Het leven leerde me te koesteren wat ik had, te aanvaarden wat ik kreeg en te leren loslaten. Ik ben nooit goed geweest in het goede te doen en heb vaak de neiging gehad gewoon op het foute pad te blijven. Het is toch veel makkelijker om nergens zorg voor te dragen en gewoon het leven te verpesten dan steeds te moeten werken voor het goede, en ook dan nog gekwetst te worden? Ik heb altijd maar geprobeerd goed voor iedereen te zijn maar kreeg nooit iets terug. Geen begrip, geen warmte. Maar soms zijn er dan zo van die momenten dat er plotseling iemand is die zegt: hé, ik wil je helpen. Sommige van die mensen hebben dat ook echt gedaan, en hen wil ik bedanken. Het is vaak niet te beschrijven wat bepaalde mensen met je doen, zo intens is het. Ik heb het nu vooral tegen één persoon. Ik ken hem nog maar pas, en toch heeft hij meer in me losgemaakt dan ik had gewild. Hij heeft me laten inzien dat er nog wel mensen zijn die iets goed voor andere willen. Hij heeft me geleerd de goede kant van dingen te zien en niet te snel de moed op te geven. Hij heeft me laten lachen en is er altijd voor me geweest. Hij heeft een plaatsje in mijn hart, voor altijd. Dankjewel, jij, persoon die net datgene voor me was wat ik nodig had.
Ondanks mijn passie voor schrijven ben ik er nog nooit in geslaagd iets op papier te zetten dat mensen ook echt boeit. Ik heb al wel meer dan eens gehoord van mensen dat ik talent heb, maar nooit heb ik echt begrepen waar ze zich op baseerden. Het enige dat ik schreef voor publiek waren opstellen van maximum drie bladzijden voor wedstrijden en één enkele keer schreef ik een gedicht als taak voor Nederlands waar de leerkracht behoorlijk geëmotioneerd door was. Dat gedicht ben ik natuurlijk al verloren. Ik heb nooit echt nood gehad aan het feit dat mensen mijn schrijfsel lazen en het waardeerden. Maar met het ouder worden heb ik geleerd dat zoiets soms wel een goed gevoel geeft. Ik las ooit eens een stukje dagboek voor aan Kenneth, en dat voelde goed. Gewoon het idee dat iemand weet wat er in mijn hoofd afspeelt en me dan ook nog een beetje probeert te begrijpen, voor een puber als mij doet dat wel iets denk ik. Waarschijnlijk is dat ook de reden dat ik blog. Niemand in mijn vriendenkring - buiten Joris - weet hiervan. Ik heb geen idee wie al mijn onzin leest, maar ik weet dat er wel ergens iemand moet zijn die mijn schrijfsels leest en denkt: 'ik begrijp haar'. Volgens mij is dat ook de enige rede waarvoor mensen schrijven, eender wat. Het is onzin als iemand zegt dat hij of zij, geheel voor anderen schrijft. Iedereen doet het voor een stukje ook voor zichzelf, dat kan niet anders.
Terwijl ik terugkijk op mijn dag probeer ik hopeloos mijn iTunes deftig te installeren. In de drie jaren dat het op onze laptop staat heb ik er -buiten het begin- nog nooit problemen mee gehad. Maar nu doet het geen zak meer. En geloof me, voor mij als muziekfreak is dat echt een ramp. Vandaag is net als de afgelopen dagen volledig niet boeiend. Dat is te danken aan het slechte weer waardoor zowat niemand nog de deur uitkomt. Zeker niet in ons gezin. Mama vindt het te gevaarlijk om met sneeuw en ijs op de weg te rijden. Ik kan haar daar wel wat in begrijpen maar komaan, de hele dag níéts doen? Ik ben vandaag één enkele keer buiten geweest om mijn inschrijvingsgeld van tienerwerking naar een leider te brengen. Maar veel interessants was daar ook niet aan. Oké, ik heb gemerkt dat Thoma's moeder er wel érg jong uitziet voor haar leefdtijd - Thomas is er negentien, maar zijn moederlief ziet er amper vijfendertig uit, iets wat mij niet zo logisch lijkt-. Maar dat is het dan ook. Als het weer zo blijft, zal ik niet eens kerstmis 'vieren' met moeke. Ik zou dat heel erg fijn moeten vinden aangezien het er altijd niet naar mijn wens verloopt, maar zoals elke andere puber hou ik ook nog wel van cadeautjes. Mijn iTunes werkt nog altijd niet, en ook msn heeft het al begeven, wat heb ik toch een hekel aan vandaag.
