Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Heb je een dringende mededeling voor mij, een grappig verhaal, een absurde belevenis... Laat me dan iets weten
Live vanuit Melbourne, Australia
Victoria, the place to be
29-04-2007
Fraser Island 4WD
Het is vandaag al 29 april en niet alleen besefte ik dat ik echt wel wat beter moest beginnen weren, ik besefte ook dat ik dringend eens moest beginnen verder schrijven aan mijn reisverhaal.
In mijn vorig bericht schreefik dus dat ik maandag 9 april terug in Airlie was aangekomen en spijtig spijtig spijtig genoeg ook weer onmiddellijk moest vertrekken. Christian had maar al te graag iets voor mij geregeld, maar ik besefte dat dat waarschijnlijk alleen maar voor grote praktische problemen zou zorgen en dus met spijt in het hart vertrok ik die avond na een babbeltje gedaan te hebben met Marie, die de dag ervoor in Airlie Beach gearriveerd was en de volgende dag ook weer zou vertrekken aangezien het daar op dat ogenblik toch geen mooi weer was. Het zou een lange rit worden naar Hervey Bay en ik hoopte dat ik toch wat zou kunnen slapen.
Uiteraard viel dat slapen in de bus weer dik tegen en vroeg in de morgen kwamen we aan in Hervey Bay, the gateway naar Fraser Island dat het grootste zandeiland van de wereld was en daardoor ook werelderfgoed. Met 4 meisjes stonden we te wachten op het courtesy busje van onze hostel Palace, dat uiteindelijk helemaal niet kwam opdagen, maar gelukkig was de chauffeur van Koala's zo vriendelijk om ons daar af te zetten. Bij Palace aangekomen was gelukkig de receptie al open waardoor we onmiddelijk in onze kamer konden. Daar kropen Stine en ik dan ook weer terug in bed tot 10u, tot de kuisploeg ons uit ons bed zette. We besloten dan ook op te staan, ontbijt te nemen en samen de omgeving te gaan verkennen. Stine was een Deens meisje dat dus bij mij op de kamer terecht gekomen was. Zij was gewoon aan het rondreizen, op haar eentje, om eens goed na te denken over wat ze nu eigenlijk wou met de rest van haar leven. En daaris reizen in Australië, of gewoon ook al op je eentje, de perfecte gelegenheid voor. Uiteindelijk kwamen we op het strand terecht aangezien er voor de rest niet veel te doen bleek in dit kleine stadje, dorpje... 's Avonds kropen we maar weer vroeg in bed aangezien we de volgende dag om 6u moesten uitchecken en een vergadering bijwonen.
De volgende dag, 10 april was het dus weer vroeg uit bed: alle overbodige spullen werden opgeborgen in de hostel want opnieuw was het aantal bagage dat mee kon zeer beperkt (achteraf begrepen we ook maar al te goed waarom). Na de vergadering erden we ingedeeld in groepen: 5 zweden en 4 Braziliaanse meisjes en dan nog 1 Brit die niet van de sociaalste was. Op dat ogenblik had ik er al niet echt meer een goed oog in en uiteraard had ik liever bij Stine in de groep gezeten: dan was ik tenminste zeker dat 1 iemand engels met me zou spreken, maar dat was nu eenmaal niet het geval... niets aan te doen. Op dat ogenblik hoopte ik ook gewoon nog voor het beste... Eerste stop: camp shed: hier kregen we onze tenten, gasvuurtjes, frigoboxen en al het andere noodzakelijke mee en dan waren we weer vertrokken. We hadden nog welgeteld een half uur om naar de supermarkt te rijden en het nodige voor drie dagen te kopen. We spraken af de warme maaltijden samen te kopen en al de rest persoonlijk aan te kopen. De Braziliaanse meisjes zouden ook de gezamenlijke dingen aankopen. (Achteraf was dit misschien geen goed idee aangeizen zij heel weinig verstand bleken te hebben van hoeveelheden en er dus heel veel in de vuilbak terecht kwam) Na alle inkopen gedaan te hebben stelde zich een probleem: hoe zouden we dit in godsnaam allemaal bij in de auto krijgen? Nadat iedereen erin zat, stapelden we snel alle inkopen er bij in, je kon geen 2 centimeter meer verplaatsen, maar alles zat erin... Met lichte haast reden we dan naar de ferry, want we mochten die echt niet missen anders zouden we nog de hele verdere dag, tot 's avonds in Hervey Bay vastzitten. Gelukkig juist op tijd, wanneer de auto's begonnen op te rijden, kwamen we bij de ferry aan. Was dat even geluk hebben... Een hele ferry vol 4-wheeldrives... De overtocht zou zo'n half uurtje duren en ondertussen probeerde ik op het hoger dek wat haaien te spotten, maar ik had geen geluk. Na 15 min. kwam Fraser Island in zicht en even later stonden we aan wal. Onze eerste taak: banden plat laten: zachte banden zouden onze tocht op de zandtracks van Fraser enigzins aangenamer maken. Daarna reden we langs 1 van de weinige resorts waar we onze kampeervergunning en rijvergunning moesten afhalen voor we de rest van het eiland gingen verkennen. Fraser Island was helemaal niet groot (+-200km in lengte en 20km in breedte) maar de moeilijk berijdbare tracks limiteerde onze snelheid tot 15à20km per uur op sommige momenten. Onze eerste stop op het eiland: Lake Mackenzie: het zuiverste meer dat ik ooit in mijn leven gezien had. Het strekte zich uit tussen de groen beboste heuvels van Fraser en werd afgeboord door stralend wit zand. Een (of meerdere) plaatje(s)! Na hier wat genoten te hebben van het coole water en de warme zon, vervolgden we onze tocht naar central station: dit was de plaats waar vroeger een dorpje was geweest en waar de geschiedenis van Fraser uit de doeken werd gedaan. We maakten een korte wandeling door het regenwoud. We merkten op dat heel wat bomen verstrengeld waren met andere bomen. Een Zweeds meisje, Karin, dat hier al eens was geweest legde uit dat dit komt door zaadjes die op de schors blijven steken, overleven door de vochtigheid van de lucht en de voedingsstoffen van de boom waarop ze vast zitten en zo naar benden groeit tot het zijn wortels zelf in de grond kan planten en verder beginnen groeien. Voor de rest van hun leven blijven deze bomen verstrengeld. Na de wandeling sprong iedereen terug in onze jeep om een overnachtingsplaats te gaan zoeken. We moesten immers de tenten nog opzetten en het zou snel donker zijn. Redelijk snel vonden we een plaatsje langs het strand dat we wel geschikt achten. Snel trachten we onze tenten op te zetten want het was eigenlijk al wat donker aan het worden. Toen bleek dat 1 van onze tenten het niet deed. Aangezien we met elf waren, besloten we dan maar met 5 in 1 tent te slapen zodat dan 1 iemand in de jeep zou slapen. persoonlijk zou ik dit laatste niet hebben zien zitten, maar ustin (de brit) dacht daar duidelijk anders over en hij zou dus in de wagen slapen. (De volgende dag had hij hier waarschijnlijk wel spijt van) Na veel moeilijkheden begonnen de Braziliaanse meisjes te koken (nadat ik het gasvuur had geïnstalleerd): vanavond stond er uiteraard barbecue op het menu, hoe kan het ook anders in Australië... Nog relatief snel kregen we dus iets te eten,wat in 2 opzichten goed was: iedereen was heel hongerig en dus hadden we allemaal behoefte aan eten, maar ook kwam hierdoor weer wat meer plaats in onze auto vrij, wat de rit de volgende dag enigzins aangenamer zou maken. Na geprobeerd te hebben conversatie in het Engels te voeren met de Zweedse en Braziliaanse delegatie, gaf ik het op en ging ik maar vroeg slapen. Het was immers een lange dag geweest...
En zoals aan alle fijne dingen, kwam ook aan het zeilen een einde...
De volgende dag, maandag 9 april, was het opnieuw vroeg dag en dan ook nog eens extra vroeg voor zij die nog een laatste duik wouden doen voor we terug naar de haven zouden varen. Deze laatste kans kon ik toch niet aan mij laten voorbijgaan en om 7u stond Carlie dan ook aan mijn bed om te melden dat we binnen 20 min. zouden duiken. Ik was natuurlijk al wel weer wakker geworden van de motor en van Christian die net iets luidruchtiger dan Carlie de vorige dag, de boot klaarmaakte voor vertrek. Veel tijd om te soezen had ik dus niet. Met de slaap nog in onze ogen, verzamelden de 6 dappere duikers vanachter op het dek, klaar om met Christian en Carlie erin te duiken. En we hadden ook nog een ander geluk: we kregen gezelschap: achter onze boot zwom een dolfijn met ons mee in de ochtendzon. (Deze melding was voldoende om een heleboel mensen onmiddelijk uit hun bed te doen springen en dan toch nog te laat te zijn ) Vandaag zouden we een achterwaartse rol vanuit de sloep doen. Spannend! Dit was bij ver de aangenaamste duik: je bent volledig gewoon geworden aan het bewegen onder water, met die zware flessen op je rug, aan het ademhalen onder water en aan het feit dat je moeilijk achterom kan kijken ( je houdt het bijgevolg dan ook maar bij vooruit kijken ) 40 minuten later kwamen we dan weer boven water en Nathan pikte ons terug op met de sloep: vanuit het water jezelf in de sloep hijsen is echt geen koud kunstje, zeker niet om 8u 's morgens. Tegen de tijd dat we terug aan boord kwamen, was het merendeel uit zijn bed en had zijn ontbijt al achter de kiezen, maar Billy was ons niet vergeten... Mmmmm dat ontbijt was echt heerlijk na die vroege duik! De zee was vandaag nog woeliger dan de voorgaande dagen en dus zouden we niet meer kunnen stoppen om te snorkelen: we zouden ons al moeten haasten om nog op tijd in de haven terug te zijn... Naarmate de middag naderde, kwamen ook wolken opzetten en begon het te regenen. Alle praktische dingen (geld ) werden afgehandeld en om 12u meerden we terug aan (naast de jacht die klaar lag om Nicole Kidman later die week te ontvangen). Superblij met de T-shirt en de dvd die ik gekregen had, nam ik afscheid van de crew Dit was absoluut mijn beste ervaring ooit geweest. Ik vond het dan ook super jammer, maar dan ook super jammer dat ik die avond mijn bus al moest nemen en niet meer naar de after-party kon gaan. Christian probeerde me nog te overtuigen, om toch te blijven: ik moest enkel mijn afzeggen en dan zou hij wel alles voor me regelen: een plaats om te slapen en entertainment gedurende de hele avond en de volgende dag... Ik moet zeggen dat hij er bijna in geslaagd was... Had ik Fraser Island niet al geboekt, dan was ik zeker gebleven, maar nu had ik geen enkele dag op reserve... en op dat ogenblik krijg je daar dus spijt van... Vandaag de dag nog steeds denk ik daar met spijt in mijn hart aan terug: het moment dat ik op de bus stapte, na een koude douche aan de lagoon... Maar dat is reizen, I guess, vertrekken op het ogenblik dat de plaats zijn magie nog niet verloren heeft...
Vandaag (23 april) is mijn roommate teruggekomen van vakantie. Haar ouders waren haar komen bezoeken en hebben haar mee op reis genomen naar Cairns, Sydney en New Zealand. Ze vond het zalig!! Nadat haar ouders vertrokken waren, is ze nog een paar dagen langer gebleven bij een vriendin van haar en ze had het daar blijkbaar wel naar haar zin. Toen haar ouders echter naar Melboune waren gekomen, hadden ze allerlei souvenirs voor ons meegebracht vanuit Brazilië: zo lief!! Nu ben ik dus een Braziliaanse bikini, havajana's en een ongelooflijk mooie doek voor op het strand rijker. Echt zo leuk! Het is toch een schatje, Luiza!
Na vandaag (8 april)zouden we geen beginners meer zijn, maar wel STD's: Second Time Divers. Dit betekende dat ook vanaf vandaag de camera mee onder water mocht! SWEET! Onderweg hield Christian zich bezig met mijn hele lichaam volschrijven met I love Christian's diving and Billy's cooking, met de nodige illustraties op de rug... Go wings. Je had misschien wel al door dat ik dat van Christian best wel kon verdragen . Deze keer ging ik met Christian onder water en natuurlijk de andere diving fairies Om in de paassfeer te blijven, hield Christian zijn bunny-outfit aan. De eerste bunny onder water!! Onder water toonde Christian ons welke delen van het reef we konden aanraken: dat was zo cool: het voelt heel anders dan je zou verwachten... En dan was het tijd voor een dansje onder water: dat doe je ook niet iedere dag!
Nadat we terug boven water kwamen was het alweer behoorlijk fris aan het worden. We hadden dan ook geen zin meer om nog wat te snorkelen en zo waren we dan toch niet als laatste in de douche... en toch was het water al koud ! 's Avonds was het echt wel aangenaam om een warme (kapoenen)trui te kunnen aantrekken en te genieten van de ondergaande zon. Vanavond was het steak and sausages night en dus was het de beurt aan de jongens om eerst hun slag te slaan: dat was natuurlijk geen enkel probleem aangezien ze toch maar met 8 waren Na het eten: tijd voor de slideshow! en er was er eentje jarig, maar er was cake voor iedereen en heel veel chocoladecake voor mezelf:ik denk dat het de eerste keer was dat ik chocoladecake noodgedwongen in de vuilbak kieperde
De volgende morgen was het al vroeg licht. Ik werd gewekt door zachte voetstappen op het dek. Carlie was druk in de weer om het anker te lichten en de boot in gereedheid te brengen voor vertrek. Nathan was ook al op en gaf de nodige instructies. Na een half uurtje hoorde ik de motor starten en dan waren we vertrokken. Het zonnetje scheen in onze kajuit naar binnen en ik was zo opgewonden dat ik gewoon moest opstaan. Ik trok snel een warme trui aan en snelde naar het dek om van het ochtendzonnetje te genieten. Nog steeds was er een stevige wind, maar Nathan zou ervoor zorgen dat we Whitehaven beach toch te zien zouden krijgen. Al snel kwamen mijn medereizigers ook piepen, iedereen met kleine slaapoogjes: het was voor velen immers de eerste keer dat ze op een boot sliepen. Ik moet zeggen dat ik zalig geslapen had! De eetkamer werd opnieuw omgetoverd in een eetkamer en Billy zorgde voor het ontbijt... Terwijl de hele crew reeds druk in de weer was, kwam ook Christian piepen.
Vandaag was het natuurlijk pasen! En dit liet de crew niet ongemerkt voorbij gaan: hoewel de bunny kostuums me meer deden denken aan playboy, brachten ze de stemming er toch in Tijdens het ontbijt werden we gebriefd over wat de rest van de dag zou gebeuren. We zouden eerst naar Whitehaven beach en Hill Inlet gaan. Daar zou er een fotoshoot zijn onder deskundige leiding van Billy, maar rond 11u moesten we alweer onderweg zijn omwille van het tij. Omwille van de stevige wind was het geen gemakkelijke klus om de boot zover te krijgen, zei Nathan, en Wings was de kleinste boot die op dat ogenblik die stevige wind kon doorstaan en tot Whitehaven beach geraken. Kleinere boten zouden dus zover niet geraken en dus zou het aan Whitehaven beach niet druk zijn. Dubbel geluk voor ons!
De boot voer niet tot Hill Inlet zelf maar meerde aan in de baai ernaast. Gewapend met ons wetsuit, werden we met de sloep naar het land gebracht. Daar zouden we de heuvel moeten oversteken om het mooiste strand van de whitsundays te kunnen aanschouwen. We kregen onze schoenen terug en als vrolijke padvinders gingen we op pad, Wilson aan onze zij
Het was een stevige klim, maar het uitzicht maakte dit meer dan de moeite waard. Vanop de lookout namen we enkele postkaartfoto's en daarna gingen we naar beneden, naar het strand... Wit zand, azuurblauw water... het leek wel een sprookje... Billy deed zijn best om zo leuk mogelijke foto's te trekken. Sinds een professioneel fotografe die bij hen op vakantie kwam, besliste duikinstructor te worden, wist de hele crew wel iets van optische effecten... Dit waren niet de gewone vakantiekiekjes.
Tussen de foto's door, trok ik mijn wetsuit aan. Ik kon toch niet weer vertrekken zonder in dit azuurblauwe water gezwommen te hebben. Het water was niet alleen zo ongelooflijk helder dat ik mijn voeten kon zien wanneer ik tot mijn schouders in het water stond, maar ook was het wel zo'n 27 tot 30 graden. Heerlijk dus! En dan van die lekkere golven, zoals ze ze alleen in Australië hebben... hemels!
Natuurlijk veel te snel was het weer tijd om terug te keren naar de boot. Schoenen allemaal terug in de zak, iedereen onder de (koude)spriet om het zand van zich af te wassen: er mocht namelijk geen zand in de boot komen en daar waren we al weer onderweg... Naar Luncheon bay
Na de nodige briefings gehad te hebben, werd iedereen verzocht naar het achterdek te komen om daar zijn snorkelmateriaal te krijgen. Basisuitrusting: een wetsuit (tegen de kou, maar vooral ook als bescherming tegen eventuele kwallen: met sommige van hen is elke aanraking immers dodelijk, maar die hebben we natuurlijk niet gezien), een duikbril en de snorkel en natuurlijk ook je zwemvliezen (ik was de eerste persoon ever op de boot die in de xxs kon! woehoe!) Even later waren we op onze bestemming: snorkellers werden uitgerust met noodles en iedereen werd met een sloep naar het strand gebracht vanwaaruit we dan zouden kunnen beginnen snorkelen. De andere groep duikers was de eerste om naar beneden te gaan en gedurende die tijd bewonderde ik het reef al snorkelend. Wat me opviel was dat hier veel meer scholen vissen rondzwommen dan in Cairns, maar de zichtbaarheid onder water was wel wat beperkter wegens het woelige weer. Na een half uurtje was het dan onze beurt. Als echte diving fairies, zo elegant als we waren met onze vinnen aan, gingen we in het water. Daar pas werd al het duikmateriaal omgedaan zodat het water de zware zuurstofflessen mee zou dragen. In ondiep water toonden we Carlie onze skills en toen konden we vertrekken . Spannend hoor... Het was zo grappig: in het begin ben je zo geconcentreerd op je ademhaling dat je gewoon vergeet rondom je te kijken. Dan plots merk je dat er overal: naast, boven, onder je, vissen zwemmen. Dan wordt het echt: het is muisstil daar onder water. Het enige wat je hoort is je eigen ademhaling en je beseft dat je nu 9 meter onder water zit. De vissen zien je niet als iets vreemds: ze zwemmen onverschillig verder of ze komen je vriendelijk begroeten Zo wonderlijk, die hele wereld onder water. Dan waren er natuurlijk ook nog de beginnersproblemen: Carlie zwom voor ons en we probeerden alledrie: Rachel, Anne en ik, zo goed mogelijk te volgen. Dat was geen probleem was het niet dat de zuurstofflessen op onze rug het enigzins bemoeilijkten om ons evenwicht te behouden. Maar we zaten alledrie met hetzelfde probleem dus namen we het elkaar niet al te kwalijk als iemand tegen je kwam aanzwemmen maar duidelijk haar best deed om dit niet te doen. Na een halfuurtje was het reef onder ons verdwenen... we hadden het niet gemerkt, maar we waren teruggekeerd naar het ondiep water. Onze eerste duik zat er al op!
Toen we boven water kwamen begon het al te schemeren... Dat betekende dat het vast al 17u voorbij was. Ja, het voelt zeer vreemd: heel de dag ongeveer 30 graden en 's avonds om 18u gaat de zon onder.
Billy had al lekker warme thee of koffie voor ons klaar staan, want ondertussen was het boven water al wel flink afgekoeld. De snorkellers wren ondertussen ook allemaal weer aan boord en de meeste onder hen hadden al een aangename douche achter de rug. Toen wij echter aan boord kwamen, ging de boot onmiddellijk varen en tijdens het varen mocht er niet gedoucht worden. Ik moest het genot dus nog even uitstellen, maar dan zou de douche hopelijk eens zo heerlijk zijn Kort na de thee werden de aperitiefhapjes al opgediend, fotoshoot met de ondergaande zon en dan een lekkere maaltijd. Ik was wel behoorlijk hongerig na het duiken moet ik zeggen. Het was chicken vanavond: dat betekende chicks first... Iedereen met zijn bordje op het achterdek, stil genietend...
Nadat de afwas van het avondeten gedaan was en dus binnen weer alles op orde was, was het tijd voor cake... en voor de foto-slideshow!! Lekker gezellig rond de tafeltjes. Genietend van veel te veel chocoladecake mmmmmmmm! Christian vertelde waar we die dag geweest waren en gaf ook uitleg bij de vissen die we te zien kregen op de foto's. Na de slideshow werd iedereen naar buiten gejaagd, waar we konden genieten van een ongelooflijk mooie en heldere sterrenhemel met als helderste hemelobject het internationaal ruimtecenter , terwijl de bedden in de eetruimte werden geïnstalleerd. Als snel gingen de meesten slapen... Het zou morgen immers opnieuw een vermoeiende dag worden. De schipper zou immers de motor starten om 5.30u, om de wind voor te zijn en zo toch nog aan whitehaven beach te kunnen geraken. Met een paar mensen: Christian, Carlie, Billy,Rachel, een jongen van Brisbane (wiens naam ik vergeten ben ) en Max en ik, bleven over. Het was zo gezellig: mensen aan elkaar binden en hen laten proberen er zelf uit te komen, raadseltjes (oa dat van "de mol": met de drie lichtschakelaars en de lamp). Echt zo gezellig en grappig... Maar na een uurtje besloten we er toch ook maar in te kruipen: het zou morgen vroeg dag zijn...
Dit deel is mijn ABSOLUTE favoriet. Ik kreeg al een voorsmaakje in Cairns... maar het was natuurlijk afwachten wat het zou worden.
De boot waarop ik de volgende twee dagen en nachten zou doorbrengen heette Wings. Oorspronkelijk was ik geboekt voor Powerplay, maar daar was blijkbaar vanalles mee mis gelopen en uiteindelijk was ik geboekt voor beide boten. Dit niet wetende checkte ik in voor Wings en kwam daarna te weten dat ik ook voor powerplay ingeboekt was. Maar geen probleem: het zou Wings worden. Deze catamaran was uitgerust voor 25 personen en 4 crew leden, maar dan was de boot ook echt wel vol! In onze kajuit, 10 m² oppervlakte (?) waren 8 slaapplaatsen, aan de andere kant van de boot was eenzelfde kajuit, dan waren er nog twee met 4 slaapplaatsen en al de rest werd in de eetplaats geïnstalleerd door de tafels van hun sokkels te vijzen. Voor bagage was eigenlijk geen plaats: overdag lag alles op bed en 's nachts lag alles op de grond: een gezellige rommelhoop dus . Als het duik- en snorkelmateriaal werd opgeborgen op het achterdek. Natte handdoeken en zwemgerief konden overal aan de boot te drogen worden gehangen, zolang je het maar goed vastknoopte.
Om 12.30u verzamelde iedereen aan de steiger: hier werden we verwelkomd door de enthousiaste crew, die met jou de formulieren overloopte om te zien of er eventueel medische problemen waren waardoor diepzeeduiken gevaarlijk zou kunnen zijn. Kerngezond als ik ben, leverde dit geen problemen. Nadat iedereen gearriveerd was en alle alcohol in de koelbox was gestoken, kregen we dan uiteindelijk onze boot te zien. Voor we aan boord gingen, werden al onze schoenen verzameld in 1 grote zak: aan boord werden immers geen schoenen gedragen: dat vond ik wel dik ok . Net aan boord, en het begon te regenen. Christian gaf ons de volgende uitleg: we zitten hier nog steeds in een relatief tropisch klimaat. Regen kan 3 dingen aankondigen: 3 minuten regen, 3 dagen of 3 weken. Hij stelde ons gerust met het besluit dat dit hem eerder 3 minuten leek... en hij kreeg gelijk. Toen iedereen lekker gezellig gezeten was, knus dicht bij elkaar, met een lekkere lunch voor onze neus, werd eerst een veiligheidsbriefing gehouden. Veel kan ik me daar precies niet meer van herinneren , behalve dan: als de boot zinkt, gooien we een plastic ding uit en dan houden we daar allemaal aan vast. En dit dan 5 keer zo lang, afgewisseld met wat zeemansgrapjes van onze schipper Nathan. Dan was het Carlies beurt (als je haar naam zo schrijft): zij gaf een briefing over het leven aan boord: onder andere de WC-regels: wat mag in de wc? de 3 p's (pie, poe and paper), wat mag er dan niet in? everything with strings and wings ook waren er strenge doucherestricties: er was immers maar een beperkte hoeveelheid water aan boord en niemand wou eerder moeten terugkeren omdat het water op was. Na deze briefings en lunch, hadden velen onder ons nood aan even wat frisse lucht en dus installeerde iedereen zich op het dek om te genieten van het zonnetje dat ondertussen weer alom tegenwoordig was. Al snel vluchtte ik van het voordek naar het achterdek, om daar lekker wat te soezen zonder helemaal nat te worden. De zee was immers vrij woelig en er was veel wind. Ongeveer een week geleden was er hier een tsunami alert geweest ,vertelde Christian die avond, waardoor alle boten genoodzaakt waren geweest terug te keren naar de haven of te gaan schuilen in een veilige baai van Whitsunday Island (waar wij die avond de nacht zouden doorbrengen). We zouden 2 uur onderweg zijn voor we de Whitsundays en het reef zouden bereiken.
De Whitsundays is een eilandgroep van zo'n 74 eilanden. Cook (ontdekker van Australië) deed de uitspraak dat deze eilanden 1 veilige baai vomden. Hoewel alle eilanden een verschillende naam hebben, wordt zeer dikwijls naar ze verwezen als de Whitsundays. Sommige van de eilanden kennen grote resorts en werden door de eigenaar een nieuwe naam gegeven (bvb daydream Island) terwijl andere eilanden slechts bestaan uit ongerepte natuur. De bekendste plaats is ongetwijfeld whitehaven beach en Hill Inlet, waar de zee naargelang de weersomstandigheden verschillende kleurenstromingen vertoond en het zand stralend wit is.
Na anderhalf uur werden we dan weer naar binnen geroepen: iedereen had ondertussen ook zijn bed toegewezen gekregen en alle bagage was uit de eetruimte verdwenen zodat iedereen (iets) comfortabeler kon plaatsnemen voor de twee volgende briefings: voor het snorkelen en het duiken. Deze werden gegeven door Christian, die denk ik de hoofdduikinstructor was. Hij had ons daarvoor al verteld: hij was nu net terug van vakantie en hij kon niet wachten om terug te beginnen "werken". Hij vertelde dat hij oorspronkelijk van Melbourne afkomstig was. Hij was hier op vakantie gekomen en had besloten dat dit was wat hij wou doen... en hij werd duikinstructor en op dit ogenblik kende hij het reef reeds als was het zijn achtertuin. Hij liet ons zien hoe je kon controleren of je masker paste (bril op je neus zetten en inademen door je neus-blijft hij hangen zonder band om je hoofd, dan is hij ok) en benadrukte dat je in geen geval het reef mocht aanraken. Moest je je per ongeluk toch kwetsen aan het reef, dan moest je dat onmiddellijk seinen als je op de boot kwam, want je kon hierdoor gevaarlijke infecties oplopen. De hoofdreden waarom je het reef niet zomaar mag aanraken is natuurlijk dat je het hierdoor kan beschadigen en sommige reefsoorten groeien al maar 1mm per jaar. Na de eerste briefing, kon het merendeel weer gaan zonnen op het dek, maar de introductory divers (zij die geen open water certificaat hadden) moesten binnen blijven. Ik moet zeggen dat we ons allemaal al behoorlijk mottig voelden. Met acht hoorden we opnieuw Christian briefig aan: we zouden vooraleer we de diepte ingingen, 4 duikers per duikinstructor, elk onze 3 skills moeten doen: ons mondstuk terugvinden wanneer het per toeval uit onze mond zou vallen (Christian legde uit dat dit alleen gebeurde bij mensen die te relaxed waren onder water en waarbij uit verbazing voor al het moois hun mond openviel ), het water uit het mondstuk blazen en eventueel water dat in je duikbril kwam eruit blazen door je neus. Andere belangrijke dingen om te onthouden waren de tekens: alles ok, er is iets mis, up/down, voel hier eens aan, clown vis, haai,... en natuurlijk mocht je ook niet vergeten te ademen en equalizen (om pijn in de oren te vermijden).
Ook weer vroeg uit de veren op vrijdag 6 april, zelfs nog vroeger dan de dag ervoor: om 5.45 u liep de wekker af, want om 6.15u moest ik uitchecken om me dan naar het busstation in de stad te begeven.Dat was toch wel 40 min. wandelen, verzekerde men mij in de hostel.Uiteraard hadden zij geen rekening gehouden met mijn volhardingsvermogen en na 30 minuten stond ik daar dus met mijn vingers te draaien 15 minuten later kwam gelukkig de bus aangereden en stilaan begon iedereen in te checken.Het voordeel van een eenzame reiziger te zijn, is dat je, zo de bus het toelaat, twee zitjes voor jou alleen krijgt.We zaten nog niet goed en wel in de bus, of het begon te regenen.Het kon me eigenlijk weinig deren vandaag, want ik zou toch 10u in de bus zitten en in Airlie kon het dus heel wat mooier weer zijn.Als laatste kwam een meisje van 16 op de bus, ongelooflijk beschaamd dat haar overbezorgde moeder haar met spijt in het hart varwel stond te wuiven.Zij zou de Easter Holidays bij een vriendin van haar doorbrengen in Townsville, 6u busreis van Cairns.Ik dachtaan mijn mama, die op dat ogenblik zon 15000 km van mij verwijderd was J.Het overgrote deel van de tijd keek ikfilms in de bus, de resterende tijd keek ik naar het voorbijschuivende heuvelachtige landschap en droomde ik wat weg
s Avonds kwam ik dan aan in Airlie beach.Een schattig stadje dat je nauwelijks een stad kan noemen: the gateway to the Whitsundays zoals de eilandgroep in haar geheel wel eens wordt genoemd.Ik werd aan de busstop afgehaald door de courtesy bus van de hostel, Koalas resort, waar ik de nacht zou doorbrengen om dan de volgende dag fris te zijn voor het zeilen.Ze legden me de weg uit naar het bureau van Oz Adventure Sailing, waar ik me moest gaan aanmelden voor de zeiltrip.Na dit gedaan te hebben, besloot ik opnieuw de rest van mijn pasta en saus op te warmen en een sobere en goedkope maaltijd te hebben.Na de tweede keer was hetal zover: het smaakte echt al naar niets meer(en de saus was nog steeds niet op :-/)De keuken in de hostel was ook ongelooflijk smerig, waardoor ik al helemaal geen eetlust meer had.Hoewel ik de hele dag niets gedaan had in de bus, voelde ik me toch futloos: ik keek dan ook gewoon wat televisie en ging dan vroeg naar bed.
De volgende morgen kon ik niet vroeg genoeg uit de hostel zijn: neen, dit was mijn ding niet Ik stond dus relatief vroeg op, checkte uit en vond een plaatsje met zicht op het strand en de zee.Met op de achtergrond de sfeermuziek van het schattig marktje op de esplanade, at ik mijn ontbijt, sorteerde uit wat twee dagen zou bewaren, smeet de rest in de vuilbak en bracht mijn overtollige bagage naar het check-in bureau.We konden immers maar een beperkte bagage mee aan boord nemen.(Na het zien van onze kajuit, werd me wel duidelijk waarom J)We zouden natuurlijk ook niet veel meer nodig hebben dan ons zwemgerief en warme kledij voor s avonds. Na de grote rugzak te zijn kwijtgeraakt, kuierde ik nog even over het gezellig marktje: lokale kunstenmakers toonden er hun kunnen. Om 12.30u moesten we in de haven staan, vertrekkensklaar, en tegen die tijd (en natuurlijk ook weer te vroeg) begaf ik me dan ook naar de haven, langs de lagoon, die ook hier gratis zwemgelegenheid bood, zonder het risico te worden aangevallen door allerlei gevaarlijke beesten (kwallen en roggen en andere ) die zich schuil hielden in de zee.
Dinsdag 3 april is de dag dat het allemaal begon Ik moet bekennen dat het toch wel een beetje spannend was: je gaat niet iedere dag alleen op reis Maar s avonds was het dus zover: ik had les tot 18.15u en om 19 u moest ik thuis, in Park Drive vertrekken.Mijn zak stond dus al klaar.Snel stak ik nog wat boterhammetjes binnen en na twee dikke knuffels van mijn housemates, haastte ik me naar de tram (hoewel ik natuurlijk nog een zee van tijd had).Van de tram op de skybus en hop naar de luchthaven.Zonder problemen checkte ik in en dan maar wachten In het vliegtuig was voor mij een plaatsje aan het raam gereserveerd, maar die plaats was ingenomen door een moeder met een schreeuwende toddler.Rustig ging ik dan maar op de plaats ernaast zitten.Dat beloofde een leuke vlucht te worden :-/Toen we allen aan boord waren, werd ons geseind dat er een verdacht bagagestuk was, waarvan de eigenaar niet aan boord was gekomen. Voor veiligheidsredenen moest dit dan ook weer verwijderd worden.Na alle bagage terug uit het vliegtuig te hebben gehaald, constateerde men dat ook de bagage niet aan boord van het vliegtuig was en met 40 minuten vertraging konden we dan eindelijk vertrekken.Na een vlucht van 3 en een half uur, kwamen we dan in Cairns aan: het was 1u30 in de nacht en op dat ogenblik was het er 24 graden.Toen ik uit het vliegtuig stapte, sloeg ik dan ook achterover: van 15 naar 24 graden is een relatief grote verandering.De lucht voelde heel vochtig en rook heel tropisch.Op de luchthaven nam ik de shuttle, die me afzette voor de deur van mijn hostel, Calypso Inn.Via de nachtcode geraakte ik binnen en daar wachtte de nachtwaker me al op.Hij bracht me naar mijn kamer, in het donker, om de rest van mijn kamergenoten niet te wekken, maakte ik mijn bed en sloot ik mijn ogen.Het avontuur was begonnen
De volgende dag, woensdag 4 april, gunde ik mezelf toch een beetje uitslapen, want het was toch 3u voor ik de avond ervoor in mijn bed lag en er stonden me nog vermoeiende dagen te wachten (waar ik uiteraard al wel naar uit keek J).Om 10u sprong ik dan uit bed, ik maakte kennis met mijn Britse roommate en daarna ging ik op zoek naar eten.Ik strollde naar de stad langs de esplanade, las de informatieborden over het reefdie hier en daar neer geplant waren, deed wat crocodile watching: spijtig genoeg leverde dit niet veel op.Dan ging ik maar de stad in om nu ondertussen lunch te zoeken: dit vond ik in een gezellig barretje dat allemaal organisch voedsel klaarmaakte.Dat deed me goed:na deze oppepper kon ik weer even verder, op zoek naar een supermarkt Na wat kuieren langs allerlei winkeltjes, ja Cairns is echt een stad op maat van de toeristen, vond ik een supermarkt.Op het menu: boterhammen met confituur en pasta met bolognaise saus: de backpackers menu.Verder nog wat appels, koekjes en water.Toen begon de lange tocht naar de hostel weer Gelukkig had ik tijd en langzaam maar zeker begaf ik mij weer over de esplanade naar de hostel.Daar aangekomen, had ik nood aan een frisse duik in het zout water zwembad, in het tropische decor van de hostel.Die avond had ik dus al begrepen dat in Cairns zelf niet veel te beleven was, en op aanraden van mijn lonely planet boekte ik voor de volgende dag een snorkeltour naar het rif.Dit zou mijn eerste duik in het reef zijn.Ik was heel opgewonden.Na even in de bar gezeten te hebben, ging ik dan ook maar vroeg slapen.Ik was immers nog wat moe van de dag ervoor (en band camp) en ik zou er donderdag al weer vroeg uit moeten.
Biepbiepbiepbiepbiep 6.30u: de wekker ging af.Mijn roommate uit Korea was ook al op, want zij ging vandaag skydiven.Over een half uur moest ik vertrekken, want het was toch wel bijna 40 min. wandelen naar de haven en ik moest inchecken op de boot om 7.45u.Het zou 2u varen zijn voor we aan het reef zouden komen.Iedereen werd dan ook aan dek geroepen voor een briefing over veiligheid op de boot en over het snorkelen.De heenweg verliep niet zonder problemen, voor mij alleszins.Een stevige wind deed de boot nogal tekeer gaan: zolang ik op het dek bleef, was alles ok, maar toen moesten we naar beneden, om alle papierwerk in orde te maken.Dat was er nu net te veel aan.Het ontbijt dat ik in alle haasten naar binnen had gewerkt werd visvoer Na twee uur, en een spoedig herstel op het dek, in het warme aangename zonnetje, afgewisseld met wat verfrissend zeewater, kwamen we dan bij onze eerste stop: Hastings reef.Iedereen was ondertussen voorzien van snorkelmateriaal en 1 voor 1 duikelden we in het water.De crew wees ons de plaats aan waar we moesten kijken en daar was het dan: het zevende wereldwonder, zichtbaar vanuit de ruimte: het great barrier reef.ONGELOOFLIJK!Scholen vissen zwommen tussen ons door, zich niets aantrekkende van de drukte.Onder mij onthulde zich de rijkdom die ik zo dikwijls op tv had gezien, maar deze keer was het echt.En dan plots doemt hij voor je op, uit het niets, je verwacht het niet: een rif haai: 150 tot 200 cm lang, geruisloos zwemt hij voorbij op zon 4 meter afstand, geen enkele aandacht voor deze bezoekers van het reef.Eerste reactie: shark!!! Wegwezen!! 2de reactie:toch even goed kijken, want dit zie je waarschijnlijk nooit meer van zo dicht bij!
Na 40 minuten in het water, begon het toch wel wat koud te worden.Terug op de boot, werd de lunch geserveerd: zalig, net wat ik nodig had om terug op krachten te komen, want mijn maag was toch wel volledig leeg!Ik zocht me een lekker zonnig plekje uit op het dek en werkte een beetje aan mijn tan, terwijl we naar de tweede spot voor vandaag zouden varen: Breaking patches, bekend voor zijn schildpadden.We hadden dan ook geluk: 2 schildpaden kwamen ons een bezoekje brengen.De fotograaf was maar al te handig in ze lokken met wat voedsel van de reef in zijn hand.Zulke schattige beesten!! En ik slaagde er dan ook in ze te strelen over hun schild . That was so amazing!!!!De rest van de trip had ik ook geen last meer van zeeziek zijn en ik genoot dus ongelooflijk hard van de trip.En wonderbaarlijk genoeg ontmoette ik twee belgen van kessel, die al maanden in Australië aan het reizen waren Terug in de haven, was ik moe maar voldaan en ik maakte mijnweg terug naar de jeugdherberg waar ik een paar boterhammen naar binnen stak.Dan nog even vlug terug naar de stad om een duikje te nemen in de lagoon: dit is een openlucht zwembad, met zout water, gratis voor iedereen, met een kunstmatig aangelegd strand, om goed te maken voor de zee, waarin je niet kan zwemmen wegens het krokodillengevaar.Dan maar weer naar de hostel en vroeg in bed.Ik moest immers de volgende dag weer vroeg op om mijn bus te halen.Op naar het volgende avontuur!
Ola iedereen! het is weer zover, ik ben er weer in geslaagd een heel verslag dat ik net typte te laten verdwijnen. Soms moet ik me echt eens voor mijn kop slaan! Het is weer lang geleden en ik ga dus weer heel wat tijd voor de computer mogen zitten om jullie up to date te krijgen en voor mezelf alles een plaatsje te geven. Ik ga beginnen met een kort verslagje van het Band Camp 30 maart tot 1 april.
Vrijdag carpoolde ik mee naar de kampplaats in de regio healesville. Dit zegt jullie waarschijnlijk weinig, maar het is een heuvelachtige streek waar ook de wijngaarden gesitueerd zijn. M.a.w. onze kampplaats, een gerenoveerde boerderij omringd met uitgestrekte landerijen was een plaatje! 's Morgens op de heuvels kwamen kangoeroes bijeen en ze lieten je zelfs vrij dicht naderen. Verder was er een zwembad en een grote steile dead ride, die we echter niet konden uitproberen. Vrijdagavond werd er niet meer gerepeteerd want het was tijd voor een beetje kennismaking en happy happy fun games (estafette-achtige spelletjes) Dit was relatief fun, maar een meisje in onze groep, echt waar ik ken niemand die zoveel aandacht nodig heeft... Ik kende nog niet echt veel mensen: het was gezellig, maar ik ging toch maar niet te laat slapen. De volgende dag was het dan repetitietijd: dat moet ook gebeuren op een repetitieweekend! EMS (engineering music society) bestaat uit twee grote orkesten (een harmonie en een symfonisch orkest) en daarbuiten ook nog 2 brass bands. Deze orkesten hebben elk hun eigen dirigent, aar omwille van het beperkt aantal lokalen, werden gezamelijke repetities afgewisseld met sectie repetities en zelf in te vullen ontspanningstijd. Tijdens deze pauzes leerde ik een aantal mensen van het orkest ook beter kennen (Luke, John, Sarah, Cassie, Anna, Bernie, Andrew, Rowena, Edwige (Frankrijk),...)
Zaterdagavond was het dan trivial time!! We hadden een leuke groep! (en we wonnen!! dankzij tom's zangtalent en kennis van Australian Football) Ik was niet altijd zulk een grote hulp, maar bij sommige vragen kon ik toch ook mijn steentje bijdragen (zelfs de neighboursvraag lag in mijn handen!) Daarna werd de koppel-limbo-wedstrijd gestart: ik hield me maar afzijdig want het was duidelijk dat sommige koppels reeds zwaar getraind hadden. Daarna placeerden we een dansje en dus kan je wel raden dat het voor mij een geslaagde avond was.
De volgende morgen waagden we ons dan nog aan een repetitie, maar daarna was het ook weer tijd om op- en in te ruimen en na de veiling reden we dan terug naar Melbourne. Tijd m te beginnen pakken voor mijn volgende trip!
Ik ben Annelies
Ik ben een vrouw en woon in Grobbendonk/Melbourne (België/Australië) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 26/06/1985 en ben nu dus 39 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lots and lots.
Mijn adres:
181 Park Drive
Parkville VIC 3052
Australia
Mijn nr.:
+61 420 446231
) Vandaag zouden we een achterwaartse rol vanuit de sloep doen. Spannend! Dit was bij ver de aangenaamste duik: je bent volledig gewoon geworden aan het bewegen onder water, met die zware flessen op je rug, aan het ademhalen onder water en aan het feit dat je moeilijk achterom kan kijken ( je houdt het bijgevolg dan ook maar bij vooruit kijken 
) werden afgehandeld en om 12u meerden we terug aan (naast de jacht die klaar lag om Nicole Kidman later die week te ontvangen). Superblij met de T-shirt en de dvd die ik gekregen had, nam ik afscheid van de crew
Dit was absoluut mijn beste ervaring ooit geweest. Ik vond het dan ook super jammer, maar dan ook super jammer dat ik die avond mijn bus al moest nemen en niet meer naar de after-party kon gaan. Christian probeerde me nog te overtuigen, om toch te blijven: ik moest enkel mijn afzeggen en dan zou hij wel alles voor me regelen: een plaats om te slapen en entertainment gedurende de hele avond en de volgende dag... Ik moet zeggen dat hij er bijna in geslaagd was... Had ik Fraser Island niet al geboekt, dan was ik zeker gebleven, maar nu had ik geen enkele dag op reserve... en op dat ogenblik krijg je daar dus spijt van... Vandaag de dag nog steeds denk ik daar met spijt in mijn hart aan terug: het moment dat ik op de bus stapte, na een koude douche aan de lagoon... Maar dat is reizen, I guess, vertrekken op het ogenblik dat de plaats zijn magie nog niet verloren heeft...
. Deze keer ging ik met Christian onder water en natuurlijk de andere diving fairies 
) en Max en ik, bleven over. Het was zo gezellig: mensen aan elkaar binden en hen laten proberen er zelf uit te komen, raadseltjes (oa dat van "de mol": met de drie lichtschakelaars en de lamp). Echt zo gezellig en grappig... Maar na een uurtje besloten we er toch ook maar in te kruipen: het zou morgen vroeg dag zijn... 
