Toen ik jonger was, wou ik altijd groter worden, ouder worden, er beter gaan uitzien, cooler zijn. Zijn zoals de meisjes die ik op tv zag of in de 'grote' school. Als ik daar nu aan terugdenk, heb ik er spijt van dat ik toen niet de tijd genomen heb om ervan te genieten dat ik nog geen zorgen had. Als ik kon, ging ik nu meteen terug, klein zijn. Maar ergens ben ik ook wel trots op het ouder worden. Ik leer dingen bij, word gekwetst, kwets lekker hard terug. Het leven is geven en nemen, winnen en verliezen. We zijn er ons niet altijd van bewust, maar het zijn vaak de dingen die ons pijn doen, die ons maken zoals we nu zijn. We moeten nemen wat we krijgen, en geven wat we hebben, alles gaat zo al snel genoeg voorbij.
Hier zit ik dan weer in de zetel, de pc op mijn schoot en een muffin in mijn hand. Hmm muffins, i like it! Sinds vorig jaar heb ik een ziekelijke obsessie voor eten, geen idee waar het vandaan komt. Al maar een geluk dat ik niet zó snel bijkom. Zoals elke woensdag heb ik net zowat op mijn knieën moeten gaan om de laptop eventjes van mijn broer te verlossen, wat alles behalve gemakkelijk is. Vandaag naar school geweest en gemerkt hoe mensen verschillen van elkaar. Terwijl ik de speelplaats opslof in mijn sneakers, jeans & supermantrui, zie ik een klasgenoot van me lopen op metershoge pumps, een kort rokje en een kort leren vestje. Dat zijn zo van die momenten dat ik denk 'goeie god'. Mijn school is nogal een 'schijtschool' als ik het zo mag noemen. Het kan ook gewoon aan de gemeente liggen, ik weet niet wat het is. Maar bij ons op school krioelt het van de leerlingen die altijd een mening over alles hebben, en dan meestal nog lekker negatief ook. Iedereen denkt dat ze het zijn, en laten dat dan nog eens enorm merken ook. Het is niet bepaald het soort school waar je een hartsvriendin gaat vinden, iedereen doet zich anders voor om erbij te horen. Ik bijt nog eens van mijn muffin, zalig. Terwijl ik me bedenk dat ik eigenlijk met huiswerk zou moeten beginnen dwaalt mijn blik af naar mijn tekenspullen. Sinds we terug tekenles hebben op school, ben ik er weer helemaal weg van. Ik vind het geweldig om te beginnen met een aantal lijntjes, en zo een prachtige tekening te maken. Soms kan ik niet geloven dat ik het zelf gedaan heb, dan ben ik dus ook ontzettend trots op mezelf. "Kristien joh, 'tis 2 uur, ik mag terug!" Koen schudt kwaad aan mijn arm. Hij is er al 11, maar soms lijkt hij echt nog een kleutertje dat absoluut zijn zin wil krijgen, maar waarschijnlijk is iedereen dat wel eens. Ciaoooooooooooo x
"De herfst is begonnen," zei mama enkele dagen geleden. Dit is geen herfst meer, dit is winter, serieus. Het is ijskoud binnen en buiten regent het pijpenstelen. Niet te doen zeg ik u. Niet bepaalt wat je van een verlengd weekend verwacht eah. Dit is dus zo weer één van die dagen, dat ik bruis van de energie, maar niets te doen heb. Vanmorgen dacht ik eens te gaan experimenteren met een nieuwe shampoo van nivea, waarvan er een monstertje bij ons thuis in de kastzat, wat ik beter niet gedaan had. Oké, mijn afgeschoten ros haar glanst misschien een héél klein beetje meer, maar het stinkt gelijk de pest. Ergens in de zomervakantie heb ik eens hoe vettiger hoe prettiger gespeeld, mijn haar riekt nu net hetzelfde als toen. Diamond Gloss Shamoo van Nivea is dus alles behalve een aanrader. Hoe verder de dag vorderde, hoe miserabeler hij voor mij is geworden. Ik kreeg van mama een preek over dat ik harder moest werken voor school en dat ik te brutaal antwoordde. Volgens mij is er gewoon iets mis met haar oren, ik doe altijd mijn best een deftig gesprek te voeren. Eventjes later had ik ruzie met mijn jongere broer en eer lap van mama tegen mijn achterhoofd. Ruzie met mijn kenneth, koppijn, discussie met broer. Het leven van een puber is zwaar, erg zwaar. Het gaat steeds maar harder regenen en ik heb het idee dat mijn achterste zo dadelijk aan de stoel gaat vriezen, dit is écht niet meer normaal. Het kan natuurlijk ook zijn dat ik ziek aan het worden ben, wie weet.
Dag tyger, ik ben Kristien, the girl with a story. Ik ben het soort puber met een ongezoute mening & een klein hartje. Nu ben ik 14 jaar, ik wil met dit blog doorgaan tot op mijn 60ste ofzo. Misschien zelfs langer. Als deze blog je niet boeit, mag je gerust op het rode kruisje klikken rechts boven aan, anders lees je gewoon maar verder. Have fun ;D - kristien.
