Ondanks mijn passie voor schrijven ben ik er nog nooit in geslaagd iets op papier te zetten dat mensen ook echt boeit. Ik heb al wel meer dan eens gehoord van mensen dat ik talent heb, maar nooit heb ik echt begrepen waar ze zich op baseerden. Het enige dat ik schreef voor publiek waren opstellen van maximum drie bladzijden voor wedstrijden en één enkele keer schreef ik een gedicht als taak voor Nederlands waar de leerkracht behoorlijk geëmotioneerd door was. Dat gedicht ben ik natuurlijk al verloren. Ik heb nooit echt nood gehad aan het feit dat mensen mijn schrijfsel lazen en het waardeerden. Maar met het ouder worden heb ik geleerd dat zoiets soms wel een goed gevoel geeft. Ik las ooit eens een stukje dagboek voor aan Kenneth, en dat voelde goed. Gewoon het idee dat iemand weet wat er in mijn hoofd afspeelt en me dan ook nog een beetje probeert te begrijpen, voor een puber als mij doet dat wel iets denk ik. Waarschijnlijk is dat ook de reden dat ik blog. Niemand in mijn vriendenkring - buiten Joris - weet hiervan. Ik heb geen idee wie al mijn onzin leest, maar ik weet dat er wel ergens iemand moet zijn die mijn schrijfsels leest en denkt: 'ik begrijp haar'. Volgens mij is dat ook de enige rede waarvoor mensen schrijven, eender wat. Het is onzin als iemand zegt dat hij of zij, geheel voor anderen schrijft. Iedereen doet het voor een stukje ook voor zichzelf, dat kan niet anders.
Terwijl ik terugkijk op mijn dag probeer ik hopeloos mijn iTunes deftig te installeren. In de drie jaren dat het op onze laptop staat heb ik er -buiten het begin- nog nooit problemen mee gehad. Maar nu doet het geen zak meer. En geloof me, voor mij als muziekfreak is dat echt een ramp. Vandaag is net als de afgelopen dagen volledig niet boeiend. Dat is te danken aan het slechte weer waardoor zowat niemand nog de deur uitkomt. Zeker niet in ons gezin. Mama vindt het te gevaarlijk om met sneeuw en ijs op de weg te rijden. Ik kan haar daar wel wat in begrijpen maar komaan, de hele dag níéts doen? Ik ben vandaag één enkele keer buiten geweest om mijn inschrijvingsgeld van tienerwerking naar een leider te brengen. Maar veel interessants was daar ook niet aan. Oké, ik heb gemerkt dat Thoma's moeder er wel érg jong uitziet voor haar leefdtijd - Thomas is er negentien, maar zijn moederlief ziet er amper vijfendertig uit, iets wat mij niet zo logisch lijkt-. Maar dat is het dan ook. Als het weer zo blijft, zal ik niet eens kerstmis 'vieren' met moeke. Ik zou dat heel erg fijn moeten vinden aangezien het er altijd niet naar mijn wens verloopt, maar zoals elke andere puber hou ik ook nog wel van cadeautjes. Mijn iTunes werkt nog altijd niet, en ook msn heeft het al begeven, wat heb ik toch een hekel aan vandaag.
Can't sleep, cause everything's changing You don't want to leave things behind
Cant breath 'cause too many things going on going wrong in your life.
Tears in your eyes, Sweet goodbyes.
I know how you feel right now Losing dreams you've come to care about I know what you need right now You need to come on home so I can hold you tight.
Get you through the night I'll get you through the night
Wake up, the sun's shining bright Let's go out of bed, into the light. Shape up, we won't forget still there's lots of love left to hold tight.
Tears in your eyes, Sweet goodbyes.
I know how you feel right now Losing dreams you've come to care about I know what you need right now You need to come on home so I can hold you tight.
Get you through the night
Everything of love between us, will get us through the night All the things we've lost will teach us, see the pretty things in life All the places that we've been to The people we relate to All the love that we give in to
Blow the tears from our eyes Sweet goodbyes
I know how you feel right now Losing dreams you've come to care about I know what you need right now You need to come on home so I can hold you tight
I know how you feel right now Losing dreams you've come to care about I know what you need right now You need to come on home so I can hold you tight.
Nu nieuwjaar weer aan de deur staat kan ik niet veel anders doen dan alvast beginnen met mijn lijst vol goede voornemers die doorheen deze laatste 2 weken als maar langer zal worden en waar uiteindelijk helemaal niets van in huis komt. Toch weerhoudt dat er mij niet van om er weer eens lekker veel tijd en moeite in te steken ;D
- ik zal mijn tijd niet meer verspillen aan goede voornemers maken waar ik me toch niet aan houd. - ik zal mijn neus uit de zaken van andere mensen houden. - ik zal mijn haar niet meer in een foute kleur laten verven. - ik zal Vincent nooit nog mijn fiets lenen want dan zie ik hem toch niet meer terug. - ik zal voortaan niet meer zo agressief zijn in het klaslokaal. - ik zal me na school niet meer volproppen met eten. - ik zal Kenneth het beste jaar van zijn leven schenken tot nu toe. - ik zal geen kleren meer kopen die ik toch niet zal dragen. - ik zal nooit nog proberen mijn bles zelf te knippen.
Papa schept sneeuw, mama maakt het eten en Koen schrijft voor de laatste keer in zijn jonge leven nieuwjaarsbrieven. Het is al jaren geleden dat ik nog nieuwjaarsbrieven heb moeten schrijven. En nog langer geleden dat ik ze heb voorgelezen. Ook al was ik nog een kleine Kristien, ik vond altijd dat nieuwjaarsbrieven voorlezen op Kerstmis om nadien je cadeautjes te krijgen, niet veel meer was dan je compleet belachelijk maken. Ik kon er niet tegen dat mensen naar me keken en had een hekel aan de 'kijk hoe groot ze al is geworden!'-blik van moeke. Ze zag me elke zondag, het was onzin om plotseling met Kerstmis te merken dat ik gegroeid was. Ik kreeg altijd een rood hoofd en geneerde me wanneer ik een cadeautje kreeg en iedereen we in de gaten hield om te kijken wat erin zat, ookal wisten ze dat goed genoeg. Ik kon mezelf dan nooit een houding geven en forceerde altijd dezelfde pijnlijke glimlach waardoor moeke en vake vaak niet wisten of ik wel blij was met hun cadeautjes. Daarom vraag ik nu voor kerstmis altijd dingen waar ik meteen mee aan de slag kan zodat mensen niet de godganse tijd me gaan zitten begapen. Vorig jaar vroeg ik een dagboek waar ik toen de volledige avond heb in zitten schrijven, niemand die me lastig viel. Sinds ik een klein nichtje heb is er veel veranderd aan de kerstsfeer. Ineens draait alles om dat kleine mormel en zoeken mijn kleine broer en mijn neef steeds manieren om ook nog wat aandacht te krijgen. Ze stoten 'perongelijk expres' dingen omver zodat iedereen merkt dat zei er ook nog zijn. Moest de radiator niet zo hoog staan, zou er niets meer zijn van de 'warme sfeer' van vroeger. Nog vijf dagen te gaan voor die marteling. Laten we aftellen.
Ik dacht altijd dat nachtmerries begonnen in je slaap, niet bij het ontwaken, de trap aflopen en zien dat de volledige straat een wit tapijt is. Ja, allemaal heel erg mooi, maar de gedachte dat ik de volledige dag de deur niet uitkan zonder te veranderen in een wandelende sneeuwpop, is ronduit afschuwelijk. Mijn dag is vandaag dus begonnen met een: 'oh god, ik moet effe gaan zitten.' Iets wat normaal enkel voorkomt bij het eerste afspraakje met een jongen waar ik dat moment totaal gek van ben, wanneer ik uit een misselijkmakende attractie kom in een pretpark of wanneer ik mijn rapport ontvang.
Momenteel zit ik volledig geïrriteerd achter de computer en probeer me wat te amuseren met allerlei onnuttige spelletjes. Ik heb zin om heel erg hard te roepen en mensen te slaan. Mama maakt lawaai in de keuken met allemaal potten en pannen die ze laat vallen, en Koen heeft een gekleurd flubberding gevonden waarmee hij allemaal nepscheten laat. Ik voel me verschrikkelijk, ik ga kotsen.
Kenneth is weer thuis en dus terug in staat om te sms'en. Ik weet dat ik me goed zou moeten voelen, maar dat doe ik níét. Ten eerste weet ik niet goed wat zeggen omdat ik weet dat ik me waarschijnlijk weer veel te dramatisch gedragen heb in de berichten die ik hem stuurde terwijl zijn gsm afstond. En ten tweede voel ik me verschrikkelijk omdat ik gewoon nooit eens normaal kan reageren op dingen. Ik ben bang dat ik op die manier iedereen waar ik om geef zal verliezen, en dat is het laatste wat ik wil.
Mensen vragen soms wel eens: 'Als je iemand anders zou mogen zijn voor één dag, wie zou je dan zijn?' Dat is zo het moment dat iedereen begint te fantaseren over zijn of haar leven als wereldbekendheid. Ik zou niemand willen zijn. Ik zou gewoon, willen kunnen kijken in mensen hun gedachten en weten hoe ze echt zijn. Ik wil dieper kijken dan de verpakking van iemand, de eeuwige glimlach of de onbreekbare stoere blik. Toen ik vroeger nog een klein meisje was vroeg ik dikwels aan mensen: 'Ben je verdrietig?' of 'Ben je blij?' wanneer er iemand niet echt iets uitstraalde. Dat zijn dingen die tegenwoordig de mensen maar amper vragen. Ze durven niet, ze willen niet, ze kunnen niet. Moest iedereen tegen elkaar zeggen hoe ze zich voelden, zou alles veel makkelijker gaan. Vreemd toch hoe iedereen zichzelf verbergt en zich zo volledig wegcijfert? Maar langs de andere kant, moest iedereen zomaar zijn gevoelens uitspreken, zouden er wel meer mensen gekwetst worden. Denk ik. Niet iedereen kan kiezen wat zijn hart hem/haar zegt, en wat het hart zegt is niet altijd wat het hoofd wil.
Ik heb een hekel aan het eindigen van de dag. Ik loop steeds rond dat ik mij verveel en dat er niets te doen is, maar wanneer het avond is, besef ik dat ik nog een tigtal dingen wil gaan doen, maar daar is het dan telaat voor. Ik zit nu met roodomrande ogen achter de computer en snotter wat in mijn zakdoek. Om één of andere rede heb ik een echte rotbui vandaag die ik dan ook nog eens heb uitgewerkt op Kenneth. Natuurlijk heb ik er spijt van, maar ergens is het ook gewoon zijn eigen schuld. Normaal zou hij blijven tot zowat middernacht, omdat zijn ouders naar een feestje van de hondenschool moesten. Ik was natuurlijk megablij enzo, maar om 7uur stond Kurt hier aan de deur om Kenneth mee te nemen naar het feestje. Oh fijn, laat mij maar achter ofzo! Precies nu is ook nog eens meneer zijn gsm kapot. Ik voel mij het eenzaamste meisje op de wereld vandaag, wat een rotavond.
Ik het algemeen ben ik niet zo iemand die veel herinnert uit haar jeugd. Sommige dingen zijn blijven hangen door de jaren heen zonder reden. Zoals dat ik vroeger altijd met Tom, Bart en Matthijs taartjes maakte van zand en dat ik moest huilen in het eerste leerjaar omdat ik Charo haar rollerskates niet mocht gebruiken. Dat Arne vroeg of hij met mij mocht trouwen en dat ik een pestkop was. Het enige wat ik heb onthouden dat ik eigenlijk liever zou vergeten, is een droom die al jaren door mijn hoofd blijft spoken. Niet dat ik hem steeds opnieuw droom ofzo, maar ik denk er echt verschrikkelijk vaak aan. Zomaar ineens, zonder aanleiding.
Ik zat op een bankje aan de kust. Een grijs bankje, ik droeg een wit kleedje. Naast mij zat een oude man met een labrador en een stok. Het bankje stond op de dijk, ik was zeker dat het een dijk was, ook al zag ik nergens strand, zee, duinen of appartementen. Naast het bankje stond een vuilbak. Zo'n groene met een wit mannetje erop die iets weggooit. Van die vuilbakken die overal in Vlaanderen te vinden zijn. Ik zat daar met de man op het bankje en ik keek naar mijn kleedje, ik weet niet naar waar de man keek, maar hij leek in ieder geval geen intresse te hebben in mij. Toen liep ineens mama voorbij. Ze droeg ook een wit kleedje. Plotseling was er aan de andere kant van het bankje een lijnbus gestopt, de deuren waren open. Mama liep naar de bus terwijl ze een beetje rondkeek, maar ze keek niet in mijn richting. Het maakte me bang. Ik trok aan de rand van mama's kleedje, ik wou iets tegen haar zeggen, maar ik wist niet wat. Mama keek op, maar niet naar mij. Toen liep ze verder, en wanneer ze op het trapje van de bus stond, werd ik altijd wakker.
Het is op tv, op de radio, België is helemaal in de ban van de sneeuw die sinds vanmorgen over het land trekt. Hier in Tessenderlo is het nog maar enkele uurtjes aan het sneeuwen dat ik vind het goed zo. Terwijl ik mij aanmeld op msn merk ik dat bijna mijn volledige online contactenlijst uit nicknames bestaat waarin iedereen vermeld hoe geweldig het is dat het eindelijk sneeuwt. Oh alsjeblieft. Eigenzinnig zoals ik ben verander ik mijn nickname in: 'ja het sneeuwt, boeie?' Ondanks mijn liefde voor de winter, ben ik niet zo'n fan van de sneeuw. Hij werdt de laatste jaren veel te intiem met me. Vorig jaar was het namelijk een sport bij mij op school, om mijn trui vol sneeuw te stoppen, het was gewoon de hel. Ik denk niet dat er ooit één van mijn 21 klasgenoten beseften wat ze eigenlijk gedaan hadden. Vaak zat ik trillend in de klas zonder een woord uit te brengen. Mijn nek was ongevoelig door al de sneeuw die in de kraag van mijn trui was blijven hangen en mijn rug deed pijn van het ijswater dat gans de tijd van mijn nek naar mijn achterste liep. Soms had ik echt zin om te huilen, maar uiteindelijk wist ik het altijd nog net tegen te houden. Vandaar dat ik nu liever geen sneeuw zie, hoe mooi een witte kerst dan ook mag wezen.
Weten dat de examens voorbij zijn geeft een dubbel gevoel. Langs de ene kant is het fantastisch om te beseffen dat je niet meer hele namiddag hoeft te leren, maar langs de andere kant ga je denken van: 'maar waar moet ik mijn dagen nu met vullen?' Kenneth is bij Axel-Jan en Bo bij David, ik zit dus alleen thuis en kijk weer domme tienerseries. Vandaag ben ik volledig onder invloed van 'OC', de dvd's van One Tree Hill waren op in de bib. Papa is net thuis gekomen en alweer heeft hij niets bij zich. Al 2 volledige namiddagen rijdt hij rond in heel Limburg en omstreken om een kerstcadeau voor mama te kopen, maar hij lijkt het maar niet te vinden. Mama is niet eens van plan om iets voor papa te kopen.
Terwijl mama in een reiscatalogus van Carolus luidop alle bestemmingen voorleest bedenk ik mij dat ik eigenlijk helemaal niets te zeggen heb. Er is geen oorlog of één of andere verschrikkelijke natuurramp die het verloop van ons leven volledig in de war stuurt en waar massasveel over te vertellen valt. Ondanks al het gedoe om de opwarming van de aarde, is er helemaal niets speciaal aan de eenentwintigste eeuw. Zelfs ik als puber uit Limburg weet dat. Ik zit momenteel midden in de examens, enfin, morgen heb ik mijn laatste. Ik snak naar massas vakantie. En veel eten, ik heb honger, ik wil eten. Het is nog maar kwart na twee, verdomme. Ik sabbel op de punten van mijn haar en ben teleurgesteld dat het niet echt helpt aan mijn rammelende maag en dat ook de kleur er niet van afgaat. Hoogstwaarschijnlijk zat mijn kapster in een kleurenblinde periode toen ik haar eergisteren vroeg om mijn oranje lokken dit keer eens gewoon saai bruin te verven. De flauwe grappen over 'ros goed, poept goed' en 'vuurtoren', hingen mij de afgelopen maanden zo de keel uit dat ik nood had aan iets neutralers. Blijkbaar makkelijker gezegd dan gedaan, toen ik terug naar huis liep besloot ik nooit nog naar de kapper te gaan, mijn haar was zwart. Mijn allerliefste klasgenootjes geven me nu de troetelnaam 'emokid'.
Ik fiets neurieënd door de donkere stilte. Er is amper een auto op de weg, de straatlandaarns kleuren de omgeving oranje. Ik geniet ervan. En nog hard ook. Even durf ik zelfs mijn ogen dicht te doen, het is toch zo rustig, dat de kans op een ongeval nihil is. De stilte en de nacht stellen me gerust, het lijkt alsof ze me kennen, beter dan wie dan ook. Ik rijd langzaam, heel langzaam. En probeer alle gedachten op een rijtje te zetten. Ik denk dat ik nu begrijp waarom ik het puber zijn zo erg haat en er toch zo van hou. Als puber word je verliefd, tientalle keren, op tientalle mensen. En er worden tientalle mensen verliefd op jou. In de pubertijd is 'houden van' nog zeldzaam. Sommige mensen begrijpen gewoon niet wat het eigenlijk inhoud en gooien ermee rond alsof het de krant is. Maar langs de andere kant is het wel zo, dat door al dat verliefd worden, je sneller gekwetst wordt, veel sneller. Zeggen dat je voor altijd bij iemand zal blijven, is onzin. Niemand weet wat de toekomst brengt, niemand weet wat een ander nog zal gaan voelen. "Verdomme!" gil ik plots. Ik weet niet waarom, het ontsnapte ineens. Ik hoop dat iedereen in de omgeving het heeft gehoord. Ik hoop op een fragment zoals in een film, dat iedereen naar buiten komt en met me mee roept, een kreet naar de hemel toe. Om god te laten weten hoe klote het leven is. Neen, ik geloof niet, toch niet in god altans. Ik geloof enkel en alleen in het lot. Ik draai af, rij de oprit op, ga naar binnen. Taart, lekker. - kristien (;
Toen ik jonger was, wou ik altijd groter worden, ouder worden, er beter gaan uitzien, cooler zijn. Zijn zoals de meisjes die ik op tv zag of in de 'grote' school. Als ik daar nu aan terugdenk, heb ik er spijt van dat ik toen niet de tijd genomen heb om ervan te genieten dat ik nog geen zorgen had. Als ik kon, ging ik nu meteen terug, klein zijn. Maar ergens ben ik ook wel trots op het ouder worden. Ik leer dingen bij, word gekwetst, kwets lekker hard terug. Het leven is geven en nemen, winnen en verliezen. We zijn er ons niet altijd van bewust, maar het zijn vaak de dingen die ons pijn doen, die ons maken zoals we nu zijn. We moeten nemen wat we krijgen, en geven wat we hebben, alles gaat zo al snel genoeg voorbij.
Hier zit ik dan weer in de zetel, de pc op mijn schoot en een muffin in mijn hand. Hmm muffins, i like it! Sinds vorig jaar heb ik een ziekelijke obsessie voor eten, geen idee waar het vandaan komt. Al maar een geluk dat ik niet zó snel bijkom. Zoals elke woensdag heb ik net zowat op mijn knieën moeten gaan om de laptop eventjes van mijn broer te verlossen, wat alles behalve gemakkelijk is. Vandaag naar school geweest en gemerkt hoe mensen verschillen van elkaar. Terwijl ik de speelplaats opslof in mijn sneakers, jeans & supermantrui, zie ik een klasgenoot van me lopen op metershoge pumps, een kort rokje en een kort leren vestje. Dat zijn zo van die momenten dat ik denk 'goeie god'. Mijn school is nogal een 'schijtschool' als ik het zo mag noemen. Het kan ook gewoon aan de gemeente liggen, ik weet niet wat het is. Maar bij ons op school krioelt het van de leerlingen die altijd een mening over alles hebben, en dan meestal nog lekker negatief ook. Iedereen denkt dat ze het zijn, en laten dat dan nog eens enorm merken ook. Het is niet bepaald het soort school waar je een hartsvriendin gaat vinden, iedereen doet zich anders voor om erbij te horen. Ik bijt nog eens van mijn muffin, zalig. Terwijl ik me bedenk dat ik eigenlijk met huiswerk zou moeten beginnen dwaalt mijn blik af naar mijn tekenspullen. Sinds we terug tekenles hebben op school, ben ik er weer helemaal weg van. Ik vind het geweldig om te beginnen met een aantal lijntjes, en zo een prachtige tekening te maken. Soms kan ik niet geloven dat ik het zelf gedaan heb, dan ben ik dus ook ontzettend trots op mezelf. "Kristien joh, 'tis 2 uur, ik mag terug!" Koen schudt kwaad aan mijn arm. Hij is er al 11, maar soms lijkt hij echt nog een kleutertje dat absoluut zijn zin wil krijgen, maar waarschijnlijk is iedereen dat wel eens. Ciaoooooooooooo x
"De herfst is begonnen," zei mama enkele dagen geleden. Dit is geen herfst meer, dit is winter, serieus. Het is ijskoud binnen en buiten regent het pijpenstelen. Niet te doen zeg ik u. Niet bepaalt wat je van een verlengd weekend verwacht eah. Dit is dus zo weer één van die dagen, dat ik bruis van de energie, maar niets te doen heb. Vanmorgen dacht ik eens te gaan experimenteren met een nieuwe shampoo van nivea, waarvan er een monstertje bij ons thuis in de kastzat, wat ik beter niet gedaan had. Oké, mijn afgeschoten ros haar glanst misschien een héél klein beetje meer, maar het stinkt gelijk de pest. Ergens in de zomervakantie heb ik eens hoe vettiger hoe prettiger gespeeld, mijn haar riekt nu net hetzelfde als toen. Diamond Gloss Shamoo van Nivea is dus alles behalve een aanrader. Hoe verder de dag vorderde, hoe miserabeler hij voor mij is geworden. Ik kreeg van mama een preek over dat ik harder moest werken voor school en dat ik te brutaal antwoordde. Volgens mij is er gewoon iets mis met haar oren, ik doe altijd mijn best een deftig gesprek te voeren. Eventjes later had ik ruzie met mijn jongere broer en eer lap van mama tegen mijn achterhoofd. Ruzie met mijn kenneth, koppijn, discussie met broer. Het leven van een puber is zwaar, erg zwaar. Het gaat steeds maar harder regenen en ik heb het idee dat mijn achterste zo dadelijk aan de stoel gaat vriezen, dit is écht niet meer normaal. Het kan natuurlijk ook zijn dat ik ziek aan het worden ben, wie weet.
Dag tyger, ik ben Kristien, the girl with a story. Ik ben het soort puber met een ongezoute mening & een klein hartje. Nu ben ik 14 jaar, ik wil met dit blog doorgaan tot op mijn 60ste ofzo. Misschien zelfs langer. Als deze blog je niet boeit, mag je gerust op het rode kruisje klikken rechts boven aan, anders lees je gewoon maar verder. Have fun ;D - kristien.
Het is op tv, op de radio, België is helemaal in de ban van de sneeuw die sinds vanmorgen over het land trekt. Hier in Tessenderlo is het nog maar enkele uurtjes aan het sneeuwen dat ik vind het goed zo. Terwijl ik mij aanmeld op msn merk ik dat bijna mijn volledige online contactenlijst uit nicknames bestaat waarin iedereen vermeld hoe geweldig het is dat het eindelijk sneeuwt. Oh alsjeblieft. Eigenzinnig zoals ik ben verander ik mijn nickname in: 'ja het sneeuwt, boeie?' Ondanks mijn liefde voor de winter, ben ik niet zo'n fan van de sneeuw. Hij werdt de laatste jaren veel te intiem met me. Vorig jaar was het namelijk een sport bij mij op school, om mijn trui vol sneeuw te stoppen, het was gewoon de hel. Ik denk niet dat er ooit één van mijn 21 klasgenoten beseften wat ze eigenlijk gedaan hadden. Vaak zat ik trillend in de klas zonder een woord uit te brengen. Mijn nek was ongevoelig door al de sneeuw die in de kraag van mijn trui was blijven hangen en mijn rug deed pijn van het ijswater dat gans de tijd van mijn nek naar mijn achterste liep. Soms had ik echt zin om te huilen, maar uiteindelijk wist ik het altijd nog net tegen te houden. Vandaar dat ik nu liever geen sneeuw zie, hoe mooi een witte kerst dan ook mag wezen.
