Het leven leerde me te koesteren wat ik had, te aanvaarden wat ik kreeg en te leren loslaten. Ik ben nooit goed geweest in het goede te doen en heb vaak de neiging gehad gewoon op het foute pad te blijven. Het is toch veel makkelijker om nergens zorg voor te dragen en gewoon het leven te verpesten dan steeds te moeten werken voor het goede, en ook dan nog gekwetst te worden? Ik heb altijd maar geprobeerd goed voor iedereen te zijn maar kreeg nooit iets terug. Geen begrip, geen warmte. Maar soms zijn er dan zo van die momenten dat er plotseling iemand is die zegt: hé, ik wil je helpen. Sommige van die mensen hebben dat ook echt gedaan, en hen wil ik bedanken. Het is vaak niet te beschrijven wat bepaalde mensen met je doen, zo intens is het. Ik heb het nu vooral tegen één persoon. Ik ken hem nog maar pas, en toch heeft hij meer in me losgemaakt dan ik had gewild. Hij heeft me laten inzien dat er nog wel mensen zijn die iets goed voor andere willen. Hij heeft me geleerd de goede kant van dingen te zien en niet te snel de moed op te geven. Hij heeft me laten lachen en is er altijd voor me geweest. Hij heeft een plaatsje in mijn hart, voor altijd. Dankjewel, jij, persoon die net datgene voor me was wat ik nodig had.
Ondanks mijn passie voor schrijven ben ik er nog nooit in geslaagd iets op papier te zetten dat mensen ook echt boeit. Ik heb al wel meer dan eens gehoord van mensen dat ik talent heb, maar nooit heb ik echt begrepen waar ze zich op baseerden. Het enige dat ik schreef voor publiek waren opstellen van maximum drie bladzijden voor wedstrijden en één enkele keer schreef ik een gedicht als taak voor Nederlands waar de leerkracht behoorlijk geëmotioneerd door was. Dat gedicht ben ik natuurlijk al verloren. Ik heb nooit echt nood gehad aan het feit dat mensen mijn schrijfsel lazen en het waardeerden. Maar met het ouder worden heb ik geleerd dat zoiets soms wel een goed gevoel geeft. Ik las ooit eens een stukje dagboek voor aan Kenneth, en dat voelde goed. Gewoon het idee dat iemand weet wat er in mijn hoofd afspeelt en me dan ook nog een beetje probeert te begrijpen, voor een puber als mij doet dat wel iets denk ik. Waarschijnlijk is dat ook de reden dat ik blog. Niemand in mijn vriendenkring - buiten Joris - weet hiervan. Ik heb geen idee wie al mijn onzin leest, maar ik weet dat er wel ergens iemand moet zijn die mijn schrijfsels leest en denkt: 'ik begrijp haar'. Volgens mij is dat ook de enige rede waarvoor mensen schrijven, eender wat. Het is onzin als iemand zegt dat hij of zij, geheel voor anderen schrijft. Iedereen doet het voor een stukje ook voor zichzelf, dat kan niet anders.
Terwijl ik terugkijk op mijn dag probeer ik hopeloos mijn iTunes deftig te installeren. In de drie jaren dat het op onze laptop staat heb ik er -buiten het begin- nog nooit problemen mee gehad. Maar nu doet het geen zak meer. En geloof me, voor mij als muziekfreak is dat echt een ramp. Vandaag is net als de afgelopen dagen volledig niet boeiend. Dat is te danken aan het slechte weer waardoor zowat niemand nog de deur uitkomt. Zeker niet in ons gezin. Mama vindt het te gevaarlijk om met sneeuw en ijs op de weg te rijden. Ik kan haar daar wel wat in begrijpen maar komaan, de hele dag níéts doen? Ik ben vandaag één enkele keer buiten geweest om mijn inschrijvingsgeld van tienerwerking naar een leider te brengen. Maar veel interessants was daar ook niet aan. Oké, ik heb gemerkt dat Thoma's moeder er wel érg jong uitziet voor haar leefdtijd - Thomas is er negentien, maar zijn moederlief ziet er amper vijfendertig uit, iets wat mij niet zo logisch lijkt-. Maar dat is het dan ook. Als het weer zo blijft, zal ik niet eens kerstmis 'vieren' met moeke. Ik zou dat heel erg fijn moeten vinden aangezien het er altijd niet naar mijn wens verloopt, maar zoals elke andere puber hou ik ook nog wel van cadeautjes. Mijn iTunes werkt nog altijd niet, en ook msn heeft het al begeven, wat heb ik toch een hekel aan vandaag.
Can't sleep, cause everything's changing You don't want to leave things behind
Cant breath 'cause too many things going on going wrong in your life.
Tears in your eyes, Sweet goodbyes.
I know how you feel right now Losing dreams you've come to care about I know what you need right now You need to come on home so I can hold you tight.
Get you through the night I'll get you through the night
Wake up, the sun's shining bright Let's go out of bed, into the light. Shape up, we won't forget still there's lots of love left to hold tight.
Tears in your eyes, Sweet goodbyes.
I know how you feel right now Losing dreams you've come to care about I know what you need right now You need to come on home so I can hold you tight.
Get you through the night
Everything of love between us, will get us through the night All the things we've lost will teach us, see the pretty things in life All the places that we've been to The people we relate to All the love that we give in to
Blow the tears from our eyes Sweet goodbyes
I know how you feel right now Losing dreams you've come to care about I know what you need right now You need to come on home so I can hold you tight
I know how you feel right now Losing dreams you've come to care about I know what you need right now You need to come on home so I can hold you tight.
Nu nieuwjaar weer aan de deur staat kan ik niet veel anders doen dan alvast beginnen met mijn lijst vol goede voornemers die doorheen deze laatste 2 weken als maar langer zal worden en waar uiteindelijk helemaal niets van in huis komt. Toch weerhoudt dat er mij niet van om er weer eens lekker veel tijd en moeite in te steken ;D
- ik zal mijn tijd niet meer verspillen aan goede voornemers maken waar ik me toch niet aan houd. - ik zal mijn neus uit de zaken van andere mensen houden. - ik zal mijn haar niet meer in een foute kleur laten verven. - ik zal Vincent nooit nog mijn fiets lenen want dan zie ik hem toch niet meer terug. - ik zal voortaan niet meer zo agressief zijn in het klaslokaal. - ik zal me na school niet meer volproppen met eten. - ik zal Kenneth het beste jaar van zijn leven schenken tot nu toe. - ik zal geen kleren meer kopen die ik toch niet zal dragen. - ik zal nooit nog proberen mijn bles zelf te knippen.
Papa schept sneeuw, mama maakt het eten en Koen schrijft voor de laatste keer in zijn jonge leven nieuwjaarsbrieven. Het is al jaren geleden dat ik nog nieuwjaarsbrieven heb moeten schrijven. En nog langer geleden dat ik ze heb voorgelezen. Ook al was ik nog een kleine Kristien, ik vond altijd dat nieuwjaarsbrieven voorlezen op Kerstmis om nadien je cadeautjes te krijgen, niet veel meer was dan je compleet belachelijk maken. Ik kon er niet tegen dat mensen naar me keken en had een hekel aan de 'kijk hoe groot ze al is geworden!'-blik van moeke. Ze zag me elke zondag, het was onzin om plotseling met Kerstmis te merken dat ik gegroeid was. Ik kreeg altijd een rood hoofd en geneerde me wanneer ik een cadeautje kreeg en iedereen we in de gaten hield om te kijken wat erin zat, ookal wisten ze dat goed genoeg. Ik kon mezelf dan nooit een houding geven en forceerde altijd dezelfde pijnlijke glimlach waardoor moeke en vake vaak niet wisten of ik wel blij was met hun cadeautjes. Daarom vraag ik nu voor kerstmis altijd dingen waar ik meteen mee aan de slag kan zodat mensen niet de godganse tijd me gaan zitten begapen. Vorig jaar vroeg ik een dagboek waar ik toen de volledige avond heb in zitten schrijven, niemand die me lastig viel. Sinds ik een klein nichtje heb is er veel veranderd aan de kerstsfeer. Ineens draait alles om dat kleine mormel en zoeken mijn kleine broer en mijn neef steeds manieren om ook nog wat aandacht te krijgen. Ze stoten 'perongelijk expres' dingen omver zodat iedereen merkt dat zei er ook nog zijn. Moest de radiator niet zo hoog staan, zou er niets meer zijn van de 'warme sfeer' van vroeger. Nog vijf dagen te gaan voor die marteling. Laten we aftellen.
Ik dacht altijd dat nachtmerries begonnen in je slaap, niet bij het ontwaken, de trap aflopen en zien dat de volledige straat een wit tapijt is. Ja, allemaal heel erg mooi, maar de gedachte dat ik de volledige dag de deur niet uitkan zonder te veranderen in een wandelende sneeuwpop, is ronduit afschuwelijk. Mijn dag is vandaag dus begonnen met een: 'oh god, ik moet effe gaan zitten.' Iets wat normaal enkel voorkomt bij het eerste afspraakje met een jongen waar ik dat moment totaal gek van ben, wanneer ik uit een misselijkmakende attractie kom in een pretpark of wanneer ik mijn rapport ontvang.
Momenteel zit ik volledig geïrriteerd achter de computer en probeer me wat te amuseren met allerlei onnuttige spelletjes. Ik heb zin om heel erg hard te roepen en mensen te slaan. Mama maakt lawaai in de keuken met allemaal potten en pannen die ze laat vallen, en Koen heeft een gekleurd flubberding gevonden waarmee hij allemaal nepscheten laat. Ik voel me verschrikkelijk, ik ga kotsen.
Kenneth is weer thuis en dus terug in staat om te sms'en. Ik weet dat ik me goed zou moeten voelen, maar dat doe ik níét. Ten eerste weet ik niet goed wat zeggen omdat ik weet dat ik me waarschijnlijk weer veel te dramatisch gedragen heb in de berichten die ik hem stuurde terwijl zijn gsm afstond. En ten tweede voel ik me verschrikkelijk omdat ik gewoon nooit eens normaal kan reageren op dingen. Ik ben bang dat ik op die manier iedereen waar ik om geef zal verliezen, en dat is het laatste wat ik wil.
Mensen vragen soms wel eens: 'Als je iemand anders zou mogen zijn voor één dag, wie zou je dan zijn?' Dat is zo het moment dat iedereen begint te fantaseren over zijn of haar leven als wereldbekendheid. Ik zou niemand willen zijn. Ik zou gewoon, willen kunnen kijken in mensen hun gedachten en weten hoe ze echt zijn. Ik wil dieper kijken dan de verpakking van iemand, de eeuwige glimlach of de onbreekbare stoere blik. Toen ik vroeger nog een klein meisje was vroeg ik dikwels aan mensen: 'Ben je verdrietig?' of 'Ben je blij?' wanneer er iemand niet echt iets uitstraalde. Dat zijn dingen die tegenwoordig de mensen maar amper vragen. Ze durven niet, ze willen niet, ze kunnen niet. Moest iedereen tegen elkaar zeggen hoe ze zich voelden, zou alles veel makkelijker gaan. Vreemd toch hoe iedereen zichzelf verbergt en zich zo volledig wegcijfert? Maar langs de andere kant, moest iedereen zomaar zijn gevoelens uitspreken, zouden er wel meer mensen gekwetst worden. Denk ik. Niet iedereen kan kiezen wat zijn hart hem/haar zegt, en wat het hart zegt is niet altijd wat het hoofd wil.
