Ik het algemeen ben ik niet zo iemand die veel herinnert uit haar jeugd. Sommige dingen zijn blijven hangen door de jaren heen zonder reden. Zoals dat ik vroeger altijd met Tom, Bart en Matthijs taartjes maakte van zand en dat ik moest huilen in het eerste leerjaar omdat ik Charo haar rollerskates niet mocht gebruiken. Dat Arne vroeg of hij met mij mocht trouwen en dat ik een pestkop was. Het enige wat ik heb onthouden dat ik eigenlijk liever zou vergeten, is een droom die al jaren door mijn hoofd blijft spoken. Niet dat ik hem steeds opnieuw droom ofzo, maar ik denk er echt verschrikkelijk vaak aan. Zomaar ineens, zonder aanleiding.
Ik zat op een bankje aan de kust. Een grijs bankje, ik droeg een wit kleedje. Naast mij zat een oude man met een labrador en een stok. Het bankje stond op de dijk, ik was zeker dat het een dijk was, ook al zag ik nergens strand, zee, duinen of appartementen. Naast het bankje stond een vuilbak. Zo'n groene met een wit mannetje erop die iets weggooit. Van die vuilbakken die overal in Vlaanderen te vinden zijn. Ik zat daar met de man op het bankje en ik keek naar mijn kleedje, ik weet niet naar waar de man keek, maar hij leek in ieder geval geen intresse te hebben in mij. Toen liep ineens mama voorbij. Ze droeg ook een wit kleedje. Plotseling was er aan de andere kant van het bankje een lijnbus gestopt, de deuren waren open. Mama liep naar de bus terwijl ze een beetje rondkeek, maar ze keek niet in mijn richting. Het maakte me bang. Ik trok aan de rand van mama's kleedje, ik wou iets tegen haar zeggen, maar ik wist niet wat. Mama keek op, maar niet naar mij. Toen liep ze verder, en wanneer ze op het trapje van de bus stond, werd ik altijd wakker.
Het is op tv, op de radio, België is helemaal in de ban van de sneeuw die sinds vanmorgen over het land trekt. Hier in Tessenderlo is het nog maar enkele uurtjes aan het sneeuwen dat ik vind het goed zo. Terwijl ik mij aanmeld op msn merk ik dat bijna mijn volledige online contactenlijst uit nicknames bestaat waarin iedereen vermeld hoe geweldig het is dat het eindelijk sneeuwt. Oh alsjeblieft. Eigenzinnig zoals ik ben verander ik mijn nickname in: 'ja het sneeuwt, boeie?' Ondanks mijn liefde voor de winter, ben ik niet zo'n fan van de sneeuw. Hij werdt de laatste jaren veel te intiem met me. Vorig jaar was het namelijk een sport bij mij op school, om mijn trui vol sneeuw te stoppen, het was gewoon de hel. Ik denk niet dat er ooit één van mijn 21 klasgenoten beseften wat ze eigenlijk gedaan hadden. Vaak zat ik trillend in de klas zonder een woord uit te brengen. Mijn nek was ongevoelig door al de sneeuw die in de kraag van mijn trui was blijven hangen en mijn rug deed pijn van het ijswater dat gans de tijd van mijn nek naar mijn achterste liep. Soms had ik echt zin om te huilen, maar uiteindelijk wist ik het altijd nog net tegen te houden. Vandaar dat ik nu liever geen sneeuw zie, hoe mooi een witte kerst dan ook mag wezen.
Weten dat de examens voorbij zijn geeft een dubbel gevoel. Langs de ene kant is het fantastisch om te beseffen dat je niet meer hele namiddag hoeft te leren, maar langs de andere kant ga je denken van: 'maar waar moet ik mijn dagen nu met vullen?' Kenneth is bij Axel-Jan en Bo bij David, ik zit dus alleen thuis en kijk weer domme tienerseries. Vandaag ben ik volledig onder invloed van 'OC', de dvd's van One Tree Hill waren op in de bib. Papa is net thuis gekomen en alweer heeft hij niets bij zich. Al 2 volledige namiddagen rijdt hij rond in heel Limburg en omstreken om een kerstcadeau voor mama te kopen, maar hij lijkt het maar niet te vinden. Mama is niet eens van plan om iets voor papa te kopen.
Terwijl mama in een reiscatalogus van Carolus luidop alle bestemmingen voorleest bedenk ik mij dat ik eigenlijk helemaal niets te zeggen heb. Er is geen oorlog of één of andere verschrikkelijke natuurramp die het verloop van ons leven volledig in de war stuurt en waar massasveel over te vertellen valt. Ondanks al het gedoe om de opwarming van de aarde, is er helemaal niets speciaal aan de eenentwintigste eeuw. Zelfs ik als puber uit Limburg weet dat. Ik zit momenteel midden in de examens, enfin, morgen heb ik mijn laatste. Ik snak naar massas vakantie. En veel eten, ik heb honger, ik wil eten. Het is nog maar kwart na twee, verdomme. Ik sabbel op de punten van mijn haar en ben teleurgesteld dat het niet echt helpt aan mijn rammelende maag en dat ook de kleur er niet van afgaat. Hoogstwaarschijnlijk zat mijn kapster in een kleurenblinde periode toen ik haar eergisteren vroeg om mijn oranje lokken dit keer eens gewoon saai bruin te verven. De flauwe grappen over 'ros goed, poept goed' en 'vuurtoren', hingen mij de afgelopen maanden zo de keel uit dat ik nood had aan iets neutralers. Blijkbaar makkelijker gezegd dan gedaan, toen ik terug naar huis liep besloot ik nooit nog naar de kapper te gaan, mijn haar was zwart. Mijn allerliefste klasgenootjes geven me nu de troetelnaam 'emokid'.
Ik fiets neurieënd door de donkere stilte. Er is amper een auto op de weg, de straatlandaarns kleuren de omgeving oranje. Ik geniet ervan. En nog hard ook. Even durf ik zelfs mijn ogen dicht te doen, het is toch zo rustig, dat de kans op een ongeval nihil is. De stilte en de nacht stellen me gerust, het lijkt alsof ze me kennen, beter dan wie dan ook. Ik rijd langzaam, heel langzaam. En probeer alle gedachten op een rijtje te zetten. Ik denk dat ik nu begrijp waarom ik het puber zijn zo erg haat en er toch zo van hou. Als puber word je verliefd, tientalle keren, op tientalle mensen. En er worden tientalle mensen verliefd op jou. In de pubertijd is 'houden van' nog zeldzaam. Sommige mensen begrijpen gewoon niet wat het eigenlijk inhoud en gooien ermee rond alsof het de krant is. Maar langs de andere kant is het wel zo, dat door al dat verliefd worden, je sneller gekwetst wordt, veel sneller. Zeggen dat je voor altijd bij iemand zal blijven, is onzin. Niemand weet wat de toekomst brengt, niemand weet wat een ander nog zal gaan voelen. "Verdomme!" gil ik plots. Ik weet niet waarom, het ontsnapte ineens. Ik hoop dat iedereen in de omgeving het heeft gehoord. Ik hoop op een fragment zoals in een film, dat iedereen naar buiten komt en met me mee roept, een kreet naar de hemel toe. Om god te laten weten hoe klote het leven is. Neen, ik geloof niet, toch niet in god altans. Ik geloof enkel en alleen in het lot. Ik draai af, rij de oprit op, ga naar binnen. Taart, lekker. - kristien (;
Toen ik jonger was, wou ik altijd groter worden, ouder worden, er beter gaan uitzien, cooler zijn. Zijn zoals de meisjes die ik op tv zag of in de 'grote' school. Als ik daar nu aan terugdenk, heb ik er spijt van dat ik toen niet de tijd genomen heb om ervan te genieten dat ik nog geen zorgen had. Als ik kon, ging ik nu meteen terug, klein zijn. Maar ergens ben ik ook wel trots op het ouder worden. Ik leer dingen bij, word gekwetst, kwets lekker hard terug. Het leven is geven en nemen, winnen en verliezen. We zijn er ons niet altijd van bewust, maar het zijn vaak de dingen die ons pijn doen, die ons maken zoals we nu zijn. We moeten nemen wat we krijgen, en geven wat we hebben, alles gaat zo al snel genoeg voorbij.
Hier zit ik dan weer in de zetel, de pc op mijn schoot en een muffin in mijn hand. Hmm muffins, i like it! Sinds vorig jaar heb ik een ziekelijke obsessie voor eten, geen idee waar het vandaan komt. Al maar een geluk dat ik niet zó snel bijkom. Zoals elke woensdag heb ik net zowat op mijn knieën moeten gaan om de laptop eventjes van mijn broer te verlossen, wat alles behalve gemakkelijk is. Vandaag naar school geweest en gemerkt hoe mensen verschillen van elkaar. Terwijl ik de speelplaats opslof in mijn sneakers, jeans & supermantrui, zie ik een klasgenoot van me lopen op metershoge pumps, een kort rokje en een kort leren vestje. Dat zijn zo van die momenten dat ik denk 'goeie god'. Mijn school is nogal een 'schijtschool' als ik het zo mag noemen. Het kan ook gewoon aan de gemeente liggen, ik weet niet wat het is. Maar bij ons op school krioelt het van de leerlingen die altijd een mening over alles hebben, en dan meestal nog lekker negatief ook. Iedereen denkt dat ze het zijn, en laten dat dan nog eens enorm merken ook. Het is niet bepaald het soort school waar je een hartsvriendin gaat vinden, iedereen doet zich anders voor om erbij te horen. Ik bijt nog eens van mijn muffin, zalig. Terwijl ik me bedenk dat ik eigenlijk met huiswerk zou moeten beginnen dwaalt mijn blik af naar mijn tekenspullen. Sinds we terug tekenles hebben op school, ben ik er weer helemaal weg van. Ik vind het geweldig om te beginnen met een aantal lijntjes, en zo een prachtige tekening te maken. Soms kan ik niet geloven dat ik het zelf gedaan heb, dan ben ik dus ook ontzettend trots op mezelf. "Kristien joh, 'tis 2 uur, ik mag terug!" Koen schudt kwaad aan mijn arm. Hij is er al 11, maar soms lijkt hij echt nog een kleutertje dat absoluut zijn zin wil krijgen, maar waarschijnlijk is iedereen dat wel eens. Ciaoooooooooooo x
"De herfst is begonnen," zei mama enkele dagen geleden. Dit is geen herfst meer, dit is winter, serieus. Het is ijskoud binnen en buiten regent het pijpenstelen. Niet te doen zeg ik u. Niet bepaalt wat je van een verlengd weekend verwacht eah. Dit is dus zo weer één van die dagen, dat ik bruis van de energie, maar niets te doen heb. Vanmorgen dacht ik eens te gaan experimenteren met een nieuwe shampoo van nivea, waarvan er een monstertje bij ons thuis in de kastzat, wat ik beter niet gedaan had. Oké, mijn afgeschoten ros haar glanst misschien een héél klein beetje meer, maar het stinkt gelijk de pest. Ergens in de zomervakantie heb ik eens hoe vettiger hoe prettiger gespeeld, mijn haar riekt nu net hetzelfde als toen. Diamond Gloss Shamoo van Nivea is dus alles behalve een aanrader. Hoe verder de dag vorderde, hoe miserabeler hij voor mij is geworden. Ik kreeg van mama een preek over dat ik harder moest werken voor school en dat ik te brutaal antwoordde. Volgens mij is er gewoon iets mis met haar oren, ik doe altijd mijn best een deftig gesprek te voeren. Eventjes later had ik ruzie met mijn jongere broer en eer lap van mama tegen mijn achterhoofd. Ruzie met mijn kenneth, koppijn, discussie met broer. Het leven van een puber is zwaar, erg zwaar. Het gaat steeds maar harder regenen en ik heb het idee dat mijn achterste zo dadelijk aan de stoel gaat vriezen, dit is écht niet meer normaal. Het kan natuurlijk ook zijn dat ik ziek aan het worden ben, wie weet.
Dag tyger, ik ben Kristien, the girl with a story. Ik ben het soort puber met een ongezoute mening & een klein hartje. Nu ben ik 14 jaar, ik wil met dit blog doorgaan tot op mijn 60ste ofzo. Misschien zelfs langer. Als deze blog je niet boeit, mag je gerust op het rode kruisje klikken rechts boven aan, anders lees je gewoon maar verder. Have fun ;D - kristien.
Het is op tv, op de radio, België is helemaal in de ban van de sneeuw die sinds vanmorgen over het land trekt. Hier in Tessenderlo is het nog maar enkele uurtjes aan het sneeuwen dat ik vind het goed zo. Terwijl ik mij aanmeld op msn merk ik dat bijna mijn volledige online contactenlijst uit nicknames bestaat waarin iedereen vermeld hoe geweldig het is dat het eindelijk sneeuwt. Oh alsjeblieft. Eigenzinnig zoals ik ben verander ik mijn nickname in: 'ja het sneeuwt, boeie?' Ondanks mijn liefde voor de winter, ben ik niet zo'n fan van de sneeuw. Hij werdt de laatste jaren veel te intiem met me. Vorig jaar was het namelijk een sport bij mij op school, om mijn trui vol sneeuw te stoppen, het was gewoon de hel. Ik denk niet dat er ooit één van mijn 21 klasgenoten beseften wat ze eigenlijk gedaan hadden. Vaak zat ik trillend in de klas zonder een woord uit te brengen. Mijn nek was ongevoelig door al de sneeuw die in de kraag van mijn trui was blijven hangen en mijn rug deed pijn van het ijswater dat gans de tijd van mijn nek naar mijn achterste liep. Soms had ik echt zin om te huilen, maar uiteindelijk wist ik het altijd nog net tegen te houden. Vandaar dat ik nu liever geen sneeuw zie, hoe mooi een witte kerst dan ook mag wezen.
