devinder om er gewoon met onze auto vandoor te gaan.  Maar dit deed hij gelukkig niet en hij gaf de gevonden sleutel af aan de mensen die op het grasveldje een barbecue hielden.  Zo kregen we dan uiteindelijk onze sleutel terug en na 20 minuten pure stress, die een eeuwigheid leken te duren reden we dan verder over de great ocean road...  Onze volgende halte: Bells Beach: het strand waar geloof ik de Point Break film werd opgenomen.  (Vraag me niet hoe of wat, want ik heb de film zelf niet gezien) M.a.w. weer een heel mooi surfstrand, en zeker wanneer je de surfers ziet liggen wachten op de juiste golf tegelijk genietend van de prachtige zonsondergang...  Het leven van een surfer moet toch zo hemels zijn   Na dit strand trokken we dan verder naar de plaats waar we die dag zouden slapen.  Ondertussen genietend van de mooie uitzichten over de zee en aan de andere kant de uitgestrekte bossen van Otway National Park, hopend dat we een koala of kangoeroe zouden zien (wat die dag spijtig genoeg niet gebeurde.

Onze slaapplaats, Great Ocean Road Backpackers in Lorne, had veel weg van een paradijs...  Grote bloemenstruiken, groene bomen en daartussen het geroep van allerlei vogels, met verscholen achter al het groen een aantal cottages en de jeugdherberg.  Aangezien het al 21.30u was toen we daar aankwamen, waren we natuurlijk uitgehongerd.  Snel wat pasta halen in de supermarkt.  Een ongelooflijk gezellige avond doorbrengen in de jeugdherberg. Dit maakte onze eerste dag perfect geslaagd...

Zaterdag 24 februari beloofde een drukke dag te worden en dus waren we al vroeg terug op pad.  Eerst reden we naar Eriskine Falls, een heel mooie waterval in ongerepte natuur.  Ik moet het de Australiërs nageven, zij weten wat het betekent zorg te dragen voor hun natuur.  Afgebakende paden, nieuw aangeplante vegetatie, dit allemaal om de natuur in evenwicht te houden.  Adembenemend resultaat! Onze volgende stop was Apollo Bay, 1 van de pittoreske havenstadjes langs de Great Ocean Road.  Na daar lunch te hebben gehad, wonnen we wat informatie in over het National Park en besloten we de Tree Top Walk te gaan doen.  Een wandeling tussen de bomen, op zo'n hoogte van 40 meter... echt wel een beetje griezelig.  Vooral als het hele ijzeren ding dan ook nog eens begint te bewegen door de wind (en zoveel wind was er niet!).  Nog nooit zoveel hoogtevrees gehad denk ik.  Hoewel het een relatief warme dag was, was hiervan niets te merken in de coole schaduw van de bomen...

Na de fikse wandeling in het bos (die eigenlijk niet zo fiks was, maar wel heel aangenaam), vonden we terug rust in de auto en konden we weer genieten van de adembenemende uitzichten.  Maar het hoogtepunt van de dag zou nog komen.  Om 19u kwamen we aan bij de 12 Apostels.  De hemel was helemaal overtrokken en even zag het er naaruit dat we niet veel van de sunset te zien zouden krijgen.  Daar kwamen we immers voor...  Het was behoorlijk koud op deze bewolkte avond en hierop waren we helemaal niet voorzien...  Maar we hielden vol: we moesten en zouden de zonsondergang meemaken... en ons wachten werd beloond.  Na een half uur begon de hemel open te trekken en aarzelend kwam de avondzon erdoor.   Dit leverde prachtige beelden op en elkaar verwarmend genoten we van een PRACHTIGE sunset!.

Koud, maar voldaan begaven we ons in het schemerdonker naar de volgende jeugdherberg in Port Campbell.  Toen we daar aankwamen waren alle winkels al gesloten en dus maakten we er een gezellig uitje van naar de plaatselijke pizza place.  Het enige wat open was op zaterdagavond.  Weerom een gezellige avond.  Mijn vemogen om allerhande raadsels op te lossen werd zwaar op de proef gesteld, maar ik stelde mijn medereizigers niet teleur

Na een verkwikkende nachtrust, stapten we op zondag 25 februari terug in de wagen voor het laatste eindje van de Great Ocean Road: Warnambool, het havenstadje van waaruit vroeger walvisjagers vertrokken, maar dat tegenwoordig een Whale Nursery huisvest. We gingen een kijkje nemen op de uitkijkpost, maar uiteraard geen walvis te bespeuren: het seizoen waarin je ze kan zien beperkt zich tot de winter.  Maar we weten dus nu al waar naartoe in de winter
Aangezien het niet echt mooi weer was, reden we rond lunchtijd dan maar weer terug richting Melbourne, aangezien dit toch ook nog zo'n 300 à 400 km was.  Juist voor Melbourne in te rijden, moesten we dan ook nog de schaafplekken verdoezelen veroorzaakt door een paaltje dat "plots" in het midden van de struiken stond.  En we leverden de auto's zonder verdere problemen weer af, namen de tram naar huis, ploften in de zetel en aaaaaaaaaaaaaah....  Het was een zalige trip!!

27-02-2007 om 00:00 geschreven door Annelies  

Vandaag is het al 22 februari.  Maar omdat het weeral zo schandalig lang gelden is dat ik nog een verslagje heb neergeschreven, zal ik voor jullie even terugblikken op de eerste weken in ons huisje in Parkdrive, dat eigenlijk wel een vrij groot huis is.  We hebben net ons internet gekregen vandaag en dus met wat geluk, wanneer de simpele modem aangevuld is met een router met wireless internet, zullen jullie binnenkort eindelijk wat meer van me horen en zien.

Dinsdag 13 februari, daar waren we gebleven in het vorige verslag.  Eigenlijk valt er weinig te vertellen over deze dag.  Het was voor ons echter wel een heel belangrijke dag: de dag waarop je eindelijk die grote valies kan uitpakken en je daardoor terug een soort ‘home’ krijgt: je eigen kamer, eigen bed,…  Die dag gingen Luiza en ik naar Big W: een winkel waar ze zowat alles hebben: te vergelijken met ikea maar minder stijlvol en goedkoper.  We kochten een dons, een kussen en nog van die grote spullen die eigenlijk te groot zijn om mee op de tram te nemen.  Je kan dan ook wel best geloven dat dit een heel avontuur was.  Om te vieren gingen we die avond uiteten in Lygon street: een ongelooflijk gezellige straat vol met Italiaanse restaurantjes, heerlijk!  Ondertussen waren we met 4 meisjes in het huis en dit zou ook zo blijven voor de eerste week: Luiza (brazilië), Eline (Nederland), Josefin (Zweden)

Woensdag 14 februari.  Eerst was er de grote schoonmaak van de keuken, want ik denk niet dat de aziaten die voor ons het huis bewoonden van schoonmaken en afwassen kaas gegeten hadden.  Daarna was er dan briefing voor de internationale studenten, over wat ons te doen stond de komende week.  Het beloofde een drukke week te worden!  Nogmaals reden om te vieren met de girls of meninas (meisjes in Portugees).  De keren dat ik de girls schrijf refereer ik waarschijnlijk naar deze meisjes: Dalia en Eline (Nederland), Alina (Frankrijk), Josefin (Zweden), Anne (Denemarken), Luiza en ik.  We gingen deze avond peking duck eten.  Melbourne staat namelijk bekend voor zijn culinaire lekkernijen met de merkwaardigheid dat deze lekernijen geenszins typisch Australisch zijn, maar wel van overal te wereld.  Ik kan jullie dan ook vertellen dat Chinatown  in Melbourne wel 10x zo impressive is als Chinatown in Antwerpen. (We hadden trouwens afgelopen week ook de eer te kunnen meegenieten van de festiviteiten en de sfeer rond “Chinese New Year”.  Melbourne telt heel veel Aziatische inwoners en er werd dan ook uitbundig gefeest.

Donderdag 15 februari.  Nog een vrij dagje om even wat uit te rusten en waar kan dit beter dan op het strand?  Het mooie weer (30-35° en stralend blauwe hemel) leent zich hier uitstekend toe.  St. Kilda Beach (Suburb van Melbourne) is op 40 min verwijderd van het noorden van de stad, waar de campus en ook ons huis gelegen zijn) .  De plannen om die avond de stad in te trekken werden enigszins verstoord door de voet van Josefin.  Door een onderhuidse infectie werd deze helemaal paars en gezwollen en dit leidde tot lange wachttijd in de wachtzaal bij de spoeddienst.  Uiteraard kwam alles wel in orde….

Vrijdag 16 februari.  Het startschot voor de O-week.  Vele faculteiten deden vandaag al hun inschrijvingen, maar voor de rechtenstudenten was het wachten tot maandag.  Maar aangezien O-week begonnen was, was vrijdag ook voor ons reeds een drukke dag.  Omdat we dit fenomeen niet kennen in België, zal ik proberen kort even uit te leggen wat de bedoeling van het systeem is.  Gedurende O-week zijn er tal van colleges aan de gang (lectures) over algemene onderwerpen bvb. IT at Uni, Introduction to the library, Writing for Assessment en speciaal ook voor internationale studenten de DELA test om je Engelse talenkennis te kunnen evalueren.  Daarbuiten heb je ook tal van free stuff die op de campus worden aangeboden door de verschillende studentenclubs met bijvoorbeeld ook Clubs&Society Carnival waarop de verschillende clubs proberen hun leden aan te trekken.  Deze clubs gaan van Chocolate club tot more beer club over de aziatische club.  Echt voor ieder wat wils dus.  Dit situeert zich allemaal tussen de gebouwen op de campus en je kan dan ook wel aannemen dat het daar met dit aangename weer een gezellige drukte is.

Zaterdag 17 februari.  Nog een stranddag.  Deze keer naar Brighton beach:iets verder weg van de stad, maar met de trein opnieuw niet meer dan 40 min.  Het ongelooflijk helblauwe water maakt deze stranden  toch wel tot een waar paradijs dezer dagen van hitte.  De avond kwam al snel en terwijl mijn andere huisgenootjes gingen clubben ging ik naar een verjaardagsfeestje van een Noor, Auden, die ik leerde kennen op de Welcome.  Ik zag dan ook talrijke andere vrienden van op de Welcome terug (Elizabeth (Noorwegen), Brian (Ierland), Maiko (Hawaï), Nathan en Jason (U.S.), Aaron en Pascale (Canada)) en had een ongeloolijk leuke avond ;-)

Zondag 18 februari.  Nog een stranddag?  Mmmmm dat wist ik toch niet zo goed…  Maar uiteindelijk is het er uiteraard weer één geworden.  Het was heel laf die dag wat dan ook resulteerde in een onweer in de avond.  M.a.w. geen zin om je al puffende voort te slepen in de stad en dus dan ga je maar naar het strand.  Dit keer naar Port Melbourne, dat ongeveer even ver ligt als St. Kilda.  Dat strand was toch wel het beste tot nu toe… Het grote gemak in Melbourne is dat alle winkels op zondag gewoon open zijn.  Geen probleem dus om na het strand nog even de supermarkt binnen te springen.  De grote supermarkt in de stad, moet ik hier misschien bij vermelden, is wel open tot 24u  ’s nachts… echt wel een handigheidje.  Alcoholische dranken echter worden na een bepaald uur niet meer verkocht en kunnen bovendien ook niet verkregen worden in de gewone supermarkt, maar wel in een aparte drankenhandel die permanent wordt bewaakt door een security-guy.  ’s Avonds een uitje met de girls naar Federation Square: echt gezellig is de stad zo ’s avonds met al die lichtjes….

Maandag 19 februari.  Mijn inschrijvingsdag en de mogelijkheid om in te tekenen voor de International Law students society.  Gratis lunch (verzorgd door de faculteit) en de mogelijkheid om iedereen beter te leren kennen.  Ik had wel een aantal problemen met het inschrijven aangezien ik blijkbaar ingeschreven was  als postgraduate (dit betekent dat je al een ander master diploma hebt).  Dit was echter geen te groot probleem en uiteindelijk ben ik dus ingeschreven geraakt als undergraduate.  Die avond was het even tijd om te pauzeren en bleven we lekker gezellig thuis, voor de tv hangen.

Dinsdag 20 februari.  Eline’s verjaardag.  Uiteraard weer een drukke dag at Uni, maar ’s avonds zouden we allen samen Elines verjaardag gaan vieren.  Het was misschien wel de meest gezellige avond tot hiertoe (of een van de gezelligste).  We spraken om 6u af om samen te gaan picknicken in één van de mooiste parken van Melbourne (eigenlijk kan ik dit niet zeggen, want ik ben nog maar in 1 ander klein park in Melbourne geweest, maar wat ik bedoel is dat het één van de mooiste parken is die ik ooit gezien heb) “The royal botanic gardens”  We sleepten al het eten dat Eline gaan kopen was gedurende de dag op de tram mee naar ginder en het was ongelooflijk.  Zoveel eten, zulk een mooi decor: een avond werkelijk om van te genieten: Amazing!!!!   Ik weet dat ik dat woord al veel te veel gebruikt heb, maar hier zijn gewoon geen andere woorden voor.  Ik hoop dat de foto’s enigzins een idee geven van wat ik bedoel…

Woensdag 21 februari.  Ik besloot voor mezelf dat ik wel een day of verdiende en gunde mezelf dus nog enig genot van de laatste solden die hier op dit ogenblik nog aan de gang zijn.  Tot mijn groot plezier kon ik ook vaststellen dat maat 35 (of 5 in Australische maat) niet zo ongewoon is en dat koopjes hier ook echt de betekenis koopjes heeft.  Ik kocht dan ook 2 paar slippers voor $20 wat dus tussen 10 en 15 € is!!  Ook heb ik mezelf toegestaan een zomerjurkje te kopen in Australian style.  Een weetje over de mode hier: Het is heel gewoon dat je in casual dressing, voor de meerderheid van de mensen dus de hele dag, gewoon shorts met flipflops draagt.  Wat bij ons dus de strandmode bij uitstek is, is in Melbourne zowat de alledaagse mode.  Een grote verschil echter met ’s avonds.  Melbourniaanse meisjes zijn heel erg modebewust en dat is ook zeer merkbaar in de pubs en clubs ’s avonds.  Ook als studente kan je het niet maken ’s avonds onopgemaakt de deur uit te gaan…

Donderdag 22 februari.  Dat is vandaag.  Eindelijk ben ik bijgeraakt.  Vandaag was opnieuw een Uni-dag.  Maar in de namiddag: free gelati!!!  Lekker lekker…  En vanaf vandaag hebben we dus ook internet in ons huis, maar voorlopig beperkt dit zich tot 1 computer op de grond in de gang, maar we are working on that…. J

Voila….

CU next time of nu misschien ook op msn…

Ciao!

22-02-2007 om 09:27 geschreven door Annelies  

MELBOURNE WELCOME 9-13 februari

Vrijdag 9 februari: Inchecktijd voor de Melbourne Welcome werd gesteld van 10 tot 14u en aangezien we in het Miami hotel moesten uitchecken voor 10u, stond op dat uur dan ook heel de receptie vol met valiezen.  Iedereen ging naar de Melbourne Welcome.  Samen met Chris nam ik een taxi (deze zijn helemaal niet duur in Melbourne) en deze reed ons naar Ormond college met al onze valiezen.  Daar aangekomen hadden we even rustig de tijd om te bekomen en daarna volgde uiteraard een ‘barbie’.  De eerste dag werd dan verder gevuld met  kennismaking en een rondleiding in de omgeving van onze campus.  We werden onderverdeeld in kleine groepjes.  Al snel werd duidelijk dat de Nood-Amerikanen de overgrote meerderheid van het gezelschap uitmaakten.  ’s Avonds op het feestje moest iedereen nog wat wennen, maar vooral was het ook een gelegenheid om iedereen wat beter te leren kennen.

Zaterdag 10 februari.  Een voorbeeld van hoe snel het Melbourniaanse weer kan omslagen: gisteren een stralende dag 34°, vandaag koud en regenachtig.  We vertrekken ’s morgens vroeg naar het Healesville sanctuary.  Die vreemde Australiërs steken de dieren die bij hen ook in het wild voorkomen ook  een soort van zoo.  En daar gingen we dus de kangoeroes, dingo’s en koala’s bezoeken.  Ook kregen we een demonstratie van roofvogels en van een man die zijn eigen boomerangs maakte.  Een ongelooflijke entertainer, zoals vele Australiërs. 
’s Avonds kregen we dan een Australische tour op een uitermate studentikoze manier.  Het fenomeen cantus is hen volledig vreemd dan wel, maar van drinken kennen de studenten hier toch wel evenveel.  Dit allemaal gecombineerd met Australian football, cricket, timtams, vegemite :-/ en ga zo maar door.  Ik heb trouwens nog een leuke variant op twister geleerd, die we ook nog eens zouden moeten uitproberen J

Zondag 11 februari.  De dag waar ik het meest naar uitkeek.  Surfing day!  Het was nog steeds een beetje bewolkt, maar met goede moed vertrokken we weer heel vroeg met de bus, om naar het juiste strand te rijden waar de golven net goed waren om te leren surfen.  Omwille van de sterke wind, was de stroming van het water enorm en ik kan je zeggen dat het dan niet altijd even gemakkelijk is je een weg te banen tegen de golven in, tegen de stroom in naar de juiste plaats.  Het geheim van een goed surfer is wachten, wachten tot de juiste golf komt, maar je mag natuurlijk ook niet te kieskeurig zijn.  En oprecht kan ik ieder van jullie jaloers maken, want het is AMAZING.  Het is alles wat ik verwachte en nog zoveel meer.  Voelen hoe die golf je onder je bord meepakt, je evenwicht zoeken en daarna voorzichtig rechtstaan… om 1 minuut later meestal pardoes ook terug in het water te storten.  Ongelooflijk!!!!! Dit is zeker voor herhaling vatbaar!!  Tijdens het surfen kwam de zon erdoor en hoewel ik sunscreen op had, mocht dit niet baten.  Alle plekjes die niet door mijn wetsuit bedekt waren, waren zo rood verbrand, dat had ik nog nooit meegemaakt: mijn gezicht, mijn voeten, mijn handen: zo rood als een tomaat.

Maandag 12 februari.   Housing search.  Luiza en ik gingen samen op tocht.  Het werd toch wel hoog tijd dat we een huis vonden, aangezien we niet echt zin hadden om de dag erna terug dakloos te worden.  We gingen naar de Uni waar allerlei advertenties hingen, maar heel dikwijls werden we teleurgesteld, wanneer we een negatief antwoord kregen aan de telefoon.  We ontmoetten Eline, een Nedelands meisje, dat al hopeloos op zoek was naar een kamer voor 7 dagen.  Maar opeens zagen we een hemelse advertentie: een huis met 5 kamers, living, eetkamer, keuken, volledig bemeubeld.  Uiteraard aarzelden we geen moment en maakten een afspraak om in de namiddag een kijkje te gaan nemen.  Parkdrive, een brede straat met een grote groenberm in het midden, 8 minuten wandelen van de campus: we waren er al dol op voor we het huis nog maar hadden gezien.  Nr. 181: Luiza en ik hielden stil voor een Victoriaans oud huis, met een groot balkon en een Fucsia of wat in Brazilië Princess earings (letterlijk vertaald naar het Engels) heet.  We aten ons ijsje op, maar onze stemmen waren zo enthousiast dat Tom, the landlord, reeds de deur kwam openen.  Een gezellige man, van 70 jaar oud, met een buik zo rond als een ton, met de typische Australische gezelligheid.  Hij was meteen ingepakt door ons enthousiasme over het huis.  Er was 1 heel grote kamer waarin 2 mensen konden slapen. Tom beloofde dan ook het dubbel bed dat daar stond te vervangen door 2 enkele bedden en Luiza en ik kwamen overeen deze kamer te delen.  Tegen het einde van de dag was dus alles in kannen en kruiken en Luiza, Eline en ik konden met gerust hart naar huis, wetende dat we de dag erna welkom waren in ons huisje in Pardrive.  Luiza en ik genoten dan ook eens zoveel van het formele dinner dat we die avond hadden  op Ormond college.  Ook gingen we op zoek naar nog twee andere mensen die ons wouden vervoegen in het huisje in Parkdrive.  Maar voorlopig waren we dus met zijn 4: Eline, Luiza en ik en een chinese jongen, Neville (wat uiteraard niet zijn echte naam is), die reeds kind aan huis was bij de landlord en dus zijn kamer reeds gereserveerd had.  Hij zou pas terug arriveren in Melbourne op 24 februari.

Dinsdag 13 februari.  Alles terug in de die valies stoempen, foto’s trekken van de plaats waar je toch wel 5 dagen lang gehuisvest was, gsm-nummers uitwisselen met alle mensen die je hebt leren kennen en vertrekken per taxi: voor Luiza en ik minder dan 5 minuten en dus ook niet meer dan 5$.  Voor die prijs kan je niet sukkelen met je bagage.

22-02-2007 om 09:24 geschreven door Annelies  

22-02-2007 om 09:19 geschreven door Annelies