Hehe, dat is weeral veel te lang geleden: zo gaat mijn reisverhaal nooit af geraken   Dus gaan we maar verder waar we vorige keer gebleven waren hé.  (met op de achtergrond het feestje van onze housmate Jonas zijn feestje) Fraser Island.  Aangezien ik niet te laat ging slapen op woensdag, was ik natuurlijk donderdag al vroeg op.  Maar natuurlijk te laat om de zonsopgang mee te maken   Nadat we iedereen gewekt hadden en ontbijt gehad hadden, werd alles weer ingeladen.  Iedereen klaar voor vertrek!  Of toch niet ...het was al zover: onze batterij van de auto was completely dead.  Je kan al wel raden dat we op geen enkele manier de jeep in gang kregen geduwd in dat mulle zand.  Dan maar op het strand gaan staan en als een gek beginnen wuiven naar voorbijrijdende auto's.  Lang hoefden we gelukkig niet te wachten voor een aardige Australiër ons uit de nood hielp met startkabels.  Om 9.20u waren we dan vertrokken: het had ons maar 2 uur gekost om te ontbijten, de tenten neer te halen (dat was helemaal niet moeilijk aangezien ze toch niet echt stabiel geïnstalleerd waren) en de batterij weer op  laden.  Al bij al was dat een mooie prestatie.
Het zou deze ochtend een easy ride worden aangezien het laag tij was en dus het strand heerlijk berijdbaar.  Wel opletten voor vliegtuigen natuurlijk en vooral ook links houden....  Vooral ook niet in het zout water rijden, want dat zou ons onze waarborg kosten: golven ontwijken was dus de boodschap.  Ook oppassen voor kleine stroompjes die wel eens groter of dieper konden zijn dan op het eerste zicht leek.  Voor de rest: enjoy the ride!  Onze eerste stop: Eli creek: een zuiver maar ook ijskoud bronnetje dat uitmonde in de zee: schijnbaar een zaligheid om met je luchtmatras mee te gaan op de stroming tot je de zee bereikt.  Echter geen tijd om dat uit te proberen...  Op naar Indian Heads, aar ondertussen nog een beetje sight seeing:  als eerste het een wrak dat aanspoelde op Fraser in 1930 en dat binnen 10 jaar waarschijnlijk volledig weggeroest zou zijn.  Het enige probleem is dat ik er geen idee van heb hoe het ook weer heette...)  Iedereen weer in de auto en dan maar weer op weg, deze keer zonder stop naar Indian Heads (met onderweg wat kiekjes van de Pinnacles, gekleurde zandformaties, maar geen tijd om daarvoor te stoppen)  We hoopten op Indian Heads, een uitstekende rotsformatie, immers wat haaien of dolfijnen te spotten.  We hadden geen geluk, maar de parkwachters die toezicht hielden bij het wrak hadden me al gewaarschuwd, dat de zee veel te woelig was voor de haaien om dicht bij het eiland te komen.  Wat we wel zagen was een dingo: dit is blijkbaar een gevaarlijk dier, hoewel het eruitziet als een magere hond.  Over het algemeen vallen deze beesten geen mensen aan, zeker niet als ze in groep zijn.  Kinderen moeten op Fraser echter goed in het oog worden gehouden aangezien hun enthousiasme wel eens de aandacht van dingo's zou kunnen trekken.  Wat je dan ook moet doen als je bedreigd wordt door een dingo is je groot maken, je armen voor je borst kruisen en vooral niet beginnen lopen of roepen aangezien ze hier juist opgewonden van worden.  Langzaam achteruit gaan is the best way to go.  Vermijd dergelijke situaties echter gewoon door je niet alleen af te zonderen (ook niet wanneer je naar het toilet moet)  Dit was waarschijnlijk een van de belangrijkste regels samen met: laat geen vuilnis slingeren en begraaf je afwaswater een bapaald aantal meters verwijderd van zee of ander natuurlijk water (dit om vervuiling van het water te vermijden).  Hoge boetes stonden op het het niet naleven van deze regels.
Na Indian Heads stond dan nog een laaste stop op het programma: Champaign Pools, waar we in principe onze tijd zouden doorbrengen tijdens hoog water, wanneer het strand ontoegankelijk was om te rijden. 

03-05-2007 om 14:20 geschreven door Annelies  

Het is vandaag al 29 april en niet alleen besefte ik dat ik echt wel wat beter moest beginnen weren, ik besefte ook dat ik dringend eens moest beginnen verder schrijven aan mijn reisverhaal.

In mijn vorig bericht schreefik dus dat ik maandag 9 april terug in Airlie was aangekomen en spijtig spijtig spijtig genoeg ook weer onmiddellijk moest vertrekken.  Christian had maar al te graag iets voor mij geregeld, maar ik besefte dat dat waarschijnlijk alleen maar voor grote praktische problemen zou zorgen en dus met spijt in het hart vertrok ik die avond na een babbeltje gedaan te hebben met Marie, die de dag ervoor in Airlie Beach gearriveerd was en de volgende dag ook weer zou vertrekken aangezien het daar op dat ogenblik toch geen mooi weer was.  Het zou een lange rit worden naar Hervey Bay en ik hoopte dat ik toch wat zou kunnen slapen.

Uiteraard viel dat slapen in de bus weer dik tegen en vroeg in de morgen kwamen we aan in Hervey Bay, the gateway naar Fraser Island dat het grootste zandeiland van de wereld was en daardoor ook werelderfgoed.  Met 4 meisjes stonden we te wachten op het courtesy busje van onze hostel Palace, dat uiteindelijk helemaal niet kwam opdagen, maar gelukkig was de chauffeur van Koala's zo vriendelijk om ons daar af te zetten.  Bij Palace aangekomen was gelukkig de receptie al open waardoor we onmiddelijk in onze kamer konden.  Daar kropen Stine en ik dan ook weer terug in bed tot 10u, tot de kuisploeg ons uit ons bed zette.  We besloten dan ook op te staan, ontbijt te nemen en samen de omgeving te gaan verkennen.  Stine was een Deens meisje dat dus bij mij op de kamer terecht gekomen was. Zij was gewoon aan het rondreizen, op haar eentje, om eens goed na te denken over wat ze nu eigenlijk wou met de rest van haar leven.  En daaris reizen in Australië, of gewoon ook al op je eentje, de perfecte gelegenheid voor.  Uiteindelijk kwamen we op het strand terecht aangezien er voor de rest niet veel te doen bleek in dit kleine stadje, dorpje...  's Avonds kropen we maar weer vroeg in bed aangezien we de volgende dag om 6u moesten uitchecken en een vergadering bijwonen.

De volgende dag, 10 april was het dus weer vroeg uit bed: alle overbodige spullen werden opgeborgen in de hostel want opnieuw was het aantal bagage dat mee kon zeer beperkt (achteraf begrepen we ook maar al te goed waarom).  Na de vergadering erden we ingedeeld in groepen: 5 zweden en 4 Braziliaanse meisjes en dan nog 1 Brit die niet van de sociaalste was.  Op dat ogenblik had ik er al niet echt meer een goed oog in en uiteraard had ik liever bij Stine in de groep gezeten: dan was ik tenminste zeker dat 1 iemand engels met me zou spreken, maar dat was nu eenmaal niet het geval... niets aan te doen.  Op dat ogenblik hoopte ik ook gewoon nog voor het beste...
Eerste stop: camp shed: hier kregen we onze tenten, gasvuurtjes, frigoboxen en al het andere noodzakelijke mee en dan waren we weer vertrokken.  We hadden nog welgeteld een half uur om naar de supermarkt te rijden en het nodige voor drie dagen te kopen.  We spraken af de warme maaltijden samen te kopen en al de rest persoonlijk aan te kopen.  De Braziliaanse meisjes zouden ook de gezamenlijke dingen aankopen.  (Achteraf was dit misschien geen goed idee aangeizen zij heel weinig verstand bleken te hebben van hoeveelheden en er dus heel veel in de vuilbak terecht kwam)  Na alle inkopen gedaan te hebben stelde zich een probleem: hoe zouden we dit in godsnaam allemaal bij in de auto krijgen?  Nadat iedereen erin zat, stapelden we snel alle inkopen er bij in, je kon geen 2 centimeter meer verplaatsen, maar alles zat erin...  Met lichte haast reden we dan naar de ferry, want we mochten die echt niet missen anders zouden we nog de hele verdere dag, tot 's avonds in Hervey Bay vastzitten.  Gelukkig juist op tijd, wanneer de auto's begonnen op te rijden, kwamen we bij de ferry aan.  Was dat even geluk hebben...  Een hele ferry vol 4-wheeldrives...  De overtocht zou zo'n half uurtje duren en ondertussen probeerde ik op het hoger dek wat haaien te spotten, maar ik had geen geluk.  Na 15 min. kwam Fraser Island in zicht en even later stonden we aan wal.  Onze eerste taak: banden plat laten: zachte banden zouden onze tocht op de zandtracks van Fraser enigzins aangenamer maken.  Daarna reden we langs 1 van de weinige resorts waar we onze kampeervergunning en rijvergunning moesten afhalen voor we de rest van het eiland gingen verkennen.  Fraser Island was helemaal niet groot (+-200km in lengte en 20km in breedte) maar de moeilijk berijdbare tracks limiteerde onze snelheid tot 15à20km per uur op sommige momenten.
Onze eerste stop op het eiland: Lake Mackenzie: het zuiverste meer dat ik ooit in mijn leven gezien had.  Het strekte zich uit tussen de groen beboste heuvels van Fraser en werd afgeboord door stralend wit zand. Een (of meerdere) plaatje(s)!  Na hier wat genoten te hebben van het coole water en de warme zon, vervolgden we onze tocht naar central station: dit was de plaats waar vroeger een dorpje was geweest en waar de geschiedenis van Fraser uit de doeken werd gedaan.  We maakten een korte wandeling door het regenwoud.  We merkten op dat heel wat bomen verstrengeld waren met andere bomen.  Een Zweeds meisje, Karin, dat hier al eens was geweest legde uit dat dit komt door zaadjes die op de schors blijven steken, overleven door de vochtigheid van de lucht en de voedingsstoffen van de boom waarop ze vast zitten en zo naar benden groeit tot het zijn wortels zelf in de grond kan planten en verder beginnen groeien.  Voor de rest van hun leven blijven deze bomen verstrengeld.  Na de wandeling sprong iedereen terug in onze jeep om een overnachtingsplaats te gaan zoeken.  We moesten immers de tenten nog opzetten en het zou snel donker zijn.  Redelijk snel vonden we een plaatsje langs het strand dat we wel geschikt achten.  Snel trachten we onze tenten op te zetten want het was eigenlijk al wat donker aan het worden.  Toen bleek dat 1 van onze tenten het niet deed.  Aangezien we met elf waren, besloten we dan maar met 5 in 1 tent te slapen zodat dan 1 iemand in de jeep zou slapen.  persoonlijk zou ik dit laatste niet hebben zien zitten, maar ustin (de brit) dacht daar duidelijk anders over en hij zou dus in de wagen slapen.  (De volgende dag had hij hier waarschijnlijk wel spijt van)  Na veel moeilijkheden begonnen de Braziliaanse meisjes te koken (nadat ik het gasvuur had geïnstalleerd): vanavond stond er uiteraard barbecue op het menu, hoe kan het ook anders in Australië...  Nog relatief snel kregen we dus iets te eten,wat in 2 opzichten goed was: iedereen was heel hongerig en dus hadden we allemaal behoefte aan eten, maar ook kwam hierdoor weer wat meer plaats in onze auto vrij, wat de rit de volgende dag enigzins aangenamer zou maken.  Na geprobeerd te hebben conversatie in het Engels te voeren met de Zweedse en Braziliaanse delegatie, gaf ik het op en ging ik maar vroeg slapen.  Het was immers een lange dag geweest...

29-04-2007 om 09:00 geschreven door Annelies  

De volgende dag, maandag 9 april, was het opnieuw vroeg dag en dan ook nog eens extra vroeg voor zij die nog een laatste duik wouden doen voor we terug naar de haven zouden varen.  Deze laatste kans kon ik toch niet aan mij laten voorbijgaan en om 7u stond Carlie dan ook aan mijn bed om te melden dat we binnen 20 min.  zouden duiken.  Ik was natuurlijk al wel weer wakker geworden van de motor en van Christian die net iets luidruchtiger dan Carlie de vorige dag, de boot klaarmaakte voor vertrek. Veel tijd om te soezen had ik dus niet.  Met de slaap nog in onze ogen, verzamelden de 6 dappere duikers vanachter op het dek, klaar om met Christian en Carlie erin te duiken.  En we hadden ook nog een ander geluk: we kregen gezelschap: achter onze boot zwom een dolfijn met ons mee in de ochtendzon.  (Deze melding was voldoende om een heleboel mensen onmiddelijk uit hun bed te doen springen en dan toch nog te laat te zijn )  Vandaag zouden we een achterwaartse rol vanuit de sloep doen.  Spannend!  Dit was bij ver de aangenaamste duik: je bent volledig gewoon geworden aan het bewegen onder water, met die zware flessen op je rug, aan het ademhalen onder water en aan het feit dat je  moeilijk achterom kan kijken ( je houdt het bijgevolg dan ook maar bij vooruit kijken )  40 minuten later kwamen we dan weer boven water en Nathan pikte ons terug op met de sloep: vanuit het water jezelf in de sloep hijsen is echt geen koud kunstje, zeker niet om 8u 's morgens.  Tegen de tijd dat we terug aan boord kwamen, was het merendeel uit zijn bed en had zijn ontbijt al achter de kiezen, maar Billy was ons niet vergeten...  Mmmmm dat ontbijt was echt heerlijk na die vroege duik!
De zee was vandaag nog woeliger dan de voorgaande dagen en dus zouden we niet meer kunnen stoppen om te snorkelen: we zouden ons al moeten haasten om nog op tijd in de haven terug te zijn...  Naarmate de middag naderde, kwamen ook wolken opzetten en begon het te regenen.  Alle praktische dingen (geld ) werden afgehandeld en om 12u meerden we terug aan (naast de jacht die klaar lag om Nicole Kidman later die week te ontvangen).  Superblij met de T-shirt en de dvd die ik gekregen had, nam ik afscheid van de crew   Dit was absoluut mijn beste ervaring ooit geweest.  Ik vond het dan ook super jammer, maar dan ook super jammer dat ik die avond mijn bus al moest nemen en niet meer naar de after-party kon gaan.  Christian probeerde me nog te overtuigen, om toch te blijven: ik moest enkel mijn  afzeggen en dan zou hij wel alles voor me regelen: een plaats om te slapen en entertainment gedurende de hele avond en de volgende dag...  Ik moet zeggen dat hij er bijna in geslaagd was...  Had ik Fraser Island niet al geboekt, dan was ik zeker gebleven, maar nu had ik geen enkele dag op reserve... en op dat ogenblik krijg je daar dus spijt van...  Vandaag de dag nog steeds denk ik daar met spijt in mijn hart aan terug: het moment dat ik op de bus stapte, na een koude douche aan de lagoon...  Maar dat is reizen, I guess, vertrekken op het ogenblik dat de plaats zijn magie nog niet verloren heeft...

25-04-2007 om 08:55 geschreven door Annelies  

23-04-2007 om 15:00 geschreven door Annelies  

Na vandaag (8 april)zouden we geen beginners meer zijn, maar wel STD's: Second Time Divers.  Dit betekende dat ook vanaf vandaag de camera mee onder water mocht!  SWEET!  Onderweg hield Christian zich bezig met mijn hele lichaam volschrijven met I love Christian's diving and Billy's cooking, met de nodige illustraties op de rug... Go wings.  Je had misschien wel al door dat ik dat van Christian best wel kon verdragen .  Deze keer ging ik met Christian onder water en natuurlijk de andere diving fairies   Om in de paassfeer te blijven, hield Christian zijn bunny-outfit aan.  De eerste bunny onder water!!  Onder water toonde Christian ons welke delen van het reef we konden aanraken: dat was zo cool: het voelt heel anders dan je zou verwachten... En dan was het tijd voor een dansje onder water: dat doe je ook niet iedere dag!

Nadat we terug boven water kwamen was het alweer behoorlijk fris aan het worden.  We hadden dan ook geen zin meer om nog wat te snorkelen en zo waren we dan toch niet als laatste in de douche... en toch was het water al koud !  's Avonds was het echt wel aangenaam om een warme (kapoenen)trui te kunnen aantrekken en te genieten van de ondergaande zon.  Vanavond was het steak and sausages night en dus was het de beurt aan de jongens om eerst hun slag te slaan: dat was natuurlijk geen enkel probleem aangezien ze toch maar met 8 waren   Na het eten: tijd voor de slideshow! en er was er eentje jarig, maar er was cake voor iedereen en heel veel chocoladecake voor mezelf:ik denk dat het de eerste keer was dat ik chocoladecake noodgedwongen in de vuilbak kieperde

23-04-2007 om 13:39 geschreven door Annelies  

22-04-2007 om 11:36 geschreven door Annelies  

Om verder te gaan waar ik gisteren stopte... 

22-04-2007 om 06:42 geschreven door Annelies  

Dit deel is mijn ABSOLUTE favoriet.  Ik kreeg al een voorsmaakje in Cairns... maar het was natuurlijk afwachten wat het zou worden.

21-04-2007 om 09:46 geschreven door Annelies  

Daar gaan we dan: het beloofde verslag…

Dinsdag 3 april is de dag dat het allemaal begon…  Ik moet bekennen dat het toch wel een beetje spannend was: je gaat niet iedere dag alleen op reis…  Maar ’s avonds was het dus zover: ik had les tot 18.15u en om 19 u moest ik thuis, in Park Drive vertrekken.  Mijn zak stond dus al klaar.  Snel stak ik nog wat boterhammetjes binnen en na twee dikke knuffels van mijn housemates, haastte ik me naar de tram (hoewel ik natuurlijk nog een zee van tijd had).  Van de tram op de skybus en hop naar de luchthaven.  Zonder problemen checkte ik in en dan maar wachten…  In het vliegtuig was voor mij een plaatsje aan het raam gereserveerd, maar die plaats was ingenomen door een moeder met een schreeuwende toddler.  Rustig ging ik dan maar op de plaats ernaast zitten.  Dat beloofde een leuke vlucht te worden :-/  Toen we allen aan boord waren, werd ons geseind dat er een verdacht bagagestuk was, waarvan de eigenaar niet aan boord was gekomen. Voor veiligheidsredenen moest dit dan ook weer verwijderd worden.  Na alle bagage terug uit het vliegtuig te hebben gehaald, constateerde men dat ook de bagage niet aan boord van het vliegtuig was en met 40 minuten vertraging konden we dan eindelijk vertrekken.  Na een vlucht van 3 en een half uur, kwamen we dan in Cairns aan: het was 1u30 in de nacht en op dat ogenblik was het er 24 graden.  Toen ik uit het vliegtuig stapte, sloeg ik dan ook achterover: van 15 naar 24 graden is een relatief grote verandering.  De lucht voelde heel vochtig en rook heel tropisch.  Op de luchthaven nam ik de shuttle, die me afzette voor de deur van mijn hostel, Calypso Inn.  Via de nachtcode geraakte ik binnen en daar wachtte de nachtwaker me al op.  Hij bracht me naar mijn kamer, in het donker, om de rest van mijn kamergenoten niet te wekken, maakte ik mijn bed en sloot ik mijn ogen.  Het avontuur was begonnen…

De volgende dag, woensdag 4 april, gunde ik mezelf toch een beetje uitslapen, want het was toch 3u voor ik de avond ervoor in mijn bed lag en er stonden me nog vermoeiende dagen te wachten (waar ik uiteraard al wel naar uit keek J).  Om 10u sprong ik dan uit bed, ik maakte kennis met mijn Britse roommate en daarna ging ik op zoek naar eten.  Ik strollde naar de stad langs de esplanade, las de informatieborden over het reef  die hier en daar neer geplant waren, deed wat crocodile watching: spijtig genoeg leverde dit niet veel op.  Dan ging ik maar de stad in om nu ondertussen lunch te zoeken: dit vond ik in een gezellig barretje dat allemaal organisch voedsel klaarmaakte.  Dat deed me goed:na deze oppepper kon ik weer even verder, op zoek naar een supermarkt…  Na wat kuieren langs allerlei winkeltjes, ja Cairns is echt een stad op maat van de toeristen, vond ik een supermarkt.  Op het menu: boterhammen met confituur en pasta met bolognaise saus: de backpackers menu.  Verder nog wat appels, koekjes en water.  Toen begon de lange tocht naar de hostel weer…  Gelukkig had ik tijd en langzaam maar zeker begaf ik mij weer over de esplanade naar de hostel.  Daar aangekomen, had ik nood aan een frisse duik in het zout water zwembad, in het tropische decor van de hostel.  Die avond had ik dus al begrepen dat in Cairns zelf niet veel te beleven was, en op aanraden van mijn “lonely planet” boekte ik voor de volgende dag een snorkeltour naar het rif.  Dit zou mijn eerste duik in het reef zijn.  Ik was heel opgewonden.  Na even in de bar gezeten te hebben, ging ik dan ook maar vroeg slapen.  Ik was immers nog wat moe van de dag ervoor (en band camp) en ik zou er donderdag al weer vroeg uit moeten.

Biepbiepbiepbiepbiep… 6.30u: de wekker ging af.  Mijn roommate uit Korea was ook al op, want zij ging vandaag skydiven.  Over een half uur moest ik vertrekken, want het was toch wel bijna 40 min. wandelen naar de haven en ik moest inchecken op de boot om 7.45u.  Het zou 2u varen zijn voor we aan het reef zouden komen.  Iedereen werd dan ook aan dek geroepen voor een briefing over veiligheid op de boot en over het snorkelen.  De heenweg verliep niet zonder problemen, voor mij alleszins.  Een stevige wind deed de boot nogal tekeer gaan: zolang ik op het dek bleef, was alles ok, maar toen moesten we naar beneden, om alle papierwerk in orde te maken.  Dat was er nu net te veel aan.  Het ontbijt dat ik in alle haasten naar binnen had gewerkt werd visvoer…  Na twee uur, en een spoedig herstel op het dek, in het warme aangename zonnetje, afgewisseld met wat verfrissend zeewater, kwamen we dan bij onze eerste stop: Hastings reef.  Iedereen was ondertussen voorzien van snorkelmateriaal en 1 voor 1 duikelden we in het water.  De crew wees ons de plaats aan waar we moesten kijken… en daar was het dan: het zevende wereldwonder, zichtbaar vanuit de ruimte: het great barrier reef.  ONGELOOFLIJK!  Scholen vissen zwommen tussen ons door, zich niets aantrekkende van de drukte.  Onder mij onthulde zich de rijkdom die ik zo dikwijls op tv had gezien, maar deze keer was het echt.  En dan… plots doemt hij voor je op, uit het niets, je verwacht het niet: een rif haai: 150 tot 200 cm lang, geruisloos zwemt hij voorbij op zo’n 4 meter afstand, geen enkele aandacht voor deze bezoekers van het reef.  Eerste reactie: shark!!! Wegwezen!! 2^de reactie:toch even goed kijken, want dit zie je waarschijnlijk nooit meer van zo dicht bij!

Na 40 minuten in het water, begon het toch wel wat koud te worden.  Terug op de boot, werd de lunch geserveerd: zalig, net wat ik nodig had om terug op krachten te komen, want mijn maag was toch wel volledig leeg!  Ik zocht me een lekker zonnig plekje uit op het dek en werkte een beetje aan mijn tan, terwijl we naar de tweede spot voor vandaag zouden varen: Breaking patches, bekend voor zijn schildpadden.  We hadden dan ook geluk: 2 schildpaden kwamen ons een bezoekje brengen.  De fotograaf was maar al te handig in ze lokken met wat voedsel van de reef in zijn hand.  Zulke schattige beesten!! En ik slaagde er dan ook in ze te strelen over hun schild…. That was so amazing!!!!  De rest van de trip had ik ook geen last meer van zeeziek zijn en ik genoot dus ongelooflijk hard van de trip.  En wonderbaarlijk genoeg ontmoette ik twee belgen van kessel, die al maanden in Australië aan het reizen waren…  Terug in de haven, was ik moe maar voldaan en ik maakte mijnweg terug naar de jeugdherberg waar ik een paar boterhammen naar binnen stak.  Dan nog even vlug terug naar de stad om een duikje te nemen in de lagoon: dit is een openlucht zwembad, met zout water, gratis voor iedereen, met een kunstmatig aangelegd strand, om goed te maken voor de zee, waarin je niet kan zwemmen wegens het krokodillengevaar.  Dan maar weer naar de hostel en vroeg in bed.  Ik moest immers de volgende dag weer vroeg op om mijn bus te halen.  Op naar het volgende avontuur!

19-04-2007 om 00:00 geschreven door Annelies  

Ola iedereen!
het is weer zover, ik ben er weer in geslaagd een heel verslag dat ik net typte te laten verdwijnen.  Soms moet ik me echt eens voor mijn kop slaan!  Het is weer lang geleden en ik ga dus weer heel wat tijd voor de computer mogen zitten om jullie up to date te krijgen en voor mezelf alles een plaatsje te geven.  Ik ga beginnen met een kort verslagje van het Band Camp 30 maart tot 1 april.

Vrijdag carpoolde ik mee naar de kampplaats in de regio healesville.  Dit zegt jullie waarschijnlijk weinig, maar het is een heuvelachtige streek waar ook de wijngaarden gesitueerd zijn.  M.a.w. onze kampplaats, een gerenoveerde boerderij omringd met uitgestrekte landerijen was een plaatje!  's Morgens op de heuvels kwamen kangoeroes bijeen en ze lieten je zelfs vrij dicht naderen.  Verder was er een zwembad en een grote steile dead ride, die we echter niet konden uitproberen.
Vrijdagavond werd er niet meer gerepeteerd want het was tijd voor een beetje kennismaking en happy happy fun games (estafette-achtige spelletjes)  Dit was relatief fun, maar een meisje in onze groep, echt waar ik ken niemand die zoveel aandacht nodig heeft...  Ik kende nog niet echt veel mensen: het was gezellig, maar ik ging toch maar niet te laat slapen.
De volgende dag was het dan repetitietijd: dat moet ook gebeuren op een repetitieweekend!  EMS (engineering music society) bestaat uit twee grote orkesten (een harmonie en een symfonisch orkest) en daarbuiten ook nog 2 brass bands.  Deze orkesten hebben elk hun eigen dirigent, aar omwille van het beperkt aantal lokalen, werden gezamelijke repetities afgewisseld met sectie repetities en zelf in te vullen ontspanningstijd.  Tijdens deze pauzes leerde ik een aantal mensen van het orkest ook beter kennen (Luke, John, Sarah, Cassie, Anna, Bernie, Andrew, Rowena, Edwige (Frankrijk),...)

18-04-2007 om 07:40 geschreven door Annelies  

Ik probeer me ook nog even te herinneren of er nog benoemenswaardige dingen gebeurd zijn vorige week en uiteraard wel!  Dinsdag 20 maart was Luiza's 21ste verjaardag.  Aangezien Luiza iedere woensdagmorgen om 6.30u op moet, wou ze nog niet al te hard vieren die dinsdag: zij zou Braziliaans koken, gewoon voor haar housemates en dan achteraf zouden enkele andere vrienden komen voor een drink.  Na een halve dag in de keuken slaagde Luiza er wonderbaarlijk genoeg in Feijoada (of zoiets) op tafel te krijgen, niet alleen typisch Braziliaans, maar ook nog eens typisch voor Sao Paolo.  Het was een ongelooflijk pikante saus met zwarte bonen en veel vlees die gegeten moest worden met rijst en een salade en appelsienen... Misschien op het eerste zicht een wat rare combinatie, maar het was echt heerlijk.  Luiza had aangetoond dat het gebrek aan koken niet was omdat ze het niet kon, maar gewoon omdat ze te lui was...  Als dessert kregen we brigadero voorgeschoteld: chocolade, gecondenseerde melk en boter waren de enige ingrediënten... lekker zwaar dus.  Maar een ware beloning voor Luiza, die voor een maand chocolade had afgezworen in ruil voor een huis (zie één van de vorige verslagen over onze huizenjacht). Na het dinner kwamen dan de rest van de gasten...  Ook hiervoor had Luiza iets speciaals voorzien: Capirinha's (geen idee hoe je het schrijft).  Dit is de cocktail die ze in Brazilië altijd maakt.  Het is haar favoriet...  Eerst neem je fruit (personlijk vind ik de combinatie aardbei-kiwi wel heel geslaagd) en je voegt nog heel wat suiker toe.  Je plet het fruit en voegt dan ijsblokjes toe.  Daarna overgiet je met wodka of rum en dan is hij ready to drink! Een beetje mengen is aangeraden!  Het was een heeeeeeel gezellige avond en tegen 1u kropen we in ons bedje.
Maar natuurlijk was het daar nog niet afgelopen...  het echte feestje moest nog komen, op donderdag...  Opnieuw praken we hier in Park Drive af voor een paar drinks (Capirinha's) en daarna vertrokken we naar een night club Qbar.  Na twee uur hadden we het daar wel gezien en trokken we verder naar een bar.  De bar was echt tof: allemaal typische Aussies.  Het was een tof feestje!!

Dan nu terug over naar zondag 25 maart: de winery tour georganiseerd door Musex.  Musex is de studentenclub voor exchange students en organiseert dus allerlei leuke activiteiten.  Niet enkel exchange students, maar ook Aussies kunen lid worden van deze club.  Deze Aussies zijn veelal zelf op exchange geweest.  We vertrokken vroeg in de morgen (9.30u), maar omwille van de uurwisseling die nacht hadden we toch nog een uurtje extra slaap gehad en dus viel het best nog wel mee...   Na een stevig ontbijt thuis, sprongen we op de bus.  Het weer was mooi en het beloofde een leuke dag te worden...  De trip naar de Yarra Valley (nabije omgeving van Melbourne) duurde toch weer 2u, maar de gids wist de sfeer erin te brengen.  In de eerste winery die we aandeden, werd Champagne gemaakt, Chandon of Greenpoint.  Na een tour door de brouwerij kregen we ons eerste glaasje aangeboden.  Ik maakte van de gelegenheid gebruik om rode champagne te proeven: dat had ik nog nooit geproefd: het was echt heerlijk!!  Na onze appetiser tokken we dan naar een meer ouderwetse wijngaard en daar kregen we 4 verschillende wijnen aangeboden.  Veelal waren het : een sauvignon blanc, een chardonnay, een cabernet- merlot, een chiraz.  Ze noemen de streek rond Melbourne niet voor niets de mediterranee van Australië...  Van wijnen kennen ze hier wel iets!  Bij de tweede wijngaard, namen we ook de tijd voor onze picnic en in de namiddag stonden er nog eens twee wineries op het programma.  In de laatste winery (kellywood) kregen we te horen dat de oogst dit jaar maar zeer pover was geweest.  Dat zullen dus dure flessen worden!  Ze toonde ons 1 van de bakken die daar openstond.  De warmte van het gisten was duidelijk voelbaar...

Nu voor mezelf schrijf ik nog enkel weetjes neer over het wijn-maak proces:  Rond deze tijd (herfst, maart-april) wordt de oogst binnengehaald.  De druiven worden dan in een groot vat gedaan.  Frisse wijnen gan bijna onmiddelijk in de fles.  De andere moeten langer blijven gisten.  De rode wijn en de rosé krijgen hun kleur door het rijpen van de wijn samen met de "pel" van de druif.  Dit is immers het enige deel van de druif dat de karakteristieke kleur heeft.  Wijn wordt veelal gemaakt uit een combinatie van verschillende jaren/oogsten en het is dus slechts uitzonderlijk dat je een verschil kan opmerken tussen de verschillende jaartallen van  wijnen van  1 brouwerij.  Van zodra de wijn in de fessen zit, moeten ze gedecantilleerd worden, machinaal of met de hand.  Uiteindelijk komt het dik van de wijn in de hals van de fles te zitten... het wordt bevrozen en bij het openen van de fles floept dat er vanzelf uit.  Door de hoge druk in de flessen, komt het sporadisch ook wel eens voor dat een fles ontploft...

Na deze leerrijke en geestrijke dag, reden we dan terug naar de stad.  Sommigen hadden nog wel zin in een pub-bezoek, maar het enige waaraan de girls van 181 Park Drive konden denken was: FOOD!!  Een goeie nacht slaap zou mij ook veel deugd doen!

Zo, dat was het...  Ik weet niet wanneer ik nog eens tijd ga vinden om te schrijven, want dit weekend ga ik op repetitieweekend (of Band Camp ) en volgende dinsdag begint dan het groot avontuur, naar de east coast, voor 14 dagen, helemaal alleen, maar ik kijk er naar uit!!

Well, see you when I see you!

P.S. kaartjes en briefjes zijn altijd leuk... Ik denk ook aan jullie

29-03-2007 om 01:52 geschreven door Annelies  

Goeiemorgen iedereen, vandaag vroeg uit de veren en dringend tijd om aan mijn verslag te beginnen voor ik alles weer vergeten ben.

Het begon allemaal zaterdagochtend, 17 maart om 6.15u.  De wekker ging af en ik sleepte me uit bed.  Eerst een douchje nemen om goed wakker te worden, daarna naar de ATM (geldautomaat) spurten om het nodige geld voor de trip af te halen.  Als je je zou afvragen waarom ik dat de dag ervoor dan al niet gedaan had, wel dan komt hier het verhaal.  We gaan even terug: de dag voor mijn vertrek had ik alles ingepakt en uiteraard bleek alles bij elkaar veel te zwaar.  Logischerwijze was er geen plaats meer voor mijn stapschoenen, mijn slaapzak en een trekrugzak…  Bijgevolg moest ik die dus allemaal gaan kopen, hier in Melbourne.  Je kan natuurlijk wel geloven dat we daar ineens een gezellig uitje van maakten.

Woensdag 14 maart trokken we eropuit, realiserend  dat dit een aardige duit zou kosten en we hadden gelijk…  Maar uiteraard niets aan te doen… we moesten toch goed uitgerust zijn voor onze trektocht door Wilsons Prom.  In elke kampeerwinkel die we aandeden , kregen we de deskundige uitleg over allerlei slaapzakken en rugzakken (al dan niet van leuke Australische jongens J).  Na deze dag waren we dus aardig wat informatie rijker, maar nog steeds waren we er niet toe gekomen de belangrijke aankopen te doen, maar Eline en ik spraken af, tijdens de pannenkoeken in een ongelooflijke gezellig pannenkoekenhuisje in de stad (zie foto’s van de dwergjes), om op vrijdag de knoop door te hakken en een laatste keer terug te gaan naar de winkels die ons wel overtuigd hadden.  Op vrijdag waren we dus gelukkig iets sneller gesteld.  Nu het hele probleem met het geld…  Op die vrijdag had ik dus al ongelooflijk veel geld uitgegeven, maar natuurlijk, daar niet aan denkend, besefte ik dat ik ook nog alles voor mijn trip tijdens de paasvakantie moest gaan boeken, want plaatsten vullen zeer snel op dezer dagen.  Ik dus naar Backpackers World om mijn hele reisschema nog eens met hen te overlopen en daarna alles maar ineens vast te leggen.  En dan kwam natuurlijk het moment, waarop de betaling moest gebeuren.  Jullie zien het waarschijnlijk al van ver aankomen, maar ik was op dat moment nog compleet onwetend.  Aangezien het nogal wat geld was, wou ik uiteraard met mijn kaart betalen en het was pas nadat het machientje “transaction declined” zei, dat ik besefte dat dit geen goed idee geweest was… Uiteraard zat ik al aan mijn limiet voor die dag en was het dus onmogelijk om nog met mijn kaart te betalen.  Het was natuurlijk geen probleem maar ondertussen zat ik daar toch maar weeral, met een rode kop…J

Maar soit, terug naar zaterdag dus.  Om 7.30u stond Steve, onze gids, een 37-jarige ranger, zo een typische, voor de deur, met zijn witte “van”, met gordijntjes uiteraard, zoals het hoort  J.  Met de slaap nog in onze ogen , nestelden we ons op de bankjes van de camionnette en ik moet zeggen dat het in het begin nog behoorlijk stil was.  De rest van het gezelschap werd opgepikt in het centrum van Melbourne.  Om even te duiden wie dit gezelschap was: Anne (Denemarken-rechten-zij had alles geregeld), Marie (rechten-Canada), Morgan (rechten-canada-enige jongen van het gezelschap), Brit en Froukje (2 Nederlandse meisjes-vriendinnen van Eline), Vanessa (Waals meisje-alleen op tour) en Eline, Luiza en ik.  Even waren heel wat opgewonden stemmen te horen, maar van zodra we uit Melbourne waren verstomden deze terug en probeerde iedereen nog een dutje te doen tijdens de 2u durende rit naar Wilsons Promontory, het misschien wel minst toeristische nationale park van Australië, een juweeltje. 

Tussenstop: Fisher’s Creek.  In dit kleine dorpje langs de weg, verwees ieder uithangbord naar vis… Terwijl Steve even bijtankte, voorzagen wij ons alvast van een koffie, wat een deugd kon dat toch doen, zo vroeg in de morgen.  Steve legde ons ook uit hoe de rest van de trip zou verlopen, wat we zouden zien en waar we spijtig genoeg geen tijd voor zouden hebben.  En dan vertrokken we maar weer: volgende halte: Wilsons Prom!!!

We reden het park binnen.  Iedereen was terug klaar wakker en Steve  gaf ons heel wat informatie over het klimaat, de geschiedenis van het nationaal park en het feit dat dit park de Australiërs heel nauw aan het hart ligt.  Ik stelde hem ook de vraag of we hier slangen zouden tegenkomen (omdat de omgeving zo leek mij, wel heel wat slangen zou huisvesten) en net op dat ogenblik, we waren het park net binnen, moest Steve halt houden voor een slang die de weg over kroop, heel rustig op haar gemak.  Je kan wel aannemen dat ze heel gerust was: we bleven allemaal veilig in de auto zitten, want deze rode cobra (of iets helemaal anders, waarvan ik de naam niet fatsoenlijk kon verstaan toen Steve zei welke slang het was) was uiterst giftig…  Allemaal reeds fel onder de indruk reden we dan verder en even verder stopten we en stapten we uit.  Op dat ogenblik wisten we het nog niet, maar we waren slechts enkele meters en een bosje verwijderd van 10-tallen kangoeroes.  Steve vertelde ons over de plagen die Australië teisterde en die veelal veroorzaakt werden door dieren die ingevoerd werden door de mens. (vossen, konijnen, katten, koeien, paarden…) De oorspronkelijke fauna van Australië bestond grotendeels uit “marsupils” (o.a. de kangoeroe).  Daarnaast kennen wij de “placentals”, dit zijn de dieren die zoals de mens hun jong in de baarmoeder ontwikkelen en die maar geboorte geven wanneer het jong klaar is om zelfstandig te leven.  Een marsupil zal al veel eerder zijn prematuur jong baren, maar zal het verder beschermen door het veilig te houden in zijn buidel.  De band met het jong wordt op die manier veel intenser en de kangoeroe wordt zo ook gezien als het toonbeeld van een goede moeder.  1000en jaren terug zou  zo ook een leeuw-marsupil hebben bestaan, maar al deze dieren werden verstoten door de sterkere, destructievere en agressievere placentals, die met hun hoeven de grond beschadigen.  De gids wees op alle sporen die we hier konden opmerken, van konijnen, maar zeker ook van kangoeroes: hun lange achterpoten met 3 tenen.  We volgden de sporen en we kwamen op een openvlakte.  Het eerste wat voor ons opdoemde was een grote emoe.  Met razende snelheid maakte hij zich uit de voeten.  Maar dan kwamen we bij de beestjes die heel wat minder mensenschuw waren: troepen kangoeroes doemden voor ons op en ze lieten ons naderen tot een afstand van ongeveer 15 meter.  We observeerden deze beesten aandachtig en namen natuurlijk hopen foto’s.  Echt wel grappige beesten zijn het: ze leven in troepen onder controle van een mannetje, waarbij het aantal varieert naargelang hoe gelukkig de troep is.  Kangoeroes eten gras en liefst wanneer het een beetje verdroogd is.  Deze vlakte was voor hen dan ook een waar festijn.  Sommige kangoeroes lagen tegen de grond wat te zonnen, anderen waren aan het eten, nog anderen stonden zonder schaamte wat aan hun gat te krabben J zich waarschijnlijk afvragend wat die rare wezens toch van zin waren.  Enkele kangoeroes hopten ons voorbij en Steve legde ons uit hoe hun lichaam aangepast was  aan het verspringen.  Als ik het goed begrepen heb, is een van hun spieren verbonden met hun longen.  Het gevolg hiervan was dat wanneer hun achterpoten uitgestrekt zijn tijdens hun sprong, hun longen uitgerokken worden waardoor hun luchttoevoer ongeveer verdubbelt.  Dit om te verduidelijken dat deze beesten van een tochtje springen zeker niet buiten adem geraken.  Kangoeroes zijn geen agressieve beesten maar als gevaar dreigt kunnen ze zich best wel uit de slag trekken.  Stampen en boksen zijn hun verdedigingsmechanisme.

Na deze stop reden we verder het park in, naar Lilly Pilly Fern Gully en Mt. Bishop.  Deze berg zouden we nog op moeten voor we onze lunch konden krijgen.  Gedurende de tocht naar boven , wees Steve ons op de Ferntrees, die zeer traag groeiden, maar dus hoewel ze niet groot waren, wel eens heel oud zouden kunnen zijn.  Deze bomen krijgen geen voedsel via hun wortels in de grond, maar wel via hun kruin.  De bebladering werd minder dicht en we konden al enkele “glimpse” opvangen van een adembenemend uitzicht.  Boven aangekomen kregen we eerst een ongelooflijk beel van wat onze gids de achtertuin noemde: hectaren regenwoud en ander woud op de flanken van de andere heuvels, in het licht van een zonnetje dat aarzelend door de wolken brak.  We volgden het pad dan even verder en toen kwamen we bij onze voortuin: stralend witte stranden en azuurblauwe zee, met de witte schuimkoppen van aankomende golven.  In de zee een aantal eilandjes, groen bebost: een plaatje!!  Hier hadden we onze lunch en daarna kon de afdaling weer beginnen.

Terug bij onze van, wees Steve ons de weg wie we moesten volgen langs Squeaky Beach en Pillar Point om ons dan te begeven naar de camping waar we die avond kamp zouden opzetten.  Hij zou met de van rechtstreeks naar ginder rijden om alvast de barbecue aan te steken.  Na mijn bottinnen te hebben ingeruild voor mijn teva’s trokken wij dus verder naar Squeaky beach, het beroemdste strand in de Prom.  Waarom?  Het zand van dit strand is zo fijn dat het werkelijk piept onder je voeten.  In kan je wel verzekeren dat ik nooit in mijn leven zo’n zacht en wit fijn zand had gezien.  Het water was ook ongelooflijk helder…  We trokken dan verder naar Pillar Point, vanwaar we een heel mooi zicht hadden over de verschillende baaitjes van  de Prom.  Omdat we allemaal al behoorlijk honger hadden op dat punt, trokken we verder, nog hopend dat we een walibi tegen het lijf zouden lopen (uiteraard niet om hem op te eten, wat misschien gesuggereerd zou worden door mijn rare zinsconstructie), wat spijtig genoeg niet gebeurde.  In de vroege avond kwamen we dan  aan op de camping.  Steve had de barbecue al aangestoken, maar eerst moesten we onze tentjes opzetten…  Aangezien we toch al gewoon waren om met elkaar te leven, installeerden Luiza, Eline en ik ons samen in een tentje.  Daarna konden we onze buikjes terug vullen met een overheerlijke barbecue, want barbecuen, dat kunnen Australiërs wel J

Na de barbecue dan begon ons nachtelijk avontuur: Steve leidde ons naar het bos om daar enkele wombats, opossums, walibi’s te spotten en we kregen waar voor ons geld. De wombat liet ons het nakijken, maar de oppossum kon zijn nieuwsgierigheid niet de baas en bleef wat rond ons groepje toeren.  Plots… was onze gids verdwenen… alle meisjes hadden al elkaars handen vast en Eline had ook Morgan stevig vast.  Hoewel we wisten dat Steve ons gewoon ging laten verschieten, waren we toch niet voorbereid toen hij ineens uit het bos sprong in het midden van onze keten.  Het wasaarde donker, want een van de dagen zou het nieuwe maan zijn.  De sterrenhemel van het zuidelijk halfrond was echter meer de gewoon indrukwekkend.  We konden ook een ander melkwegstelsel zien en Steve vertelde ons dat statistisch gezien de kans zeer groot is dat in dat andere melkwegstelsel, met biljoenen sterren ook een volk leeft dat veel kans meer ontwikkeld is dan het mensenras (dat relatief primitief is gezien het feit dat wij nog steeds afhankelijk zijn van fossiele brandstoffen om energie vrij te krijgen).  Na de wandeling door het bos kwamen we dan op het strand terecht en ik moet zeggen dat ik een gevoel had dat ik nog nooit gehad had.  De kracht van de natuur op dat ogenblik deed mijn hart tekeer gaan en ik besefte dat ik dit gevoel nooit zou kunnen beschrijven en dat alleen zij die erbij waren zouden weten wat ik bedoel…  Na deze tocht gingen we in stilte terug naar onze kampeergrond, allemaal diep onder de indruk van de ervaring die we net hadden gehad.  Terug aangekomen was het tijd voor een dessertje en voor een gezellig drankje.  Spijtig genoeg was het verboden een kampvuur te maken wat natuurlijk wel begrijpelijk is in deze tijden van droogte en bosbranden…  Eline en ik begaven ons als laatste naar de tent en we verrasten een oppossum in zijn nachtelijke strooptocht.  Grappige beestjes toch J

Wel, dit is deel 1 van mijn verslag: ik kan aannemen dat het voor jullie niet zo interessant is, maar dit verslag is eigenlijk belangrijker voor mezelf.  Ik wil van deze tocht zoveel mogelijk onthouden omdat het gewoon ongelooflijk was…

De rest probeer ik straks nog in te blikken, maar nu moet ik eerst even de stad in…

21-03-2007 om 07:18 geschreven door Annelies  

Zondag 18 maart waren we dan ook weer vroeg uit de veren.  Een zeemeeuwenjong had het natuurlijk leuk gevonden mij te wekken met zijn roep om eten.  Een hels lawaai!  Voor de rest had ik een rustige nacht achter de rug: mijn nieuwe slaapzak was lekker warm en ik had niets gemerkt van het nachtelijk bezoek van een wombat die getracht had zich te bevoorraden met eten uit onze wagen. (Wat spijtig genoeg voor hem, maar gelukkig voor ons niet gelukt was…)  Na een stevig ontbijt, braken we onze tenten op en was het tijd om weer te vertrekken.  Vandaag stond er nog veel op het programma: geen medelijden dus voor diegenen die moe waren of spierpijn hadden J

Eerste stop: opnieuw bij de Lilly Pilly Gully, maar dit keer niet om de berg op te klimmen, maar wel om het bos te verkennen.  Het bos aan de voet van de heuvel bestond uit reusachtige bomen.  Steve vertelde ons dat dit veelal Eucalytusbomen waren, waarvan 1 soort de gombomen zijn: iedere gomboom is een eucalyptusboom, maar niet iedere eucalyptus is een gomboom  We hielden halt bij 1 van deze reusachtige bomen en Steve vertelde ons dat deze boom waarschijnlijk wel reusachtig oud was.  Eucalyptusbomen zijn bomen die zich goed aangepast hebben aan de huidige klimaatssituatie van de Victoria.  Victoria wordt bijna jaarlijks geteisterd door bosbranden en dus krijgt ieder bos zoals dat er een was er om de 10/20 jaar wel mee te maken.  Vuur is goed voor de bossen legde onze gids ons uit, maar niet wanneer ze slechts zo zelden door bos razen.  Door het feit dat ze zich maar zo zelden voordoen, zijn deze vuren veel intenser waardoor ze heel wat vernieling van  allerlei diverse soorten met zich mee brengen.  Eucalyptusbomen zijn echter beter beschermd dan meeste andere vegetatie: deze bomen zijn vooreerst heel groot en minstens gedeeltelijk bebast (niet helemaal tot de top toe)  Door het feit dat ze zo groot zijn, is de kans kleiner dat het vuur  hun top bereikt en de bomen oververhit geraken.  De bast aan de onderkant van de boom kan best wel wat hitte verdragen.  Wanneer het vuur dan door het dichte bos geraasd  heeft, is er terug plaats en de eucalyptusboom is er dan als eerste bij om voort te planten: hun vruchten overleven immers dikwijls de branden en door de hitte van het vuur springen de capsuletjes open en verspreiden  de zaadjes.  De assen van het vuur maken de bodem zeer vruchtbaar om op te kiemen.  Een beetje water is al wat het vereist.  Door deze evolutie, kan je in de bossen als deze en elders in Gippsland (Zuid Victoria) duidelijk de grens trekken waar het vuur geweest is door overheersende vegetatie van de Eucalyptus.  Onze gids drukte hierover zijn bezorgdheid uit en hij verwees naar de oude gebruiken van de Aboriginals.  Aboriginals hebben een zeer sterke band met de natuur en zij begrepen de noodzaak van een vuur.  In Noord Queensland heeft men dit nu ook ingezien en in samenwerking met de Aboriginals worden jaarlijks vuren aangestoken.  Deze vuren zijn veel minder intens en zij schieten niet naar de toppen van de bomen waardoor ze veel minder destructief zijn dan branden die spontaan ontstaan en zich voeden met olies van de eucalyptusboom die zich opstapelen in hun afgevallen bladeren.  Hierdoor wordt gewoon een grote opkuis gehouden en wordt plaats gemaakt voor andere plantensoorten om te kiemen.

Verder op onze wandeling kwamen we dan aan een stukje regenwoud.  Steve legde ons uit dat volgens hem en andere (maar niet alle) boomgeleerden als je ze zo kan noemen het verschil tussen een gewoon gesloten/open woud was dat de dichtheid kruin (Canopy) in een regenwoud 80 tot 90 procent was.  Uit het bos kon je dus een stevige koelte voelen komen en het was er zeer donker.  Omwille van de losse bodem (er groeit immers bijna niets van bodembedekking aangezien er zeer zelden licht doorkomt)  was het nodig enige infrastructuur voor wandelaars aan te leggen (loopbrug) Anders zouden er kanaaltjes ontstaan waar de groeve van het wandelpad was en dit zou de begroeiing niet ten goede komen.  Het zou heel wat van de bodem met zich meesleuren en in omvang toenemen.  Toen we dan op het punt stonden het regenwoud te verlaten, hield onze gids plots stil en gebaarde ons stil te zijn.  In spanning volgden we zijn vinger en toen zagen we het… Zonder Steve waren we er zeker gewoon voorbijgelopen en dat had jammer geweest.  Zo’n 2 meter boven onze hoofden zat een koala te slapen op een tak.  Totaal niet gestoord door onze opgewonden stemmen zat hij daar rustig, ineengedoken in een bolletje om zijn buikje te beschermen tegen de koudere temperaturen, te slapen.  Zo schattig!!! 

Terug bij onze van gekomen was het tijd voor een stevige lunch en na die lunch was het natuurlijk tijd om even te ontspannen.  Onze laatste stop in Wilsons Prom was Whiskey Beach.  Eline, Froukje en ik waren de stoere meiden die het aandurfden een duik te nemen in het azuurblauwe water dat niet te overtreffen was qua helderheid.  De stroom was stevig en de golven waren best wel hoog: ideaal om te surfen laten we zeggen en er zaten dus ook enkele surfers in het water.  We waren gewaarschuwd: “unexpected large waves”, maar dat zorgde natuurlijk voor extra veel pret.  Daarna even wat genieten van het zonnetje en daarna lieten we Wilsons Prom achter ons liggen, want we hadden nog een andere missie: The quest for the big tree zoals Eline en ik het noemde.  Steve had ons voorgesteld om, voor we terug naar Melbourne reden even wat verder Gippsland in te rijden en daar enkele massieve bomen te gaan aanschouwen.

Na allerlei kronkelpaadjes, sprongen (of iets minder moeiteloos: stapten) we uit de van en deden we nog een kort toertje naar een boom die wel meer dan 350 jaar oud zou kunnen zijn.  De takken op de weg maakten ons duidelijk waarom de waarschuwing “trees may fall on your head” niet zo belachelijk is als op het eerste zicht zou blijken.  Onze gids vertelde ons dat de voedselkanalen ook van zulke bomen zich in de buitenste ringen van boom bevinden.  De consequentie hiervan is dat zulke boom, ook al is hij helemaal hol, toch nog kerngezond kan zijn maar anderzijds is het dus ook voldoende om een ringvormige inkeping van 10 centimeter rond te maken om deze reus een langzame en gruwelijke dood te laten sterven.  Dit gebeurde een aantal jaren terug met een aantal van de meest indrukwekkende bomen in Otway National Park.  Eens het kwaad geschied, is hier niets meer aan te doen…

Na deze laatste toer, kropen we terug in het busje en op reden we terug naar Melbourne.  Iedereen was uitgeput maar voldaan.  Om 20.30u werden we dan terug thuis afgezet.  Hoewel Steve zijn agentschap verkocht, verzekerde hij ons dat we hem maar een telefoontje moesten geven en dat hij terug zou klaar staan om ons nog een onvergetelijk weekendje te bezorgen.  Daar zeggen wij geen nee tegen J

20-03-2007 om 00:00 geschreven door Annelies  

Aangezien ik nu toch de moed heb schrijf ik maar ineens verder over de verdere belevenissen deze week.  Ik heb uiteraard plichtsgetrouw alle lessen bijgewoond, maar daarbuiten viel er ook heel wat te beleven. 

Op woensdag 7 maart had de faculteit immers voor de Exchange students van rechten een bowling georganiseerd, met gratis drank en gratis eten.  Voor studenten is dit natuurlijk de perfecte formule om samen te komen en er een fijne avond van te maken.  Hoewel mijn bowling skills veel te wensen overlaten, heb ik zo'n zalige avond gehad.  De bowling bar was zo trendy, met schermen met videoclips overal, een blauw paarsachtig licht en leuke dansmuziek.  Dat kon niet misgaan.  Een heel groot deel van de studenten kende ik al, maar er waren toch ook weer nieuwe gezichten bij.  We waren maar met een klein groepje (van ongeveer 15 studenten) en ook waren er een aantal proffen bij (blijkbaar moet je om prof te kunnen zijn in Melbourne niet de 50 jaren levenservaring hebben wat soms wel een vereiste lijkt in Leuven).  Na de bowling (waar ik verbazingwekkend genoeg weer behoorlijk slecht op scoorde) trokken we dan nog even verder de stad in om enkel nieuwe leuke plaatsjes te ontdekken.

Op donderdag dan weer  vroeg uit de veren om naar de les te gaan.  De exchange students zaten er opvallend "fris" bij vandaag.  Maar geen tijd om te rusten: die avond was het een internationaal feestje.  buitenlandse studenten en Australische studenten die volgend semester zouden uitwisselen ontmoeten elkaar.  Je kon met andere woorden ongeveer met iedereen spontaan een gesprek aanknopen, een heel relaxte sfeer.  Jammer genoeg heb ik niemand kunnen overtuigen om toch naar België te komen hoewel Belgische chocolade en
goedkope stella velen deed twijfelen aan hun keuze

Vrijdag 8 maart, was dan zoals gewoonlijk op vrijdag de dag om inkopen te gaan doen, eerst in de Queen Victoria Market, daarna naar de supermarkt...
's avonds dan een housewarmingparty, wat uiteraard ook altijd wel gezellig is...  Maar ik ben vandaag ook begonnen met mijn trip te boeken en ik moet zeggen dat ik nu toch wat beter op mijn centen moet gaan passen, want dat gaat niet goedkoop worden! 

Maar carpe diem is nog steeds mijn motto en daarom ben ik vandaag, zaterdag, toch nog maar even naar het strand getrokken om daar nog te genieten van wat wel de laatste mooie dag zou kunnen zijn...

10-03-2007 om 09:56 geschreven door Annelies  

Na onze picknick trokken we onvermoeibaar verder met één doel: de Lyre Bird zien.  Wat deze vogel zo uitzonderlijk maakt is dat hij eerst en voorla al vrij groot is om een vogel te zijn en dat hij een ongelooflijk mooie staart heeft (vergelijkbaar met een pauw maar minder impressionant), maar verder heeft hij ook als eigenaardige eigenschap dat hij geen eigen roep heeft, maar wel de roep van andere vogels nabootst.  Maar hier houdt het niet bij op: hij kan bovendien ook het geluid van een kettingzaag, een autoalarm of andere iets minder natuurlijke geluiden nabootsen.  En het was onze geluksdag: we kregen de Lyre bird te zien, weliswaar van ver en één keer van kortbij maar zeer vluchtig, maar het was de moeite waard.  Tijdens onze wandeling voelden we ons regelmatig in de jungle door de tropische vogelgeluiden en de apengeluiden die we soms hoorden (zeer twijfelachtig is wel of dit nu ook echt apengeluiden waren en ze niet geproduceerd werden door één of andere vogel, aangezien er in de Dandenong Ranges nog nooit apen gesignaleerd zijn)

Na een flinke wandeling namen we dan de trein terug vanuit Belgrave, de verdere stop op het spoor.  We waren allemaal zeer moe, maar hadden ook het bevredigend gevoel dat we deze kostbare tijd toch niet verloren hadden laten gaan.

Gezien de wet van Murhy, begaf de batterij van mijn camera het uteraard op het ogenblik dat ik mijn eerste foto in de Dandenong Ranges wou nemen.  Hopelijk krijg ik toch enkele foto's van de jongens te pakken.  Nota aan mezelf: neem steeds extra batterijen mee op dergelijke trips!

10-03-2007 om 09:35 geschreven door Annelies  

Het is weer weekend, de eerste lesweek zit er weer op.  Stilaan begint alles een beetje op zijn plaats te komen.  Ik heb vandaag ook voor het eerst mijn cursussen opengeslagen.  Vreemd hé!  Het Australische lessensysteem is net iets anders dan in Leuven.  Er wordt echt op je medewerking gerekend.  Aangezien ik nu nauwelijks kan volgen, heb ik dus beslist om ook echt mijn voorbereidingen te doen.
Aangezien het vandaag niet zo'n schitterend weer was (en de rest van de meiden (lees: Luiza en Josefin) een ongelooflijke hang-over hadden) hebben we deze middag een sex in the city-marathon gedaan   Leuk hoor, met 4 meiden!  Maar omdat we toch niet de hele dag binnen konden zitten, zijn Luiza en ik ook nog een wandeling gaan maken in Melbourne.  We hebben daardoor ook weer een Australiër leren kennen (je moet echt moeite doen om er geen te leren kennen)...  Maar ook ontdekten we dat de formula I eigenlijk 15 min. stappen van ons huis zal doorgaan.  Met andere woorden is daar nu al de sfeer op te snuiven van wat een ongelooflijk event zal worden: muziek, ferrari-standjes, promogirls... We hebben dan natuurlijk ook nog verder de stad verkend: grotendeels de mooie tuinen en parken en we zijn er weliswaar in geslaagd 5 huwelijken mee te maken... echt grappig!  Wel, ik kruip eens onder de wol... want morgen gaan we dan vooralsnog een uitstapje maken, maar dat is dan stof voor een volgend verslag...

Voor de niet zo opmerkzame geesten onder jullie wil ik nog even de aandacht vestigen op de links die ik heb toegevoegd aan mijn website naar mijn foto's.  Deze albums zijn echter nog helemaal niet volledig, want ik moet nog foto's uitwisselen met mijn medereisgenoten en huisgenoten, maar het is alvast een begin. 

Ciao!

03-03-2007 om 13:55 geschreven door Annelies  

De lessen zijn begonnen deze week...  Ik heb gelukkig maar 9u les en dit betekent dan ook woensdag en vrijdag geen les...  De lessen die ik tot nu toe heb bijgewoond, zijn echter niet gemakkelijk.  In tegenstelling tot mijn lessen in België, bestaat de groep van studenten hier maar uit 20 tot 50 studenten.  Het gevolg is dan ook dat er veel meer interactie is tussen de professor en de studenten.  De Australische studenten zijn hier duidelijk al meer aan gewoon en zij hebben natuurlijk ook het voordeel dat ze de Engelse juridische taal al machtig zijn, maar ik doe mijn best

Ik begin stilaan ook door te hebben hoe ik foto's op mijn blog kan plaatsen wat deze een beetje zou moeten opvrolijken...

Stilaan begint alles hier in zijn plooi te vallen en begint mijn leven terug een beetje regelmaat te krijgen.  Binnenkort zal ik dan waarschijnlijk ook lid worden van een orkest, zal ik weer danslessen gaan volgen en algemeen terug een beetje aan mijn conditie en lenigheid gaan werken, want na zoveel weken stilzitten, begint het weer enorm te kriebelen hoor! 

28-02-2007 om 04:25 geschreven door Annelies  

Hoihoi iedereen!

Deze week is het echt begonnen: het academiejaar...  Daarom moesten we er dit weekend natuurlijk nog eens extra hard van profiteren.  We trokken er dan ook samen opuit voor onze eerste grote trip: naar GREAT OCEAN ROAD.  Een must als je hier in Melbourne bent voor een half jaar.

We vertrokken vrijdag 23 februari.  Om 10u hadden we afgesproken bij het appartement van de Mexicanen (Maurizio en Alfredo), maar uiteraard was het 10.30u voor we eindelijk daar konden vertrekken.  We namen de tram naar st. Kilda (met al ons eten en water) van waaruit we dan verder zouden rijden met 2 huurwagens.  We waren met 10 personen en je kan dus al wel raden dat het behoorlijk krap zou worden .  Onze wagens waren gehuurd tegen 11u, maar ze waren er nog niet toen we daar aankwamen.  Met een vertraging van 2u konden we dan eindelijk vertrekken om 13.30u.  En als we toen dachten dat we alle pech voor die dag wel gehad hadden, dan waren we wel verkeerd....

In het begin was het voor de bestuurders even wennen aan het links op de baan rijden, maar Luiza was een goede bestuurder.  Ik had het volste vertrouwen in haar.  Via Geelong (1u rijden van Melbourne) zakten we verder af naar de kust om onze tocht aan te vatten in Torquay, bekend voor zijn surfstranden.  We brachten daar dan ook het grootste deel van onze namiddag door. Om 17.30u besloten we door te rijden, maar ook toen waren de goden ons niet gunstig.  We verloren de sleutel van één van de huurwagens.  Iedereen begon zich suf te zoeken op het strand, maar natuurlijk niet te vinden...  Het vervolg?  Een voorbeeld van Australische eerlijkheid.  Luiza verloor de sleutels dichtbij de auto, en aangezien de nummerplaat van de auto op het label stond, zou het niet moeilijk geweest zijn voor devinder om er gewoon met onze auto vandoor te gaan.  Maar dit deed hij gelukkig niet en hij gaf de gevonden sleutel af aan de mensen die op het grasveldje een barbecue hielden.  Zo kregen we dan uiteindelijk onze sleutel terug en na 20 minuten pure stress, die een eeuwigheid leken te duren reden we dan verder over de great ocean road...  Onze volgende halte: Bells Beach: het strand waar geloof ik de Point Break film werd opgenomen.  (Vraag me niet hoe of wat, want ik heb de film zelf niet gezien) M.a.w. weer een heel mooi surfstrand, en zeker wanneer je de surfers ziet liggen wachten op de juiste golf tegelijk genietend van de prachtige zonsondergang...  Het leven van een surfer moet toch zo hemels zijn   Na dit strand trokken we dan verder naar de plaats waar we die dag zouden slapen.  Ondertussen genietend van de mooie uitzichten over de zee en aan de andere kant de uitgestrekte bossen van Otway National Park, hopend dat we een koala of kangoeroe zouden zien (wat die dag spijtig genoeg niet gebeurde.

Onze slaapplaats, Great Ocean Road Backpackers in Lorne, had veel weg van een paradijs...  Grote bloemenstruiken, groene bomen en daartussen het geroep van allerlei vogels, met verscholen achter al het groen een aantal cottages en de jeugdherberg.  Aangezien het al 21.30u was toen we daar aankwamen, waren we natuurlijk uitgehongerd.  Snel wat pasta halen in de supermarkt.  Een ongelooflijk gezellige avond doorbrengen in de jeugdherberg. Dit maakte onze eerste dag perfect geslaagd...

Zaterdag 24 februari beloofde een drukke dag te worden en dus waren we al vroeg terug op pad.  Eerst reden we naar Eriskine Falls, een heel mooie waterval in ongerepte natuur.  Ik moet het de Australiërs nageven, zij weten wat het betekent zorg te dragen voor hun natuur.  Afgebakende paden, nieuw aangeplante vegetatie, dit allemaal om de natuur in evenwicht te houden.  Adembenemend resultaat! Onze volgende stop was Apollo Bay, 1 van de pittoreske havenstadjes langs de Great Ocean Road.  Na daar lunch te hebben gehad, wonnen we wat informatie in over het National Park en besloten we de Tree Top Walk te gaan doen.  Een wandeling tussen de bomen, op zo'n hoogte van 40 meter... echt wel een beetje griezelig.  Vooral als het hele ijzeren ding dan ook nog eens begint te bewegen door de wind (en zoveel wind was er niet!).  Nog nooit zoveel hoogtevrees gehad denk ik.  Hoewel het een relatief warme dag was, was hiervan niets te merken in de coole schaduw van de bomen...

Na de fikse wandeling in het bos (die eigenlijk niet zo fiks was, maar wel heel aangenaam), vonden we terug rust in de auto en konden we weer genieten van de adembenemende uitzichten.  Maar het hoogtepunt van de dag zou nog komen.  Om 19u kwamen we aan bij de 12 Apostels.  De hemel was helemaal overtrokken en even zag het er naaruit dat we niet veel van de sunset te zien zouden krijgen.  Daar kwamen we immers voor...  Het was behoorlijk koud op deze bewolkte avond en hierop waren we helemaal niet voorzien...  Maar we hielden vol: we moesten en zouden de zonsondergang meemaken... en ons wachten werd beloond.  Na een half uur begon de hemel open te trekken en aarzelend kwam de avondzon erdoor.   Dit leverde prachtige beelden op en elkaar verwarmend genoten we van een PRACHTIGE sunset!.

Koud, maar voldaan begaven we ons in het schemerdonker naar de volgende jeugdherberg in Port Campbell.  Toen we daar aankwamen waren alle winkels al gesloten en dus maakten we er een gezellig uitje van naar de plaatselijke pizza place.  Het enige wat open was op zaterdagavond.  Weerom een gezellige avond.  Mijn vemogen om allerhande raadsels op te lossen werd zwaar op de proef gesteld, maar ik stelde mijn medereizigers niet teleur

Na een verkwikkende nachtrust, stapten we op zondag 25 februari terug in de wagen voor het laatste eindje van de Great Ocean Road: Warnambool, het havenstadje van waaruit vroeger walvisjagers vertrokken, maar dat tegenwoordig een Whale Nursery huisvest. We gingen een kijkje nemen op de uitkijkpost, maar uiteraard geen walvis te bespeuren: het seizoen waarin je ze kan zien beperkt zich tot de winter.  Maar we weten dus nu al waar naartoe in de winter
Aangezien het niet echt mooi weer was, reden we rond lunchtijd dan maar weer terug richting Melbourne, aangezien dit toch ook nog zo'n 300 à 400 km was.  Juist voor Melbourne in te rijden, moesten we dan ook nog de schaafplekken verdoezelen veroorzaakt door een paaltje dat "plots" in het midden van de struiken stond.  En we leverden de auto's zonder verdere problemen weer af, namen de tram naar huis, ploften in de zetel en aaaaaaaaaaaaaah....  Het was een zalige trip!!

27-02-2007 om 00:00 geschreven door Annelies  

Vandaag is het al 22 februari.  Maar omdat het weeral zo schandalig lang gelden is dat ik nog een verslagje heb neergeschreven, zal ik voor jullie even terugblikken op de eerste weken in ons huisje in Parkdrive, dat eigenlijk wel een vrij groot huis is.  We hebben net ons internet gekregen vandaag en dus met wat geluk, wanneer de simpele modem aangevuld is met een router met wireless internet, zullen jullie binnenkort eindelijk wat meer van me horen en zien.

Dinsdag 13 februari, daar waren we gebleven in het vorige verslag.  Eigenlijk valt er weinig te vertellen over deze dag.  Het was voor ons echter wel een heel belangrijke dag: de dag waarop je eindelijk die grote valies kan uitpakken en je daardoor terug een soort ‘home’ krijgt: je eigen kamer, eigen bed,…  Die dag gingen Luiza en ik naar Big W: een winkel waar ze zowat alles hebben: te vergelijken met ikea maar minder stijlvol en goedkoper.  We kochten een dons, een kussen en nog van die grote spullen die eigenlijk te groot zijn om mee op de tram te nemen.  Je kan dan ook wel best geloven dat dit een heel avontuur was.  Om te vieren gingen we die avond uiteten in Lygon street: een ongelooflijk gezellige straat vol met Italiaanse restaurantjes, heerlijk!  Ondertussen waren we met 4 meisjes in het huis en dit zou ook zo blijven voor de eerste week: Luiza (brazilië), Eline (Nederland), Josefin (Zweden)

Woensdag 14 februari.  Eerst was er de grote schoonmaak van de keuken, want ik denk niet dat de aziaten die voor ons het huis bewoonden van schoonmaken en afwassen kaas gegeten hadden.  Daarna was er dan briefing voor de internationale studenten, over wat ons te doen stond de komende week.  Het beloofde een drukke week te worden!  Nogmaals reden om te vieren met de girls of meninas (meisjes in Portugees).  De keren dat ik de girls schrijf refereer ik waarschijnlijk naar deze meisjes: Dalia en Eline (Nederland), Alina (Frankrijk), Josefin (Zweden), Anne (Denemarken), Luiza en ik.  We gingen deze avond peking duck eten.  Melbourne staat namelijk bekend voor zijn culinaire lekkernijen met de merkwaardigheid dat deze lekernijen geenszins typisch Australisch zijn, maar wel van overal te wereld.  Ik kan jullie dan ook vertellen dat Chinatown  in Melbourne wel 10x zo impressive is als Chinatown in Antwerpen. (We hadden trouwens afgelopen week ook de eer te kunnen meegenieten van de festiviteiten en de sfeer rond “Chinese New Year”.  Melbourne telt heel veel Aziatische inwoners en er werd dan ook uitbundig gefeest.

Donderdag 15 februari.  Nog een vrij dagje om even wat uit te rusten en waar kan dit beter dan op het strand?  Het mooie weer (30-35° en stralend blauwe hemel) leent zich hier uitstekend toe.  St. Kilda Beach (Suburb van Melbourne) is op 40 min verwijderd van het noorden van de stad, waar de campus en ook ons huis gelegen zijn) .  De plannen om die avond de stad in te trekken werden enigszins verstoord door de voet van Josefin.  Door een onderhuidse infectie werd deze helemaal paars en gezwollen en dit leidde tot lange wachttijd in de wachtzaal bij de spoeddienst.  Uiteraard kwam alles wel in orde….

Vrijdag 16 februari.  Het startschot voor de O-week.  Vele faculteiten deden vandaag al hun inschrijvingen, maar voor de rechtenstudenten was het wachten tot maandag.  Maar aangezien O-week begonnen was, was vrijdag ook voor ons reeds een drukke dag.  Omdat we dit fenomeen niet kennen in België, zal ik proberen kort even uit te leggen wat de bedoeling van het systeem is.  Gedurende O-week zijn er tal van colleges aan de gang (lectures) over algemene onderwerpen bvb. IT at Uni, Introduction to the library, Writing for Assessment en speciaal ook voor internationale studenten de DELA test om je Engelse talenkennis te kunnen evalueren.  Daarbuiten heb je ook tal van free stuff die op de campus worden aangeboden door de verschillende studentenclubs met bijvoorbeeld ook Clubs&Society Carnival waarop de verschillende clubs proberen hun leden aan te trekken.  Deze clubs gaan van Chocolate club tot more beer club over de aziatische club.  Echt voor ieder wat wils dus.  Dit situeert zich allemaal tussen de gebouwen op de campus en je kan dan ook wel aannemen dat het daar met dit aangename weer een gezellige drukte is.

Zaterdag 17 februari.  Nog een stranddag.  Deze keer naar Brighton beach:iets verder weg van de stad, maar met de trein opnieuw niet meer dan 40 min.  Het ongelooflijk helblauwe water maakt deze stranden  toch wel tot een waar paradijs dezer dagen van hitte.  De avond kwam al snel en terwijl mijn andere huisgenootjes gingen clubben ging ik naar een verjaardagsfeestje van een Noor, Auden, die ik leerde kennen op de Welcome.  Ik zag dan ook talrijke andere vrienden van op de Welcome terug (Elizabeth (Noorwegen), Brian (Ierland), Maiko (Hawaï), Nathan en Jason (U.S.), Aaron en Pascale (Canada)) en had een ongeloolijk leuke avond ;-)

Zondag 18 februari.  Nog een stranddag?  Mmmmm dat wist ik toch niet zo goed…  Maar uiteindelijk is het er uiteraard weer één geworden.  Het was heel laf die dag wat dan ook resulteerde in een onweer in de avond.  M.a.w. geen zin om je al puffende voort te slepen in de stad en dus dan ga je maar naar het strand.  Dit keer naar Port Melbourne, dat ongeveer even ver ligt als St. Kilda.  Dat strand was toch wel het beste tot nu toe… Het grote gemak in Melbourne is dat alle winkels op zondag gewoon open zijn.  Geen probleem dus om na het strand nog even de supermarkt binnen te springen.  De grote supermarkt in de stad, moet ik hier misschien bij vermelden, is wel open tot 24u  ’s nachts… echt wel een handigheidje.  Alcoholische dranken echter worden na een bepaald uur niet meer verkocht en kunnen bovendien ook niet verkregen worden in de gewone supermarkt, maar wel in een aparte drankenhandel die permanent wordt bewaakt door een security-guy.  ’s Avonds een uitje met de girls naar Federation Square: echt gezellig is de stad zo ’s avonds met al die lichtjes….

Maandag 19 februari.  Mijn inschrijvingsdag en de mogelijkheid om in te tekenen voor de International Law students society.  Gratis lunch (verzorgd door de faculteit) en de mogelijkheid om iedereen beter te leren kennen.  Ik had wel een aantal problemen met het inschrijven aangezien ik blijkbaar ingeschreven was  als postgraduate (dit betekent dat je al een ander master diploma hebt).  Dit was echter geen te groot probleem en uiteindelijk ben ik dus ingeschreven geraakt als undergraduate.  Die avond was het even tijd om te pauzeren en bleven we lekker gezellig thuis, voor de tv hangen.

Dinsdag 20 februari.  Eline’s verjaardag.  Uiteraard weer een drukke dag at Uni, maar ’s avonds zouden we allen samen Elines verjaardag gaan vieren.  Het was misschien wel de meest gezellige avond tot hiertoe (of een van de gezelligste).  We spraken om 6u af om samen te gaan picknicken in één van de mooiste parken van Melbourne (eigenlijk kan ik dit niet zeggen, want ik ben nog maar in 1 ander klein park in Melbourne geweest, maar wat ik bedoel is dat het één van de mooiste parken is die ik ooit gezien heb) “The royal botanic gardens”  We sleepten al het eten dat Eline gaan kopen was gedurende de dag op de tram mee naar ginder en het was ongelooflijk.  Zoveel eten, zulk een mooi decor: een avond werkelijk om van te genieten: Amazing!!!!   Ik weet dat ik dat woord al veel te veel gebruikt heb, maar hier zijn gewoon geen andere woorden voor.  Ik hoop dat de foto’s enigzins een idee geven van wat ik bedoel…

Woensdag 21 februari.  Ik besloot voor mezelf dat ik wel een day of verdiende en gunde mezelf dus nog enig genot van de laatste solden die hier op dit ogenblik nog aan de gang zijn.  Tot mijn groot plezier kon ik ook vaststellen dat maat 35 (of 5 in Australische maat) niet zo ongewoon is en dat koopjes hier ook echt de betekenis koopjes heeft.  Ik kocht dan ook 2 paar slippers voor $20 wat dus tussen 10 en 15 € is!!  Ook heb ik mezelf toegestaan een zomerjurkje te kopen in Australian style.  Een weetje over de mode hier: Het is heel gewoon dat je in casual dressing, voor de meerderheid van de mensen dus de hele dag, gewoon shorts met flipflops draagt.  Wat bij ons dus de strandmode bij uitstek is, is in Melbourne zowat de alledaagse mode.  Een grote verschil echter met ’s avonds.  Melbourniaanse meisjes zijn heel erg modebewust en dat is ook zeer merkbaar in de pubs en clubs ’s avonds.  Ook als studente kan je het niet maken ’s avonds onopgemaakt de deur uit te gaan…

Donderdag 22 februari.  Dat is vandaag.  Eindelijk ben ik bijgeraakt.  Vandaag was opnieuw een Uni-dag.  Maar in de namiddag: free gelati!!!  Lekker lekker…  En vanaf vandaag hebben we dus ook internet in ons huis, maar voorlopig beperkt dit zich tot 1 computer op de grond in de gang, maar we are working on that…. J

Voila….

CU next time of nu misschien ook op msn…

Ciao!

22-02-2007 om 09:27 geschreven door Annelies